• Tussen ongeveer 3500 en 1375 v.Chr. leefde er een ontzagwekkend, angstaanjagend monster op Kreta. Het was een bijzonder woest schepsel, half mens, half stier en steeds hunkerend naar mensenvlees. Koning Minos, de heerser van Kreta, hield de Minotaurus vast in een uitgestrekt netwerk van gangen dat het labyrinth werd genoemd. Het labyrinth was de meest duistere en vreselijke plek. Een hardnekkige mist vulde de lange kronkelende gangen, waaruit het onmogelijk was te ontsnappen.
    In die tijd was koning Minos oppermachtig in het gebied van de Middellandse Zee en om het woeste beest te voeden, vaardigde hij een wrede wet uit: alle landen aan de overkant van de zee moesten elk jaar in de lente om beurten zeven jongens en zeven meisjes sturen tussen de 16 en de 18 jaar oud, die dan één voor één het labyrint in gedreven zouden worden. Acht jaren gingen voorbij en Athene besloot genoeg te hebben van het opofferen van hun jongeren. De lading die ze nog zouden sturen, was vanaf jongs af aan getraind in de vechtkunst en klaar om het beest te verslaan!
    Dapper en trots vertrokken de jongeren op weg, maar zal die dapperheid aanhouden, zodra ze zichzelf in de meest benarde situaties vinden? Waar zijn ze met hun training als ze een onzichtbaar monster moeten bevechten, zonder enige wapens?

    In deze RPG zijn jullie een van de 14 Atheense jongeren die het labyrinth in worden gestuurd. Elk van die jongeren is van jongs af aan getraind en klaargestoomd, maar geen enkele training had hen op dit gevaar kunnen voorbereiden...
    De hardnekkige mist maakt het hen moeilijk te zien waar ze hun voeten zetten op de vaak met beenderen bezaaide grond, bovendien geraken ze elkaar snel kwijt. Geluid lijkt gedempt te worden en gangen kruisen elkaar overal. Wat misschien nog het ergste is... Het monster blijkt nog eens uitzonderlijk slim te zijn. Een voor een pakt hij hun aan, meestal als ze even afgezonderd zijn van de rest. Het laatste wat ze van zijn slachtoffers horen is een luid gegil en gekraak van botten...
    Toch zijn er nog enkele jongeren in leven van de vorige lading, wat duidelijk te horen is aan de gillen als het monster iemand te pakken krijgt... De jongeren die het overleefd hebben kunnen zich bij de Atheense groep aansluiten, hopend zo deze nachtmerrie te overleven.
    Het is hun opdracht het monster te verslaan en de slachting te stoppen.

    Rollen:
    Atheense meisjes: VOL
    - Vallari Lazopoulou ~ Sorridere |8|
    - Chara Nerissa Aretha Silliacus ~ Netzwerk |1|
    - Calanthe ~ Mad_Hatter |2|
    - Kristina Nikoletta Theresa ~ fleur123 |8|
    - Alyone 'Aly" Mercredi ~ VladiFerr |4|
    - Yva "Yv" Briar Gray ~ Risu |8|
    - Aurora Calantha Maheras ~ Derive |7|

    Atheense jongens: VOL
    - Leonidas Drakos ~ Feininger |2|
    - Icarus 'Ica' Pallos ~ Tarth |7|
    - Antreas ~ Fixit_FelixJr |9|
    - Alex Mercredi ~ VladiFerr |4|
    - Gereserveerd ~ Luke_Pinguin
    - Gereserveerd ~ Luke_Pinguin
    - Jason Zadora Sanchez ~ Aureolus |8|

    Overlevenden van vorige groepen:
    - Demetria Hermione Algaia ~ Oneira |1|
    - Arelia Memane Valerius ~ Sangster |8|

    - Thomas ~ Newt_Runner |1|
    - Akylas Abeiron ~ Shield |10|



    Relaties:
    Vallari Lazopoulou
    Bevriend met Katarina

    Chara Nerissa Aretha Sillacus
    Leonidas Drakos, een vriend - Chara heeft hem tijdens de trainingen ontmoet.

    Calanthe
    Ze is beste vrienden met Alex
    Vriendinnetje van Antreas

    Kristina Nikoletta Theresa
    Goed bevriend met Vallari

    Alyone 'Aly" Mercredi
    - Haar broer is Alex Mercredi.
    - Ze heeft een relatie met Jason Zadora Sanchez.
    - Een goede vriendin van haar is Yva "Yv" Briar Gray.

    Yva "Yv" Briar Gray
    Alyone "Aly" Mercredi – Vriendin

    Aurora Calantha Maheras
    /

    Leonidas Drakos
    Goede vrienden met:
    -- Chara Nerissa Aretha Silliacus (Netzwerk)
    -- Icarus 'Ica' Lias Pallos (Tarth)

    Icarus 'Ica' Pallos
    Leonidas 'Leon' Drakos - vriend, ontmoet tijdens de trainingen op school

    Antreas
    Vriendje van Calanthe

    Alex Mercredi
    - Zijn zus is Alyone Mercredi.
    - Hij heeft een grote crush op Aurora.
    - Zijn beste vriendin is Calanthe.

    Jason Zadora Sanchez
    /

    Demetria Hermione Algaia
    /

    Arelia Memane Valerius
    /

    Thomas
    /


    Regels
    - Schelden en geweld mag IC, OCC niet
    - 16+ is toegestaan (liefst onder spoiler)
    - Als je een personage aanmaakt is het de bedoeling dat je er wel degelijk iets mee doet.
    Dus niet na een dag al stoppen.
    - Maak je personage niet overpowerd of perfect.
    - OCC het liefste met {}, [], (), /, /, ||, **, ~~, <> etc.
    - IC met de naam van het personage erboven
    - Speel met je eigen personage, niet dat van iemand anders

    Rollentopic
    Praattopic

    Het begin:
    Op onverklaarbare wijze zijn alle Atheense jongeren in een open plek in het labyrinth achtergelaten. Ze zijn bewusteloos en kunnen zich niets meer herinneren van hoe ze daar zijn geraakt. Ze herinneren zich wel nog dat ze elk een drankje hadden moeten drinken. Een angstaanjagend gebrul is hetgene wat hen allen wakker maakt uit die hemelse bewusteloze toestand, waarna ze beseffen dat ze nu echt in de hel zijn terecht gekomen...

    [ bericht aangepast op 2 nov 2014 - 21:22 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    (MT)

    [ bericht aangepast op 28 okt 2014 - 17:05 ]


    "I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

    [Durr]


    It's high noon.

    [Mon Topieks]


    I don't know if life is greater than death — but love was more than either

    [Mijn topics.]


    I don't want you to die, I want you to suffer.

    [Hello.]


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Calanthe



    Mijn voeten tintelen door de verkoelende aanraking van het bedauwde gras. De kleine groene sprietjes hebben een licht kietelend gevoel aan mijn voetzolen, maar toch kan er geen glimlach van mijn lippen af. Mijn ogen staan scherp en helder, terwijl ik mijn omgeving in de gaten hou. Het pad, dat omzoomd is met hoge groene struiken, lijkt onnatuurlijk fel verlicht, alsof een van de goden zich in hoogst eigen persoon op aarde wil vertonen.
    Plots verandert de manier waarop ik dit tafereel bekijk en ben ik een toeschouwer naast mijn lichaam. Ik zie hoe mijn blonde haren naar achteren wapperen in een wind die niet te voelen is. Mijn lichaam is bedekt door een helderwitte jurk, die lichtjes opbolt doordezelfde kracht. Dan plots, in het centrum van het licht, verschijnt een schaduw. Zijn monsterlijke vorm en de hoorns op zijn hoofd, maken dat ik het meteen herken als hoe ik mezelf de minotaurus heb ingebeeld. Angstig glijd mijn blik weer naar mezelf in de witten jurk. Opeens heeft ze een pijl en boog vast. Zonder aarzeling richt ze de pijl op de schaduw van het monster en schiet hem recht door zijn hart. Het monster stoot een angstaanjagend luid gebrul uit en rent op haar, die ik is, af. Het witte licht wordt plots bloederig rood, terwijl zijn hoorns mijn buik doorboren. Plots zit ik weer in mijn eigen lichaam en kijk ik toe hoe mijn witte jurk doordrenkt geraakt door het rode bloed...


    Met een kleine gil ga ik rechtop zitten en kijk angstig om me heen. Even ben ik volledig in de war, maar vervolgens herinner ik me alles. Of toch genoeg om te snappen wat er aan de hand is. Het labyrinth... Eindelijk.
    Angstig kijk ik om me heen en zie hoe al de 13 anderen al even bewusteloos als ik was op de grond liggen. Er moet iets in het drankje gezeten hebben... Flitst er door mijn hoofd. Dan plots hoor ik opnieuw een angstaanjagend gebrul en besef me dat ik het niet alleen gedroomd had. Razendsnel spring ik overeind en begin Antreas wakker te schudden, terwijl ik richting de rest roep: "Wakker worden, hij weet dat we er zijn!"

    [ bericht aangepast op 28 okt 2014 - 18:16 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    [My turtle]


    The monsters running wild inside of me. I'm faded

    † Demetria Hermione Algaia †
    † If you wanna be strong, learn how to fight alone. †



    Haar adem stokte nog altijd in haar keel en ze begon weer te rennen. Tussen de hagen door. En net zoals de voorgaande keren maakten de uitstekende takken haar wang open. Maar op dit moment had ze één belangrijker doel: Zorgen dat de Minotaurus haar niet te pakken kreeg. De jonge dame dook een hoek in een tijgerde eventjes, met vreselijk veel moeite, door een van de hagen. Om vervolgens op te staan en door te rennen. En na het hele jaar had ze nog steeds geen flauw benul van de plek. Ze wist zelfs niet welke richting ze rende, zoals gewoonlijk. Het was vreselijk om op een plek te zijn waar je niets kende. En ze had zich al velen malen bedacht dat haar broer ook zo had rond moeten rennen hier. Groten deels alleen, proberend zich staande te houden. Maar boven al bang. En dit zou ze nooit en te nimmer laten zien. Demetria wilde het niet eens aan zichzelf laten zien. Zodra ze doorhad dat het monster ergens anders zou zijn hielt ze halt en zakte bijna door haar benen. Ze voelde zich zwak, enkel zwak op dit moment. Dat ze dit stuk rennen niet eens volhield!
    Zodra ze gebrul hoorde begon ze weer te rennen, en van een stem schrok ze nog meer. Er waren anderen, schoot er door haar hoofd. Ze twijfelde geen seconde en rende op die stem af. Waar ze binnen een redelijk korte tijd een groep jongeren zag. Iets minder dan twintig. Kort kauwde ze op haar lip. Zou ze...? Eventjes schraapte ze haar keel, die droog was. ''Jullie moeten van deze plek weg.'' klonk er enkel schor uit haar keel. En dit vervloekte ze. Zo klonk ze juist zwak!

    [ bericht aangepast op 28 okt 2014 - 20:35 ]


    The monsters running wild inside of me. I'm faded



    Chara Nerissa Aretha Silliacus
    ` Danger is very real, but fear is a choice. `

    Ik zette een stap in het verfrissende water. Ik bewoog lichtjes met mijn tenen, die het zachte zand te voelen kregen. De golven kletsten tegen mijn enkels aan en algauw was ik tot mijn knieën in het water. De onderkant van mijn olijfkleurige tunica was algauw een teint donkerder geworden. Het water beet zich erin vast, waardoor de stof lichtjes aan mijn benen plakte. Mijn vingertoppen gaven het water alleen een zachte aanraking, alsof het een vriend van me was. Ik keek over de horizon, die de verschillende warme kleuren al aannam. Gele, roze en oranje kleuren werden op mijn netvlies geprent toen ik voor me uit bleef staren. De koele avondwind liet mijn blonde plukken dansen op mijn schouders. Mijn lippen kwamen iets van elkaar af, om een zin te bilden.
    ` Ab imo pectore. ` Het zinnetje rolde zo zachtjes over mijn lippen, dat niemand anders het kon waarnemen. Het betekende, uit het diepst van mijn hart. Mijn tanden zetten zich vast in mijn onderlip. Alleen dát zinnetje bezorgde me al tranen in mijn ogen. Er was maar één reden voor. Mijn moeder. Mijn ogen namen weer de horizon waar, die zonet levenloos het water hadden bekeken.


    Met een ruk kwam ik overeind. Ik knipperde, toen mijn ogen de omgeving niet echt waar konden nemen. Toen mijn blauwe kijkers de omgeven eindelijk ingeprent hadden, hoorde ik een verschrikkelijke brul. Ik herinnerde me nog alles van gister. De drank.
    Voordat ik nog iets kon ondernemen, nam een verschrikkelijk hysterisch geroep plaats in mijn oren. Ondanks deze situatie, keek ik verstoord op naar een meisje - die iedereen aan het wakker gillen was. Ik haalde even moeizaam mijn hand door mijn blonde lokken en begon nu een beetje wakker te worden. Het beest.
    Mijn handen plantten zich in het frisse gras en ik stootte me toen zelf overeind. Mijn ogen speurden nog wat anderen op, waaronder Icarus en Leonidas. Met snelle pasjes liep ik naar de twee slapende jongens. Met mijn vingers tikte ik zachtjes tegen de wang van Icarus.
    Mijn geduld raakte sneller op als normaal, aangezien we hier nog met een monster zaten. » Leon, Ica ! Wakker worden ! « Mijn schrille stem liet mezelf wat huiveren.
    Ik was bang voor wat er op ons te wachten staat, niet gek - als je dat ding nog nooit gezien hebt. Een kort, trillend zuchtje verliet mijn lippen, toen ik de twee allebei aanstootte met mijn voet en ongeduldig op reactie wachtte.

    [ bericht aangepast op 28 okt 2014 - 19:54 ]


    "Satan's friendship reaches to the prison door."

    [mt]


    • Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

    JASON.




          'Verdomme!' De woorden waren zacht over zijn lippen gerold, voor hij er zelf erg in had. Zijn handen waren klam van het zweet en zijn eerste reactie was dan ook rechtop gaan zitten en het zweet aan zijn broek afvegen. Even moest hij grissen naar herinneringen, maar al snel kon hij weer helder genoeg nadenken om alles op een rijtje te krijgen. Het brullen van de minotaurus maakte hem op merkwaardige wijze niet bang, hoogstens zenuwachtig. Als hij dood zou gaan zou het tenslotte toch niemand wat uitmaken, de wereld was veel beter zonder hem. Het enige wat hij kon doen was zichzelf zo lang mogelijk staande houden om iets toe te kunnen voegen aan de dood van de minotaurus.
          'Jullie moeten van deze plek weg.' Hij hoorde het meisje wel, maar gaf geen reactie. Zijn gedachten gingen momenteel uit naar een wapen, iets waar mee hij zich zou kunnen verdedigen, maar hij kon niets vinden. 'Lekker dan..' Mompelde hij zacht. De woorden kwamen zacht en langzaam uit zijn mond, alsof hij iemand iets uit probeerde te leggen. Echter wist hij zelf prima dat er toch niemand naar hem zou gaan luisteren. Niemand deed dat.
          Alyone. Het was als of een stem in zijn hoofd hem er aan deed herinneren dat hij het meisje compleet was vergeten in zijn zoektocht naar iets van een dolk en hij kon zichzelf wel neersteken nu. Hoe zou hij haar ooit kunnen vergeten? Hij zette zijn handen naast zich op de grond en spande zijn spieren aan om zichzelf overeind te duwen. Toen hij eenmaal stond, keek hij rond om het overzicht te vinden over de groep. Er waren enkele mensen al wakker geworden en een meisje dat hij vaag herkende als ene Chara, maakte haar vrienden wakker door hun namen met veel te veel volume uit te spreken.
          'Chara, schreeuw niet zo wil je. Die minotaurus blijft echt niet bij ons weg omdat we hier pas net zijn.' Waar andere het bot over hadden laten komen, sprak Jason zijn woorden zorgvuldig uit. Bij elk woord lette hij er op dat zijn stem niet te luid werd of te onvriendelijk klonk, want als er iets was dat hij wilde voorkomen was dat mensen hem onvriendelijk zouden vinden. Er waren zat mensen die hem haatte en dat hoefde er niet meer te worden.
          Ondertussen gleed zijn blik nog de groep af. Alyone lag ergens aan de rechterkant, een dikke twee meter van een jongen af die Jason niet bij naam kende. Zijn voeten schuifelde over de vloer, waar je de andere hoorde lopen hoefde hij zijn best er niet voor te doen onopgemerkt bij iemand te verschijnen. Hij was van zichzelf erg lichtvoetig en wist zich snel en behendig tussen iedereen door te bewegen naar het roodharige meisje.
          Eenmaal bij haar, zakte hij door zijn knieën. Zijn hand legde hij op haar bovenarm terwijl hij haar zacht door elkaar schudde. 'Alyone..' Hij sprak haar naam zacht uit, waarschijnlijk zo zacht dat ze hem niet eens zou horen door het gebrul van de minotaurus dat steeds dichterbij leek te komen.


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Mijn topics.


    •

    mt

    [ bericht aangepast op 28 okt 2014 - 19:24 ]


    A Smile is the most beautiful curve on an womans body

    Icarus 'Ica' Pallos
    "It is during our darkest moments that we must focus to see the light."


          Hete vlammen likte aan mijn benen en voeten, wat zorgde voor een ondraaglijke pijn. Ik werd omringd door duizend glinsterende sterren die zachtjes fluisterde in mijn oor. Terwijl ik langzaam overeind kwam leek het alsof het hele universum zich kantelde, hierdoor draaide ik een rondje om mijn as en kwam ik weer op dezelfde plek terecht. Een onzichtbaar vermogen deed er alles aan om mij op deze plek te houden. Langzaam maar pijnlijk verspreidde het vuur zich van mijn onderlichaam ook naar mijn rug en hoofd. Ik werd één met het vuur en een onafweerbare kracht leek bezit van mij te nemen. Een kalme vrouwenstem riep mijn naam en zorgde zo voor een zacht briesje die mijn vlammen schenen aan te wakkeren. En toen hield alles plotseling op te bestaan. Er was niets meer, behalve het zachte 'gebonk' van mijn hart.

          Een dierlijk gebrul deed mij uit mijn diepe slaap ontwaken waarna ik een paar keer tegen mijn wang getikt werd. Mijn oogleden voelde zwaar aan en het duurde enkele seconden voordat ik ze open wist te krijgen. Het felle licht van de zon verblinde mij, maar langzaam paste mijn zichtveld zich aan. Een wazig beeld vormde zich voor mijn ogen, hoge heggen tekende zich af tegen een felgekleurde hemel met daarvoor een vrouwelijk persoon. In haar ogen stond paniek. Angstvallig kwam ik overeind. Ik stond nog wat wankel op mijn benen door het medicijn dat mij de avond daarvoor toegediend was. Toen ik mijn omgeving nog eens goed in mij opnam, drong het tot me door. We zaten in het labyrint. Een gevoel van angst nam mij over en kneep mijn luchtpijp dicht, ik was er nog niet klaar voor.
          Al maanden had ik hier naartoe geleefd, maar nu het moment eenmaal daar was kon ik niets anders doen dan aan de grond genageld staan toekijken hoe de andere figuren die op de grond lagen ook langzaam, en stuk voor stuk, bijkwamen.

    [ bericht aangepast op 28 okt 2014 - 19:38 ]


    "I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

    Akylas Abeiron
    'Keep running and don't look back.'



    Sneller, steeds sneller zette hij de ene voet voor de andere. Hij had het gebrul van het monster gehoord en toen hij Demetria voorbij zag rennen begreep hij meteen wat dat betekende. Hij zag hoe ze door een van de hagen tijgerde, daar was hij te groot voor. Vluchtig draaide hij zijn gezicht van links naar rechts, er leek geen uitweg te zijn. Dat kleine moment van paniek verdween toen zijn blik stopte bij een smalle doorgang. Vlug sprintte hij er doorheen. Zijn benen prikkelde en hij kon maar denken aan één ding denken: Ren. Het was vreemd hoe hij, ondanks de zeurende pijn, toch nog genoeg kracht had om zijn benen voor zich te laten werken. Maar hij wist dat hij dit niet lang meer zou volhouden, zijn longen leken te branden en zijn keel werd droog. Het liefst zou hij een korte pauze nemen, maar het gebrul liet de adrenaline door zijn bloed pompen en gaf hem nieuwe kracht.
    Weer rende hij een bocht om, om vervolgens bijna tegen Demetria aan te botsen. ''Waarom sta je stil?'' zei hij met een hese stem. Hij wilde langs haar heen rennen tot hij plotseling de onbekende jongeren zag, ze leken verward te zijn. Hij trok zijn wenkbrauwen op, deed een stapje dichterbij maar gunde zich niet de tijd om ze eens goed te bekijken. ''Als ik jullie was zou ik ergens anders bijkletsen,-'' hijgde hij, in een poging zoveel mogelijk zuurstof binnen te krijgen om verder te kunnen praten ''-dat beest wacht voor niemand.'' zijn hart ging als een razende tekeer en voor even was hij zeker dat hij een bekend gezicht tussen de nieuwelingen zag. Snel schoof hij dit van zich af, die lange tijd in het vervloekte doolhof had hem gek gemaakt.

    [ bericht aangepast op 28 okt 2014 - 20:11 ]


    • Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •