MSV - Askroth [3] - Speeltopics

Toen Epialthes en Ardaneus de magische ketting in elkaar zetten, stegen veel tovenaars, heksen, dreuzels en elven op. Ze werden meegevoerd naar de epische wereld Askroth, het voormalige thuis van de Askrothidae. Draken terroriseren deze wereld en de voormalige beschaving is grotendeels uitgeroeid.
Ze gaan de wereld verkennen, ontdekken wat er met iedereen gebeurd is en een nieuw bestaan opbouwen.

Het rollentopic
Topic 1
Topic 2
Nieuwe topic!

Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.


Personages:

[ bericht aangepast op 17 aug 2014 - 1:06 ]

Alaine stapte voorzichtig achteruit.
'Halfbroer? Tante? Papa heeft het nooit over familie gehad.'

Sam zag de woendende blik van Ignatius, ze betrapte zich er zelf op dat ze veel ste vrolijk keek.
'Kon beter,' Sam wees naar haar enkel die verbonden was. Ze wist dat Ignatius nu niets zou doen nu Hanna erbij was. Nog iets waar ze Hanna eigenlijk voor kon bedanken. Maar Sam wist dat Ignatius haar hiervoor nog wel zou pakken. Hij zou haar iets aan doen, maar voor nu was hij zo mak als een lammetje.

Ignatius' gezicht vertrok toen Sam het over Alaine had, maar al gauw had hij weer een geforceerde glimlach.
'Het had zeker beter gekund,' zei hij toen.
'Je had dood kunnen gaan.'

'Had gekund, maar ik laat jouw niet achter om voor mijn dochter te zorgen gezien jij toch een slechte vader bent.' Sam was verbaast van zichzelf normaal had ze zoiets nooit gezegd. Ignatius leek verbaast of dacht ze dat maar te zien.

'Een slechte vader? Ik weet niet waar je het over hebt, Sarah. Ik ben nooit een vader geweest.'

'Waar heb je het nou weer over? Je bent nog nooit vader geweest... Ik heb een tweeling ooit eens gebaard weet je nog? Dastan en ons andere zoontje doe helaas overleed! En Alaine? Misschien heb je een zonnesteek opgelopen Ignatius. Maar wellicht was het beter als je geen vader was.' Sam wou iets naar zijn hoofd smijten.

Ignatius fronste en haalde zijn schouders op.
'Een tweeling? Daar had ik vast van geweten. Dastan lijkt eerder op de naam van je vroegere geliefde dan van een kind. Alaine? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Ik denk dat jij degene bent met de zonnesteek, Samantha.'

Sam voelde het bloed in haar koken. Ze wou hem slaan, schoppen en al de pijn aan doen die hij haar had aangedaan door de jaren heen. Ze kneep even in de hand van Alaine en liet die daarna los. Ze liep, iets moeilijker dan normaal, naar Ignatius toe. Ze pakte hem bij zijn shirt en trok hem naar zich toe. 'Jij bent een van de meest misselijk makende wezens die er ooit heeft bestaan. Ik veracht je en zal je vermoorden als je MIJN dochter nog eens pijn doet. Mij mag je slaan, schoppen wat je wilt om je beter te voelen maar als je Alaine ook maar aanraakt. Hak ik persoonlijk die lul van je eraf, die toch niet zoveel voorstelt... Net als jou.' Sam gaf hem daarna een klap in zijn gezicht. Ze voelde haar lichaam trillen van adrenaline.

Ignatius voelde zijn wang branden, maar begon toch te grinniken.
'Jouw dochter?' vroeg hij toen, 'Ik denk dat ik vergeten ben je iets te vertellen. Het is jouw dochter niet. En je zoon? Die heb ik vermoord.'

[ bericht aangepast op 14 aug 2014 - 1:41 ]

Het was alsof de klap die ze Ignatius net had gegeven op haar eigen gezicht voelde. Ze snapte het niet, niet haar dochter? Sam taste in haar herinneringen de geboorte, ze voelde de pijn, de opluchtingvdat het voorbij was en de eerste keer dat ze Alaine in haar armen hield. Sam staarde alleen maar voor zich uit, haar onderlip begon te trillen. Ze knipperde steeds vaker met haar ogen van de tranen die ze voelde. Het verlies, het moment van rouwen dat ze jaren geleden had gehad om haar zoon kwam terug.
Sam wist geen woord uit te brengen, het was alsof hij een mes in haar hart had gestoken. Ze plaatste een hand voor haar mond alos ze zo de pijn kon smoren. Met haar andere hand beukte ze op de borstkast van Ignatius. Van woede, van verdriet en van onbegrip. Ze jammerde alleen wat woorden kon ze niet uitbrengen. Niet veel later zakte ze door haar knieën en kon alleen maar huilen. Haar gedachten vlogen door elkaar ze begreep het niet, ze probeerde het te begrijpen. Het voelde als een leegte in haar. Ze probeerde te begrijpen wat Ignatius had gezegd, ze probeerde het te verweken maar haar herinneringen werkte tegen. Sam haar hele lichaam voelde zwak en ze had zich nog nooit zo leeg gevoeld. Ze probeerde Ignatius uit te schelden maar ze had er geen woorden voor voor het verdriet wat hij haar had aangedaan. Sam wist het gewoon niet meer, dus bleef ze op haar knieën zitten, huilend tegen de benen van Ignatius aan.

Ignatius ging met zijn hand door Sam's haren. Ze zat ineengezakt in elkaar, alsof ze vrijwel letterlijk gebroken was. Een grijns, deze keer een echte grijns, tekende zijn gezicht.
'Je weet toch dat ik van je houd, Sarah? Ik hield genoeg van je om dit allemaal geheim te houden, maar je liet me gewoonweg geen andere keus meer.'
Hij hurkte en streek met de rug van zijn hand over haar wang.

Sam luisterde naar de woorden van Ignatius. Ze knikte zachtjes, de woorden werkte verzachtend maar het was alsof ze helemaal verdoofd was. De tranen hielden op want meer had ze er niet. Ze kon alleen in de ogen van Ignatius kijken, de ogen waar ze graag altijd in keek. Het waren kille ogen en in de reflectie zag ze zichzelf. Het was een raar moment. Iets wat ze niet wou zeggen iets waar ze nog niet klaar voor was. Maar de vraag gilde door haar hoofd.
'Waarom?' het was zo zacht dat Ignatius het niet hoorde.
'Wat zei je?'
'Waarom heb ik die herinneringen dan?' ze dacht aan hoe ze Alaine had zien opgroeien. Haar eerste stapjes, woordjes en nog veel meer mooie dingen die ze samen had beleefd met Alaine en waarin ze gelukkig was. Met Alaine en Ignatius.

'Omdat je manipuleerbaar bent,' antwoordde Ignatius.
'Omdat ze nep zijn.'

Sam liet haar hoofd hangen.
'Waarom heb je onze zoon... V..' haar lippen trilde bij de vraag. 'Ver...' ze snikte.

'Om mijn gezicht mooi jong te houden,' antwoordde Ignatius..
'Net zoals jouw mooie gezichtje.'