300 | Arrendale State Prison | speeltopic 1 - Speeltopics

---

Arrendale State Prison, een gevangeniscomplex die beide sekses huist in Georgia. Waarom? Vanwege bezuinigingen. Deze gevangenis leidt daar erg onder, er wordt op van alles bezuinigd. Dit valt ook wel te merken aan het gebrek aan personeel. Ze proberen het gevangenisleven zo gemakkelijk en goed mogelijk te laten verlopen, maar er gebeurd altijd wel iets. De gevangenen zitten er natuurlijk ook niet voor niks.


Rollen

Gevangenen:

° Ivy "Smiley" Leone - 24 - Twisty 1,2
° Pilar Soledad Cruz - 23 - Wallace 1,9
° Devina "Dracula" May Black - 25 - Ambrose 1,9
° Laylah "Angel" Adkins - 26 - Yoda 1,5
°
° Tabitha Hazel Guthrie - 25 - Gardenzio 1,5

° Nick "Barbie" Olsen - 32 - Assassin 1,1
° Duncan "Bad Luck" Henderson - 30 - Wallace 1,7
° Hayden "Spikey" Adams - 27 - Californication 1,6
° Floyd "Siren" Castiel Straye - 23 - Rekkles 1,8
° Aidan "Creep" Dean Thomson - 21 - C_A_L_M_ 1,3
°

Medewerkers:

° Cipier - Geneviva Amelia Jones - 27 - C_A_L_M_ 1,4
° Cipier - Catharina Penelope Gates - 25 - Gellert 1,6
° Cipier - Toran Celestine Harley Montgomery - 26 - Dumbledore 1,10

° Cipier - James "groentje" Redford - 24 - Assassin 1,5
° Psycholoog - Trevor "Manipulator" Goode - 28 - GrumpyCat 1,7
° Arts - Trenton Sawyer - 35 - Ambrose 1,9


Celindeling


Rooster


De gevangenis bestaat uit twee vleugels en een middengedeeltes waar je de gezamenlijke ruimtes vind. Een vleugel voor mannen en eentje voor vrouwen. Elke cel heeft een stapelbed, wat betekend dat iedereen een (willekeurige) celgenoot krijgt. Aan het einde van elke vleugel vind je douches. De gezamenlijke ruimtes bestaan uit een kantine, een recreatiezaal, een tuin buiten en een kapel. Verder heb je ook nog ruimtes waar gevangenen niet mogen komen, zoals de koffieruimte van de cipiers, de ziekenzaal en de kantoren.
Elke gevangene krijgt standaard gevangeniskledij, wat bestaat uit een donkerblauw overal met lange lange mouwen, een donkerblauwe broek, een donkerblauwe jas voor als het koud is, een grijs shirt met lange mouwen, een wit t-shirt en een witte top. Ze krijgen ook een donkerblauwe muts en grijze schoenen zonder veters. Ze mogen echter ook door de gevangenis goedgekeurde kleding dragen.

[ bericht aangepast op 15 dec 2014 - 19:57 ]

---

Your make-up is terrible

"Ja, Katholiek opgevoed, zoals de meeste Ieren. Het heeft me veel steun gebracht in duistere tijden,'' zei Aidan en zonder het bewust door te hebben frons ik. Ik kon het gewoon niet begrijpen dat als je katholiek was opgevoed je nog zo het foute pad op kon gaan. Ik knikte en besloot er niet te ver op in gegaan, het geloof lag erg gevoelig bij sommige hier. ''Misschien volgende keer,'' antwoordde ik op zijn vraag of ik mee zou trainen. Ik had er om eerlijk te zijn echt geen zin in en ging liever iets anders doen wat niet echt een mogelijkheid was hier.
      Ik stond iets na Aidan op van de tafel en liep weg van zijn nog halfvolle dienblad, ik vond het walgelijk en dat mocht ik ze best laten weten. Niet veel later viel mijn blik op Gates, als er iemand apart was was zij het wel. Ze was niet oud, niet vreselijk lelijk maar ze had een afschuwelijk karakter. Gemeen, sadistisch en arrogantie straalde bij haar er van af. In plaats van haar te mijden liep ik op haar af en nam ik plaats pal naast haar en glimlachte zwakjes en geforceerd.
''Goedemorgen,'' zei ik en knikte haar vriendelijk toe en nu pas viel me op dat Jones er ook bij stond. Ik gaf haar een vriendelijk knikje en gaapte kort en legde zo mijn arm rond Gates. ''Lekker geslapen vannacht?'' Vroeg ik haar, nieuwsgierig naar haar antwoord. Ze zag er gestrest uit, vermoeid en een tikkeltje geërgerd.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Al gauw blijkt het vals alarm te zijn. Na wat gebots tussen twee gevangenen, omhelzen ze elkaar en gaan verder met een grijs prutje dat alleen maar afkomstig kan zijn uit Arrendale's eigen culinair-hoogstaande keuken. Soms heb ik zin om ze allemaal in een isolatiecel te stoppen. Vroeger was ik anders - maar nu zijn deze mensen voor mij allemaal hetzelfde.
Ik voel me geërgerd en geïrriteerd als ik bemerk dat ik er minder bij ben met mijn hoofd vanochtend. Bovendien is er de laatste tijd weinig gebeurt, maar voel ik me innerlijk ergerlijk gefrustreerd. Niet dat ik dat zou toegeven aan mezelf - Ik moet de kalmheid zelve leren worden, niet de aandachtsgeile adolescent. Ik weiger aan de verleiding van hangen-tegen-de-muur toe te geven, en leun om de beurt op mijn rechter- en op mijn linkerbeen. Ik sta bij de ingang/uitgang nu, wat betekent dat ik het meteen zie als iemand weg gaat, en sommigen geef ik nog een tik na voor ze de deur uitlopen. Mijn aandacht wordt getrokken door een ander schouwspel, dat zich in de hoek plaatsvind, als ik ineens voetstappen op me af hoor komen. "Goedemorgen." Zegt een van de gevangenen, die naar mij en Jones toeloopt. Ik knik naar hem, wil hem van repliek dienen, vertellen dat hij moet opzouten, als hij ineens een arm om me heen legt. "Lekker geslapen vannacht?" Even ben ik uit het veld geslagen door deze onverwachte gebeurtenis; normaal mijden gevangenen mij als de pest, zoals het hoort te zijn. Mijn karakter is bekend, en mijn praktijken al helemaal. Langzaam draai ik mijn hoofd, en kijk ik recht in het gezicht van Hayden Adams, ook wel Spikey genoemd.
Aangezien ik hielenlikker genoeg in me heb om alle archieven van de gevangenen door te lezen en te onthouden, weet ik dat hij bekend staat als overvaller, moordenaar en mishandelaar, dat hij zevenentwintig is en bovendien medogenloos is. Een blad om je vingers bij af te likken. Ik kijk hem aan vol afkeer.
"Adams. Je hebt nu vijf seconden om die pokkearm van mijn schouder af te halen, of ik breng je een tikkeltje dichter bij je voorouders. Jouw keus."

[ bericht aangepast op 13 nov 2014 - 21:10 ]

---

Tijd voor koffie.

Trevor "Manipulator" Goode - Psycholoog

Kennelijk liet Floyd zich niet zo makkelijk paaien. Zijn hand liet hij langs zijn lichaam bungelen. Een duidelijk teken dat hij niet zo makkelijk was om te kraken of om er überhaupt iets uit te krijgen, maar daar was ik echt niet bang voor. Het zou een kwestie van tijd zijn voordat hij dingen aan mij toe zou geven. Tot die tijd wachtte ik af en zou ik niet al te veel actie ondernemen. Er waren vele cliënten die in de eerste instantie net zo hadden gereageerd en daar had ik ook alles uit gekregen wat ik maar wilde weten. Gewoon afwachten en op het juiste moment toeslaan, dat was de tactiek.
Ik glimlachte even vriendelijk. Ook toen hij nog zo verveeld en geïrriteerd overkwam met zijn uitspraak: "Ik denk dat je wel hebt kunnen lezen wie ik ben, dus laten we gaan dat deze kwestie over is voor vandaag."
"Oké, prima" luidde mijn korte antwoord.
Als hij er even geen zin in had, prima. Dan zou ik allicht op een ander moment toe kunnen slaan. Er waren momenten zat. Het enige vereiste was om het juiste moment te vinden.
"Toch zou ik van jou zelf willen horen hoe jij denkt dat jij in elkaar zit. Dan kan ik zien of de gegevens overeen komen met de gegevens die ik hier op papier heb. Het zou vervelend zijn als er valse getuigenissen over jou zijn opgeschreven, niet waar?" zei ik waarna ik op mijn horloge keek.
Het ontbijt was bijna voorbij. Nog een klein kwartiertje. Ik had nog niet zo gek veel gegeten, maar er lag vast nog wel ergens een appel in mijn kantoor die ik op zou kunnen eten. Het zou wel goed komen met mij en ook wel met deze jongeman die voor mij stond. Als hij er maar open voor stond, dat was het belangrijkste.
"Ik neem aan dat je liever niet wilt praten waar al die mensen bij zijn. Dus, als je dat wilt, kan je mij volgen naar mijn kantoor en zouden we rustig kunnen praten. Als je daarvoor openstaat, tenminste" zei ik waarna ik zijn lichaamstaal observeerde.

---

26 - 02 - '16

† Ivy "Smiley" Leone
Zijn ritme varieerde een beetje, maar dat liet het alleen maar beter voelen. Ik hield mijn ogen genietend gesloten en liet ondertussen één hand afdwalen naar de hals van zijn shirt, terwijl ik mijn andere hand verstrengeld hield met zijn haren. Het was lastig om mijn kreunen zacht te houden, al helemaal toen hij steeds harder begon te stoten; maar toch lukte het me, en dat was maar goed ook. Ik wist dat er mensen langs de kapel liepen maar aan de andere kant maakte dat het allemaal een stukje spannender en leuker. Mijn vingers grepen inmiddels de stof van zijn shirt vast, als teken dat hij vooral zo door moest gaan - zo kon ik hem gelijk ook dicht tegen me aanhouden. Ik genoot intens van zijn aanrakingen; zijn warme handen op mijn koude huid, die een tintelend, aangenaam spoor achterlieten.
Op een gegeven moment legde ik mijn hoofd genietend in mijn nek. Ik had dit gemist, dat kon ik met zekerheid zeggen. Doordat de kreunen van Nick wat luider werden, wist ik dat hij zo zijn climax zal bereiken. Ik zette mijn tanden zacht in mijn onderlip en kon een kreun niet onderdrukken toen ik uiteindelijk voelde hoe hij klaarkwam.
Ik hijgde zachtjes en terwijl hij zacht door stootte, opende ik mijn ogen eventjes om hem aan te kijken. Ik was onder de indruk, moest ik toegeven. Ik was misschien wel degene die hem zo ver heeft gekregen, maar het was zeker geen slechte keuze. Hij heeft me oprecht laten genieten en het was ontzettend lang geleden dat ik me zo heb gevoeld. Misschien kwam het doordat ik al lang geen seks meer heb gehad, maar dat maakte voor nu even niet uit. Ik had hem zeker onderschat. Mijn benen had ik inmiddels rond zijn middel geklemd en nu zijn stoten wat zachter en langzamer waren, kon ik de kans nemen om even op adem te komen.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Hayden 'Spikey' Adams.

Het gezicht van Gates sprak boekdelen, haar verwarde blik en verwarde houding deden mij licht grijnzen. Haar ogen brandden in die van mij wanneer ze haar gezicht richting mij draaide en ze nog steeds verbaasd leek over het feit dat ik mijn arm losjes om haar heen had geslagen. ''Adams. Je hebt nu vijf seconden om die pokkearm van mijn schouder af te halen, of ik breng je een tikkeltje dichter bij je voorouders. Jouw keus.''
Hoewel ik er niet warm of koud van werd fronste ik waardoor er rimpels in mijn voorhoofd verschenen, ''als het aan mij lag zou ik hier nog uren met je staan praten – maar in een erg goede bui tref ik je niet vandaag.'' Ik liet mijn arm langzaam zakken en ging met mijn vingers langs haar rug en bracht toen mijn lippen naar haar oor. ''Ik vraag me altijd af hoe het zou zijn als jij in mijn plek stond,'' zei ik zachtjes en glimlachte zwakjes.
      Het was nog waar ook, ze was een strenge vrouw – met discipline en waarschijnlijk ook nog eens woedeproblemen. Het zou me niks verbazen dat als ze niet hier had gestaan dat ze wel in de bak was beland. Toen ik weer op een beschaafde afstand van haar stond haalde ik mijn schouders op alsof ik nooit wat had gezegd en grijnsde lichtjes en klapte mijn handen in elkaar en gaf zowel Jones als Gates een korte blik. ''Vertel me niet dat jij je dat nooit afvraagt,'' zei ik nu hardop en ik liet een hand door mijn haar strelen.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Geneviva Amelia Jones || Cipier
Gelukkig kwam het niet tot een gevecht en stond ik al snel weer in rust wat rond te kijken. Al snel kwam een van de gevangene naar ons toe kwam. Ik maakte me weinig zorgen om hem. Meestal gedroeg hij zich wel, al moesten we altijd oppassen. Toen hij wat begon te kwebbelen, wat haast op flirten leek, ging ik rustig staan, maar nu had ik vooral zorgen om mijn collega. Ze reageerde wel erg heftig op de duidelijk niet kwaadwillende jongen. Hij lokte het alleen wel uit op dit moment. Ik legde een hand op Spikey's borst en een op die van Catharina om ze uit elkaar te houden. De gevangene had dan wel afstand genomen, ik vertrouwde Catharina's vriendelijkheid van geen kanten. "Spikey, dit is wel genoeg en Catharina, voor jou ook. We zijn hier om ze binnen de muren en uit de problemen te houden. Niet om problemen te maken. Sta erboven." zei ik tegen mijn collega voor ik me weer op de gevangene richtte. "Misschien kan jij beter iets anders gaan doen dan cipiers lastigvallen. Anders zal ik je naar je cel moeten begeleiden, waar je dan zal zitten tot aan de lunch, of nog wel langer." zei ik tegen hem. Hopelijk snapte hij de hint. Zelf vond ik zijn aanwezigheid niet heel erg, maar ik wilde niet dat mijn collega uit haar vel zou springen, omdat die duidelijk wat minder kon hebben dan ik. Hij wist dat ook, dat was zeker, maar goed. Ik wachtte eigenlijk tot Spikey weg zou stappen en Catharina rustig zou worden. De jongen was mij eigenlijk ook iets te brutaal, maar goed. Anders overleefde je het waarschijnlijk niet tussen de gevangenen hier. Er zaten hier echt een aantal jongens met een hele slechte reputatie. Daar moest je wel sterk en brutaal zijn, mentaal gezien, om je staande te houden. Toch hoefde hij het ook niet te pushen met ons. Wij waren zijn maten niet.

---

Bowties were never Cooler

Het schrikt Adams niet af - en ik had ook wel beter kunnen weten, dan dat hij zomaar weg zou gaan. Als hij al de moed heeft om bij mij in de buurt te komen, gaat hij ook niet zomaar weg. Integendeel: Zijn vingers gaan over mijn rug, terwijl hij fronst. "Als het aan mij lag, zou ik hier nog uren met je staan praten - maar in een erg goede bui tref ik je niet vandaag." Hij laat zijn arm zakken, maar ik voel me nog steeds te verbaasd op meteen te reageren. "Ik vraag me altijd af hoe het zou zijn als jij in mijn plek stond." Zegt Adams zachtjes in mijn oor, met een glimlach. "Vertel me niet dat jij je dat nooit afvraagt." Ik neem hem met een mengeling van verbazing en afkeer in mij op, van top tot teen. Het eerste dat door mijn hoofd schiet is; Hoe weet hij dat? Dan besef ik dat hij ongetwijfeld gokt, of gewoon mij op stang wilt jagen. Het lukt aardig, en ik sta klaar om hem in zijn gezicht te slaan, als- "Spikey, dit is wel genoeg en Catharina, voor jou ook. We zijn hier om ze binnen de muren en uit de problemen te houden. Niet om problemen te maken. Sta erboven." Jones staat tussen ons in, terwijl ze zich nu op Adams richt. Ik sta er niet boven, en dat is het probleem. "Gates." Grom ik. Ik hoop dat Adams mijn naam niet gehoord heeft. Ik hoor niet wat ze tegen de man tegenover me zegt, doordat ik kook van woede. Zijn nonchalante houding, de glimlach op zijn gezicht, zijn arm om mijn schouders, alles zorgt ervoor dat ik de gevangene tegenover me haat. Ik voel een woedeaanval broeien, groter dan voorheen, aangezien ik me weken kalm gehouden heb. Ik probeer uit te rekenen hoe ik Adams kan raken, zonder Jones pijn te doen. "Jones, ga weg. Brutaliteit moet hier juist afgeleerd worden. Ik neem hem wel even mee." Zeg ik woedend, terwijl ik met een vuist uithaal naar zijn gezicht.

[ bericht aangepast op 14 nov 2014 - 17:46 ]

---

Tijd voor koffie.

Hayden 'Spikey' Adams.

Haar gezicht staat vol afkeer tegen mij en ik zie dat ze me opneemt van top tot teen, ze is verbaasd en dat is duidelijk te merken. ''Spikey, dit is wel genoeg en Catharina, voor jou ook. We zijn hier om ze binnen de muren en uit de problemen te houden. Niet om problemen te maken. Sta erboven.'' Jones kwam tussen ons in staan en haar hand legde ze op mijn borstkas waardoor ze afstand tussen mij en Gates creëerde. "Misschien kan jij beter iets anders gaan doen dan cipiers lastigvallen. Anders zal ik je naar je cel moeten begeleiden, waar je dan zal zitten tot aan de lunch, of nog wel langer." Het dreigement kwam zeker aan maar toch bleef ik staan waar ik stond door de dreigende blik van Gates. ''Jones, ga weg. Brutaliteit moet hier juist afgeleerd worden. Ik neem hem wel even mee.'' De woorden vervaagde door de vuist die tegen mijn kaak kwam, al vloekend ging ik met mijn hand naar mijn lip.
''Gestoord wijf,'' zeg ik zacht terwijl ik het bloed wegveeg en kort bang ben dat ik er ook nog een bloedneus bij krijg. Uit automatisme reikte ik mijn hand uit naar haar uniform, glad gestreken en een badge op hun borst. Er kwam nu een reeks scheldwoorden uit mijn mond en spuugde voor haar – leek wel net gepoetste – schoenen.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Geneviva Amelia Jones || Cipier
De gevangene leek naar me te luisteren, maar mijn collega duidelijk niet. Ik wilde ze net weer loslaten toen zij flipte. Ik wist van haar woedeprobleem, maar dit was echt absurd. Na haar slag duwde ik haar hard naar achter tegen de muur.. Ik was misschien hoog zwanger, maar nogsteeds een cipier en een taaie tante. Dit was misschien niet mijn zaak, maar ik ging dit niet uit de hand laten lopen. "Ga naar het kantoor om af te koelen. Je kan niet meer rationeel denken." zei ik streng tegen haar, ik diende nu even geen tegenspraak, voor ik me op Spikey richtte die haar schoenen onderspuwde. Ik pakte hem bij zijn arm en nam hem mee naar de gang. Niet geheel hardhandig, maar zeker ook niet op een manier die hij zou kunnen tegenwerken, in elk geval niet als hij slim was. Daar draaide ik hem zo dat hij me wel aan moest kijken. "Jij moet je ook gedragen. Ik breng je naar de ziekenboeg en daarna mag je tot aan de lunch op je cel zitten. Zij sloeg, maar jij hebt je ook niet helemaal netjes gedragen." zei ik tegen hem voor ik hem weer verder duwde richting de ziekenboeg. Ik duwde hem verder tot aan de deur, die ik opende. "Kan iemand hem even nakijken en verzorgen?" vroeg ik terwijl ik hem enigsinds ruw richting een van de zusters duwde. Hierna zou ik hem opsluiten voor zijn vrije tijd. Dat vond ik een goed genoege straf, want zo enorm brutaal was hij ook niet geweest. Tja, dat spugen wel, maar die klap had Catharine ook niet uit mogen delen. Dat was mijn beoordeling dat hij daarvoor al gestraft was. Fysiek geweld mocht eigenlijk niet en het was dan ook maar goed dat velen van de mensen hier nooit meer het buitenlicht zouden zien, anders zou ze een nog veel groter probleem hebben en mogelijk haar ontslag

---

Bowties were never Cooler

Vol genoegen zie ik dat ik mijn doel geraakt heb, en dat Adams zijn bloedende lip afveegt. Een momentje gun ik mezelf een beetje euforie en glimlach zelfvoldaan. "Gestoord wijf." Zegt Adams zacht en mijn gezicht vertrekt weer, klaar om me te verdedigen, wanneer hij voor mijn schoenen spuugt. Hij scheldt me uit voor van alles en nog wat - en ik moet zeggen dat hij heel wat staaltjes mooie vocabulaire in zich heeft - en reikt naar mijn uniform. Uit verdediging kan ik met moeite zijn pols grijpen en sis, "Heb je dat nu pas door?" Om hem daarna mee te sleuren naar mijn werkplek. Al kom ik zover niet. Jones komt in actie en onverwachts voel ik hoe ik tegen de muur aan knal - mijn achterhoofd protesteert - en ik ineens recht in het gezicht van de fiere vrouw kijk. Snel verbaas ik me er even over dat ze zich zo makkelijk beweegt, ook met zo'n dikke buik, maar veel tijd heb ik er niet voor. "Ga naar het kantoor om af te koelen. Je kunt niet meer rationeel denken." Vervolgens loopt ze weg tezamen met Adams. Een paar seconden blijf ik staan, om daarna de ontbijtzaal uit te lopen en zorg dat ik buiten hoorbereik ben. Dan sta ik stil, knars met mijn tanden, en sla dan hard tegen de muur aan, onder het uitslaken van een woedekreet. Ik ben woedend dat ik het zo verknald heb - dat slaan niet, dat verdiende Adams. Maar ik had het moeten doen op een betere plek, niet in het zicht van iedereen. Mijn vuist vlamt pijnlijk door het feit dat de muur uit bakstenen bestaat, niet uit gelei, en dat frustreert me zodanig dat ik tegen de muur aantrap, waarnaar mijn tenen pijnlijk voelen en ik begin te vloeken. Ik heb mezelf laten gaan, een gat in mijn zelfbeheersing.
Ik dwing mezelf te kalmeren en sluit mijn ogen, adem diep in en uit. Het lukt me om mijn woede te negeren, en me te richten om Adams' woorden. Zijn inschatting was correcter dan ik wil toegeven en mijn woede lijkt weer te ontwaken, als ik me afvraag of dat zo duidelijk te zien is. Nee, spreek ik mezelf tegen. Adams maakte gewoon de juiste gok op het juiste moment.
En toch wil ik het weten. Bovendien heeft hij nog wat van me te goed.
Ik loop door de hallen en besef dan dat Jones ongetwijfeld bij de ziekenzaal wacht. Ik loop terug naar het celblok waar Adams verblijft, ga om de hoek staan, en leun tegen de muur. Ik sluit mijn ogen deins mee met mijn gedachten. Om eerlijk te zijn heb ik geen idee wat ik aan het doen ben.

[ bericht aangepast op 15 nov 2014 - 2:06 ]

---

Tijd voor koffie.

Hayden 'Spikey' Adams

''Heb je dat nu pas door?'' Haar stem klinkt kil vergeleken met die van Jones, Gates greep verzwakte toen ze tegen de muur werd geduwd en ik werd losgerukt van de cipier. "Ga naar het kantoor om af te koelen. Je kan niet meer rationeel denken." Gates leek het niet veel uit te maken of ze nou hier stond af te koelen of tien meter verder maar ze gehoorzaamde tot zover ik dat zag. Ik werd meegetrokken door Jones naar de gang en voelde me eerlijk gezegd vreselijk onderdanig waar ik een hekel aan had. "Jij moet je ook gedragen. Ik breng je naar de ziekenboeg en daarna mag je tot aan de lunch op je cel zitten. Zij sloeg, maar jij hebt je ook niet helemaal netjes gedragen,'' zei ze waarna ik met mijn ogen rolde en bij de ziekenboeg in de handen van een paar zusters werd gepusht en niks meer dan een washandje tegen mijn gezicht aan kreeg gedrukt. Het bloeden was redelijk gestopt en mijn kaak deed minder pijn dan daarvoor, ze had meer kracht in haar armen dan ik had gedacht. Om te laten merken dat het niks ernstigs was stond ik maar gewoon op om terug naar Jones te lopen haar kort toeknikte als teken dat ik richting mijn cel ging. Ik was toch niet van plan iets te doen, al zat ik een hele dag in mijn cel – het zal me wat wezen. Helaas vond ik mijn lunch te belangrijk om op te geven dus dat zou toch nooit gebeuren. Ik was dan ook geen persoon die handboeien om moest omdat ik niet gehoorzaamde, soms dan.
''Het leven kan ook zo oneerlijk zijn,'' zei ik terwijl ik mijn vingers langs mijn kaak liet gaan en lichtjes glimlachte.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Geneviva Amelia Jones
In de ziekenboeg gebeurde er niet veel, maar straks was het wel iets ergs geweest. Het was dus goed dat hij eventjes werd nagekeken. Ik ging terwijl hij werd nagekeken even snel naar de wc en ging daarna tegen het bureau aan staan, wachtend op de man. Het duurde niet lang voor hij weer naar me toe kwam. Ik legde zijn washandje weg en pakte hem bij zijn arm toen hij iets zei wat me deed slikken. Nee, deze uitspraak viel niet helemaal goed en deed me denken aan mijn overleden echtgenoot. "Vertel mij wat." zei ik kil, terwijl ik met mijn vrije hand even op de dogtags om mijn nek drukte. Ik wist dat hij de handboeien niets vond, dus ik deed het maar niet. Ik duwde hem voor me uit richting het cellenblok. "We zullen zelf maar iets moeten maken van het leven wat ons wordt gegeven, Spikey." zei ik voor ik hem zijn cel in duwde. "Ik kom je er voor de lunch wel uithalen." zei ik voor ik vast de deur pakte. Ik wist niet of hij nog een opmerking wilde maken of niet. De isoleercel was nogsteeds een optie, maar ik vond het vaak een uiterst redmiddel en een brutale mond was nu niet iets wat daarom vroeg, vond ik tenminste. Kijk, als het nu doodsbedreigingen waren, maar het was gewoon een grote mond. Hopelijk dacht hij volgende keer gewoon iets beter na, dan was er niets aan de hand, en als hij het tegen een van zijn medegevangen deed, werd hij zoizo wel goed op zijn plek gezet. Er was namelijk wel een duidelijke hierargie en gedragscode hier tussen de gevangene. De meesten wilde gelukkig gewoon rustig en zo normaal mogelijk hun leven hier leven, waardoor ingrijpen niet vaak nodig was. Dat maakte het leven als cipier gelukkig een stuk makkelijker.

---

Bowties were never Cooler

Na even rondgelopen te hebben, vind ik mezelf weer in de hal. Het lijkt alsof ik even ben weggedoezeld, want zodra ik voetstappen hoor, voel ik me ernstig verstoord en vermoeid. Ik wrijf in mijn ogen en hoor de voetstappen. "Het leven kan ook zo oneerlijk zijn." Hoor ik Adams zeggen, en dat doet me wreed glimlachen. Ik zal je laten zien hoe eerlijk het leven kan zijn.
Jones geeft antwoord, en het schaamrood bereikt mijn wangen en kaken. Ze heeft me voor gek gezet in de kantine daar, en ik hoop dat het niet te duidelijk was. Als adolescent en als vrouw kost het tijd om een imago op te bouwen, en dat was me al aardig gelukt. Edoch, een imago is zo verwoest door een actie. Ik wil dan ook niet dat Adams er zo makkelijk vanaf komt - Dat zou te makkelijk zijn.
Geneviva Jones verteld hem dat hij na lunch weer vrij uit zijn cel mag, en in principe maakt me dat ook niet echt uit, zolang hij maar weet dat hij voortaan dit soort dingen niet meer flikt.
Het is dan ook niet dat ik me verberg voor de cipier, maar ik weet hoe zij fronst wat betreft mijn werkmethoden en ik heb geen zin om een discussie aan te gaan. Ik heb wel een soort van bewondering voor de vrouw. In mijn 22-jarige ogen lijkt ze mij een veel ouder iemand, ze is zwanger, maar toch kiest ze ervoor om te blijven werken. Zodra ik haar voetstappen hoor wegsterven, duurt het nog een tijdje voor ik naar Adams ga, aangezien ik probeer mijn sleutelbos te repareren (een stuk metaal is zodanig omgebogen dat de sleutels er vrij snel af vallen) en ik met snelle vingers aan het stukje metaal pluk.
Zodra ik een resultaat heb behaald wat enigzins acceptabel is, besluit ik Adams een bezoekje te brengen. Met getrainde armen open ik de zware deur, die met een zwaar geknars open gaat. Ik ga in de deuropening staan, en leun tegen de deurpost. "Het leven is oneerlijk? Je weet niet half hoe oneerlijk." Zeg ik, met een schamper lachje. Hij heeft het goed hier. Als het aan mij lag verloor hij al zijn rechten de dag dat hij geboren werd. Ik kijk weer serieus, "Zodra je zoiets nog een keer flikt, zal ik je laten zien hoe oneerlijk het leven kan zijn."

[ bericht aangepast op 15 nov 2014 - 20:40 ]

---

Tijd voor koffie.

Hayden 'Spikey' Adams

''Vertel mij wat,'' zei ze kil waarna ik had gefronst, "we zullen zelf maar iets moeten maken van het leven wat ons wordt gegeven, Spikey." Ik knikte onbewust, aan de andere kant had ik geen medelijden met haar – wat haar achtergrond dan ook mocht zijn – zij kon na haar werk nog naar huis, naar haar gezin terwijl ik mijn dagen in de bak wegrotte.
      Terwijl ik het mezelf comfortabel maakte op mijn bed wat voelde als een paar bakstenen die op elkaar gestapeld waren hoorde ik de tralies opnieuw opengaan. Kon ze me weer eens niet met rust laten? ''Het leven is oneerlijk? Je weet niet half hoe oneerlijk. Zodra je zoiets nog een keer flikt, zal ik je laten zien hoe oneerlijk het leven kan zijn.'' Een schamper lachje volgde haar zin en er verscheen nu ook een grijns op mijn gezicht en ik kwam overeind en ging met mijn benen over de zijkant van het bed zitten. ''Is dat nou een dreigement Catharine?'' Vroeg hij vermakelijk, natuurlijk had hij haar naam opgevangen. Natuurlijk zou hij dat tegen haar gebruiken.
''Laten we eerlijk zijn, je bent diep geraakt en oh-zo-gevoelig voor de vraag die ik je stelde. Hoe zou het zijn als jij in mijn plek stond, is het niet? Want vanaf dat moment werd je alleen maar gepikeerder en was je niet meer te genieten.'' Ik haalde mijn schouders op, ''de goede mensen lijken altijd wel gestraft te worden, en dát maakt het leven oneerlijk.'' Ik tikte met mijn vingers op de houten rand en keek haar uitdagend aan, het was niet dat ik nog een klap wilde – wat me nog voor schut zette ook – maar het bloed onder iemands nagels vandaan halen was iets waar ik geweldig in was. Misschien was het ook wel zo dat ik de enigste was in deze gevangenis die het niet van een man kon winnen in een gevecht, ik was niet behendig noch vreselijk sterk. Vrouwen waren daarom voor mij een veel makkelijker doel.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

"Is dat een dreigement, Catharina?" Inwendig vloek ik. Natuurlijk had hij die naam opgevangen, het zou toch eens niet. Ik vervloekte het feit dat Catharina en Penelope mijn geboorte namen zijn. Het probleem was dat ik geen andere naam kan verzinnen die ik wel vind passen, dus mijn naam veranderen was geen optie. "Laten we eerlijk zijn; je bent diep geraakt en oh-zo-gevoelig voor de vraag die ik je stelde. Hoe zou het zijn als jij op mijn plek stond, is het niet? Want vanaf dat moment werd je alleen maar gepikeerder en was je niet meer te genieten. De goede mensen lijken altijd wel gestraft te worden, en dát maakt het leven oneerlijk."
Shit. Slimmer dan ik dacht.
Hij lijkt geamuseerd bij het uitspreken van deze woorden en ik glimlach wrang. Probeer hem niet te slaan. Onderdruk mijn woede. Dat is voor later. "Arme jongen. Niet sterk noch slim. Probeert je boeltje bij elkaar te rapen met foute assumpties en vind zichzelf een goed mens." Ik zet een stap naar voren, dichter naar hem toe, en buig lichtelijk voorover. Zoals mijn standaard houding betaamt, houdt ik een hand op mijn wapenstok en de ander op mijn verdovingspistool, maar nog niet met de intentie om hem te gebruiken. Woordelijk dansen we met elkaar, en ik wil de dans nog niet tot een einde brengen - nee. Daarvoor breek ik mensen te graag. Al moet ik zeggen dat de neiging sterk wordt. Het voelde als een pang in mijn maag toen hij een correcte weerspiegeling gaf van mijn twijfelpunten. Nu beginnen met slaan of iets dergelijke betekent verlies. Het betekend dat je hem niet meer van repliek kan dienen en daarom toevlucht zoekt tot geweld. Ik buig voorover, zodat ik recht in zijn gezicht kijk. "Ik ben niets zoals jou, of zoals de anderen hier. Wij hebben niks gemeen. Ik heb een leven, een doel. Jullie zitten vast." Ik grinnik, "Waarschijnlijk voor de rest van jullie miserabele leventjes. Jones, Creed, Redford, ik. Dat zijn je nachtmerries, je angsten, ga zo maar door."
Ik ga weer rechtop staan, zet een stap naar achter. De wankele sleutelbos houd ik in mijn hand; mocht het uit de hand lopen. Ik ben klaar om hem mee te voeren mocht hij ook maar iets doen wat ik niet door de beugel vind kunnen. Ik spuug voor zijn schoenen, zoals in de kantine. "En ik heb medelijden met je."

[ bericht aangepast op 15 nov 2014 - 23:48 ]

---

Tijd voor koffie.