The Breakfast Club • One Direction [1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 9 aug 2014 - 0:00 ]

"Family don’t end in blood”

(FIRST.)

Because I love him, do I need another reason?

[Second at 3 am]

Bowties were never Cooler

Niall Horan
Ik zat met heel veel tegenzin, schuld en angst in mijn rolstoel in de bibliotheek. Het was weer zo'n dag dat ik vanochtend amper mijn bed uit kunnen komen doordat ik gister te eigenwijs was geweest om bij mijn 2 uur durende speeltijd in het cafe mijn krukken mee te nemen of om een stoel te vragen. Daar had ik weer teveel trots voor en de pijn had ik weggedronken. Nu had ik daar de gevolgen van en kon zelfs niet staan zonder pijn. Ik rolde wat zenuwachtig heen en weer terwijl ik rondkeek. Er zaten veel mensen waarvan het bijna logisch was dat ze hier zaten en dan had je mensen zoals ik die liever dood waren gegaan dan hier te moeten zitten. Ik rilde een beetje en trok mijn dikke vest over mijn trui aan. Vroeger had ik het nooit snel koud, maar inmiddels had ik het altijd koud. Ik was in de laatste jaren mijn spieren, maar ook mijn vet, verloren, waardoor ik nu magerder was dan ik iemand wilde laten weten. Dat kwam vooral omdat ik op mindere dagen minder at en zoizo at ik maar weinig. De heimwee en pijn die ik hier constant met me meenam verpestten mijn eetlust flink. Greg spoorde me wel aan meer te eten, maar ook hij wist niet hoever dit ging. Ik krabte aan mijn achterhoofd en keek naar de conrector die binnenkwam. Stil bleef ik zitten en probeerde te verdwijnen. Ik wilde hier echt niet zijn. De man begon een hele preek, waardoor ik me nog slechter en schuldiger voelde. Toch had ik dit wel verdient. Ik had nooit zo uit de band mogen springen. Dat was ongehoord en ongepast geweest. Ik luisterde stil en hoorde dat we allemaal een opstel moesten maken. Dat zou nog interesant worden met sommige van de raddraaiers hier. Ik zou straks gewoon beginnen en hopelijk een goed genoeg opstel schrijven in de hoop dat ik eerder weg mocht. Hier deze hele dag zitten was nog een grotere hel dan een dag lang mijn bezorgde broer om me heen.

Bowties were never Cooler

[Mijn topics.]

Reality's overrated.

[Party met de enige reactie...]

Bowties were never Cooler

Rhozelle "Delano" of "Delan" Neves-Noiva Delano.

Het was een saaie dag in de bibliotheek, het was zaterdagochtend vroeg en natuurlijk was nablijven haar hobby niet, maar ze was het gewend. Het waren meer de mensen. Meestal zat hier nog minstens één van haar vrienden, maar als leider van hun bende kwam zij toch het meest in de problemen, ook omdat zij regelmatig de schuld op zich nam. Tsja, ze had toch geen goede reputatie om hoog te houden, eerder een slechte. Vandaag waren het alleen sullen die haar vergezelden. Dat drukke jochie was irritant, maar viel tenminste nog enigszins mee - het was tenminste geen complete sukkel. Sportknul, oké, al liet hij zich wel heel erg onder de plak zitten, het was duidelijk een angstig klein kind, maar hij stond haar (nog niet) in de weg. Styles ging meer richting het type mens waar ze mee omging, maar hij was en bleef de zoon van het schoolhoofd en een verwend joch. Over verwend gesproken was dat blonde tutje er ook nog. Het nerdje, wat een sukkel. De buitenlander, ugh, zij was dan ook geen Britse, maar hij ging nog midden in zijn bezigheden op zijn knieën om te bidden. Het enige voordeel van het blonde rolstoeltje was dat zij hun zwaar Ierse accent deelden - al kwam het Portugese er ook doorheen -, maar verder was het een jankebalk, een zielig joch. Spinnenkind, ze haatte haar, dat vreemde stuk... ze had er niet eens woorden voor. Maar de hoer was nog het ergst, slapen met alles wat los en vast zit, de slet, het hoord niet, je lichaam is voor jouw, voor jouw alleen, hoe kan je -je af laten ranselen voor je lol? Hoe kan je van die vieze vingers aan je laten zitten? Ze werd ziek bij de gedachte alleen al. Ze wist dat zij, mede dankzij haar zwangerschappen (waarvan er maar één bekend was) ook als zo'n vuil wezen beschouwd werd, maar dat was ze niet, nooit.
      Tijdens Vernon's gebulder gooide een propje met daarop 'vuile hoer' en daarna hard een pen naar het hoofd van rolstoeltje. Het was beiden raak, ze kon prima mikken. Af en toe verbrak ze Vernon met een opmerking en het was duidelijk dat hij zich aan haar irriteerde, tot hij met zijn vinger naar haar wees en een "Ik zou maar op je tellen letten, miss Delano," siste.
      Ze lachte spottend. "Ik zal het proberen, meneer. Ik word nog bang te eindigen als conrector van een school, eenzaam, alleen, niemand die om je geeft."
      De neusvleugels van de conrector wijden zich en zijn ogen knepen zich samen, toch richtte hij zich weer op de hele groep. "Ik wil duizend woorden zien over wie jullie denken dat jullie zijn. Jullie blijven hier zitten en ik wil geen geluidje horen, nog niet eens een zucht," zei hij voor hij wegliep.
      Delano keek grijnzend om haar heen, het mochten dan wel sukkels zijn, maar ze kon best plezier hebben met deze dummies. Haar oog viel op spinnenkind, zij, met haar had ze nog wel een appeltje te schillen.

Reality's overrated.

DanielInTheDen schreef:
[Party met de enige reactie...]

Reality's overrated.

Quendolynn schreef:
(...)

[Nu niet meer. :')]

"Family don’t end in blood”

[Wacht, uhm, verkeerde topic.]

[ bericht aangepast op 11 aug 2014 - 13:01 ]

Reality's overrated.

Harry Styles
Geïrriteerd tikte ik ritmisch met mijn vingertoppen op de tafel, terwijl ik met mijn andere hand mijn hoofd ondersteunde. Ik hoorde hier helemaal niet te zitten, ik hoorde nog in bed te liggen om uit te slapen, zoals ik het verdiende. Nog nooit had ik hier eerder gezeten, en ik was het er ook zeker niet mee eens dat ik er nu zat. Het liefst viel ik nu keihard uit tegen de conrector, maar dan maakte ik het alleen maar erger voor mezelf, en dan moest ik niet hebben als ik nog in een goed daglicht bij mijn vader wilde blijven. Tijdens de eindeloze preek van Vernon keek ik in het rond naar mijn lotgenoten, een groot deel van hun mocht ik absoluut niet en de rest was gewoon zielig. Mijn getik leek de arme man te irriteren, want ik kreeg meerdere waarschuwende blikken mijn kant op, die ik glashard negeerde. Bij de woorden dat we een duizend woorden opstel moesten maken liet ik mijn hoofd dramatisch op de tafel vallen. Vaarwel zaterdag, hallo kramp in mijn hand. Niet dat ik het ging maken, of op z'n minst uitstelde tot het laatste moment. Ik was blij dat die man het een goed idee leek te vinden om ons achter te laten in de verder verlaten bibliotheek, dus kon ik achterover gaan hangen op mijn stoel en mijn benen op tafel leggen. Dat was al veel beter. Met al deze verschillende figuren bij elkaar kon het nooit lang duren voor de hel zou losbarsten, en ik zou met veel plezier gaan toekijken. Als het me aanstond zou ik me er wel in mengen, aangezien de meesten toch dachten dat ik niks durfde zonder dat ik mijn vader ergens in de buurt had. Des te beter voor mij.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Ik luisterde in stilte naar de boze preek van de conrector. De rest was allemaal herrie aan het schoppen, maar dat zag ik mezelf echt nog niet doen. Ik wilde hier gewoon zo snel mogelijk weg. Net toen ik hoorde wat we moesten doen kreeg ik hard eerst een propje en toen een pen tegen mijn hoofd. Ik wreef tegen mijn achterhoofd, maar durfde niet om te kijken, bang voor een aanvaring. Dat wilde ik echt niet. Dat was de reden waarom ik hier zat in de eerste plaats en dat ging dus niet nog een keer gebeuren. Toen ik hoorde van de 1000 woorden zuchtte ik opgelucht en begon direct te rekenen. Ik schreef zo'n 100 woorden in 10 minuten, dat waren dus minimaal 100 minuten voor het opstel. Laten we zeggen dat ik nog wat moest verbeteren en wat extra schrijf, dat maakte het 120 minuten, dat was zo'n twee uur. Dat betekende dat als ik opschoot ik net na 9e alsweer klaar kon zijn. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht, die direct weer verdween toen de conrector weg ging. Dat betekende dus ook dat mijn veiligheid wegging. Alsnog wilde ik wel me aan mijn plan houden, zelfs al was mijn veiligheid nu neit meer zeker. Ik rolde dus maar naar de tafel en haalde er een aantal vellen papier en een pen vanaf. Daarna ging ik naar een hoekje en parkeerde mezelf zo dat ik overzicht had en de anderen niet bij de handvaten konden. Toen begon ik maar gewoon direct te schrijven. Het werd een soort combinatie van een excuusbrief en een opstel, maar opzich kwamen de woorden redelijk makkelijk, al moest ik soms nog best goed nadenken voor de juiste vertaling van een woord wat ik alleen in mijn moedertaal kende. Ik probeerde me zo goed mogelijk af te sluiten van deze hele wereld met alle raddraaiers in de bibliotheek om maar hard door te pennen, zodat ik snel weer naar huis kon om daar op bed te gaan liggen met ijs en pijnstillers. Ik hoefde geen vrienden tussen deze mensen, al leken sommigen zo slecht nog niet. Ik wilde gewoon terug naar Ierland en anders naar huis met Greg, die echt te blij was dat ik eens iets had uitgevreten toen hij het hoorde voor een verantwoordelijke volwassene.

[ bericht aangepast op 11 aug 2014 - 17:25 ]

Bowties were never Cooler

Rhozelle "Delano" of "Delan" Neves-Noiva Delano.

Ze tikte tegen haar neusvleugel, waar een smal zilveren ringetje in zat, en stond toen op. Nog kort haalde ze een hand door haar donkerbruine haar, maar vervoerde zich toen door de bibliotheek. Als eerste pakte ze de pen van Styles af en haalde haar hand door zijn haar, van achteren boog ze zich naar hem toe, zo dichtbij dat haar schouder tegen die van haar schuurde en zijn krullen tegen haar hals prikten. "Sommigen vinden dat getik irritant, curly." Haar ogen gleden naar beneden en zo ook haar hand, vanaf voren liet ze de pen zijn shirt in glijden en ging toen verder.
      De volgende halte was spinnenkind en ze liet haar vingers over het tafeltje trippelen. "Awh, wat zielig. Mis je -je dierbare insectjes al?" Ze pruilde haar lip en ging verder, dit maakte ze later wel af, maar de Ier was nu interessanter.
      "Dia duit," begroette ze hem, ook zij sprak Iers, daarbij ook nog Portugees, ietwat Spaans en natuurlijk Engels. "Zit je hier alleen? Behoefte aan wat gezelschap?" Ze wachtte zijn antwoord niet eens af, maar pakte een stoel en zette deze neer om te gaan zitten. Zo dichtbij dat ze net zo goed op zijn schoot had kunnen ploffen. Ze pakte het blaadje uit zijn hand en las de boel, een goedkeurend geluidje verliet haar keel en ze klakte met haar tong. "Zo, dat is pittig goed stuif. Mijn opstel maak je vast ook wel, hè?" Terwijl ze dit zij ging haar vinger over zijn arm, alsnog was het verre van flirten, het mocht dan wel zo lijken, maar deze jongen wist zeker beter. Iedereen in dit lokaal wist beter dan dat.

Reality's overrated.

Niall Horan
Ik was al druk bezig met schrijven toen ik opeens hele bekende klanken door mijn gehoorgang hoorde gaan. Dat kon maar een ding betekenen: Delano kwam eraan. Dat was de enige leerling hier op school waarvan ik wist dat die ook Iers sprak. Ik probeerde haar te negeren, maar ze had duidelijk niet door dat ik haar hier niet moest hebben. "Ba mhaith liom a bheith ina n-aonar, go raibh maith agat." zei ik zacht en vlug terwijl ik weer verder schreef. Natuurlijk luisterde ze niet en kwam ze min of meer op schoot bij me zitten. Toch kon ik geen kant op en probeerde ik haar te blijven negeren. Dat werd moeilijk toen ze mijn papieren uit mijn handen trok. Ik keek wat angstvallig toe, maar gelukkig verscheurde ze het papiertje niet. Toch stonden haar woorden me niet aan. Ik wilde gewoon weg, niet nog een opstel. Daarbij moest het in je eigen handschrift zijn, dus ik kon het niet voor haar schrijven. Haar aanraking van mijn arm deed me koud rillen. Ik vond het allemaal maar niets. Ik legde mijn arm op mijn schoot en hoopte dat ze er zo mee zou stoppen. Gelukkig hoefde ik even geen moeite te doen voor mijn Engels. "Tabhair sé ar ais. Ba mhaith liom ach chun dul abhaile." smeekte ik, terwijl ik hopeloos naar het papiertje greep. Ik kon er niet bij en moest dus lijzaam toekijken tot ze mij het papier terug zou geven, als ze het al zou doen, wat me erg sterk leek. Zij was een van de mensen die mijn leven hier een nog grotere hel maakten dan dat die al was. "Le do thoil. Tabhair sé ar ais agus saoire dom féin." smeekte ik nog eens. Dit vond ze vast leuk, maar er was weinig anders wat ik kon en durfde te doen.

Bowties were never Cooler

[ bericht aangepast op 11 aug 2014 - 22:29 ]

Delenci 'Lincey' Zariah Chaise.
Ik keek nerveus om me heen, terwijl ik het verhaal van de conrector langs me heen liet gaan. Dit was niet goed, dit was helemaal niet goed. Ik hoorde hier niet. Ik had niets gedaan. Niets waar ik iets aan kon doen. Het was haar schuld. Delano. Dat kind was de duivel. Of misschien nog wel erger dan de duivel.
"Niet goed, niet goed," mompelde ik heel zachtjes in mezelf. "Helemaal niet goed."
Ik begon zenuwachtig te trillen toen ik haar stem hoorde. De stem van de duivel, duivel Delano. Haar vingers gingen over mijn tafel. Met een harde klap sloeg ik ze weg. Ze vroeg iets over mijn insecten. Nee, ze mocht het niet over mijn insecten hebben. Insecten waren goed, Delano was door en door slecht. Dat hoorde niet bij elkaar, op wat voor manier dan ook. Dat was fout, het mocht gewoon niet.
Ik richtte mijn blik op de tafel, hopend dat ze snel weg zou gaan. Ik wilde haar niet bij mij in de buurt, ik wilde sowieso geen mensen in de buurt, maar al helemaal geen duivels.
"Ren weg," zei één van de stemmen in mijn hoofd. "Nee, niet vluchten, vluchten is slecht en zwak. Sla haar, maak haar duidelijk dat ze niet bij jou in de buurt moet komen," zei de ander. En zo begonnen deze twee stemmen opnieuw ruzie te maken. Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen en piepte zacht. Het hielp alleen allemaal niet.

"Family don’t end in blood”