MSV - Askroth [3] - Speeltopics

Toen Epialthes en Ardaneus de magische ketting in elkaar zetten, stegen veel tovenaars, heksen, dreuzels en elven op. Ze werden meegevoerd naar de epische wereld Askroth, het voormalige thuis van de Askrothidae. Draken terroriseren deze wereld en de voormalige beschaving is grotendeels uitgeroeid.
Ze gaan de wereld verkennen, ontdekken wat er met iedereen gebeurd is en een nieuw bestaan opbouwen.

Het rollentopic
Topic 1
Topic 2
Nieuwe topic!

Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.


Personages:

[ bericht aangepast op 17 aug 2014 - 1:06 ]

'Echt en helemaal solide,' bezwoer ze hem. Hij raakte haar wang aan en ze besefte dat er weer een lange tijd tussen hun laatste ontmoeting moest hebben gezeten. Ze wilde hem vast houden, maar wist niet of hij daar echt van gediend was. Door de geopende deur zag ze de uitgestrektheid van de plek waar ze waren en voelde ze de warmte. 'Alhoewel het vergezellen van jou mij een aangename taak lijkt, ben ik wel benieuwd waarom dat hier moet. En wat hier eigenlijk is?'

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Quinn kuste Hermes' lippen, zich afvragend of dat zou helpen en keek afwachtend naar zijn gezicht.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ignatius haalde zijn schouders op.
'Ik denk dat het Askroth is, maar ik weet het niet zeker. Ik werd hier gisteren wakker, maar heb geen idee hoe we hier gekomen zijn.'
Hij stapte achteruit zodat Hanna de kamer in zou kunnen.

'Dat continue verplaatsen van ons naar verschillende plekken is vreemd,' zei Hanna. 'De rest is er zeker ook weer?'
Ignatius knikte. 'Ik heb in ieder geval Li en Zoë al gezien.'
Ze liepen naar buiten. 'Werkt magie hier?' vroeg Hanna, terwijl ze haar lichaam aftastte op zoek naar haar toverstaf.

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Ignatius knikte.
'Het werkt, maar het lijkt erop dat alleen mensen die in hun..vorige leven..een stok wisten te bemachtigen, nu ook een stok hebben. Helaas heeft Li mijn stok gestolen op het moment dat ik in nood verkeerde, niet heel beleefd van hem.'

'Hmm,' verzuchtte Hanna. Ze kon haar stok niet vinden, dus waarschijnlijk was ze in een andere wereld tekortgekomen. 'Dit loopt natuurlijk alleen maar op ellende uit,' voorspelde ze.
Ze wandelden door het stoffige, droge landschap en Hanna genoot van het feit dat ze met zijn tweeën waren. Ignatius was een drukbezet persoon e had teveel connecties om lang alleen te zijn.
'Zijn er nog mensen van de oorspronkelijke bevolking?' vroeg Hanna, die eigenlijk niks van Askroth wist.

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

'Ik weet het niet,' gaf Ignatius toe.
'Ik ben enkele van de bewoners tegengekomen op aarde, als dit echt Askroth is. De nieuwste verslagen zijn al enkele miljoenen jaren oud, dus wie weet wat er gebeurd is, maar dit dorp lijkt akelig verlaten. Doods.'
Hij sloeg voorzichtig zijn arm om Hanna heen.

Toen Alice zag dat Hermes zijn bewustzijn was kwijtgeraakt, reageerde ze instinctief door een glas met water te vullen en die naar hem toe te brengen. 'Hij moet water binnen krijgen,' mompelde ze tegen Quinn, die weigerde aan de kant te gaan. 'Quinn! Werk even mee!'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Hij is bewusteloos,' zei Quinn' die hem nog iets dichter tegen zich aan trok. 'Hij kan niets drinken.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Hanna voelde Ignatius warme arm over haar schouder hangen en hoewel het erg warm was, liet ze het maar zo. Ignatius genegenheid zou ze niet zomaar van zich afschudden. 'Wat gaan we doen Iggy?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze kon zich niet voorstellen dat er iets gaande was in dit spookstadje, maar ze hier onmogelijk gaan zitten wachten op hun einde.

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

'We gaan dit dorp verkennen,' begon Ignatius, 'en daarna halen we mijn stok terug. Zodra we mijn stok hebben, kunnen we pogen een reis te doen en enig teken van leven te vinden - wie weet zijn hier grote, prachtige steden en bibliotheken vol kennis die wij niet bezitten. We kunnen er een vakantie van maken, wij tweetjes..en de rest.'

'Okee,' stemde Hanna in. Hoe ze de stok terug zouden krijgen, zonder magie, was haar nog een raadsel. Ignatius was echter vindingrijk en ze rekende erop dat hij wel het een of het ander zou verzinnen. Het idee van een tochtje, een reisje door dit land, leek haar wel leuk. Als het maar niet overal zo verdomd stoffig en droog was. Ze kwamen op een kruispunt.
'Ik stel voor dat we links gaan,' zei Hanna, die daar enkele wolken stof zag opwaaien. 'Misschien zijn daar mensen.'

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Ignatius zag de stofwolken ook en haalde zijn schouders op.
'Waarom niet?' vroeg hij toen en hij ging de bocht om.

Aenea stapte een donkere gang in, die was uitgehouwen in de rotsen. Onleesbare runen waren boven de ingang geschreven en ondanks dat ze de woorden niet kon begrijpen, wist ze dat het naar een heiligdom zou leiden dat waarschijnlijk al lang vergeten was. Haar handen gleden langs de wanden toen ze verder stapte. Een laagje vocht bleef op haar handpalm achter en het was een geruststelling te weten dat deze onderaardse gang niet was uitgedroogd.
Voetje voor voetje schuifelde ze verder, totdat het zo donker was dat ze niets meer kon zien. Ze slaakte een gefrustreerde zucht omdat ze geen toverstof had die de klus kon klaren en keerde uiteindelijk terug om op zoek te gaan naar materiaal waarmee ze een fakkel zou kunnen maken.

[ bericht aangepast op 3 aug 2014 - 22:13 ]

Every villain is a hero in his own mind.

'Ja, dat zie ik ook wel!' Toen Quinn' weigerde aan de kant te gaan, gaf Alice haar een duw, waardoor ze viel en toen verward overeind krabbelde. Dat gaf Alice de gelegenheid om het water in zijn keel te gieten en te hopen dat hij daardoor weer bij zou komen, zoals dat bij haar ook was gebeurd.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain