MSV - Askroth [3] - Speeltopics

Toen Epialthes en Ardaneus de magische ketting in elkaar zetten, stegen veel tovenaars, heksen, dreuzels en elven op. Ze werden meegevoerd naar de epische wereld Askroth, het voormalige thuis van de Askrothidae. Draken terroriseren deze wereld en de voormalige beschaving is grotendeels uitgeroeid.
Ze gaan de wereld verkennen, ontdekken wat er met iedereen gebeurd is en een nieuw bestaan opbouwen.

Het rollentopic
Topic 1
Topic 2
Nieuwe topic!

Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.


Personages:

[ bericht aangepast op 17 aug 2014 - 1:06 ]

'Hmm.' Zoë had nooit veel opgehad met die bewoners en hoopte dat hij ongelijk had, al verklaarde het waarom Ardaneus en...
'Ik zei dat ik geen zin had om te denken.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Dan denk je niet, maar denken is werkelijk verfrissend. Maar goed..'
Ignatius stond op en klopte zijn kleren af.
'Ik denk dat ik maar eens wat interessantere gesprekspartners op ga zoeken.'

'Je doet je best maar. Interessanter dan ik zul je ze niet vinden.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Hij trok een wenkbrauw op.
'Nee, dat zal niet.'
Toen draaide hij zich om en liep langs de huizen, op zoek naar een teken van leven.

Hanna voelde een barstende koppijn toen ze wakker werd en wreef verontrust over haar voorhoofd. Ze had al lang geen last gehad van hoofdpijn en ze vroeg zich af waarom de dreunen zich in haar hoofd hadden genesteld. Haar vingers zochten op de tast naar haar nachtkastje, maar ze kon het niet vinden. Ze opende haar ogen en keek tegen een donkere zoldering aan. Zuchtend kwam ze overeind en merkte de pijn in haar rug ook op. Haar ogen probeerden zich te oriënteren in het duister en langzamerhand zag ze dat ze zich in een vierkante ruimte bevond, dir niet gemeubileerd was. Ze had op de stoffige, harde grond geslapen en de pijn was ineens verklaarbaar. Andere zaken waren echter tamelijk onbegrijpelijk geworden: wat deed ze hier?

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Daisy schudde Jurgen voorzichtig wakker, nadat ze zelf wakker was geworden van de opgaande zon.

-

Het was heerlijk om wakker te worden met Daisy naast zich - zelfs in deze geheel nieuwe situatie. Hij kuste haar op haar lippen en nam zich voor om nooit meer anders te doen als hij wakker werd.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Daisy kuste hem terug en glimlachte vervolgens.
'Hoi Jurgen,' sprak ze toen zachtjes.

'Hoi, Daisy.' Hij glimlachte. 'Wat ben je mooi vandaag.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Daisy's glimlach werd breder.
'Bedankt,' zei ze toen.
'Zou jij Brian wakker kunnen maken?.. Hij moet hier ook ergens zijn.'

-

Ignatius liep het eerstvolgende huis in in de hoop om iets te vinden. Het was net zo stoffig en vervallen als de andere huizen, maar leek veel leger te zijn.
'Is er iemand?' vroeg hij luid, omdat hij te lui was om heel het huis te onderzoeken. Als er iemand was, gaven ze vast antwoord.

[ bericht aangepast op 29 juli 2014 - 17:42 ]

'Ja.' Jurgen klom overeind. Hij wilde eigenlijk het liefste gewoon bij Daisy blijven, maar wist dat het niet kon, en daarom wekte hij Brian.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Hanna werd in haar speurtocht naar de trap die haar uit de kelder zou leiden afgeleid door een stem. De plek was blijknaar niet zo verlaten als verwacht. Van schrik stapte ze opzij, waardoor ze haar knie tegen de gezochte trap stootte. 'Hier, beneden!' antwoordde ze. De persoon liep over de vloer die haar dak vormde en wolken zand en stof poeierden op haar neer. Het luik aan de top van de trap werd opengetrokken en Hanna herkende het silhouet aan de top gemakkelijk. 'Iggy?'

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Ignatius trok het luik open en keek de donkere kelder in. Beneden zag hij het figuur van Hanna, gevolgd door haar vragende stem. Bang dat hij zich vergist had en zichzelf voor schut zou zetten, besloot hij echter om te doen alsof hij niet wist wie het was.
'En wie is daar?' vroeg hij.

'Wie denk je dat ik ben?' vroeg ze plagend. Langzaam liep ze de trap op, tot ze vlak voor zijn neus stond. 'Tada,' zei ze en ze draaide een rondje. 'Wat doe ik op deze godvergeten plek?'

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Ignatius glimlachte voorzichtig.
'Mij vergezellen,' beantwoordde hij toen haar vraag en voorzichtig bracht hij zijn hand naar haar gezicht, om vervolgens met de rug van zijn hand haar wang aan te raken.
'Ben je echt?'