MSV - Het Instituut voor Bijzondere Gevallen 13 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Michelle was niet heel vrolijk toen ze de deur van haar huis open zwaaide. Ze was net bij de raad geweest, maar ze was zo hartelijk ontvangen. Ze had slechts een paar ogenblikken gehad om te zeggen wat ze wilde en ze kreeg de indruk dat men maar met een half oor naar haar geluisterd had. Ze zouden het overleggen en ze zou het wel horen. Ze wist echter zeker dat ze niets meer zou horen en dat maakte haar boos. Ze wist niet waarom ze er zo negatief in stonden, maar het leek alsof ze geen plaats wilde maken voor iemand die ook enige invloed zou uitoefenen. Een vrouw paste klaarblijkelijk al helemaal niet in het straatje.
Ze zette haar tas iets te hard op de grond en slaakte een zucht. Ze liep naar de wastafel, waar ze in een spons pakte en haar nek schoon wreef. Door haar boosheid had ze best wat gezweten. Het vocht beet in haar huis, maar ze negeerde het gevoel en reinigde de rest van haar gezicht of. Haar huid vervormde een beetje, alsof ze last had van een huidziekte, maar ze wist dat het zo wel zou wegtrekken. Nog voordat Russel er was.

Every villain is a hero in his own mind.

Russel haalde zijn hand door zijn haren en haalde toen diep adem. Hij had geen andere kleding aangetrokken, want dat zou opvallen, maar had Meller wel ingelicht. Die vond het fantastisch dat hij eindelijk eens sociaal ging doen en keek er bijna net zo erg naar uit als hij.
Hij klopte op haar deur en wachtte zenuwachtig tot er open gedaan zou worden.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Michelle greep haar tas van de grond en hing die over haar schouder. Ze haalde deur van het slot en glimlachte even naar Russel, hopend dat haar teleurstelling niet doorschemerde. 'Hé.'
Ze sloot de deur achter zich en ze begaven zich naar de woning van Russel en Meller.

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik weet niet waar je van houdt,' zei Russel toen hij haar voorging, 'maar ik denk dat je ruim keus hebt wat eten betreft. Meller is heel blij dat er een gast komt eten, dus die heeft zich nogal uitgesloofd.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Wat lief,' antwoordde Michelle. 'Ik ben heel benieuwd. Het is een van de eerste keren dat ik buiten de deur eet.'

Every villain is a hero in his own mind.

'Nou, ik denk dat het erg lekker wordt. Ik eet normaal ook niet zo uitgebreid,' grinnikte Russel. 'Eet je ook nooit in het café?'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Soms, als ik geen tijd heb om zelf te koken. Maar ik vind het niet fijn om alleen daar in mijn eentje te zitten.'

Every villain is a hero in his own mind.

'Dat kan ik me voorstellen.' Hij schoof een stoel naar achteren voor haar en ging zelf ook zitten. 'Je moet niet denken dat ik lui ben, hoor, maar Meller wil het liefst iedereen verzorgen. Ze heeft me verboden ergens bij te helpen - behalve misschien de afwas.' Hij lachte ietsje onzeker naar haar.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Nou, dat geeft toch niet? Jij werkt vreselijk veel...'

Every villain is a hero in his own mind.

'Dat is waar.' Russel knikte. 'Ach, nog een paar weken en dan kunnen we in ons nieuwe huisje wonen. Dan hoef ik veel minder te werken en dan heb ik eindelijk wat meer vrije tijd.'
'Ja!' Meller kwam enthousiast de kamer binnenlopen met een pan soep. 'En dan gaan we eindelijk eens samen iets leuks doen, hè, Russel? Lust je trouwens wel tomatensoep?' Haar blik werd direct bezorgd, omdat ze bang was Michelle iets verkeerds voor te schotelen.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Michelle knikte. 'Ja hoor.' Ze keek een beetje angstvallig naar de waterkan die op tafel stond en haar wangen kleurden rood. 'Ik eh - ik heb alleen waterallergie. Hoe vreemd het ook klinkt.'

Every villain is a hero in his own mind.

'We hebben ook melk!' zei Meller direct. Russel keek haar even bedachtzaam aan. Hoe kon iemand waterallergie hebben?
Hij besloot het gewoon maar te laten voor wat het was. 'Jij komt niet oorspronkelijk van dit eiland, toch?' vroeg hij belangstellend.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Nee, ik ben gewoon bij de mensen opgegroeid.'

Every villain is a hero in his own mind.

Michelle grinnikte ze. 'Ja? Wat ga je doen? Ik durf te wedden dat ze in hun broek piesen als je naar ze gromt.'
Ze schoot in de lach toen ze zich daar een voorstelling van maakte.

Every villain is a hero in his own mind.

Kato grinnikte. 'Wil je soms beweren dat je uit ervaring spreekt?'
Hij veranderde ine en wolf, maar gromde niet, omdat hij niet wist of ze al gewend was geraakt aan zijn andere gedaante.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes