[RPG] The Dark Brotherhood {Speeltopic} 1 - Speeltopics

Deze RPG speelt zich af in de duistere, onzekere tijd van de Middeleeuwen. Uit verschillende weeshuizen in het land, worden pasgeboren baby’s uit hun wiegjes gestolen. Eén ding hebben ze allemaal gemeen: bij de geboorte stierf hun moeder. De vaders besloten het kind in een weeshuis achter te laten, omdat ze niet kunnen leven met de dood van hun vrouw of omdat ze er de middelen en tijd niet voor hebben een kind op te voeden. Tijdens een donkere nacht, verdwenen de baby’s uit hun wiegje. Er klonk hoogstens nog een bang gehuil voor er helemaal niets meer van hun terug te vinden was. Angstig fluisterden de dorpelingen over demonen en kwade geesten die de kinderen waren komen halen.
Wat er werkelijk was gebeurd: Een donkere schim was zonder enige moeite en zonder een geluid te maken ingebroken in de verschillende weeshuizen, om de baby’s vliegensvlug mee te nemen, voor ze iemand konden waarschuwen met hun gehuil. De kinderen werden opgevoed in een grottencomplex, verborgen in de bossen rond de hoofdstad. Daar is het de Dark Brotherhood die de staf zwaait. Ze werden getraind in de kunst van het vechten. Ze leerden zich geruisloos te bewegen en hoe ze met vergiffen moeten werken. De kinderen zijn ondertussen jongeren geworden en weten niets anders dan de grotten van de assassins guild en de bossen er rond. Rond hun 16e verjaardag beginnen ze plots vreemde, ontluikende krachten in zichzelf te ontdekken. Ze moeten leren ze te gebruiken en te beheersen. Ondertussen ontstaan diepgewortelde vriendschappen en rivaliteiten. Hoe reageren jongeren met exact de tegengestelde kracht op elkaar? Sluiten ze tegen alle verwachtingen in toch vriendschap?
Maar middenin deze groep getalenteerde jongeren is er één iemand die doodnormaal is. Hij blijft maar wachten tot ook zijn krachten komen, alleen komen die nooit. Uiteindelijk wordt de jaloezie hem teveel. Iedere keer als iemand zijn krachten gebruikt, ziet hij dat als een belediging. Verteerd door jaloezie en een gebrek aan zelfvertrouwen besluit hij dat hij wraak moet nemen. Hij waarschuwt de bewakers van de stad over het grote gevaar dat in de bossen leeft. De assassins guild wordt helemaal onverwacht overvallen door een leger aan soldaten. Zullen ze het gevecht overleven? Slagen ze erin te vluchten? En waar moeten ze nu heen?

Het doel van deze RPG:

De RPG zal van start gaan in de periode waarin ze hun krachten ontdekken. Alle krachten zijn hier mogelijk. In deze periode kunnen vriendschappen en vijanden ontstaan. Misschien wel een relatie? Maar houdt dat allemaal stand? Een assassins guild is immers een harde wereld met mensen die allemaal kunnen doden voor je het zelfs ziet aankomen. Het is een plaats waar achterdocht altijd wel een beetje heerst, ook al vallen guild members elkaar doorgaans niet aan.
Hierna zal de RPG overgaan naar de oorlog met de City Guard, die door de de jongen zonder krachten is gewaarschuwd. Sommigen zullen gewond geraken of erger... De hele assassins guild zal moeten verhuizen naar een nieuwe schuilplaats, maar waar?

Hoe ziet alles er uit?

Het speelt zich voornamelijk af in de bossen rond de hoofdstad. Meer bepaald in een grottencomplex. De ingang is goed verborgen, aangezien je je eerst door een smalle spleet moet wurmen en er pas na een minuutje wandelen een deur richting de geheime schuilplaats bevindt. Voor je binnen wordt gelaten moet je altijd het wachtwoord geven, namelijk: sanguinis.
Daarna kom je door nog een lange gang binnen in het hoofdkwartier, waar een lange zware, eikenhouten tafel staat. Daar wordt niet alleen gegeten, maar ook belangrijke zaken omtrent de guild worden er besproken. De eerste deur recht leidt naar de keuken, maar daar mag normaal gezien alleen de kokkin binnen. Zij is ook een beetje de moeder van de guild.
De deur links leidt naar een andere kamer waar opnieuw twee deuren zijn. Als je daar links gaat, kom je in de trainingszalen terecht. Die worden niet zo vaak gebruikt, aangezien ze meestal buiten trainen. De deur rechts leidt naar de slaapvertrekken. (Ik zal later nog kijken met hoeveel je per slaapkamer mag liggen, zodra ik weet hoeveel mensen er mee willen doen)

Sfeerbeeldjes

Klik
(:
Lala
Klikkerdeklik
Tralalie
Go
(;
Kaas

Personages:
Assasins:

Guild leader: ~ Markus Maisson - Stannis {1|4}
Kokkin/Huishoudster: ~ Anteia Auffrye - Illwill {1|11}
Jongeren: (hebben sowieso krachten)
~ Anya Crivelli - VladiFerr {1|20}
~ Elizabeth "Liz" Victoria Hawkins - Caelestis {1|8}
~ Helena Brynn Morales - Kilicious {1|14]}
~ Lykon Sallie Challes - NymeriaDorne {2|3}
~ Raven - TheHorcrux {1|7}
~ Rhenelis Synallisun Dusthell "Dusthell" - NymeriaDorne {1|6}
~ Tristana Ward - Illwill {1|4}

~ August Auvray - Eichen {1|5}
~ Blake Hayden McCarty - Magnus {1|10}
~ Dallas Dior - Magnus {1|13}
~ Delron Midarm - NymeriaDorne {1|17}
~ Edon Jenkins - Illwill {1|7}
~ Jackson - VladiFerr {1|6}
~ James Robert McMahon - PeterParker {1|19}
~ Mortem Viper - Wensekronik {1|18}
~ Riley Luke McMahon PeterParker {1|19}
~ Rowan Buzzer - Ring {1|5}

Ouderen: (kunnen ook krachten hebben, hoeft niet)
~ Lana Bell - MissMills {1|17}
~ Yuki Nagisa Minami - Tigresse {1|2}

~ Elijah Woods - TheHorcrux {1|14}
~ Lestat Daniel Malloy - Joaq {1|12}
~ Typhon - OakenshieId {1|16}
~ Xavier Phoenix - Lazulis {1|1}

City guard:

Hoofd van de City guard: ~ Cesare Ludovico Crivelli - Tigresse {1|2}
~ Ayla Hearling - Ring {1|10}
~ Sifanta - VladiFerr {1|13}

~ Alessandro Charles Mason - Kilicious {1|14}
~ Isaiah Lemuel Dennis - OakenshieId {1|17}
~ Jordan Halfaxe - Stannis {1|10}

Inwoner:

~ Audrey La Bóuton - xLenox {1|13}
~ Coco Butterfly - OakenshieId {1|18}
~ Cora Applebee/Halfaxe - Illwill {1|10}
~ Lily Mikaelson - TheHorcrux {1|7}
~ Lucrezia Giovanna Crivelli - Tigresse {2|1}
~ Magdalena La Beauvie - Espada {1|6}
~ Vajèn Butterfly - Kilicious {1|18}
~ Parse Applebee - Espada {1|5}
~ Lena - Wensekronik {2|[http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=163703&page=2]2[/url]}

~ Donatello Storum - Wensekronink {1|18}
~ Florense - Lazulis {1|2}
~ John Hildebrand - xLenox {1|16}

Krachten

Markus Maisson: Shadowstep: enkele meters vooruit teleporteren voor afschudding of om achter iemand te verschijnen voor een onmiddelijke dodelijke genadeklap uit te delen
Anteia Auffrye: Anteia heeft het vermogen om tijdelijk het lichaam van iemand over te nemen. Dit betekent niet dat ze gedachten kan horen van die persoon. Ze kan alleen het lichaam besturen.
Xavier Phoenix: Adelaars oog, daarbij heeft hij het vermogen om verweg en dichtbij te kunnen kijken. Hij kan hem scherpstellen om details te kunnen zien.
Yuki Nagisa Minami: Yuki is gespecialiseerd in het beheersen en voelen van emoties. Ze kan de emoties van anderen manipuleren.
Tristana Ward: Tris kan praten met de geesten van de overledenen. Als ze op de top van haar krachten is en die volledig kan beheersen, kan ze ook de doden tot leven wekken.
August Auvray: Temporale Stasis. Het vermogen om de tijd in je omgeving stil te kunnen zetten waardoor alles en iedereen om je heen als het ware bevroren/stilgezet wordt in de tijd.
Rowan Buzzer: Rowan kan met vogels communiceren.
Rhenelis Synallisun Dusthell "Dusthell": Ze kan in iemands gedachtes/hoofd komen. Ze kan dan bijvoorbeeld iets zeggen, of iets laten zien, herinnering of iets wat zij heeft gezien.
Jackson: Telekinese. Het vermogen om voorwerpen of personen zonder ze aan te raken dus met de kracht van de gedachten te laten bewegen/zweven/door de lucht te gooien of op een andere manier te beïnvloeden.
Raven: Shapeshifting, het vermogen om in een ander persoon, dier of zelfs een voorwerp te veranderen.
Elizabeth "Liz" Victoria Hawkins: Helderhorendheid. Ze hoort geen nog geesten, maar kan gedachten horen en afluisteren.
Blake Hayden McCarty Hij kan zich met de wind mee laten voeren, hij vervaagd dan tot je hem niet meer ziet en kan zich dan naar wat hij maar wil verplaatsen. De kracht van wind is dan ook zijn kracht, dit is waardoor hij ook snel kan bewegen.
Dallas Dior: Supergehoor, hij kan horen waar mensen zich naartoe bewegen.
Helena Brynn Morales: Vuursturen.
Elijah Woods: Absorbtie/kopieer kracht door aanraking van die persoon.
Delron Midarm: Delron bezit de gave om in de tijd te reizen.
Lana Bell: Lana heeft genezende krachten. Als iemand een wond heeft hoeft ze er alleen maar even haar hand op te leggen en dan is hij weer genezen.
Aurora Audrey McAllister: Audrey heeft de kracht om ontzettend snel te rennen, als ze rent zie je alleen maar een vage flits en dan is ze al een kilometer van je af.
Mortem Viper: Hij heeft de gave om aarde te sturen, hij kan tot nu toe alleen maar kleine stenen beheersen maar langzaam aan steeds grotere stukken.
James Robert McMahon: James kan watersturen met zijn handen, hij kan het water alles laten doen.
Riley Luke McMahon: Riley kan donkerrode bliksemstralen afschieten met zijn handen maar ook met zijn ogen.
Anya: Onzichtbaarheid.

Regels:
*Er is geen maximum aantal personages
*16+ is toegestaan, maar onder spoiler en met waarschuwing bij (Degene die niet willen hoeven het dan ook niet te lezen)
*Alleen Illwill of Stannis maken de topics aan.
*Ik geef geen minimum aan woorden. Kies voor jezelf wanneer je je reactie waard vindt om te posten.
*Naamsveranderingen doorgeven (en ook even waarschuwen als het met hoofdletter I ipv. L is)
*Geweld en schelden mag IC maar niet OOC.
*Niet iemand zijn personage besturen zonder toestemming.
*Niet iemand zijn personage doden of verwonden zonder toestemming.
*Minstens 1 keer per week reageren (tenzij goede reden)
*Geen perfecte personages.
*Heb respect voor elkaar.
*OOC tussen [ * ( { #
*Vragen? Stel ze zeker!
*Er kunnen altijd personages bij! (Ook wanneer de RPG al loopt)

Story
Rollentopic
Rollentopic 2
Praattopic
Praattopic 2

We beginnen op een rustig dagje. Sommigen zullen misschien aan het trainen zijn, anderen houden zich met andere bezig.
In ieder geval wordt iedereen verwacht in de eetzaal, waar Anteia het eten zo zal opdienen. Daar zal de guildleader nog even een woordje uitleg doen over wat er staat te gebeuren in hun leven. (Lees: hij zal de jongeren wat gerust stellen over hun krachten en iets uitleggen over hoe de contracten in werk zullen gaan)
Het is dus de bedoeling dat iedereen rustig richting de eetzaal komt. Kies een gezellig plaatsje aan tafel, misschien naast iemand die je het liefst hebt.

[ bericht aangepast op 22 juli 2014 - 18:35 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Isaiah aarzelde een moment. Er werd van hem verwacht dat hij de muren inspecteerde en hij kon er de duvel op zeggen dat Cesare iemand ter controle zond om iemand maar wat te doen te geven. Toch leefde hij over het algemeen wel in goede verstandhouding met de man en verwachtte hij niet dat hij stennis zou schoppen omdat het iets langer duurde voordat hij zijn bevindingen doorgebriefd had. De dame zag eruit alsof ze van hoge komaf was en wellicht kende ze het hoofd van de City Guard en verleende hij hem nog een gunst.
'Ik kan niet de hele dag wegblijven,' liet hij de dame weten, 'maar even rondkijken zal geen kwaad moeten kunnen.'
Hij schonk haar een zeldzame glimlach. Eigenlijk vond hij het wel plezant een excuus te hebben om de muur even te laten voor wat het was.

---

Every villain is a hero in his own mind.

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

[ bericht aangepast op 24 juni 2014 - 23:48 ]

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Ayla Hearling ~ City Guard

Meteen vuurde Cesare een hele hoop vragen op me af, die allemaal onbeantwoord bleven.
'Ik wil eerst mijn zwaard gaan halen op ons hoofdkwartier. Ik kan weinig schade aanrichten met een bot mes. Mochten we de dader terugvinden, dan wil ik zijn hoofd graag aan mijn lieftallige vriend rijgen,' zei Cesare glimlachend. Ik trok een wenkbrauw op.
'Ho, ho, jouw lieftallige vriend? Volgens mij was het mijn dolk, mijn achtervolging en dus ook mijn slachtoffer aan mijn zwaard,' zei ik op een boze toon. 'Voor mijn part slacht je de halve stad af, maar deze is van mij.' Ik wierp nog een blik op zijn zwaardloze heup.
'Daarbij ben ik al gewapend.'
Ik was dan misschien het spoor kwijtgeraakt, ik zou het niet toestaan dat Cesare mijn jacht zou verpesten en de dief zelf zou vermoorden. Het feit dat hij onze leider was kon daar niets aan veranderen.
Ik keek de man naast me uitdagend aan, wachtend tot hij tegen me in zou gaan.

---

-

Dallas Dior || Assasin

Een hard geluid kwam mijn oren binnen. Op het moment was ik buiten en de stilte die er was werd ruw verstoord door een hard geluid. Binnen een seconde stond ik op mijn voeten. Toen begon ik het geluid te volgen, hopend dat het zou stoppen.
Na een stuk gelopen te hebben stond ik stil, want het geluid was opgehouden. Ik hoorde alleen nog wat geraas. Het was van een paard en even fronste ik. Hoe kwam het dat een paard hier kwam?
Snel, maar voorzichtig, liep ik verder. Zodra ik wist dat ik in de buurt was strekte ik voorzichtig mijn hand uit. Na nog een paar stappen voelde ik het warme lijf van het dier onder me.
Een glimlach kwam op mijn gezicht te staan, het was al lang geleden dat ik een tam die heb aangeraakt. Zacht en voorzichtig ging ik over het lichaam heen en uiteindelijk voelde ik een soort touw onder mijn handen.
Even aaide ik het dier, maar bleef toen helemaal stil staan. Toen hoorde ik het, het geluid van gepraat niet zo heel ver hier vandaan. Ik twijfelde, het paard was waarschijnlijk van hun, maar ik wist niet of ik hem wel terug moest geven. Dan zouden ze me zien. Even tobde ik erover om hem hier te laten staan of hem terug te brengen.
Ik haalde even daarna diep adem en begon met het touw in mijn handen te lopen, op naar het gepraat. Vanwege het feit dat het paard me soms duwde, hielp het niet met lopen en niks te kunnen zien. Het domme was dat ik mijn ogen open had, ook al kon ik er niks mee.
Steeds harder werd het geluid van gepraat en ik wist dat ik dichtbij moest zijn. Nog een paar stappen, toen ik wist dat ik bij de mensen moesten zijn die er waren struikelde ik opeens. Het paard had me een duwtje gegeven en ik had mijn evenwicht niet kunnen bewaren door iets hards dat voor mijn voeten lag.
Pijnlijk kwam ik terecht, maar ik schudde het af en stond weer op. Het paard stond nog bij me en ik draaide me om naar waar ik dacht dat de mensen stonden.
"Het spijt me dat ik zo kom binnenvallen, maar ik vroeg mij af of dit paard misschien van u is?" Kwam uit mijn mond en ik bewoog mijn hand even pijnlijk rond.

[ bericht aangepast op 25 juni 2014 - 17:41 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Met de kleine handjes van Koda en Kida aan mijn rokken loop ik glimlachend door de straten van de stad. Ik let erop dat ze me niet loslaten of niet van me weglopen in de menigte om me heen, ook al hebben ze dat nog nooit gedaan. Vooral let ik erop dat niemand hen van me weg haalt, met al deze onbetrouwbare misdadigers hier weet je maar nooit. Kayla kriebelt met haar kleine handjes door mijn haar, terwijl ik haar op mijn arm draag. Beschermend hou ik mijn hand op het kleine hoofdje van Kida. Jammergenoeg heb ik niet nog een hand om Koda ergens vast te grijpen, maar ik voel hoe hij me stevig vast houdt en hij is de oudste. Hij kan al beter voor zichzelf zorgen.
Met een glimlach kijk ik om me heen, enerzijds om te zien of niemand het op mijn kleintjes had gemunt, anderzijds om de kraampjes te bekijken waar we ondertussen doorheen kuierden. Bij een fruitkraam blijf ik staan. Met een plechtige uitdrukking op mijn gezicht overhandig ik aan Koda enkele muntstukken.
"Ga jij voor papa wat lekkere appels kopen?" glimlach ik dan, aangezien Jordan echt gek is op appels en de kinderen gek zijn op Jordan. Trots neemt Koda de munten aan om zich richting de koopman te richten.
"Ik wil appels!" roept hij vrolijk. Met mijn wenkbrauwen opgetrokken kijk ik hem aan. Blozend laat hij zijn hoofdje hangen. "Alsjeblieft?" vraagt hij dan aan de koopman. Ik glimlach de man toe om te tonen dat hij ze gewoon aan hem kan geven. Koda haalt de zak boven, waar we altijd onze koopwaar in doen en die hij altijd wil dragen en overhandigt die aan de man, zodat hij de appels erin kan stoppen. Trots overhandigt Koda het geld in ruil voor de appels.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Het water stroomde door mijn vingers heen. Ik zat aan de zijkant van een klein riviertje, waarin het water kabbelend naar beneden liep. Het water was helder en schoon en ik kon de vissen er in zien zwemmen. Ik probeerde voorzichtig een visje te vangen, maar ze zwommen angstig weg. Na een paar keer proberen, flitsten er gedachten van een dier door mijn hoofd. Je kon het niet echt gedachten noemen, maar aangezien ik gedachten kon lezen en dat bij dieren ook kon, noemde ik het gedachten. Al snel kwam ik erachter dat het de gedachten van de vis waren en probeerde hem opnieuw te vangen. Dit keer had ik hem erg snel gevangen. Voordat de vis een andere richting op zwom, las ik zijn gedachten en hoorde dat hij een andere richting op ging zwemmen. Het lukte me niet de vis binnen 10 seconden te pakken te krijgen, omdat het gedachten lezen nog moeizaam ging. Toch had ik hem erg snel in mijn handen. Na dit een paar keer herhaald te hebben, ging ik uit het water. Tijdens het vissen vangen was ik in het water gaan staan en had mezelf erg nat gemaakt. Ik keek naar de zon en zag dat het ongeveer tijd voor de lunch was. Langzaam begon ik met lopen naar het grottencomplex. Onderweg probeerde ik gedachtes van mensen en dieren op te vangen die zich om me heen in het bos bevonden. Niet alle gedachtes ving ik op wanneer ik het wilde en sommige gedachtes kwamen wanneer ik het niet wilde, maar toch vond ik dat het al aardig goed ging.
Na ongeveer een kwartiertje gelopen te hebben, kwam ik aan bij de grotten. Er waren nog een paar assassins buiten, maar ik liep regelrecht door naar binnen. Allerlei gedachtes kwamen tijdens het lopen in mijn hoofd. Geconcentreerde gedachtes van assassins die druk aan het trainen waren en relaxte gedachtes van assasins die al binnen zaten. In de zaal keek ik rond en zag Blake al snel zitten. Ik snelde naar hem toe en ging bij hem aan tafel zitten. Ik was nog steeds nat en begon het een beetje koud te krijgen. Ik rilde en vroeg toen aan Blake "Ging het trainen goed?"

[ bericht aangepast op 25 juni 2014 - 19:40 ]

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Nog steeds geïrriteerd door mijn falende werpkunsten loop ik de eetzaal binnen. Ik kijk nors de tafel rond en laat mijn blik vallen op degenen die aan tafel zitten. Uiteindelijk besluit ik maar naast Dusthell te gaan zitten, aangezien zij de enige is die me echt lijkt te kunnen uitstaan. Ik laat me geïrriteerd in de stoel naast haar vallen, waarna ik mijn armen kruis voor mijn borst. Een beetje mopperend begin ik met mijn voet tegen de tafelpoot te stampen.
Waarom lukt het me niet? Iedereen kan iets... Maar ik kan gewoon niets hier! Zelfs mijn krachten zijn nog niet komen opdagen!
Met een diepe zucht haal ik mijn handen door mijn haar, zodat het nog wat warriger komt te zitten. Niet dat zoiets me wat kan schelen. Uiteindelijk adem ik maar een paar keer diep in en uit om mezelf te kalmeren. Mensen vinden me zo al irritant genoeg, dan hoef ik niet nog eens constant zo nors als iets rondlopen. Het leven is moeilijk, maar als je de mensen nog meer van je af duwt, wordt het er niet makkelijker op.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

(Wanneer begint het eten nou? haha #Honger)

---

"I would have followed you, my brother... my captain... my king."

Ik ontwaak naast mijn oudste dochter, die aan mijn haren en mouwen trekt. De twee blauwe ogen van mijn kleine meid kijken me emotieloos aan. "Mama", zegt ze met een vreemde stem. Dat is ook haast het enige dat er nog uit komt, sinds toen. Vannacht was nogal een uitzondering geweest. 'Ik hou van je' is nou niet echt iets wat er vaak uitkomt, maar ze was toen natuurlijk ook niet helemaal wakker...
Met een zucht richt ik me op, terwijl twee paar vreemde ogen mijn bewegingen nauwlettend volgen. Ik doorzoek het huis een beetje en kom tot de conclusie dat we haast niets meer in huis hebben, ik zal dus even naar de markt moeten lopen. Dan hoor ik opeens de slaapkamerdeur piepen en zie ik mijn echtgenoot tevoorschijn komen. Hij ziet er eigenlijk nogal belabberd uit na de nachtrust.
"Hallo schat. Goedemorgen", zegt hij lief, terwijl hij zachtjes mij wang streelt, "je ziet er echt niet uit, deze mooie ochtend." Ik kan er simpelweg niet om lachen en antwoord hem geïrriteerd: "Ik ga me wassen en dan loop ik even naar de markt om wat eten te halen. We hebben bijna niks meer in huis." Ik graai nog een laatste korst brood van gisteren van de eettafel en overhandig die aan mijn glimlachende echtgenoot. "Geef dit maar aan Krelina als ze wakker wordt, ze heeft áltijd honger in de ochtend. Van wie zou ze het toch hebben..." En ik rol met mijn ogen. Niet van een vreemde in ieder geval. Na nog een blik op mijn twee meisjes geworpen te hebben, loop ik naar de tobbe in de hoek van de kamer en was mijn haar en gezicht met een beetje zeep. De zeep is ook al bijna op, dus daar zal ik ook nog wat van moeten meenemen.

Na een flinke wasbeurt borstel ik nog even mijn haren, zodat ik er op mijn mooiste uit zie. Ik neem Malia keer op keer mee naar de markt, in de hoop dat ze dan weer terug valt naar haar oude zelf.
"Kom met mama mee, Malia!" zeg ik terwijl ik haar een beetje in beweging probeer te duwen. Omdat er geen beweging in lijkt te komen, trek ik haar maar van de bank af, wat ze niet zo heel erg leuk lijkt te vinden. Ze begint me heel erg hard te schoppen en te slaan en zet ogen op die haast vuur lijken te spuwen. Terwijl ik de pijn negeer blijf ik trekken totdat ze eindelijk een beetje toegeeft en zich in de goede richting begeeft. Het is lastig om als moeder te erkennen dat je je kind nooit meer terug zal krijgen, maar toch zal een échte moeder het keer op keer blijven proberen, tot de dood.

Als de markt in zicht komt, loop ik nog steeds met een héél boos blok aan mijn been te sleuren. Maar tot mijn grote opluchting, is het vandaag een hele mooie dag en de stad ruikt verbluffend fris. De wind van gisteren heeft dus een klein gedeelte van de talloze putluchten kunnen meevoeren, de stad uit. Ook de gezellige bedrijvigheid van de markt in de vroege ochtend, komt je al van heel ver weg tegemoet, hopelijk pikt Malia er toch nog iets van op. Maar als ik naar beneden kijken, zie ik nog steeds diezelfde klomp van púre woede.
Als ik wat munten verspild heb aan allerlei soorten groente en wat lekker vers ruikend brood, loop ik naar een van de vele fruitkraampjes en daar staat een bekend gezicht. Een klein schattig ventje rekent wat appeltjes af, terwijl mijn nichtje tevreden toekijkt. "Cora, hé!" schreeuw ik naar haar, net luid genoeg om alle rumoer van de markt te overtreffen. Ik trek mijn dochter mee, terwijl ik naar het bekende gezicht toe wandel.

"Help me, mama! En help Roosje!" galmde er door mijn hoofd. De twee meisjes moesten gered worden en ik was de enige in de buurt, dus ik móest het doen. Nadat er een minuten, het leek in mijn ogen wel dagen, verstreken waren, kon ik eindelijk mijn spieren en gewrichten weer gebruiken en richtte ik mij met betraande ogen op. Ik rende op mijn aller hardst naar de ingestorte schuur en begon uit alle macht aan willekeurige balken te trekken. Verscheidene splinters haalden mijn handen open, maar ik ging door totdat ik eindelijk mijn dochtertje bereikte. Verblind door moederliefde trok ik haar onder de zooi uit. Ze leek wel bewusteloos, er was waarschijnlijk in de tussentijd iets zwaars op haar hoofd gevallen. Er liep een straaltje helderrood bloed over haar gezichtje heen.

[Ik heb ook maar haar achternaam veranderd, want het lijk me nogal vaag als zij wel haar meisjesnaam behoudt.]

[ bericht aangepast op 25 juni 2014 - 21:10 ]

---

Medb - Pronouced as [me-èv]

Plots lijk ik mijn stem ergens in het rumoer te horen, maar ik moet toegeven dat ik dat best vaak heb. In het lawaai kunnen veel woorden al snel op een naam gaan lijken. Zoekend draai ik me even om, ondertussen mijn hand naar Koda uitstekend, zodat hij zeker dicht tegen me aan zou komen staan.
Zodra ik zie hoe Parse op me af komt lopen, wordt mijn glimlach breder. Met een laatste blik om te zien of mijn kinderen terug op hun plaats zijn aan mijn rokken begin ik richting Parse te lopen, zodat we elkaar tegemoet lopen.
"Hallo, nichtje van me!" groet ik haar vrolijk, zoals ik al zo lang ik me herinner doe. Parse en ik gingen zo vaak mogelijk bij elkaar op bezoek, aangezien ik enigskind ben was zij als een zus voor me. Zij was degene waarmee ik mijn streken uithaalde. We gingen als beste vriendinnen door het leven en nu nog bezoeken we elkaar veel. Mijn kinderen zijn gek op hun tante Parse, ook al kan mijn jongste Kayla haar naam nog niet uitspreken. Ze noemt haar steeds Tatar, een soort vermenging van Tante en Parse.
"Gaat alles wel goed? Je ziet er een beetje moe uit." vraag ik bezorgd. Het is gevaarlijk ziek te worden, soms is een verkoudheid al genoeg om te evalueren tot een longontsteking en dan de dood... Ik ben niet echt bereid Parse los te laten, dus de bezorgdheid stroomt meteen door me heen.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Isaiah Lemuel Dennis

Isaiah had nog maar net zijn naam genoemd toen er een jongeman tevoorschijn kwam, die het paard aan zijn leidsel vast hield. Hoe het meisje heette was hem ontgaan, want zijn hart begon fanatieker te kloppen toen hij de jongen zag. ‘Wel, het ziet ernaar uit dat hij terecht is.’
Haastig draaide Isaiah zich om en liep naar de muur, zonder de jongeman nog een blik waardig te gunnen. Pareltjes zweet waren op zijn hoofd verschenen en hij haalde gauw zijn notitieblok tevoorschijn om zijn gedachten te verzetten.

---

Every villain is a hero in his own mind.

[ bericht aangepast op 26 juni 2014 - 21:01 ]

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Markus Maisson - Assassin Guild Leader

Langzaam kijk ik de eetzaal rond naar de stoelen die zich langzaam beginnen te vullen met de jonge en oudere Assassins. Het wordt steeds drukker en dus gezelliger wat mij altijd goed doet.
Plots hoor ik een stem in mijn hoofd en ik schrik een klein beetje, ook al ben ik goed getraind, zoiets komt toch altijd als een verrassing..! "Ik wil je zo spreken.." galmt het door mijn hoofd. Ik herken de stem van het meisje in mijn hoofd en ik kijk richting van Dusthell. Ik geef een kort snel knikje als teken van goedkeuring en ik steek dan mijn handen in de lucht terwijl ik opsta. Zo eis ik de stilte altijd een beetje.
"Even de aandacht alsjeblieft" lach ik vriendelijk. "Ik heb een belangrijke mededeling voor de jongere leerlingen onder ons, maar schrik niet, het is positief nieuws." Ik pak even mijn kop wijn en drink er even snel uit en schraap mijn keel. "Zoals sommige van jullie al doorhebben en sommige van jullie binnenkort door gaan krijgen, beginnen er speciale krachten in jullie voort te groeien. Het belangrijkste bij het trainen van deze krachten is om niet bang te zijn en rustig te blijven, ik en andere ouderen zullen jullie zeker kunnen helpen dit onder de knie te krijgen. Om jullie krachten ook beter te trainen zonder dat er ongelukken gebeuren zullen contracts voortaan altijd met meerdere jongeren en minimaal 1 oudere uitgevoerd worden. Dit dus omwille onze veiligheid. Als er vragen zijn mogen jullie achteraf altijd naar mij toekomen, maar nu mogen jullie eerst genieten van deze heerlijke lunch klaargemaakt door onze lieftallige Anteia! Eet smakelijk!"
Ik lach vriendelijk naar alle mensen aan tafel en ga dan met een zucht zitten. Nu de krachten beginnen te groeien beginnen ook de zorgen.. Aan het begin hiervan kan het meeste nog fout lopen.. Zowel in als buiten de Guild..
Een beetje bezorgd kijk ik naar mijn wijn en neem nog een slok, waarna ik begin te eten.

[ bericht aangepast op 1 juli 2014 - 16:33 ]

---

It's high noon.