• Tussen ongeveer 3500 en 1375 v.Chr. leefde er een ontzagwekkend, angstaanjagend monster op Kreta. Het was een bijzonder woest schepsel, half mens, half stier en steeds hunkerend naar mensenvlees. Koning Minos, de heerser van Kreta, hield de Minotaurus vast in een uitgestrekt netwerk van gangen dat het labyrinth werd genoemd. Het labyrinth was de meest duistere en vreselijke plek. Een hardnekkige mist vulde de lange kronkelende gangen, waaruit het onmogelijk was te ontsnappen.
    In die tijd was koning Minos oppermachtig in het gebied van de Middellandse Zee en om het woeste beest te voeden, vaardigde hij een wrede wet uit: alle landen aan de overkant van de zee moesten elk jaar in de lente om beurten zeven jongens en zeven meisjes sturen tussen de 16 en de 18 jaar oud, die dan één voor één het labyrint in gedreven zouden worden. Acht jaren gingen voorbij en Athene besloot genoeg te hebben van het opofferen van hun jongeren. De lading die ze nog zouden sturen, was vanaf jongs af aan getraind in de vechtkunst en klaar om het beest te verslaan!
    Dapper en trots vertrokken de jongeren op weg, maar zal die dapperheid aanhouden, zodra ze zichzelf in de meest benarde situaties vinden? Waar zijn ze met hun training als ze een onzichtbaar monster moeten bevechten, zonder enige wapens?

    In deze RPG zijn jullie een van de 14 Atheense jongeren die het labyrinth in worden gestuurd. Elk van die jongeren is van jongs af aan getraind en klaargestoomd, maar geen enkele training had hen op dit gevaar kunnen voorbereiden...
    De hardnekkige mist maakt het hen moeilijk te zien waar ze hun voeten zetten op de vaak met beenderen bezaaide grond, bovendien geraken ze elkaar snel kwijt. Geluid lijkt gedempt te worden en gangen kruisen elkaar overal. Wat misschien nog het ergste is... Het monster blijkt nog eens uitzonderlijk slim te zijn. Een voor een pakt hij hun aan, meestal als ze even afgezonderd zijn van de rest. Het laatste wat ze van zijn slachtoffers horen is een luid gegil en gekraak van botten...
    Toch zijn er nog enkele jongeren in leven van de vorige lading, wat duidelijk te horen is aan de gillen als het monster iemand te pakken krijgt... De jongeren die het overleefd hebben kunnen zich bij de Atheense groep aansluiten, hopend zo deze nachtmerrie te overleven.
    Het is hun opdracht het monster te verslaan en de slachting te stoppen.

    Rollen:
    Atheense meisjes: VOL
    - Vallari Lazopoulou ~ Sorridere |8|
    - Chara Nerissa Aretha Silliacus ~ Netzwerk |1|
    - Calanthe ~ Mad_Hatter |2|
    - Kristina Nikoletta Theresa ~ fleur123 |8|
    - Alyone 'Aly" Mercredi ~ VladiFerr |4|
    - Yva "Yv" Briar Gray ~ Risu |8|
    - Aurora Calantha Maheras ~ Derive |7|

    Atheense jongens: VOL
    - Leonidas Drakos ~ Feininger |2|
    - Icarus 'Ica' Pallos ~ Tarth |7|
    - Antreas ~ Fixit_FelixJr |9|
    - Alex Mercredi ~ VladiFerr |4|
    - Gereserveerd ~ Luke_Pinguin
    - Gereserveerd ~ Luke_Pinguin
    - Jason Zadora Sanchez ~ Aureolus |8|

    Overlevenden van vorige groepen:
    - Demetria Hermione Algaia ~ Oneira |1|
    - Arelia Memane Valerius ~ Sangster |8|

    - Thomas ~ Newt_Runner |1|
    - Akylas Abeiron ~ Shield |10|



    Relaties:
    Vallari Lazopoulou
    Bevriend met Katarina

    Chara Nerissa Aretha Sillacus
    Leonidas Drakos, een vriend - Chara heeft hem tijdens de trainingen ontmoet.

    Calanthe
    Ze is beste vrienden met Alex
    Vriendinnetje van Antreas

    Kristina Nikoletta Theresa
    Goed bevriend met Vallari

    Alyone 'Aly" Mercredi
    - Haar broer is Alex Mercredi.
    - Ze heeft een relatie met Jason Zadora Sanchez.
    - Een goede vriendin van haar is Yva "Yv" Briar Gray.

    Yva "Yv" Briar Gray
    Alyone "Aly" Mercredi – Vriendin

    Aurora Calantha Maheras
    /

    Leonidas Drakos
    Goede vrienden met:
    -- Chara Nerissa Aretha Silliacus (Netzwerk)
    -- Icarus 'Ica' Lias Pallos (Tarth)

    Icarus 'Ica' Pallos
    Leonidas 'Leon' Drakos - vriend, ontmoet tijdens de trainingen op school

    Antreas
    Vriendje van Calanthe

    Alex Mercredi
    - Zijn zus is Alyone Mercredi.
    - Hij heeft een grote crush op Aurora.
    - Zijn beste vriendin is Calanthe.

    Jason Zadora Sanchez
    /

    Demetria Hermione Algaia
    /

    Arelia Memane Valerius
    /

    Thomas
    /


    Regels
    - Schelden en geweld mag IC, OCC niet
    - 16+ is toegestaan (liefst onder spoiler)
    - Als je een personage aanmaakt is het de bedoeling dat je er wel degelijk iets mee doet.
    Dus niet na een dag al stoppen.
    - Maak je personage niet overpowerd of perfect.
    - OCC het liefste met {}, [], (), /, /, ||, **, ~~, <> etc.
    - IC met de naam van het personage erboven
    - Speel met je eigen personage, niet dat van iemand anders

    Rollentopic
    Praattopic

    Het begin:
    Op onverklaarbare wijze zijn alle Atheense jongeren in een open plek in het labyrinth achtergelaten. Ze zijn bewusteloos en kunnen zich niets meer herinneren van hoe ze daar zijn geraakt. Ze herinneren zich wel nog dat ze elk een drankje hadden moeten drinken. Een angstaanjagend gebrul is hetgene wat hen allen wakker maakt uit die hemelse bewusteloze toestand, waarna ze beseffen dat ze nu echt in de hel zijn terecht gekomen...

    [ bericht aangepast op 2 nov 2014 - 21:22 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    † Demetria Hermione Algaia †
    † If you wanna be strong, learn how to fight alone. †



    Ze was nog steeds bezig met rennen. Tot ze een stem hoorde, waardoor ze van schrik stil bleef staan. ''Demetria! Ik dacht dat je dood was..'' Het laatste werd gemompeld. Snel herpakte ze zichzelf en begon weer te rennen, om zich daarna op Thomas te concentreren. ''I-ik dacht ook dat jij dood was.'' zei ze zachtjes. Toen ze een meisje hoorde zeggen dat ze bij het fonteintje wel konden uitrusten stopte ze met rennen en legde ze kort haar handen in de fontein om eentje op haar bloedende wang te leggen. Wat begon te prikken, maar dit boeide haar niet. Ze draaide zich weer naar Thomas. ''Maar ik ben blij dat je niet dood bent.'' Kort glimlachte ze zwakjes en voorzichtig legde ze een hand op zijn schouder. ''En ik heb je gemist..'' zei ze zo zacht, dat enkel hij het zou moeten horen.


    The monsters running wild inside of me. I'm faded

    Leonidas Drakos


    _____________________


    Chaos. Enorm veel chaos zodra ik wakker werd. Ik had niet eens voldoende tijd om te realiseren waar ik was beland voor Chara me bij mijn pols greep en me mee sleurde. Pas nadat mijn hoofd wat minder wazig was geworden en mijn ogen weer naar behoren werkten begreep ik waar ik was beland; ik zat in het labyrint en het klonk alsof de Minotaurus gevaarlijk dichtbij was.
    Vaag herinnerde ik me het drankje dat ik eerder aangeboden had gekregen en de woede borrelde in me op. Dat ik - eindelijk - in het labyrint zat was helemaal geen probleem, maar moest dat nou echt zo stiekem? Ik was veel liever vrijwillig naar binnen gegaan, dan had ik me er op voor kunnen bereiden.
    Ik dank de goden in stilte voor het feit dat mijn conditie uitmuntend is en ren met gemak achter Chara en Icarus aan. Pas na een tijdje blijven ze stilstaan en ik doe hetzelfde.
    "Wat is er allemaal gebeurd?"

    (Niet geweldig, maar ik moet nog een beetje inkomen :'))

    Kristina Nikoletta Theresa

    Gelukkig ren ik met de groep mee. Ik wil me echt niet voorstellen dat ik alleen in het -niet normaal- grote labyrinth sta. Ik ren door en kom tot mijn grote verbazing Vallari tegen. Het meisje die al een jaar in het labyrinth zit.
    'Hey.' en zo beginnen we een gesprek. Hoe verder we rennen, hoe zachter het gebrul wordt.
    Na een tijdje rennen, komen we aan bij een open plek met een fontein. Ik heb -zelf gezegd- best wel conditie, maar ik ben toch wel moe geworden. Ik loop naar de fontein toe en ga op de stenen rand zitten. Ik maak van mijn handen een kommetje en laat er water in lopen. Daarna drink ik het op. Dit doe ik een paar keer opnieuw.
    Ik leg mijn voet in het water. Even is het koud. Maar het moet. Ik veeg het bloed van mijn enkel. Hopelijk geneest het snel.


    "We lose ourselves in books, we find ourselves there too."

    Thomas

    Hij had haar gemist. Ergens vond hij het fijn om te horen, maar hij wist dat juist hier, op deze plek gevaarlijk kon zijn. Vrienden en bondgenootschappen konden je leven redden, maar net zo hard je leven beëindigen. Maar hij vertrouwde Demitria. "Ik jou ook..." fluisterde hij. Hij keek haar kort aan om daarna zijn blik weer verlegen op de grond te richten. Haar hand op haar schouder voelde fijn, voelde alsof ze hem echt mocht. Maar was dat zo? En daar kwamen te twijfels weer. Het verbaasde hem dat hij nog niet door het beest gegrepen was in zo'n twijfelachtige bui. Hij kon dan zijn hele omgeving afsluiten. Maar het was niet gebeurd. Hij stond hier nog steeds, levend en wel. "H-hoe ben je bij deze groep gekomen?" vroeg hij voorzichtig, en zacht genoeg dat alleen zij het kon horen. Thomas wist dat zijn overlevingskansen hoger zouden liggen ín de groep, maar hij maakte gewoon niet makkelijk contact met anderen. Dat had Demitria zelf ook gemerkt, maar zij had zijn vertrouwen gewonnen. Thomas zuchtte en keek naar het fonteintje. Een van de plekken die hij herkende en zich op oriënteerde. Al wist hij niet zeker of er meerdere fonteinen waren, dat zou natuurlijk ook kunnen. Maar hij ging er nooit te ver van een vandaan. Hij wilde de weg onthouden, zodat hij zich kon verstoppen tussen de muren als het beest op hem af zou komen.


    You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

    Yva Briar Gray
    Voor ik het wist was ik aan het rennen, achter alle anderen aan. We bleven een tijdje rennen, het gebrul was op de achtergrond nog duidelijk te verstaan. Op een gegeven moment stonden we stil. Zelf had ik absoluut geen idee waarom.
    "Waarom stilstaan? Dat beest komt met de seconde dichterbij, we moeten echt nog wel even rennen willen we hem kwijtraken." Zei ik uiteindelijk. De eerste woorden die ik had uitgesproken in het Labyrinth, en meteen probeerde ik opnieuw de leiding te nemen, ook al waren er overlevenden die er veel meer van wisten dan ik.

    [Sorry voor het schijtstukje, ik had even geen inspiratie xd En al helemaal voor de late reactie, ik kreeg heel veel huiswerk mee en wilde het graag afronden, plus leren voor de proefwerkweek. Nogmaals excuses...]


    I don't know if life is greater than death — but love was more than either

    Vallari Lazopoulou


    De steek in haar zij was gelukkig al bijna verdwenen. Haar ogen keken overal waar ze kijken konden. In de hoop dat ze het allemaal kon onthouden. Dit leek toch lastiger als dat ze dacht. Het enige wat ze kon zien waren grote heggen en hier en daar een opening. Alles leek op elkaar. Haar ogen gleden nog even naar de jongen naast haar. ''Dan is het goed om getrainde mensen bij ons te hebben. ''zei hij plots. "Nou ik weet zeker dat we iemand zoals jouw ook goed kunnen gebruiken. Aangezien je ervaringen" vertelde ze hem met nog steeds haar ogen op hem gericht. "Ik denk dat we hier best uitrusten" zei de vrouw met blonde haren. Vallari wist het niet zeker maar ze dacht dat ze Calanthe heten. Haar ogen waren veel geconcentreerd op de vloer,dus wanneer ze op keek werden haar ogen groot. Het zag er mooi en vredig uit, ze vergat bijna waarom ze hier was. Vallari schudde haar hoofd en vertelde tegen haar zelf dat ze bij de les moest blijven. Vallari haar aandacht werd getrokken door het helderen water wat uit de fonteintjes spoot. Het leek wl een soort pleintje. Haar benen stopte met rennen en in een rustig pasje liep ze naar het fonteintje. Ze ging zitten en haar handen vormde een kom die haar water toe diende.Opeens kwam Katinka naar haar toe en begroette haar. "Hey" zei ze kort terug. Vallari had niet veel zin om te praten. Wat zou ze moeten zeggen? Lekker weertje!? Nee, natuurlijk niet. Er zat een levensgevaarlijk monster achter ze aan, dan zou ze moeilijk kunnen doen alsof er niets aan de hand was. Haar ogen volgde de jongen hij zou nog wel eens zeer goed van pas komen.

    [ bericht aangepast op 2 nov 2014 - 22:36 ]


    A Smile is the most beautiful curve on an womans body

    (Gaat dit nog door?)


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    (Dat vraag ik me ook af. Ik hoop van wel)


    A Smile is the most beautiful curve on an womans body

    {Ik hoop het wel, maar aangezien ik niet meteen interesse voelde van de rest, had ik de neiging niet meteen om iedereen te gaan aansporen. Ik ben zeer blij dat er weer naar gevraagd wordt.
    Euhm... Misschien kunnen ze wat skeletten en zo van de voorgangers ontdekken, dat moet wel een beetje actie in de RPG brengen, niet?}


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Calanthe



    Langzaam loop ik op de fontein af en kijk ondertussen de vermoeide gezichten rond. Iemand besluit om haar voet in het water te leggen, wat ik persoonlijk nogal onsmakelijk vind, dus ik neem maar enkele zuinige slokjes van het water dat via het watervalletje naar beneden stroomt. Vervolgens veeg ik het zweet van mijn voorhoofd en bedenk me peinzend dat we in de buurt van deze fontein moeten zien te blijven als we graag een kans hadden om te overleven. Zonder water zijn we namelijk binnen de kortste keren dood. Ook voedsel is natuurlijk noodzakelijk. Het schijnbare gebrek daaraan baart me zorgen...
    Ik besluit even de open plek met de fontein wat te verkennen en loop langzaam richting een zijgang. Zodra ik daar aankom, hoor ik geritsel in de struiken. De angst sluit zich stevig om het hart en mijn benen staan al klaar om te gaan rennen, tot ik plots een bruine vlek de gang zie oversteken, waarna die zo de struik ertegenover in rent. Tot zover ons probleem in verband met voedsel, zo te zien zijn er gelukkig wel dieren aanwezig die we kunnen jagen. Mijn hersenen willen al overgaan tot het volgende probleem, namelijk hoe we zouden moeten jagen, toen iets anders me in het oog sprong. Opvallend witte vlekken op de grond. Twijfelend loop ik erop af, om tot de conclusie te komen dat ik recht naar een stapel beenderen kijk. Niet zomaar een stapel beenderen, eentje die allemaal samen een skelet vormt!
    Geschrokken deins ik achteruit en kan nog net een gil binnenhouden. Ik zak door mijn knieën om de botten beter te bekijken. Ze zijn nog stralend wit en liggen hier dus absoluut nog niet heel lang. In het been zijn duidelijk groeven te zien, alsof ze afgekloven zijn... Een rilling loopt over mijn rug.


    “To live will be an awfully big adventure.”