Good Guys Are Bad Guys [Speeltopic] || RPG || 1D - Speeltopics

Een van de meest beruchte bendes in Engeland, niks lijkt te veel voor deze groep mensen. Van stelen tot drugs dealer en nog veel meer, alles om maar geld in de kas te krijgen. Maar dat gaat niet altijd even gesmeerd als het altijd lijkt te gaan. Wat als mensen bedenken dat ze het geld helemaal niet willen delen en wat achterover slaan en daar andere achter komen? Wat als mensen er genoeg van hebben, maar te diep in dit alles zijn gezogen waardoor ze geen kant meer op kunnen? Of wat als er liefdes ontstaan die er voor zouden kunnen zorgen dat ze alles niet langer geheim kunnen houden?

Rollen:

[ bericht aangepast op 3 aug 2014 - 13:53 ]

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Louis Tomlinson
Als ik wilde kon ik best medeleven tonen, maar dan moest je er me wel de kans voor geven, want zo dus echt niet ging. Zijn geërgerde zucht zei me eigenlijk wel genoeg, al konden een paar details nooit kwaad. Zonder al te veel moeite liet ik me door de jongen achterover op het bed drukken, dat gebeurde uiteindelijk toch wel dus tegenspartelen had bar weinig zin. Wat ik iets minder vond was dat hij me letterlijk klem zette en ik zo geen kant op kon, niemand met een leefstijl als het onze vond het prettig om klem gezet te worden, je moest weg kunnen zodra er iets gebeurde. Toch liet ik het maar zo, want Niall zag er niet uit alsof hij nu tegenspraak duldde. Stilletjes luisterde ik naar de verklaring die toch kwam, om begrijpend te knikken. Als ik dat was geweest zou ik ook zo chagrijnig als de pest geworden zijn. Het was dat ik vanaf het dak niks gespot had, anders was ik komen helpen, dat was mijn plicht. Het was duidelijk te zien dat de jongen er heel erg kwaad over was, en als ik niet ging oppassen kreeg ik dat over me heen. Natuurlijk was het goed als hij zijn frustratie ergens aan kwijt raakte, maar dat ging dan niet zo goed aflopen voor mij. Ik besloot dat een klein beetje kalmering niemand kwaad deed. Voorzichtig bracht ik een hand omhoog en streek daarmee over zijn wang, met woorden was ik verschrikkelijk met dit soort dingen, dus probeerde ik het maar fysiek. Zijn handen op mijn schouders waren daar wel een belemmering voor, ik deed gewoon mijn best. Een korte rilling gleed over mijn ruggengraat toen Niall zijn hand naar beneden bracht, om hem even later verontwaardigd aan te kijken om zijn ruwheid. Ik was het dan wel gewend om ruw door hem behandeld te worden en ik kon ook niet zeggen dat ik het niet fijn vond, maar zo deed hij nooit. Nu bevrijd van de druk op mijn schouders kwam ik enigszins overeind, met mijn vingertoppen van de ene hand ging ik heel licht onder zijn shirt door, de ander weer op zijn wang. Heel zacht drukte ik mijn lippen op de zijnen, in nog een poging om hem rustig te houden. Misschien tevergeefs, maar als hij merkte dat ik hier niet van gediend was kon hij zich, hopelijk, nog aanpassen.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Ik merkte aan heel Lou's doen en laten dat hij dit toch niet helemaal prettig vond. Ik snapte het aan de ene kant wel, maar het zat me allemaal echt even tot hier. Zijn streling over mijn wang zorgde voor een rare siddering, maar echt kalmte kwam er nog niet. Ik rukte zijn shirt uit, waardoor hij door mijn veranderde houding niet meer vast zat. Ik wist dat het niet eerlijk was om alles op Louis af te reageren, maar ik wist geen andere manier, want dit gebeurde tegenwoordig vaker en ik had mijn boxbal dus al aan gort geslagen. Louis was dan niet mijn boxbal, maar hij en Harry hielpen me vaak wel van mijn frustraties af te komen, al kreeg ik Louis vaak makkelijker op zijn rug dan Harry. Zijn hand die lichtjes onder mijn shirt ging en de zachte streling van zijn lippen maakten mij wel duidelijk dat hij het ietsje minder ruw wilde hebben. Ik wilde dan wel alle frustraties van me af krijgen, ik was nog wel bij genoeg om te weten dat ik hem ook wel te vriend moest houden. Daarbij liet hij dit ook elke keer weer wel toe, ondanks dat hij er vaak niet goed vanaf kwam. Ik kuste hem zo zacht mogelijk terug als dat ik op dit moment kon, wat nogsteeds aardig ruw was. "Ik probeer t, Boo." mompelde ik tegen zijn lippen voor ik mijn handen over zijn blote bovenlichaam liet strelen en onder mijn vingers de wonden en littekens voelde die zo bekent waren geworden. Een aantal kwamen ook door mij en daar voelde ik me nog best schuldig over, maar op die momenten verdiende hij ze wel. Met een hand ging ik door zijn wilde haren en de ander zette ik weer naast hem neer, want hem zo opsluiten als net was eigenlijk echt not-done hier. Je moest altijd weg kunnen op een of andere manier. Waarschijnlijk zou hij mij straks weer op mijn plek zetten, de plek van het kleine broertje waar ik thuis hoorde, maar nu nam ik wel even de leiding. "Laten we doorgaan. Dan zijn we misschien nog optijd voor die rotbespreking." mompelde ik voor mijn hand weer uit zijn haren gleed naar zijn broek. Nee, die bespreking irriteerde me ook, omdat zelfs als ik iets wilde zeggen, wat niet vaak gebeurde, ik er nogsteeds niet tussen kon komen en altijd maar, als onderdeurtje, de klusjes kreeg die niemand wilde doen of die veel risico's met zich meebrachten. Toch zou ik nooit iets weigeren, dat was respectloos en niet erg loyaal, maar toch kon ik me er flink over irriteren, zeker als dit soort dingen dan ook nog gebeurden.

Bowties were never Cooler

Ruby Arabella Castilla-Santiago ~ Outfit

Het is diep in de nacht als ik de deur van het huis achter me dicht gooi. Lucas en ik zijn... Tja, hoe zal je het noemen. Goede vrienden of gewoon de bekende naam, 'friends with benefits'. Het was dat ik naar de bende moest anders was ik gewoon gebleven. Ik hoor mijn hakken op de grond tikken en ik vis snel een spiegeltje uit de bordeauxrode tas om mijn arm. Ik check snel of mijn make up goed zit en mijn haar en gooi het dan weer terug.
Een kleine grijns verschijnt op mijn rode lippen als ik denk aan vandaag. Het ging goed, bijzonder goed eigenlijk. De handel ging voor de verandering is snel en zonder klagen, en daar was ik blij om. Klagende mensen in de vroege morgen gaan nooit goed samen met mij. Maar toen er ook nog een of andere rijke gozer langskwam omdat ik iemand moest neerhalen werd het helemaal mooi, met dat soort types kan je altijd veel geld vragen. Niet dat ik dat niet deed, maar extra is altijd mooi meegenomen.
Nadat ik zo'n kleine tien minuten heb gelopen kom ik aan bij het bendepand en ik open de deur. Ik hoor zacht geroezemoes waardoor het getik van mijn hakken nog duidelijker is. Een paar mensen kijken op en ik knik even naar ze. Veel zin om me in een gesprek te mengen had ik niet. Mijn bekende grijns verschijnt weer op mijn lippen als ik zie dat mijn vaste plek vrij is, de hangende stoel. Die zat voor mijn mening veel beter dan de bank. Maar dat zou ook kunnen omdat ik dan niet zo close zit met de anderen. Ik haal mijn schouders op en laat mezelf in de stoel zakken.
Ik sluit mijn ogen even maar open ze weer als ik wat geblaf en gegrom hoor. Ik lach even en al snel ligt mijn hond Bullet bij mijn voeten. Ik heb Bullet nu al drie jaar, de meeste mensen hier zijn wel gewend dat hij alleen naar mij luistert. Hij staat ook meestal aan mijn zijde, maar als er koppen gaan rollen neem ik hem toch liever niet mee.
Ik trek mijn jasje uit en leg hem op de tas die ook bij mijn voeten ligt. Ik vis ondertussen mijn sigaretten uit mijn zak tegelijk met mijn aansteker en klem er een tussen mijn lippen. Ik steek hem aan en gooi alles in mijn tas waarna ik de rook uitblaas. En nu maar wachten... En als het me te lang duurt ga ik gewoon weer terug..

El Diablo.

Louis Tomlinson
Ik liet een zachte zucht ontsnappen toen hij leek door te hebben dat ik dit helemaal niet fijn vond, dan was ik op zijn minst gegarandeerd dat ik morgen nog een beetje normaal kon lopen. Hij was alsnog nog wat ruw, maar dat kon ik hebben, minder was ik niet van hem gewend. Ik was al blij genoeg met zijn woorden dat hij het ging proberen. Langzaam verplaatste ik mijn lippen richting zijn kaak en hals, waar ik zacht in zijn huid beet. Het was alleen maar eerlijk nadat hij me liet sidderen door zijn handen op mijn bovenlichaam. Mijn handen legde ik op zijn heupen en drukte hem iets dichter tegen me aan. Zodra Niall met zijn hand door mijn haar ging -ging ik gewillig weer liggen, het was dat mijn benen nog onder hem klem lagen, anders had ik die uit automatisme om zijn middel gelegd. Op momenten als deze vond ik het heerlijk als er controle over me werd genomen, wat ik buiten de slaapkamer dus nooit zou toestaan, dan kon ik heel pissig worden. Vooral als gelijk werd aangenomen dat je me op beide manieren kon domineren. "Die bespreking kan me gestolen worden," gromde ik zacht, mede door zijn hand die richting mijn broek ging. Grote kans dat het toch weer niet eerlijk verdeeld werd en het recht van de eerste geldde, was je te laat, waren de grootste en leukste klussen al weg. Met enige moeite bracht ik mijn heupen omhoog en voegde ik mijn handen bij de zijne om te helpen. Met grote oogjes keek ik hem aan, afwachtende tot hij opzij bewoog zodat ik de broek uit kon krijgen. Ik besefte me wel dat er zo iets niet helemaal klopte. "Dit is niet helemaal eerlijk, hè?" vroeg ik, terwijl ik als hint met mijn vingertoppen weer onder zijn shirt door ging en figuurtjes op zijn borst maakte. Onschuldig keek ik Niall aan, me van geen enkel kwaad bewust. Het was niet alsof ik nou zo vals bezig was, het was alleen maar eerlijk bezig zijn.

Because I love him, do I need another reason?

Noëlle Violet Henderson

Ik sluit de deur achter mij woest dicht, wat een vreselijke dag. Ik zet het maar op rennen als ik vanuit mijn ooghoek mijn broer achter mij aan zie hollen. Ik moet nu naar de basis van de bende, we hebben een vergadering. Als ik een paar straten verder ben zie ik mijn broer niet meer, ik haal opgelucht adem. Hij was zo boos op mij toen hij een zakje met pillen in mijn broekzak vond, ik ben ook zo dom, ik had het er uit moeten halen. Ik had het zakje vanochtend gestolen van een of andere drugshandelaar, hij heeft helemaal niks gemerkt. Een grinnik verlaat mijn mond. Maar terug naar mijn broer. Ik was ook veel te laat thuis volgens hem, dat kan ook kloppen, het is middernacht. Gelukkig had ik het zakje uit zijn handen kunnen pakken en snel kunnen vluchten. Anders kon ik mijn geld wel vergeten.
Als ik eindelijk op mijn versleten sneakers het pand binnen loop zucht ik opgelucht. 'Hey.' zeg ik zo vrolijk mogelijk als begroeting. Maar ik ben helemaal niet vrolijk, maar dat hoeven hun niet te weten. Ik kijk in het rond en zie dat er geen zit plekken meer zijn. Fijn. Ik leun tegen de muur aan en veeg een bruine lange lok voor mijn ogen weg. Nog niet iedereen is er. We moeten dus wachten. Daar ben ik niet zo goed in, dat weet ik van mezelf. Ik schop verveeld een leeg blikje bier weg die nu aan de andere kant van de kamer ligt.

Nadine Camilla Carter

Ik zak iets verder onderuit op de zetel terwijl ik steeds meer mensen binnen zie komen. Nog steeds is lang niet iedereen aanwezig maar mijn geduld begint langzamerhand op te raken. Normaal ben ik de gene die laat is en zullen de andere mensen wel chagrijnig zijn om mij, maar als iemand anders het bij mij flikt dan vind ik het niet zo geweldig.
Ik heb niks anders gedaan vandaag dan drugs dealen en een aantal knokpartijen, dus mijn humeur is niet al te best. Van 's ochtends 7 uur tot 's avonds 11 uur. Toen ik thuis was heb ik direct Bryan in bed gestopt zodat ik niks uit zou hoeven te leggen, dat is beter voor ons allebei. De wond die zowat de hele rechter kant van mijn gezicht bedekt is nog lang niet dicht en zal denk ik gehecht moeten worden. Soms stroomt er nog een druppel bloed langs mijn nek maar dat heb ik dan snel genoeg in de gaten. Gelukkig wordt ik hier met rust gelaten en zal er niemand er echt bezorgd om zijn, want kom op, natuurlijk geven we wel om elkaar, maar als het puntje bij paaltje komt is het ieder voor zich.
Mijn hand gaat nog een keer langs mijn nek heen en merk dat hij redelijk rood is. Fijn. Een zachte geïrriteerde zucht verlaat mijn lippen als ik mijn ogen sluit. Het liefst zou ik nu naar Bryan toe gaan, maar ik kan nu niet weg, ik moet mijn geld hebben en weten wat me morgen te wachten staat.

[ bericht aangepast op 4 aug 2014 - 17:37 ]

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Niall Horan
Het was duidelijk dat Louis die besprekingen ook echt niets vond. Ik was ze inmiddels ook flink zat, al was ik er altijd wel. Die bitches dachten altijd dat ze belangrijk waren en alles zomaar konden maken en ze kregen door hun grote bek altijd de leuke en altijd goed aflopende taken. Liet ze een dag het echte vuile werk opknappen en we hadden een paar leden minder, dat garandeerde ik je. Ze waren namelijk al moe na 1 afrekening en een dagje dealen. Doetjes. Die hoorden hier echt neit thuis en konden dan maar beter in het hoerenhuis gaan zitten dan hier. Vroeger begon je met de vervelende klusjes en werkte je, je langzaam naar boven. Dat was inmiddels niet meer zo en dat frustreerde me enorm. Al mijn inspanningen van alle jaren leken voor niets te zijn sinds de nieuwe leiding het roer omgooide en al die kuttrienen erbij waren gekomen. Iemand moest ze eens flink op hun nummer zetten, maar het was niet mijn plek om dat te doen. Mijn plek was om mijn bek dicht te houden en dezelfde kutklusjes te doen die ik al jaren deed omdat de nieuwe baas die sletten voortrok. Zoizo sliepen ze allemaal met hem. Ik merkte dat door deze gedachten mijn handen zich tot vuisten hadden geklemt om de band van zijn broek en mijn knokkels wit waren geworden. Langzaam liet ik ze los, zodat Louis zijn eigen broek uit kon doen. Ik rolde met mijn ogen bij zijn semi-onschuldige woorden. "Misschien is dat ook wel mijn bedoeling." zei ik met een scheve glimlach, terwijl ik de rillingen over mijn rug die hij me gaf probeerde te negeren. Toch plaatste ik mijn handen op de zoom van mijn shirt en al snel lag die bij het zijne op de vloer van mijn kamer. Dat de deur zelfs nog open stond kon me niets schelen. Het was niet alsof die alsnog geen priveterrein was en het dus niets uitmaakte. Daarbij waren die sletten hier vast niet onbekend mee en wij hadden ten minste geen soa's. Toen liet ik toch mijn vingers naar zijn boxer gaan, Maar bij zijn heup voelde ik iets nats en warms. toen ik wegkeek van zijn diepblauwe ogen zag ik dat er een grote rode vlek in zijn boxer zat. "Ik denk dat ik je eerst even aan elkaar moet naaien, voor ik je neem, Boo." zei ik met een opeens zachte stem. Hoe graag ik ook wilde en hoe gefrustreerd ik ook was, de code was bro's before hoes en hoewel Louis dat allebei was voor mij, ging zijn gezondheid voor ruwe sex.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik zag de frustratie terugkeren op zijn gezicht, net zo erg als in het begin, bij mijn negatieve weerwoord over de bespreking. We dachten er hetzelfde over wat dat betrof, misschien zat ik nog niet zo lang in deze wereld als hij, maar wel lang genoeg om de veranderingen te merken, teveel veranderingen. Gelukkig voor mij had ik met mijn grote mond nog altijd wel een beetje voor het zeggen wat ik ging doen, ondanks dat ik toch amper de beste dingen te pakken kreeg. Terwijl ik zelf ook mijn handen omlaag had gebracht zag ik dat Niall wel heel diep in zijn gedachten zat, gezien de muurvaste grip waarmee hij de bovenkant van mijn broek vasthield. Rustig, al ietwat ongeduldig nu, wachtte ik tot hij zou ontsnappen uit zijn eigen gedachten en zou loslaten zodat ik dat ding uit kon krijgen. Heel lang duurde dat niet, dus maakte ik vlug de sluiting los en schopte het kledingstuk zo goed mogelijk uit, om vervolgens Niall te beschuldigen dat dit niet eerlijk was. Ik moest mijn best doen om niet triomfantelijk te glimlachen toen ik hem lichtjes zag rillen onder mijn aanraking, terwijl hij het duidelijk probeerde te negeren of verbergen. Toch kon ik er niks aan doen dat mijn mondhoeken een heel klein beetje omhoog krulden op het moment dat hij alsnog zijn shirt uitdeed. Opnieuw kwam ik ietsje overeind en drukte mijn lippen op de zijne, gewoon, omdat ik het kon. Onbedoeld beet ik in zijn onderlip, maar veel mocht je niet van me verwachten, vooral niet vanwege zijn vingers die zich richting mijn boxer begeefden. Ik trok terug en volgde al snel met grote oogjes zijn blik naar beneden. Bij het zien van het bloed vloekte ik hardop en knikte bij zijn woorden. Voorzichtig schoof ik hem wat verder van me af zodat ik het zelf goed kon zien. Langzaam trok ik mijn boxer iets omlaag bij mijn heup, godzijdank was het niet een al te diepe wond. Ik had er amper iets van gemerkt, misschien een korte steek, maar ik zat mijn gedachten gewoon te ver weg om het echt gemerkt te hebben. Daarbij was ik dit soort wonden zo gewend. "En bedankt," mompelde ik sarcastisch tegen hem, maar nog met twinkels van humor in mijn ogen. Nog zoiets, je werd hier verwond op dagelijkse basis, en dan niet alleen door mensen waarvan je het verwachtte. Ik had al zoveel littekens te danken door mensen die gewoon bij ons hoorden, ik nam het ze niet heel kwalijk meer, vooral als het, zoals nu, per ongeluk leek te gaan. Afwachtend keek ik de jongen aan tot hij me kwam helpen, hij ha het immers zelf gedaan en het aangeboden.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Louis's glimlach ontging me zeker niet. Die zag dit vast als een overwinning voor hem, maar de nacht was nog lang niet over en hij lag vandaag onderop. Dus ondanks zijn gegrijns, zou hij degene zijn die morgen slecht kon lopen, niet ik. Waarschijnlijk kreeg ik dan weer het nodige op mijn bord, maar goed. Nu probeerde ik me niet door hem te laten afleiden, maar toch deed ik wat hij van me vroeg. Zijn tedere gestreel was mijn zwakte. Aan de ene kant kreeg je me er zo mee op mijn rug, maar aan de andere kant werkte daardoor mijn irritatie snel op als ik de leiding wilde. Gelukkig hielden zijn handen snel stil toen mijn shirt eenmaal uit was en kon ik weer rustig verder waarmee ik bezig was. Toch zorgde zijn beet op mijn lip ervoor dat bij mij een zachte kreun loskwam. Al dat zachte zoetsappige geneuzel maakte me al snel onderdanig, wat ik er nu niet bij wilde hebben. Ik liet mijn eigen handen dus maar zakken om verder te gaan met waarmee we bezig waren en om mezelf bovenop te houden. Toch stopte ik al snel weer omdat ik merkte dat zijn zij bloedde. Boo leek het nu ook pas door te krijgen. Ik klom van hem af en liep naar mijn kast om daar een naaikitje uit te halen. Tja, wij konden moeilijk naar een doctor gaan. Nu pas merkte ik dat ik volgens mij ook een wond had. Ik liet me weer naast Louis op het bed zakken en trok mijn eigen broek omlaag, om te zien dat het mes op mijn dij uit z'n schede was gegleden en een diepe wond bij mij en een oppervlakkige bij Louis had achtergelaten. Ik vloekte en legde het mes op mijn nachtkastje voor ik het naaisetje opende. Eerst legde ik mijn handen op zijn heup om zijn wond open te leggen. Toen stak ik een kaars aan om eerst de naald goed heet te maken voor ik er draad doorheen deed en zonder weg te kijken zorgvuldig de wond dichtnaaide. Een doctor kon het vast beter, maar het moest maar zo. Eenmaal klaar zag het er redelijk uit en knoopte ik de draad af, voor ik de naald weer een aantal keer door de vlam haalde om te beginnen aan mijn eigen been. Ik had nog een paar plekken waar de draden nog vast zaten en een aantal waar ik ze er net uit had getrokken. "Over een weekje of 2 kan de draad er wel uit." zei ik voor ik met moeite aan mezelf begon. Dat was altijd lastiger, maar het moest anders zou het nog een stuk slechter aflopen. Mijn littekens waren daarom ook vaak erg onregelmatig en erg lelijk, maar ik vertrouwde niemand anders een naald en draad toe rond mij. Je wist het maar nooit hier, zeker na al deze veranderingen. Daarbij maakte het je ook hard en klaagde je ten minste niet zwakjes om medelijden.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Mijn glimlach vol triomf werd een stuk breder dankzij zijn reactie toen ik op zijn lip beet, ik had het niet eens zo bedoeld. Ik wist dat Niall hier maar slecht tegen kon, misschien dat ik zo nog ging kijken hoever ik hem kon pushen tot ik tever ging. In mijn oren klonk dat als een goed idee, al dacht ik dat de jongen dan een stuk minder blij met me zou zijn. Nadat mijn blik de zijne volgde en omlaag ging, kon ik niet anders dan vloeken bij het aanzicht, al zag het er erger uit dan dat het was door al het bloed. Dat was wel vaker misleidend, want veel bloed betekemde niet altijd dat het grote of diepe wond was, zoals in dit geval. Het stak wel een beetje nu ik er mijn aandacht op vestigde, maar de wond zelf was niks om je zorgen over te maken. Niet heel diep, maar diep genoeg zodat ik hechtingen nodig had, dus wachtte ik af tot Niall kwam met een beetje hulp, ik wist dat hij hier ergens de middelen ervoor had. Ik keek toe hoe hij het ging halen en kort daarna weer bij me kwam zaten, waarna ik een zacht 'ouch' geluid maakte bij het zien van de wond wat het mes bij hem had veroorzaakt. Toch keek ik weg, richting de muur toen hij langzamerhand aan mijn wond begon en ik een naald tevoorschijn zag komen. Je kon me een watje noemen, maar ik kon niet tegen naalden, van kinds af aan al niet, zolang ik het niet hoefde te zien was er niks aan de hand, als dat wel zo was deed ik alles erbij uit de buurt te komen, hoe diep of levensbedreigend de wond ook mocht zijn. Daarom liet ik het ook altijd door iemand anders doen, het liep gewoon niet goed af als ik het zelf moest doen. En dat alles terwijl ik veel ergere pijnen had meegemaakt dan een hete naald die door je huid heen ging, waardoor ik nu alsnog zacht op mijn lip moest bijten. Was ik even blij dat het niet een grote wond was en het snel over was. "Dank je," mompelde ik zacht bij zijn woorden, om een dankbaar kusje op zijn wang te drukken. Ik wist dat Niall dat soort affectie niet gewend was en daarom vond ik het ook zo leuk om zijn reactie te zien, daarbij voelde het nu gewoon gepast. Geduldig wachtte ik af tot ook hij klaar was met het hechten van zijn eigen wond, ondertussen was ik precies naast hem gaan zitten en liet mijn vingers vederlicht over zijn rug heen gaan, om maar niet te kijken naar wat hij aan het doen was. Voor mij was dit even de beste en enige afleiding die ik zo snel kon bedenken.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Louis's lieve kleffe gedrag begon me nu ook langzaam op de zenuwen te werken. hij wist wat het met me deed en wat ik ervan vond en nu was het zeker geen tijd om mijn grenzen op te zoeken. Die waren namelijk nu al gevaarlijk dichtbij. Zijn kusje op mijn wang zorgde voor een dodelijke blik zijn kant op, in de hoop dat hij het snapte dat ik hier neit van gedient was, voor ik me weer concentreerde op mijn eigen wond, die toch een stuk slechter was dan die van Lou. Ik was een stuk erger gewent, maar toch was dit niet handig. Zeker neit als ik morgen weer zo'n knokpartij als vandaag op mijn bord zou krijgen. Toen ik opeens zachte strelingen over mijn rug voelde, probeerde ik die zo goed mogelijk buiten te sluiten, want ze zorgden er onder andere voor dat mijn naaiwerk nog slechter werd, net als mijn humeur. Direct toen mijn wond dicht was en de draad afgehecht legde ik het naaisetje weg en greep Louis bij zijn nek om hem terug op zijn rug te duwen. Als vanzelf heb ik een mes in de andere hand, niet perse om te bedrijgen, maar meer uit reflex. "Daarvoor is het vandaag niet de dag." siste ik, nu echt geirriteerd en pissig. Pech voor de voorzichtigheid. Met een beweging sneed ik zijn boxer open en stopte het mes terug waar het vandaan kwam, mijn schouderblad. Mijn ene hand hield ik om zijn nek, al drukte ik er niet op, terwijl ik met de ander het kapotte stukje stof wegtrok. Ik was het hiervoor al helemaal zat en nu Louis ook nog eens dacht leuk te doen door zacht te doen, was ik er echt helemaal klaar mee. Ik trok mijn eigen boxer uit, wat flink pijn deed over de net gehechte wond, en pakte het glijmiddel. Ik was dan wel pisnijdig, ik was niet wreed. Ik smeerde mezelf snel in en gooide het flesje aan de kant, waardoor het de trap af stuiterde. Het kon me nu echt geen bal meer schelen, niets meer. Ik wilde mijn frustratie kwijt en dat ging deze jongen, of in elk geval zijn lichaam, me geven. Met mijn ene nu weer vrije hand tilde ik zijn heerlijke kontje op en bracht mezelf naar zijn ingang. Mijn ogen fixeerde ik op zijn gezicht voor ik zonder genade hard en diep in hem stootte. Daar wachtte ik enkele momenten voor ik toch al op een redelijk hoog tempo hard mijn gang begon te gaan en daarmee het bed tegen de muur liet klappen met elke stoot. Louis was niet erg strak meer, maar strak genoeg, zoizo vast veel strakker dan die kuthoeren beneden. Langzaam, eigenlijk onmerkbaar langzaam, nam mijn woede en irritatie af, terwijl ik ruwer was dan ooit te voren. Louis zou nog flink wat moeten voorduren voor ik eindelijk kalm genoeg zou zijn om het iets rustiger aan met hem te doen, want voor nu zat dat er echt niet in. Voor de komende tijd zou ik alleen ruwer worden en het tempo opvoeren met een hand steunend op zijn borst en een die zijn nek toch wel lichtjes omsloot, zodat hij wel kon blijven ademen.

[ bericht aangepast op 5 aug 2014 - 9:21 ]

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Een zachte grinnik rolde over mijn lippen door de blik die ik van hem kreeg nadat ik een kusje op zijn wang had gedrukt, het was vermakelijk om te zien hoe ontwennig hij daarmee was. Om mezelf af te leiden van de naald in zijn handen waarmee hij bezig was zijn wond te dichtten ging ik maar figuurtjes tekenen op zijn rug met mijn vingers en neuriede zacht een nummer dat ik van vroeger kende. Mijn aandacht raakte daar zo op gevestigd dat ik niet doorhad dat Niall al zo goed als klaar was en de spullen aan de kant legde. Daarom schrok ik in eerste instantie ook op van de hand om mijn keel die me opnieuw op mijn rug drukte, tot ik merkte wat er gebeurde en ietsje ontspande, al dan niet veel. Ontspannen kon je nooit helemaal als je lichtwegen elk moment dichtgedrukt konden en er een mes op je gericht was. Met een ontwetende blik in mijn ogen keek ik hem aan bij zijn woorden, en wilde zeggen dat ik alleen afgeleid wilde worden van die verdomde naald, al zei ik niks, want de kans was groot dat ik hem daarmee alleen maar meer over de rode hielp. Ik gaf geen kik toen hij met het mes mijn boxer opensneed en niet veel later de stof bij me weg trok, zonde eigenlijk, maar goed. Toch enigszins angstig door de manier waarop hij nu handelde wachtte ik af op het ergste. Misschien was ik inderdaad iets te ver gegaan, maar dat zou alsnog absoluut geen reden voor hem om me zo echt pijn te doen op die manier, want het zag ernaar uit dat -dat het geval ging zijn. Ik liet een korte opgeluchte zucht horen toen ik zag wat hij tevoorschijn haalde, niet dat het niet betekende dat het niet alsnog pijn kon doen, maar in ieder geval al minder dan ik eerst dacht. Mijn handen verplaatste ik alvast naar zijn rug toe en ik beet in afwachting hard op mijn lip, al kon ik het niet laten, zelfs nu ik al in het nauw gedreven was, om Niall een uitdagende blik toe te werpen. Een pijnlijke kreun rolde over mijn lippen toen hij hard bij me naar binnen kwam, zoals verwacht had ik toch het brandende gevoel van uitgerekt worden heel erg. Het kleine momentje dat hij me gaf om te wennen was bij lange na niet genoeg, dus het gevolg was dat in eerste instantie een groot deel van mijn kreunen meer uit pijn bestond voor het überhaupt iets anders kon worden. Mijn nagels had ik ondertussen diep in zijn rug geboord en ik kon niet stoppen met krassen maken voor een beetje houvast. Na even wist ik me meer te ontspannen en zelfs te genieten van zijn ontzettend ruwe handelingen, waardoor mijn kreunen ook gelijk een stuk meer uit genot bestonden. Ik vloekte luid toen Niall een keer mijn prostaat wist te raken, maar toen dat daarna niet meer gebeurde keek ik de jongen smekend aan, uit alle macht hopend dat hij nog een keer kon proberen om die gevoelige plek te raken.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Louis zijn smekende ogen en duidelijk gepijnigde kreunen, veranderden niets aan mijn gedrag. Zijn nagels maakte brandende krassen op mijn rug, maar eigenlijk voelde dat alleen maar goed. Het zorgde ervoor dat ik in elk geval de neidigheid over zijn zoete gedrag al snel weer vergat. Zo wilde ik in de slaapkamer behandelt worden, niet als een lief katje, maar gewoon lekker ruw. Toch bleef ik op mijn absurd ruwe manier doorgaan. Ik leek dan wel lief en klein, ik was niet zacht en knuffelbaar. Mijn tempo klom langzaam omhoog, net als de snelheid van mijn ademhaling. Ik zette alle kracht die ik had achter elke stoot. Mijn been met de net gehechte wond stak als de neten en het zou goed kunnen dat de draad weer was geknapt, maar dat kon me nu zelfs niet schelen. Ik zou niet door een avontuurtje met Louis doodbloeden. Onder dat ik doorging en zo langzaam maar zeker rustiger werd van binnen, zeker niet in mijn handelingen, hoorde ik een verandering in de kreunen van Lou. Hij was altijd zo lekker luidruchtig, terwijl ik het grootste deel van de tijd op een of andere manier nooit de aandrang had te kreunen, hoe extreem goed dit ook voelde. Ik ging door, zelfs toen Louis plots flink vloekte. Dat haalde me alleen wel uit mijn trans en zorgde ervoor dat mijn handen zich weghaalde van zijn lichaam, naar de weerszijden van zijn hoofd. Aan zijn gezicht te zien had ik de jackpot geraakt en smeekte hij om meer. Ik grijnsde en verplaatste mezelf iets, terwijl ik nog diep in het zat, voor ik op dezelfde brute manier verder ging met stoten. Van deze hoek wist ik vrij zeker dat ik keer op keer zijn prostaat zou raken. Hij hield zich prima en viel niet terug in zijn slappe zachte gedrag, dus dit deed ik graag voor hem. Daarbij moest het leuk voor ons beiden blijven. Toch nam mijn ruwheid, hardheid of tempo niet af en was mijn ademhaling al snel niets meer dan een zwaar gehijg. Nee, het duurde nu neit lang meer. De frustratie was er grotendeels uit en genot nam er langzaam de touwtjes van over. Het genot kende ik in dit leven maar weinig en het kwam bij mij vaak uit de 'gewone dingen' in het leven. Vooral omdat ik die niet kende. Gitaar spelen was een van de dingen die het me gaf, net als sex als de frustratie eenmaal verdwenen was en van die ijsjes met discodip. Door al deze gedachten en de wegvloeiende frustratie werden mijn bewegingen iets minder ruw. Het tempo en het feit dat ik al mijn kracht achter elke stoot zette veranderden niet, maar de scherpe kantjes waren eraf. Toch hoopte ik nogsteeds dat ik Boo het kon doen uitgillen, maar dat zouden we nog wel zien, dat hij het bij mij voor elkaar kreeg stond ook nog niet vast.

Bowties were never Cooler

Noëlle Violet Henderson

Dit duurde wel heel lang, ik kijk nog eens rond en zag dat Louis en Niall er allebei nog niet waren. Verdacht. Ik ben nogal nieuwsgierig, dus laat ik ze maar eens gaan zoeken. Aangezien het hier echt super saai is. Laat deze missie maar eens beginnen. Ik glip zonder dat iemand het ziet de gang in. Ik loop op een rustig tempo door de vieze, donkere gang waar verschillende drank flessen liggen. Als ik bijna de trap heb bereikt trap ik op een flesje of zoiets, ik neem niet de moeite om te kijken. Ik pak de koude reling van de trap vast wat tot Nialls kamer leidt. Eenmaal boven aan de trap hoor ik verschillende geluiden, nu word ik wel heel nieuwsgierig. Ik sla de deur open van Nialls kamer, geen zin om te kloppen.
Dan zie ik hun liggen, Louis en Niall. Een hoge gil verlaat mijn mond, hebben ze nou serieus se-. 'Uhm... Sorry... I-ik wist niet dat jullie, zeg maar...' zeg ik nog steeds verbaasd. Waarom overkomen mij altijd deze ongemakkelijke situaties? Dan is het stil in de ruimte. Ik had er al wel eens iets van gehoord, dat Louis, Niall en Harry het met elkaar deden. Maar ik wist nooit of ik het wel moest geloven. Ik begin vanuit mezelf te lachen, ook al is deze situatie niet echt grappig. Ik denk dat het gewoon komt omdat dit zo ongemakkelijk is. Ik probeer zo min mogelijk naar hun te kijken. Ik heb mijn handen ook voor mijn ogen gelegd. Toch spiek ik stiekem. Het bloed op Nialls been trek mijn aandacht. Wow, wat had hij nou weer uitgespookt? Ook bij Louis zie ik wat bloed. Door het bloed stop ik langzaam te lachen. Ik haal de handen voor mijn ogen weg en ik kijk ze bezorgd aan, ja, ik maak me altijd wel degelijk zorgen om de rest. Het zijn wel mijn vrienden. En met Louis en Niall kan ik nog wel opschieten. Met Louis haal ik soms wel wat grappen uit. En Niall is meestal erg stil. Maar terug naar de situatie... Zijn ze nou gay? Dat denk ik niet. Niall of Louis zal vast wel weer zijn frustratie kwijt moeten.

Louis Tomlinson
Ik had geen moment verwacht dat hij ook maar iets rustiger met me zou doen, gehoopd had ik het wel, wat een hopeloze gedachte was. Op een gegeven moment kon het me dan ook echt niet meer schelen en gaf ik gewoon in, een andere keus had ik niet. Daarbij voelde dat al een stuk beter en veranderde mijn gemoedstoestand gelijk. Ergens merkte ik vanuit mijn ooghoeken dat zijn wond opnieuw was gaan bloedden, maar ik had op dit moment echt de kracht en de wil niet om dat uit te spreken, daarvoor zat ik veels te ver met mijn gedachten. Het kostte niet heel veel tijd voor ik heel duidelijk liet merken dat de jongen daar goed zat, wat ervoor zorgde dat hij zijn hand van mijn keel af haalde, wat al een opluchting op zich was, om smekend voor meer hem aan te kijken. Die grijns van hem beviel me niet en die kreeg ik nog wel van zijn gezicht, bedenken hoe lukte me niet omdat hij op dat moment precies de juiste hoek te pakken had en ik niks anders kon dan zijn naam luid kreunen. Tussendoor bleef ik hem zacht smeken voor meer, al leek dat praktisch onmogelijk gezien het tempo dat hij al aanhield. Mijn ademhaling raakte met de seconde sneller, hetzelfde was het geval met mijn hartslag, en hoe erger dat werd, hoe luider ik werd. Ik kon er niks aan doen, het ging vanzelf, je moest me dan ook nooit vragen om stil te zijn, dat kon je meteen vergeten. Langzamerhand begon ik te voelen dat ik dichtbij was, waardoor mijn kreunen sneller achter elkaar kwamen en ik mij ogen dichtkneep, mijn nagels nog dieper in zijn huid geboord. Er waren maar beperkte dingen die nog tot me doordrongen, waarvan het grootste deel met Niall te maken had. Als ik zo doorging kon ik morgen behalve niet lopen ook niet meer praten. Wat wel opeens tot me doordrong was een gil die bij de deur vandaan, waar ik Noëlle zag staan. Aan de ene kant wilde ik de jongen zo snel mogelijk van me af duwen, maar ik was veel te dichtbij om dat überhaupt te willen, ik werd gek als hij nu ophield. Dus lag ik nog altijd op vol volume kreunend onder de jongen, heel even keek ik haar nog aan, voor ik ze weer dichtkneep omdat dit zo overweldigend voelde. Als ik haar was zou ik maar heel snel gaan, anders kon ze ons later nog beschuldigen dat we haar trauma's had bezorgd. Ik probeerde voor mezelf te doen alsof dat kind er niet stond, hopend dat Niall een opmerking zou maken die ervoor zorgde dat ze op z'n minst de kamer verliet.

Because I love him, do I need another reason?