[200] We All Have A Problem || Celebrities - Speeltopics

Even the death deserves a song.

MT

El Diablo.

Mijn topics.

Dear Molly. Watching over Fred like you have been watching over Harry all these years. Love, Lily.

MT.

26 - 02 - '16

Hoooooooiiiiiiii.

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

MT

Bowties were never Cooler

Hey there.

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Mijn topics

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

(MT)

Because I love him, do I need another reason?

(Mt mn broer is jarif dus vanmiddag weinig reageren in welk land is dw kliniek)

Change is for weirdos ~ Niall Horan

(MT)

wat was dit ookalweer

Niall Horan

Van een tikje tegen mijn arm schiet ik omhoog waardoor mijn oortjes uit mijn oren schieten. Wat verdwaasd kijk ik rond en zie dat we er zijn.

Ik was gister met het vliegtuig naar Amerika gevlogen vanuit Ierland. Daar heb ik overnacht en vandaag ben ik met de taxi naar mijn bestemming. Nog steeds had ik er geen zin in. Ik was gewoon wat minder vrolijk en chagerijnig meer niet. Verder had ik gewoon minder eetlust dan normaal, daar kon ik toch niks aan doen? Maar mijn ouders waren het met elkaar eens dat na ik weg ging uit de band het achteruit ging en dat het nu tijd was om er iets aan te veranderen. Dus hadden ze een kliniek gevonden voor beroemdheden. Aan de ene kant zou ik rust krijgen. Op mobieltjes na mocht je geen electronica voor internet. Dus ik zou geen last van haat en mijn oude bandleden hebben. Ik zou vollop rust hebben. Ergens was ik benieuwd hoe het met de rest ging. Met name Liam met zijn drankprobleem. Ik was namelijk bang dat toen ik weg ging dat het voor jem erger werd aangezien wij heel close waren. Ik probeerde hem van de drank te houden maar dat kon nu niet nu ik weg was.

Ik slak een zucht en dan stap ik uit en pak mijn koffers en bel aan

Change is for weirdos ~ Niall Horan

Austin Carlile

Alan pakte het papiertje uit mijn handen en las het zo snel mogelijk. "Kamer twee, samen met Liam Payne. Wie in godsnaam Liam Payne?" Vroeg hij aan me. Ik haalde mijn schouders wat op. "Google?" Vroeg ik maar. Snel haalde Alan zijn telefoon tevoorschijn en zocht de man op waar ik voorlopig een kamer meedeelde. "Wat staat er?" Vroeg ik hem nieuwsgierig. Hij keek van zijn telefoon naar mij en barstte in lachen uit. "Wat? Wat staat er? Alan!" Riep ik uit. Alan giechelde en liet mij zijn telefoon zien. "One Direction? Néé! Wat? Dat zijn gewoon vijf Justin Biebers!" Lachte ik hard. Ik grijnsde steeds breder aangezien de roodharige gitarist geen adem meer kreeg omdat hij zo hard lachte. Ik hief mijn hand op en Alan gaf me gelijk een high five. "Yeah! Ik zit met 1/5 Justin Bieber op de kamer!" De taxi stopte voor een gebouw wat waarschijnlijk de kliniek was. Zelf had ik geen zin om te rijden, dus waarom geen taxi? Omdat ik geen geld bij had betaalde Alan de taxi maar en ik pakte mijn koffer. We stapten uit en gelijk reed de man weer door. "Nu heb ik geen lift naar huis" pruilde Alan. Ik glimlachte en keek even naar het gebouw. Een blonde jongen belde net aan, ik was dus niet de eerste. "Moet je per se weg?" Vroeg Alan me wat gefronst. "Sorry, ginger princess. Ik ben zo snel mogelijk weer terug," beloofde ik hem terwijl ik hem een knuffel gaf. Hij schudde zijn hoofd even en keek me weer glimlachend aan. "Dat mag ik maar hopen, ik kom je persoonlijk hieruit sleuren," grinnikte hij. Ik liet hem weer los en pakte mijn koffer vast. "Bel Tino, die komt je wel ophalen," grijnsde ik. "Dan zie ik je vanzelf weer, denk ik. Doe de groeten aan 1/5 van Justin Bieber!" Ik knikte een keer en begon naar de deuren toe te lopen. "Komt wel goed, zal ik doen. En blijf uit mijn huis!" Riep ik nog naar Alan. "Ik kan niets beloven!" Riep hij terug. Grinnikend sloot ik me aan bij de blonde jongen. "Hé! Mijn naam is Austin," stelde ik mezelf alvast aan hem voor.

Dear Molly. Watching over Fred like you have been watching over Harry all these years. Love, Lily.

Michael Clifford
Met een zucht keek ik uit het raam toen ik merkte dat de auto stukje bij beetje steeds langzamer ging, wat aangaf dat we er bijna waren. Ik haalde mijn oortje met tegenzin uit mijn oren en rolde ze om mijn mobiel heen, om ze zo goed mogelijk in mijn broekzak te proppen. Met een schuin hoofd draaide ik me naar de jongen naast me, die zich als een jonge koala aan me had vastgeklemd. Eigenlijk was het absoluut niet de bedoeling dat sommige samen gingen reizen, maar Ashton was vastberaden geweest om met mij mee te gaan, anders weigerde hij naar de kliniek te gaan. Het was dat ik deze jongen als een van de zeldzame nog een beetje tolereerde, want zo niet was de kans groot dat hij allang de taxi was uitgeschopt. Er was gewoon iets aan hem dat ik onmogelijk kon haten, al was ik alsnog niet al te blij met zijn aanwezigheid. De chauffeur gaf me een veelbetekenende blik toen we eenmaal stilstonden, ik had die vent toch al betaald dus dat probleem hadden we niet. "Ash, we zijn er," mompelde ik zacht, om een poging te doen om uit zijn greep te komen zodat ik mijn riem af kon doen en kon uitstappen. Met enige, of meer veel, moeite kreeg ik het voor elkaar en stapte uit. Ik liep om de taxi heen en deed de kofferbak open om onze beide koffers eruit te halen. Een beetje ongeduldig wachtte ik op Ashton, als we hier toch verplicht moesten zitten konden we maar snel beginnen, des te sneller konden we weg uit dit hellehol. Zacht gezegd zat ik niet te wachten op mensen die me vroegen of ik uit kon leggen wat ik dacht en voelde, als ik het zelf al wist, dan kregen die lui het nog niet te horen.

Because I love him, do I need another reason?

Ashton Irwin
Mijn benen lagen de hele reis, vanaf in het vliegtuig, al rond de middel van Michael. Mijn veters aan elkaar gestrikt, net als dat ik de mouwen van mijn sweater rond de jongen had geknoopt. Zo was er geen mogelijkheid dat hij me nog kon verliezen, of ik hem beter gezegd. Het was een voordeel dat de paarsharige jongen me nog een beetje kon hebben, want anders was het toch echt een regelrechte hel geweest. Dat was het eigenlijk al toen ik alleen richting het vliegtuig vertrok, want je mocht niet samen en ik wist ook helemaal niet veel van Michael af, maar na mijn eigenwijze actie toen ik de jongen tegen het lijf liep, waren we toch samen verder gegaan. Mijn hoofd legde ik tegen de jongen zijn schouder om mijn ogen te sluiten en niet te denken aan het feit wat ons zo meteen te wachten stond. Het zou een lange reis worden, maar hopelijk met effect. 'Mikey, je blijft bij me toch? Je beschermt me toch wel?' Vroeg ik met een klein stemmetje, bang zijnde voor het antwoord van de jongen. Het antwoord waar ik op hoopte kwam nog niet, want er kwamen alleen de woorden dat we er waren waardoor ik me nog beter aan hem vastklampte. Niet alleen omdat hij zich probeerde los te wurmen, maar zeker ook door het nare gevoel wat door mijn lichaam trok. 'Mikey,' pruilde ik, om razendsnel uit te stappen, mijn koffer te pakken en me weer als een koala bij de jongen op te stellen. 'Dus ga je voor mij zorgen?' Vroeg ik nogmaals, wetende dat ik sowieso ook, hoe dan ook, over hem zou waken.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Demi Lovato.
Een zucht verliet mijn mond toen de auto langzamer reed. Oftewel; ik was er bijna. ''Is er nog een mogelijkheid dat deze auto omkeerd?'' deed ik mijn zoveelste poging. Ik snapte niet waar mijn familie en vrienden zich zo'n zorgen overmaakten. Wedden dat als ik hier weg kwam ik nog meer haat zou hebben? De autochauffeur zuchtte. ''Nee, ik heb je familie dit beloofd en houd me er hier ook aan.'' Ik slikte toen de auto stopte. Langzaam klinkte ik de riem los, stapte de auto uit en liep naar de koffer bak. Die opende ik en ik pakte mijn koffer eruit. Beide deuren sloeg ik dicht en ik draaide me naar de kliniek. Op een papiertje stond dat ik mijn kamer zou delen met Ellie Goulding. Blijkbaar was dit een kliniek voor celebrity's. Sloom liep ik dichter naar het gebouw en liet mijn blik over de mensen heen glijden. Maar ik wilde met niemand praten. Dus bleef ik maar staan en keek wat rond. Wat voor voorbeeld was ik eigenlijks nou voor mijn zusje? Wat zou ze in hemelsnaam wel niet nu van me denken? Of mam? En Nick. Waarschijnlijk dat ik te zwak was om boven die haat uit te komen. Waar ze dan gelijk in hadden.

The monsters running wild inside of me. I'm faded