300 | Arrendale State Prison | speeltopic 1 - Speeltopics

---

Arrendale State Prison, een gevangeniscomplex die beide sekses huist in Georgia. Waarom? Vanwege bezuinigingen. Deze gevangenis leidt daar erg onder, er wordt op van alles bezuinigd. Dit valt ook wel te merken aan het gebrek aan personeel. Ze proberen het gevangenisleven zo gemakkelijk en goed mogelijk te laten verlopen, maar er gebeurd altijd wel iets. De gevangenen zitten er natuurlijk ook niet voor niks.


Rollen

Gevangenen:

° Ivy "Smiley" Leone - 24 - Twisty 1,2
° Pilar Soledad Cruz - 23 - Wallace 1,9
° Devina "Dracula" May Black - 25 - Ambrose 1,9
° Laylah "Angel" Adkins - 26 - Yoda 1,5
°
° Tabitha Hazel Guthrie - 25 - Gardenzio 1,5

° Nick "Barbie" Olsen - 32 - Assassin 1,1
° Duncan "Bad Luck" Henderson - 30 - Wallace 1,7
° Hayden "Spikey" Adams - 27 - Californication 1,6
° Floyd "Siren" Castiel Straye - 23 - Rekkles 1,8
° Aidan "Creep" Dean Thomson - 21 - C_A_L_M_ 1,3
°

Medewerkers:

° Cipier - Geneviva Amelia Jones - 27 - C_A_L_M_ 1,4
° Cipier - Catharina Penelope Gates - 25 - Gellert 1,6
° Cipier - Toran Celestine Harley Montgomery - 26 - Dumbledore 1,10

° Cipier - James "groentje" Redford - 24 - Assassin 1,5
° Psycholoog - Trevor "Manipulator" Goode - 28 - GrumpyCat 1,7
° Arts - Trenton Sawyer - 35 - Ambrose 1,9


Celindeling


Rooster


De gevangenis bestaat uit twee vleugels en een middengedeeltes waar je de gezamenlijke ruimtes vind. Een vleugel voor mannen en eentje voor vrouwen. Elke cel heeft een stapelbed, wat betekend dat iedereen een (willekeurige) celgenoot krijgt. Aan het einde van elke vleugel vind je douches. De gezamenlijke ruimtes bestaan uit een kantine, een recreatiezaal, een tuin buiten en een kapel. Verder heb je ook nog ruimtes waar gevangenen niet mogen komen, zoals de koffieruimte van de cipiers, de ziekenzaal en de kantoren.
Elke gevangene krijgt standaard gevangeniskledij, wat bestaat uit een donkerblauw overal met lange lange mouwen, een donkerblauwe broek, een donkerblauwe jas voor als het koud is, een grijs shirt met lange mouwen, een wit t-shirt en een witte top. Ze krijgen ook een donkerblauwe muts en grijze schoenen zonder veters. Ze mogen echter ook door de gevangenis goedgekeurde kleding dragen.

[ bericht aangepast op 15 dec 2014 - 19:57 ]

---

Your make-up is terrible

† Ivy "Smiley" Leone
''Ik ga zover ik wil, zelfs al wil jij niet meer,'' zei hij. Een zacht lachje rolde over mijn lippen.
      ''Zoiets dacht ik al,'' mompelde ik - het kon ook niet anders, met zulke misdaden op zijn naam. Plotseling liet hij me los en duwde hij me achterover - mijn rug kwam hard tegen het hout van het bankje aan. Mijn adem stokte even en toen Nick boven me ging hangen, hield ik zijn blik vast. Mijn polsen hield hij stevig vast, waardoor ik mijn handen niet meer kon gebruiken.
      ''Ik hoop dat je het niet erg vindt om de macht uit handen te geven...'' Ik bleef hem aankijken. Ik had sowieso niet verwacht van Nick dat hij het zachtaardige typetje was, dus erg onverwacht was dat niet. Normaal gesproken was ik echter degene die altijd de touwtjes in handen had, dus dit was nieuw voor me; toch moest ik een glimlachje onderdrukken door op mijn onderlip te bijten. Hij pakte mijn polsen nu vast met één hand, waardoor zijn vrije hand onder mijn shirt door kon glippen. Ik probeerde het, maar mijn polsen kreeg ik niet los.
Ik voelde hoe zijn hand langzaam langs mijn zij gleed en hoe mijn ademhaling er wat onregelmatiger door werd.
      ''Is dit verder dan ik zou denken, of wil je dat ik nog verder ga?''
Ondanks dat ik de onderdanige was, nu, wond het me op; het was in de eerste plaats al veel te lang geleden en daarbij was romantiek en zachtaardigheid sowieso niet mijn ding, wat haast vanzelfsprekend was. Toch was het frustrerend dat ik hier zo hulpeloos lag, maar aan de andere kant kon ik het wel waarderen. Ik ben nog nooit zo behandeld door een medegevangene, dus mij hoorde je niet klagen; ik kon het leuke er wel in terugvinden. ''Verder,'' zei ik met een fluisterstem. ''Ik verwacht ook zeker wel wat meer van je.'' Ik schonk hem een speelse knipoog en bleef hem aankijken met nog altijd die twinkeling in mijn ogen - hij zou er vanzelf wel achter komen dat ik niet zo snel terugkrabbel. Ik moest mezelf zo nu en dan ook eens trakteren op iets; ook ik had mijn behoeften, en niet zo'n beetje ook.

[ bericht aangepast op 29 okt 2014 - 11:08 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

° Nick "Barbie" Olsen ° gevangene

Het s duidelijk dat ze dit niet gewend is, ik voel hoe ze met haar polsen aan het wroeten is onder mijn handen. Toch lijkt ze het ook niet erg te vinden, want ik zie haar mondhoeken iets omhoog getrokken staan en ze bijt op haar onderlip. Ze blijft me dan ook recht aankijken. Haar ademhaling wordt onregelmatiger als ik mijn hand onder haar shirt laat glijden, waarna ik vraag of dit zover was als ze had verwacht.
      ''Verder,'' antwoord ze zacht. ''Ik verwacht ook zeker wel wat meer van je.''
      Ze geeft me een knipoog met haar twinkelende ogen, waardoor ik besef dat ze dit uitgelokt heeft voor haar eigen plezier. Ze heeft me behoorlijk weten op te winden en eigenlijk had ik er wel zin in, zeker omdat ze zich gewoon voor mijn voeten geworpen heeft en lijkt te zeggen dat ik van alles met haar mag doen, maar ik wil mijn eigen spelletje spelen en niet die van haar en ik ben er al bijna met open ogen ingelopen. Mijn hand laat ik op haar ribben rusten, ik weet dat ik niet verder moet gaan als ik nog wil kunnen stoppen. Ik kom dichterbij en lik voorzichtig over haar volle lippen. Opnieuw zo'n vrouwelijke smaak...
      "Oh, ja? Wil je dat wel?" vraag ik hees.
      Ik kan het toch echt niet laten en laat mijn hand toch naar beneden zakken. Met één hand weet ik haar broek open te krijgen en deze een stukje naar beneden te schuiven zodat de bovenkant haar ondergoed zichtbaar wordt. Ik laat mijn hand zacht en plagerig over haar ondergoed strelen, waarna ik deze terugtrek en een hardhandige kus op haar mond druk, waarbij mijn ondertussen te lange stoppels over haar zachte huid schuren.
      "Zoek maar iemand anders om je spelletje mee te spelen, dame. Ik doe niet mee."
      Nadat ik dat gezegd heb, laat ik haar pols ook weer los en kom ik overeind. Natuurlijk hoop ik niet dat ze een ander gaat zoeken, maar meer moeite zal doen om mij te overtuigen. Toch ben ik hier niet helemaal zeker van bij haar. Ik snap ook niet helemaal waarom ik dit risico genomen heb, misschien ben ik gewoon te koppig.

---

Your make-up is terrible

† Ivy "Smiley" Leone
Ik voelde zijn tong over mijn lippen glijden. ''Oh, ja? Wil je dat wel?'' vroeg hij hees. Ik scheurde mijn blik niet van hem los likte langzaam mijn lippen af.
      ''Ik zei toch dat ik verder zal gaan dan je verwacht,'' mompelde ik zachtjes. Mijn stem was schor door de opwinding, die alleen maar groeide toen ik zijn hand naar beneden voelde glijden. Hij opende mijn broek en liet zijn hand over mijn ondergoed glijden. Een zachte zucht van genot rolde over mijn lippen en ik moest mijn best doen om mijn ogen niet te sluiten; ik wilde zijn gezichtsuitdrukkingen blijven zien. Hij drukte plotseling een ruwe kus op mijn lippen, waardoor ik toch enkele seconden mijn koppigheid liet verdwijnen en mijn ogen sloot.
      ''Zoek maar iemand anders om je spelletje mee te spelen, dame. Ik doe niet mee.'' Pas een paar tellen nadat zijn lippen van de mijne verwijderd waren opende ik mijn ogen weer, om toe te kijken hoe hij me losliet en rechtop ging zitten. Ik was verbaasd, maar moest toegeven dat het me inderdaad te makkelijk af ging. Ik grijnsde - ik gaf niet zomaar op en dat zal hij merken. Ik wilde hem, nu, en ik kreeg hem. Ik kreeg altijd wat ik wilde. ''Hm,'' mompelde ik zachtjes, om vervolgens zelf ook overeind te komen. Ik schoof dichter naar hem toe. ''Je doet wel mee,'' zei ik, haast commanderend, terwijl ik mijn vingers langs de rand van zijn broek liet glijden. ''Dat wil je. En dat weet ik.'' Ik liet mijn lippen over de huid van zijn nek glijden en snoof zachtjes zijn geur op. Ik wist dat ik elk moment een ruwe handeling van zijn kant kon verwachten, maar dat was het waard; ik genoot hier veel te veel van, en hij ook. Dat merkte ik. Ik opende zijn gulp, maar om hem te plagen liet ik het daarbij - mijn hand gleed naar zijn bovenbeen, waar ik hem liet rusten. Ik nam een risico, daar was ik me bewust van. Hij was niet iemand waar je dit zomaar bij kon flikken, dacht ik, maar ik dacht ook dat ik hem ver genoeg heb gekregen om dit te kunnen maken. Het was ook niet mijn bedoeling geweest om mezelf zo ver te laten gaan, maar het deerde me niet zo veel. Ik liet mijn tong een stukje langs zijn nek glijden en terwijl ik mijn tanden in mijn onderlip zette, keek ik hem vanonder mijn wimpers aan; vragend, maar ook uitdagend.

[ bericht aangepast op 31 okt 2014 - 20:33 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Het gegeven dat ik hier een enkele week ben, betekent voor mijn medegevangenen dat ik een zwakke prooi ben. De eerste paar dagen zijn ook absoluut niet zonder slag of stoot gegaan. Ik heb zelfs meerdere malen ruzie gehad met een paar mannen, waaronder Hayden, die ik daarna het liefste vermeed. Tenminste, als je een staar-contest met een paar grove woorden ertussen hebt, kan je dat toch wel een soort discussie noemen? Geheel sarcastisch vermeld natuurlijk. Wat me laat komen op mijn celgenoot - de prachtige, vurige Laylah.
      Ze doet me denken aan een zonnebloemveld, met de wondermooie kleuren en intensiteit ervan. Haar uitstraling laat een bepaalde warmte over me heen glijden waarvan ik niet weet wat ik ervan moet verwachten. Zo nu en dan heeft ze zo'n geheel zuivere expressie in haar groen-bruine ogen dat het bijna sensueel is; het laat mij zelfs niet koud. Onze conversaties bestaan sporadisch uit af en toe een woord, beiden kanten hebben duidelijk niet veel te melden jegens elkaar. Het verbaast me echter totaal wanneer ze plotseling, alsof ze mijn gedachten had gelezen, bij mijn tafel stond. Mijn blik was langzaam naar haar aanblik gegaan, die vragend stond. Elk moment kon ze haar mond openen en. . .
      'Is deze plek toevallig vrij?' Het dienblad welke ze eerder vast had, plaatste ze ondertussen al op de tafel. Mijn eten, als je het zo kunt noemen, was allang op. Hoewel het niet te eten was, mocht ik niet zeuren - voedsel was nu eenmaal voedsel, en dat had ieder mens nodig. Het had geen zin om in de gevangenis Mevrouw Verwend te spelen.
      'Natuurlijk, neem plaats.' Ondanks het feit dat mijn toon het liet lijken alsof de kantine net mijn kantoor was, en zij mijn cliënt, wuifde ik dit al snel weg en eiste van mezelf een lichte glimlach op mijn lippen te tonen. Toch verward het feit me dat Laylah naar mij toegelopen is, dat doet ze anders niet. Misschien is dit een mogelijkheid om meer over haar te weten te komen, en in dat geval moest ik dit met beide handen aanpakken. Zo'n kans krijg ik wellicht niet meer!
      'Dus. . .' Mijn zachtbruine kijkers glijden snel over haar gelaat heen. Ik zou dit slim moeten spelen, bedenk ik me, Laylah opent zich niet gemakkelijk. 'hoe zijn jouw eerste dagen hier verlopen?' Zo, een beginnetje. 'Die van mij waren. . . vreemd.' Ik dacht terug aan de afgelopen situaties die me overkomen waren terwijl ik haar dit vertelde, maar hoopte tegelijkertijd dat ze me wat over zichzelf liet weten. Het is een vrij mysterieuze vrouw.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Opstaan, mijn minst favoriete moment van de dag. Het betekende nog een dag in deze sleur voor vier jaar elf maanden en om en beiden twee weken. Ik rek mezelf uit als een kat die net ontwaakt uit zijn vijftiende schoonheidsslaapje van die dag. Ik zwaai mijn benen over de bedrand, soepel, tegen alle verwachtingen in. Op de lelijke, grijze, veterloze schoenen loop ik naar de gezamenlijke douches, die ik nu al verafschuw en ik ben iemand die op zijn privacy gesteld is. Maar ik kan niemand anders beschuldigen van mijn arrestatie, ik had mijn voeten maar op de grond moeten houden, en ik mag blij zijn dat ze niets hebben gevonden van de moorden. Toch één ding dat ik in één keer juist heb uitgevoerd. Ik loop met opgeheven hoofd de douches binnen, mijn medegevangenen negerend en douche zo snel als menselijk mogelijk is. Nadat ik één van mijn comfortabele shirts heb aangetrokken over mijn witte gevangenis singlet, ga ik met mijn hand door mijn haar zodat alles schuin naar achteren ligt, zoals ik zou doen als ik gel had. Maar ik behelp me maar met wat ik heb, iets wat ik ondanks het feit dat alles tot mijn beschikking stond, toch nog steeds kan. Op mijn gemakje loop ik naar de kantine, ik heb toch alle tijd. Wel in mijn hoofd heb ik alle tijd, niet dat dat dan ook klopt, maar het is de gedachte om toch op één vlak vrij te zijn die telt. Bewust of onbewust had ik me toch altijd voorbereid op een gevangenisleven, waarschijnlijk ook omdat ik de risico's van mijn vak ken. Maar de fouten die ik gemaakt heb, zal ik nooit meer maken. Ik neem een bord aan van de serveerster die me een grote schep van dat 'overheerlijke' gevangeniseten heeft gegeven en ril. Maar eten is eten, dus mij hoor je niet klagen. Als ik klaar ben met eten zet ik mijn bord weg en wacht aan de ingang op mijn psych die ik een paar keer in de week moet bezoeken na mijn ongewone gedrag en mijn aanleg voor betere zaken en beroepen in het leven. Maar het kan me niet veel schelen om eerlijk te zijn. Het leven is niet eerlijk, dus hoeft mijn job dat voor mijn part ook niet te zijn. Zoals Darwin ooit al zei: survival of the fittest. Verveeld sta ik te wachten om weg te gaan uit de rumoerige kantine. Ik heb nood aan rust en als dat per se bij een psycholoog hoort te zijn, het zij zo, maar hier kan ik jammer genoeg niet tot rust komen. En ik vrees dat rust moeilijk te vinden zal zijn sinds ik word overgeplaatst naar een cel voor twee personen. Stiekem blijf ik hopen dat ik niet bij een eersteklas babbelkont kom, want dan vrees ik dat ik het niet uithoud voor vijf jaar en dat wil ik liever niet meemaken.

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

° Nick "Barbie" Olsen ° gevangene

Ivy schuift dichter naar me toe, alsof ze nog niet van plan is om op te geven. ''Je doet wel mee,'' zegt ze op een dwingende toon en om haar woorden kracht bij te zetten, laat ze haar vingers langs de rand van mijn broek glijden. ''Dat wil je. En dat weet ik.''
      Natuurlijk heeft ze gelijk, ik wil maar al te graag en ze heeft me heel snel door. Mijn ademhaling versnelt gelijk zodra ik haar lippen over mijn nek voel, waarna haar ademhaling warm tegen mijn huid slaat. Ze opent mijn gulp, maar doet er verder niks mee. Haar hand laat ze op mijn bovenbeen rusten, ik had eigenlijk op meer gehoopt. Haar tong glijd langs mijn nek en ik zucht zachtjes van het gevoel. Daarna zet ze haar tanden in haar onderlip en kijkt ze me bijna onschuldig aan van onder haar wimpers, maar ogen ogen twinkelen er uitdagend bij.
      "Oké," brom ik enkel schor, waarmee ik aan haar toegeef.
      Ik weet dat we weinig tijd zullen hebben, het ontbijt zal ondertussen wel zijn einde naderen en mensen gaan dan door de gangen zwerven en deze kant op komen. Hierdoor besluit ik dat we het redelijk snel moeten doen en daar heb ik toch geen problemen mee. Ik sta op, til Ivy op zodat ze ook staat en trek haar broek samen met haar slipje naar beneden. Voor mij is het een stuk makkelijk, ik hoef enkel mijn broek een stukje te laten zakken. Ik ga weer zitten en trek Ivy op mijn schoot. Ze heeft me ook zo opgewonden dat ik dit snel kan laten verlopen.
      Met een trage beweging laat ik haar over mijn stijve zakken, waarbij ik zacht kreun en mijn ogen sluit. Dit gevoel is zo lang geleden dat ik bijna niet meer wist hoe het voelde, maar nu ik het voel, maakt het me wild. Ik pak de zoom van haar shirt vast zodat ik die over haar hoofd heen kan trekken. Mijn handen glijden over haar naakte huid terwijl ik mijn heupen sneller begin te bewegen. Mijn gekreun hou ik beperkt tot een minimum. Dan trek ik haar tegen me aan en houd ik haar stevig vast, mijn korte nagels begraaf ik in haar huid terwijl ik sneller begin te stoten.

---

Your make-up is terrible

Laylah 'Angel' Adkins - Gevangene

Als ze me zegt dat de plek vrij is, laat ik me tussen de tafel en de bank glijden en trek mijn dienblad wat dichter naar me toe. Haar lichte glimlach was me zeker niet ontgaan, maar zelfs al zou ik het proberen, een gemeende zou ik haar op dit moment niet terug kunnen geven. Over de jaren heb ik het vaak geprobeerd, maar het is zowel voor mij als de persoon die de glimlach moet ontvangen meestal een pijnlijke aangelegenheid. Ik pak mijn bestek op en por even in mijn eten, terwijl ik door mijn wimpers heen onopvallend naar haar kijk. Het is iets wat je leert in de gevangenis, mensen in de gaten houden. Ze lijkt haast verbaasd te zijn dat ik tegenover haar ben komen zitten. Ik kan het haar niet echt kwalijk nemen. Als ik mijn eerste lepel in mijn mond steek, doet zij een poging om een gesprek aan te knopen.
      'Dus. . .' Ik zie hoe haar ogen langs mijn lichaam heen glijden en zelfs al zou ik het niet zien, ik kan haast zweren dat ik het voel. Ik onderdruk een zachte rilling en een blos. Ze bedoelt het vast niet slecht.
'hoe zijn jouw eerste dagen hier verlopen? Die van mij waren. . . vreemd.' Terwijl ik mijn hap wegwerk, kijk ik haar aan. Enigszins verbaasd door de vraag die me gesteld wordt en het feit dat ze daadwerkelijk moeite lijkt te willen steken in een gesprek. Na doorgeslikt te hebben, bijt ik op mijn onderlip en kauw daar wat afwezig op. Mijn blik nog steeds op haar gericht, denk ik na over het antwoord. Na wat voor mij haast een eeuwigheid lijkt, maar in werkelijkheid waarschijnlijk niet zo heel lang is, laat ik mijn onderlip tussen mijn tanden vandaan schieten.
      "Ik heb gehoord over je akkefietje met Hayden, je zou bij sommigen uit de buurt moeten blijven.. Ze kunnen nog wel eens onverwacht uit de hoek komen." Ik kijk weer naar mijn dienblad en stop snel een nieuwe hap in mijn mond. Een hap die ik een stuk sneller weg heb gewerkt dan die daarvoor.
      "En over mijn eerste dagen.. Het ligt er aan welke je bedoelt. Die hier of in de vorige instelling." Ik geloof dat ik zojuist meer tegen haar heb gezegd in enkele minuten dan de hele afgelopen week. Ik weet niet precies wat ik er van moet denken. Ze lijkt geïnteresseerd in mij, dat is iets wat in het verleden niet altijd goed afgelopen is. Maar het is onschuldig, voor nu toch zeker. En dus besluit ik mezelf eens uit te dagen om sociaal te zijn.

---

If you don't stand for something, you'll fall for anything.

Trevor "Manipulator" Goode - Psycholoog

Ik liep een beetje door de gevangenis, brainstormend over wat mij vandaag eventueel zou kunnen overkomen. Anderzijds zou wilde ik er niet teveel over nadenken. Ik wilde immers gewoon dingen op me af laten komen en dan doen wat mij handig leek. Ik was immers intelligent ofwel slim genoeg om zo'n situatie, mocht het eventueel escaleren, op te lossen. Ik was niet zomaar een psycholoog. Ik was Trevor "Manipulator" Goode. Een knappe man die makkelijk door mensen heen kon prikken, al zeg ik het zelf. Vandaag zou ik mijn zoveelste cliënt in deze gevangenis ontvangen. Ene Floyd Castiel Straye. Een drieëntwintigjarige man, had ik in het dossier gelezen. Hoe hij verder was, wist ik ook niet. Dat zou ik tot op de bodem uit gaan zoeken en ik was nieuwsgierig. Niet zomaar nieuwsgierig, ontzettend nieuwsgierig. Ik was dol op het verkrijgen van nieuwe informatie en het vergaren van mijn kennis. Ik zou mijn best doen om tot de bodem uit te zoeken hoe deze man in elkaar zat, hoe ik door kon dringen en bovenal het vinden zijn zwakte. Daar haalde ik mijn behagen uit en het maakte het bovendien een stuk makkelijker om eventueel een hoop informatie over eventuele dingen, die de politie niet wist, op tafel te krijgen. Daarom werkte ik ook op vele andere politiebureaus. Ik wilde echter uitdaging en daarom was ik hier naartoe gekomen. Ik, Trevor "Manipulator" Goode, zou mijn uiterste best doen om hier mijn uitdaging te vinden en mensen uit te horen. Ik zou informatie verkrijgen die niemand anders zou kunnen krijgen. Ik zou mensen manipuleren tot ze braken en wel toe moesten geven dat ze iets gedaan hadden. Ook hoe ze dingen hadden gedaan zou ik wel uit ze krijgen. Ik had er wel vertrouwen. Ik liep nog wat verder door gevangenishallen en liep naar mijn kamertje. Daar pakte ik het dossier van Floyd Castiel Straye. Ik liep vervolgens naar de kantine. Ik keek naar de foto die in het dossier zat en keek rond. Het duurde even, maar na een tijdje had ik hem in het vizier. Hij stond op het punt om de kantine te verlaten leek het wel. Ik liep naar hem toe en stak mijn hand uit.
"Trevor Goode is de naam, psycholoog. Aangenaam kennis te maken"
Ik wachtte even op zijn reactie en bekeek hem ondertussen van top tot teen.

---

26 - 02 - '16

Ik sta nog even te draaien voor een man van eind twintig, misschien begin dertig ik weet het niet, me benaderd. Hij heeft een map in zijn hand, mijn dossier besef ik en ik grinnik kort, venijnig eigenlijk. Hij is bijna bij me en steekt zijn hand naar me uit. Een poging om aardig te zijn, typisch voor een psych, zeker in een gevangenis. Als hij denkt dat hij me daarmee inpakt zal hij moeten blijven dromen vrees ik.
"Trevor Goode is de naam, psycholoog. Aangenaam kennis te maken" zegt hij dan. Ik zie dat hij wacht op mijn reactie en ondertussen monstert hij mij van top tot teen. Koppig als ik ben, hou ik mijn hand langs mijn zij bungelen om ze daarna voor mijn borstkas te kruisen. Een teken van geslotenheid dus. Ik mocht dan wel geen psychologie gestudeerd hebben zoals de man voor me, ik weet goed genoeg wat lichaamstaal kan zeggen over iemand. Als ik na een 'stilte' mijn mond opentrek, zet ik een arrogant gezicht op.
"Ik denk dat je wel hebt kunnen lezen wie ik ben, dus laten we gaan dat deze kwestie over is voor vandaag." zeg ik met een geïrriteerde ondertoon. Dat en verveeld ook. Niets is meer respectloos als een verveelde ondertoon, ik kijk ook niet in zijn richting tijdens het spreken, in de hoop zijn aandacht wat te verslappen met irritatie of gewoon de gedachte aan mij alleen al. Ik wil namelijk niet de verkeerde mensen in mijn hoofd. Ik heb drie privacy zones zoals ik ze zelf noem: mijn hoofd, mijn hart en alles op één meter afstand in diameter rond me ligt op de moment zelf. En ik kan het absoluut niet hebben dat iemand één van die zones schendt. En Psychologen kennende willen liefst in één van de drie inbreken, af en toe twee en als het ook nog een kan drie. Maar ik laat me niet zo makkelijk vangen. Have fun mister Goode, have very, very, very much fun.

[ bericht aangepast op 4 nov 2014 - 16:55 ]

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Het duurt even voor er daadwerkelijk antwoord vanuit haar richting komt, hoewel het langer schijnt dan het hoogstwaarschijnlijk is. Toch wacht ik geduldig op haar woorden, gezien ik de situatie nu niet op haar moet dwingen, niet nadat ze eindelijk uit zichzelf naar me toe is gekomen. Bij sommige personen hoor je een geheel ander karakter aan te nemen, waardoor ik dit wel aankan. Mijn gedachten dwalen echter langzaam maar zeker af naar de dingen die onbewust door mijn hoofd schieten, waarbij ik mijn blik ietwat dromend op haar lippen richt. Het ziet er bijna starend uit, alhoewel ik dat niet doorheb doordat mijn hersenspinsels een eigen leven lijken te hebben.
      “Ik heb gehoord over je akkefietje met Hayden, je zou bij sommigen uit de buurt moeten blijven.. Ze kunnen nog wel eens onverwacht uit de hoek komen.” Ik merk pas op dat mijn lippen enkele milimeters van elkaar verwijderd zijn en er een zachte zucht vanuit komt rollen, als ik haar stem in mijn gehoorgang hoor als een zachte melodie. Haastig, iets te snel dan ik gehoopt had, sluit ik mijn mond en wend ongemakkelijk mijn blik van haar af. Mijn slanke vingers omklemmen het plastic bekertje, die ik al rustig daarop richting mijn mond breng om er wat uit te drinken. Haar lippen hadden een wat rode kleur gehad door het feit dat ze er op gebeten had. Echter, ik gaf haar gelijk – Hayden is een apart geval, zeker gezien het volkomen onverwacht kwam. Misschien had hij een slechte dag doorgemaakt door andere klootzakken in de gevangenis en wilde hij dat op één of ander groentje uitstorten. Dat betekende echter nog niet dat ik dat zomaar over mij heen liet glijden, al was dat wellicht voor een ander een beter idee geweest.
      “En over mijn eerste dagen.. Het ligt er aan welke je bedoelt. Die hier of in de vorige instelling.” Met enkele zachte knikken bevestig ik dat ik haar woorden in me opgenomen heb en hier een gepast antwoord voor verzin. Hopelijk schrik ik haar niet af en blijft ze gewoon hier zitten, zodat we elkaar wat beter kunnen leren kennen. Het is wel fijn om te weten met wie ik te maken heb, ze is immers mijn celmaatje.
      “Dat verrast me eerlijk gezegd niets, het gaat als een lopend vuurtje door het gevang heen. . .” murmel ik met een zachte en bedachtzame toon in mijn stem. Ik wil bijna vermelden dat ik er te nieuwsgierig voor ben om mensen uit de weg te gaan, maar dit slik ik net op tijd in voor ik wat anders erachteraan gooi. “Persoonlijke ervaringen of een wijze tip voor mij?” besloot ik dan aan haar te stellen, en ik betrap mezelf erop dat ik benieuwd ben naar haar antwoord. Of ze überhaupt er een opmerking aan zal verschaffen of dat ze net zal doen dat ze het niet gehoord heeft. Ik weet wel dat ze mijn interesse nu nog meer heeft dan voorheen, zeker aangezien dit dus niet de eerste gevangenis is waar ze terecht in is gekomen. De informatie sla ik op met de andere kleine dingetjes die me opgevallen was bij haar, zoals de ongemakkelijkheid over haar privézaken. “Mijn eerste intentie was om je naar deze instelling te vragen, maar nu moet ik je eerlijk vertellen dat ik eveneens geïnteresseerd ben in je andere ervaring.” De waarheid is beter dan een leugen, beslis ik vervolgens. De eerste keer in jaren dat ik zoiets daadwerkelijk heb overwogen, en nu wens ik dat ik het terug had kunnen nemen. Maar ik probeer het zo goed mogelijk te maskeren als ik opnieuw een slok van mijn drinken neem.

[ bericht aangepast op 8 nov 2014 - 16:38 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ik wist dus helemaal niks. Be aware.

Duncan Henderson aka “Bad Luck” • Gevangene.

Zijn ogen keken verveeld naar voren, door de ellenlange gang, waar hij doorheen werd geduwd. Hij had er al meerdere malen wat over gezegd tegen de cipier, maar die bleef zo stom, doof en achterlijk als een achter end van een varken. Al merkte hij wel enige verschil in zijn gezichtsuitdrukking en zodra die borstelige wenkbrauwen zich chagrijnig naar beneden werden gedrukt moest hij uitkijken voor klappen. Dat is blijkbaar waar de cipier niet te stom voor was.
      'Waar moet je om lachen?'
Hij antwoordde niet. Waarom zou hij? Hij was hem niks verplicht – dus hij hield gewoon zijn mond en liep door. Met de glimlach nog rond zijn lippen. 'Nogmaals: Waar moet je om lachen, dumbshit?' Hij merkte dat de cipier dichter bij hem kwam en voor hij het wist gaf hij er antwoord op.
      “Om je moeder die vannacht langskwam. Ze slaat nog harder dan jij –” Voor hij die zin kon afmaken had de cipier zijn wapenstok al tevoorschijn getrokken. Maar dat pak slaag kwam niet. In plaats daarvan liep iemand hem zowat omver. Hij was dan zelf niet de persoon die om zo'n ding een probleem zou maken, maar het leek wel alsof iedereen wat met hem had vandaag – en dan was het nog ochtend, moest je nagaan wat de dag verder zou brengen.
      Met een felle ruk draaide hij zich om en keek recht in het gezicht van de persoon die een slecht zichtvermogen had. Creep. Zijn celgenoot. Veel had hij er niet mee, maar af en toe hadden ze weleens gesprekken. Globale gesprekken die niet veel in hielden.
      Creeps' houding veranderde. Zijn borst had hij opgezet – net als een mannetjesvogel – en hij maakte zich groter en breder. Tevergeefs. Zelf voelde hij zich niet bedreigd noch aangevallen.
      “Creep.” Hij knikte terug. Ergens was hij wel dankbaar, want hij had dat slag met die wapenstok niet gekregen.
      “Wat is de specialiteit van vandaag? Kots met een vleugje peterselie of een á la lopende smurrie met een snufje peper en zout?” Hij grinnikte – hij vond zijn grap wel goed. “Of staat er ook nog wat anders op de dagmenu? Ik heb wel wat zin in een biefstuk.” Hij richtte zich naar de cipier en smaalde uitdagend. De hand van de cipier bewoog zich naar zijn riem en even leek het of hij zijn wapenstok zou pakken, maar hij haalde een sleutel tevoorschijn. Hij maakte de boeien van hem los. “Dat werd eens tijd. Anders mocht je moeder me komen voeden.” Hij lachte nu wat harder.

[ bericht aangepast op 8 nov 2014 - 21:52 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

† Ivy "Smiley" Leone
Ik hoorde hoe zijn ademhaling versnelde en het gaf me een zelfvoldaan gevoel. Op het laatste moment afhaken flikte je bij mij niet.
      ''Oké,'' zei hij schor - ik grijnsde breed. Natuurlijk. Nick bleek, net als mij, ook door te hebben dat de tijd begon te dringen, dus stond hij op om me vervolgens op te tillen. Mijn broek trok hij samen met mijn slipje omlaag en in de tussentijd had ik mijn armen rond zijn nek geslagen. Hij ging zitten, met mij op schoot; blijkbaar had ik hem verder gekregen dan ik dacht, want ik voelde hoe hij zich al langzaam in me liet glijden. Een zachte kreun rolde over mijn lippen zodra ik het vertrouwde gevoel weer voelde; het was al veel te lang geleden en ik was vergeten hoe goed het voelde.
Hij trok mijn shirt met een snelle beweging over mijn hoofd en ik sloot genietend mijn ogen toen ik zijn warme handen over mijn huid voelde glijden. Mijn armen lagen nog steeds rond zijn nek, waardoor ik hem dichter tegen me aan kon trekken en mijn hoofd even in zijn nek kon leggen. Ondertussen begon hij sneller te bewegen en ook ik probeerde mijn kreunen gedempt te houden. Ik genoot bij het gevoel van zijn nagels in mijn huid; het maakte me alleen maar opgewondener. Ik hijgde zachtjes terwijl mijn vingers zich met zijn halflange haren verstrengelden. Mijn heupen bewoog ik lichtjes mee op zijn ritme.
Ik moest toegeven dat ik verbaasd was dat ik hem zo ver heb gekregen. Juist Nick leek me zo'n type dat zich niet makkelijk over liet halen; er waren er maar genoeg die je met gemak naar een stil plekje kon wenken - wat ik niet deed, want ik hield van uitdagingen. Toch hoorde je mij niet klagen. Het voelde geweldig ondanks - of misschien júist - door de haast die erachter zat. Mijn grip in zijn haren was stevig, terwijl ik mijn kreunen zo zacht mogelijk hield door een paar kusjes in zijn nek te plaatsen.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Het ontbijt duurt nog ongeveer 15 minuten! Gevangene zijn ondertussen klaar en sommige verlaten de eetzaal al om iets anders te gaan doen. Tot 12:00 hebben ze vrije tijd, daarna weer lunch.

---

Your make-up is terrible

° Nick "Barbie" Olsen ° gevangene

Ivy is zo dichtbij me dat onze lichaamswarmte enkel heter en heter wordt. Ik voel haar hoofd in mijn nek, waardoor ik haar versnelde ademhaling ook in mijn nek geblazen voel worden. Al die kleine dingetjes prikkelen me alleen nog maar meer, zeker als ze haar vingers stevig in mijn haar verstrengeld en zo het elastiekje dat mijn staartje bijeen houdt, bijna lostrekt. Eigenlijk had ik totaal niet verwacht dat het tot dit zou uitlopen, zeker niet zo snel. Ik had het niet van haar verwacht, maar al helemaal niet van mezelf. Ik ben het type dat zich niet met anderen bemoeit en nergens op ingaat. Vandaag is het dus een ander verhaal. Misschien had ik dit wel nodig, of reageer ik gewoon zo op Ivy. Eigenlijk maakt het me weinig uit.
      Ze beweegt haar heupen lichtjes mee op mijn ritme, dat ik steeds iets versnel. Ik weet dat de tijd dringt en daardoor ging ik ook zo snel, ook al had ze me ook al zo snel zo ver, maar nu stel ik het toch een beetje uit. Mede omdat ik er zo van geniet, van Ivy die haar gekreun dempt door kusjes in mijn nek te drukken. Dat is voor mij een gevoelige plek en er loopt een rilling over mijn rug heen. Haar grip in mijn haar is steviger geworden. Om alles een beetje minder snel en gehaast te maken, pas ik het tempo steeds iets aan. Wat langzamer, sneller, dan ineens heel traag, maar met harde stoten.
      Ivy is dan misschien wel iets aan de magere kant, maar ik vind haar lichaam heerlijk aanvoelen. Ze heeft een zachte huid en hoewel mijn handen ruw zijn, kan ik het goed voelen als ik mijn handen over haar bovenlichaam laat dwalen. Mijn zware ademhaling is ondertussen in een gehijg veranderd, met zachte kreunen tussendoor. Ik ga helemaal op in de bewegingen van onze lichamen, waardoor ik het toch niet langer uit kan stellen, mede omdat het al zo lang geleden is. Mijn gekreun wordt hoorbaar luider en ik begin nog harder te stoten. Mijn lichaam schokt als ik me ontlaad in haar, waarna ik nog zacht door blijf stoten.

---

Your make-up is terrible

Aidan 'Creep' Dean Thompson || Gevangene
Zodra ik tegen iemand op botste maakte ik me eigenlijk meteen breed en ging zelfverzekerd staan. Direct dominantie tonen, dat had ik vooral hier geleerd. Vroeger was het altijd geweest om zelfverzekerdheid te tonen, maar wel respectvol, dus met handen achter je rug, of wapen netjes gepresenteerd. Nu maakte ik me vooral breed en hield mijn handen naast mijn zijdes klaar om in de aanval te gaan. Zo ver kwam het alleen niet. "Duncan" zei ik kil voor ik even naar de cipiers keek. Vaak meden zij mij en ik hen, wat ik wel prettig vond, maar deze keek me wel erg argwanend aan, alsof ik direct mijn celgenoot naar zijn nek zou vliegen. Nu was het eerder gebeurt, maar niet hierom. Daarbij sloeg de therapie en mijn medicatie enigsinds aan, waardoor ik kalmer was en me beter kon beheersen. Langzaam zakte ik terug in de rustpositie van de kadetten, benen gespreid op heupbreedte en armen op mijn rug. "Nee, pap en thee of koffie. Het smaakt prima, maar had iets meer suiker en kaneel in gemogen, maar ik mag niet klagen." zei ik nogsteeds kil. Zijn andere woorden en zijn blikken naar de cipier irriteerden me toch best heel erg. Ik kreeg toch het gevoel of het tegenover mijn verleden was gericht. "Ga maar opzoek naar je eigen biefstuk, Duncan. Ik ga naar de kapel." gromde ik hem toe voor ik met een harde stoot van mijn schouder tegen de zijne vertrok richting de kapel. Ik haalde intussen de rozenkrans van mijn nek die ik van mijn oma had gekregen. Kettingen mochten eigenlijk niet, maar mijn geloof hield me rustig, en enigsinds op het rechte pad hier in de gevangenis. Daarom had ik het eigenlijk ook weer in handen gekregen na een aantal flinke gesprekken met de psycholoog, waar ik hem best dankbaar om was. Ik zou de rozenkrans nooit voor iets anders gebruiken dan voor gebed en als iemand anders het probeerde, had die een enorm probleem. In de kapel liep ik zonder ook maar te kijken of er iemand anders was, die was er toch nooit, naar het Mariabeeld rechts naast het altaar, waar ik neerknielde en met mijn ogen gesloten kraal voor kraal een rozenhoedje begon te bidden. Stoer was het niet, maar dat hoefde ik ook niet te zijn. Er waren zo van die dingen die ik deed, die me onderaan de voedselketen hier zouden zetten als mensen het wisten, maar tegelijkertijd maakte mijn reputatie veel goed. Ik gaf er allemaal niet op, want iedereen meed me toch. Ik ging dus eigenlijk zonder zorgen en in alle rust verder met mijn gebedjes, die mij toch weer best heel goed deden voelen en me veel rust gaven.

---

Bowties were never Cooler