300 | Arrendale State Prison | speeltopic 1 - Speeltopics

---

Arrendale State Prison, een gevangeniscomplex die beide sekses huist in Georgia. Waarom? Vanwege bezuinigingen. Deze gevangenis leidt daar erg onder, er wordt op van alles bezuinigd. Dit valt ook wel te merken aan het gebrek aan personeel. Ze proberen het gevangenisleven zo gemakkelijk en goed mogelijk te laten verlopen, maar er gebeurd altijd wel iets. De gevangenen zitten er natuurlijk ook niet voor niks.


Rollen

Gevangenen:

° Ivy "Smiley" Leone - 24 - Twisty 1,2
° Pilar Soledad Cruz - 23 - Wallace 1,9
° Devina "Dracula" May Black - 25 - Ambrose 1,9
° Laylah "Angel" Adkins - 26 - Yoda 1,5
°
° Tabitha Hazel Guthrie - 25 - Gardenzio 1,5

° Nick "Barbie" Olsen - 32 - Assassin 1,1
° Duncan "Bad Luck" Henderson - 30 - Wallace 1,7
° Hayden "Spikey" Adams - 27 - Californication 1,6
° Floyd "Siren" Castiel Straye - 23 - Rekkles 1,8
° Aidan "Creep" Dean Thomson - 21 - C_A_L_M_ 1,3
°

Medewerkers:

° Cipier - Geneviva Amelia Jones - 27 - C_A_L_M_ 1,4
° Cipier - Catharina Penelope Gates - 25 - Gellert 1,6
° Cipier - Toran Celestine Harley Montgomery - 26 - Dumbledore 1,10

° Cipier - James "groentje" Redford - 24 - Assassin 1,5
° Psycholoog - Trevor "Manipulator" Goode - 28 - GrumpyCat 1,7
° Arts - Trenton Sawyer - 35 - Ambrose 1,9


Celindeling


Rooster


De gevangenis bestaat uit twee vleugels en een middengedeeltes waar je de gezamenlijke ruimtes vind. Een vleugel voor mannen en eentje voor vrouwen. Elke cel heeft een stapelbed, wat betekend dat iedereen een (willekeurige) celgenoot krijgt. Aan het einde van elke vleugel vind je douches. De gezamenlijke ruimtes bestaan uit een kantine, een recreatiezaal, een tuin buiten en een kapel. Verder heb je ook nog ruimtes waar gevangenen niet mogen komen, zoals de koffieruimte van de cipiers, de ziekenzaal en de kantoren.
Elke gevangene krijgt standaard gevangeniskledij, wat bestaat uit een donkerblauw overal met lange lange mouwen, een donkerblauwe broek, een donkerblauwe jas voor als het koud is, een grijs shirt met lange mouwen, een wit t-shirt en een witte top. Ze krijgen ook een donkerblauwe muts en grijze schoenen zonder veters. Ze mogen echter ook door de gevangenis goedgekeurde kleding dragen.

[ bericht aangepast op 15 dec 2014 - 19:57 ]

---

Your make-up is terrible

† Ivy "Smiley" Leone
"Oh, ik snap precies waarom," antwoordde Nick zachtjes. Ik keek hem goedkeurend aan en liet langzaam mijn haar weer los. "Niet veel mensen hebben een aangeboren talent voor sadisme zoals jij. Zonde om de wereld zulke kunstwerken af te pakken." Ik grijnsde breed en haalde zwakjes mijn schouders op - wat kon ik zeggen? Ik was het volkomen met hem eens. Ik wist haast zeker dat als ik dit aan anderen vertelde, dat bijna iedereen gillend weg zou rennen. Nick, daarentegen, leek er van te genieten en dat kon ik waarderen. Ik merkte dat ik hem wel mocht: het was lang geleden dat ik zo'n goed gesprek heb gehad met iemand. "Van jou krijg ik ook wel heel sadistische neigingen, meisje." Ik glimlachte tevreden: ik was niet echt bang dat hij me iets aan zal doen, om eerlijk te zijn. Hij zal er vast tot toe in staat zijn, maar gevaar heeft me nooit laten afschrikken. "Wat zou je doen als het jezelf overkwam?"
Zijn vraag overviel me beetje en liet me nadenken; het was niet iets waar ik ooit zelf op was gekomen. ''Ik weet het niet,'' gaf ik toen eerlijk toe. ''Het zou zonde zijn om nu al mijn leven kwijt te raken, terwijl ik nog zo veel plezier kan hebben.'' Ik lachte zachtjes en bleef Nick aankijken. ''Misschien verdedig ik mezelf. Misschien niet.'' Ik haalde mijn schouders op. Bang voor de dood was ik niet, niet nadat ik het zo vaak heb zien gebeuren. ''Ik heb me nog nooit bang gevoeld, en ik denk ook niet dat - dat ooit zal gebeuren.'' Ik beet zachtjes in mijn onderlip en boog me toen naar hem toe. De moeite om voorzichtig of bescheiden te doen nam ik niet, aangezien ik dat echt niet was: ik vond het juist leuk om iemand wat uit te dagen.
''Maar je wilt me toch niks aan doen, Nick?'' fluisterde ik zachtjes in zijn oor. Ik grijnsde even. ''Want ik denk niet dat - dat een goed idee is.'' Om hem te plagen sprak ik met een zwoele fluisterstem; ik zat nu zo dichtbij hem en ik wist dat ik iets in hem had wakker gemaakt, al kon ik niet echt plaatsen wat. Ondertussen liet ik mijn vingertoppen vlinderlicht over zijn nek glijden.

[ bericht aangepast op 22 okt 2014 - 16:47 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

° Nick "Barbie" Olsen ° gevangene

      ''Ik weet het niet,'' antwoord ze na een tijdje. ''Het zou zonde zijn om nu al mijn leven kwijt te raken, terwijl ik nog zo veel plezier kan hebben. Misschien verdedig ik mezelf. Misschien niet. Ik heb me nog nooit bang gevoeld, en ik denk ook niet dat - dat ooit zal gebeuren.'' Ze lijkt er teveel plezier in te hebben en volgens mij is ze het type dat behoorlijk tegensputtert en vervolgens gruwelijke wraak neemt. Ze bijt zacht op haar onderlip en buig zich dan naar mij toe.
      ''Maar je wilt me toch niks aan doen, Nick?'' fluistert ze zacht in mijn oor, waardoor ik haar warme adem voel. Het is lastig om mijn ademhaling hetzelfde te houden. ''Want ik denk niet dat - dat een goed idee is.'' Haar stem is zwoel en haar vingers glijden over mijn huid.
      "Je maakt het wel heel verleidelijk, meisje," antwoord ik lichtjes hees terug. Als ik haar iets aandoe, is het al haar eigen schuld. "Hou je er soms van om dingen uit te lokken?" Iets wat ik niet snel zeg tegen mensen, ze lokken het meestal niet uit, ik kies ervoor om hen te nemen.
      Ik besluit het antwoord niet eens af te wachten en snel te handelen. Ik sla mijn arm om haar middel en trek zo haar tengere lichaam naar mij toe, tot ze helemaal tegen me aanzit. Dit is echter maar een klein stukje omdat ze vrijwillig al zo dichtbij gekomen was. Toch zorg ik ervoor dat mijn arm stevig om haar middel heen blijft zitten. Met mijn vrije hand wikkel ik de haarlok die ze zo-even zelf nog vast had om mijn eigen vinger. Ik trek er zachtjes aan, voordat ik de pluk weer loslaat en mijn vingers verplaatst naar de blote huid die boven haar shirt uitsteekt.
      "Je vind het wel leuk, hé?" grijns ik jongensachtig.

---

Your make-up is terrible

† Ivy "Smiley" Leone
''Je maakt het wel heel verleidelijk, meisje,'' zei hij, enigszins hees. Het gaf me een zelfvoldaan gevoel en ik beet zacht op mijn onderlip. ''Hou je er soms van om dingen uit te lokken?'' voegde Nick er aan toe. Ik lachte zacht en wilde hem antwoorden, maar voordat ik dat kon, voelde ik zijn arm al rond mijn middel. Hij trok me naar hem toe, zodat mijn lichaam tegen de zijne was aangeduwd. Hij pakte één van mijn haarlokjes en wikkelde die om zijn vinger, precies zoals ik net eerder heb gedaan. Ik voelde hoe Nick er zachtjes aan trok, wat voor een grijns op mijn gezicht zorgde, en vervolgens zijn vingers liet afdwalen naar mijn blote borstkas. ''Je vind het wel leuk, hè?'' zei hij met een grijns. Ik keek hem aan - onze gezichten waren slechts enkele centimeters van elkaar verwijderd, waardoor ik zijn warme ademhaling tegen mijn koude huid voelde slaan. Ik liet mijn hand ondertussen tegen zijn borstkas rusten, waar ik een beetje speelde met de stof van zijn shirt: ook gelijk een teken dat hij zich niet terug moest trekken.
      ''Dat klopt,'' prevelde ik zachtjes, ''Maar volgens mij heb jij er ook geen problemen mee, ook niet om uitgelokt te worden,'' ging ik verder. Mijn ademhaling was ietsjes zwaarder geworden en ik hield zijn blik vast, terwijl er een geamuseerde, maar uitdagende twinkeling in mijn ogen bevond. Hij had gelijk; ik vond het leuk om mensen uit te lokken, om ze over hun grenzen te trekken, om te zien hoe ver ik ze kon krijgen. Toch zag ik Nick niet als een dreigement en áls hij dat zal zijn, wist ik wel hoe ik er mee om moest gaan. Ik had zo mijn trucjes, en ondanks dat ze niet fysiek waren, waren ze wel efficiënt. Maar voordat ik zo vooruit ging denken, had ik besloten om eens wat anders te proberen: ik wilde zijn vertrouwen winnen, hem om mijn vinger winden. En juist omdat ik wíst dat het lastig was om Nick zo ver te krijgen, vond ik het juist zo leuk - ik hield wel van een uitdaging zo af en toe. En laat Nick daar nou net perfect voor zijn.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Ik stamp door de hallen. Nadat ik de aankondiging kreeg, dat ik wellicht in de gevangenis mocht komen werken, heb ik mij een nieuw loopje aangemeten. Geen ballerina-passen meer, geen gesluip, enkel in de nacht. Nu stamp ik lichtelijk bij elke stap, zo kalm en intimiderend mogelijk. Stamp stomp galmt het door de nu lege hallen. Ik haast me langs de witte deuren, geen blik werpend op iets anders dan mijn bestemming. Te laat, ik ben te laat, voor het eerst sinds ik hier ben komen werken. Er loopt wat koudzweet over mijn rug – ik ben nog nooit te laat geweest. Iedere kans dat ik ooit hoofdcipier wordt is nu verkeken, mijn baan raak ik kwijt, panikeer ik. Ik moet mezelf streng toespreken eer ik een beetje kalmer wordt.
Nog nooit heb ik een rustige nacht gehad, voor zolang ik me kan herinneren. Normaliter ben ik vroeg wakker, nazwetend van de nachtmerries van die nacht. Nu ben ik niet een persoon die gaat talmen over ieder detail, maar het houdt mijn nachtrust van me weg en ik slaap slecht. Geen dutje blijft bespaard. Echter, ik ben rond zevenen weer ingedut (wat nog nooit is gebeurt, verdomme!) met het resultaat dat ik nu door de gangen ren. Zodra ik dichtbij de deur van onze kamer kom, begin ik weer rustig te lopen, hopend dat het lijkt alsof ik precies doe wat ik wilde.
Zo dus, dat ik een kwartier te laat ‘Mogguh’ mompel tegen Hugh en het rooster bekijk. Kalm en gereserveerd loop ik weer weg, ik heb een zware dag in het verschiet. Al heb ik nu even een patrouille dienst, in de kantine. Tezamen met Geneviva Amelia Jones, de 27-jarige, zwangere mede-cipier. Stiekem hoop ik ooit een rang te introduceren als vice-hoofdcipier, de rechterhand van Hugh, zolang hij werkzaam is. Uiteindelijk hoofdcipier, maar ik wil niet de indruk wekken dat ik op McAvoy’s baantje aas. Het is een goede leider. Er komt een zacht rumoer uit de kantine, zoals het in de ochtend vaak is. Dan heeft de stilte vaak de overhand, al zijn veel gevangenen sowieso geen luidruchtigen. Toch is het in de middag vaak raak. Als ik de kantine binnenstap, zie ik Jones al staan. “Jones,” brom ik even, voor ik een rondje loop door de kantine heen, om te checken of er niet een paar stiekeme zaakjes bezig zijn. Ik sta bekend om mijn harde straffen en ik voel me ook lichtelijk teleurgesteld dat er niet iets spannends aan de hand is. Geen kans om te laten zien hoe streng ik ben. Daarom besluit ik naast Amy Jones te gaan staan, ondanks dat ik normaal niet in gesprekjes geïnteresseerd ben. “’t Is rustig vanochtend.” Constateer ik, terwijl ik de hele ruimte doorscan en de gevangenen in mijn hoofd tel.

[ bericht aangepast op 24 okt 2014 - 22:59 ]

---

Tijd voor koffie.

2.00 AM

Er klonken gierende banden niet ver van hun, die zo elk moment de hoek om konden scheuren en hun straat in konden rijden. De aantal mannen die daar aan het sporten waren, hoorden het en ze voelde dat het eraan zat te komen; dat ze voor hen kwamen. Met een harde snelheid kwam de auto voorbij rijden en Duncan zag dat de raampjes naar beneden werden gedraaid. Een paar .45-glocks keken hem gevaarlijk aan. “Liggen!” En vlak daarna klonken er harde schoten. Hij greep zijn eigen pistool en terwijl hij de sportplaats afrende schreeuwde hij nog “Ga iedereen verdomme liggen!”, waarna hij stilstond midden op straat ze na te schieten.
      Er was niemand gewond. Ook niet degenen die het vuurgevecht begonnen. “Fuck!” Riep hij balend. “Zelfs geen fucking band geraakt!” Hij schudde even zijn hoofd en keek daarna direct om naar zijn maten, toen er een gedachte bij hem op kwam. Met grote stappen liep hij hun kant op en sloeg tegen het grote ijzeren hek aan die de plaats omringde. Een voor een keek hij ze aan.
      “Wie?”
Ze keken elkaar aan. Iedereen was stil.
      “Wie verdomme?!”
      'Duncan – het waren maar een stel motherfuckers,” hij liet een schaapachtige lach en keek een andere aan. 'Nergens om je zorgen over te maken. Ze kwamen op ons terrein.' Ging hij verder op laconieke toon.
      “Dat is 't hem juist. Iemand moet iets geflikt hebben of moet iets weten. Ze komen hier niet zomaar – zeker niet na een goedgelukte deal.” Hij liet een diepe zucht. “Godverdomme,” hij beet kort op zijn lip, keek naar niets in het bijzonder aan de zijkant en draaide zich toen om. “Ik ben thuis. Tyrell –“ hij keek over zijn schouder naar zijn maat. “Ik bel je vanavond. Je neemt die beter op.”

'Hey! Opstaan, zwarte!' Er klonk gerinkel met de wapenstok tegen de tralies van zijn cel.
      “Dat is een leuke manier om wakker gemaakt te worden in de ochtend.”
'Kop dicht en opstaan! Met je handen waar ik ze kan zien.' Hij deed wat er hem gezegd werd en stond met een zucht op. Misschien was het maar beter dat hij van die nachtmerrie wakker werd gemaakt – hij wist dat het echt gebeurd was, maar hij hoefde ze niet opnieuw te beleven.
      “Mag ik misschien eerst 'effe pissen? Ik mot nodig.”
De man aan de andere kant van de tralies keek bedenkelijk, maar maakte toen een halve knik met zijn hoofd dat hij op moest schieten. 'En tempo.'
      “Zelfs dan krijg ik geen rust. Kijk je soms ook over mijn rug mee hoe een echte man pist?”
De cipier keek nors en opende zijn cel, waarna hij een slag met de wapenstok tegen zijn maag kreeg. 'Ik zie alleen een zwarte lafaard,' siste hij. 'En nu opschieten.'
Zelf vond hij zijn grapje wel enigszins komisch en liep grinnikend naar de pot toe, waarna hij na het nodige de cel uitliep voor de cipier. De handboeien werden te strak omgedaan en werden pas weer afgedaan toen hij in de gezamenlijke eetzaal terecht kwam.

[ bericht aangepast op 25 okt 2014 - 16:26 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Geneviva Amelia Jones | Cipier
Ik stond rustig in de eetzaal. Er gebeurde maar weinig en eigenlijk was een rustig dagje wel prettig. Kijk, sommige tafeltjes hield ik meer in de gaten dan anderen, maar zolang ik geen problemen zag was er geen reden voor mij om te verplaatsen. Ik werkte hier al lang zat om dat vanaf hier te zien. Dit was namelijk de perfecte hoek om iedereen en ook onder alle tafeltjes dingen in de gaten te houden. Ik keek naar Catharina die binnen kwam stampen. Dat was toch niet nodig? Kijk, zelfverzekerd overkomen was een must hier, maar dan hoefde je nog niet te stampen. Je intimideerde daar hier echt niemand mee. Soms had ik wel eens het gevoel dat ze het net iets te goed wilde doen, waardoor ze niet echt ook als mens hier rond kon lopen. Misschien kwam mijn zachte kant iets meer naar boven door de zwangerschap, maar hier als een of andere beul rondstampen had echt geen zin. Dat lokte eerder agressie uit. "Hey Catharina." zei ik met een glimlachje voor nog eens goed door de kantine keek. "Je mag me best Amy noemen hoor." zei ik onder het kijken. Mijn handen hield ik stevig achter mijn rug, maar echt gespannen stond ik niet. Dat was ik hier zeker ook niet. Zolang het rustig was, was ik ook rustig. Ik knikte bij haar woorden. "Het is inderdaad lekker rustig. Iedereen lijkt zich te gedragen, maar de echte onruststokers zitten hier nu niet." zei ik voor ik even over mijn buik wreef omdat ik flink hard werd geschopt. Ik mocht geen zwakte tonen, want dat zou wel eens de rust kunnen verstoren. Wel was ik blij dat de kindjes tegen mijn buikwand trapten en niet tegen mijn blaas, want dat zou een ongemakkelijke situatie opleveren. Dan zou ik namelijk wel weg moeten lopen, nu kreeg ik alleen wat blauwige plekken op mijn buik, omdat ze vaak herhaaldelijk op dezelfde plek schopten en nu langzaam aan redelijk sterk werden. "Nog wat meegemaakt?" vroeg ik aan haar en ging weer netjes staan. Het geschop was weer even over, gelukkig maar. Het had best veel pijn gedaan. Ik wilde niet eens weten wat er zou gebeuren als ik op 9 maanden zou zitten. Ik zuchtte even en keek naar de gevangenen. Iedereen was zo vredig en kalm dat je bijna zou vergeten dat sommigen zwaar gevreesde criminelen waren. Zodra er dan ook maar iets zou gebeuren, zou dat alles weer direct duidelijk maken hoe gevaarlijk dit werk kon zijn. We moesten alles in de gaten houden, want het liep zo uit de hand, maar zolang het rustig was ging ik niets doen en me ook geen zorgen maken.

---

Bowties were never Cooler

"Gates." Grom ik resoluut op het moment dat ze mij Catharina noemt. Ik heb mijn best gedaan om mijn volledige naam verborgen te houden, sinds zo lang als ik mij kan herinneren, maar aangezien ze hier om mijn papieren vroegen bij aankomst, werd het al snel duidelijk dat ze hier niet van geheimhouding waren. Desondanks lukt het me meestal aardig om me Gates te laten noemen, maar soms net niet helemaal. "Je mag me best Amy noemen hoor. Het is inderdaad lekker rustig. Iedereen lijkt zich te gedragen, maar de echte onruststokers zitten hier nu niet." Ik knik, laat mijn ogen nog steeds door de zaal schieten, stop een kauwgompje in mijn mond. Mijn ogen rusten even op een drievoudig moordenaar en een mensenhandelaar die nu rustig havermout aan het eten zijn. Als het aan mij lag, zouden ze nooit meer daglicht zien. Ik werp even een zijdelingse blik op 'Amy' (hoe mensen omgaan met voornamen, is mij een raadsel) en zie dat ze over haar buik wrijft. Eigenlijk kan ik me niet voorstellen hoe het is, om een levend wezen bij je te dragen. Om samen te leven met iemand die jij gemaakt hebt. Daarvoor zou je natuurlijk wel samen moeten zijn met iemand - ik kijk weer vooruit. Alsof dat ooit gaat gebeuren. "Nog wat meegemaakt?" Nu keer ik echt naar haar, de meesten maken al geen praatjes meer met mij, gezien de aanwezigheid van sociale kunsten in mijn karakter. "Eh," Ik kauw op mijn kauwgompje, de mint-smaak verspreidt zich door mijn mond, "afgezien van moordenaars, mensenhandelaren, dealers en erger bewaken, niet zoveel." Het is ook waar, behalve werk heb ik weinig. Geen vrienden of familie -- tenminste, niemand met wie ik contact zou willen zoeken. Die zou ik anders alsnog op mijn werk tegenkomen. Ik zou bijna lachen en huilen tegelijk. "En jij, hoe gaat het met je... Kind-foetus-achtig.. Dingetje?" Ik staar vooruit.

---

Tijd voor koffie.

Aidan Dean Thomson | Gevangene
Het gesprek zakte een beetje weg. Ik had mijn maaltje al lang op en stond dus maar op om mijn spulletjes af te ruimen. Ik bracht ze naar de lijn en liep daarna richting de kapel. Onderweg zakte ik alvast weg in gedachten, dat deed ik wel vaker en was niet altijd positief. Ik dwaalde intussen wat door de eetzaal en richting de hal. Net toen ik de hal in wilde lopen richting de kapel botste ik tegen iemand op. Dat was niet zo handig en kon veel uitlokken, maar ik kon er weinig aan doen. Ik schudde even met mijn hoofd en keek toen mijn celgenoot recht in zijn gezicht. Hij was een stuk ouder dan ik, maar ook voor hem was ik zeker niet bang. Ik knikte even naar hem en hoopte gewoon dat het niet op een flinke confrontatie zou uitlopen, want daar had ik echt geen behoefte aan. Het ging net zo goed en ik had zeker geen zin in isolatie op dit moment. Zoizo niet, maar als het hier alles niet zo lekker liep dacht ik er soms wel over na om me weer eens te laten gaan. Zeker als ik er echt helemaal doorheen zat, slecht had geslapen en alles leek tegen te zitten, had ik het nog weel eens aan de stok gehad met de cipiers hier, nu al, maar goed. Ik hield me nu in zolang hij zich inhield. Zodra hij een dreiging werd, zou ik me zeker niet in houden. Ik maakte me wel iets groter dan ik was, door mijn borst iets uit te zetten en mijn schouders iets naar achter te zetten, terwijl ik net iets breder ging staan. Ik liet niet met me sollen en dat moest hij weten ook. Nu dacht ik wel dar hij dat inmiddels wist, maar goed. We zouden wel zien wat ervan kwam.

---

Bowties were never Cooler

Geneviva Amelia Jones | Cipier
Ik wist eigenlijk wel dat Catharina haar voornaam niet gebruikte, maar een beetje vriendelijkheid en gemoedelijkheid tussen collega's kon toch wel? Het was nu eenmaal dat we hier samen een team moesten vormen en dat ging voor mijn gevoel in elk geval niet zonder wat gemoedelijkheid onderling. Ik gaf haar rustig antwoord en bleef wat rondkijken terwijl ik wel een beetje werd afgeleid door het geschop van de kindjes in mijn buik. Ik kon mezelf tenminste goed staande houden en ging daarna verder met observeren. Uiteindelijk besloot ik toch wat kletspraat aan te gaan. Ze leek er wat ongemak mee te hebben, maar ze gaf wel antwoord, wat me wel een beetje deed glimlachen. Toch schrok ik een beetje van haar antwoord. Kijk, ik had weinig vrienden hier, maar de tripjes naar mijn familie en schoonfamilie was erg fijn. Ik zei er toch maar niets van. Ik was al blij zat dat ze wat meeging met het geklets. Zolang er niets gebeurde was het hier toch best saai. Ik bleef wel kijken, want het kon zo misgaan. Bij haar vraag aaide ik met een glimlachje over mijn buik. "Het gaat goed met ze. Bijna 8 maanden inmiddels. Ik moest nogsteeds twee namen verzinnen, maar dat komt wel goed." zei ik terwijl ik keek. Ik zag hoe er twee tegen elkaar botsten en stootte zacht Catharina aan. "Tricky." zei ik voor ik mijn ene hand vast op mijn wapenstok legde en de ander op mijn handboeien. Ik wilde snel kunnen reageren, want echt snel was ik nu niet meer. Ik wilde namelijk niets door mijn schuld uit de hand laten lopen. Dat mocht niet gebeuren. Ik stond nu zeker wel op scherp. De rest hield ik ook nog wel in de gaten, maar toch iets minder nu ik zoiets zag gebeuren. Als het op niets zou uitlopen zou ik wel weer verder gaan met het gesprek, maar er was een tijd voor kletsen en een tijd voor opletten, en het was nu geen tijd voor kletsen.

---

Bowties were never Cooler

° Nick "Barbie" Olsen ° gevangene

      Ivy grijnst naar me, ze trekt zich nog altijd niet terug. Onze gezichten zijn maar enkele centimeters van elkaar verwijderd waardoor ik haar zoete, vrouwelijke geur kan ruiken. Haar hand heeft ze, volgens mij geheel bewust, tegen mijn brede borstkas te rusten gelegd. Ik voel de warmte van haar door mijn shirt heen, het is lastig om zo koel te blijven.
      ''Dat klopt,'' geeft ze zachtjes toe, ''Maar volgens mij heb jij er ook geen problemen mee, ook niet om uitgelokt te worden.''
      Ik grijns lichtjes en knik, ze heeft helemaal gelijk. Ze kijkt me aan met een uitdagende twinkeling in haar ogen en ik voel de adem op mijn huid zwaarder worden. Ik strijk mijn vingers langs haar wang naar achteren, tot mijn hand in haar nek ligt en ik haar hoofd zo kan bewegen zoals ik zelf wil. Ik kan haar lokken vastgrijpen en naar achteren trekken, maar dat zou leuker zijn als ze een paardenstaart zou dragen. Maar ik kan haar gezicht ook dichterbij de mijne brengen en dat doe ik dan ook, totdat onze neuzen elkaar net niet raken.
      "Tot hoever zal je gaan?" vraag ik hees.
      Ik weet wel dat ik waarschijnlijk nog een stapje verder ga dan zij. Ik wil weten tot hoever ik haar kan krijgen en wikkel haar blonde haar om mijn vuist, waarna ik er alsnog zacht aan trek om haar hoofd naar achteren te krijgen. Zo ligt haar nek voor mij vrij. Ik beweeg mijn gezicht naar haar hals en raak met het puntje van mijn neus haar huid. Zachtjes en langzaam snuif ik haar vrouwelijk geur op, die zo nog sterker is. Een oerachtig verlangen borrelt bij me op, eentje die ik zoveel mogelijk tegen moet houden, wil ik dit spelletje met haar mee kunnen spelen.

---

Your make-up is terrible

† Ivy "Smiley" Leone
Mijn vermoedens bevestigde hij door te grijnzen en te knikken. Ik voelde hoe zijn hand afdwaalde naar mijn nek, waardoor ik een aangename rilling moest onderdrukken.
      ''Tot hoever zal je gaan?'' vroeg hij hees. Ik grijnsde even toen ik voelde hoe hij mijn blonde lokken om zijn vuist wikkelde en zo mijn hoofd een stukje naar achteren trok. Ik nam de tijd om te antwoorden, aangezien zijn handelingen me afleidden; zijn neus raakte de huid van mijn nek en voor een kort momentje sloot ik mijn ogen. ''Verder dan je denkt,'' fluisterde ik. Ik merkte dat mijn stem aan de schorre kant was, maar de moeite om dat te verbergen nam ik niet. Ik verstrengelde mijn vingers met de stof van zijn shirt en trok hem zo mogelijk nog wat dichter tegen me aan.
Ik had altijd het idee dat mensen me onderschatten door mijn fragiele bouw en terughoudendheid, maar dat vond ik wel fijn; het was een dekmantel waar ik graag gebruik van maakte, dus ik zag het wel gebeuren dat Nick er nog versteld van zal staan - ondanks dat hij wat slimmer leek te zijn dan de rest.
Mijn vrije hand legde ik in zijn nek en liet mijn vingertoppen ik onder de rand van zijn shirt glijden, om ze daar vervolgens te laten rusten - zijn warmte voelde aangenaam tegen mijn koude huid. ''Maar laat me eens zien hoe ver jíj zal gaan,'' zei ik zachtjes. Mijn grijns werd wat breder en ik zette mijn nagels zachtjes in de huid van zijn bovenrug, Over het algemeen waren mannen makkelijker over te halen dan vrouwen, heb ik gemerkt. Ik hoopte dat Nick ook zo makkelijk zal zijn, maar iets in me zei dat het me wel ging lukken. Die zelfverzekerdheid heb ik altijd al gehad - ik wist dat ik zonder nergens was gekomen.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

// Zeer late MT

---

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Laylah 'Angel' Adkins - Gevangene

Als de gebruikelijke havermoutprut op mijn dienblad belandt, weet ik niet hoe snel ik weg moet komen van de ondoorgrondelijke geur van de voedselrij. Met een lichtelijk gepikeerd gezicht staar ik naar mijn dienblad, om vervolgens door de drukke kantine te kijken. Mijn ogen dwalen alle volle tafels af, sommigen met groepen die samenklitten, anderen met losse personen die hier enkel zijn voor het eten en geen interesse hebben in sociale contacten opbouwen. Ik behoor normaal gesproken tot die groep, degene die alleen aan en tafel zit waar anderen dan bij aan schuiven omdat er geen andere vrije plekken zijn. Het feit dat er momenteel nauwelijks plekken over zijn, zorgt er voor dat mijn keuze beperkt is en de zenuwen voor zomaar bij iemand aanschuiven, voel ik nu al.
      Na nadere inspectie, zie ik Tabitha zitten. Mijn celgenote, degene die hier nog niet zo lang is. Met haar opvallende haren. Ik heb nauwelijks een woord met haar gesproken en weet niet veel over haar. Maar andersom geldt hetzelfde. Van wat ik gezien heb, lijkt ze in ieder geval een aardig persoon. Al kan het misschien beter omschreven worden als charismatisch, terwijl dat toch twee compleet verschillende dingen zijn. Ze zal hier immers niet voor niets zitten, al kan ik me niet voorstellen dat ze hier zit voor moord. Wat grappig is, gezien het van mij komt. Het kan echter nooit kwaad om je celgenote te leren kennen, vooral niet als je haar in de toekomst nog wel eens wakker zou kunnen gaan houden. En erg normaal is het ook niet om degene waar je de avond en nacht mee opgescheept zit, dood te zwijgen. Dus ik haal even diep adem en loop dan naar haar toe. Voorzichtig zet ik mijn dienblad tegenover haar neer, ik haat de manier waarop sommige mensen hun dienbladen op de tafels smijten, en kijk haar vragend aan.
      "Is deze plek toevallig vrij?" Het is wel net zo beleefd om dat te vragen. Denk ik.

---

If you don't stand for something, you'll fall for anything.

Jones aait teder haar buik, de locatie waar de embryos/foetussen nu hoogstwaarschijnlijk zitten. "Het gaat goed met ze. Bijna 8 maanden inmiddels. Ik moest nog steeds twee namen verzinnen, maar dat komt wel goed."
Ze is zo groot dat ik me niet kan voorstellen dat het ook maar een tweeling is. Bovendien blijf ik me blijf verbazen over het feit dat ze nog steeds aan het werk blijft. Ach, het is dan weer wel zo dat ik me niet kan indenken hoe het is om iets bij je te dragen wat jij gemaakt hebt, wat lééft. Om later 'hoi' te zeggen tegen iets wat jij gemaakt hebt. Ik schud mijn hoofd en mijn ogen schieten weer door de zaal, weiger mezelf over te geven aan onnodige overpeinzingen. Alhoewel ik wel meteen nadenk over namen - de enige die me te binnen schieten, zijn de namen van de mensen die ik hier bewaak. Ik wordt even wakker geschud door Jones die mij zacht aanstoot. "Tricky." Mompelt ze. Niet dat iemand heeft kunnen zien dat ik afdwaalde, aangezien ik gewoon de zaal in keek, ben ik wel boos op mezelf dat ik me zomaar laat afdrijven. Wat heb ik toch vandaag? Ik ben mezelf niet - door de slechte nacht denk ik. Desalniettemin vind ik het niet moeilijk om me nu te focussen op het tafereel voor me - twee gevangenen beginnen elkaar een beetje op te jutten, en het ziet er agressief uit. Mijn handen schieten naar mijn stok en verdovingspistool (Mijn aanvraag voor een echte werd helaas niet goedgekeurd - 'onnodig in een gevangenis' - al waren ze het er wel mee eens dat ik een verdovingspistool kon krijgen. Voor het geval dat, maar dan ook echt alleen als het niet anders kan. Daarom houdt ik hem ook in mijn rechterhand, niet mijn dominante hand,) en zet een paar stappen in de richting van het oproertje. Als een jager die zijn prooi ziet.

[ bericht aangepast op 28 okt 2014 - 20:19 ]

---

Tijd voor koffie.

° Nick "Barbie" Olsen ° gevangene

      'Verder dan je denkt,'' fluistert ze schor.
      Dat klinkt goed voor mij, maar ook hoe ze reageert op mijn handelingen, aangezien dat meer zegt dan woorden. Door met haar hand mijn shirt vast te grijpen, trekt ze me zelfs verder tegen zich aan. Haar andere hand glijd naar mijn nek, haar vingers zelfs onder mijn shirt. Haar vingertoppen voelen koel aan, mijn huid voelt juist aan alsof het in de fik staat. Haar initiatief leid me zelfs af van wat ik met haar van plan was, tot ze weer begint te praten.
      ''Maar laat me eens zien hoe ver jíj zal gaan,'' is wat ze zegt en ze leidt me opnieuw af, met haar zelfverzekerde grijns en haar nagels in mijn huid.
      "Ik ga zover ik wil, zelfs al wil jij niet meer," antwoord ik, maar dat is iets dat ze best had kunnen weten.
      Tot nu toe ben ik erg zachtaardig geweest, maar bij deze besluit ik dat te veranderen. Ik voel dan ook plotseling de drang om ruwer te zijn, zelfs om haar pijn te doen om te zien hoe ze ermee omgaat, maar ook om mezelf te bevredigen. Verkrachten draait namelijk ook niet om seks, maar om de macht en de pijn. Ik grijns breed en onheilspellend waarna ik het haar dat ik in mijn vuist houd weer loslaat, mijn arm om haar middel vandaan haar en haar vervolgens omduw, zodat haar rug tegen de zitting van het bankje slaat. Ik beweeg mijn eigen lichaam in dezelfde beweging mee zodat ik haar armen vast kan pakken en boven haar lichaam kan pinnen, zodat ik nu de leiding heb.
      "Ik hoop dat je het niet er vind om de macht uit handen te geven..."
      Niet dat het mij heel veel uitmaakt als ze dit wel erg vind. Ik pak haar beide polsen in een van mijn grote handen vast, zodat ik mijn andere vrij heb. Deze macht brengt de adrenaline feller aan het stromen waardoor mijn ademhaling ook sneller word. Mijn vrije hand laat ik over haar shirt glijden, tot ik aan de onderkant ben. Daar laat ik hem onder haar shirt glijden zodat mijn hand op haar blote huid ligt. Via haar zij ga ik zo langzaam mogelijk terug omhoog.
      "Is dit verder dan ik zou denken, of heb wil je dat ik nog verder ga?"

---

Your make-up is terrible