[200] We All Have A Problem || Celebrities - Speeltopics

Even the death deserves a song.

Liam 'James' Payne.

Betwijfeld keek ik naar mijn koffer. Alles leek erin te zitten wat ik nodig had om te overleven. Kleding, tandenborstel en natuurlijk in het geheime luik aan de onderkant nog een paar flessen drank. Sinds Niall weg was gegaan leek het alleen maar erger te zijn geworden. Dagen werden langer en ik kon niet wachten op het moment dat ik na wat drinken weer mijn bed in kon gaan om alles te vergeten. Mijn hand reikt naar een fles die op mijn nachtkastje staat en snel neem ik een paar grote slokken voordat ik mijn koffer dichtklap. Normaal zouden er tranen in mijn ogen springen maar deze keer is dat niet zo, het lijkt alleen maar alsof ik gewend ben aan de pijn. Mijn vingers glijden over het briefje met de indeling. Niall is er dus ook, maar ik word niet met hem geplaatst. Fijn, de grootste steun die ik had word niet bij me gezet en ik word bij een of andere Austin geplaatst waarvan ik eigenlijk niet eens wil weten wie hij is. Kwaad prop ik het briefje in mijn tas en trek ik hem mee naar buiten de auto in waar mijn vader in zit, om me te brengen. Klootzak. Het is gewoon zijn schuld dat ik erheen ga.

Mijn koffer trok ik woedend met me mee terwijl ik mijn vader zonder een waardige doei in de auto laat zitten. Twee jongens zie ik al staan, niet heel goed, maar alsnog. Een lijkt op Niall en hopelijk is hij het ook en de andere ziet er nogal... Apart uit. Niet als het type waar ik graag ruzie mee zou hebben, maar toch heeft hij ergens wel iets schattigs. Zelfverzekerd, mede door de drank die ik op heb, loop ik naar ze toe en op het moment dat ik zie dat het Niall is geef ik hem een sterke knuffel en stel ik me kort voor aan de andere jongen.

{Sorreh als het niet klopt. :c}

wat was dit ookalweer

Niall Horan

Al snek komen er meerdere auto's en al snel stapt een jongen op me af."Hé! Mijn naam is Austin,' zegt hij. NIall horan begroet ik hem met een zucht. Na een poos staat er een drietal mensen waaronder Demi lovato. Ik blijf even stil en ineens voel iemands armen om me heen en verschrikt draai ik mijn lichaam om. "Liam wacht Liam wat doe je hier. Jullie moesten verder met One Direction wat is dut"zeg ik nogal verbaasd en knuffel hem terug.

Ik had ze laten beloven dat ze hoe dan ook verder zouden gaan. Van binnen was ik ook bang. Liam heeft me een aantal keren goed uitgescholden, in elkaar gemept en me bedrogen dus bang dat hij me wat zou aandoen. Ik zucht even en bekeek een briefje met de kamer indeling en zag dat ik met Michael moest. Echt kennen was het niet maar hij kwam me bekend voor. Ik zie dat de deur open gaat. " Liam waarom ben je hier?' Vraag ik zachtjes

[ bericht aangepast op 26 juli 2014 - 18:59 ]

Change is for weirdos ~ Niall Horan

De deuren worden opengedaan door het personeel die zeggen dat ze gelijk door naar hun kamers kunnen :>

[ bericht aangepast op 26 juli 2014 - 16:51 ]

Even the death deserves a song.

Michael Clifford
Ik kon geen antwoord geven op zijn vraag of ik bij hem bleef, dat kon ik niet. Ten eerste waren we geen kamergenoten en ten tweede wist ik niet eens of ik wel zoveel bij hem in de buurt wilde hangen. Maar ik had ook geen zin om de jongen te kwetsen door dat hardop te zeggen, dus het enige dat mijn mond verliet was dat we er bijna waren. Eerst probeerde ik me nog voorzichtig los te maken uit de ijzersterke greep van de jongen, maar toen dat niet werkte was ik genoodzaakt er een stuk meer kracht in te gooien, waardoor ik uiteindelijk toch los kwam, wat volgde door een klaaglijke reactie van Ashton. Voor ons beide haalde ik onze koffers al, waarna ik de kofferbak dichtsloeg en de taxi weer richting de weg draaide. Ik rolde met mijn ogen toen de oudere jongen zich opnieuw aan me vastklampte, daar kwam ik de eerstkomende tijd ook niet vanaf. "Op een voorwaarde, Irwin. Zodra we een voet binnen die kliniek zetten wil ik jou niet meer op mijn rug voelen," zei ik, met een enige hint van een glimlach, voor ik met mijn koffer in mijn hand richting het groepje liet dat voor de deuren vande kliniek wachtte. Ik wilde daar niet heen, maar ik had weinig keus als ik nog naar binnen wilde. Daar spotte ik ook mijn kamergenoot, Niall. Kamergenoten, geweldig, daar zat ik ook echt op te wachten. Ashton zou me zo ook wel los moeten laten, hij moest mee met die Dylan gast en ik met Niall. Ik kende hem natuurlijk al wat langer, maar dat zei niet dat ik het hem makkelijk ging maken, mijn kamergenoot zijnde. Ik keek om naar Ashton, als stille hint dat hij los moest laten, waarschijnlijk was de begeleiding ook niet zo blij dat we zo aan elkaar zouden plakken, dus beter nu dan later.

Because I love him, do I need another reason?

NiallerBoo schreef:
Niall Horan

Al snek komen er meerdere auto's en al snel stapt een jongen op me af."Hé! Mijn naam is Austin,' zegt hij. NIall horan begroet ik hem met een zucht. Na een poos staat er een drietal mensen waaronder Demi lovato. Ik blijf even stil en ineens voel iemands armen om me heen en verschrikt draai ik mijn lichaam om. "Liam wacht Liam wat doe je hier. Jullie moesten verder met One Direction wat is dut"zeg ik nogal verbaasd en knuffel hem terug.

Ik had ze laten beloven dat ze hoe dan ook verder zouden gaan. Van binnen was ik ook bang. Liam heeft me een aantal keren goed uitgescholden, in elkaar gemept en me bedrogen dus bang was ik
( kort op mobiel en visite sorry)

Even the death deserves a song.

[MT]

I don't want you to die, I want you to suffer.

Austin Carlile

Niall Horan. Nope, kwam me niet bekend voor. "Leuk je te ontmoeten! Jammer dat het nou precies hier is," zei ik. De jongen leek me wel aardig, maar om elkaar nou te ontmoeten in een kliniek? Dat was wel wat minder. Ineens stond er nog een jongen bij. Of nee, ik herkende hem als Liam Payne, degene met wie ik een kamer deelde. Automatisch dacht ik weer aan het gesprek van Alan en mij wat letterlijk twee minuten geleden plaats had gevonden, en wat me toch deed grijnzen. Hij gaf Niall een knuffel en stelde zich voor aan mij, waarbij ik vrolijk glimlachte en mijn hand opstak. "Mijn naam is Austin!" Stelde ik mezelf voor. Er kwamen nog twee jongens aan, en nog een vrouw. Alle drie herkende ik ze niet echt. Pas toen ik voor de tweede keer goed keek merkte ik dat de vrouw Demi Lovato was, en de twee jongens kende ik ook ergens van. Volgens mij was het de helft van die band waar Alex zo goed bevriend mee was, hij had me over hun verteld. Ineens zag ik personeel staan van het gebouw die de deuren open hadden gedaan met de woorden dat we naar onze kamers mochten. Gelijk liep ik door, meteen zoekend naar kamer twee. Eenmaal gevonden gooide ik de deur open en legde ik mijn koffer op het bed. Zelf ging ik er naast zitten in een kleermakerszit en ritste ik de koffer open. Er zat niet zo heel veel speciaals in. Kleding, schoenen, en dat soort dingen. Een harde lach verliet mijn mond, waarna ik gelijk mijn hand voor mijn mond sloeg, toen ik het knuffeltje in de vorm van een roze octopus genaamd Squidgy uit mijn koffer tevoorschijn haalde. Ik wist zeker dat Alan hem er in had gedaan. Je had hier sommige doodserieuze mensen die problemen hadden, en die het nut van leven niet meer inzagen. En dan had je nog de lange, vol getatoeëerde man met een piercing en een roze octopus. Bij die gedachte giechelde ik als een klein kind, wat me weer deed lachen.

Dear Molly. Watching over Fred like you have been watching over Harry all these years. Love, Lily.

Liam 'James' Payne.

De jongen of man, ik weet niet precies wat hij is door zijn best wel grappige uitstraling stelt zichzelf voor als Austin en meteen schiet me te binnen dat hij de gozer is waar ik mee op de kamer zal moeten... 'Liam wacht, Liam wat doe je hier. Jullie moesten verder met One Direction wat is dit?' zegt Niall verbaasd terwijl hij me terug knuffelt. Ik zucht even diep. 'Mijn pa vond dat de alcohol teveel was, of zo iets en nu zit ik hier. Met jou, gezellig Horan!' Een grijns word op mijn gezicht getoverd maar al snel zeg ik dat ik moet gaan, ik heb een vreselijke koffer, die ik in een vreselijke kamer moet zetten, met misschien nog wel een vreselijkere kamergenoot. Wie weet.
Ik trek mijn koffer mee in een random richting in de hoop dat ik bij mijn kamer uitkom, wat ik na een tijdje zoeken ook kom. De deur smijt ik nogal lomp open en mijn tas gooi ik op het bed dat Austin nog niet geclaimd had. Op het moment dat ik een roze octopus zie begin ik te grinniken. 'Stoer hoor.' lach ik terwijl ik een deel van mijn kleding uit mijn koffer trek om mijn telefoon te zoeken. Maar in plaats van alleen kleren valt er dus ook een fles drank kapot op de grond. Kort vloek ik in de hoop dat Austin niets gemerkt heeft.

[ bericht aangepast op 27 juli 2014 - 12:05 ]

wat was dit ookalweer

Ezra Misha Jones
Ik liep met mijn ponies naar de personeelsingang van het centrum. Eerst gingen we door het hoge hekwerk wat om de tuin van het centrum stond. De twee kleine trippelende dieren liepen vrolijk mee en kregen nog een aai over hun neus van me voor ik ze met pijn in mijn hart buiten tussen de hekken liet staan grazen. Ze konden niet mee naar binnen. Ik sloot de deur achter me en liep richting mijn kantoortje met mijn tas. Vandaag had ik een intake met elk van onze nieuwe patienten. Er zat veel gemeende depressiviteit tussen, een zuiplap, een klootzak en nog een aantal angsthazen. Ik zou wel zien welke echt waren en welke niet. Die niets hadden maar het wel dachten zouden het hier een stuk lastiger krijgen dan de anderen. Ik vond het verschrikkelijk als mensen deden of ze iets hadden of zichzelf een ziekte aanpraatte. Ik ging in mijn stoel zitten achter mijn buro en pakte de nieuwe mappen erbij. Ik pakte daarna de telefoon op om, om te roepen dat ik als eerste Michael Gordon Clifford op mijn kantoor wilde spreken. "Michael Gordon Clifford meld je bij de psychiater binnen nu en 5 minuten." klonk over de gangen en in de kamers van het hele gebouw. Ik ging gewoon mijn lijstje af. Hierna kwam Niall James Horan en zo verder. Hopelijk was aan het einde van de dag iedereen gedaan en had ik daarvan geen gezijk meer. Uit het raam zag ik Nav en Bert grazen en samen kroelen. Het was heel erg lief, maar nu zou ik me op mijn eerste gesprek van de dag moeten concentreren en dat zonder koffie, want dat apparaat was nogsteeds stuk.

[ bericht aangepast op 27 juli 2014 - 12:29 ]

Bowties were never Cooler

Niall Horan
De jongen keek me wvwn aan "Leuk je te ontmoeten! Jammer dat het nou precies hier is," zegt hij en ik knik e entjes. " jup" mompel ik er zuchtend uit. Dan ziet hij Liam. De jongen glimlacht breed en steekt zijn hans uit naar Liam.. "Mijn naam is Austin!" Steld hij zich weer vrolijk voor. Hoe kon je zo vrolijk en blij zijn. Liam kijky naar me en richt zich op mijn vraag.Mijn pa vond dat de alcohol teveel was, of zo iets en nu zit ik hier. Met jou, gezellig Horan!' Roept hij en ik zucht. Liam loopt al weg. De alcohol was het, het zou me niks moeren verbazen. Toen ik nog in de band zat dronk hij op een avond makkelijk drie tot vijf flessen sterke drank weg. .maar owee als je er iets van zegde dan kwamen de klappen en opmerkingen. Ik was best bang voor hem, wetend dat als hij nier kon drinken dat hij dan het ergste was. Ik besluit maar eens mijn kamer op te zoeken en hoopte dat we geen tas controle kregen. Ik had een aantal mesjes bij me. Wetend dat ik niet vaak sneed maar als het me niet lekker ging dat ik toch vaak ging doen.

Ik trek mn koffer en loop naar mijn kamer en doe hem open. Het was een flinke kamer met twee bedden en allebei een kast. Een tafeltje met stoel en waarschijnlijk een wc en badkamer. Ik besluit het bed bij het raam te nemen en begin met mijn koffer uit te pakken. Ik zet mijn toilettas in de badkamer en mijn kleding in de kast. Mijn mesjes verstop ik tussen mijn kleding. Ik schrik op als ik een mannenstem hoor door de kamer. Een lijstje namen noemt hij op voor een gesprek. Hij begint met Mihael mn kamergenoot en daarna kwam ik. Ik Icht even diep. Ik hield niet van die zeurpraatjes over mijn zogenaamde problemen. Ik was gewoon wat humeurig en probeerde wat af te vallen

[ bericht aangepast op 27 juli 2014 - 12:30 ]

Change is for weirdos ~ Niall Horan

Austin Carlile

Ik keek op toen Liam binnenkwam, en trok gelijk mijn wenkbrauwen op. Wat een binnenkomst. Die had er zo te zien niet bepaald veel zin in. Maar ja, wie wel? Toen hij Squidgy en mij had gezien moest hij lachen, waardoor ik weer grijnsde. "Squidgy is enorm stoer," lachte ik vrolijk. Ik liet de roze octopus weer voor wat het was op mijn bed en besloot alle kleding uit mijn koffer te halen. Wel trok het geluid van gebroken glas en een hoop gevloek mijn aandacht weer, waardoor ik nogmaals opkeek naar mijn kamergenoot. "Holy shit, ik wist niet dat je ook drank mee mocht nemen," zei ik wat verbaasd. Ik had geen idee of hij het stiekem mee had gesmokkeld of niet, maar als het mocht dan baalde ik er van dat ik niets had meegebracht. Want kom op, elke man houdt van alcohol. Ik besloot maar weer verder te gaan met uitpakken. De enorme hoeveelheid kleding haalde ik in één keer uit mijn koffer. Zonder erg goed te zien waar ik liep door de berg kleding in mijn armen zette ik maar gewoon een paar stappen vooruit, hopend dat ik bij de kast aan kwam die in de hoek van de kamer stond. Eenmaal daar liet ik alles op de grond vallen, gooide ik de kastdeuren open en legde ik er alles in. Toen ik daarmee klaar was pakte ik alles wat nodig was voor in de badkamer, en zette ook daar alles neer. Nog altijd even vrolijk als toen ik hier aankwam liep ik weer terug de kamer in en bekeek mijn koffer even. Enkele dingen zaten er nog in, en ook die begon ik maar eruit te halen.

Dear Molly. Watching over Fred like you have been watching over Harry all these years. Love, Lily.

[Er is alleen Mickey omgeroepen, maar goed...]

Bowties were never Cooler

Ariana Grande
Ik beet voor de zoveelste keer op mijn nagels. Het was een hele verhuizing dat kliniekengedoe. Ik wou het zelf helemaal niet het liefst wou ik gewoon een normaal leventje leiden en dat niemand me kende. Ze maakten me bang, al die mensen die foto's met mij wilden maken, of een handtekening... Ik vond het vreselijk. Ik was nu tot mijn grote spijt ook in een limousine en dat was niet echt discreet want elke persoon die we tegenkwamen wijsde en lachtte. Ik keek door het raam en zag een klein meisje lachen. Ze was zo'n 6 of 7. Ze zag er zo lief en schattig uit. Ik glimlachte naar haar. Alleen voor kleine kinderen durfde ik me meestal te tonen. Ze waren zo lief en zouden nooit iets misdoen. In de verte zag ik het gebouw nu al... Ik zuchtte. ''Mevrouw, we komen aan'', zei de chauffeur beleefd. Maar ik antwoordde niet. Toen we er waren kwam de chauffeur uit de limousine en deed de deur open. ''Veel plezier, M. Ariana'', zei hij net zo beleefd als daarstraks. 'Bedankt Permont'', antwoordde ik hem. Permont kwam aan de administratie en gaf me de sleuteĺ van mijn kamer. ''U zit in de kamer met Camillia Cabello'', ik probeerde me die naam te herinneren want ik had het al ergens gehoord. Ik kwam er niet op en besloot gewoon mijn kamer te gaan zoeken.

~ I have found that if you love life, life will love you back.

Preciado --> Caraphernelia.

Dear Molly. Watching over Fred like you have been watching over Harry all these years. Love, Lily.

Ellie Goulding
Ik rekte me uit en drukte ondertussen met een van mijn uitgestrekte armen, mijn wekker uit. Het gepiep was hels en ik wilde dat het ophield. Ik stapte slaperig mijn bed uit en liep meteen naar de badkamer. Ik bekeek mezelf eens goed in de spiegel. Onder mijn ogen waren diepe kringen te vinden en wat er gisteravond gebeurd was? Ik had werkelijk geen flauw idee. Ik zuchtte diep en depte met washandje - met koud water - op mijn gezicht. Vrijwel direct klaarde mijn gezicht iets op en werd ik wakker, nu helemaal. Ik kleedde me vlug aan, kamde mijn haren en sprintte de trap af om een kopje koffie te zetten. Terwijl de koffie uit het Senseo apparaat stroomde, checkte ik boven of mijn spullen allemaal goed ingepakt waren. Na ongeveer een minuut of tien checken, zag ik tot mijn grote tevredenheid dat alles goed was. Ik had hier zelf niet veel zin aan, maar ik wist zeker dat mijn tante dit op de prijs had gesteld. Wat mijn verdere familie vond, boeide mij niet zo. Ze deden immers toch geen moeite om op mijn verjaardag te komen, aandacht aan mij te besteden en bovenal mij eens op te bellen als ze zich zorgen maakten over mij. Ze deden überhaupt geen moeite om zich in te leven in mij. Dus ik noemde het eigenlijk ook niet echt familie meer, meer vage kennissen die zich de naam 'familie' hadden toegeëigend. Ik dronk mijn koffie op, werkte een crackertje met een plakje jonge kaas er op naar binnen en pakte mijn koffer. Mijn medicijnen slikte ik in de badkamer nog snel in met een paar slokjes water. De medicijnen waren cruciaal om me rustig te houden, zodat ik niet compleet zou flippen. Ik keek nog even op het papiertje wat half verfrommeld in mijn broekzak zat. De naam van de kamer en de naam van degene met wie ik de kamer zou delen, stonden er op. Ik zou mijn kamer delen met ene Demi Lovato.
Ik kende haar niet, maar dat zou vast nog wel komen. Alhoewel ik niet zo van contact hield, zou dit onvermijdelijk zijn. Ik sleepte mijn koffer de trap af en stapte in de taxi die zich voor mijn huis geparkeerd had. Dit deed ik nadat ik wel drie keer had gecheckt of ik alle ramen en deuren wel goed dicht had gedaan. Ik keek toe hoe mijn huis steeds kleiner werd en hoe na een lange tijd in de taxi, de kliniek in beeld kwam. Een brok vormde zich in mijn keel toen ik uitstapte. Het was tijd om te veranderen.

(Felis > Diancie)

[ bericht aangepast op 28 juli 2014 - 15:05 ]

26 - 02 - '16