MSV - Askroth [3] - Speeltopics

Toen Epialthes en Ardaneus de magische ketting in elkaar zetten, stegen veel tovenaars, heksen, dreuzels en elven op. Ze werden meegevoerd naar de epische wereld Askroth, het voormalige thuis van de Askrothidae. Draken terroriseren deze wereld en de voormalige beschaving is grotendeels uitgeroeid.
Ze gaan de wereld verkennen, ontdekken wat er met iedereen gebeurd is en een nieuw bestaan opbouwen.

Het rollentopic
Topic 1
Topic 2
Nieuwe topic!

Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.


Personages:

[ bericht aangepast op 17 aug 2014 - 1:06 ]

'Ga je met me mee terug naar de anderen Gaara?' vroeg Claire. 'En Emmy,' voegde ze er gniffelend aan toe. Haar zus had hen de hele tijd in de gaten gehouden.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Wense voelde dat ze bijna dood zou gaan als ze geen bloed zou krijgen. Of en toe hielden mensen de wacht over haar, nu was het ene Sam met haar dochter die bijna de zelfde leeftijd waren wat Wense erg raar vond. Want ze waren geen vampieren zoals haar.
'Sam?'
Sam keek op, ze had medelijden met het meisje. Ze was snel graatmager geworden. 'Ik heb bloed nodig, niet veel maar een beetje.' Sam keek weg, ze had instructies meegekregen om niet naar haar de te luisteren. 'Ik ga anders dood, mijn kind ook. Het kind van Ardaneus.' Haar stem was zwak en zacht. Sam kon het haast niet horen en kwam ietsje dichterbij het meisje zitten.
'Iedereen gaat dood als die dood moet gaan.' Sam kende doodgaan. 'Ik ben vaak genoeg dood gegaan en herrezen uit het dodenrijk. Op de meest rare manieren.'
'Ik zal dood gaan door jou doen!' Wense werd woest. Die Sam kon blijkbaar dood gaan en werd weer uit het dodenrijk gehaald, niet iedereen had die luxe. 'Red mij, ik smeek het je!' Sam had een brok in haar keel, ze kon haar niet laten dood gaan. Dat was niet wie ze was.
'Alaine wil jij even wat water halen?' Alaine haalde haar schouders op en liep weg.
'Houd je bek oke? Hier,' Sam gaf haar enkel.
'Waarom je enkel?'
'Die kan ik nog verbergen met een doek alsof ik een wond heb opgelopen maar bij mijn pols of nek word het wel heel duidelijk.' Wense keek haar wantrouwend aan. 'Snel,' siste Sam. Ze deed dit niet met plezier iemand haar bloed geven. Ze beet even op haar lippen toen Wense haar tanden in haar vlees zetten. Het was een raar gevoel. Ze werd er duizelig van, ze keek Wense aan en vroeg of ze wou stoppen. Daarna werd het zwart voor haar ogen en voelde ze dat haar hoofd de grond raakte. Ze zag hoe Wense het touw los maakte met een mes die Sam bij zich had.

'Hoe ken jij hem? En waarom mag hij jou niet?' Vroeg Eva aan Ardaneus. Terwijl ze er redelijk ongemakkelijk bij stond terwijl Ardaneus geirriteerd terug schreeuwde naar de kalme Nick - zo heten hij blijkbaar.

[ bericht aangepast op 9 aug 2014 - 0:07 ]

Ignatius liep de smalle zandweg af. Zijn arm was nog steeds om Hanna heengeslagen.
Toen de stofwolk opklaarde, was er echter niemand meer te zien. Wel herkende Ignatius de huizen om hem heen. Dit was de plek waar ze de achterlijke vampier hadden opgeborgen. Ze hadden haar beter af kunnen maken.
'Een moment,' zei Ignatius tegen Hanna en hij liet haar los om meteen één van de huizen te betreden, er niet op lettend of Hanna wel of niet achter hem aan kwam.
Op de grond lagen doorgesneden touwen en er was een spoor van bloed. Verderop zag hij Sam op de grond liggen, ogenschijnlijk bewusteloos.
'Wakker worden!' gromde hij en hij gaf haar een trap in haar maag.
'Je hebt het laten ontsnappen.'

Ardaneus kneep zijn ogen Samen.
'Hij was een van de heersers. Overal waar hij komt maakt hij rotzooi en zo ook hier. We zijn amper een dag op mijn wereld, en hij verpest het nu weer!'
Hij wilde -uit gewoonte- zijn stok trekken, maar realiseerde zich dat die ontbrak.
'Ik waarschuw je nogmaals, Nick. Je ruimt je rotzooi nu op.'

[ bericht aangepast op 9 aug 2014 - 0:33 ]

Sam kreunde, ze voelde zich te zwak. Ze voelde de pijn van de schop in haar buik en tranen borrelde op.
'Je kan ook normaal doen klootzak!' Schreeuwde ze. Plots zag ze een schim achter Ignatius. 'Alaine?'

-

'Ow,' Eva zag hoe vreselijk Ardaneus het vond dat deze Nick hier was. Het was net een klein kind dat ruzie had met een ander kind. 'Rustig.' Ze pakte zijn hand vast, hij kneep er erg hard in maar Eva deed haar best om niet los te laten van de pijn. 'Het spijt mij dat hij zo is.'

Ignatius keek niet om, hij had nu geen tijd voor Alaine.
'Ik doe normaal,' grijnsde hij en hij trapte haar nogmaals.

Sam zag dat het niet Alaine was. Ze was direct haar pijn vergeten en staarde met grote ogen naar de vrouw die ze haten. Ze krabbelde overeind gaf Ignatius een tik tegen zijn hoofd.
'Jij hebt DAT meegenomen!' Ze wist niet waar ze spontaan de kracht vandaan had kunnen halen maar daarna voelde ze zich weer slap en liet zich terug vallen op de grond.

'Ignatius?' zei Hanna geschokt. 'Wat ben je in hemelsnaam aan het doen?'
Ze herkende de roerloze gestalte op de grond en betreurde het dat Sam haar zo haatte. Ooit waren ze vrienden geweest, maar ze waren uit elkaar gegroeid toen bleek dat ze allebei sterke gevoelens voor Ignatius hadden. Hanna had Sam echter nooit gehaat en voelde daarom verschrikkelijk veel medelijden toen ze zag in wat voor toestand ze was. Wie de mysterieuze Alaine was, waar ze over sprak, dat wist ze echter niet.
Ze greep Ignatius' arm en probeerde hem tegen te houden. 'Zo ga je niet met mensen om.'
Toen knielde ze bij Sam en vond al snel de bloedende plek boven haar enkel zag. 'Een vampier?' vroeg ze.

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Gaara slaakte een zucht, maar stemde toch toe. Hij zou het proberen. Even.
Als het hem niet beviel, kon hij immers altijd nog weg gaan. Hij wierp even een blik op Emmy, die op een afstandje had staan wachten. Ongemak overviel hem als hij alleen maar naar haar kéék en hij wenste dat ze in Engeland was achtergebleven, maar helaas.

X
Tomas en Van hadden al een heel eind gevlogen toen ze een dorp in het oog kregen. Zonder iets erover tegen elkaar te zeggen, doken ze op hun bezems naar beneden en hielden even later halt voor een jongen en twee meisjes die Tomas niet kende. Ze waren echter gekleed als hen en daarom dacht hij niet dat het inheemse bewoners waren. Hij blikte even op Van, om te zien of hij het stel kende.
Het zag ernaar uit dat ze niet zo gelegen kwamen, gezien ze gevochten leken te hebben, maar hij was allang blij mensen gevonden te hebben. Misschien wisten ze wel waar Adrienne was!

X

‘Loop niet zo te janken en gedraag je eens fatsoenlijk. Waarom heb je die mooie dame naast je nog niet voorgesteld?’ vroeg Nick, terwijl hij het knappe meisje eens uitgebreid bekeek.

Every villain is a hero in his own mind.

Ignatius snoof even nadat Hanna hem tegen had gehouden, maar had al gauw weer zijn kalmte hervat en streek zijn kleding glad. Hij draaide zich om, omdat hij Sam niet wilde zien en zag tot zijn verbazing twee jongens voor hem staan, waarvan hij er één vaag herkende.
'Ja?' vroeg hij en hij trok zijn wenkbrauw op.

[ bericht aangepast op 9 aug 2014 - 23:18 ]

'Weten jullie waar we zijn?' vroeg Van, die zijn bezem op de stoffige weg neerlegde en zichzelf van een fles water voorzag. Het was hier minder warm dan in de woestijn, maar hij snakte naar wat verkoeling.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ignatius haalde zijn schouders op.
'Wat zou je eraan hebben?'

Van keek hem lichtelijk verveeld aan.
'Ik wil het gewoon weten, zodat ik kan achterhalen hoe ik naar huis moet. Verdwijnselen lijkt niet te werken...'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Ik denk dat je dan wel weet dat je niet naar huis kan,' zei Ignatius.
'Anders was ik ook al lang weg.'