[350] Satan's Waiting II SpeelTopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 4 nov 2014 - 14:16 ]

[ bericht aangepast op 20 aug 2014 - 16:31 ]

Blake Barnett
Ik kijk naar het meisje dat slaapt in het bed. Iemand om me te helpen is altijd hamdig, maar een vrouw? Ik ben er niet zo zeker van. Eigenlijk ben ik gewoon heel omzeker over dit plan. Wie wil er mou een leven in de Hel? Voor mij is het anders, ik ben een demoon. Ik hoor hier thuis, maar anderen hierheen halen... Ik vind het maar niets. Ik ga met mijn hand naar mijn schouder. Ik kan het niet zien of voelen, maar ik weet dat er met zwarte inkt never let go op staat. Het meisje opent haar ogen en ik blijf op mijn plaats zitten. Ze kijkt de kamer rond en valt van schrik uit haar bed als ze mij ziet.
'Wie ben jij?' fluistert ze zacht. Ik sta op en loop naar haar toe. Een stukje voor haar blijf ik staan, met mijn armen over elkaar heen, kijk ik haar aan. Ze weet niet wie ik ben, en dat terwijl ze mijn vrouw zal worden.
'Blake Barnett Junior. Je mag me Blake noemen, of Junior. Mij maakt het niet uit.' Ze heeft mog een pyjama aan. 'In de kast liggen wat jurken. Vanaf nu woon je hier. Dit is je slaapkamer.'

Spoiler alert: you will save yourself

Blake Chase Barnett || Satan
Om eerlijk te zijn, de uitdrukking op haar gezicht wat werkelijk goud waard toen ik merkte hoe geschokt ze leek te zijn over het feit dat ik de kandelaar zo makkelijk tegen gehouden had. Tjah, demon zijn had zo z’n voordelen en het feit dat ik veel sneller was dan een mens was daar een van, zoals ze had kunnen merken.
Het was onmiskenbaar hoe de angst zich van haar meester begon te maken. Langzaam maar zeker begon het haar te vullen en de geur ervan was een waar ik altijd van genoten had eigenlijk. Vast en zeker dat ze dat behoorlijk gestoord zou vinden, maar dat was dan haar probleem leek me. Een licht valse grijns bleef om m’n lippen spelen, terwijl langzaam maar zeker begon door te dringen bij haar dat ze niet meer terug naar huis zou gaan. Dat ze niet wakker zou worden uit deze nachtmerrie, enkel en alleen maar vanwege het feit dat dit geen nachtmerrie meer was, maar werkelijkheid. Er was geen teruggaan meer. Deze plek was nu haar huis, haar gevangenis. En ook die van haar vriendinnen.
Ik zag zo de radertjes draaien in haar hoofd toen ze m’n woorden in zich op nam. De blik op haar gezicht was gewoon te aangenaam om te negeren. Met momenten was het gewoon waar ik voor leefde. De psychologische spelletjes die ik speelde met mensen of met mindere demonen als ik er echt zin in had om eens goed hun brein door elkaar te roeren.
“Ik ben niet van u, ik ben van niemand!” Ach, blijkbaar had ze de dubbele bodem in m’n woorden opgemerkt. Slimme meid. Dit zou nog leuker zijn dan ik dacht. Eigenlijk had ik ‘moest ik van jou zijn’ enkel maar gebruikt als uitdrukking, maar ja, je kon er inderdaad iets letterlijks in zien op dit moment. “Je bent van mij, of je dat nu leuk vind of niet.” M’n grijns werd een beetje breder. “Tuus sum, et in perpetuum….” De lucht leek te trillen toen de woorden over m’n lippen rolden. Donkerder en dreigender dan ze van haar geklonken hadden die avond. “Ik ben van jou, en voor altijd.” Er lag wat spottends in de vertaling die ik haar gaf. “Je moet echt beter opletten als je wat beloofd. Je weet immers maar nooit wie de betaling komt halen.”
Grijnzend stak in m’n handen in m’n zakken terwijl bij haar ook meer en meer het besef kwam hoe diep ze werkelijk in nesten zat. Een grap? Dat was een goeie. Ik stond niet bepaald bekend voor m’n gevoel voor humor eigenlijk, daar kon je van op aan. En iedereen hier beneden zou dat kunnen beamen. “Dit is geen grap. Het is de betaling voor de ingewilligde wens. Gewoon een kwestie van zaken afhandelen.” De zakelijkheid leek verdacht veel op de manier waarop je een brood zou kopen of eerder een lening voor een huis zou afsluiten. Niet op het feit dat ik haar weggerukt had uit haar vertrouwde omgeving en haar voor eeuwigheid hier opgesloten had.
Het roffelen van haar hart klonk me als muziek in de oren. Daar kon ik wel mee werken. Niet dat ik me illusies maakte dat de anderen haar opeens mama ofzo zouden gaan noemen, maar goed, dat waren zorgen voor later. Eerst even zien of ze vrede zou kunnen nemen met deze situatie.

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Ivory 'Ivy'

Het was een hele poos stil in de ruimte. Ik had even op haar vragen moeten nadenken, daarbij begon ik me voor te stellen en gaf haar het antwoord dat ze zelf moest uitzoeken waar ze was, het wat niet heel moeilijk en wat ze hier deed was iets wat ik lekker aan vader over laat. Ik kon anders wel zeggen over het ritueel.
Misschien begint er dan een lichtje te branden.
Ze keek me nog steeds strak aan en ze had tijd nodig om de antwoorden op te nemen, al zag ik dat ze er af en toe niet mee eens was, wat ik vertelde. Tja, ze moest het ermee doen.
Na een enige tijd vroeg ik naar haar naam.
"Ik ben Lucia.... Lucia Dorné, met een streepje op de laatste e. Zeventien jaar oud." beantwoorde ze mijn vraag.
Zeventien? Dat is jong. Ik trok een wenkbrauw op van verbazing naar haar naam en leeftijd. Ach ja, ik was zelf de jongste van de drie dus dat wat wel te verachten.
'En hoe bedoel je: waar je bent laat ik geheel aan jou over en wat ik met je moet is me onduidelijk. Betekent dat dat is zelf kan bepalen waar ik ben? Dus als ik zeg dat we in laat ik eens zeggen...' Ze haakte haar zin af. Ik gaf haar de tijd om na te denken en haar zin af te maken.
'De hemel ben. Dat kan toch niet? En hoe kan je niet weten wat je van me wilt? Je hebt me toch niet voor niets ontvoerd neem ik aan?' Dat was haar zin. Ik moest me inhouden om niet te lachen.
De hemel? Tuurlijk. Ik wil niet veel zeggen, maar het is hier wel erg donker voor een hemel.
'Als je zo graag een antwoord wil hebben, herinner je niet iets dat de afgelopen tijd is gebeurd? Ik hoorde dat er een iets met een ritueel was uitgesproken, misschien heeft dat ermee te maken. Oh ja, en ik heb je niet ontvoerd, dat heb je zelf gedaan,' vertelde ik haar om haar vragen beter te beantwoorden.

Vampire + Servant = Servamp

Destiney Nina Claws

De jongen kwam met zijn gekruiste armen naar me toe. Ik keek bang voor me uit alsof ik ieder moment dood kan worden geschoten. Had hij me ontvoerd ? Maar waarom dan? Ik was zo'n situatie's eerlijk gezegd niet gewoon. De vragen bleven nog steeds door me rondspoken. Ik snapte hier helemaal niets van. De jongen kwam steeds dichterbij en ik probeerde me zo klein mogelijk te maken. Wat zou hij nu doen ? Me slaan ? Me doodmaken ? Maar in plaats daarvan bleef hij gewoon voor me staan.
'Blake Barnett Junior. Je mag me Blake noemen, of Junior. Mij maakt het niet uit.'' Even fronste ik mijn wenkbrauwen. Waarom deed hij alsof dit allemaal normaal is ? Waarom legde hij niet uit wat ik in hemelsnaam hier deed? Hij leek heel rustig te zijn en niets gemeen van plan te zijn.
'In de kast liggen wat jurken. Vanaf nu woon je hier. Dit is je slaapkamer.', zei hij dan. Weer keek ik verbaasd maar je kon volgens mij de angst in mijn ogen toch duidelijk merken ... Toen keek ik naar mijn lichaam en zag dat ik nog mijn pyjama aanhad. Beschaamd keek ik hem aan. Ik had nog maar enkele woorden gezegd tegen hem en was niet van plan om nog meer te zeggen. Waarom zij hij dat ik hier woonde ? Ik had een eigen huis, hoor. Was het één of andere gek ? Ik wou hier helemaal niet wonen ! Ik wou terug naar huis met mijn broertje en mijn schattig zusje. Ze betekenden echt alles voor me... Mijn ouders konden me niet schelen. Die zag ik nooit, of bijna dan. Wat zou mijn zusje trouwens nu aan het doen zijn?Hadden mijn ouders al wel gemerkt dat ik niet thuis was ? Mijn broertje kon hues niet alleen voor mijn zusje zorgen en mijn ouders waren heel de dag weg. Ik stond langzaam tegen de muur recht. De jongen was nog steeds in de kamer en ik was niet van plan om mij aan te kleden als hij erbij was. Dat gebaarde ik ook naar hem. Ook al was het iets klein en onzeker.

Everyone is good as it is, do not change people

Blake Chase Barnett || Satan
Ik kon nog net een zucht onderdrukken. Blijkbaar kwam het verstand van de mensheid niet bepaald met de jaren. Anders had ze echt wel geweten waar ze aan toe zou zijn. Leerden ze de klassieke talen dan niet meer in deze tijd? Het was soms echt hoe onvoorstelbaar dom een ras kon zijn dat beweerde zo ontwikkeld en slim te zijn. Ach ja, des te meer plezier voor mij zeker, als ze zulke stomme dingen vaker en vaker uithaalden? Ik ging er niet om zitten huilen.
“Nou, wie is die jou dan? En gelukkig voor mij bestaat er geen altijd.” Bij haar laatste woorden zuchtte ik toch even zachtjes. Ging ik het echt allemaal haarfijn moeten gaan uitleggen zodat ze het zou gaan snappen? Als ze maar niet dacht dat dit voor elke dag zo zou zijn. M’n geduld had ook zo z’n grenzen en domme vragen stellen brachten die heel snel dichterbij.
“Dacht je dat je een of andere gevleugde kip van god opriep als je Diabolus gebruikt?” M’n stem klonk een tel scherper. Zelf zonder Latijnse kennis moest ze toch weten welke richting dat uit ging? “Laat me mezelf even voorstellen en meteen al je illusies wegnemen. De naam is Blake Chase Barnett. Zegt misschien niet veel, maar dat komt dan ook omdat het niet m’n echte naam is. Ik vermoed dat die wel een belletje zal doen rinkelen, want die is namelijk Satan.”
De toon verraadde lichte irritatie bij mezelf, maar kon je het me kwalijk nemen? “En voor jou bestaat er vanaf vandaag wel een altijd, tot in de eeuwigheid. Hier bestaat wel eeuwigheid, zelf voor jou. En als je denkt er tussenuit te kunnen knijpen, tjah, waar komen onreine zielen ook alweer terecht?” Even deed ik alsof ik enorm diep na moest denken. “Ow ja, tuurlijk. In hell. Hier dus.” Er lag een boosaardige schittering in m’n ogen.
“Hoe kan het een zakelijke afhandeling zijn als de tegenpartij niet wist wat voor afspraak er gemaakt werd?” Daar had je dat excuus weer. “Laat me duidelijk zijn, enkel de zon gaat voor niets op meisje. Voor al de rest moet je betalen.” Weer een die de kleine lettertjes niet gelezen had natuurlijk. “Je moet echt leren de kleine lettertjes te lezen voor je ergens aan begint, anders kom je dus dingen zoals deze tegen. Ik durf echt te wedden dat ze erbij stonden. Ik kan het niet helpen dat je dingen doet voor je van alle details op de hoogte bent, ook al staan ze zwart op wit voor je neus. Helaas voor jou is er geen mogelijkheid meer om dit terug te draaien, dus zal je het maar met mij moeten doen.”
Het leek er echter niet op dat dit gesprek een veel langer leven beschoren was dan nu, gezien haar lichaam haar blijkbaar in de steek liet. Met een zucht van irritatie liep ik naar het bed en hield haar tegen de matras, voor ze ergens elders belandde en zichzelf zeer deed. Ze mocht dan wel genezen, maar ik had nu even niet het geduld om daarop te wachten. Rustig wachtte ik af tot haar aanval over zou zijn, mezelf een mentale noot makend dat ik daar iets aan zou moeten gaan doen, voor het te erg werd en ik m’n nieuwe speelgoedje verloor om medische redenen.

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Blake Chase Barnett || Satan
“Satan, de leider van de gevallen engelen.” Ugh, niet weer zo een die denkt dat ik die halve kip ben. Waarom deden mensen dat toch altijd? Een tel gromde ik zachtjes bij haar volgende woorden. “Het is toch een soort van gevleugelde kip.” Konden ze dat werkelijk nooit laten? “Nee, die kip is Lucifer, niet ik.” Ik kon de gast eigenlijk niet uitstaan, met z’n idee dat hell van hem was en niet van mij, maar dat waren zorgen voor een andere keer. Hij zat namelijk veilig weg waar hij mij voor nog een heel lange tijd geen last zou bezorgen. “Kleine les, Lucifer is een kip, ik ben geen kip. Nooit geweest en zal ik ook nooit zijn.” Als ze nog veel zou gaan lachen zou het haar heel snel vergaan. Ik wist dat het een veel gemaakte fout was, maar dat zorgde er niet bepaald voor dat het voor mij makkelijker was.
“Je bent dom, anders had je wel twee keer na gedacht voor je mij riep om je wens te vervullen.” Denken dat ze het zomaar zou krijgen zonder gemeen staartje was wel behoorlijk naïef geweest van haar en haar vriendinnen. En dan durfde ze te beweren dat ze niet dom was? “Wie denkt er nu dat die domme spreuken echt zijn?” Even trok ik een wenkbrauw op. “Dus je gaat domweg maar wat uitkramen omdat je denkt dat het niet echt is? En dan durf je nog te zeggen dat je niet dom bent. Voor wie houd je me eigenlijk? Ik ben niet bepaald een sprookjesfiguur die enkel gebruikt word om kinderen bang te maken sinds weet ik veel hoe lang geleden. Jullie mensen zijn gewoon zo dom geweest om te vergeten dat ik werkelijk besta, tot jullie eigen schande, zoals je nu zelf merkt.”
Ik merkte dat m’n geduld behoorlijk op de proef gesteld begon te worden en de woede naar het oppervlakte begon te borrelen. Het was niet bepaald uit liefde of medelijden dat ik haar tegen het bed hield. Meer uit eigenbelang eigenlijk. Als ik haar kwijt raakte door die aanvallen, zou het wel weer eens een paar tientallen jaren kunnen duren voor iemand die me aanstond zo stom was om mij te vragen een wens te vervullen. Ondanks dat geloof op de terugweg was in de moderne wereld, leken mensen nog altijd liever God om hulp te vragen dan mij.
Zwijgend keek ik haar aan, wachtend tot het over was. Raar dat ze niet gevraagd had om daar voorgoed van verlost te zijn. Het had geregeld kunnen worden, maar goed, het was haar wens geweest en ze had hem gekregen. Einde verhaal voor mij. Enige wat me toen nog restte was de betaling incasseren. Ik had haar ook net zo goed gewoon een zoveelste ziel kunnen maken in de collectie van hell, maar levend had ze nu voor mij net iets meer voordelen, om het zo te zeggen.
Langzaam kwam ik recht toen ze weer tot zichzelf gekomen was. Blijkbaar had ze even tijd nodig om bij te komen, maar dat wilde niet zeggen dat ik haar ging behandelen alsof ze elk moment uit elkaar kon vallen. Ok, ze had een probleempje, maar met een beetje geluk, als ze braaf deed wat ik vroeg, kon dat misschien opgelost worden. Ooit een keer. Eeuwig was lang dus ik had eigenlijk alle tijd. Ik voelde haar blik over me heen dwalen. Ze deed maar. Ze zou toch voorgoed tegen mijn gezicht op moeten kijken, dus ze kon er maar beter aan wennen. Echter, de vraag was maar hoe ze zou gaan reageren als ze me eens echt kwaad zou zijn. De knappe trekken die ik nu had leken dan volledig te verdwijnen om iets echt demonisch te tonen. Vast dat ze me dan een stuk minder k nap zou gaan vinden.
“Hmmm.” Echt ingaan op haar bedankje deed ik niet. Ik was niet vriendelijk. Het was puur eigen belang. Ze was immers verondersteld m’n vrouw te worden .Tjah, ik kon me moeilijk een man inbeelden die het graag had dat z’n toekomstige zichzelf bont en blauw sloeg, hoewel, er waren wel van die zieke geesten eigenlijk….
Van haar ondergoed trok ik me werkelijk geen bal aan. Ze droeg wat ze wilde. Ik had wel gekker gezien, tot m’n groot ongenoegen. Ik had zelf tijden gekend waarin ze niet eens wisten wat het was. Om maar te zwijgen van de Romeinen die van naar de wc gaan een sociale aangelegenheid maakten. Als ze dacht dat een onderbroek met een beer op haar leeftijd raar was, dan had ze niet echt een benul van de wereld.
“Fris je op en kleed je aan. Lijkt me dat je best zo snel mogelijk de rest van je familie ontmoet.” Even keek ik haar strak aan. “Al denk ik niet dat ze heel blij zullen zijn met jou als hun stiefmoeder.” Even verscheen een lichte frons op m’n voorhoofd. Nee, die drie zonen van me zouden haar niet echt als een moeder zien, dat kon ik zo wel raden. Maar goed, daarvoor hadden ze hun eigen speeltje gekregen. Hadden ze vast zorgen genoeg mee. En vast en zeker dat een woordje uitleg nodig zou zijn vermoedde ik. Ik betwijfelde namelijk of ik dat voorheen had gegeven aan m’n nageslacht. Maar goed, dan hoorden ze het in ieder geval nu.

(slecht karakter :p)

[ bericht aangepast op 20 aug 2014 - 20:47 ]

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Jay Aiden Barnett
Het licht in de kamer was uit. Ik wou dat ze niets zou zien als ze wakker is en zoals ik haar bloed nu voel stromen door haar hart slaapt ze nog. Satan, aka mijn vader wiens naam Blake Barnett is, had deze jonge vrouwen geregeld. Ze zijn hier vrijwillig anders zouden ze nooit de spreuk uitgesproken hebben. Als ze er niet van wisten waren de 4 jongere vrouwen niet bepaalt pienter. Ik luister naar haar ademhaling die regelmatig is, maar ik let ook op de geluiden die ze maakt. Nog geen plotselinge bewegingen alleen soms wat woelen maar het stromen van het bloed bleef hetzelfde wat haar ontspanning liet zien. Ik zat hier echter alleen zitten en wachten tot ze wakker was om haar gezicht te zien. De paniek gaf me adrenaline. Andermans angst deed dat met mij. Dan voel ik de hartslag sneller gaan als tegen dat ze wakker is. Wat had dit meisje toch mogen hopen en wensen dat ze langer had kunnen dromen want haar nachtmerrie was zojuist begonnen en hieruit kon ze helaas voor haarzelf niet uit wakker worden. Ik begreep dat deze jonge vrouw natuurlijk niet hier wou zijn, het was de hel wie zou hier nou vrijwillig komen. Dan schiet ze overeind en hoor ik haar handen strijken over de objecten om haar heen. Ze had natuurlijk geen enkel idee waar ze was, en dat kon ook niet, ik voelde het bloed zich sneller voortbewegen in haar vaten door haar hartslag die steeds sneller wilt gaan. Dan hoor ik geschuifel wat laat blijken dat ze opgestaan is terwijl ze zoekt naar iets en ik denk naar de ramen of een deur als ze er eindelijk aankomt wat voor mij een aardige tijd duurt, maar ik wacht toch op het moment om iets te zeggen. Mijn timing moest goed zijn. Ze probeert het open te krijgen, maar daarvoor heeft ze een sleutel nodig. Een sleutel die in mijn bezit was. Een sleutel gemaakt van ijs, water, mijn element. Ze bleef kalm dat hoorde je aangezien ik geen gegil hoor, iets wat ik eigenlijk wel had verwacht. Haar snel stromend bloed en hartslag liet anders blijken. Het liet zien dat ze zenuwachtig was en er misschien een lichte paniek was. Ik begreep dat volkomen aangezien ze in een vreemde omgeving was en niet wist hoe ze hier was beland. Ik besluit het pakje lucifers te pakken om de kaarsen aan te doen aangezien ze ontwaakt was van haar slaap. Ik sta geruisloos op lopend naar de kaarsen die naast haar bed aan de raam kant hadden gestaan en steek de lucifer aan om vervolgens de kaars aan te steken. Het geeft de kamer een zachte oranje gloed, maar laat mijn gezicht niet zien. Ik maak de andere kaarsen ook aan als je haar schoonheid steeds meer zien. De jonge dame die voor me stond was zeker een echte schoonheid, je kon het zien in haar gezicht en lichamelijke vormen en ik hoefde haar lichaam er niet eens voor af te zoeken. Een kleine grijns speelt op mijn lichaam als ik op een plaats stap waar ik in de goede hoek sta met het licht en haarzelf waardoor ze mij zou kunnen zien. 'Goede morgen. Ik hoop dat je lekker en ontspannen geslapen hebt ondanks het verandering van bed. Ik moet zeggen dat je werkelijk slaapt als een roos.' Zeg ik toch nog vriendelijk als ik haar gezicht bekijk en haar reactie pijl. Ik let ook op de snelheid van haar bloed dat word bepaald door haar hartslag dankzij mijn sturing. Als het moest en haar hart te snel zou kloppen door paniek en misschien adrenaline was ik van plan om haar bloed te sturen en langzamer te laten gaan hopen dat dat haar kalmte zou kunnen geven.

I'm finally back, Finally after a Year break

[ bericht aangepast op 20 aug 2014 - 21:19 ]

Blake Chase Barnett || Satan
“S-stiefmoeder?” Ow help, daar hadden we de herrie al. En dan was ik nog niet eens beneden. Ergens had ik verwacht dat dit pas ging komen zodra we allemaal samen beneden zaten, maar goed. Blijkbaar begon de herrie nu al. Dit zou nog een lange dag gaan worden en ik begon te denken dat die niet zonder brokken over zou gaan, m’n eigen temperament kennende. Het was nogal, ontvlambaar, om het zo uit te drukken. “Ik wist niet dat je kinderen had.”
“Nee, ik ga even eeuwig met mezelf bezig zijn zeker?” Gromde ik zachtjes als antwoord. Ik mocht er dan misschien geen dag ouder dan 25 uitzien, maar ik was de tel van de vele jaren dat ik al leefde lang geleden vergeten. Als je zou oud zou zijn als ik, dan zou je echt niet blijven zitten zijn in je eentje, zonder iets of iemand om je mee bezig te houden. Demon of niet, ik bleef nog altijd een man. De rest van het plaatje zou ze vast zelf wel kunnen invullen zeker? Ik was echt niet van plan om er een tekeningetje bij te gaan maken.
De rest van de stukjes klikte ze zelf maar in elkaar. Zij had de woorden gesproken dat ze voor eeuwig van mij ging zij, en daar hield ik haar ook aan. Eigenlijk, technisch gezien, kon ik alle vier de vriendinnen tot m’n vrouw maken, maar dat zou weer geknor opleveren van m’n eigen nageslacht. Dus om de lieve vrede een beetje te bewaren….
Waarom hij haar gekozen had, was daar eigenlijk een reden voor? Alle vier hadden de meiden wel iets en alle vier waren ze uniek. Maar om er echt een reden op te plakken waarom haar en niet een van de anderen? Hij had er eigenlijk niet bepaald bij stil gestaan. Misschien omdat hij op instinct was af gegaan? Of was het iets anders? Vast niet omdat hij iets voor haar voelde, want hij kende het woord liefde niet. Zelf z’n zoons behandelde hij niet op een manier die je liefdevol kon noemen eigenlijk. Zolang ze luisterden vielen er geen brokken en als het niet het geval was, dan volgde er gegarandeerd herrie, maar voor de rest… Het enigste probleem was dat hij niet bepaald wist hoe ze zouden reageren als ze hun toekomstige stiefmoeder zouden gaan ontmoeten. Ze was menselijk en zij waren demonen. Vast geen dag ouder dan 20 terwijl ze zelf ouder waren, zowel uiterlijk als werkelijk. Ik was immers niet de enige die hier eeuwig leefde zonder een dag ouder te worden. Dit ging nog interessant worden, op z’n minst.
Zwijgend was ik weer in de stoel gaan zitten met m’n glas whisky terwijl ze zich op friste. Voor nu toonde ik niet bepaald veel belangstelling in haar lichaam. Ze was zeker niet lelijk om te zien, maar dat was voor mij niet bepaald meteen het belangrijkste. Wat hoger op de agenda stond was dat ze ging aanvaarden waar ze was, waarom en wat haar toekomst zou zijn. De rest kwam later wel. In mijn ogen had ze heus slechter kunnen treffen, ook al zou ze dat vast en zeker zelf niet zo zeggen. Ik was dan misschien niet bepaald de prins op het witte paard, maar eerder de demon op een zwarte hellhound, maar dat wilde niet zeggen dat ik was als sommige mannen die gingen slaan op hun vrouw zonder aanleiding.
M’n gedachten dwaalden af onder het wachten en ik keek maar half op toen ze de eerste paar woorden zei. “U, ik bedoel u.” Pas toen ik dat hoorde leek ik weer helemaal aanwezig te zijn in de kamer en door te hebben wat er net gebeurd was. Langzaam stond ik op en liep op het scherm af. Voor nu zou ik het op u houden. Misschien ooit, in time, zoals ze zeiden. En misschien ook veiliger voor haar. Ging ze niet meteen denken dat ze zich alles kon veroorloven hier. Ik bedoel, het was niet omdat ik haar gekozen had om m’n vrouw te worden dat ze opeens op gelijke voet met me zou staan. Zonder een woord haalde ik haar haar uit de weg en trok de rits naar boven. Hier zou ze echt geen gewoonte van moeten gaan maken. Ik was geen meid. Even gleed m’n blik langs de tattoo op haar schouder voor ik me abrupt omdraaide en met één slok m’n glas uitdronk. Ik kon zo zien aan haar houden dat ze bang van me was en ik kon het haar ergens niet kwalijk nemen.

"Nothing is True. Everything is Permitted"

| Got to admit. I kinda love Jay.
Je schrijft echt ontzettend goed! |

Gweneth Arabella Belcourt
      Ik merkte kleine veranderingen op in de ruimte. Voornamelijk de aanwezigheid van nog een persoon. Direct keerde ik me weg van de deur -- nauwkeurig volgend hoe een stel kaarsen de zilte duisternis doorbrak.
      Zacht oranjegeel liet de kamer opleven, en maakte langzaam plek voor contouren. Het bed -- klassiek en groot -- met purperen lakens en diepzwarte nachtkastjes. En een lichaam.
      ‘Goede morgen. Ik hoop dat je lekker en ontspannen geslapen hebt ondanks het verandering van bed. Ik moet zeggen dat je werkelijk slaapt als een roos.’ Mijn ogen dwaalden over de verschijning om ieder, mogelijk detail af te speuren. Het was een man -- ik schatte hem begin twintig -- met donker haar en een lang silhouet. Hij had een indrukwekkende tongval.
      Zijn woorden zorgden er echter voor dat mijn wenkbrauwen dicht naar elkaar toe trokken. Zowel verontwaardigd als geamuseerd.
      ‘Ten eerste zou ik niet eens willen weten hoe je me van bed hebt weten te verplaatsen zonder dat ik wakker werd,’ ik zoog lucht tussen mijn tanden om hem in de gaten te houden terwijl ik een hand in mijn zij plaatste. Het kwam wellicht niet zo krachtig over, zonder mijn donkere make-up of enige vorm van normale kleding, maar mijn houding zou een hoop moeten goedmaken. ‘En ten tweede ben je een engerd als je echt hebt zitten staren terwijl ik sliep.’ Ik ademde diep in terwijl ik de mogelijkheden afging tot succes op deze ontvoering.
      Hoe had hij me in hemelsnaam ongehinderd kunnen verplaatsen? Ik was een lichte slaper: ik zou het hebben gemerkt op het moment dat ik mijn warme bedje zou verlaten. . . Maar dat was niet gebeurd.
      ‘Wie ben je en wat wil je met me?’ Ik was wellicht succesvol en jong, maar ik was niet direct de meest geschikte keuze om zomaar mee te nemen. Ik was niet aardig en deed ook geen moeite om dat wel te zijn. Ik was hard en eerlijk. En brutaal.
      ‘Ik geef je vijftien seconden voor ik stommiteiten bega om hier weg te komen. Je tijd gaat nu in.’ Ik schraapte mijn keel om de slaperige klank er uit weg te krijgen.
      Ontvoerd of niet: ik zou me niet eens netjes gedragen tegenover de Paus. Laat staan deze gluurder.

Feel the fire, but do not succumb to it.