The Breakfast Club • One Direction [1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 9 aug 2014 - 0:00 ]

"Family don’t end in blood”

Louis William Tomlinson
Ik zuchtte diep toen de conrector met de mededeling kwam dat we allemaal één of ander stom opstel moesten schrijven van duizend woorden. Dat werd dus een hel, sowieso voor mijn rechterhand, maar ook omdat ik niet stil kon zitten. Drie seconden was voor mij al lastig. En ik had vanochtend mijn pillen alweer niet ingenomen, dus dit ging nog leuk worden.
Ik schoof heen en weer op mijn stoel, terwijl ik dan toch maar het blaadje dichter naar mij toeschoof. Ik wilde met mijn hand naar mijn etui reiken, maar maakte een veel te wilde en snelle beweging, waardoor het ding van mijn tafel afschoot en niet met zo'n kleine vaart ook. Nee, het ding vloog door de lucht, om pas te stoppen toen hij met een harde klap tegen het hoofd van mijn buur kwam. En toen ik zag wie er naast mij zat, besefte ik ook dat -dat niet de beste persoon was om met een etui te bekogelen. Harry Styles, zoon van het schoolhoofd. Verwend, bazig, dacht dat ie alles was. Hij ging dit dus niet accepteren, nee, ik zou hier straks voor gaan boeten, was ik bang. Vooral omdat mijn etui al voor de helft open stond en aangezien ik er een kapotte puntenslijper in had zitten - die helemaal bovenin de etui lag -, was deze ook weer opengebarsten en lagen er kleine snippers in zijn krullen. Oeps.

"Family don’t end in blood”

Rhozelle "Delano of "Delan" Neves-Noiva Delano.

Toen spinnenkind een klap tegen haar hand gaf verliet een spottende lach haar lippen. Haar getril liet een grijns op de lippen van Delano krullen, maar in plaats van verder te gaan siste Delano nog een "Gek," en ging toen verder.
      "Oh, kan je geen Engels meer?" vroeg ze rolstoeltje lieflijk. Ze wist ook dondersgoed dat hij niet op haar zat te wachten, niet dat het haar uitmaakte. Ze negeerde het feit dat hij aangaf liever alleen te zijn. Zijn lichte tegenstribbeling door zijn hand op zijn schoot te leggen maakte het voor haar alleen nog maar leuker.
      Tabhair sé ar ais. Ba mhaith liom ach chun dul abhaile," smeekte hij, hopeloos naar het papiertje grijpend.
      Ze pruilde kort met haar lip. "Awh, cé chomh brónach. Fháil liom é, tá sé hateful a bheith chomh fada ó bhaileome." Ze vond het eigenlijk wel prettig Iers te spreken, als het karakter van rolstoeltje wat anders was geweest en hij, eh, niet in een rolstoel had gezeten had ze hem nog best enigszins gemogen.
      "Le do thoil. Tabhair sé ar ais agus saoire dom féin." Zijn smeekbede ging nog verder.
      Met grote, smekende, ogen keek ze hem aan en verzachtte toen iets. Ze wist precies hoe ze mensen moest bespelen en hem zou ze uiteindelijk ook nog wel krijgen. Al moest ze het nu even bij lief houden. Dus gaf ze hem ook ietwat de ruimte. "Tá brón orm Ni. Ik ben gewoon erg slecht in dit soort dingen en hoopte dat je me kon helpen. Misschien kan ik je dan helpen met je Engels? Le do thoil." Uiteindelijk zou ze hem toch al het werk laten doen en anders zou ze de nerd wel zo ver krijgen, of deed ze de opdracht gewoon helemaal niet. Wat maakte het ook uit.

[ bericht aangepast op 12 aug 2014 - 11:57 ]

Reality's overrated.

Niall Horan
Ik probeerde zo goed mogelijk deze bitch buiten te sluiten, maar ze gaf me die kans niet. Binnen in me vochten angst, irritatie en woede om de bovenhand, maar de angst bleef zeker nu nog zegevieren. Zeker toen er ook nog een klap van haar bij kwam van haar woorden. Ik probeerde niets te laten merken en mijn papieren terug te krijgen. Ik wilde hier gewoon weg en zij hielp niet mee. Eigenlijk wilde ik gewoon weg van dit hele verdomme eiland, terug naar mijn thuiseiland, maar dat was een zorg voor later. Toen ze plots zelf grote smekende ogen opzette was ik heel verward, maar haar woorden hielpen niet in haar voordeel. "Tá brón orm, ach go bhfuil ní cheadaítear. Ní mór dúinn a scríobh ar an aiste féin, mar sin ní féidir liom cabhrú leat le mise. Mura féidir leat le do thoil é a thabhairt ar ais. Bheadh ​​sé sin an-de chineál ar tú. En wat mijn Engels betreft, dat gaat prima, dus daar heb ik jou hulp niet voor nodig. Wel bedankt voor het aanbieden." zei ik rustig. Ik wist niet waar ik de moed vandaan kreeg, maar misschien juist omdat ze zich minder sterk opstelde, dat ik me gesterkt voelde om een weerwoord te geven. Ik rolde me zo dat mijn rolstoel haar stoel net niet raakte en griste het papier uit haar handen. "
Go raibh maith agat, agus más rud é go mbeadh tú a bheith chomh chineál a bhogadh. Ba mhaith liom a chríochnú an aiste." Nu ik nog de moed had, ging ik die gebruiken ook, anders kwam ik nooit meer uit haar greep. Van binnen sloeg ik mezelf compleet in elkaar om hoe ik zo stom kon zijn om dit te flikken bij het engste meisje van de school, degene die voor ze haar diploma had al in de jeugdgevangenis zou zitten. Toch had ik het gedaan en was ik ook best trots op mezelf. Wat een andere taal wel niet met een mens kon doen.

Bowties were never Cooler

Rhozelle "Delano" of "Delan" Neves-Noiva Delano.

Zijn volgende woorden waren ietwat onverwachts en toen hij het papier ook nog uit haar handen griste werd Delano boos. Ze stond op, ging voor hem staan en greep zijn haar vast, om zo zijn hoofd naar achteren te drukken, haar andere hand greep zijn handen vast. Ze bracht haar gezicht dicht bij dat van hem en keek hem kil aan. "Als mensen hun hulp aanbieden neem je dit aan. En als ik je wat zeg ga je hier niet tegen in, anders kan je er nog iets heel ergs gebeuren. Begrepen?" Haar greep verstevigde en ze draaide haar vingers, zodat het nog meer pijn zou doen. Ze hield even vast en liet zijn haar toen los, haar hand tilde ze op en hiermee gaf ze een harde klap tegen zijn wang. Hierna greep haar hand weer naar het papier, liet ze zijn handen los en deed ze een paar stappen achteruit. Het feit dat hij in een rolstoel zat maakte dit allemaal zo makkelijk. Hij zou ook nu niet bij haar kunnen komen, Tegen de tijd dat hij zich ook maar een beetje vooruit had geduwd had zij al een stap achteruit gedaan.
      Ze pakte haar aansteker en hield deze onder het papier, zodat deze vlam zou vatten. Haar blik ging naar de anderen. "Iemand nog wat te zeggen? Nu we hier toch zijn kunnen we er net zo goed een gezellige tijd van maken!"
      Macht was iets wat ze van haar vader had geleerd, hoe kreeg je macht, hoe liet je mensen spartelen. Hij had het vaak genoeg voorgedaan. Al waren er dingen die zelfs haar te ver gingen.

[ bericht aangepast op 12 aug 2014 - 14:50 ]

Reality's overrated.

Delenci "Lincey" Zariah Chaise.
Ik zag dat de duivel al een tijdje bij de Ierse jongen zat en had best medelijden met hem, voor zover mijn inlevingsvermogen ging dan. Na een tijdje werd Delano boos en greep de jongen bij zijn haar. Dit ging fout, dit ging zo fout, zo heel erg fout. Arme Ier.
Ik volgde het tafereel met mijn ogen. Na een tijdje zag ik dat de duivel het blaadje van de jongen pakte en het in de lucht hield. Hierna toverde ze haar aansteker tevoorschijn en hield deze onder het blaadje. Mijn ogen sprongen wijder open. Vuur! Één van mijn grootste angsten.
Ik sprong op, rende naar voren en griste het blaadje uit de handen van Delano. Met mijn lichaam beukte ik haar aan de kant. Ik mocht dan erg klein en mager zijn en veel minder sterk dan de duivel, doordat mijn actie nogal onverwachts was had ik haar toch aan de kant weten te krijgen.
Paniekerig blies ik het vuur uit, dat zich al over het hoekje van het blaadje verspreid had. Toen het uit was, was het blaadje inderdaad wat zwart van het roet, maar het viel mee. Ik legde het blaadje terug op de tafel van de Ier, en keek toen lichtelijk bang naar de duivel, wetend dat ik problemen had.

"Family don’t end in blood”

Rhozelle "Delano" of "Delan" Neves-Noiva Delano.

Ze werd opzij gebeukt, waardoor ze even wat onvast op haar benen stond. Een paar seconden zocht ze haar evenwicht terug, de volgende seconde keek ze met grote ogen van verbazing en woede naar spinnenkind en het moment daarna stormde ze op spinnenkind af. Ze duwde tegen haar muur, haar handen om de hals geklemd en haar knie tussen de benen van het meisje zodat deze niet weg kon, geen zorgen makend over het seksuele beeld dit kon geven, dit was niet waar en zolang zij dit wist was het genoeg. Daarbij beeldde de rest van haar lichaamstaal iets heel anders uit. De armen van spinnenkind waren nog vrij, maar het maakte Delano niet uit of het kind haar misschien een duw zou proberen te geven, of een klap, ze was wel wat gewend. Ze kneep ietwat en haalde haar hoofd even bij de muur vandaan, om deze er daarna weer tegenaan te bonken. Misschien was ze vandaag wel heel erg, ze was anders nooit zo extreem en handelde toch wat anders. Maar na gisteravond was ze op de één of andere manier extreem ontvlambaar en niet in haar gewoonlijke manier van doen. Ze kon de staaf nog in haar keel voelen, die rauw was, lopen deed ietwat pijn en ze wist dat ze onder de blauwe plekken en krassen zat. Haar vader was woedend geweest omdat hij haar pakje sigaretten had gevonden. Het waren enkel sigaretten, wat was hier het probleem van? Daarbij was ze niet verslaafd, ze was een gelegenheidsroker, zo ging het ook met drank en hasj. Ze was woedend nu en het liefst zou ze het kind in elkaar rossen. Normaal gezien had ze spinnenkind niet eens tegen de muur geduwd. Ze had Horan geen klap gegeven. Ze had het beiden op een andere manier opgelost, minder fysiek. Hell, het had haar in de eerste plaats al gelukt de Ier haar opstel te laten schrijven. Nu begon ze ietwat te knijpen. Ondertussen raasde ze. "Je bent gek jij. Je bent een gestoord kind. Je bent zielig, insecten verzamelen, angstig piepen, bang zijn voor vuur. Weet jij waar je thuishoord? Een inrichting. Een inrichting voor gekken zoals jij. Misschien dat je daar vrienden vind. Vrienden die misschien wel net zo gestoord zijn als jij, al lijkt me sterk dat -dat kan." Haar hoofd sloeg op hol. Spinnenkind was niet spinnenkind meer maar zijzelf. Delano was niet Delano meer maar haar vader. Tranen welden op in haar ogen en ze begon te spreken en te handelen precies zoals haar vader dat deed. Ondertussen was ze begonnen met slaan. Ze gaf een dreun en nog één en nog één. "Je bent een mislukkeling, nergens goed voor. Je lijkt op je moeder. Je bent zwak. Je hebt niet eens een goede kut. Je bent een ranzige hoer." Ze bleef maar doorgaan, ratelde de dingen die haar vader haar vertelde op. De dingen die in haar hoofd bleven hangen. De tranen liepen nu over haar wangen en haar stem werd schriller. "Je bent een mislukkeling. Je bent zwak. Je bent nergens goed voor. Je bent een vuile slet. Je bent een vuile slet. Je bent een vuile slet. Slet. Slet. Slet."

[Draaamaa. Arme Lincey.]

Reality's overrated.

Niall Horan
Plots ging alles heel snel en werd ik weer op m'n plaats gezet. Direct werd ik weer het kleine bange jongetje wat ik altijd was en zou zijn. De tranen sprongen in mijn ogen en ik trilde letterlijk van angst. Ik was zo bang. "Sorry." bleef ik piepen, steeds weer. Ik hoorde eigenlijk niet eens wat ze zei. Ik was te bang. Pas toen ze mijn papieren pakte begon ik wat tegen te stribbelen, maar niet veel. Dat durfde ik echt niet meer. Ze haalde een aansteker uit haar zak, waardoor ik het ergste vreesde. Mijn harde werk zou worden vernietigd en door haar woorden werd ik het grootste pispaaltje van de dag. Plots kwam een van de stille meisjes die beukte Delano opzij en gaf me mijn uitgemaakte werk terug. Ik knikte dankbaar, maar rolde daarna snel weg naar de tafel waar de rest zat. Ik rolde mezelf vast op de open plek, die naast de clown van de school. Het was beter dan Delano. Daar legde ik mijn papieren op de tafel en keek naar wat ik kwijt was. Gelukkig was er niets weg, dus ik kon gewoon verder, al was m'n papiertje verbrand. Ik zuchtte en ging in stilte verder met mijn opstel. Ik had wel voor de zekerheid mijn rolstoel op beide remmen. Je wist het hier maar nooit. Ik begon weer druk te pennen en trilde intussen nog flink wat na. Ik was echt erg geschrokken en ik was zoizo erg bang aangelegd. Mijn handschrift was slecht door het trillen, maar ik kon wel doorschrijven, dus hopelijk was ik nogsteeds optijd klaar en kon ik dan naar huis. Ik hoopte dat de mensen hier me met rust zouden laten, al gokte ik van niet. Daarom werkte ik maar door en legde elk afgeschreven papier onder mijn kont. Hopelijk was het dan snel klaar.

Bowties were never Cooler