Good Guys Are Bad Guys [Speeltopic] || RPG || 1D - Speeltopics

Een van de meest beruchte bendes in Engeland, niks lijkt te veel voor deze groep mensen. Van stelen tot drugs dealer en nog veel meer, alles om maar geld in de kas te krijgen. Maar dat gaat niet altijd even gesmeerd als het altijd lijkt te gaan. Wat als mensen bedenken dat ze het geld helemaal niet willen delen en wat achterover slaan en daar andere achter komen? Wat als mensen er genoeg van hebben, maar te diep in dit alles zijn gezogen waardoor ze geen kant meer op kunnen? Of wat als er liefdes ontstaan die er voor zouden kunnen zorgen dat ze alles niet langer geheim kunnen houden?

Rollen:

[ bericht aangepast op 3 aug 2014 - 13:53 ]

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

First

Bowties were never Cooler

(MT.)

Because I love him, do I need another reason?

{MT.}

[Mijn topics]

"Family don’t end in blood”

Mt

~ I have found that if you love life, life will love you back.

Niall Horan
Gesloopt kwam ik binnen. 3 afrekeningen en een flinke knokpartij zorgden ervoor dat ik het voor vandaag wel even zat was en lang niet in mijn beste humeur was. Natuurlijk ging ik direct weer de straat op als ik de opdracht daartoe kreeg, maar voor nu even niet. Ik liet me tegen een muur omlaag vallen en begon elk van mijn gebruikte messen schoon te maken met een stukje doek wat daar duidelijk al heel veel vaker voor was gebruikt. Ondertussen keek ik wat rond naar de anderen. Ik had helemaal geen zin in anderen, maar ik wilde wel mijn deel van de opbrengst van vandaag en weten wat er aan de hand was, inclusief instructies voor morgen. Toch was er nog een ding wat ik wel erg graag wilde nu en dat was een afmatting in bed. Mijn kamertje lag hierboven op de zolder van het gebouw, dus gelukkig niet ver. Nu moest er alleen nog iemand mee en ik wist precies wie. Al kijkend om me heen naar die ene persoon stopte ik het laatste gebruikte mes weer veilig terug op z'n plekje aan de binnenkant van mijn dijbeen. Tja, ik had er gewoon veel op mijn lichaam en op allerlei plekken, omdat je neit wist waar je bij zou kunnen in een gevecht en welke gevonden werden bij foulleren. Vandaag was gelukkig het meeste heel goed gegaan en had ik neit meer dan een paar oppervlakige wonden en een flink aantal blauwe plekken opgelopen. Plots zag ik de jongen lopen en voor een van de weinige keren ooit verhief ik even mijn stem. "Boo." was het enige wat eruit kwam voor ik met mijn ijzige blauwe ogen naar de jongen bleef kijken, waar nu toch wel een sprakje hoop in glom.

Bowties were never Cooler

(MT)

How far is far

Louis Tomlinson
Voor mijn doen was het een verrassend rustige dag geweest, maar twee mensen die 'vergeten' waren me te betalen en daarom maar moesten betalen met iets kostbaarders dan geld. Voor de rest had ik een groot deel van de dag doorgebracht op het dak van het gebouw, waar ik niet veel beters te doen had gehad dan mijn wapens poetsen tot ze blonken en tussendoor roken, om gewoon te genieten van het uitzicht dat ik vanaf daar had. Je kon een mooi stuk van de stad zien, ondanks dat het gebouw niet heel hoog was. Het was dat iedereen nu bij elkaar kwam, anders had ik nog daarboven gezeten. Op een sloffend tempo kwam ik de trap af de woonkamer in, waar ik wat schichtig keek naar degenen die er al waren of net binnen kwamen zetten. De laatste tijd had ik aardig wat verdiend, maar ik gebruikte maar een kwart voor mezelf, bij de rest zorgde ik er altijd voor dat het bij mijn moeder en zusjes terecht kwam, hoe vaak ik ook terug kreeg dat het echt niet nodig was. Ik zuchtte even bij de gedachte aan hun, maar schudde het toch weer van me af, dit waren geen tijden om sentimenteel te doen, en al zeker niet in gezelschap. Ik liet mezelf op de bank zakken en gooide mijn voeten omhoog op het koffietafeltje, afwachtend tot de hoe of wat. Meestal waren het gewoon losse suggesties die kwamen en dat we een voor een taken op ons namen, al hadden sommigen sowieso hun eigen dingen af te handelen. Zoals ik en mijn drugshandel bijvoorbeeld, geen idee eigenlijk wat de rest deed, hun levens boeide me te weinig, al hield ik ze wel graag veilig. Dat ik niet geïnteresseerd was in hun bezigheden betekende niet dat ze niet als een soort tweede familie aanvoelden, het grootste deel van de tijd zat ik toch met ze opgescheept. Ik keek op met grote oogjes in de richting waarvan ik mijn bijnaam had horen komen, de meesten konden me niet zo noemen zonder consequenties, maar er waren uitzonderingen. De toon waarop was namelijk niet ontgleden, een toon die ik iets te goed kende. Ik keek de blonde jongen recht aan en knikte licht, zo dat alleen hij het kon zien, om vervolgens weer weg te draaien. Misschien had ik toegestemd, volgens mij had ik toch echt geen tijd vastgesteld, dat lag een beetje aan in hoeverre de jongen geduld had.

Because I love him, do I need another reason?

[ bericht aangepast op 2 aug 2014 - 23:18 ]

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Niall Horan
Het duurde even voor Louis reageerde. Normaal vond ik het niet erg, maar nu zat ik er al helemaal doorheen en kon maar heel weinig hebben. Als iemand me nu in het verkeerde keelgat zou schieten zou het hier zelfs al goed mis kunnen gaan. Mijn lontje was zo extreem kort dat het me echt heel lang duurde voor ik Louis zag knikken. Eigenlijk moesten we hier blijven voor het verdelen van het geld en het uitdelen van de taken voor morgen. Toch was daar mijn geduld te weinig voor. Ik poetste mijn favourite mes nog wat meer op, maar na nog een minuut of 5 was ik het wachten echt zat. Ik stond op en scharrelde stilletjes tussen iedereen door voor ik achter Louis ging staan die op de bank zat. Ik trikte twee keer op zijn schouder en trok even aan zijn shirt voor ik naar boven vertrok. Hij snapte echt wel wat ik bedoelde en anders kwam ik hem hardhandig halen. Het was al een aantal keer gebeurt dat ik ofwel hem ofwel Harry met het mes op de keel naar boven mee had genomen. Nee, met liefde had dit niets te maken. Dat was gewoon flauwekul voor doetjes. Nee, als een van hun zin had, ofik, gingen we gewoon naar boven en deden het. Klaar. Niets moeilijks aan. Geen gezijk en geen emoties. Lekker simpel zonder verplichtingen, zo vond ik het wel best en als een van hen het anders wilde was dat te bespreken... Misschien. Nu in elk geval niet. Daarbij wisten ze dat ik liefde onzin vond en je dat bij mij dus ook niet hoefde te verlangen, want ik had het nog nooit gevoelt en wist eigenlijk niet eens hoe het moest voelen. Ik hoefde het ook neit te weten want het maakte je alleen maar zwak. Wat ik voelde met Sparky was waarschijnlijk hetgeen wat het dichtst in de buurt kwam. Dat was ongeveer hetzelfde als ik voelde bij de vage herrinderingen aan mijn moeder en broer. Toch hield ik dat vaak voor mezelf omdat er dan ook veel emotionele pijn meekwam. Daar kon ik slecht mee omgaan. Fysieke pijn was nooit of te nimmer een probleem, maar emotionele pijn kon ik niet tegen, misschien was dat een achterliggende reden dat ik al mijn emoties maar had uitgebannen vanaf een jonge leeftijd. Ik plofte op mijn bed en sloot mijn hand even om de klavertjes om mijn hals. Die zouden zo ook niet af gaan, net als waarschijnlijk de messen die niet in de weg zaten. Ik wilde graag een wapen bij me houden en Lou volgens mij ook, dus dat kwam mooi uit. je wist het hier namelijk nooit. Nu mocht hij dan wel opschieten, want ik wilde me echt even goed af kunnen reageren en deze gevoelens leenden zich niet voor gitaarspel, wat ik normaal voor mijn gevoelens gebruikte als ik hier alleen was.

Bowties were never Cooler

[MT]

El Diablo.

Louis Tomlinson
Op mijn gemak luisterde ik naar het geroezemoes om me heen, ik kon niet goed tegen stiltes, daar kreeg ik de zenuwen van. Altijd moest ik omringd zijn door geluid, hoe klein ook, zelfs alleen het getik van de regen op het raam was al genoeg. Ik probeerde niet specifiek dingen op te vangen, maar soms kon je nog wel eens dingen opvangen die niet bedoeld waren om gehoord te worden. Vooral al ik 's nachts nog rondhing op het dak, verbazend hoeveel mensen er nog wakker waren en hun levens leidden. Ruzies, gemompelde liefdesverklaringen en kindergehuil, voor mij werkte dat alles heel kalmerend, hoe vreemd het ook mocht klinken. Schuin keek ik op toen ik Niall op zag staan, normaal wachtte hij de besprekingen wel af, dus in mijn vermoedens moest er iets gebeurt zijn dat hem zo gefrustreerd had gekregen. Ik wilde alsnog net iets onderuit zakken op het moment dat ik ongeduldig getik op mijn schouder en getrek aan mijn shirt voelde. Ik rolde met mijn ogen en zakte gewoon onderuit, ik wist wel dat je niet met hem moest spotten in een staat als deze, maar ik zocht graag mensen hun grenzen op. Daarbij, het ergste dat er kon gebeuren was lang niet zo erg als vele andere dingen die ik had meegemaakt. Na de tijd nog even uitgerekt te hebben kwam ik met een beetje tegenzin overeind, ik zat zo wel goed, eigenlijk. Vlug liet ik mijn blik nog een laatste maal door de kamer gaan voor ik richting de trap en boven ging. Het was niet alsof dit niet vaker gebeurde dus mensen moesten wel hun vermoedens hebben, niet dat het me iets kon schelen. Op de zolderkamer voegde ik me al snel naast de jongen op het bed. "En wat heeft jou zo gekregen dat je me nodig had?" vroeg ik hem met een opgetrokken wenkbrauw. Als hij niet zo ongeduldig had gereageerd had ik geen vragen gesteld, ik was nou eenmaal een nieuwsgierig persoon. Ik legde een hand op een van zijn wangen en draaide zijn gezicht zo dat hij me wel aan moest kijken. Ik was ook erg koppig wat dat betrof, dus weigerde ik alles tot ik antwoorden had. Dat kwam me in meerdere situaties wel goed uit, net zoals dat mijn heldere ogen heel wat overtuigingskracht hadden.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Ik zat er echt helemaal doorheen en dit wachten maakte mijn frustraties zeker niet minder. Nu was het zo dat ik normale frustratie makkelijk omzette in sexuele frustratie, maar nu zou zeker een deel nog gewoon blijven en dit niet gezelliger maken. Toen hij eenmaal in mijn kamer stond en naast me kwam zitten, wilde ik hem direct achteroverdrukken, maar toen kwam er natuurlijk weer een vraag omdat dit anders ging dan anders. Ik zuchtte geërgerd toen hij me dwong hem aan te kijken. Ik zou het hem toch wel vertellen, maar eerst hem op een andere plek zetten. Mijn handen klemde ik dus om zijn schouders om hem liggend te krijgen op mijn kleine bedje. Ik liet mezelf boven hem hangen met een been aan elke kant van zijn heupen en mijn handen nogsteeds op zijn schouders terwijl ik met mijn inmiddels withete kijkers in zijn zacht blauwe keek. "Kut dag. 3 afrekeningen waarvan een afliep in een knokpartij. 1 wanbetaling, een weggelopen hoer die dit al te vaak heeft geflikt en een mogelijke rat. Laten we zeggen dat die knokpartij een hels karwij was om de laffaards weg te krijgen en niemand er ook maar aan dacht die in de buurt was om te komen helpen." gromde ik kwaad. Ik was er echt helemaal klaar mee. Werd ik beschoten door een stelletje laffaards, moet ik me er zelf maar uit redden. Wat nu naasten helpen? En ik wist zeker dat er minimaal 3 van ons in de buurt waren. Nu had ik zelf met moeite hun wijsvingers afgesneden, van degenen die het dichtst bij stonden voor de rest wegrende, en een flinke vechtpartij gehad met een paar van hun brede jongens tot de politie kwam. Dat zij van de bende waren waardoor ik het litteken over mijn oog had hielp ook niet met mijn aanpak. Inmiddels liet ik een hand omlaag zakken naar de onderkant van Lou's t-shirt, de ander zette ik op het matras naast zijn hoofd, en trok het ruw omhoog. Zo, die was vast uit. Louis had zo te zien een rustige dag gehad. Nou, dan werd hij tenminste nog ergens vandaag ruw behandeld. Lief en zacht was ik nooit, maar vandaag was ik zelfs voor mijn doen heel erg ruw. Als hij morgen niet kneitermank wilde lopen zou het goed zijn om me nu te kalmeren. Louis kon dat wel, al wist ik zelf nooit hoe. Ik wist alleen niet of hij het ook zou doen of het gewoon zou ondergaan.

Bowties were never Cooler

Rose Maither
Ik stapte door de donkere straat. Er was bijna niks te zien. Ik was wel trots op wat ik vandaag allemaal had kunnen meenemen. Ik had vandaag goed gewerkt. Maar ik was nu wel heel moe geworden. Ik dwong mijn ogen open te laten, wat best moeilijk was. Het was vandaag echt een drukken dag geweest. Achter me hoorde ik iets breken. Vol verbazing keek ik achter mijn rug afwachtend op een grote gespierde politie. Maar gelukkig zat er alleen een jongen van een jaar of twintig. Hij keek vreemd aan, zijn brede grijns probeerde ik te negeren. Boos keek ik hem aan. Hij bleef even staan en stapte toen langzaam naar me toe. Ik had even geen idee wat ik moest denken of doen. De jongen kwam steeds dichterbij en ik zuchtte. Ik herkende hem. James, mijn broer. Ik probeerde de vreselijke gedachten van mijn verleden niet terug laten komen maar dat was niet mogelijk. 'Herken je me nog, Rose?', zegt hij met een gemeen glimlachje. Ik haal een mes uit mijn jas en steek hem naar James uit. Maar hij lacht gewoon verder, het liefst was ik nu weggelopen. Maar ik bleef gewoon versteend staan. 'Je weet dat je niks tegen me opkan, toch ?', zei hij met een arrogante blik. Ik antwoordde met een harde klap op zijn gezicht en meteen erna een harde stamp in zijn buik. James viel op de grond en ik waarde mijn kans om weg te lopen. Gelukkig kwam hij niet achter me aan. Toch bleef ik verder lopen tot aan de basis van de bende. Zuchtend liep ik binnen. Ik was doodmoe van deze dag en liet me ploffend, op de zetel vallen.

~ I have found that if you love life, life will love you back.

[KodaIine -> DanielInTheDen]

Bowties were never Cooler