• Tussen ongeveer 3500 en 1375 v.Chr. leefde er een ontzagwekkend, angstaanjagend monster op Kreta. Het was een bijzonder woest schepsel, half mens, half stier en steeds hunkerend naar mensenvlees. Koning Minos, de heerser van Kreta, hield de Minotaurus vast in een uitgestrekt netwerk van gangen dat het labyrinth werd genoemd. Het labyrinth was de meest duistere en vreselijke plek. Een hardnekkige mist vulde de lange kronkelende gangen, waaruit het onmogelijk was te ontsnappen.
    In die tijd was koning Minos oppermachtig in het gebied van de Middellandse Zee en om het woeste beest te voeden, vaardigde hij een wrede wet uit: alle landen aan de overkant van de zee moesten elk jaar in de lente om beurten zeven jongens en zeven meisjes sturen tussen de 16 en de 18 jaar oud, die dan één voor één het labyrint in gedreven zouden worden. Acht jaren gingen voorbij en Athene besloot genoeg te hebben van het opofferen van hun jongeren. De lading die ze nog zouden sturen, was vanaf jongs af aan getraind in de vechtkunst en klaar om het beest te verslaan!
    Dapper en trots vertrokken de jongeren op weg, maar zal die dapperheid aanhouden, zodra ze zichzelf in de meest benarde situaties vinden? Waar zijn ze met hun training als ze een onzichtbaar monster moeten bevechten, zonder enige wapens?

    In deze RPG zijn jullie een van de 14 Atheense jongeren die het labyrinth in worden gestuurd. Elk van die jongeren is van jongs af aan getraind en klaargestoomd, maar geen enkele training had hen op dit gevaar kunnen voorbereiden...
    De hardnekkige mist maakt het hen moeilijk te zien waar ze hun voeten zetten op de vaak met beenderen bezaaide grond, bovendien geraken ze elkaar snel kwijt. Geluid lijkt gedempt te worden en gangen kruisen elkaar overal. Wat misschien nog het ergste is... Het monster blijkt nog eens uitzonderlijk slim te zijn. Een voor een pakt hij hun aan, meestal als ze even afgezonderd zijn van de rest. Het laatste wat ze van zijn slachtoffers horen is een luid gegil en gekraak van botten...
    Toch zijn er nog enkele jongeren in leven van de vorige lading, wat duidelijk te horen is aan de gillen als het monster iemand te pakken krijgt... De jongeren die het overleefd hebben kunnen zich bij de Atheense groep aansluiten, hopend zo deze nachtmerrie te overleven.
    Het is hun opdracht het monster te verslaan en de slachting te stoppen.

    Rollen:
    Atheense meisjes: VOL
    - Vallari Lazopoulou ~ Sorridere |8|
    - Chara Nerissa Aretha Silliacus ~ Netzwerk |1|
    - Calanthe ~ Mad_Hatter |2|
    - Kristina Nikoletta Theresa ~ fleur123 |8|
    - Alyone 'Aly" Mercredi ~ VladiFerr |4|
    - Yva "Yv" Briar Gray ~ Risu |8|
    - Aurora Calantha Maheras ~ Derive |7|

    Atheense jongens: VOL
    - Leonidas Drakos ~ Feininger |2|
    - Icarus 'Ica' Pallos ~ Tarth |7|
    - Antreas ~ Fixit_FelixJr |9|
    - Alex Mercredi ~ VladiFerr |4|
    - Gereserveerd ~ Luke_Pinguin
    - Gereserveerd ~ Luke_Pinguin
    - Jason Zadora Sanchez ~ Aureolus |8|

    Overlevenden van vorige groepen:
    - Demetria Hermione Algaia ~ Oneira |1|
    - Arelia Memane Valerius ~ Sangster |8|

    - Thomas ~ Newt_Runner |1|
    - Akylas Abeiron ~ Shield |10|



    Relaties:
    Vallari Lazopoulou
    Bevriend met Katarina

    Chara Nerissa Aretha Sillacus
    Leonidas Drakos, een vriend - Chara heeft hem tijdens de trainingen ontmoet.

    Calanthe
    Ze is beste vrienden met Alex
    Vriendinnetje van Antreas

    Kristina Nikoletta Theresa
    Goed bevriend met Vallari

    Alyone 'Aly" Mercredi
    - Haar broer is Alex Mercredi.
    - Ze heeft een relatie met Jason Zadora Sanchez.
    - Een goede vriendin van haar is Yva "Yv" Briar Gray.

    Yva "Yv" Briar Gray
    Alyone "Aly" Mercredi – Vriendin

    Aurora Calantha Maheras
    /

    Leonidas Drakos
    Goede vrienden met:
    -- Chara Nerissa Aretha Silliacus (Netzwerk)
    -- Icarus 'Ica' Lias Pallos (Tarth)

    Icarus 'Ica' Pallos
    Leonidas 'Leon' Drakos - vriend, ontmoet tijdens de trainingen op school

    Antreas
    Vriendje van Calanthe

    Alex Mercredi
    - Zijn zus is Alyone Mercredi.
    - Hij heeft een grote crush op Aurora.
    - Zijn beste vriendin is Calanthe.

    Jason Zadora Sanchez
    /

    Demetria Hermione Algaia
    /

    Arelia Memane Valerius
    /

    Thomas
    /


    Regels
    - Schelden en geweld mag IC, OCC niet
    - 16+ is toegestaan (liefst onder spoiler)
    - Als je een personage aanmaakt is het de bedoeling dat je er wel degelijk iets mee doet.
    Dus niet na een dag al stoppen.
    - Maak je personage niet overpowerd of perfect.
    - OCC het liefste met {}, [], (), /, /, ||, **, ~~, <> etc.
    - IC met de naam van het personage erboven
    - Speel met je eigen personage, niet dat van iemand anders

    Rollentopic
    Praattopic

    Het begin:
    Op onverklaarbare wijze zijn alle Atheense jongeren in een open plek in het labyrinth achtergelaten. Ze zijn bewusteloos en kunnen zich niets meer herinneren van hoe ze daar zijn geraakt. Ze herinneren zich wel nog dat ze elk een drankje hadden moeten drinken. Een angstaanjagend gebrul is hetgene wat hen allen wakker maakt uit die hemelse bewusteloze toestand, waarna ze beseffen dat ze nu echt in de hel zijn terecht gekomen...

    [ bericht aangepast op 2 nov 2014 - 21:22 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Vallari Lazopoulou



    De mensen waren chaotisch, dramatisch en dit maakte de groep zeer irritant naar mening van Vallari. Ze wist dat het gegil, gejank en gejammer niet hielp. Door een kleine jeuk in haar nek kribbelde ze achter haar haren. Vallari haar aandacht ging naar de jongen en het meisje waarvan ze dacht dat die hier wel langer zaten. Inderdaad als je wou overleven moest je echt naar hen gaan luisteren. Haar ogen stonden serieus en haar oren gespitst. Ze telde hoelang het duurde voordat het monster weer brulde. Het leek een beetje op het tellen om te weten hoe dicht bij het onweer was. Na even luisteren wist ze dat het niet lang meer zou duren voordat het monster er was. Haar oren hoorde nu niet meer alleen het gegrom, maar het geluid van de mensen kwam weer naar boven. Ongeduldig tikte ze met haar voet tegen een heg waar ze bij in de buurt stond. Iemand moest een knoop gaan doorhakken wat wilde ze nou gaan doen? “Kan iemand even de knoop doorhakken” siste ze geërgerd. Eigenlijk wou ze gaan rennen,maar ze wist dat ze deed met meer mensen samen moest doen en zeker met de jongen en het meisje zij wisten dingen die Vallari nog niet wist. Je leerde niet alles op die school uiteindelijk moest je het zelf kunnen.

    [ bericht aangepast op 29 okt 2014 - 17:53 ]


    A Smile is the most beautiful curve on an womans body

    Akylas Abeiron
    'Keep on running and don't look back.'


    Hij zag dat Chara zich ongemakkelijk voelde, niet zo heel vreemd natuurlijk, hij had een lange tijd niets meer van zich laten horen. Iets dat vooral zijn eigen schuld was geweest. Hij keek even achterdochtig naar de jongen die een paar stappen naar achter had gedaan en daarna weer naar Chara wiens emoties op haar gezicht te lezen waren. Hij wilde hier liever niet over praten, net zoals het meeste dat hij in het verleden gelaten had. Hij kuchte wat ongemakkelijk en zuchtte opgelucht toen Demetria het woord nam.
    ''Ik wil niet vervelend doen, maar als jullie niet in stukken gescheurd willen worden zouden we beter kunnen gaan. Tenzij niemand hulp wilt.' zei ze rustig. ''Gezien ik dan nu zelf wegga.''
    Hij haalde zijn hand door zijn warrige haren en zuchtte diep. ''Als jullie dit willen overleven ben ik het met Demetria eens en stel ik voor dat jullie met ons meegaan.'' hij wendde zich tot het gedeelte van de groep dat er nog niet vandoor was gelopen en sprak op een onverschillig toontje. Hij werd weer naar de realiteit geslingerd. Hij was hier om uit de arena te ontsnappen, niet om te huilen met oude kennissen. ''Ik begrijp dat jullie in de war zijn. Maar dit is niet het moment om te janken over dingen die gebeurt zijn. Het is simpel hier, je overleeft of je overleeft het niet. Het is goed om in een groep te blijven maar vergeet niet dat het ieder voor zich is.'' dit laatste zei hij ook voor zichzelf. Onbewust vroeg hij zich af of hij andere zou laten sterven in een poging zelf te ontsnappen, het feit dat hij daar geen antwoord op had verontruste hem. ''Het is jullie keuze.''

    [ bericht aangepast op 29 okt 2014 - 11:04 ]


    • Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

    [Hooo ik had nog geen door dat er al een speel topic was lol]

    T H O M A S || Overlevende


    Hij wilde hier nú weg, maar Thomas wist donders goed dat dat niet kon. Hij liep door de mistige gangen van het labyrint. Hij had de Minotaur vandaag nog niet gehoord. Of dat goed was, dat wist Thomas niet. Het kon betekenen dat het beest ver weg was, het kon betekenen dat het nu achter hem stond. Met een ruk draaide de jongen zich om, maar nee, er was niets. Thomas zuchtte en draaide zich weer om, om verder te lopen. "Ik wil eruit ik wil eruit ik wil eruit." mompelde hij. De woorden die hij minstens een miljoen keer per dag zei. Maar hij was hier nu al een jaar. Een jaar, en het was hem niet gelukt het beest te doden. En nu was hij de mensen die hij 'kende' ook nog kwijt. Hij was alleen. En hij wist niet waar de anderen waren. Hij moest ze maar weer gaan zoeken. Thomas begon te rennen door de gangen, links, rechts. Hij hoorde ook niemand. Maar er waren mensen, natuurlijk waren er mensen. Er was net een nieuwe lading gekomen, wist Thomas. Hij wilde geen gezeldschap, Jawel, hij had vrienden nodig. Alleen kon hij dit niet overleven. Thomas rende de gangen door, tot hij stemmen hoorde. Hij bleef achter de muur staan en luisterde. Hadden ze hem gehoord? Hij was bang om zich bij de groep te voegen. Wat zouden ze van hem denken? Hij had het niet op andere mensen, was er veel te onzeker voor.


    You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep



    Chara Nerissa Aretha Silliacus
    ` Danger is very real, but fear is a choice. `


    De vraag van Akylas drong niet echt tot me door. Mijn blik wandelde van Akylas naar Icarus, die met een benomen gezichtsuitdrukking een paar stappen naar achter zette en Akylas met een bedenkelijk gezicht bekeek. Mijn ogen schoten tussen de twee heen en weer en ik wist niet zo goed wat te zeggen. Ik frunnikte aan de perzikkleurige stof van mijn tunica en beet even uit radeloosheid op mijn onderlip.
    » Ik wil niet vervelend doen, maar als jullie niet in stukken gescheurd willen worden zouden we beter kunnen gaan. Tenzij niemand hulp wilt. « De koele stem van haar herinnerde me wat aan mezelf en het viel duidelijk op, dat iedereen hier net zo verward was. » Gezien ik dan nu zelf wegga. « Ze klonk ongeduldig in mijn oren, wat ook niet anders te verwachten was - met zo een reusachtig beest in de buurt.
    Ik ging wat rechter staan en trok de stof, die een beetje besmeurd was met modder - naar beneden. Ik keek met een koele blik naar voren, om niet weer in elkaar te krimpen bij de oorverdovende brullen van de minotaurus.
    » Als jullie dit willen overleven, ben ik het met Demetria eens en stel ik voor dat jullie met ons meegaan. « Akylas nam algauw het woord en wendde zich tot de hele groep, die nu al uit elkaar was. Een zachte grom verliet mijn mond, aangezien er al een paar het labyrint in zijn gegaan. » Ik begrijp dat jullie in de war zijn. Maar het is niet het moment om te janken over dingen die gebeurt zijn. « Akylas praatte op een onverschillige toon verder.
    Een geërgerde zucht rolde over mijn lippen en ik keek hem met een verstoorde blik aan. » Waar wachten we dan nog op ? Dat monster is binnen een paar minuten hier en heeft dan zijn avondmaal van het jaar. « Mijn ogen namen een kille blik over, zelfs tegenover Akylas - en ik keek hem net zo onverschillig aan, als hij net tegen ons deed.
    » Jullie zitten hier al een jaar, bij ons dringt het net pas door waar we beland zijn. Ik ben het heus met jullie eens, maar als we zo nodig weg moeten - ga dan niet rond staan en alles uitleggen.. « Ik nam nadruk op het laatste woord en keek even opzij naar Icarus. Ik haalde wat onbeholpen mijn schouders omhoog, voordat ik de aandacht weer aan Demetria en Akylas gaf.
    Een nieuwe brul verstoorde de minuutjes, die alweer stilgevallen waren. Ik haalde weer een hand door mijn lokken, al had het niet veel zin aangezien de kortere plukjes weer in mijn gezicht vielen - en keek het meisje genaamd Demetria en Akylas vragend aan.

    [ bericht aangepast op 29 okt 2014 - 17:06 ]


    "Satan's friendship reaches to the prison door."

    † Demetria Hermione Algaia †
    † If you wanna be strong, learn how to fight alone. †



    Een lichte zucht rolde over haar lippen en ze sloeg haar armen gekruist voor haar borst. Ze was ook blij toen Akylas weer begon te praten. ''Als jullie dit willen overleven ben ik het met Demetria eens en stel ik voor dat jullie met ons meegaan.'' zei hij. ''Ik begrijp dat jullie in de war zijn. Maar dit is niet het moment om te janken over dingen die gebeurt zijn. Het is simpel hier, je overleeft of je overleeft het niet. Het is goed om in een groep te blijven maar vergeet niet dat het ieder voor zich is.Het is jullie keuze.'' Langzaam knikte ze. Een meisje keek hen aan en zei ook wat. ''Jullie zitten hier al een jaar, bij ons dringt het net pas door waar we beland zijn. Ik ben het heus met jullie eens, maar als we zo nodig weg moeten - ga dan niet rondstaan en alles uitleggen..'' zei ze, met nadruk op uitleggen.
    Demetria snoof. ''Als jullie gezellig sentimenteel doen en niet meteen denken dat er een verdomd monster hier zo heen komt hebben we geen andere keus dan uitleggen dame!'' zei ze beledigd. God, wat had ze een hekel als mensen zo deden. Vooral sentimenteel gedoe. Dat gevoel werd nog meer benadrukt toen ze ook door had dat gewoon iedereen in die groep wel iemand kende of lief had. En zij gewoon alleen was. Nou ja, naast Thomas. Maar hem had ze tijden niet gezien. Thomas was de enigste die ze voor de volle honderd procent vertrouwde en ze hadden een tijdje samen hier overleefd en rond gerend.
    Snel keek ze het meisje weer aan met volle aandacht. ''Overleven doe je hier ook niet zonder slag of stoot. Gezien iedereen in dit rot ding bijna wel dood was een keer en zowat iedereen dood is. Dus ik zal maar niet bijdehand gaan doen.''

    [ bericht aangepast op 29 okt 2014 - 17:02 ]


    The monsters running wild inside of me. I'm faded



    Yva "Yv" Briar Gray.


    Mijn ogen springen open en ik schiet overeind, mijn omgeving bekijkend. Er waren een stuk of twaalf anderen die ook in het Labyrinth waren gedropt. Overigens had ik geen enkel idee over hoe ik hier kon zijn gekomen, vage herinneringen waren enkel achter gebleven in mijn hoofd. Ik zag dat ik een wapenuitrusting aanhad, met een zwaard aan mijn riem en een kruisboog en drietand op mijn rug aangesloten.
    Meer dan de helft van de anderen was al wakker, en er was één ander meisje en één andere jongen die er erg woest uitzagen. Hun haren waren warrig, hun kleren verscheurd. Wonden waren duidelijk te zien. De Minotaurus nam blijkbaar genoegen met alle kinderen die hier werden gedropt. Ik hoorde een verschrikkelijk harde brul, en de moed zakte me al snel in de schoenen. Toen ik nog in het veilige stadje Athene zat had ik altijd gedacht dat ik hem met gemak zou kunnen verbrijzelen, nu dacht ik daar anders over.
    Er werd een hoop gepraat, maar ik lette zoals gewoonlijk niet op. Ik stond uiteindelijk op, dit keer wel mijn oren gesperd om te luisteren. Ik pikte het gesprek uiteindelijk op. Toch had ik de moed nog steeds niet teruggevonden om iets te zeggen. Het idee kwam bij me terug dat ik Willow moest zoeken. Dood of levend, ik moest haar vinden. Ik moest weten wat er met haar was gebeurd. Ik moest weten of ik haar hand nog vast kon houden, zonder dat ik de hand van haar lijk vasthield.


    I don't know if life is greater than death — but love was more than either

    Antreas

    Vage geluiden spoelen rond mijn oren.. Het ene oor in, het andere oor uit, hard en zacht. Het geluid gaat van zacht naar hard en weer terug. Wel wordt het langzamerhand steeds beter. Langzaam open ik mijn ogen, waarna ik opmerk dat er flink aan mij wordt geschud. Het vage wordt steeds scherper en ik zie in de persoon die mij aan het shaken is, het hoofd van Calanthe. Het wordt mij plots allemaal duidelijk waarna ik mijn armen uitsteek naar de hare. "Ik ben wakker, ik ben wakker, geen zorgen" zeg ik rustig.
    Langzaam sta ik op en zie meerdere mensen om ons heen staan. Iedereen praat door elkaar, wat natuurlijk nooit goed kan zijn... Plots valt me het gebrul van het monster op. "En dit kan nóóit goed zijn.." mompel ik in mezelf. Ik pak Calanthe's arm vast. "Ren.. Ren die kant op, ik ga achteraan, niemand blijft hier achter. Nu!" zeg ik haar dringend en wijs de kant op waar ze heen moet.
    "MENSEN!" roep ik, terwijl ik mijn handen in de lucht steek. "We moeten hier weg! Het beest kan elk moment hier zijn! We hebben geen tijd voor discussies! Ren achter haar aan! Ik zal ervoor zorgen dat er niemand achterblijft!" roep ik over de menigte van mensen heen en wijs naar Calanthe. "En snel!" roep ik er nog achteraan. Zoekend kijk ik rond waar het geluid van het beest nu is terwijl ik wacht tot iedereen begint te rennen.


    It's high noon.

    Calanthe



    Opgelucht haal ik adem zodra ik merk dat hij gelukkig bij is gekomen en meteen helder en alert is, zoals ik hem ken. Zijn stem kalmeert me evenveel als zijn woorden doen, terwijl ik toekijk hoe hij langzaam opstaat. Ook ik volg zijn voorbeeld en kijk samen met hem de groep rond. Het is niet bepaald een georganiseerd stel, dat terwijl we toch wel wisten wat ons te wachten stond. De discussies en drama die zich hier afspeelden zagen me er niet bepaald gunstig uit voor onze situatie. Momenteel zijn we enkel prooidieren en konijnen heb ik ook nog nooit ruzie zien staan maken, terwijl de jager op hun af kwam. Ik kijk Antreas meteen aan, zodra hij mijn arm vastpakt. Zorgvuldig luister ik naar elk woord dat hij zegt, aangezien ik het wel besef dat het menens is nu. Ik kijk in de richting van de gang die hij me heeft aangewezen en stap al achteruit in die richting, terwijl ik toekijk hoe hij de aandacht vraagt van de rest. Zijn geroep is misschien luid, maar we hadden toch al teveel lawaai gemaakt om niet gehoord te zijn door het monster. Zodra hij de rest naar mij doorverwijst, knik ik even en adem diep in. Blijkbaar is het nu even mijn verantwoordelijkheid iedereen hier weg te leiden. Of... niet volledig. Het is onze verantwoordelijkheid. Ik en Antreas delen hem nu even. In een niet te snel tempo begin ik te rennen, zodat de rest me zou kunnen bijhouden en we niet de helft van de groep zouden kwijtgeraken tussen de hoge grone struiken.


    “To live will be an awfully big adventure.”



    Chara Nerissa Aretha Silliacus.
    ` Danger is very real, but fear is a choice. `

    Een lichte frons vormde zich, toen het meisje een beetje de leiding op zich nam.» Als jullie gezellig sentimenteel doen en niet meteen denken dat er een verdomd monster hier zo heen komt hebben we geen andere keus dan uitleggen dame! « Ik slaakte een geïrriteerde zucht. Mijn handen plantten zich op mijn heupen en ik keek haar met een koele blik aan. Als ze maar niet dacht, dat ik háár zou volgen - hoogst uit zou ik het voor Akylas doen, aangezien hij hier al een tijdje verbleef en hem vertrouwde ik meer als Demetria.
    » Overleven doe je hier ook niet zonder slag of stoot. Gezien iedereen in dit rot ding bijna wel dood was een keer en zowat iedereen dood is. Dus ik zal maar niet bijdehand gaan doen. « Mijn wenkbrauwen schoten omhoog toen ze dat zei. Met een wat spottende blik keek ik haar aan. » Als jíj dan niet doet alsof je hier de hele leiding overneemt, dan graag ja. « De woorden schoten uit mijn mond, voordat ik zelf nog wist wat ik zei.
    Net toen ik mijn mond weer openen om iets erachteraan te mompelen, onderbrak een luid gillende stem mij. » MENSEN! « Een jongen waarvan ik de naam niet meer wist, stak wild zijn armen in de lucht. » We moeten hier weg! Het beest kan elk moment hier zijn! We hebben geen tijd voor discussies! Ren achter haar aan! Ik zal ervoor zorgen dat er niemand achterblijft! « Zijn vinger wees op een blondharig meisje die weg begon te rennen. » En snel! «
    Ik keek de rest met een korte blik aan, waaronder Ica. » Waar wachten we dan nog op ? « Ik nam diep adem en bereidde me voor op een lange poos rennen, het geluk lag voor een klein moment aan mijn zijde - aangezien ik een volhouder was en het rennen geen probleem zou zijn.


    "Satan's friendship reaches to the prison door."

    AURORA CALANTHA MAHERAS


    Wanneer ik uiteindelijke enkele tranen langs mijn wangen voel glijden, weet mijn woede uit te groeien tot grotere maten en ben ik bang dat ik zo hard ga schreeuwen dat het monster direct mijn kant op wordt geleid. Mijn haat jegens mezelf en de onzekerheid welke ik had, werd met het moment groter en groter en ik kon er niets aan veranderen.
          ‘Aurora.’ Vloekend in mijn gedachten over het gegeven dat iemand me achterna is gekomen, draai ik me langzaam om zodat ik het silhouet van Alex kan ontwaren achter mijn waas van tranen. ‘Waarom huil je?’ Wanneer ik twee duimen over mijn wangen voel struiken, houden de tranen als vanzelfsprekend op. Ik wilde absoluut niet dat iemand me zag terwijl ik aan het huilen was – vooral Alex niet, niet op dit moment.
          ‘Al die andere personen daar zijn zo hopeloos verliefd op elkaar dat ze hun eigen dood tegemoet lopen zonder ook maar enige aandacht te schenken aan de rest van de groep,’ brom ik zacht en beschuldigend. ‘We zijn een groep, maar dat schijnen ze helemaal vergeten te zijn.’
          ‘Ehm.’ Verbaasd kijk ik over mijn schouder, om Jason daar te zien staan. Zoals normaal gesproken had ik de jongeman niet aan horen komen, door zijn uitmuntende kwaliteiten om zich geluidloos voort te bewegen. Ik vond het aan de ene kant verschrikkelijk dat hij me kon besluipen zonder dat ik het wist, maar aan de andere kant vond ik het helemaal fantastisch.
          ‘Ik wil jullie echt niet storen, maar we kunnen beter bij elkaar blijven.’ Snuivend maak ik duidelijk hoe ik denk over de woorden van Jason. ‘Denk je echt dat het beter is om bij een groep blind verliefde personen te blijven? Ik ga dat monster nog liever alleen aan, met de waarschijnlijkheid dat ik sterf.’ Mijn stem is zacht en mompelend, maar mijn woede en teleurstelling over de groep zijn duidelijk hoorbaar.
          Voordat ik nog wat kan zeggen, hoor ik echter een nieuwe grom van het monster – dat steeds dichterbij komt. Voor een kort moment kijk ik terug naar Alex, om vervolgens weer naar Jason te kijken. Ik mocht dan wel de wens hebben dat monster in mijn eentje aan te gaan pakken – Ik kon het mezelf niet veroorloven dat ik er iemand anders mee in gevaar zou brengen.
          ‘Goed – Goed. We gaan wel terug. Kom. En pas op, Jace.’ Met een zachte veeg, haal ik mijn hand langs Jason’s wang om over zijn snee te struiken en wat bloeddruppels weg te halen – welke ik aan mijn shirt af veegde.
    Wanneer ik langs Alex loop, zoekt mijn hand voor een kort moment de zijne – om er zacht in te knijpen ; ten teken dat alles goed was.


    Alex Mercredi




    'Al die andere personen daar zijn zo hopeloos verliefd op elkaar dat ze hun eigen dood tegemoet lopen zonder ook maar enige aandacht te schenken aan de rest van de groep,’ zegt ze zacht en ergens moet ik er om glimlachen. ‘We zijn een groep, maar dat schijnen ze helemaal vergeten te zijn.’
    ‘Ehm.’
    Ik keek op om Jason te zien. Ik fronste mijn wenkbrauwen en wou zoeken naar mijn zusje. Ik had haar verteld alle tijden bij hem te blijven. Ze was er niet.
    'Denk je echt dat het beter is om bij een groep blind verliefde personen te blijven? Ik ga dat monster nog liever alleen aan, met de waarschijnlijkheid dat ik sterf.’ De zin van Aurora klonk hetzelfde als wat Alyone zou zeggen en de waarheid kwam als een steen naar binnen vallen. Ze zou niet meer bij de groep zijn als we terug kwamen.
    'Goed – Goed. We gaan wel terug. Kom. En pas op, Jace.’
    De woorden kwamen vaag binnen omdat de angst van het verliezen van Alyone steeds sterker werd. Ik keek Jason aan met nijdige ogen aan. Het zou niet zijn schuld zijn, maar die van Alyone. Zij was de koppige die dacht dat ze alles alleen kon en de held uit moest hangen. Op dit moment had ik alleen Jason om te beschuldigen en tuurlijk was dat niet eerlijk, maar toch. Als Aurora in mijn hand knijpt kom ik weer terug uit mijn gedachtes.
    'Jason,' zeg ik dan scherp. 'Waar is Alyone?'


    "Rebellion's are build on hope"

    † Demetria Hermione Algaia †
    † If you wanna be strong, learn how to fight alone. †



    ''Als jíj dan niet doet alsof je hier de hele leiding overneemt, dan graag ja.'' zei het meisje. Een zucht rolde over haar lippen en ze draaide met haar ogen. Als ze haar niet accepteerde voor wie ze was konden ze de pot op. Dan was ze binnen een no-time weg. Haar blik werd kil toen iemand begon te roepen dat ze moesten rennen, wat ze maar deed. Gezien ze toch niets beters te doen hadden. Het enige probleem was dat haar benen niet mee wilden werken. Gezien deze slap aanvoelden. Toch weerhield dit Demetria niet van het rennen. Ze zal niet op geven. Nu niet en ook later niet. Eerst zou ze de Minotaurus vermoorden, al zou ze zelf sterven of hier alsnog niet wegkomen. Dit moest en zal gebeuren.
    Tijdens het rennen keek ze goed rond of ze de weg herkende, wat hopeloos was. Aangezien dat hier niet kon.

    [ bericht aangepast op 29 okt 2014 - 19:20 ]


    The monsters running wild inside of me. I'm faded

    JASON.




          ‘Denk je echt dat het beter is om bij een groep blind verliefde personen te blijven? Ik ga dat monster nog liever alleen aan, met de waarschijnlijkheid dat ik sterf.’ Haar stem klonk zacht en mompelend. Als ze zich niet zijn kant op had gedraaid had hij haar waarschijnlijk niet eens gehoord. In een reflex had hij zijn handen iets de lucht in gestoken, in een teken dat hij zich niet aangesproken wilde voelen. 'Het spijt me, Aurora. Toch zijn we een groep en of iedereen nou loopt te kleffen of niet, we zijn hier om die Minotaurus te verslaan.' Hij sprak zijn woorden langzaam en zorgvuldig uit, in de hoop haar niet nog kwader te maken dan ze al bleek te zijn.
          'Goed -- Goed. We gaan wel terug. Kom. En pas op, Jace.' Hij voelde een hand op zijn wang die langs de wond ging, maar het deed hem niets. Hij was inmiddels zowel mentale als fysieke pijn gewend geraakt en de kleine snee deed hem niks. Toch trok hij zijn wenkbrauwen iets op. 'Wie is Jac..' Hij kapte zichzelf al af. Hij had zijn hoofd zo gedraaid dat hij naar achteren had kunnen kijken of er niet toevallig een meisje aan was komen lopen, maar er was niemand. Hij kantelde zijn hoofd iets toen hij realiseerde wie ze bedoelde met "Jace".
          'Jason.' Klonk de stem van Alex vervolgens. De toon waarop hij sprak bezorgde Jason rillingen, hij leek net kwaad. -- En als er iets is waar hij niet op zat te wachten was het iemand die nu tegen hem uit zou vallen. Hij had genoeg aan zijn hoofd of zich druk te maken en ondanks dat hij er niets tegen zou kunnen doen als iemand hem niet uit kon staan, wilde hij hoe dan ook voorkomen dat iemand zich ook maar aan hem irriteerde. 'Waar is Alyone?'
          Bij die vraag verliet een opgeluchte zucht zijn lippen. Er was niets aan de hand, niks waar Jason zich druk om zou kunnen maken. 'Alyone was nog bij de rest toen haar achter liet.' Hij voelde zich nu eigenlijk best schuldig, Alyone was duidelijk in een lichte paniek geweest toen ze bij was gekomen en Jason had haar gewoon alleen gelaten. Wat moest ze wel niet van hem denken?


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Vallari Lazopoulou



    Vallari zuchtte diep en vroeg zich af waarom Chara juist op dit moment moest dwars gaan liggen. Ze ving nog een stukje van de discussie op tussen Chara en het meisje met bruine ogen en haren. “Overleven doe je hier ook niet zonder slag of stoot. Gezien iedereen in dit rot ding bijna wel dood was een keer en zowat iedereen dood is. Dus ik zal maar niet bijdehand gaan doen.” Zei het meisje die niet met de groep mee is gegaan, dus blijkbaar hier al een tijdje was tegen Chara.” Als jíj dan niet doet alsof je hier de hele leiding overneemt, dan graag ja”. Snauwde Chara.”Mensen kap eens met dat gezeik” zei Vallari met een diepen zucht. Opeens veranderen de gesprekken in het gegil van”rennen!”. Slim plan dacht ze even. Haar ogen volgde het meisje met de bruine ogen en haren. Ze dacht dat ze het meeste aan haar had of de jongen natuurlijk. Maar ze had geen zin in Chara aangezien ze geïrriteerd was en zij stond bij de jongen en was waarschijnlijkook van plan om hem te volgen. Toen het meisje begon te rennen rende ze er als een gek erachter aan. Ze bleef vlak achter haar ze wou niet de eerste minuten dat ze hier was al gelijk alleen zijn, dat leek niet zo slim dus rende ze nog steeds achter het meisje aan. Aan het gezicht van het meisje zag ze dat ze het moeilijk kreeg. Vallari haar hart bonkte in haar keel, maar verder ging het prima. Het was de adrenaline die haar hart in haar keel liet bonken gek genoeg beviel dit gevoel haar wel. ”Ik sta bij je in het krijt aangezien ik hier totaal machteloos ben. Theorie op school wil niet veel zeggen op dit moment telt het praktijk.” zei ze half hijgende tegen de dame met haar bruine ogen en haren. Normaal luisterde ze naar niemand, maar ze moest iets aangezien ze nog lang niet dood wou.

    [ bericht aangepast op 29 okt 2014 - 19:25 ]


    A Smile is the most beautiful curve on an womans body

    Akylas Abeiron
    'Keep on running and don't look back.'



    Hij liet de opmerkingen langs zich heen gaan, als ze nu niet zouden rennen dan ging hij er zelf vandoor. Hun dood lag niet in zijn handen en om eerlijk te zijn was hij hier altijd nog om zichzelf te redden, voor zijn eigen vrijheid. Toch knikte hij instemmend als antwoord op de dingen die Demetria zei. Hij was dan wel vooral zijn eigen gang gegaan in de tijd dat hij hier zat, maar hij wist genoeg van de jongedame om te weten dat ze dat beest net zo graag wilde vermoorden als hij, iets dat hij moest onthouden. Dit duurde te lang. ''Nou, ik smeer hem maar-'' hij was nog niet uitgepraat tot hij plotseling een nieuwe stem hoorde.
    "MENSEN!" riep de stem. "We moeten hier weg! Het beest kan elk moment hier zijn! We hebben geen tijd voor discussies! Ren achter haar aan! Ik zal ervoor zorgen dat er niemand achterblijft!"
    Eindelijk iets waar hij het mee eens was. Hij volgde de blondine, een slavin zo aan haar uiterlijk te zien, de wirwar van heggen in. Hij rende en deed zijn best om zich te herinneren waar ze precies waren, maar heel veel tijd om te denken had hij niet. ''Bij Zeus, kennen jullie de weg hier wel?'' niet dat het hem heel veel uitmaakte, zolang ze de minotaurus voorbleven zou er niets aan de hand zijn.
    ”Ik sta bij je in het krijt aangezien ik hier totaal machteloos ben. Theorie op school wil niet veel zeggen op dit moment telt het praktijk.” hoorde hij de jonge vrouw zeggen die met hen meerende, hij wist niet zeker of de vraag tot hem gericht was, maar het klonk hem vreemd in de oren.
    ''School?'' hij trok zijn wenkbrauwen op en keek haar verbaasd aan terwijl hij verder rende. Zijn stem klonk haast fluisterend, het beest mocht niet weten dat ze hier waren.

    [ bericht aangepast op 29 okt 2014 - 19:30 ]


    • Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •