Good Guys Are Bad Guys [Speeltopic] || RPG || 1D - Speeltopics

Een van de meest beruchte bendes in Engeland, niks lijkt te veel voor deze groep mensen. Van stelen tot drugs dealer en nog veel meer, alles om maar geld in de kas te krijgen. Maar dat gaat niet altijd even gesmeerd als het altijd lijkt te gaan. Wat als mensen bedenken dat ze het geld helemaal niet willen delen en wat achterover slaan en daar andere achter komen? Wat als mensen er genoeg van hebben, maar te diep in dit alles zijn gezogen waardoor ze geen kant meer op kunnen? Of wat als er liefdes ontstaan die er voor zouden kunnen zorgen dat ze alles niet langer geheim kunnen houden?

Rollen:

[ bericht aangepast op 3 aug 2014 - 13:53 ]

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Niall Horan
Louis werd met de seconde luider, wat mij weer meer aanspoorde. Het klonk mij echt als muziek in de oren, hem zo kreunend en smekend onder me, terwijl ik hem alles gaf wat erin zat, of bijna alles, want helemaal los zou ik nooit gaan. Ik wist namelijk echt niet hoe dat zou aflopen en die onzekerheid ging ik niet aan. Mijn ademhaling was inmiddels ook erg zwaar en flink snel, net als mijn hartslag. Ik verdronk in Lou's smekende, bloedgeile ogen en wist zeker dat de mijnen even vol met lust en geilheid stonden als de zijnen. Inmiddeks wel in elk geval. Nu de frustratie weg leek bleef alleen dat over, wat zeker niet erg was nu we eenmaal op gang waren. Ik voelde hem al onder me wat opspannen en wist dat hij ver was. "Kijk me aan, Boo." heeg ik hees. Ik was altijd doodstil tijdens sex, tot mijn hoogtepunt, waar ik inmiddels ook zeker wel bij in de buurt kwam. Ik hoorde allerlei gepiep van de deur komen. Ik pakte een mes, terwijl ik doorging, en gooide die net in het frame van de deur. "Kom zo. Nu bezig. Opkallefateren." gromde ik hees voor ik me weer conpleet op de jongen onder me stortte. Het was haar eigen schuld als ze nu bleef kijken en iets zag wat haar niet aanstond. Ik legde mijn handen op zijn heupen om hem voor het einde nog net iets dichterbij me te trekken, zodat ik nog net iets harder en dieper kon stoten en zo nog harder zijn prostaat kon raken. Zelf was ik erg dichtbij, maar niet dichtbij genoeg om het zo af te kunnen maken. Afmaken lukte me alleen als iemand mij onderhanden nam, in plaats van andersom. Ik ging als een woesteling verder en voelde de laatste beetjes frustratie en woede verdwijnen. Dit kon een mens echt goed doen. "Kom maar, Boo." heeg ik zacht en hees. Tuurlijk wilde ik graag en mijn nogsteeds aanhoudende moordtempo hielp niet mee aan het verminderen van het gevoel, maar hem nu volspijten zou nog best lastig worden, want zo ver was ik ook nog niet. We waren dan wel al een flink tijdje bezig, tijdens mijn gefrustreerde tijd werd er niet gewerkt naar een orgasme toe in mijn lichaam. Alleen naar het verlichten van de frustratie. Pas daarna kon het andere beginnen. Dat was ook een reden waarom het onderop makkelijker ging, dan had ik vaak weinig frustratie en woede in mijn systeem, en mijn prostaat was gewoon extrewm gevoelig. Alles aan de buitenkant was flink afgemat qua gevoel, al voelde Louis nogsteeds heerlijk warm en semi-los, maar van binnen, vooral letterlijk, waren dingen veel gevoeliger, bovenal dus mijn prostaat. Ik bleef nu gewoon gedachteloos en genietend doorgaan, terwijl op dit punt toch af en toe een zacht kreuntje over mijn lippen rolde.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik beet hard op mijn lip om mezelf tenminste nog enigszins stiller te krijgen, wat een heel zinloze poging was, want ik was allang het punt voorbij waar ik nog in staat zou zijn om te stoppen. Daardoor had ik niet veel keuze behalve het gewoon over me heen te laten komen en mezelf te laten gaan. Het zou me niet verbazen als dit beneden goed te horen was, al voelde het op dit moment niet als mijn probleem. Het was alsof dit niet veel vaker was gebeurd, ondertussen werden er zelfs geen grappen meer over gemaakt, dat werd oud. Ik had mijn ogen gesloten onder alle verschillende gevoelens die ik had, het werd even teveel. Zoals het er nu uitzag zou ik niet lang meer meegaan, mijn spieren spanden zich al een beetje aan. Mijn ogen vlogen weer open toen ik daar de opdracht tot kreeg, wat het alleen maar moeilijker voor me maakte. De blik in zijn ogen alleen al had me al over de rand kunnen duwen, maar ik hield me in, voor mezelf wilde ik nog heel even volhouden. Het voelde veel te goed. Verbaasd verplaatste mijn blik zich even naar de deur vanwege de onverwachte bezoeker, die ik eigenlijk wel heel gauw weg wilde hebben. Als ik er de kracht voor gehad had ik iets gezegd in de trant van dat dit niets was voor kinderen, maar voor deze keer liet ik Niall het woord doen. Al rolde er toch een grinnik over mijn lippen door zijn reactie, die snel wegstierf toen ik merkte dat hij zijn handen naar mijn heupen bracht. Eerst siste ik zacht omdat hij met zijn hand precies op de wond drukte, die toch meer pijn deed dan ik dacht, maar dat verdween al snel toen ik heel goed voelen dat hij mijn smeekbedes verhoord had. Al kreunend holde ik mijn rug iets van het bed af, terwijl ik mijn nagels zo diep in zijn huid had gezet dat het niet goed kon zijn. Ik keek de jongen recht aan voor een klein beetje bevestiging, zijn woorden die volgden jaagden me met een luide kreun van zijn naam over de rand, waardoor ik even niets kon behalve sidderend blijven liggen. Met een beetje kracht legde ik een van mijn handen op zijn heup en duwde er zacht tegen, als teken dat hij moest stoppen. "Gevoelig," bracht ik uit in een zachte piep. Ik wist dat ik hem zo moest gaan helpen, maar hij moest me dan toch echt heel even geven om op adem te komen, want de euforie stroomde zo heftig door me heen dat ik me amper kon bewegen, laat staan dat doen. Hijgend liet ik mijn hoofd weer achterover op het bed vallen, dit ging ik weten morgenochtend, en goed ook.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Eigenlijk zodra ik hem nog net iets harder nam, reageerde zijn lichaam zo erg dat hij mij toch ook wel richting de rand trok. Ik voelde hem onder me heel erg dichtbij komen. Zodra ik hem toesprak was hij over de rand. Hij trok zo erg samen dat het een lage kreun uit mijn borst werd getrokken. Mijn ogen rolden terug in hun kassen en ik was even compleet van de wereld. Toch ging ik zonder te denken door aan het gaan met mezelf richting de rand te drijven. Het voelde zo geweldig en hij was door zijn spiersamentrekkingen zo strak dat mijn onderbuikgevoel zwaar werd en de extase en adrenaline langzaam maar zeker mijn lichaam overspoelden. Hij zou dit zeker voelen morgen, maar ik hoopte niet dat hij spijt zou hebben. Al had ik het gevoel dat spijt niet in zijn systeem zat op dit moment. Ik merkte het pas bij Lou's duw tegen mijn been en zijn gepiep. Ik haalde mezelf met tegenzin uit hem en liet me naast hem vallen. Ik bleef naar de jongen kijken, die mij hopelijk zo ook zou verlossen. Hij was echt prachtig zo. Compleet gebroken door euforie en nogsteeds met de kracht om alles naar zijn hand te zetten. Ik was compleet verzwolgen door zijn prachtige verschijning. Zo was hij echt nog een stuk aantrekkelijker dan hiervoor. Niet dat ik me ooit aangetrokken voelde tot iemand, maar bij zowel hem als Harry, maar vooral bij hem. Nu pas merkte ik dat ik weer bloedde. Dat was niet heel handig, maar het kwam later wel. Er zaten toch al genoeg bloedvlekken op mijn bed. Ik drukte een paar kussen op zijn schouder en streek door zijn haren. Alleen zo nu en dan deed ik hier lief en zacht, maar zodra hij wat was bijgekomen, zou ik weer wat ruwer worden. Hopelijk zou de jongen snel genoeg zijn bijgekomen, want ik zat al best dichtbij de rand. De rand waar ik weer langzaam vanaf zakte, maar met de jongen zo naast me ging het zeker niet snel. Of mensen ons konden horen en of het meiske er nog stond kon me echt niets schelen. Louis had me afgeholpen van mijn frustratie en gaf me er euforie en extase voor terug, al wist ik ook dat dit pas het begin was. "Waarom doen we dit ookal weer alleen door frustratie?" heeg ik hees, haast onhoorbaar. Die vraag kwam elke keer van mijn kant na de sex, maar een echt antwoord was er denk ik niet op, zeker niet op deze momenten.

[ bericht aangepast op 6 aug 2014 - 19:08 ]

Bowties were never Cooler

Noëlle Violet Henderson

Nialls woorden waren duidelijk, een grinnik verliet mijn mond. Ze gingen weer door, iel, ik liep snel de kamer uit voordat dit beeld eeuwig op mijn netvlies was geprint. Nou, wat moest ik hier nou van denken? Zal ik het aan iemand vertellen? Nee. Ik weet niet wat er gebeurd als een van hun er achter komt dat ik dit doorverteld heb. Ik denk dat ze me zo bewusteloos slaan, daar zijn hun wel in staat voor. Een rilling loopt over mijn rug, eerlijk is eerlijk, ik kan hun niet alle twee aan. Daarom besluit ik het maar voor mezelf te houden en proberen te vergeten. Ik zet mijn kont op de reling van de trap en glijdt naar beneden, ja dit soort kinderachtige dingen vind ik leuk.
Als ik weer in de ruimte kom waar de bespreking zich zo bevind hoop ik dat niemand vraagt waar ik was, of vraagt waar Niall en Louis zijn. Dat zal vast niet gebeuren, aangezien de meeste hier bezig zijn met zichzelf. Ik hoop dat die twee snel komen, anders zijn de leuke klussen al weg. Maar dat is ook een voordeel, grotere kans dat de andere en ik een leuke klus krijgen. Dit keer is er wel een plek op de sofa en ik plof er hard op, niet rekening houdend met de rest. Dan schiet mijn broer weer mijn gedachtes binnen. Hoe zal hij reageren als ik weer thuis kom? Kan ik nog wel naar huis? Aangezien ik dan waarschijnlijk levenslang huisarrest krijg en alleen naar buiten mag voor school.

Louis Tomlinson
Een idiote grijns verscheen rond mijn lippen door het fantastische gevoel dat door mijn aderen racete, en een klein beetje door de reactie die ik hem wist uit te lokken. Het was al heel lastig om Niall te laten kreunen, dus ik was redelijk trots op mezelf, al had ik het niet perse opzettelijk gedaan. Voor heel even liet ik hem doorgaan, omdat het te goed voelde, maar het duurde niet lang voor ik zo gevoelig werd dat dit gewoon niet prettig meer was en ik hem loet stoppen. Ik vond het niet leuk om hem dit aan te moeten doen, wetende dat hij nu ook heel dichtbij was en dit heel frustrerend moest zijn, maar ik kon even echt niet meer. Toch was ik blij dat hij dat deed, en keek opzij naar hem toen hij naast me kwam liggen. "Je staart naar me," mompelde ik buiten adem, maar alsnog met een scheve glimlach. Niet dat ik het erg vond, ik kende niemand die het niet heerlijk vond om zo aangekeken te worden, alsof ik op dit moment het beste voor hem in de wereld was. Ik genoot van zijn hand door mijn haren en de kusjes die hij me gaf, het gebeurde veel te weinig dat hij dit soort lievere dingen deed, dus nam ik het er ook van. Langzamerhand werd ik iets meer mezelf, mijn ademhaling werd langzamer, net zoals mijn hartslag, al dreef de euforie nog niet helemaal weg, waar ik geen enkel probleem mee had. Al zorgde het er wel voor dat ik me nog wat zwak voelde op bepaalde punten, maar dat had ik er zeker voor over. Ik haalde mijn schouders op bij zijn vraag, niet echt een antwoord wetende, als hij er iets aan wilde veranderen hoorde ik het vanzelf wel. Met moeite drukte ik mezelf overeind en steunde op een arm, terwijl ik met de vingertoppen van mijn vrije hand lichtjes over zijn borst heen trippelde en af en toe steeds een stukje lager, om hem enigszins onschuldig vanonder mijn wimpers aan te kijken. Niall zou toch echt deze acties van mij moeten gaan dulden, wilde hij nog dat ik hem zou helpen. Ik boog me iets voorover en drukte een kusje op zijn kaak. "En hoe wil jij dat ik dit voor je ga doen?" vroeg ik hem suggestief. Ik had maar met vrij weinig dingen moeite, dus hij kon zeggen wat er maar in hem opkwam. Al vond ik het nooit zo om top te zijn, maar daar kon ik me zonder klagen overheen zetten. Vanuit mijn ooghoeken merkte ik dat Noëlle weg was gegaan, beter voor haar, beter voor ons. Beter dat er verder niemand het waagde om naar boven te komen, want die kreeg een kogel door zich heen. Ik kon achterlijk snel zijn als ik bij mijn revolver wilde komen.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Dat Lou me zag staren kon me echt niets schelen. Dat gebeurde soms wel eens en als hij het niet wilde merkte ik het snel genoeg. Zijn stem zorgde voor een rilling over mijn rug. Ik wist niet wat het was, maar juist de dingen die zo velen normaal vonden in dit soort situatie zorgden bij mij voor extreme reacties, wat me nog best flink kon irriteren, als ik niet al zo ver heen was als nu. Ik wilde nu gewoon dat hij het zou afmaken, specifieker hoefde het voor mij niet. Het zou alleen wel fijn zijn als ik morgen nog kon lopen, wat hij waarschijnlijk niet meer kon, maar zoizo zou dat lastig gaan met een wond als de mijne in mijn dijbeen. Bij mijn sexdronken vraag kwam er zoals altijd geen antwoord, maar wel iets anders waar ik erg naar uitkeek. Ik liet me acterover op mijn rug ploffen, maar hield mijn ogen gefocussed op de jongen met de bruine haren. Toch werd mijn blik al snel weer dodelijk toen hij weer zo achtelijk lief begon te doen. Toch wist ik dat ik het waarschijnlijk moest ondergaan als ik nog een dienst van hem wilde hebben. Toch vlocht ik mijn vingers wel door zijn haren, om hem iets te kunnen sturen en kon laten weten wanneer hij alsnog op moest passen. Ik was dan alle echte frustratie kwijt, gefrustreerd dat ik hier nogsteeds onafgehandelt lag was nou ook niet iets wat ik erg leuk vond. Bij zijn kusje op mijn kaak rolde er een zacht gegrom door mijn borst. Toch maakten zijn woorden het wel beter. Het was altijd fijn als hij top was, maar aan de andere kant wilde ik geen wraakactie of dat mijn wond verder scheurde. Gelukkig waren er altijd genoeg opties en had Boo maar met erg weinig dingen moeite. Ik grijnsde scheef en drukte zacht en suggestief licht tegen zijn achterhoofd. "Als jij dat leuke bekkie van je nou eens voor je laat werken in plaats van tegen je." zei ik hees en misschien een beetje duister. Het was flauw om hem nu op zijn vaak grote mond te wijzen, maar zelfs hij kon niet ontkennen dat alles wat uit zijn mond kwam hem vaker in dan uit de problemen had gewerkt. Daarbij was een blowjob iets wat al heel lang geleden was geweest en het was toen niet heel onaangenaam, dus misschien wel iets om nog een keer te ondergaan. Zelf geven was ik niet zo goed in volgens mij, maar inmiddels had ik het een aantal keer gedaan en ging het beter, maar nogsteeds vond ik het niet heel erg lekker om te doen. Maar als je onder lag, lag je onder en dan had jij het niet voor het zeggen. Het hielp je in elk geval wel uit de visuose circel van dat er altijd nog eentje zijn stokkie omhooggewerkt heeft staan en Louis, voor zover ik me kon herrinderen was er echt heel erg goed in.

[ bericht aangepast op 6 aug 2014 - 23:27 ]

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Het kostte me altijd even om bij te komen, al deed ik nu mijn best mijn adem weer terug te krijgen want ik kon het niet maken om Niall zo aan zijn lot over te laten. Ik gaf geen antwoord op zijn vraag, ten eerste omdat ik geen antwoord kon bedenken en ten tweede omdat ik nu sowieso niet kon denken, misschien dat ik er later nog op terug kwam als ik het me nog herrinnerde. Zodra ik me ook maar een beetje voelde alsof ik weer kom kwam ik half overeind, wat automatisch een reactie leek uit te lokken van zijn kant, waar ik eigenlijk best om moest grinniken. Het zag eruit dat het niet veel nodig zou hebben om hem wanhopig voor me te krijgen, zo ver heen als hij was, dus nam ik eerst de kans nog om het licht te irriteren door lief te doen. Ik grijnsde breed en onschuldig bij de dodelijke blik die mijn kant op kwam, net zoals dat ik op mijn lip beet toen hij zijn vingers door mijn haar heen vlocht. Ik zag wel hoe ver ik kon gaan zonder dat hij er een ruk aan gaf, veel kon hij me verder toch niet meer maken, althans, dat kon je bij hem nooit helemaal zeker weten. Opnieuw rolde er een grinnik over mijn lippen door zijn gegrom wat mijn kusje ontketende, die jongen moest echt eens leren ontspannen en gewoon genieten van wat hij kreeg, ik kon maar niet begrijpen wat hij er nou erg aan vond. Iedereen had toch zijn of haar affectie nog op z'n tijd? Om het toch een beetje beter voor hem te maken stelde ik voor dat hij mocht kiezen hoe of wat ik zou doen. Door het zachte duwtje tegen mijn achterhoofd kreeg ik al snel door wat hij van me verlangde, al keek ik heel verontwaardigd en pruilde ik een beetje bij zijn woorden die volgden. Misschien had hij dan gelijk dat ik mezelf nogal vaak in nauwe situaties praatte, maar daar hoefde hij me niet zo op te wijzen en daarbij had ik met mijn vlugge praatjes ook al zat voor elkaar gekregen in mijn leven. Toch schoof ik met een zucht naar zijn benen toe en duwde die een beetje uit elkaar zodat ik er zelf tussen kon gaan zitten. Bij mij was Niall snel en hard geweest, dus leek het me eerlijk om bij hem langzaam en zacht te doen, al paste ik heel goed op dat ik niet in de buurt van zijn wond kwam. Heel lichtjes drukte ik mijn lippen tegen de plek op zijn heup waar zijn v-lijn begon, om daarmee en met mijn tong tergend langzaam de lijn naar beneden te volgen. Het was nu mijn manier of geen manier, anders mocht hij het lekker uitzoeken. "En waag het niet om die heupen van het bed af te halen," mompelde ik tegen zijn huid, inmiddels bij zijn lies. Ik had er de macht voor en dan werd ik ook iets dominanter, daarbij had ik geen zin om zo half te moeten stikken, ik had mijn stem nog en had daarom om geen intentie om die alsnog te verliezen.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Het was wel duidelijk dat Louis mijn opmerking over zijn babbels niet kon waarderen. Toch lag het niet in mijn opvoeding om me zomaar te verontschuldigen. "Maar t zijn wel leuke babbels, hoor Boo." mompelde ik oprecht om het leed hopelijk iets te verzachten. Het was waar dat ik graag naar verhalen luisterde, zeker als ik een goede dag had, en Louis was nooit uitvertelt. Het mooist vond ik de verhalen van zijn jeugd en alle dingen die hij uitvoerig beschreef, waar ik alleen maar van kon dromen, zoals schommels en het pretpark en speelgoedwinkels. Daarbij kwam dat ik mezelf ook vaak in het nauw sprak, maar daarom sprak ik dus nog maa amper. Gelukkig ging Louis wel door. Hij had me net zo goed hier kunnen laten liggen en zin in trekken had ik niet. Hij deed het wel erg rustig aan, waardoor ik onrustig werd en vooral met mijn heupen wat heen en weer bewoog tot het moment dat zijn zachte lippen mijn huid raakten. Eigenlijk zonder dat ik er bewust een commando voor had gegeven drukte mijn lichaam mijn heupen omhoog, hopend op meer. Daarom was het ook best lastig om zijn orders op te volgen, maar ik zag duidelijk in zijn ogen dat ik anders helemaal niets zou krijgen. Zijn tergend langzame geplaag liet me nu al ongeduldig licht aan zijn haren trekken en weer wiebelde ik met mijn heupen. Het zou niets helpen, maar toch. Al dat lieve zachte gedrag was niets voor mij. Dat was zwak gedrag en ik mocht er niet aan toegeven. Het was al erg zat dat ik net zelf zo deed, maar eraan toegeven zou nog veel erger zijn. Lieve, zachte, gevoelige Niall, die hiervan genoot, was zwak en had daarom al zo lang het daglicht niet meer gezien dat hij alleen via mijn handen soms nog zich kon uiten, maar niet vaak. Ik wilde niet en kon niet van al dit lieve zachte gedrag genieten, want ik mocht die jongen die ik ooit in me had geen vrijheid geven. Ze hadden me niet voor niets hem diep weg laten stoppen. Misschien had dit alles daarom ook zoveel effect op me, omdat het die andere Niall weer kracht gaf om te vechten. Vaak niet genoeg, maar als Boo, of Hazza, op een dag besluit me neer te leggen en voor de hele tijd lief en zacht te behandelen, om de liefde te bedrijven, liefde was nog zoiets wat ik niet kende en niet wilde kennen, dan zou het goed kunnen dat hij sterk genoeg wordt voor een flinke tweestrijd in me, wat ik koste wat het kost wilde voorkomen. Ik had niet voor niets die ander moeten verbannen naar een plek met onbreekbare dikke en oneindig hoge muren... Toch? Om mezelf uit gedachten te krijgen die ik nu niet wilde hebben, drukte ik Louis zacht toch dringend de goede richting op. Ik kon het niet laten om als hij zo deed wat controle terug te nemen. Moest hij me maar niet doen twijfelen aan mezelf en mijn opvoeding.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik was niet echt beledigd door zijn woorden, maar toch was het leuk om hem zich op zijn eigen manier te horen verontschuldigen. Een sorry kreeg ik nooit, dus dit was waarschijnlijk het beste dat ik kreeg. Daarbij had hij er niks over te zeggen, hij was degene die me altijd vroeg om over bepaalde dingen te vertellen, wat meestal iets was dat hij zelf nooit had meegemaakt. Toch vond ik dit geen reden om zomaar te stoppen en nam ik voorzichtig plaats tussen zijn benen. Ik glimlachte licht toen ik zijn ongeduldige heen en weer geschuif van zijn heupen zag, om mijn handen er stevig op te leggen om ze stil te houden, ook al drukte ik weer niet zo hard dat het pijn zou doen. Heel langzaam ging ik te werk. Ergens was dit heel vals van me, aangezien hij al zo dichtbij wa en dit het alleen maar langer voor hem liet duren. Een gedempte geërgerde grom rolde over mijn lippen bij het zachte getrek aan mijn haar, waarna ik expres nog langzamer ging. Als hij me nou gewoon mijn gang liet gaan was er niks aan de hand. "Ik weet wat ik doe," mompelde ik zacht, om licht een paar kusjes tegen de binnenkant van zijn been te drukken. Als hij zelf net al mij zacht behandelde, zou hij het in principe ook moeten kunnen accepteren, al was het maar voor even. Ik maakte een klaaglijk geluid toen hij mijn hoofd opnieuw een beetje opzij duwde, dus drukte ik mijn lippen heel kort op de top om het toch een beetje tevreden te stellen, om hem vervolgens doordringend aan te kijken. "Ontspan je nou toch eens, joh. Je gaat er heus niet dood aan, hier hoor je van te genieten, Niall," bracht ik zacht uit, om iets verder omhoog te kruipen en hem een kus te geven en ondertussen toch iets met mijn heupen tegen de zijne aan te schuren. Ik trok terug en ging weer op mijn eerdere plekje zitten, besluitend dat ik net zolang zacht ging doen tot hij zich eindelijk eens zou ontspannen. Hij moest er toch ergens van genieten, het was onmogelijk dat het hem compleet koud liet. Op mijn dooie gemak ging ik verder met zijn liezen en heupen bewerken met mijn lippen en tong, om heel af en toe zacht mijn tanden te gebruiken, ik had alle tijd van de wereld, maar ik nam aan dat hij zelf vond dat het iets sneller mocht gaan. Het lag volledig aan hem hoe snel dit over voor hem was, al was dit heel stiekem ook een klein beetje van wraak hoe hij met me om was gegaan.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Elke actie die ik maakte in de hoop dat hij zou opschieten, werkte enkel averechts. Louis wist zeker wat hij deed, maar ik werd er niet gemakkelijker of rustiger van. Ik mocht er van mezelf niet van genieten en dat maakte dit juist zo lastig. Het moment dat hij mijn top beroerde met zijn lippen hapte ik naar adem. Het voelde zo extreem goed, maar het was veels te snel weer over. Zijn ogen boorden zich in de mijnen en lieten me heel klein voelen. Net weer dat 6-jarige jongetje zonder familie toen ik hier kwam. Zijn woorden legden mijn zwaktes blood en het kusje maakte het af. Ik brak en liet Louis compleet los. Mijn handen vonden het laken en grepen dat vast terwijl Louis zijn gang ging. Ik genoot niet meer en zakte snel weg van de rand. Ik voelde me er echt niet meer naar. Voorzichtig legde ik mijn handen op zijn schouders en drukte hem van me af. "Ga alsjeblieft." zei ik gebroken en kleintjes. Net was ik wanhopig geweest, nu wilde ik alleen even tijd voor mezelf. Hoe wonderlijk wat een paar woorden konden doen met een man. Misschien was het niet goed om dit deel van mezelf zo lang opgesloten te houden. Het moest een keer misgaan en misschien was het wel goed dat het kleffe zachte Boo was die me hiertoe had gedreven. Die zou het hopelijk niet tegen me houden en het tegen me gebruiken. Dit gevoel stond me namelijk absoluut niet aan. Louis kon er natuurlijk niets aan doen, hij bedoelde het goed en ik snapte ook wel dat hij het soms wat zachter en liever wilde, maar dat kon mijn normale zelf niet en mijn zwakke zelf wilde ik niet openbaren. Ik had zo lang geleerd dat ik niet zo lief, zacht en zorgzaam te zijn. Dat was zwak en zwakte werd je dood in dit leven. Waarschijnlijk als mijn ouders nog hadden geleefd, was ik heel anders geweest, maar dat was niet zo. Zij waren dood, Greg was dood, de rest was allemaal dood. Ik had niemand meer. Ja, de mensen hier, maar echt iemand op wie ik altijd kon vertrouwen had ik niet. Tuurlijk waren er genoeg mensen die er eigenlijk altijd voor me zouden zijn, maar niemand zat ertussen tegen wie ik nu zou opkrullen en die me zou beschermen tot alles weer goed was. Dat durfde ik niet aan, daarvoor zou ik mezelf te kwetsbaar opstellen tegen iemand die me zo kon omleggen. Ik vertrouwde Lou wel, maar nogsteeds niet genoeg. Vertrouwen had ik al lang niet meer, ook mijn zachte zelf niet. Ik wilde nu alleen zijn en hopelijk snapte de jongen dat.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik zag gelijk de verandering in zijn houding en blik bij mijn woorden, wetende dat dit tot twee dingen kon leiden. Het eerste, en meest waarschijnlijke, was dat hij het van zich af schudde en deed alsof er nooit iets gebeurd was, wat hij meestal al deed. Het tweede was dat hij eindelijk een keer zou toegeven, wat ook weer kon consulteren in dat hij het toeliet of alsnog vocht en zou breken. Hij had zijn hand al uit mijn haar gehaald dus kon het niet heel lang meer duren voor er iets ging gebeuren, ondertussen ging ik gewoon nog door, het lag er maar net aan hoe of wat, en het zou best eens kunnen dat ik zelfs door mocht gaan. Het werd al snel dat -dat in ieder geval niet ging gebeuren toen ik zijn handen op mijn schouders voelde die me van hem weg duwden. Zijn woorden verbaasden me enigszins, maar ik begreep het wel, de toon waarop hij het zei maakte al meer dan genoeg duidelijk. Ik had niet verwacht dat het me pijn zou doen om Niall zo te zien, dit was zo onnatuurlijk voor hem dat ik het best eng vond. Misschien was het voor het beste, misschien ook niet, ik kon het echt niet inschatten zo. "Ni," begon ik zacht, voor ik mijn hoofd schudde en opstond van het bed. Ik had maar weinig plekken om heen te gaan, ik woonde in dit krakkemikkige pand en een eigen kamer had ik niet echt, aangezien ik de nacht meestal bij een ander doorbracht. Naar buiten was ook geen echte optie meer, naar beneden wilde ik al helemaal niet, ik had geen zin in een preek waarom ik niet bij de bespreking was. Met een zucht pakte ik het doosje met babydoekjes van een van de kasten af en maakte eerst mezelf schoon, om het doekje dat ik gebruikte in de vuilnisbak te dumpen. Ik raapte mijn kleren bij elkaar, of wat er van over was tenminste, ik zou het even zonder boxer moeten doen, om die weer voorzichtig aan te trekken, mezelf de pijn besparend. Kort wierp ik nog een blik richting de jongen, maar zonder medelijden, ik was nog niet zo erg dat ik het negeerde dat hij dat haatte. Mijn blik verplaatste zich naar het raam, waarvanuit je zo op het dak terecht kwam, ik was altijd al via zijn kamer gegaan om erop te komen, en voor nu wa het mijn laatste optie om heen te gaan. "Ik zit op het dak, mocht je me nodig hebben," mompelde ik terwijl ik langs het bed naar het raam liep, de sterke neiging weerstaand om mijn lippen nog even op zijn voorhoofd te drukken, om redelijk behendig door het raam heen te klimmen. Het dak was niet al te schuin, dus kon je -je makkelijk heen en weer verplaatsen, al zat ik meestal of op het hoogste punt of op de rand, op dit moment ging ik voor het eerste. Eenmaal daar legde ik mijn hoofd in mijn handen, radeloos, ik wilde hem zo graag helpen, maar ik was veels te bang om het nog erger te maken.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Gelukkig respecteerde Louis mijn wens. Ik zag alleen nog wel wat schok en angst op zijn gezicht, maar in elk geval geen medeleven. Dat scheelde wel, want dat wilde ik echt niet. Dat ik was gebroken door alleen maar een paar simpele woorden en handelingen was al erg genoeg. Dan hoefde iemand het er nog niet in te wrijven met medelijden. Zodra hij van het bed was krulde ik me op en sloeg mijn armen om mijn benen. Ik wist het allemaal echt even niet meer. Niet hoe te voelen, hoe te reageren, hoe te doen, hoe te zijn. Bij zijn woorden knikte ik een beetje en keek hem na toen hij mijn raam uit kroop. Toen hij niet meer in zicht was kroop ik even van mijn bed om mijn deur dicht en op slot te doen. Daarna trok ik mijn boxer weer aan en kroop weg in het meest beschermde hoekje in mijn kamer. Het was een hoekje onder mijn bureau in een hoek met uitzicht over mijn hele kamer, de deur en het raam. Hier krulde ik me terug op en begon te snikken. Ik wilde niet huilen, maar het ging vanzelf. Het waren tranen van woede, frustratie, pijn, verwarring, eenzaamheid en verdriet. Mijn schouders schokten en mijn gedachten gingen overal naartoe. Naar mijn verloren familie, mijn harde jeugd, de woede op mezelf voor deze zwakte, alle twijfels of gevoel wel echt gelijk stond aan zwakte, alles. Uiteindelijk trok ik mijn gitaar bij me en begon het eerste liedje te spelen wat ik ooit had geleerd. Het was een oud Iers kinderliedje dat mijn moeder me had geleerd voor haar dood. Het gaf me een vreemd soort rust. Alsof het me toch het gevoel gaf dat mijn moeder op een vreemde manier er voor me was. Ik speelde in stilte, met schokkende schoudertjes, en werd langzaam rustiger. Mijn gedachten bleven enorm warrig en overal, maar ik kreeg mijn uiterlijke schijn van emotieloosheid en kalmte weer over me heen. Van binnen was mijn normale zelf nog niet terug, maar dat kwam wel. Ik zuchtte een aantal keer en kroop toen onder mijn bed vandaan. Mijn gitaar legde ik op mijn bed en ik wreef mijn tranen weg. Daarna wankelde ik naar het raam en kroop eruit. Mijn been deed enorm veel pijn, maar ook dat hield ik binnen. Ik keek in het rond en zag uiteindelijk Louis op het hoogste punt van het dak zitten. Ik slikte, om mijn trots en angsten weg te slikken. Heel langzaam klom ik naar hem toe en ging naast hem zitten in stilte. "Sorry." mompelde ik zacht. Mijn hoofd liet ik op zijn schouder zakken. "Hoe doe jij het, Boo?" mompelde ik zacht en enigsinds nogsteeds wanhopig. Ik wilde niet kwetsbaar zijn, maar dat was ik nu zeker wel. Ik staarde voor me uit naar de stad en de sterren. Het bracht me rust, maar ook weer het gevoel dat ik extreem klein was, wat me weer kwetsbaarder liet voelen.

[ bericht aangepast op 7 aug 2014 - 19:20 ]

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Dit was echt mijn plekje, het grootste deel van de mensen die op dit moment in de woonkamer zaten durfden hierboven niet te komen en dus was het van mij alleen. Ik kwam hier om tot rust te komen of als ik even alleen wilde zijn, het geluid van de wind en de omgeving hield me rustig. Het was een hele heldere nacht, geen wolkje aan de lucht en met honderden schitterende sterren, waaruit ik een paar sterrenbeelden kon opmaken. Maar hetgeen wat toch wel het meest opviel was de maan, hij leek rond, totdat je iets beter ging kijken. Net niet volmaakt rond, daarvoor zou hij nog even moeten wachten. Zo ging het in principe ook met mensen, het kon heel erg lang duren voor je ergens goed in werd, maar dan had je ook wat en was het een prachtig aanzicht, iets waarover gepraat werd. Een kleine glimlach vormde zich op mijn gezicht bij het horen van zachte gitaarklanken die ik vanuit de kamer hoorde komen tussen het geruis van de wind door. Dat was wel een nadeel, het waaide redelijk en het was flink afgekoeld buiten, ondanks dat het zomer was. Een zucht rolde over mijn lippen en ik staarde een beetje in de verte, ik focuste me eigenlijk nergens op, waardoor ik een beetje wazig zag. Die wazigheid werd doorbroken toen ik iets het dak op zag komen, wat ik even later herkende als Niall. "Het is al goed," aanvaarde ik zijn excuses, hij had er ook niks aan kunnen doen. Ik sloeg mijn arm rond zijn schouders toen hij zijn hoofd op mijn schouder legde, ik nam aan dat dit wel mocht nu hij zelf ook zo handelde. Bij zijn vraag keek ik hem wat schuin aan. "Wat, gevoel tonen?" Ik haalde mijn schouders op. "Weet ik niet precies, ik denk dat het vanzelf gaat bij mensen om wie ik geef, bij sommigen meer dan anderen. Bij mijn zusjes ben ik vooral degene die ik was, voordat ik in deze wereld terecht kwam, als jij me ooit zou zien zou je me de grootste softie ooit noemen. Bij jou en Hazz ben ik al wat harder, maar ik ken jullie goed genoeg en geef genoeg om jullie om mijn mijn muren laag te houden," vertelde ik, hopende dat dit een beetje was wat hij bedoeld had. Ik trok hem iets dichter tegen me aan toen ik goed door kreeg hoe weinig de jongen eigenlijk aanhad, volgens mij kon Niall het niet anders dan koud hebben. "Heb je het niet koud, Ni?" vroeg ik bezorgd, bereid om direct weer naar binnen te gaan, hoe fijn ik het hier ook vond.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Ondanks dat ik nogsteeds erg van slag was en erg met mezelf in de knoop lag, was het fijn dat nu ik bedaard was iemand me wilde helpen. Of in elk geval zo leek het. Zijn arm om me heen had ik normaal weggeslagen, maar nu kroop ik nog iets dichter naar hem toe. Zijn zachtheid en warmte werkten kalmerend. Ik zuchtte zacht en vroeg hem mijn meest brandende vraag. Ik knikte bij zijn wedervraag en keek op naar zijn gezicht terwijl hij sprak. Ik knikte een beetje bij zijn woorden, maar snapte het nogsteeds niet helemaal. Ik keek weer naar de lucht en de stad. "Je bent nu al een heerlijk grote softie." mompelde ik zacht terwijl ik fijn tegen hem aan bleef zitten. Ondanks dat ik me erg zwak en soft voelde, was het ook fijn om zo even stoom af te blazen van mijn zo lang opgesloten kant. Pas toen hij vroeg of ik het niet koud had merkte ik dat het niet erg warm was buiten en ik al best wat bloed had verloren. Ik haalde mijn schouders op en zuchtte. "Het is gewoon zo moeilijk. Met gevoelens ben je zwak, maar zonder ben je een tijdbom en gebeurt er dus dit. Ik wil niet zwak zijn, Boo, nooit. Het voelt slecht om te voelen, maar ook weer zo goed. Waarom is het zo lastig? Vroeger zeiden ze al dat ik niet thuis hoorde in deze wereld, maar ik had en heb nogsteeds geen andere wereld. Door de kilte kan ik het aan, maar zodra ik op een of andere manier gevoelens toelaat stort ik in." Ik trilde een beetje, net als mijn wanhopige stem. Dit alles was fijn om eruit te gooien, maar aan de andere kant voelde het niet goed om iemand anders zoveel gevoelige informatie te geven. Dat gaf hem veel macht over me op een of andere manier. Zacht en trillend zuchtte ik en staarde naar de sterren. Ooit had iemand me gezegt dat de mensen die we verloren als sterren aan de hemel kwamen te staan om over ons te waken en er voor ons te zijn. Het was waarschijnlijk gewoon een verhaaltje om een kind gerust te stellen die al meer dood had gezien dan velen in hun hele leven. Toch gaf het me een soort gevoel van bescherming. Dat er toch nog altijd iemand voor me was, die er altijd voor me was en me nooit iets tegen me zou gebruiken. Louis was dan wel een goede jongen, een te goede jongen voor deze wereld, hij kon alsnog dingen tegen me gebruiken, zoals dit. Toch had ik hem dit vertelt en kon ik er niets meer aan doen. Ik hoopte nu gewoon dat hij me graag wilde helpen en niets wilde aandoen.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Op mijn eigen manier probeerde ik zijn vraag zo goed mogelijk te beantwoorden, al was het waarschijnlijk nog niet begrijpbaar maar dat was een ander verhaal, ik had tenminste mijn best gedaan. Hij leek het in ieder geval een beetje te snappen, wat goed genoeg was voor nu, misschien dat er nog meer van zou komen mocht hij dat willen, maar ik ging niks aan hem opdringen, dat liep fout af. Ik vond het al heel wat dat hij zo tegen me aan hing en ik een arm om zijn schouder had zonder dat ik daarvoor eerst verwondingen had moeten oplopen. Ik maakte een beledigd geluidje bij zijn opmerking, ook al wist ik dat het er wel zo uit moest zien in zijn ogen, en om dat nog eens te benadrukken drukte ik mijn lippen tegen zijn kruin. "Geloof me, dan ben ik erger, vooral met de tweeling. Het eerst wat ze vragen als ik een keertje thuis ben is of ik met ze meega naar de speeltuin, heel schattig. Jij zou er waarschijnlijk van overgeven," zei ik met een kleine glimlach. Zacht vroeg ik hem of hij het niet had zo met amper kleren aan, en toen hij zijn schouder ophaalde geloofde ik hem niet helemaal, zelfs ik vond deze wind niet prettig en ik had gewoon iets om me warm te houden. Dus maakte ik het maar mijn taak om hem warm te houden en verplaatste ik mijn armvan zijn schouders naar zijn middel en trok hem wat meer mijn kant op. Met mijn volle aandacht op hem gericht luisterde ik naar zijn verhaal, ik begreep zijn denkwijze wel, daar niet van, maar ik zou het dus nooit voor elkaar krijgen om alles voor honderd procent uit te schakelen, al was het maar voor even. "Gevoel staat niet gelijk aan zwak zijn, dat is een fabel. Ik laat mezelf voelen, en dan mag jij me een softie vinden, maar volgens mij voer ik nog steeds prima orders uit zonder dat het in de weg komt te staan. Je bent geen robot die maar door kan gaan zonder pauze, Ni. Je bent een mens en het is menselijk om te voelen. Het hoeft geen slecht iets te zijn, sommige gevoelens zijn de beste in de wereld. De simpele dingen, in mijn geval de nostalgie om weer eens op een schommel te zitten en me weer een zorgeloos kind te voelen of een klein beetje affectie krijgen van jou, het is al zeldzaam als ik dat krijg dus ik ben blij met wat ik heb. En vergeet de grotere dingen niet, liefde, het kan het beste zijn wat iemand overkomt. Het gevoel dat je krijgt als je degene waarvan je houdt aan het lachen krijgt is overweldigend en geweldig. Ik zou dat alles voor geen goud op willen geven. Misschien dat jij ook een kans kan wagen, al kan het langzaam en opbouwend zijn?" Het was een heel verhaal, maar zo zag ik het nou eenmaal, en het kon dat het hem goed zou doen, al was het maar heel even en om te proberen. Anders kon hij alsnog doen wat hij zelf wilde, maar ik vond het op z'n minst het proberen waard.

Because I love him, do I need another reason?