Good Guys Are Bad Guys [Speeltopic] || RPG || 1D - Speeltopics

Een van de meest beruchte bendes in Engeland, niks lijkt te veel voor deze groep mensen. Van stelen tot drugs dealer en nog veel meer, alles om maar geld in de kas te krijgen. Maar dat gaat niet altijd even gesmeerd als het altijd lijkt te gaan. Wat als mensen bedenken dat ze het geld helemaal niet willen delen en wat achterover slaan en daar andere achter komen? Wat als mensen er genoeg van hebben, maar te diep in dit alles zijn gezogen waardoor ze geen kant meer op kunnen? Of wat als er liefdes ontstaan die er voor zouden kunnen zorgen dat ze alles niet langer geheim kunnen houden?

Rollen:

[ bericht aangepast op 3 aug 2014 - 13:53 ]

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Niall Horan
De verplaatsing van Louis's arm naar mijn middel vond ik aan de ene kant wel fijn, maar aan de andere kant was het warmer geweest toen die om mijn schouders lag. Toch deed ik er niet aan en sprak mijn gedachten zacht en wanhopig uit terwijl ik dicht tegen hem aan zat. Waarschijnlijk de grondlegging van dit hele probleem was mijn voortgezette opvoeding in de bende, maar toch nam ik ze niets kwalijk. Dat zou ik nooit doen, want ze waren er altijd voor me geweest en hadden me ook gewoon om kunnen leggen of in een weeshuis kunnen dumpen. Nu waren zij allemaal de pijp uit, het grootste deel onnatuurlijk, en was ik hier alleen nog met de nieuwe generatie. Ik staarde in stilte naar de sterren, waar ook zij over me zouden waken, en luisterde naar Louis. Na zijn verhaal zuchtte ik zacht. "Ik snap je, maar zo ben ik niet opgevoed, misschien vroeger wel, maar daarna niet meer. Ik heb geleerd dat liefde niet bestaat, gevoelens alleen maar in de weg staan en dat ze zwakke punten creeren. Liefde zorgt ervoor dat je hefbomen krijgt, en gevoelens zorgen voor medeleven, medelijden en genade. Dat mocht ik er allemaal niet bij hebben. Ik zou het graag een kans geven, maar ik weet niet of ik de muren, die al zo lang staan en die ik zo hard nodig heb, die ik afbreek ooit teruggebouwd kunnen worden. Het is alles sof niets en er is voor me gekozen dat het niets wordt en ik ben bang om daaraan te twijfelen. Zij wisten wel wat het beste was voor mij en de bende, daar hoor je niet aan te twijfelen. Alles was anders geweest als mijn ouders en Greg nog hadden geleefd, maar dat is niet zo. Door dat ene kerkbezoek weet ik het wel. De gevoelens breken me en zullen niets heel laten van mij, de jongen die doet wat hij gevraagd wordt, die geen vragen stelt, die handelt en leeft zonder genade of geweten." Ik zuchtte even. "Dezelfde jongen die voor zijn 30ste zal sterven, niet kan functioneren buiten het criminele circuit, die kan breken door affectie, die alleen loyaliteit kent en die nooit lief zal kunnen hebben, omdat liefde voor hem niet bestaat." hakkelde ik voor ik me tegen Louis opkrulde om zo dicht mogelijk tegen hem aan en in zijn armen te kruipen. Ik wilde het wel, echt, maar ik was te bang dat het mis zou lopen, dat mijn loyaliteit op de proef kwam te staan en ik niet meer in staat zou zijn te doen wat ik altijd al had gedaan. Hetgeen wat mijn lichaam voor eeuwig had gemarkeerd en mijn ziel kil en liefdeloos had gelaten. Ik kon het niet. Dit stond voor mijn gevoel gelijk aan poging tot hoogverraad en ik wist de gevolgen ervan. Zoizo als ze erachter kwamen zou Louis het uit moeten voeren omdat hij hielp en dat wilde ik hem besparen. Nee, de beste optie was om mijn kille zelf te blijven en de gevoelens weer diep weg te stoppen en de sleutel weg te gooien zodat ze nooit meer naar buiten kwamen. "Sorry." mompelde ik zachtjes voor ik toch maar begon met het proberen om mijn gevoel weer weg te stoppen en de muren te verstevigen.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik wist niet goed hoe ik me hierbij moest voelen, aan de ene speet het me voor hem, maar ik wist dat hij nooit anders geweten had en het voor hem normaal was. Misschien was het dat mijn jeugd normaal was geweest, in een gezin die absoluut niks met criminele activiteiten te maken had, althans, dat leek zo in het begin. Ik had er in ieder geval geen last van gehad voor een hele lange tijd, waardoor ik heel warm opgevoed was en dit gewoon niet volledig kon begrijpen. Zo probeerde ik het Niall ook uit te leggen, maar het was duidelijk dat onze werelden iets te verschillend waren om elkaar volledig te begrijpen. Toen ik klaar was met mijn verhaal hield ik me stil, afwachtend op zijn reactie. Met mijn blik op zijn gezicht gericht luisterde ik naar wat hij te zeggen had, om af en toe tussendoor begrijpend te knikken. Sommige dingen begreep ik volledig, sommige wat minder omdat ik geen idee had hoe iemand daar zo'n beeld over kon krijgen. De pijn die de jongen uitstraalde vond ik maar niks, dit was zo niet hem, maar ergens leek het me nog steeds een fijn idee om me hem voor te stellen als iemand waarvoor ik in principe alleen maar goed was voor een ding. Ik trok de jongen over mijn ene been heen zodat hij er ongeveer tussenin en ik hem tegen mijn borst aan kon trekken, mijn beide armen om zijn middel gevouwen, om mijn lippen zacht tegen zijn schouder te drukken. Dit zou straks echt niet meer mogen als hij weer tot zichzelf was gekomen, dus pakte ik wat ik pakken kon. Ik wilde niet antwoordden, het had toch geen zin om er opnieuw op in te gaan, dat had ik wel door. In stilte bleef ik zo even zitten met hem in mijn armen, hopend dat ik hem zo wat warmer kon houden, tot ik opkeek bij dat ene woord, het had dus inderdaad geen enkele zin gehad. "Ni, alsjeblieft," zei ik zacht, op bijna onhoorbare toon, waarna ik diep zuchtte. Dit was hopeloos. Ik trok hem iets dichter tegen me aan en verstopte mijn gezicht in zijn hals, wetende dat dit waarschijnlijk het laatste was dat zo kon gaan. "Het was in ieder geval fijn om je zo even vast te kunnen houden," mompelde ik, om vanonder mijn wimpers op te kijken naar de lucht, het was niet zo helder meer als eerst en een paar enkele wolken kwamen opzetten. Tot zover de heldere nacht, en dat kon je op meerdere manieren opvatten.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Na mijn verhaal hield ik me klein en stil tegen Louis aan. Het was zeker niet makkelijk om dit alles te verwoorden en al helemaal niet voor mij. Dit was meer dan ik nogmaal in een maand, misschien zelfs een jaar zei. Het ging dan ook nog eens over een onderwerp waar ik het eigenlijk niet over wilde hebben en waardoor ik me nog onzekerder voelde dan ik al was. Ik liet me door de jongen verplaatsen en kroop haast vanzelf zo dicht mogelijk tegen hem aan. Ik had het toch wel heel koud, al was het erste bloeden gelukkig wel gestopt. In de stilte pakte ik een mes ergens vandaan en begon afwezig, met mijn blik op oneindig, de gesprongen draad uit mijn wond te pielen, waardoor het bloeden weer erger werd. Het kon me echt niets schelen. Ik was een klootzak en ik kon het niet veranderen zonder het gevoel te krijgen dat ik de doden verraadde. Onze werelden waren te anders om elkaar compleet te begrijpen, maar hoe meer mijn gevoelige kant boven kwam, hoe meer ik toch wel richting zijn gelijk begon te nijgen. Hoe hard ik ook tegen die kant vocht, het leek een verloren strijd op dit moment. Met mijn vrije hand streelde ik zacht over Louis zijn onderbeen terwijl hij mij kleine liefkozingen bleef toespelen en mijn twijfels nog meer bleven groeien. Zijn woorden gaven me een steek door mijn hart. Nu pas merkte ik echt wat voor een ziek jong ik was geweest door hem zo uit te buiten. Hij deed dan wel hetzelfde bij mij, bij hem zat er altijd nog een laag onder. Een laag die graag bij me wilde zijn en me zo graag vasthield. Dit soort dingen gebeurde er dus als ik de poort maar een klein stukje open deed, een onstopbare kettingreactie werd gestart, die ik maar heel lastig terug zou kunnen draaien en die me in veel problemen zou kunnen werken. Ik zag hoe de hemel werd verduisterd door donkere wolken. Alle sterren leken te verdwijnen. Allemaal... op 3 na. Op een of andere manier gaf dit me een raar gevoel vanbinnen. Alsof dit een teken was dat ik toch wel een keertje, een keertje maar, mijn tedere kant naar boven mocht laten komen. Ik draaide me met moeite en tegenzin om in Louis zijn armen en sloeg de mijnen licht trillend van onzekerheid om zijn warme toch dunne lichaam heen. "Dank je voor het luisteren en sorry dat ik zo'n klootzak ben." mompelde ik zacht terwijl ik me heel dicht tegen hem aan hield. Het voelde fijn en vertrouwd en misschien zelfs veilig, iets wat ik nooit echt bij een ander mens had gevoelt. Toen pas herrinderde ik weer zijn vraag. "Ja, maar alleen voor jou." fluisterde ik zacht in zijn oor voor ik over zijn schouder keek naar de duistere lucht met de 3 twinkelende sterren.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik glimlachte kleintjes toen de jongen dichter tegen me aankroop madat ik hem tegen mijn borst had aangetrokkent, zulke kleine dingen deden me echt goed. Waarom precies wist ik niet, maar volgens mij had dat vooral te maken met de juiste persoon, wat in ieders geval ander kon zijn, dus wat bij mij Niall zou moeten zijn. Ik neuriede een zacht deuntje wat ik niet direct herkende, al kwam het me heel bekend voor, ik kon er alleen mijn vinger niet zo net op leggen. Nieuwsgierig keek ik op toen de jongen een mes tevoorschijn haalde, maar keek al heel snel weg door wat hij ermee deed. Ik had al veel bloed en wonden gezien in mijn leven, de een gruwelijker dan de ander, toch kreeg ik van dit soort dingen de kriebels, dat kon ik niet aanzien. In een poging het niet te hoeven zien drukte ik mijn lippen tegen zijn schouder en sloot mijn ogen, naast dat dit een wanhoopsactie was -was het alsnog best fijn, in principe kon je zo de omgeving gewoon wegdenken. Weg koude nacht, weg dak, weg wonden, weg bende, weg met het leven dat ik nu aan het leiden was. Misschien, in een ander leven, als het met ons beide niet zo gelopen was, hadden we alsnog zo kunnen zitten, in een vrolijkere situatie. Gewoon, wij tweeën, niks anders dat telde. Een zucht rolde over mijn lippen bij zijn geaai over mijn been, om zacht uit te spreken hoe ik op dit moment over dit alles dacht. Somber staarde ik voor me uit, ik had geweten dat dit ging gebeuren en had me toch mee laten slepen. Soms had Niall wel gelijk, van mijn kant was dit een gevoelsdaad geweest en kijk eens waar het me had gebracht. Nergens. Ik wilde de jongen al van me afschuiven en zonder iets te zeggen naar binnen gaan, maar werd oververvallen door hem die zich omdraaide en zijn armen, al dan niet zonder duidelijke onzekerheid, om me heen sloeg. Verdwaasd hield ik hem tegen me aan, dit was het laatste dat ik van hem had verwacht. Ik kon niet zeggen dat ik het erg vond, alleen onverwacht. "Graag gedaan, als softie eerste klas is dat mijn taak," zei ik zacht, met een kleine hint van humor in mijn stem. Dit was allemaal zo zwaarmoedig dat ik niet anders kon dan proberen het iets luchtiger te krijgen. Bij zijn fluistering moest ik even nadenken waarover hij het nou had, tot ik snapte dat -dat het antwoord was op mijn vraag van eerder. "En meer vraag ik niet," glimlachte ik breed, om nogmaals een kusje op zijn schouder te drukken. Nu dat zijn wond weer volledig open was door zijn eigen handelingen begon ik me wel een beetje zorgen te maken, dus liet ik hem los zodat ik hem aan kon kijken. "Zullen we naar binnen gaan? Ik zal het niet hebben dat jij doodbloed of doodvriest op mijn dak," mompelde ik. Ik wist dat ik overdreef, maar ik wilde het gewoon niet te duidelijk maken dat ik me zorgen maakte om hem, dat was dan te veel van het goede, zelfs voor mij.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Louis leek erg verbaasd door mijn actie, waardoor ik er bijna alweer spijt van kreeg. Mijn softe zelf was echt een onzeker watje en dat die nog streed om dominantie met mijn harde kille zelf hielp niet mee. Ik kroop heel dicht tegen hem aan en grinnikte zacht tegen zijn nek aan door zijn woorden, voor ik weer in gedachten wegzonk. In de fijne stilte dacht ik over alles na en keek naar de betrekkende lucht, die 3 sterren overliet. Dat gaf me de kracht hem antwoord te geven. Zijn antwoord was me een pak van het hart. Hij bleef het aan te durven om mijn softe kant naar boven te halen. "Een keertje, okay, Boo? Meer kan ik nu niet toezeggen. Gaat het mis, dan is het einde verhaal voor zachte Niall. Anders is het misschien voor herhaling vatbaar." mompelde ik hem aankijkend. Daarna legde ik lijk hoofd weer op zijn schouder en keek met een zucht naar de sterren. Dit was lastig voor me, maar het twinkelen van de sterren gaf me moed dat het wel het goede was. Ik hing net lekker comfortabel toen Louis me losliet. Een protesterend geluidje kwam uit mijn keel en nu was het mijn beurt om hem smekend aan te kijken. Ik had me warm en veilig gevoelt in zijn armen en dat was nu weg. Door zijn woorden trok ik een wenkbrauw op. "Jou dak? Je bent niet de enige die recht heeft op dit dak of de enige die hier zit. Maar goed. Ik zal me wel weer dichtnaaien als je daar blij van wordt. Maar alleen als je meegaat. Anders vries ik binnen dood omdat ik geen kacheltje meer heb." zei ik speels. Zo speels was ik nooit, maar het kind zat ook nogsteeds in me. Het kind wat zo graag wilde spelen en schommelen, maar nooit zoiets mocht doen. Tuurlijk wist ik dat hij naalden niets vond, maar ik wilde hem graag bij me houden. Ik aaide zacht over zijn wang en drukte zacht een kusje op zijn wang. Nog nooit had ik zoiets gedaan en eigenlijk vond ik het heel erg spannend om dit soort dingen te doen. Het was echt heel spannend voor mij en alleen nog een klein stukje kille Niall kon voorkomen dat ik giegelde. Mijn zachte zelf had nu bijna helemaal de overhand, mijn eigen zelf. De Niall die ik was zonder alle muren en de opvoeding van de bende. Ik wist niet of ik nog terugkwam tot mijn koude zelf. Als het ging, wilde ik dan wel terug? Ik wist het niet, maar ik zou denk ik wel moeten. Anders was het snel afgelopen met me. Ik moest mijn werk doen en wist niet of dat ging als deze zelf, maar dat zou ik wel zien. Ik kroop nog even dicht tegen Boo aan, voor hij me naar binnen zou dwingen. Al zou het fijner zijn als hij me droeg, maar dat zou wel nooit gebeuren. Zo soft waren zowel hij als ik op dit moment nog niet.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Het voelde goed om de jongen zo dicht tegen me aan te kunnen houden, zijn warmte was prettig. Zacht aaide ik hem over zijn rug, ondanks dat het alsnog mis kon lopen had ik het gevoel dat hij het wel kon gebruiken, net zoals het andersom ook was. Ik glimlachte licht bij zijn gegrinnik, dat was ook iets dat ik amper hoorde, op een oprechte en niet sarcastische manier dan. Op zijn antwoord mompelde ik zacht dat -dat ook het enige was dat ik wilde, meer hoefde echt niet. "Doe waar je -je prettig bij voelt, ik ga je nergens tot dwingen," zei ik zacht, om weer op te kijken naar de lucht. De wolken die tevoorschijn kwamen zagen er niet al te vriendelijk, dus gokte ik dat het zo of ging regenen of onweren. Ik hoopte op dat eerste, al was bliksem altijd wel mooi om naar te kijken, het was toch altijd fijner om naar het kalmerende getik van de regen op het raam en dak te luisteren dan naar harde donderklappen. Ik liet Niall los om voor te stellen om toch maar langzamerhand naar binnen, waarna ik in de lach schoot om zijn antwoord. Ik was hem niet gewend op deze manier, maar het was zeker iets waar ik wel aan wilde wennen. "Ja, mijn dak, volgens mij hoorde je me heel goed. Ik ga wel met je mee, maar je weet dat er nog zoiets bestaat als dekens?" reageerde ik plagerig, niet dat ik niet alsnog graag voor kachel zou spelen. Ik was veel te blij dat ik het überhaupt mocht. Zacht gegniffel rolde over mijn lippen bij het geaai over mijn wang en het kusje dat volgde, waarna ik hem nog even dicht tegen me aantrok, al wilde ik zo wel echt naar binnen toe. Dit voelde toch iets te fijn, hoewel het net zo goed binnen kon. Ik ging met een hand kort door zijn blonde haren voor ik hem toch echt losliet, op zijn hand na, waaraan ik hem voorzichtig naar het raam en naar binnen trok. Met hem nog steeds vast klom ik op het bed en zette hem naast me neer, om mijn taak als kachel weer op te pakken en mijn hoofd op zijn schouder te leggen, mijn armen weer stevig om zijn middel. Zacht drukte ik een paar kusjes in zijn hals. "Weet je, als ik morgenochtend nog kan lopen en jij er nog hetzelfde over denkt, kan ik je wel meenemen naar een plek waar ik altijd wel graag kom in mijn vrije tijd, naast het dak dan," stelde ik voor. Het antwoord wat ik zou krijgen maakte me niet heel veel uit, dan had ik het tenminste gevraagd, en ik zou hoe dan ook moeite gaan hebben met lopen, of zitten, of wat dan ook.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Louis was gelukkig erg normaal onder het feit dat ik compleet was gebroken en mijn gevoelens in een keer waren teruggekomen na meer dan 10 jaar absentie. Hij ging erin mee en leek precies te weten waarnaar deze versie van mij het meest hunkerde: liefde en aandacht. Dat gaf hij me ten volste. Daarom had ik ook niet veel zin om te verplaatsen, maar toen hij me losliet en meetrok moest ik wel. Ik liet me gewoon door hem leiden. Een keetje niet de stoere sterke man te hoeven zijn was best erg lekker. Louis was het zeker ook niet maar ik op dit moment nog minder. Uiteindelijk kwam ik half struikelend op mijn bebloedde bed neer en werd al snel wee opgenomen door mijn eigen persoonlijke straalkachel. Ik pakte mijn naald en draad weer en begon mijn wond weer dicht te naaien. Daar ha deze zelf gelukkig geen problemen mee. Anders was ik misschien wel doodgebloed want Boo zou het echt niet doen en Harry, de enige andere die ik ermee zou vertrouwen, was god weet waar. Onder het naaien dacht ik na over zijn vraag. Het was erg aanlokkelijk, maar zelfs in deze vorm van Niall was mijn loyaliteit groot. Ik hechtte de draad af en keek recht in de prachtige blauwe ogen van het kacheltje naast me. "Als we vrij kunnen krijgen, heel graag." mompelde ik voor ik een zacht kusje op zijn kaak drukte. Door zijn woorden kwam ik wel op een idee. "Hoe is het trouwens nu met je fantastische bips, Boo?" vroeg ik onschuldig, terwijl ik een hand nu lief in zijn haren vlocht en de ander speels op zijn bips legde, die ik net zo had mishandeld. Ik had nog een idee, een beetje stout, een beetje gek en vooral voor mij erg nieuw en erg spannend. Zoizo zou ik de teugels uit handen moeten geven, maar zoizo zou dit een heel andere kant van het alles belichten. Toch wilde ik eerst zeker weten hoe het met Louis ging, want zacht was ik zeker niet geweest. Zelfs voor mijn doen was dit heel ruw. Als hij nu al last had konden we gewoon lekker knuffelen en samen in slaap vallen. Echt knuffelen had ik namelijk ook al meer dan 10 jaar niet gedaan of gemogen. Ik wist eigenlijk ook niet echt hoe het werkte, maar met zachte knuffelbeer eerste klas Louis bij me moest het goed gaan en konden we allebei hopelijk elkaar beter leren begrijpen en wat van de eeuwige honger naar aanhankelijkheid stillen. Zonder dat ik het echt door had gehad, had het zeker in me gezeten. Stukjes werden gestilt door de iets minder ruwe dagen met Harry of Louis, maar nu mijn muren in gruzelementen lagen merkte ik pas hoe sterk al mijn drangen naar normaal menselijk emotioneel en fysiek contact waren. Drangen die Louis gelukkig enorm goed kon stillen.

Bowties were never Cooler

[M] ijn topics, wat heb ik gemist?

Reality's overrated.

Louis Tomlinson
Ik hield mijn ogen gesloten terwijl Niall aan de slag ging met de naald en draad, ik was blij dat hij in ieder geval op die manier voor zichzelf kon zorgen, want ik had het echt niet gekund, hoe graag ik ook zou willen. In principe kon ik het wel, maar de kinderlijke angst voor naalden had zich een te diepe weg in mijn bewustzijn gegraven. Terwijl hij bezig was vroeg ik hem of hij anders morgen niet met me mee wilde, het was niet bepaald een geheime plek, maar wel een plek die me altijd zonder falen vrolijk kon krijgen, en ik gokte dat het bij hem ook zo zou zijn. Toen ik zijn blik op me gericht voelde opende ik mijn ogen weer, om tevreden te grijnzen bij het antwoord dat ik kreeg en het kusje tegen mijn kaak. Vrij viel zo te regelen, gezien Niall de laatste tijd heel hard had gewerkt en ik niet bepaald in staat zou zijn om iets te doen. Ik trok een wenkbrauw op bij zijn vraag, om wat ongemakkelijk te verschuiven toen hij een hand op mijn achterste legde, meer uit automatisme dan iets anders. "Het gaat nu nog prima, maar dat zal over een paar uur wel veranderen. Alleen is het wat oncomfortabel zonder boxer," mompelde ik en keek hem beschuldigend aan, vooral omdat ik de laatste tijd nogal graag skinnies droeg was dit niet het fijnste dat er was. Ik besloot hetzelfde soort vraag terug te gooien, deels uit een soort wraak en deels omdat ik het echt wilde weten. "Hoe is het me je rug?" Ik hing iets achterover zodat ik zicht had op zijn rug, waar bij zijn schouderbladen in de buurt dieprode krassen zaten, waarvan een paar echt zo diep waren dat het miniscule wondjes waren geworden. Dat moest op z'n minst een beetje branden. Ik zuchtte en kwam weer iets naar voren zitten, tot ik geen zin meer had in zitten en onderuit ging liggen, met mijn hoofd op Niall's schoot languit op het bed. We zaten niet bij het hoofdeind waardoor mijn voeten iets over de rand bungelden. Met mijn vingertoppen streek ik teder over zijn wang, het was best prettig liggen zo, lang geleden ook dat ik zo bij iemand lag. Ik kwam tot het besef dat zijn vraag niet zomaar een vraag was, ik kende hem net te lang om niet door te hebben dat het wel een achterliggende reden moest hebben, net als de manier waarop hij zijn hand op mijn kont had gelegd, het beeld klopte niet helemaal. "Hoezo, trouwens? Was je iets van plan dan?" vroeg ik nieuwsgierig. Ik wilde weten wat er in zijn gedachten omging, met deze kant van zichzelf kon ik dat namelijk niet precies inschatten, maar het waren vast ander soort ideeën dan dat hij normaal had, die meestal eindigden met mij die op een gegeven moment dood ging van de spierpijn. Dat ging ik nu sowieso wel, al had ik het idee dat dit anders zou zijn, op welke manier anders zou ik moeten afwachten.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Bij zijn antwoord legde ik mijn hand weer op zijn onderrug, vooral omdat hij wat ongemakkelijk aan het bewegen was. Door zijn woorden sloeg ik schuldbewust mijn ogen neer. "Sorry. Het was de hitte van het moment denk ik. Je mag er wel een van mij lenen als je die past." zei ik, ondanks dat ik nogsteeds wel op iets anders uit was. Ik ging wat verzitten zodat ik hem echt weer goed aan kon kijken en lekker tegen hem aan kon hangen. Bij zijn vraag haalde ik mijn schouders op. "Het prikt wel, maar zo erg is het niet. Daarvoor zijn je bangls nog te kort, Boo." Ik drukte een kusje op zijn wang, voor hij zichzelf achterover liet vallen. Ik grinnikte zacht en begon bijna automatisch door zijn haren te aaien toen zijn hoofd op mijn schoot belandde. Zijn vingertoppen die mijn wang streelden lieten mijn huid tintelen en zorgden voor een glimlach op mijn gezicht, wat echt lang geleden was sinds de vorige dag dat ik een keer had geglimlacht. Jaren waren het waarschijnlijk wel geweest, zeker zo oprecht. Ik genoot hier verrassend veel van, al kwam het ook omdat de zorgen over mijn zachte zelf weg waren. Die had namelijk nu alle leiding. Bij zijn vraag veranderde glimlach toch wel meer dan die van een kwajongen, of misschien zelfs van een zenuwachtige puber. "Jij wilde net toch wat proberen? Wat nu als je dat plan een beetje verandert en mij ook wat lastiger laat lopen morgen. Gewoon zachten langzaam. We hebben alle tijd. Maar alleen als jij dat wil. Jij bent nu degene met alle touwtjes in handen." Ik boog voorover en drukte mijn lippen teder op de zijne. In liefde geloofde ik niet, maar nu had ik toch hoop dat hij me het tegendeel kon bewijzen. Hij had namelijk zeker gelijk gehad. Ik was geen machine en nu ik deze kant van mezelf toeliet merkte ik dat pas. Nu pas merkte ik hoe erg ik hunkerde naar warmte en aandacht. Gewoon naar een vriend tegen wie ik soms aan kon kruipen en kon knuffelen. Ik had die vriend gehad in mijn hond, maar die was er niet meer. Sindsdien had ik deze kant van mezelf opgesloten tussen hoge ondoordringbare muren en was ik weggeschuwd van elke vorm van zachtheid die het weer boven kon brengen. Ik wilde mijn trouwe viervoeter niet vervangen, misschien was ik daarom ook zo bang geweest hiervoor, maar nu ik dan toch weer zo hier zat, merkte ik pas hoe hard ik dit ook nodig had. Louis was dan geen hond, hij was wel een goede jongen en een van de weinigen, mogelijk de enige, die me ook anders kreeg te zien dan een genadeloze moordmachine. Ik streek nogsteeds door zijn enigsinds stugge pluizige haren en keek naar de zeeblauwe irissen die me altijd wisten te kalmeren. Dit was een nieuw hoofdstuk en hopelijk zou dat het begin zijn van iets goeds.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik haalde mijn schouders op bij zijn verontschuldiging, als teken dat het niet nodig was. Ik redde me prima, en als we zouden gaan slapen hield ik mijn broek echt niet aan. Daarbij waren mijn heupen breder dan de zijne, dus ik betwijfelde of het überhaupt ging passen. Zonder tegenspraak liet ik hem tegen me aanhangen, ik vond deze aandacht prettig, al voelde ik me nu verplicht om te vragen hoe het met zijn rug ging. Heel voorzichtig was ik daar ook niet mee geweest. Ik zuchtte opgelucht bij zijn woorden en het kusje dat volgde, het was goed om te weten dat ik hem in ieder geval niet teveel pijn had gedaan. Tevreden ging ik liggen, zijn schoot als kussen gebruikend. Ik was wel heel nieuwsgierig waarom hij zo sneaky die vraag had gesteld, want er klopte iets niet helemaal, dus vroeg ik het hem maar rechtstreeks terwijl ik liefkozend zijn wang aaide en genoot van zijn hand die zacht door mijn haren ging. De glimlach die op zijn gezicht verscheen liet mij ook breed glimlachen, het was de eerste keer dat ik hem op deze manier zag glimlachen. Alsof hij het meende, niet op zo'n cynische manier die ik was gewend. Ik was blij dat hij geen spijt van zijn keuze leek te hebben en er zelfs van leek te genieten, mij hoorde je ook niet klagen. Het antwoord liet niet lang op zich wachten en verrast trok ik mijn wenkbrauwen op, maar een kans om te antwoorden kreeg ik niet, want hij legde me gelijk het zwijgen op door middel van zijn lippen. Het voelde goed en mocht van mij best een tijdje duren, dus pruilde ik toen hij te snel terugtrok. Daarom nam ik het heft in eigen handen en kwam overeind, om opnieuw mijn lippen tegen de zijne te drukken, om een hand op zijn heup te leggen en er met mijn vingers rondjes op te draaien. Niall had gezegd zacht en langzaam, dat kon hij krijgen ook. Ik beet lichtjes op zijn onderlip voor ik me van hem losmaakte en hem enigszins uitdagend aankeek. Dominant zijn was nog altijd niet mijn sterkste punt en ik vond het niet zo, ondanks dat ik het graag voor hem deed, maar als hij me alsnog een beetje zou willen sturen zou dat fijn zijn. De hand die niet op zij heup lag had ik weer naar zijn wang verplaatst, waar ik zacht met mijn duim over streek. Het voelde goed om dit met hem te kunnen doen, het was iets wat ik al langer zou willen maar waarvan ik dacht dat het toch nooit zou gebeuren. Eng hoeveel er kon veranderen in zo'n extreem korte tijd.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Ik zag de verrassing op zijn gezicht bij zijn woorden. Dat zal wel. Het ene moment zette ik alles stop omdat hij te lief bezig was, het volgende vraag ik hem juist om zo lief en teder mogelijk te zijn. Zo snel waren mijn dikke ondoordringbare muren dus tot stof vergaan. Ik had altijd geweten dat zodra iemand via buiten de moeite nam ze te doorbreken met liefheid, dat ze zo op de grond zouden liggen, alsof het een kaartenhuis was. Toch nam ik het hem zeker niet kwalijk, want nu pas kreeg ik door dat hij meer dan gelijk had. Ik had dit nodig om dit aan te kunnen. Om hem toch even nog het zwijgen op te leggen voor hij compleet hyper de pieper werd drukte ik mijn lippen zacht en teder op de zijnen. Man, dat voelde zo enorm goed, beter dan het ooit gevoelt had. Toch trok ik al snel weer terug om alsnog zijn reactie te kunnen meten in zijn prachtige ogen. Ik glimlachte een beetje bij zijn pruillipje en ging er zacht overheen met mijn pink. Toch was dat ook al snel weer over, want hij nam de touwtjes zelf in handen en al snel waren onze lippen weer verenigd. Het voelde heerlijk en toen zijn hand op mijn heup rondjes begon te maken had hij me compleet in handen. Dit alles gaf me zo'n geweldig gevoel, een gevoel wat dat ruwe gesjor van ons nooit kon. Bij zijn gebijt begon er een zachte kreun over mijn lippen te gaan, die veranderde in een kreun van teleurstelling toen hij terugtrok. Zijn uitdagende blik speelde ik terug. Intussen legde ik mijn ene hand weer op zijn onderrug en de ander op de overstaande wang van de mijne. Zo zaten we elkaar niet in de weg. "Hulp nodig?" vroeg ik zacht. Ik wist ook wel dat hij het moeilijk vond om dominant te zijn, of in elk geval een handje nodig had om op dreef te komen. Ik liet me rustig achterover zakken op mijn bed met mijn hoofd op mijn kussen. Mijn hand van zijn wang zakte af naar zijn borst en de ander naar zijn bips. "Zal ik je anders eerst eens uit die vervelende kleren helpen? Of kan je dat zelf?" vroeg ik speels. Ik mocht niet te veel de leiding nemen en wilde dat eigenlijk ook niet. Ik zou netjes volgen en vond dat heerlijk nu. Een lief zorgzaam schaapje, dat was ik eigenlijk diep in mijn ziel, een lammetje misschien zelfs. Toch kon ik best stout zijn als ik dat wilde, maar niet gemeen. Een klein geitje dan misschien, ja, dat legde deze Niall het beste uit: Een lief klein geitje. Daar zou Louis het dus mee moeten doen. Ik bood nu dan wel hulp aan, maar voor de rest was het echt aan hem. Dit was iets waar hij geoefend in was, wat hij kon en wat hij duidelijk wilde, dus nu was het aan hem en dat kon hij echt. Daar geloofde ik echt in.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik was het er helemaal niet mee eens dat hij blijkbaar vond dat hij het recht had om zo snel weg te trekken toen ik er net in begon te komen, dus pruilde ik om die mening duidelijk te maken, om vervolgens alsnog mijn lippen op de zijne te drukken. Het was te fijn om het niet te doen. Om toch een beetje wraak op hem te kunnen nemen nam ik met een hand zijn heup voor mijn rekening en beet ik zacht op zijn onderlip, wetende wat voor reactie ik daarmee uit kon lokken, om halverwege al te stoppen. Aan de ene kant was het wel vals, maar aan de andere was het mijn manier van mijn best voor hem doen, om de rol in te nemen die hij nu van me wenste. Automatisch ging ik iets rechter zitten door zijn hand op mijn onderrug en liet ik mijn hoofd licht tegen de ander aanliggen, om kleintjes te knikken bij zijn vraag. "Een beetje," antwoordde ik zacht, want ik gaf het niet graag toe, maar het was toch echt zo dat ik in ieder geval iets van hulp nodig had. Ik bewoog met Niall mee toen hij ging liggen zodat ik boven hem kwam te hangen, mijn knieën voor het gemak nog aan weerszijden van zijn benen en mijn handen naast zijn schouders. Ik beet even op mijn lip door de locaties waarop zijn handen lagen, maar schudde dat al gauw van me af, dat kon ik niet hebben als we dit door wilden zetten, want ik was extreem gevoelig voor dat soort aanrakingen. Bij zijn speelse vraag wilde ik eerst mijn hoofd schudden en weigeren, om het daarna zelf te doen, al besloot iets in me dat het op een andere manier leuker was. "Graag, moet ik jou daar dan ook mee helpen?" vroeg ik onschuldig terwijl ik een vinger achter de rand van zijn boxer haakte, om die weer net zo goed terug tegen zijn huid te laten klappen. Als ik er in de stemming voor was kon ik een verschrikkelijke tease zijn, en aangezien Niall mij toch mijn gang liet gaan, leek het me er een geschikte kans voor. Al wilde ik eerst mijn kleren uit zien te krijgen, want die begonnen me steeds meer te irriteren en vond dat ze in de weg zaten, en iets zei me dat de jongen het geen enkel probleem zou vinden om me daarbij een handje te helpen. Wat er verder ook mocht gebeuren, deze nacht ging dingen veranderen. Ik durfde niet te zeggen wat en hoe, maar het stond vast dat het niet meer hetzelfde ging zijn. En als het bleef zoals het nu was, had ik daar absoluut niks op tegen.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Louis wilde inderdaad graag hulp, en dat gaf ik hem ook wel graag. Hij zou het zelf moeten doen, maar hulp kon hij krijgen als hij dat wilde. Ik kieperde rustig achterover en nam hem mee. Toch verplaatste ik mijn handen wel, zodat ik iets meer kon spelen als ik dat wilde. Hij moest maar zeggen wat hij wel en niet wilde. Ik was nu zijn gewillige speelpopje. Ik streelde zacht over zijn kont en borst en vroeg speels of ik hem moest helpen met zijn kleren, waar hij net zo over aan het klagen was. Bij zijn weerwoord glimlachte ik met glunderende oogjes, maar bij het terugklappende elastiek kwam er toch een kleine half opgewonden, half gepijnigde grom over mijn lippen. Het deed niet echt pijn, maar het was wel zo dat het me wat opschrok. Ik richtte me iets op om zacht kusjes in zijn nek te zetten terwijl ik mijn handen onder zijn shirt schoof. Met mijn vingers tekende ik patroontjes over zijn oneven huid en duidelijk aanwezige spieren. Het voelde allemaal heel vreemd en nieuw, net alsof het weer mijn eerste keer was, maar het voelde zeker wel goed. Gewoon om zijn lichaam eens te kunnen voelen. Dat was specialer dan ik ooit had gedacht. Ik had zijn lichaam altijd wel gewaardeerd, maar op een andere manier, en die manier had hem echt geen eer aangedaan. Langzaam werkte ik met mijn handen naar boven, waardoor zijn shirt mee omhoog kroop. Langzaam aan kwam ik aan bij zijn schouders, waar ik mijn handen los liet glijden van zijn huid om voorzichtig zijn trui uit te trekken en die naast het bed weer de vloer te laten raken. Mijn handen plaatste ik weer op zijn gespierde borst, die mij een nog dunner scharminkel liet lijken dan ik al was. "Je bent prachtig." mompelde ik zacht, maar compleet oprecht. Hij was echt heel mooi, zowel van binnen, maar zeker ook van buiten. Hij had een geweldig gespierd lichaam, maar niet te. Hij was ook nog zacht en knuffelbaar. Dat zag je maar weinig, volgens mij in elk geval. Ik verkende zijn bovenlichaam verder met mijn vingers terwijl ik mijn lippen weer op die van hem drukte. ze waren dun, maar zacht en heel kusbaar. Dat laatste zeker en dit was dus echt niet de laatste keer vannacht dat ik ze voor dat doeleinde zou misbruiken. Mijn vingers vonden intussen weer hun weg naar zijn broekband. Ik wist niet of hij die nu ook alweer uit wilde hebben, maar dat merkte ik vast al snel genoeg. Ik bleef gewoon zacht heen en weer gaan met mijn vingers net boven zijn broekband en liet zijn lippen niet meer gaan. Hij kon alles zo veranderen als hij wilde, maar eerlijk gezegt was dit zeker zo erg nog niet. Dit was waarschijnlijk zelfs beter dan alle vorige keren, vooral omdat ik nu gewoon van hem kon genieten en hij hopelijk ook van mij.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Een zacht gegniffel rolde over mijn lippen bij de grom die hij liet horen nadat ik zijn boxer had losgelaten, dat geluid wilde ik wel vaker bij hem vandaan horen komen. En volgens mij wist ik wel hoe. Ik boog me iets naar hem toe toen hij omhoog kwam en draaide mijn hoofd zo dat hij beter bij mijn nek kon. Het was te lang geleden dat ik op deze manier was behandeld, en het zou zacht uitgedrukt zijn als ik zei dat ik het had gemist. Ik had niks tegen de manier waarop ik normaal werd aangepakt, maar dit was zoveel malen fijner, als je hier de tijd voor nam en er niet zo snel doorheen racete genoot je er meer van. Zijn handen die zacht over mijn borst gingen zorgden ervoor dat er meerdere rillingen door me heen gingen, wat dus absoluut niet slecht voelde. Ik had de instinctieve neiging om compleet in te geven in zijn aanrakingen en hem zijn gang te laten gaan terwijl ik wat tegen hem aan hing, maar gelukkig verdween dat weer toen hij bij mijn schouders was aangekomen en mijn shirt uitdeed. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht toen hij alsnog zijn handen weer naar mijn borst te brengen. Bij zijn woorden wilde ik er sarcastisch op reageren om het weg te wuiven, ik kreeg geen woord over mijn lippen en kon alleen blozen, de laatste keer dat ik zo'n compliment had gekregen was ook tijden geleden, dus wist ik niet precies hoe ik ermee om moest gaan. Ik zei dan ook verder niks en kuste Niall gewillig terug toen hij zijn lippen op de mijne drukte, dat was iets wat hij altijd wel mocht doen, ongeacht de situatie. Ik voelde hij zijn vingers van mijn bovenlichaam langzaam omlaag bracht naar mijn broek, waar ik merkte dat hij iets twijfelde en niet verder ging. Een ongeduldig geluidje kwam over mijn lippen, om mijn eigen handen bij de zijne te voegen en de sluiting voor de tweede keer deze nacht los te maken en er aan te sjorren. Met tegenzin trok ik terug van zijn lippen zodat ik me volledig van de broek kon ontdoen, waarna ik hem weer net zo fel kuste en weer achterover drukte. Stukje bij beetje verplaatste ik mijn lippen naar zijn kaak en daarna zijn hals, waar ik meerdere zuigzoenen achterliet, om iets achteruit te schuiven en verder te gaan bij zijn borst. Door middel van mijn lippen en tong beroerde ik elk stukje huid waar ik bij kon, in de poging een zwakke plek bij hem te ontdekken. Zelfs als me dat niet lukte kon hij het me niet wijs maken dat het niet alsnog goed voelde, ik wist het namelijk nog steeds uit ervaring, dat vergat je gewoon niet, al was het een tijd terug.

Because I love him, do I need another reason?