• The 37th Hunger Games



    Welcome at the 37th Hunger Games
    May the odds be ever in your favor


    Geachte tributen,

    Het is weer tijd voor de hongerspelen in een geheel nieuwe arena met vierentwintig nieuwe tributen. Het is de bedoeling dat jullie vechten in deze arena tot één van jullie over is en tot winnaar kan worden uitgeroepen.
    In totaal zullen en tijdens het bloedbad vier jongens en vier meisjes sterven, wat betekend dat er acht in te vullen meisjes en acht in te vullen jongens zijn. Tussen de doden zullen sowieso geen beroeps uit district één en twee zitten dus die vier tributen moeten sowieso ingevuld worden.
    Verdere sterfte zal bepaald worden aan de hand van of mensen wel reageren (lange tijd niks van je laten horen betekent dus dat je tribuut vermoord mag worden) en of men zich aan de regels houdt. Blijft er een vaste groep over die reageert volgens de regels, dan zal er in eerste instantie gevraagd worden aan de mensen met twee tributen of zij één van de twee willen kiezen om mee verder te gaan. Dit om simpelweg iedereen die goed mee doet de kans te geven zolang mogelijk mee te kunnen RPGen. Uiteindelijk zal er tussen de overgebleven mensen worden geloot wie er dood zal gaan, tot er nog één iemand over is. Dit zal volkomen eerlijk verlopen en noch ik zal mijzelf noch anderen voortrekken.
    Voor wapens en andere spullen bij de hoorn vandaan, moet je mij pben. Dan kunnen we overleg plegen. Denk erbij aan waar je tribuut vandaan komt en hoe ver hij het bloedbad in zal kunnen gaan zonder vermoord te worden. Beroeps kunnen dus makkelijk tot de hoorn gaan waar de beste wapens liggen, maar iemand uit district twaalf zal dat waarschijnlijk niet na kunnen vertellen. Ik zal dus simpelweg kijken of het realistisch genoeg is. Voor populaire wapens als de pijl en boog moet misschien geloot worden, omdat er daar geen honderden van zullen liggen.
    Wanneer je gesponsord wil worden , je tribuut kan bijvoorbeeld ernstig gewond zijn en dus medicijnen nodig hebben, moet je dit even overleggen met mij of XY390. Is het realistisch genoeg, dan krijg je toestemming. Ook als je per se je cijfer van de trainingen wilt kunnen noemen, kan je hiervoor toestemming vragen. Je kan hem ook buiten beschouwing laten. In ieder geval wil ik niet dat iedereen met torenhoge cijfers rondloopt.
    Als er nog vragen zijn, hoor ik dit graag.

    Met vriendelijke groet,
    De spelmaker


    ______________________________________________________________________________

    De Arena:



    Dit jaar vinden de Spelen zich plaats in een wonderlijk landschap. Het is niet zomaar dat de pakken van deze spelen dikker en warmer zijn dan normaal. De Spelen zullen zich afspelen in een winters landschap vol sneeuw en ijs. De arena is omringd door bergen. Je kan deze bergen bereiken, maar het zal je niet veel positieve kanten brengen. In de bergen is er geen voedsel en er is geen water te vinden. Er is veel kans, ook voor ervaren klimmers, te vallen en te sterven, of dood te vriezen aangezien de temperatuur er nog kouder is dan in de rest van de arena. Het is vroeg donker omdat de zon achter de bergen staat en het is hierdoor ook laat licht. Sneeuw zal regelmatig vallen, maar door de bescherming van de bergen zal een sneeuwstorm niet dagelijks voorkomen, hoewel de kans daarop natuurlijk bestaat. De Hoorn staat in het midden van de arena en dit jaar is deze lastig te bereiken, doordat hij op een klein stuk land in meer staat en de tributen aan de buitenrand van het meer beginnen. Je moet dus over het ijs om de hoorn te bereiken. Het zal niet snel gebeuren dat er iemand door het ijs zakt want het is erg dik en kan veel mensen dragen. Om dit meer heen ligt aan de westkant een groot heuvelig landschap, met hier en daar een dun dennenboompje. Het bied weinig bescherming maar veel bewegingsvrijheid en er valt te jagen. Aan de oostkant is een dennenbos dat zich uitstrekt tot het noorden en rond het meer langzaam overloopt naar het heuvelachtige landschap van het westen. In dit dennenbos is het gemakkelijk je te verschuilen door de vele schaduwen en bomen, maar er zijn dus ook veel tributen. Dan heb je het zuiden nog. In het zuiden is het altijd mistig en er is niet veel bekend over wat er daar is. Er zijn wel wat bomen, maar veel minder dicht op elkaar dan het bos. Het meer loopt daar door tot een brede, natuurlijk bevroren rivier, met minder dik ijs dan het grote meer. Dan zijn er nog de warmwaterbronnen, die alleen te vinden zijn in het oosten en het zuiden. Hierdoor zul je ze in het bos dus niet vinden. Warmwaterbronnen zullen erg geliefd zijn door de warmte die ze bezitten, iets wat de tributen hard nodig gaan hebben. Ook is er meer voedsel te vinden rond warmwaterbronnen. Deze plek is dus geliefd, gevaarlijk en zeldzaam. Het zijn er een stuk of vijf, ver van elkaar af. De sneeuw om de warmwaterbronnen smelt niet. Het zal geen makkelijke arena zijn. Negatieve punten zoals kou, voedseltekort, het moeilijk kunnen uitwissen van sporen en weinig licht zullen het de tributen niet makkelijk maken.


    Mutilanten
    Deze zullen aangepast zijn op de sneeuw en zullen het meest lijken op ijsberen, vossen, wolven en sneeuwuilen.

    Arena overzicht


    Ik kan dit uitwerken mocht dit nodig zijn.


    ______________________________________________________________________________

    Tributen:
    District 1 || Luxury:
    Pyralis Fianna VelardeXY390 || 1.2
    Man - † - Dawn - Vanaf tweede nacht

    District 2 || Masonry:
    Briar Autumn Alaska DuarteAureolus || 1.4
    Zyan Augustus DevinsGally || 1.6

    District 3 || Technology:
    Vrouw † - Zyan - VERMOORD
    Lighten Jason NorthblackDontDropp || 1.4

    District 4 || Fishing:
    Judith Lana GriffithJamesPotter || 1.7
    Man † BLOEDBAD

    District 5 || Power:
    Vrouw † BLOEDBAD
    Lucca Valentino Brown - Gally || 1.9

    District 6 || Transportation:
    Vrouw † BLOEDBAD
    Man † BLOEDBAD

    District 7 || Lumber:
    Callidy DolorRosea || 1.3
    Kiefer JenningsWillNotLearn || 1.7

    District 8 || Textiles:
    Vrouw † BLOEDBAD
    Man † BLOEDBAD

    District 9 || Grain:
    Dawnelle EguskineStarlord || 1.1
    Flynn PoynterXY390 || 1.1

    District 10 || Livestock:
    Vrouw † BLOEDBAD
    Man - † - Callidy - Vanaf dag 2

    District 11 || Agriculture:
    Vrouw † BLOEDBAD
    Man † BLOEDBAD

    District 12 || Mining:
    Taylor Alison o' NeillRisu || 1.4
    Man † BLOEDBAD



    Regels
    #Er geldt een minimum van 200 woorden
    #Mary Sue’s/Gary Stu’s zijn ten strengste verboden
    #Geen gebruik van de oorspronkelijke acteurs als FC, het speelt zich immers voor de boeken af.
    #Maximaal 2 personages. Dit moeten dan een jongen en een meisje zijn.
    #Naamveranderingen doorgeven
    #Houd het realistisch, dit geldt voor alles. Van specialiteiten tot liefdes in de arena.
    #Tributen uit district 1 en 2 zijn beroeps, tributen uit 4 kunnen hier ook bij horen.
    #Het is verboden personages van anderen te besturen
    #Je mag nooit iemand zonder toestemming vermoorden of verwonden. De moorden worden geloot en verwondingen kan je onderling afspreken
    #Gebruik ABN
    #Vermeld boven je post altijd minimaal de naam van je personage
    #Je reservering komt te vervallen na 48h
    #Reageer minimaal 1 keer in de week (speciale omstandigheden moet je doorgeven)
    #16+ is toegestaan, het is immers een RPG waar iedereen elkaar uit moet moorden
    #Alleen ik of Starlord maken nieuwe topics aan
    #OOC tussen haakjes () {} []
    #Geen OOC ruzies, IC mag wel, dus vat dat niet persoonlijk op
    #Sluit niemand buiten
    #Originaliteit wordt zeer op prijs gesteld!

    Wanneer je je niet aan de regels houdt, krijg je maximaal 3 waarschuwingen. Daarna zal er een mutilant op je tribuut/tributen worden afgestuurd en betekent dit einde deelname.


    Begin
    Hoe je begint, hangt af van wat jij wilt. De Spelmakers beslissen wanneer de gong gaat en wanneer dus het echte spel begint. Bepaal dus NIET zelf wanneer de gong gaat. Je mag meerdere posts maken, of een enkele voordat we de Hunger Games écht laten beginnen.
    De gong gaat op de avond van 15 oktober! Tot dit moment kan je dus al wel schrijven. Vragen kunnen gesteld worden in het Rollentopic of in een bericht naar mij of Starlord.

    [ bericht aangepast op 24 nov 2014 - 15:46 ]


    "It's funnier in Enochian." ~ Castiel

    [center]Zyan Augustus Devins


    |District 2 | 17 | Beroeps| Hoorn |

    Mijn blik ging even rond en daarna merkte ik mijn volgende slachtoffer op. Mijn leeftijdsgenootje Dawnelle van district negen. Wat een flut district, graan het leek me zo saai daar. Misschien moest ik haar maar eens uit haar lijden verlossen. Met mijn floret, welke nog vol met bloed ging in mijn rechterhand benaderde ik haar, helaas leek ze me op te merken. Ze leek vlug wat bij elkaar te grabbelen en muisde er dan vandoor, maar niet als het aan mij lag. De viel niet veel verder om en probeerde nog weg te kruipen. Met dreigende stappen liep ik naar haar toe, ik durfde te wedden dat het bloed van mijn Floret een klein spoor achterliet en je het glanzende lemmet kon waarnemen. Ik richtte het puntje naar haar toe en keek haar met een gemene grijns aan. 'Bestaat er een kans dat je mij niet vermoord, Charming?'riep ze, bang om zo meteen afgemaakt te worden. Ik trok mijn wenkbrauwen op en besloot om haar even te plagen. "Maar natuurlijk snoes, weet je wat? Laten we er gezellig nog wat koffie bij drinken en dan kunnen we uren kletsen. Wat vind je daar van?"op het einde verliet een lach mijn lippen en verharde mijn blik. "Charming is er niet meer snoet, nooit geweest." zei ik met een mierzoete stem terwijl ik met mijn Floret een dreigende beweging maakte en daarbij haar arm raakte. Niet ernstig, maar zo kon ik ook nog even genieten. "Nog een laatste woord? Of ga je zo'n ding op me afvuren?" zei ik spottend. Alsof zo'n mislukt ding me überhaupt zou raken.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Dawnelle Eguskine || District 9
    Status: Oppervlakkige snee linkerarm || Bondgenoten: Geen || Beschikt over: Een blaaspijp met 10 niet giftige en 10 giftige pijltjes en een lege waterzak || Locatie: Bevroren meer rondom de hoorn

    De gemene grijns op zijn gezicht deed mij mijn wenkbrauwen optrekken. Wauw, dat er serieus mensen waren die zo moordlustig konden zijn en gewoon geen gevoel hadden, volledig gedrild voor de spelen. Ik had niet verwacht dat een persoon, iemand met emoties en gevoelens van een normaal menselijk wezen, zo verknipt kon zijn. Dat kon gewoon niet gezond zijn en zou iemand uiteindelijk tot waanzin drijven. Daar was ik van overtuigd. Ik kwam dus tot de conclusie dat deze jongeman niet te redden was en ik dus echt iets zou moeten doen om mij te verdedigen. Alles wat nodig was om precies te zijn, hoewel dit de definitie van mij, hoe ik was, sterk tegensprak. Ik speelde dus mee, terwijl mijn hersenen op een toptempo probeerden te bedenken hoe ik hier levend weg ging komen. De mensen in het Capitool zouden het vast prachtig vinden als iemand van district 9 wist te ontkomen aan een beroeps van 2.
    'Maar natuurlijk snoes, weet je wat? Laten we er gezellig nog wat koffie bij drinken en dan kunnen we uren kletsen. Wat vind je daar van?' Bij het woord "koffie" vertrok mijn gezicht, al meespelend met zijn spelletje en mompelde ik een 'ik heb liever thee' voor zijn blik verhardde en hij de stemming weer serieuzer probeerde te krijgen. Echter lukte dat niet echt mij ook serieuzer te laten kijken. 'Charming is er niet meer snoet, nooit geweest.' De mierzoete stem bewees in mijn ogen het tegendeel, waardoor ik lachte. Hij haalde alleen uit met zijn zwartachtige voorwerp en raakte daarbij mijn arm, waardoor ik erg mijn best moest doen niet te handelen naar mijn pijn en "auw" te roepen.Gelukkig was het slechts een oppervlakkige snee, maar het werd duidelijk dat ik overeind moest komen om uit te kunnen wijken en weg te moeten komen en wel nu.
    'Mwua, de naam past je nog wel. Ook monsters kunnen charmant zijn op het eerste oog. Als ik je nu schattig had genoemd, had ik je tegenargument begrepen,' praatte ik vrolijk voort, terwijl een idee zich in mijn hoofd vormde. Hij vroeg op dat moment of ik nog laatste woorden had, dus dat was precies op tijd. Ik besloot nog wel even antwoord te geven op zijn
    'Neh, ik gebruik ze liever later in de spelen voor gevaarlijkere tributen of om te jagen, zodat ik nog wat te eten heb ik dit koude oord.' Ik zette mij vervolgens hard af tegen het ijs, zodat ik met flinke snelheid op zijn voeten afschoof en hem zo of zou tackelen, of hij zou opzij moeten springen, wat hem op het ijs uit balans zou brengen. Vervolgens gebruikte ik dit moment om overeind te komen en zo mijn positie weer ietwat te verbeteren en legde de laatste paar passen af naar de sneeuw, zodat ik in ieder geval niet meer op dat vage ijs glibberde. Sneller rennen dan hij zou ik echter niet doen, dus was ik gedwongen mij weer om te draaien en in te schatten hoe ik van hem af kon komen.


    Happy Birthday my Potter!

    (Ik ga nu reageren. Zal ik Flynn gelijk richting de mist (en dus Lucca) laten rennen of zal hij zich nog even bemoeien met Dawn en Zyan? En is er iemand die zin heeft in een gesprek of gevecht met Pyralis?)


    "It's funnier in Enochian." ~ Castiel

    XY390 schreef:
    (Ik ga nu reageren. Zal ik Flynn gelijk richting de mist (en dus Lucca) laten rennen of zal hij zich nog even bemoeien met Dawn en Zyan? En is er iemand die zin heeft in een gesprek of gevecht met Pyralis?)


    (Misschien kan hij eerst Dawn redden :') en daarna achter Lucca aan ^^? Ik zal nog even wachten met posten dan ^^)


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Gally schreef:
    (...)

    (Misschien kan hij eerst Dawn redden :') en daarna achter Lucca aan ^^? Ik zal nog even wachten met posten dan ^^)


    [Prima, als Anna het daar ook mee eens is. Hoe? Met z'n dolk?]

    [ bericht aangepast op 18 okt 2014 - 17:36 ]


    "It's funnier in Enochian." ~ Castiel



    Flynn Poynter | District 9
    Status: Niet gewond | Bondgenoten: Nog geen | Beschikt over: Kleine dolk, rugtas en sneeuw| Locatie: Hoorn

    'Hier, dit is je pak.' Mijn styliste rijkt me een pakketje vol kleren aan. Als ik het overneem voel ik dat het zware stof is. Even schiet mijn wenkbrauw omhoog en kijk haar aan, waarna ze haar schouders ophaalt en me een blik geeft die aantoont dat ze er niks aan kan doen of er iets over kan zeggen. Ik verdwijn achter de deur en trek mijn comfortabele sweatshirt en joggingbroek uit. In mijn ondergoed pak ik de kleren van de stapel en begin ze aan te trekken. Ik heb alleen nog maar de broek aan maar voel dat deze erg warm is.
    'Waarom zo dik?' vraag ik door de deur door aan de styliste.
    'Trek nou aan.' Ik zucht en pak het volgende. Laag over laag trek ik aan, en ik heb het nu al warm. Een zachte kreun ontsnapt mijn mond als ik de stof rechttrek en mezelf in de spiegel bekijk. Achterlijk. Met mijn hand strijk ik mijn haar goed, zodat ik, zoals de styliste zegt, 'het respect van sowieso alle vrouwelijke kijkers trek'. Ik weet dat het handig is om sponsors te hebben, maar ik heb geen zin om me uit te sloven voor vrouwen. Na nog een diepe zucht loop ik weer naar buiten, waar mijn styliste me bezorgd aankijkt en aan mijn haar zit.
    'Uh, moet dat…' mopper ik. Ondanks dat door de zenuwen mijn hart tegen mijn borst aan slaat, erger ik me nog steeds aan dit soort kleine dingen.
    'Schat, je bent een lekker stuk, maar dat moet je wel laten zien en je goede punten-'
    'En mijn goede punten duidelijk aanstippen, ja dat zei je al.' Ik hoor zelf dat dit echt heel bot is. 'Sorry, Lilo. Ik wil niet gemeen zijn, het zijn de zenuwen denk ik.' Ze knikt begrijpend en bekijkt me vanaf een afstandje. 'Je spieren komen tot hun recht in dit pak.' Ze bedenkt waarschijnlijk zelf dat ik geen zin heb in die onzinpraatjes. 'Flynn, denk goed na. Gebruik je hersens, wees niet roekeloos. Houdt je aan de regels. Aarzel niet als je je eigen leven kan reden door een ander te doden. Doodt. Probeer te overleven, speel niet de heer.' In die paar dagen heeft ze me aardig leren kennen dus. Ik slik en staar naar de grond. Dan knik ik kort. Er schiet ondanks de hitte van het pak een rilling over mijn lichaam. 'Dankje, Lilo.'
    'Heel veel succes.' Het is zo onwerkelijk dat ik echt nu naar de spelen ga, dat dit het moment is dat ik misschien voor het laatst deze plek zal zien. Of thuis… misschien ben ik over een paar minuten dood. Weer ril ik.
    'Nou… vaarwel.'
    'Niet vaarwel. Tot ziens.' Ik lach vreugdeloos om haar opmerking maar na haar omhelzing zeg ik dan toch: 'tot ziens.' Als ik in de buis stap en de wanden zich omsluiten, voel ik de lichte claustrofobie die ergens in mij schuilt opkomen, maar dit kan ook door de zenuwen komen. Ik draai me om en Lilo, lang, mager en met kort zwart haar, glimlacht bemoedigend maar er staan tranen in haar ogen. Zou ze altijd zo zijn bij al haar tributen die ze de dood instuurt? Met een steek in mijn buik hef ik een hand op en zwaai losjes. Als de buis zich in beweging zet, draai ik me weer om en sluit mijn ogen. De zenuwen gieren door mijn lichaam en mijn keel zit dicht. Als een fel licht mijn ogen bereikt, open ik ze. Eerst zie ik niks dan wit en paniek ontstaat sneller in me dan ik voor mogelijk had gehouden. Maar dan wennen mijn ogen zich aan het wit en voel ik ook ijzige kou. Sneeuw. Ijs. Nee. Dit wil ik niet, iemand? Iemand zeg dat dit een grap is en dat zodra de gong gaat alles verandert in zomer en een grasveld vol bloemetjes. Paniekerig kijk ik om me heen. Aan mijn linkerkant zie ik heuvels en wat bomen, maar lang niet zo veel als aan de rechterkant. Daar is het bos, dicht en donker. Achter me zie ik mist, of damp, wat is het? Als ik voor me kijk zie ik nog meer bos. In de stilte hoor ik een ijzige wind die over deze, wat is het, vallei?, wervelt. Er wordt afgeteld. Mijn maag zit dicht, net als mijn keel, alles zit dicht, kan ik zo wel lopen? Voor me is de hoorn maar tussen ons zit nog een groot vlak ijs. Hoe kom ik daar overheen? Ik kijk om me heen naar de anderen bij 15, 14, 13… Ik zie een paar bekende gezichten, ik zeg niet dat dit leuke bekende gezichten zijn. Het meisje uit één met dat vuurrode haar staat met een arrogante blik naar de hoorn te staren en haar ogen schieten naar de mensen uit één en twee. De andere beroeps. Ik heb geen schijn van kans maar ik wil de moet niet opgeven. 7… Dan zie ik Dawn. Ik slik even als ik haar paniekerige blik zie. Ze haat sneeuw, dit is echt een nachtmerrie voor haar. Ik wil haar blik vangen maar dan… 1… BOEM. In een chaotische rush gaat iedereen rennen. Bijna iedereen gaat vol onderuit maar een paar weten zich overeind te houden. Ik zet voorzichtig een stap op het ijs. Waarom moet dit zo glad zijn? Ik begin te lopen en merk dat als ik zo door ga ik niet zal uitglijden. Het gaat alleen wel heel erg langzaam. Eindelijk kom ik aan bij de hoorn, maar ik heb al gezien dat er mensen dood zijn. Ik kijk steeds achterom omdat ik bang ben voor iemand die me aanvalt of onderuit trekt. Ik haat chaos en de maar niet weggaande paniek. Geschreeuw en kreten van pijn klinken door de koude lucht. Mijn wangen zijn ijskoud en mijn lippen voelen nu al gezwollen aan. Het is zo koud… Ik ben beter afgestemd op de zomer, ook al weet ik hoe ik met koude winters moet omgaan. Het blijft geen pretje. Ik kniel neer in de sneeuw met mijn gezicht naar de anderen, zodat ik aanstormende vijanden aan kan zien komen. Mijn gevoelloze handen vinden het handvat van een rugtas en in een soort maniakale triomf gooi ik deze over mijn schouder. Hij is licht dus er zal niet veel in zitten, maar iets is beter dan niets. Als ik iets in mijn ooghoek zie glinsteren draai ik mijn hoofd die richting op en zie een dolk liggen. In mijn opwinding wil ik overeind komen maar val vol met mijn toch al bevroren gezicht in de sneeuw. Koud… Dit is echt niet leuk! In een soort tijgerende beweging verplaats ik me iets verder naar voren en met mijn uitgestrekte vingers kom ik uiteindelijk bij de dolk. Nu weg hier. Nu ik overeind wil komen merk ik pas hoe lastig dat gaat. Het lukt na veel moeite toch en terwijl ik met een gierende, koude ademhaling hijgend om me heen kijk en wil besluiten welke kant ik op ga, zie ik opeens Dawn. Ze is in een erg moeilijke situatie zo te zien, met die spierbundel van 2, Zyan, over haar heen gebogen. Ook al proberen Dawn en ik elkaar zo min mogelijk te spreken, laat staan aan te kijken of te raken, wil ik niet dat die klootzak van de Beroeps de andere tribuut uit mijn district vermoord, of wat hij dan ook van plan is. Daarom begin ik me moeizaam naar hen te bewegen, wat er op neerkomt dat een achttien jarige jongen met een rugzak en een kleine dolk met een gevoelloos gezicht over het ijs glibbert. In mijn concentratie om richting Dawn en Zyan te komen merk ik niet dat er in volle vaart een meisje van niet ouder dan vijftien boven op mij knalt. Door haar snelheid val ik achterover op het ijs en mijn achterhoofd klapt er hard tegenaan. Sterretjes dansen voor mijn ogen en ik schreeuw het uit van de pijn, het lijkt alsof mijn hoofd ontploft. Mijn schreeuw wordt weg gemoffeld door de hand van het meisje omdat ze die ruw tegen mijn neus en mond duwt zodat ik geen adem krijg. Ik voel bloed ontstaan in mijn neus door de druk die er op staat en de pijn in mijn hoofd is ondragelijk. Met betraande ogen probeer ik het voor mij onbekende meisje van me af te duwen. Ik ben sterker dan haar aangezien ze een jaar of dertien is. Maar er is iets moordlustigs in haar ogen dat me angst aanjaagd. Ik hap naar lucht als ik deze weer te pakken kan krijgen. Ik lig bovenop het meisje op het ijs en ik kijk hijgend op haar neer. Het bloed uit mijn neus drupt in haar gezicht en ze spuwt woest in dat van mij, waarna ze me overal begint te krabben en me woest met haar knie in mijn kruis schopt. In een defensieve houding probeer ik haar armen van me af te krijgen en dan opeens geeft ze een gil en spuit er bloed in mijn gezicht. Geschrokken trek ik me terug. Ik heb in mijn afwering de dolk in haar keel gestoken. Met opengesperde ogen kijk ik geschrokken naar het bloed dat overal heen spuit. Een rasperige schreeuw ontsnapt uit mijn mond en ik proef bloed. Ik weet niet of het van haar of mij is. Haar ogen zijn kil en koud, leeg, dood. Ik heb iemand vermoord. Nee! Nee! Ik ben in een shock, ik wil dit niet, wat heb ik gedaan? Met mijn nog steeds bonkende hoofd pak ik walgend het lemmet en trek de dolk uit het vlees. Ik wil niet eens kijken. Met slappe ledematen en een bebloed gezicht kom ik overeind, wankel, en probeer mijn misselijkheid te negeren. Ik ben nog niet vergeten waar ik naar op weg ben. Glijdend over het ijs en nog steeds in een geschrokken modus kom ik aan bij Zyan en Dawn. Dawn is net op de sneeuw gekomen maar Zyan zal haar bijhouden, daarom spring ik van achter op Zyans rug en duw hem in de sneeuw waarna ik hijgend me over hem heen buig en uithaal met mijn mes. Ik wil niet nog iemand vermoorden en daarom breng ik niet meer schade toe dan een snee over zijn neus en onder zijn oog. Het mes is nu bebloed door twee mensen. Ik rol van hem af en probeer weg te komen. Hierdoor beland ik naast Dawn, hijgend in de sneeuw met een bonkend hoofd, een bebloed gezicht, een bloedneus, een pijnlijk kruis, krassen van de nagels van het meisje en op mijn netvlies duidelijk het feit dat ik net een dertienjarige bruut heb vermoord.


    "It's funnier in Enochian." ~ Castiel

    Zyan Augustus Devins


    |District 2 | 17 | Beroeps| Hoorn |


    Haar gezicht vertrok en niet veel daarna opende ze haar bek wat me niet echt aanstond 'ik heb liever thee' een grom verliet mijn lippen waarna ik had uitgehaald met mijn zwaard. Echter kreeg ik geen reactie, geen pijnkreet, angstige blik. Enkel nog een domme opmerking 'Mwua, de naam past je nog wel. Ook monsters kunnen charmant zijn op het eerste oog. Als ik je nu schattig had genoemd, had ik je tegenargument begrepen. Neh, ik gebruik ze liever later in de spelen voor gevaarlijkere tributen of om te jagen, zodat ik nog wat te eten heb ik dit koude oord.' Kwaad hief ik mijn zwaard op om weer aan te vallen, maar helaas liep dat verdomde kind weg. Daarbij trapte ze op mijn voet en verloor ik mijn grip op het ijs. "Rotwijf!" riep ik toen ik hard op mijn knieën was gevallen. Ze bereek de kant van de sneeuw wat me frustreerde, hier zou ze niet mee wegkomen. Ik stond op zover me dat lukte en ging haar kwaad achterna. Ik was een stuk sneller en het duurde niet lang voordat ik ook het besneeuwde gebied bereikte. Echter viel er iemand me vanachteren aan. Ik was zo gefocust geweest op Dawnelle dat ik de rest niet opgemerkt had. Ik probeerde mijn aanvaller van me af te schudden, maar dat zorgde er enkel voor dat ik met mijn gezicht in de sneeuw viel. De dader die me in de sneeuw geduwd had waar haar district genootje. Ik mocht hem niet, net zoals ik niemand mocht, maar nu nog meer niet. Doordat ik wat gedesoriënteerd was had ik mijn floret ergens laten vallen. Anders was die mislukte gentelman bovenop me meteen doorboort geweest. Een scherp voorwerp sneed door mijn huid heen. MIJN GEZICHT! De jongen was er net rap genoeg vandoor gemuisd was brullend kwam ik recht en geritste het zwaard uit de sneeuw. Het duurde niet lang voordat ik de twee terugvond, naast elkaar. Was het niet voor het meisje geweest die tegen me aan botste, dan had ik de twee meteen in stukken gesneden. Het veertienjarige kind keek me geschrokken aan en wilde gillen, maar voordat ze dat kon had ik woest haar nek omgedraaid. Het levenloze lichaampje zakte door elkaar. Nu was ik er klaar mee. NIEMAND ging me tegenhouden om deze spelen te winnen.



    Lucca Valentino Brown


    |District 5 | 13 | Momenteel geen bondgenoten | Mistig gebied|

    Zacht kneep ik mijn ogen dicht terwijl ik muisstil door de sneeuw liep. Had ik geluk dat ik een lichtgewicht was en de sneeuw stilletjes onder mijn voeten kraakte. Mijn zicht was schemerig en mijn vingers ijskoud. Ik had mijn handen in een kommetje gevouwen en voor mijn mond gehouden zodat ik er wat warme lucht in kon blazen al leek het alsof ze ieder moment ervan konden vallen. Af en toe verloor ik bijna mijn evenwicht en zachte ik erg diep in de sneeuw. Ik wilde hier weg, terug naar district 5. Naar mijn vader en moeder welke altijd van me gehouden hebben. Ik zou nooit meer zagen achter ombernulligheden, nooit meer. Ik wil gewoon terug. Zachtjes beet ik op mijn lip welke droog aanvoelde en op het punt stond op open te scheuren. Onderweg naar dit gebiet had ik vreselijke krijsen gehoort. Gesmeek om hen te sparen. Zacht verliet een trillerige zucht mijn lippen. Het was te hopen dat mijn districs genootje het overleefd had.Ik hoorde een vaag geluid in de verte en daarna leek het zicht nog vager te worden. Ik besloot daar maar ver uit te buurt te blijven en ging mijn weg verder. Ik merkte een grote sneeuwberg op en besloot me daarachter te verstoppen, misschien een soort schuilplaats eruit te graven.

    [ bericht aangepast op 18 okt 2014 - 20:02 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Dawnelle Eguskine || District 9
    Status: Oppervlakkige snee linkerarm || Bondgenoten: Geen || Beschikt over: Een blaaspijp met 10 niet giftige en 10 giftige pijltjes en een lege waterzak || Locatie: Oever meer rondom de hoorn

    Het was eigenlijk best grappig hoe mijn eeuwige optimisme de jongeman frustreerde, als ik niet in zo'n benarde situatie had gezeten. Ik mocht van geluk spreken dat ik nu vaste grond onder mijn voeten had en nu een nieuwe poging kon doen weg te komen, hoewel ik het kille ijs nu ook niet meer in mijn voordeel kon gebruiken zoals ik net had gedaan. Ik miste de uitgestrekte graanvelden nu dusdanig erg dat ik de behoefte had heel hard te schreeuwen dat ik naar huis wilde. Daar had ik Zyan veel makkelijker aangekund, dat was mijn terrein. Ik bereidde mij voor om een pijltje af te vuren op het aanstormende gevaarte, hoewel dit hem slechts zou vertragen, vooral als ik zijn gezicht raakte en dan al helemaal oog raakte, maar toch koste het mij heel veel moeite om daadwerkelijk mijn mond naar het blaaspijpje te brengen.
    Ik wilde net blazen, toen er opeens iemand achterop Zyan sprong en hem zo weerhield mij nogmaals aan te vallen. Met grote ogen keek ik toe hoe Flynn en poging deed om de beroeps bij mij vandaan te houden. Was hij helemaal gek geworden! Zyan was hartstikke gevaarlijk! Bang dat Flynn dit niet zou overleven, hadden mijn vingers vliegensvlug het niet giftige pijltje vervangen voor een giftige en richtte ik op Zyan, maar ik was veel te bang om Flynn te raken. De twee jongens waren ondertussen in de sneeuw beland en ik zette een paar passen naar achteren, niet wetend of ik wel of niet moest blazen in de hoop Zyan te raken. Echter leek Flynn hem even te overmeesteren, voor hij van hem weg probeerde te komen en daarbij naast mij belandde. Bij het zien van al zijn verwondingen sloeg ik mijn hand voor mijn mond, terwijl er zich in mijn ooghoeken vocht ophoopte. Snel knielde ik bij hem neer en trok hem overeind. Waarschijnlijk was mij dat nooit gelukt, als ik niet zoveel adrenaline in mijn lichaam had door alles wat zich hiervoor had afgespeeld, want ik was veel kleiner dan Flynn, altijd al geweest. Bovendien waren mijn spieren nou niet het meest noemenswaardig. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Zyan het even veel te druk had voor ons, hoewel ik zeker wist dat hij wraak zou willen nemen, zodra hij hier de kans voor kreeg. Ik duwde Flynn dus voor mij uit weg van de hoorn en weg van de beroeps.
    'Mafkees, ik heb je leven niet voor niets gered. Gooi het dan niet meteen weg voor mij,' siste ik, kwaad dat hij zichzelf zo in gevaar bracht. Het kon mij niks schelen hoeveel pijn hij had, hij moest hier wegkomen en hetzelfde gold voor mij. Mijn vader zou mij nu vervloeken dat ik hem hielp, hij zou zeggen dat ik Flynn niet kon vertrouwen, ook al had hij zojuist misschien wel mijn leven gered en hoe graag ik ook naar hem wilde luisteren en wilde vluchten voor mijn leven, ik kon het niet. Ik kon Flynn hier niet zomaar achterlaten en dus sleepte ik hem met mij mee weg van de hoorn. Ik durfde dan ook niet om te kijken, wetend dat het meisje dat zojuist Zyan had afgeleid van ons waarschijnlijk nu dood aan zijn voeten zou liggen.
    Toen we ver genoeg weg waren van de hoorn was ik zeker genoeg om even stil te staan en de schade te bekijken en te achterhalen waar ik ons in godsnaam heen had gesleurd. Ik liet Flynn voorzichtig los zodat ik er zeker van was dat hij niet om zou vallen en liet mijn blik over de pijnlijk prikkende en kloppende wond in mijn linkerarm gaan. Het bloedde, hoewel er slechts aders waren geraakt. Het viel dus allemaal mee, waarna ik mijn blik over mijn district genoot liet gaan, niet wetend wat te doen. Moesten we weer opsplitsen of betekende dit dat we aan elkaar vast zaten, zoals we wel vaker hadden. Hij was er wel niet heel goed aan toe en om hem nou zo achter te laten... Nadenkend beet ik op mijn lip, terwijl ik zijn wonden langsging met mijn blik. Zijn gezicht zat onder het bloed en uit zijn neus stroomde vers bloed. Verder zat al zijn onbedekte huid onder de krassen van nagels. Geen verwondingen van Zyan dus. Ik pakte de waterzak die ik mee had genomen bij de hoorn vandaan en vulde deze met sneeuw, om vervolgens dicht naar Flynn te stappen en aanstalten te maken de ijszak tegen zijn neus te houden, maar hem eerst vragend aan te kijken.
    'Laten we onszelf eerst oplappen voor we besluiten wat verder te doen,' zei ik hem met een voorzichtige glimlach om mijn lippen. 'Zoals thuis.' Mijn ogen gingen even langs de omgeving waar niks of niemand te zien was. Ik was al richting de scheiding tussen de mist en het bos gerend en hier waren we dus ook beland. Warmer vond ik het er echter niet en nu we stil stonden kreeg ik het ook weer heel snel koud, wat betekende dat we onszelf snel moesten verzorgen en vervolgens moesten beslissen wat nu te doen, want anders zou ik het waarschijnlijk veel té koud krijgen en dat was niet goed. Dat moest ik kosten wat het kost voorkomen.


    Happy Birthday my Potter!

    [misschien een beetje laat, maar is er iemand die met Callidy bondgenoten zou willen worden? Het liefst een jongen, dan komt er misschien nog wat liefde/awkard momenten. De Beroeps zou ook leuk zijn, maar dat moeten jullie natuurlijk onderling overleggen]

    [ bericht aangepast op 19 okt 2014 - 20:21 ]


    “A queen will always turn pain into power.”

    Callidy Dolor
    District 7
    Act like a lady, think like a boss.



    Het dunne laagje sneeuw dat zich door de takken van de bomen heeft geworsteld knerpt onder mijn voeten. Rustig vervolg ik mijn weg, van de Hoorn vandaan naar de bergen. Er bestaat kans dat ik daar drinkwater kan vinden, aangezien er vaak beekjes met gesmolten sneeuw naar beneden glijden. Het is nog steeds een arena, gemaakt door de Spelmakers, natuurlijk. En dus geen natuur gebied. Het zou dus veel slimmer zijn om het drinkwater op een plek neer te zetten. Waarschijnlijk ergens waar ze de tributen het bos uit kunnen lokken. Eigenlijk zou het dus slimmer zijn voor mij om naar de rand van het bos te trekken, het witte, onbekende gedeelte in.
    Ik stop met lopen, door de war van mijn gedachten. Waarom loop ik dan richting de bergen? Daar zullen alle tributen dan zitten. Of juist niet. Maar geen drinkwater. Of juist wel drinkwater. Damn, misschien loop ik dan in een val. Maar dan vecht ik me er wel uit. Wat als ze giftig water uit de bergen laten stromen en drinkwater op andere, onverwachte plekken plaatsen? Of juist andersom.
    Uiteindelijk loop ik gewoon richting de bergen. Achter me kan ik nog steeds gegil horen. Laat de Beroeps maar wat tributen voor mij uit de weg ruimen.
    De bomen gaan steeds dichter bij elkaar staan, met steeds meer obstakels. Op een gegeven moment slaat er een grote tak zo hard tegen mijn wang dat hij een rode striem achter laat. Ik vloek en schraap wat ijskoude van de grond. Dat duw ik tegen mijn wang, en de pijn wordt onmiddelijk verzacht. Ik besluit om dan maar even pauze te nemen, en plof neer op een boomstam. De ijskoude wind blaast mijn haar door de war en met een blik op de lucht zie ik dat het begint te sneeuwen. Ook dat nog.
    Na ongeveer 5 minuten begint de sneeuw in mijn hand te smelten. En ik begin langzaam dorst te krijgen. En ik staar naar de sneeuw, voordat ik in een plotselinge haast het sneeuw laat vallen en mijn rugzak af doe. Er ligt wat gedroogd vlees in en, waarop ik al gehoopt had, een waterfles. Natuurlijk een lege, maar dat maakt niet uit. Gehaast begin ik de sneeuw in de fles te doen. Straks smelt het en dan heb ik water!

    [ bericht aangepast op 20 okt 2014 - 13:30 ]


    “A queen will always turn pain into power.”



    Flynn Poynter | District 9
    Hij gaat ons vermoorden, hij gaat ons zo vermoorden en ons in stukjes snijden en… Ik zie ondanks alle sneeuw en bloed in mijn gezicht hoe Dawn haar hand over haar mond legt, waarschijnlijk door mijn verwondingen. Het valt echt wel mee, het lijkt alleen veel doordat mijn gezicht besmeurd is met bloed dat niet van mij is. Ze knielt bij me neer en trekt me overeind, wat me even verbaast, maar dan bedenk ik me weer Zyan en paniekerig kijk ik om maar ik zie dat hij in een ander gevecht zit en ik haal even wat adem. Ik weet dat hij me dit niet gaat vergeven en ik was zelf echt gaan rennen als Dawn mij niet vooruit duwde, weg van het gevaar.
    'Mafkees, ik heb je leven niet voor niets gered. Gooi het dan niet meteen weg voor mij,' sist ze kwaad en ik laat een ongeloofwaardig geluidje vrij.
    'Nu… nu staan we quitte,' zeg ik nog steeds wat hijgend. De beelden van het dertienjarige meisje onder mij staat zo vers op mijn netvlies dat er een soort standaard waas van tranen op mijn ogen ligt. Ik weet niet of ik het straks kan verdragen als haar gezicht straks aan de hemel verschijnt. Bij deze gedachte werp ik mijn blik omhoog en zie dat de lucht grijs is en kleine sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelen. Zucht. Ook dat nog. Hopelijk gaat het straks niet harder. Als we op een veilige afstand van de hoorn staan stopt Dawn en hier ben ik haar dankbaar voor. Ze laat me voorzichtig los en ik wankel even maar blijf overeind en ik slik als ze over haar eigen wonden en dan die van mij kijkt. Mijn ogen zijn eigenlijk alleen gefixeerd op haar bebloedde arm. Ik zie in haar blik, die ik perongeluk kruis en dan snel weer vermijd, dat ze net als ik niet echt weet wat we nu moeten doen. Ik haal nog steeds gierend adem en probeer dit een beetje onder controle te krijgen. Ze bijt op haar lip, waarschijnlijk nadenkend en de gevolgen overwegend. Ik probeer een beetje ongemakkelijk mijn gezicht schoon te maken en het vers stromende bloed van mijn lippen te vegen. Ik denk dat ik het alleen maar erger maak. Hoe komt het dat Dawn en ik altijd in dit soort vreselijke, onhandige situaties terecht komen? Wie zorgt hiervoor, want grappig vind ik het niet. Alleen maar ontzettend ongemakkelijk. Dan neemt ze blijkbaar een besluit want ze pakt een waterzak en vult deze met sneeuw, een ingeving die ik niet zo snel zou hebben gehad, maar zij natuurlijk wel, en dan staat ze opeens heel dicht bij. Ze kijkt me vragend aan als ze de zak bij mijn neus houdt waarna ik knik en dankbaar haar hand iets dichter naar mijn gezicht breng zodat de koude zak mijn neus raakt. Het bevriest mijn neus nu totaal, voor zover deze dat nog niet was, maar ik heb het gevoel dat het het bloeden wel stopt en daar ben ik blij mee.
    'Laten we onszelf eerst oplappen voor we besluiten wat verder te doen,' zegt ze tijdens de handelingen en de glimlach die ze me geeft probeer ik terug te geven. 'Zoals thuis.' Gelukkig kijkt ze om zich heen zodat ik geen rede hoef te zoeken om haar niet aan te kijken. Ook ik kijk de omgeving rond. We zijn tussen het mistige gebied en de bomen. Heel voorzichtig zodat ik haar geen pijn doe pak ik haar onderarm en kijk er naar.
    'Dit moet schoon.' Zeg ik en probeer mijn bezorgdheid te verbergen. Ik hoor mijn styliste het zeggen; Speel niet de heer, Poynter! Maar ik kan Dawn toch niet laten rondlopen met die verwondingen? 'Je weet denk ik zelf meer van dat soort dingen af dan ik,' voeg ik er aan toe. Als teken dat ik denk dat mijn neus wel weer goed is duw ik de zak weer naar beneden. Het bloed niet meer zo als eerder.
    'Dankje.' Mompel ik en laat ongemakkelijk haar arm weer los. Er valt een stilte waarin ik pas de sneeuw merk die ik eerder al heb zien vallen. Mijn adem is weer een beetje onder controle. Met een vragende blik vang ik die van Dawn en ik neem een koude teug lucht. 'Dawn, we moeten beslissen. Ik heb er niks op tegen als je bij me blijft maar als je…' ik aarzel. 'als je geen zin hebt in mijn aanwezigheid dan ben je vrij om te gaan. Ik bescherm je eerder dan ik je aan zal vallen, ook al staan we niet meer quitte.' Als een soort bevestiging van deze woorden vormt er een glimlach op mijn lippen, ondanks het feit dat ik me erger voel dan ooit.

    [ bericht aangepast op 19 okt 2014 - 22:39 ]


    "It's funnier in Enochian." ~ Castiel

    Dawnelle Eguskine || District 9
    Status: Oppervlakkige snee linkerarm || Bondgenoten: Geen || Beschikt over: Een blaaspijp met 10 niet giftige en 10 giftige pijltjes en met sneeuw gevulde waterzak || Locatie: Grens tussen het bos en het mistige gebied

    Mijn blik ging weer naar mijn arm, toen Flynn deze pakte. Ik trok hierbij een pijnlijk gezicht en besloot dat Zyan niet iemand was waarbij je moest twijfelen als je de kans kreeg hem uit te schakelen. Ik was niet iemand die snel de hoop opgaf als het aankwam op de goedheid van personen, mijn vaders grooste angst was notabene mijn naïviteit, maar ik had de jongeman uit district 2 opgegeven nu ik gezien had wat voor een monster het was. Zijn hele leven had hem omgevormd tot meedogenloos. Daar was niks te redden aan. Flynn daarentegen was geen monster en hoewel mijn vader zei dat ik niemand mocht vertrouwen en ik dit mij dus ook voorgenomen had, viel dat mij nu wel heel zwaar. 'Dit moet schoon,' zei hij en ik kon maar moeilijk een plagende "goh" binnenhouden. Ik vond het moeilijk mijn verwondingen serieus te nemen. Mijn lichaam kon wel wat hebben, ik zou wel genezen. 'Je weet denk ik meer van dat soort dingen af dan ik,' voegde hij er nog aan toe.
    'Hoewel ik natuurlijk meer ervaring heb met slangenbeten,' zei ik met een knipoog. 'En misschien had ik Zyan wel aangekund. Ik was immers gewapend,' ging ik plagend verder en hield triomfantelijk de blaaspijp omhoog, hetgeen waardoor we überhaupt last hadden gehad van de beroeps. 'Ze zijn giftig, ermee geraakt worden is dodelijk en je weet dat ik altijd raak met een blaaspijp. Dus hoezo quitte?' De reactie kwam laat, maar net was veilig wegkomen even belangrijker geweest dan terugkletsen. Er stond nu weer een vrolijke grijns op mijn gezicht en ik voelde stukje bij beetje mijzelf weer een beetje terugkeren, ook al waren we dan in een arena die gelijk was aan mijn persoonlijke hel, namelijk volledig van ijs en sneeuw, en moesten we iedereen uitmoorden.
    'Dankje,' ging Flynn echter nog steeds ongemakkelijk verder, waardoor de grijns weer van mijn gezicht verdween en ik mij bedacht dat we nu moesten beslissen of we een soort bondgenootschap zouden vormen, of weer uit elkaar zouden gaan. Of we konden elkaar vermoorden, maar dat idee bezorgde mij ontzettende buikpijn en was bovendien nogal onrealistisch nu hij mij net gered had en ik hem net geholpen had met zijn bloedneus. Ik zou hem waarschijnlijk nooit kunnen vermoorden. Als ik dit niet zou overleven hoopte ik dat hij zou winnen. Dan had ik nog iets nuttigs in mijn leven gedaan, namelijk hem redden en zo district negen meehelpen aan een winnaar. Ik zuchtte diep. Mijn vader wilde dat ik niemand vertrouwde, ook Flynn niet. Een bondgenootschap betekende vertrouwen toch? Dus mijn vader zou willen dat ik nu weg zou lopen in de hoop hem nooit meer tegen te komen. Maar ik was mijn vader niet, ik was Dawnelle, het naïeve meisje dat iedereen vertrouwde en dus vertrouwde ik Flynn. Ik wist haast zeker dat ik veiliger zou zijn met hem dan zonder hem.
    'Dawn, we moeten beslissen. Ik heb er niks op tegen als je bij me blijft maar als je...' begon hij het vervelende gesprek en ik staarde hem in stilte aan. "Maar als je mij niet bij kan houden, ben ik je liever kwijt dan rijk." Zoiets verwachtte ik, want ik was immers het kleine meisje en hij de grote sterke jongen die misschien nog best kans had op het winnen van de spelen. Echter volgde dat niet, er kwam iets heel anders uit zijn mond. 'als je geen zin hebt in mijn aanwezigheid dan ben je vrij om te gaan. Ik bescherm je eerder dan ik je aan zal vallen, ook al staan we niet meer quitte.' Ik hield mijn hoofd ietwat schuin, terwijl ik zijn glimlach bestudeerde en nadacht over zijn woorden. Uiteindelijk besloot ik mijn vaders waarschuwingen in de wind te slaan voor nu en mij niet aan mijn belofte aan hem te houden, althans, ik zou wantrouwend blijven. Ik zou oplettend blijven, voor mijn vader. Dat moest ik, ik kon moeilijk mijn belofte gelijk al helemaal breken. Dat zou hij mij nooit vergeven.
    'Dat is mooi, want zoals ik al zei, ik ben gewapend, dus mij aanvallen is niet heel verstandig en ik ben niet van plan om in mijn eentje door winter wonderland te trekken. Ik haat sneeuw en ik haat alleen zijn en aangezien ik de sneeuw moeilijk weg kan toveren, zal ik er dan maar voor moeten zorgen dat ik niet alleen ben, hè,' zei ik alsof het een hele simpel vraagstuk was waar niemand lang over na hoefde te denken. 'Tenzij je geen behoefte hebt aan mijn gezelschap natuurlijk?' besloot ik hem nog wel een keuze te geven en nu was het dus mijn beurt om hem vragend aan te kijken. Ondertussen haakte ik de geladen blaaspijp even aan mijn riem, zodat ik de met sneeuw gevulde waterzak onder mijn laag kleren kon stoppen. Het was misschien koud, maar als de sneeuw door mijn lichaamswarmte in de zak smolt, hadden we tenminste drinkwater. Alles kon immers heel goed bevroren zijn en ik had geen zin om te sterven door uitdroging. Vervolgens pakte ik de blaaspijp weer, altijd klaar om mij en Flynn tegen andere tributen te verdedigen, al wachtend op zijn antwoord.


    Happy Birthday my Potter!

    (MissSwan -> Starlord)


    Happy Birthday my Potter!

    Starlord schreef:
    (MissSwan -> Starlord)


    Me likes. :3


    "It's funnier in Enochian." ~ Castiel


    Flynn Poynter

    Na haar Dawn houdt haar hoofd wat schuin, mij goed bestuderend. Waarschijnlijk schat ze me in, bedenkt ze of ze me beter kan laten gaan en op zich zelf kan gaan of me beter kan vergiftigen. Uiteindelijk lijkt ze een beslissing te maken, want haar fronsende blik verandert in een van besluitvaardigheid.
    'Dat is mooi,' zegt ze dan, 'want zoals ik al zei, ik ben gewapend, dus mij aanvallen is niet heel verstandig en ik ben niet van plan om inmijn eentje door winter wonderland te trekken.' Ze blijft bij me en als een soort bondgenoot, dus. Ik voel een soort van opluchting in de adem die ik nu uitblaas en die in een wolkje in de koude lucht verandert. 'IK haat sneeuw en ik haat alleen zijn en aangezien ik de sneeuw moeilijk weg kan toveren, zal ik er dan maar voo moeten zorgen dat k niet alleen ben, hè.' Ze zegt het heel nonchalant. 'Tenzij je geen behoefte hebt aan mijn gezelschap natuurlijk?' Ik kijk haar bijna ongeloofwaardig aan, open mijn mond maar doe die dan weer dicht en rol met mijn ogen.
    'Als dat zo is, had ik het dan aangeboden?' vraag ik met een heel klein beetje irritatie in mijn stem. Maar mijn ogen staan vriendelijk en er ontstaat een soort grijns op mijn gezicht.
    Ik zie haar de blaaspijp pakken, maar ik weet dat ze hem alleen tegen anderen zal gebruiken. Ik kniel neer in de sneeuw om in de rugtas te kijken. Wat ik al dacht, er zit niet veel in. Een pakje met iets, ik weet niet wat, maar het is volgens mij een rolletje van iets. Ook zie ik verband. Dat is handig.
    'Dawn, ik heb verband.' Zeg ik bijna verbaasd en ik sta op. Ik pak weer voorzichtig haar arm. Nadat ik de wond heb schoongemaakt, waarbij ik haar probeer niet te bezeren en bij elke beweging van haar bezorgd naar haar gezicht kijk, leg ik voorzichtig het schone verband over de wond. Ik zorg met een geoefende hand dat het verband niet in de weg zit als ze haar arm wil bewegen. 'Hopelijk zit het nu goed.' Zeg ik dan en ik doe mijn tas wat rechter over mijn schouder. Ik weet dat ik nog steeds onder het bloed zit en ik niet meer voor lang de vreselijke beelden kan wegdrukken, maar ik doe alsof er niks aan de hand is naast het feit dat we in de Spelen zitten en we straks rondlopen als twee sneeuwpoppen als we niet vlug beschutting zien te vinden. 'Laten we kijken of we hier ergens een plek kunnen vinden waar we … misschien warmte kunnen vinden?' Ik wiebel even met een wenkbrauw en kijk dan met een zucht om me heen, waarmee ook mijn kleine sprankje vrolijkheid verdwijnt.


    "It's funnier in Enochian." ~ Castiel