[RPG] The Dark Brotherhood {Speeltopic} 1 - Speeltopics

Deze RPG speelt zich af in de duistere, onzekere tijd van de Middeleeuwen. Uit verschillende weeshuizen in het land, worden pasgeboren baby’s uit hun wiegjes gestolen. Eén ding hebben ze allemaal gemeen: bij de geboorte stierf hun moeder. De vaders besloten het kind in een weeshuis achter te laten, omdat ze niet kunnen leven met de dood van hun vrouw of omdat ze er de middelen en tijd niet voor hebben een kind op te voeden. Tijdens een donkere nacht, verdwenen de baby’s uit hun wiegje. Er klonk hoogstens nog een bang gehuil voor er helemaal niets meer van hun terug te vinden was. Angstig fluisterden de dorpelingen over demonen en kwade geesten die de kinderen waren komen halen.
Wat er werkelijk was gebeurd: Een donkere schim was zonder enige moeite en zonder een geluid te maken ingebroken in de verschillende weeshuizen, om de baby’s vliegensvlug mee te nemen, voor ze iemand konden waarschuwen met hun gehuil. De kinderen werden opgevoed in een grottencomplex, verborgen in de bossen rond de hoofdstad. Daar is het de Dark Brotherhood die de staf zwaait. Ze werden getraind in de kunst van het vechten. Ze leerden zich geruisloos te bewegen en hoe ze met vergiffen moeten werken. De kinderen zijn ondertussen jongeren geworden en weten niets anders dan de grotten van de assassins guild en de bossen er rond. Rond hun 16e verjaardag beginnen ze plots vreemde, ontluikende krachten in zichzelf te ontdekken. Ze moeten leren ze te gebruiken en te beheersen. Ondertussen ontstaan diepgewortelde vriendschappen en rivaliteiten. Hoe reageren jongeren met exact de tegengestelde kracht op elkaar? Sluiten ze tegen alle verwachtingen in toch vriendschap?
Maar middenin deze groep getalenteerde jongeren is er één iemand die doodnormaal is. Hij blijft maar wachten tot ook zijn krachten komen, alleen komen die nooit. Uiteindelijk wordt de jaloezie hem teveel. Iedere keer als iemand zijn krachten gebruikt, ziet hij dat als een belediging. Verteerd door jaloezie en een gebrek aan zelfvertrouwen besluit hij dat hij wraak moet nemen. Hij waarschuwt de bewakers van de stad over het grote gevaar dat in de bossen leeft. De assassins guild wordt helemaal onverwacht overvallen door een leger aan soldaten. Zullen ze het gevecht overleven? Slagen ze erin te vluchten? En waar moeten ze nu heen?

Het doel van deze RPG:

De RPG zal van start gaan in de periode waarin ze hun krachten ontdekken. Alle krachten zijn hier mogelijk. In deze periode kunnen vriendschappen en vijanden ontstaan. Misschien wel een relatie? Maar houdt dat allemaal stand? Een assassins guild is immers een harde wereld met mensen die allemaal kunnen doden voor je het zelfs ziet aankomen. Het is een plaats waar achterdocht altijd wel een beetje heerst, ook al vallen guild members elkaar doorgaans niet aan.
Hierna zal de RPG overgaan naar de oorlog met de City Guard, die door de de jongen zonder krachten is gewaarschuwd. Sommigen zullen gewond geraken of erger... De hele assassins guild zal moeten verhuizen naar een nieuwe schuilplaats, maar waar?

Hoe ziet alles er uit?

Het speelt zich voornamelijk af in de bossen rond de hoofdstad. Meer bepaald in een grottencomplex. De ingang is goed verborgen, aangezien je je eerst door een smalle spleet moet wurmen en er pas na een minuutje wandelen een deur richting de geheime schuilplaats bevindt. Voor je binnen wordt gelaten moet je altijd het wachtwoord geven, namelijk: sanguinis.
Daarna kom je door nog een lange gang binnen in het hoofdkwartier, waar een lange zware, eikenhouten tafel staat. Daar wordt niet alleen gegeten, maar ook belangrijke zaken omtrent de guild worden er besproken. De eerste deur recht leidt naar de keuken, maar daar mag normaal gezien alleen de kokkin binnen. Zij is ook een beetje de moeder van de guild.
De deur links leidt naar een andere kamer waar opnieuw twee deuren zijn. Als je daar links gaat, kom je in de trainingszalen terecht. Die worden niet zo vaak gebruikt, aangezien ze meestal buiten trainen. De deur rechts leidt naar de slaapvertrekken. (Ik zal later nog kijken met hoeveel je per slaapkamer mag liggen, zodra ik weet hoeveel mensen er mee willen doen)

Sfeerbeeldjes

Klik
(:
Lala
Klikkerdeklik
Tralalie
Go
(;
Kaas

Personages:
Assasins:

Guild leader: ~ Markus Maisson - Stannis {1|4}
Kokkin/Huishoudster: ~ Anteia Auffrye - Illwill {1|11}
Jongeren: (hebben sowieso krachten)
~ Anya Crivelli - VladiFerr {1|20}
~ Elizabeth "Liz" Victoria Hawkins - Caelestis {1|8}
~ Helena Brynn Morales - Kilicious {1|14]}
~ Lykon Sallie Challes - NymeriaDorne {2|3}
~ Raven - TheHorcrux {1|7}
~ Rhenelis Synallisun Dusthell "Dusthell" - NymeriaDorne {1|6}
~ Tristana Ward - Illwill {1|4}

~ August Auvray - Eichen {1|5}
~ Blake Hayden McCarty - Magnus {1|10}
~ Dallas Dior - Magnus {1|13}
~ Delron Midarm - NymeriaDorne {1|17}
~ Edon Jenkins - Illwill {1|7}
~ Jackson - VladiFerr {1|6}
~ James Robert McMahon - PeterParker {1|19}
~ Mortem Viper - Wensekronik {1|18}
~ Riley Luke McMahon PeterParker {1|19}
~ Rowan Buzzer - Ring {1|5}

Ouderen: (kunnen ook krachten hebben, hoeft niet)
~ Lana Bell - MissMills {1|17}
~ Yuki Nagisa Minami - Tigresse {1|2}

~ Elijah Woods - TheHorcrux {1|14}
~ Lestat Daniel Malloy - Joaq {1|12}
~ Typhon - OakenshieId {1|16}
~ Xavier Phoenix - Lazulis {1|1}

City guard:

Hoofd van de City guard: ~ Cesare Ludovico Crivelli - Tigresse {1|2}
~ Ayla Hearling - Ring {1|10}
~ Sifanta - VladiFerr {1|13}

~ Alessandro Charles Mason - Kilicious {1|14}
~ Isaiah Lemuel Dennis - OakenshieId {1|17}
~ Jordan Halfaxe - Stannis {1|10}

Inwoner:

~ Audrey La Bóuton - xLenox {1|13}
~ Coco Butterfly - OakenshieId {1|18}
~ Cora Applebee/Halfaxe - Illwill {1|10}
~ Lily Mikaelson - TheHorcrux {1|7}
~ Lucrezia Giovanna Crivelli - Tigresse {2|1}
~ Magdalena La Beauvie - Espada {1|6}
~ Vajèn Butterfly - Kilicious {1|18}
~ Parse Applebee - Espada {1|5}
~ Lena - Wensekronik {2|[http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=163703&page=2]2[/url]}

~ Donatello Storum - Wensekronink {1|18}
~ Florense - Lazulis {1|2}
~ John Hildebrand - xLenox {1|16}

Krachten

Markus Maisson: Shadowstep: enkele meters vooruit teleporteren voor afschudding of om achter iemand te verschijnen voor een onmiddelijke dodelijke genadeklap uit te delen
Anteia Auffrye: Anteia heeft het vermogen om tijdelijk het lichaam van iemand over te nemen. Dit betekent niet dat ze gedachten kan horen van die persoon. Ze kan alleen het lichaam besturen.
Xavier Phoenix: Adelaars oog, daarbij heeft hij het vermogen om verweg en dichtbij te kunnen kijken. Hij kan hem scherpstellen om details te kunnen zien.
Yuki Nagisa Minami: Yuki is gespecialiseerd in het beheersen en voelen van emoties. Ze kan de emoties van anderen manipuleren.
Tristana Ward: Tris kan praten met de geesten van de overledenen. Als ze op de top van haar krachten is en die volledig kan beheersen, kan ze ook de doden tot leven wekken.
August Auvray: Temporale Stasis. Het vermogen om de tijd in je omgeving stil te kunnen zetten waardoor alles en iedereen om je heen als het ware bevroren/stilgezet wordt in de tijd.
Rowan Buzzer: Rowan kan met vogels communiceren.
Rhenelis Synallisun Dusthell "Dusthell": Ze kan in iemands gedachtes/hoofd komen. Ze kan dan bijvoorbeeld iets zeggen, of iets laten zien, herinnering of iets wat zij heeft gezien.
Jackson: Telekinese. Het vermogen om voorwerpen of personen zonder ze aan te raken dus met de kracht van de gedachten te laten bewegen/zweven/door de lucht te gooien of op een andere manier te beïnvloeden.
Raven: Shapeshifting, het vermogen om in een ander persoon, dier of zelfs een voorwerp te veranderen.
Elizabeth "Liz" Victoria Hawkins: Helderhorendheid. Ze hoort geen nog geesten, maar kan gedachten horen en afluisteren.
Blake Hayden McCarty Hij kan zich met de wind mee laten voeren, hij vervaagd dan tot je hem niet meer ziet en kan zich dan naar wat hij maar wil verplaatsen. De kracht van wind is dan ook zijn kracht, dit is waardoor hij ook snel kan bewegen.
Dallas Dior: Supergehoor, hij kan horen waar mensen zich naartoe bewegen.
Helena Brynn Morales: Vuursturen.
Elijah Woods: Absorbtie/kopieer kracht door aanraking van die persoon.
Delron Midarm: Delron bezit de gave om in de tijd te reizen.
Lana Bell: Lana heeft genezende krachten. Als iemand een wond heeft hoeft ze er alleen maar even haar hand op te leggen en dan is hij weer genezen.
Aurora Audrey McAllister: Audrey heeft de kracht om ontzettend snel te rennen, als ze rent zie je alleen maar een vage flits en dan is ze al een kilometer van je af.
Mortem Viper: Hij heeft de gave om aarde te sturen, hij kan tot nu toe alleen maar kleine stenen beheersen maar langzaam aan steeds grotere stukken.
James Robert McMahon: James kan watersturen met zijn handen, hij kan het water alles laten doen.
Riley Luke McMahon: Riley kan donkerrode bliksemstralen afschieten met zijn handen maar ook met zijn ogen.
Anya: Onzichtbaarheid.

Regels:
*Er is geen maximum aantal personages
*16+ is toegestaan, maar onder spoiler en met waarschuwing bij (Degene die niet willen hoeven het dan ook niet te lezen)
*Alleen Illwill of Stannis maken de topics aan.
*Ik geef geen minimum aan woorden. Kies voor jezelf wanneer je je reactie waard vindt om te posten.
*Naamsveranderingen doorgeven (en ook even waarschuwen als het met hoofdletter I ipv. L is)
*Geweld en schelden mag IC maar niet OOC.
*Niet iemand zijn personage besturen zonder toestemming.
*Niet iemand zijn personage doden of verwonden zonder toestemming.
*Minstens 1 keer per week reageren (tenzij goede reden)
*Geen perfecte personages.
*Heb respect voor elkaar.
*OOC tussen [ * ( { #
*Vragen? Stel ze zeker!
*Er kunnen altijd personages bij! (Ook wanneer de RPG al loopt)

Story
Rollentopic
Rollentopic 2
Praattopic
Praattopic 2

We beginnen op een rustig dagje. Sommigen zullen misschien aan het trainen zijn, anderen houden zich met andere bezig.
In ieder geval wordt iedereen verwacht in de eetzaal, waar Anteia het eten zo zal opdienen. Daar zal de guildleader nog even een woordje uitleg doen over wat er staat te gebeuren in hun leven. (Lees: hij zal de jongeren wat gerust stellen over hun krachten en iets uitleggen over hoe de contracten in werk zullen gaan)
Het is dus de bedoeling dat iedereen rustig richting de eetzaal komt. Kies een gezellig plaatsje aan tafel, misschien naast iemand die je het liefst hebt.

[ bericht aangepast op 22 juli 2014 - 18:35 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

[Ik post later vanavond]

[MT. c:]

---

Caution first, always.

[Mijn, awesome, topica's]

---

"Rebellion's are build on hope"

Mijn topics

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

(Ik zal dadelijk iets posten.)

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

{Mijn Topics}

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Mt (:

-Myn topics :]-

---

Little do you know

[ bericht aangepast op 23 juni 2014 - 0:12 ]

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Jackson.-Assasin jongeren. Telekinese.

Zoals altijd zat ik rustig in een boom tot aan de hoogste takken. Het kostte me steeds minder moeite om boven in te komen, zonder naar beneden te donderen. Dit was wel eens gebeurd en het was geen prettige ervaring.
Ik balanceerde de dolk in mijn handen en keek er, op één of andere reden, zwaar gefascineerd naar.
Geen idee waarom, maar deze dolk trok vandaag mijn aandacht. Dat had totaal niet de reden dat hij gister uit mijn handen was gaan zweven en ik hals over kop naar Markus was gerend. Nu deed de dolk niks, maar ik wist dat ik het kon. Een voorbij vliegende vogel doet me opschrikken en ik stop de dolk weg. Voordat ik ermee geobsedeerd raakte. Ik keek omhoog naar de top van de boom en besloot verder te klimmen. Ik stond op en moest even snel mijn
balans vinden op de dunne takken, om vervolgens omhoog te klimmen. De takken die ik pakte deed ik nauwkeuriger dan ooit. Want op deze hoogte vallen zou je nooit willen.
Ik trok mezelf aan de laatste takken omhoog en keek uit over het prachtige landschap dat te zien was. Hier vond ik het altijd veel fijner dan in de grotten. Ook al was ik er nog zo aan gewend. De natuur en de rustige, maar ook vrolijke kleuren deden me opwekken. Ik hield ervan. De rust die dit landschap me elke keer gaf was geweldig. Ik kroop weer iets omlaag en zat weer op dezelfde tak als daarnet. Als iemand me nodig had werd ik wel geroepen. Tot dan bleef ik hier zitten. Genietend van de kalmte die de natuur me gaf.


Anya Crivelli.- Assasin jongeren. Onzichtbaarheid.

Ik wierp de mesjes keer op keer. En elke keer waren ze raak. Ik had geen zin om te stoppen. Iets dwong me vandaag het uiterste uit mezelf te halen. Ik liep naar de doelen toen al mijn mesjes op waren en haalde ze eruit. Één uit het hoofd, twee uit de borstkas, één uit het linkerbeen en één uit het rechterbeen. Ik moest echt meer messen gaan maken of krijgen. Met vijf zou ik het in een groot gevecht niet overleven. Even stopte ik met het eruit halen van de messen en dacht terug aan de nachtmerrie van laatst. Mensen van The city guard hadden mij gevangen genomen en ik werd op de meest afschuwelijke manier afgemaakt. Door mijn half broer. Een rilling liep over mijn rug toen ik het laatste mesje eruit haalde. Snel liep ik terug naar mijn startpositie en nu liep ik nog verder van het doel af, om vervolgens razendsnel de mesjes af te vuren. Niemand zou mij gevangen nemen. En zeker niet mijn half broer.


Sifanta.- City guard.

De ochtend begon met het vertrouwelijke gebonk uit mijn broers kamer. Kreunend kwam ik overeind en hoorde een vrouwelijke stem kreunen en dat maakte mijn eetlust langzaam wegebben. Vlug stond ik op en kleedde me snel aan in een grijze blouse en een bruine broek met zwart schoenen. Ik denderde de trap af om mijn aanwezigheid in dit huis duidelijk te maken en ik ging de keuken in die gemaakt vast van prachtig ebben hout. Het brood dat ik had gevraagd aan Edan stond braaf op de houten tafel en ik vermoeden dat hij zijn nieuwe hoer onderweg naar het brood had gevonden. Ik sneed het brood in sneeën en nam er gelijk een hap uit. Voordat mijn honger gelijk weg ging. Plotseling hoorde ik de deur van mijn broers kamer opengaan en hoorde ik een giechelende meisjes stem en wat vloekwoorden van Edan. Het meisje rende de keuken in en stopte met alles wat ze deed toen ze mij zag zitten op de keukentafel. Iets wat geamuseerd keek ik haar aan en het verbaasde me niks dat ze naakt voor me stond. Alsof ze de eerste was. Edan kwam, met broek aan, achter haar aan gerend en keek me wat beschaamd aan.
'Het mocht tijd worden,' zei ik. 'De laatste was een week of twee terug.'
Het meisje keek van mij naar Edan en weer terug.
'Kom kind,' zei ik. 'Trek kleding aan en maak dan dat je wegkomt uit mijn huis.'
Het mes waarmee ik net nog het brood had gesneden ging van mijn ene naar mijn andere hand.
'Nu.'
Het meisje rende weer omhoog en niet veel later hoorden we de voordeur open en dicht slaan.
'Moet je dat nou altijd doen?' vroeg Edan. Ik trok me wenkbrauwen op en liep naar hem toe om hem een kus op zijn wang te geven.
'Eet je ontbijt en ga naar werk. Dit keer zonder hoer' zei ik plagerig en liep naar de voordeur voor mijn eigen werk.
'Dat jij nou nog steeds maagd bent, betekend niet dat je mij pleziertjes hoeft te bederven' ketste Edan terug. Dat kwetste me en dat wist hij maar al te goed.
Ik draaide me om en stak mijn tong naar hem uit.
'Tot vanavond' ketste ik terug en ik liep naar buiten. Met de deur hart dichtslaan snoerde ik mijn broers zijn woorden.

[ bericht aangepast op 22 juni 2014 - 22:40 ]

---

"Rebellion's are build on hope"

Tristana Ward | Assassin jongere

Mijn blik richt zich op de pijl die ik eerder in de boom geschoten had. Langzaam adem ik in en uit. Mijn borstkas rijst op hetzelfde ritme op en neer, terwijl de rust en kalmte door me heen trekt. De omgeving lijkt even volledig te verdwijnen, zodat er niets anders bestaat dan ik, die boom en bovenal die pijl, allen omringd door een indringende duisternis. Ik heb geleerd de zwakte van mijn oog te omarmen, maar het daarvoor niet minder te gebruiken. Markus noemt het zelfs mijn goede oog, ook al kan ik mezelf daar niet helemaal in vinden. Hij vindt het blijkbaar niet zo'n grote zwakte als ik het ervaar. Toch heb ik naar hem geluisterd, wanneer hij me zei dat ik mijn oog niet mag ontzien en ondanks mijn zwakte het toch moet gebruiken. Het is ook daarom dat ik het niet toeknijp, terwijl ik aan het richten ben, terwijl even de hele wereld voor me verdwijnt. Geconcentreerd voel ik mijn hartslag tot het minimum terugvallen. Mijn ademhaling is zo zacht als enkele tere vlinderslagen. Ik voel de wind zachtjes door mijn mantel spelen en besef daarbij exact in hoeverre hij het schot zal afleiden. Ik richt de punt enkele millimeters meer naar links, terwijl ik mijn boog nu volledig span, klaar om de pijl los te laten, zodat die zijn eigen weg kan gaan. In mijn hoofd zie ik de baan. Nog enkele millimeters omhoog...
In een flits laat ik de pees los en schiet de pijl naar voren om met een luidruchtige slag de pijl die ik net al in de boom geschoten had in tweeën te splijten. Met een trotse glimlach loop ik naar voren, om de pijlen uit de boom te halen. Eigenlijk kan ik niets meer doen met de pijl die in twee gespleten is, maar Markus heeft ons geleerd niets in het bos achter te laten wat onze aanwezigheid kan verraden. Dus ik gooi de pijl wel ergens in de grot weg, dan is de punt vast nog opnieuw te gebruiken.
Mijn biologische klok laat me weten dat het onderhand tijd moet zijn voor het middageten. Anteia houdt er niet zo van als we te laat zijn, dus ik besluit om er een beetje te pas in te zetten, terwijl ik me door de schaduwen van het bos terug richting de grotten beweeg. Mijn kap heb ik ver over mijn hoofd getrokken en als vanzelf verdwijn ik een beetje door goed gebruik te maken van de lichtinval. Het is nu al een tweede natuur van me, om me zo onopvallend te bewegen. Zodra ik bij de grotten ben, wurm ik me door de spleet en loop, met mijn hand als steun tegen de muur, in de duisternis verder richting de deur waarvan ik weet dat ze er is. Zodra ik een extra uitstekende steen voel, weet ik dat ik er ben.
"Sanguinis" zeg ik zacht, maar hard genoeg, zodat degene achter de deur me hoort. Met een langrekkend krakend geluid zwaait de deur open en ik glip naar binnen. Uit beleefdheid knik ik eens naar de man achter de deur, maar verder laat ik mezelf niet echt opvallen, terwijl ik verder loop richting de eetzaal.

[ bericht aangepast op 22 juni 2014 - 22:51 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

August Auvray — Jongere Assassin
August had zich in een donkere hoek van de trainingszaal verstopt en hoopte dat niemand hem zou zien. Hij was moe en had liever even geen mensen om zich heen. Helaas zou het niet lang duren voor hij naar het hoofdkwartier moest om te eten. Hij wist echter dat als hij nu rust had, hij de drukte tijdens het eten beter aan zou kunnen. Dan kon hij beter tegen prikkels en was het makkelijker om zich sociaal te gedragen.
      Na een tijd in de donkere hoek kreeg hij last van zijn rug en besloot hij de trainingszaal te gebruiken waarvoor die bedoelt was: trainen. Hij haalde een dolk uit de leren riem die om zijn middel zat en liep een stukje naar achter. De stenen muur kon hij niet gebruiken als doelwit, dus hij haalde een doelwit in de vorm van een mens op. Het was misschien niet erg realistisch, maar het was beter dan niets.
      Niet veel later vloog er om de paar seconden een dolk door de lucht. Hoewel ze hun doel raakten toen August op vijf meter afstand stond, ging het een heel stuk slechter toen hij meer afstand nam. August slaakte iedere keer dat een dolk de stenen muur of vloer raakte een geïrriteerde zucht. Hij had al zo veel geoefend; het was extreem frustrerend dat hij het nog steeds niet kon. Hij bedacht dat hij Yuki nog eens om hulp zou kunnen vragen. Ze had hem wel eens eerder geholpen en hij kon het voor zijn gevoel redelijk goed met haar vinden, ondanks dat ze beide niet erg spraakzaam waren.
      Zijn dolken hadden het doel inmiddels nog maar vijf van de vijftig keer geraakt en hij besloot dat hij genoeg had gedaan voor nu. Hij had nog niet het gewenste resultaat, maar het ging er stukje bij beetje op lijken. Daarbij kon hij voor nu wel genoeg met zijn dolken. Het was niet noodzakelijk om er nog meer mee te kunnen, het was enkel een wens.
      Met zijn cape om sloop hij de trainingszaal weer uit. Het zou nog heel even duren voor het eten zou beginnen, maar hij besloot toch aan de grote, eikenhouten tafel te gaan zitten. Hij wilde niet naar buiten, hij genoot van de duisternis in het grottencomplex dat enkel werd belicht door wat fakkels.

[ bericht aangepast op 22 juni 2014 - 23:03 ]

Anteia Auffrye | Assassin houshoudster

Vrolijk fluitend loop ik richting de pan die net was beginnen overstromen. Mijn been sleept ondertussen wat onhandig achter me aan. Zodra ik de pan bereik, haal ik hem van het vuur. Het kost me enige moeite mijn kreun daarbij inhouden, aangezien het een zeer zware pan is en de wonde in mijn buik dat eigenlijk niet aan kan. Toch klaag ik nooit en doe ik hier al jaren het werk als kokkin en huishoudster. Onderhand heb ik wel al leren leven met de pijn, dus blijf ik die maar stil zwijgend verbijten en zonder klagen verder werken. Onderhand ben ik bezig met de laatste dingen voor het avondeten. Even staar ik dromerig voor me uit, terwijl ik in de stoofpot roer. Mijn blik is op het oneindige gericht, terwijl mijn gedachten even terug gaan naar de momenten waarop die kleine bengeltjes nog maar enkele jaren oud waren en hier allen tegelijk de grotten onveilig maakten. Nog nooit had de guild het zo druk, alleen niet met contracten dan.
Terwijl ik zo dromerig voor me uit staar, gaat mijn hand langs het litteken op mijn wang. Ik volg het vanaf mijn mondhoek tot het in mijn haarlijn verdwijnt en grimas even. Snel zet ik de gedachte van me af en hou me verder geconcentreerd bezig met het eten. Het is niet simpel voor zoveel mensen tegelijk te moeten koken.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Joaq schreef:
[MT. c:]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Langzaam wreef ik de slaap uit mijn ogen waardoor mijn zicht zich beetje bij beetje verbeterd. Ik kijk om mij heen en zie naast mij een naakte vrouw liggen. Rood, lang golvend haar, een volle boezem en een goed lichaam. Ik kneep even mijn ogen dicht om mijn gedachten weer te ordenen. Wat had ik gisteren ook al weer gedaan? Mijn geheugen hielp mij niet echt maar de knallende koppijn die ik op het moment ondervond bewees dat ik hoogstwaarschijnlijk weer eens iets te veel drank op had. Langzaam en stilletjes kwam ik overeind zodat ik mijn kleren bijeen kon rapen. De lichtinval vanuit het raam gaf aan dat het al zo rond het negende uur zou zijn, zo op deze ochtend. Ik spert mijn ogen weid open. Zachtjes gooi ik allerlei verwensingen in het rond en begin me vliegensvlug aan te kleden.

De straten begonnen al iets op te leven en met een appel in mijn hand, deze diende voor mij als ontbijt, liep ik zelfverzekerd over staat. Sommige mensen groette ik nog even door een hoofd knikje te geven en daarna weer door te lopen. Verder op hoorde ik het geluid van een dichtslaande deur en een grijns verschijnt op mijn gezicht. Voor mij zie ik de verschijning van mijn bruinharige vriendin en ik loop op haar af. Van achteren leg ik mijn arm om haar heen en grinnik.
"Goedendag, mijn ochtendprinsesje." Plagend maak ik een blaas-kus gebaar naar Sifanta toe. "Als jij nou even mee loopt naar huize La Bóuton dan kun je mij even mooi vertellen wat je broeder deze keer heeft gedaan." plagend sleur ik haar mee de kant uit naar het kind waar ik weer eens op moest gaan passen.



Langzaam werd mijn lichaam omhult met de lichte stof. Waarschijnlijk weer een van de vele jurken die mijn vader mij had geschonken, als blijk van zijn 'liefde' voor mij. Ik voelde hoe de stof zich in mijn vel sneed en ik hapte naar adem. "Alsjeblieft iets minder strak Hilde." De stof verslapte zich langzaam om mijn lichaam heen tot dat we beiden wisten dat ik me degelijk in het ding kon bewegen. "Dankjewel." Een glimlach vormde zich om mijn lippen. "Mademoiselle, u hoeft me echt niet te bedanken. Het is mijn taak voor u te zorgen." Een grinnik ontsnapte van mijn lippen. Dat was Hilde. Ze noemde mij altijd Mademoiselle aangezien ik van Franse komaf was. Ik draaide me om naar Hilde. Ik stak mijn handen uit die ze snel aanpakte en deze legde ze om haar eigen gezicht een. Ik voelde haar gladde huid, haar krullende haar dat tot een knotje gebonden was en haar iets te grote wipneus. Ik zuchtte zachtjes. "Hilde..?" "Wat is er Mademoiselle?" Er klonk een iets wat bezorgde klank door haar stem heen waardoor er een glimlach op mijn gezicht verscheen.
"Jij bent mijn beste vriendin, dat weet je toch?" "Natuurlijk ben ik dat Mademoiselle." De zekerheid die door de vertrouwde stem van het 14 jarige meisje klonk maakte mij blij. Zij was de enige wiens hart niet verteerd was door de invloeden van buitenaf. Ik draaide mij weer om waardoor Hilde mijn haar kon kammen. "Voor altijd.." fluisterde ik zachtjes.

Langzaam bracht ik de lepel met rijstebrij naar mijn mond. Dit was gelukkig een van de vele dingen die ik geheel zelfstandig kon doen ondanks mijn omstandigheden. Het goedje gleed langzaam door mijn keel en het geluid van mijn lepel die over de bodem van het bord ging was het enige geluid dat door het grote grachtenpand te horen was. Geen vader of moeder die de dagplanning door zouden nemen of kibbelende familie leden die aan tafel aan het zeuren waren wie nou het laatste stukje brood zou krijgen. Helemaal niemand in het huis behalve het meisje dat nu aan tafel zat en het meisje dat boven mijn kamer aan het opruimen was. Een eenzame traan gleed over mijn gezicht terwijl mijn gedachten maar een zin herhalen: Ik mis papa.

Eerste stukjes zijn altijd lastig.. toch??

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.