[200] RPG: The Haunted Village - Speeltopic 1 - Speeltopics

Het idee
In 1819 werd Armand Dubois regent van het Stille Woud. Het volk was echter zeer ontevreden over de heersende armoede en eiste zijn aftreden. Armand heeft toen uit wraak in 1823 het volledige dorp uitgemoord. De geesten van deze mensen dwalen echter nog steeds rond. Zowel in het kasteel, het dorp als in het bos zelf. Hierbij zijn er goedgezinde geesten, maar ook een aantal gewelddadige geesten met wraakgevoelens. Iedere geest heeft zijn eigen geschiedenis. Iedere geest heeft zijn eigen herinneringen. Iedere geest heeft zijn eigen redenen om de tien bezoekers niet te laten gaan...

Omgeving


Rollenverdeling


Regels
- Minimaal 200 woorden per post.
- Maximaal 2 rollen per persoon.
- Wees creatief en origineel bij het beschrijven van die rollen. Bekijk ook eerst welke personages er al zijn en probeer te variëren qua leeftijd. Wees daarbij ook realistisch: niemand is volledig perfect en geen superman/superwoman.
- Reserveren mag uiteraard, maar binnen 48 uur invullen.
- Graag dit RPG levendig houden, dus 2 maal per week posten.
- Minimaal 2 posts van anderen tussen jouw posts om te voorkomen dat het te snel gaat.
- OOC tussen haakjes: { } [ ]. Daarnaast zal er een praattopic geopend worden.
- Bestuur alleen je eigen rol. Als je op een ander personage reageert, wacht dan eerst af wat die reactie zal zijn. Bedenk niet zelf hoe de ander zal reageren of handelen.
- Let op je spelling, hoofdletters en interpunctie.
- Tijdelijke afwezigheid graag doorgeven. Hier wordt geprobeerd rekening mee te houden, maar wees anders creatief met je eigen personage(s). (Verzin bijv. dat ze later aankomen op het kasteel, tijdelijk weg zijn etc.)
- En vooral... veel plezier!

Links:
Rollentopic: Klik
Story: Klik
Praattopic: Klik

De start
We starten dit topic op een vrijdagochtend. Het is wat miezerig weer. De gasten pakken hun tassen en koffers in en gaan op weg naar het kasteel. Aan de geesten is het vrij om zelf een invulling te geven aan deze dag. Sommigen van hen zijn al op de hoogte van de komst van de gasten naar het kasteel. Aan het einde van de middag, 16:00 uur, is iedereen aanwezig in het kasteel. En dan kan het spoken al gaan beginnen... (:

[ bericht aangepast op 15 juni 2014 - 12:19 ]

---

“Libraries were full of ideas—perhaps the most dangerous and powerful of all weapons.” - Throne of Glass

MT

Mt! Ik stuur vanavond/vanmiddag een stukje

[ bericht aangepast op 7 juni 2014 - 14:13 ]

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

[MT, alleen kan pas maandag sturen(flower)]

Mt

---

Vampire + Servant = Servamp

Het oorverdovende en te vrolijke deuntje van mijn radiowekker schalt door mijn slaapkamer. Ik vlieg zowat overeind en sla een paar keer hard op de uit-knop. Het verrekte ding gaat echter gewoon door, dus trek ik met één ruk de stekker uit het stopcontact. Rust keert terug in de kamer. Voor even.
'Alexander...' Klinkt een verleidelijke stem. Een vrouwenhand kruipt langzaam over mijn borst. Ik draai me langzaam om en kijk in een stel lichtblauwe ogen, die schuil gaan onder lange wapperende wimpers. Ze gaat ietsjes rechter zitten en glimlacht naar me. Haar blonde haren glijden over haar naakte schouders.
'Goeiemorgen...' Glimlach ik terug. Alice? Amy? Ashley? Iets met een A in ieder geval. Haar hand rust nog steeds op mijn borst en ze kijkt me ondeugend aan: 'Waarom heb je je wekker gezet? Na zo'n drukke slapeloze nacht ben ik nog niet klaar met jou...'
'Hoe laat is het dan?' Antwoord ik slaperig. Ik voel hoe ze zich omdraait in haar bed en naar haar tas op de grond reikt. 'Tien uur.' Klinkt het. Shit. Ik klim uit bed en ren naar mijn kledingkast. Ik gooi wat kleding op mijn bed en schiet in mijn overhemd en spijkerbroek. Alice/Amy/Ashley kijkt vanonder de lakens met opgetrokken wenkbrauwen toe: 'Moet je weg?'
Ik haal een hand door mijn donkere haar en kijk haar verontschuldigend aan: 'Ja... En jij ook.' Haar gezicht betrekt meteen. Ik haal mijn schouders op en sleep mijn koffers bij elkaar. Gelukkig had ik die gisteren al gepakt. Ze zegt er niets over en rolt langzaam uit bed. Ze kleedt zich aan met een gezicht dat staat op onweer.
'Je moet inderdaad weg en ik ook...' Ik loop naar haar toe en geef haar een lange en intense kus op haar mond. '...maar ik zie je graag nog eens terug.' Ze knikt alleen maar, pakt haar handtas en stormt mijn appartement uit. De voordeur slaat met een klap dicht. 'Of niet.' Mompel ik.
Ik raap mijn laatste spulletjes bij elkaar. Horloge. Mobiel. Ketting. Mijn hand vliegt naar mijn nek en ik haal opgelucht adem als ik de haaientand tussen mijn vingers voel glijden. Wat nog meer? Ik kijk om me heen. Camera! Ik snel naar mijn nachtkastje en pak mijn Canon. Niet te geloven, ik was bijna het belangrijkste voor mijn verblijf in dat kasteel vergeten. Dat spookkasteel, zoals het ook wel wordt genoemd. Ik stop de camera in mijn tas, naast mijn notitieblok en taperecorder. Dit wordt vast een onvergetelijke tijd.

[ bericht aangepast op 7 juni 2014 - 19:55 ]

---

“Libraries were full of ideas—perhaps the most dangerous and powerful of all weapons.” - Throne of Glass

Samuel Leroy wandelde over het dorpsplein, nou ja wandelen. Zweven was een beter woord. Op een traag tempo wandelde hij langs de verlaten bakker. Het bord hing scheef te hangen en zweefde zachtjes met de wind mee. Samuel vond de stad nogal deprimerend. Het was verlaten en versleten en overal was verval. Samuel wist zodra hij het zwaard hem voelde doorboren dat hij dood ging gaan. Samuel was een christen geweest en geloofde in de hemel en de hel. Maar toen hij terug wakker werd of terug de wereld zag, was hij naast zijn lichaam. Hij zag hoe Armand naast zijn lichaam knielde en het bloed van zijn schede afkuiste aan zijn zakdoek. “Wat ironisch, doodgaan door je eigen wapen”, zei hij toen en toen liep hij weg en Samuel had toen zo graag die arrogante kwam vermoordt. Alleen was hij eerst. Hij keek toen naar zijn lichaam. Wat was het raar om jezelf dood te zien. Samuel had dagen bij zijn lichaam gestaan en gehoopt dat er iemand hem kwam halen. Het kon hem zelfs niet meer schelen of het een afgevaardigde van Hel was. Jaren vlogen voorbij en Samuel verviel weer in zijn emoties van zijn laatste levende jaren. Bitterheid dus en nu waren we nog vele jaren verder. Samuel wist dat er nog andere geesten waren maar de meeste spreken niet tegen hem. Een vogeltje vliegt plotseling door zijn buik en lande verderop op een tak. Samuel zucht geïrriteerd. Konden die dieren nu niet eens leren dat het ongemakkelijk is als je door hem vliegt. Het gaf hem nog meer het gevoel dat hij niks meer was. Hij haatte dit meer dan zijn mensenleven. Daar kon hij de pijn tenminste vergeten door de drank. Hij wandelt verder en komt aan bij de smidse. Zijn thuis. Hij loopt door de voordeur en kijkt rond. Samuel kon maar een paar dingen doen om de tijd te doden. Hij wandelde rond, zweefde rond. Zodra hij zijn huis gezien heeft, gaat hij weer naar het kasteel en zo herhaalt hij zijn wandeltocht. Hij wandelt door het dorp, naar het kasteel, dan door het bos en dan begint alles opnieuw. En opnieuw. Tot in de eeuwigheid.

Zachtjes neuriede ik. De wind speelde zachtjes met mijn haren nu ik hier hoog boven in een boomtop zat. Terwijl ik de viezigheid onder mijn nagels vandaan plukte ving iets aan de grens van mijn zicht mijn aandacht. Ik keek neer op de normaal zo verlaten weg die naar het dorp leidde. Met een verbaasde blik zag ik het ding over de weg razen. Het was geen koets, dat wist ik zeker. Hoewel het ding wel 4 wielen had, alleen allemaal dezelfde grote, had het geen trekdier voor zich gespannen. “Magie?” fluisterde ik tegen mezelf. Ik zag hoe het achter de bomen verdween, de richting in van het dorp. Magie kon het niet zijn, iedereen wist dat heksen en tovenaars al lang vervolgd waren. Ik zat in tweestrijd; Zou ik gaan of zou ik veilig in deze boom blijven zitten? Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn verstand en snel stond ik op om via de takken van de boom naar beneden te springen tot dat ik op de grond terecht kwam.
Ik keek omhoog naar de lucht waar vele grijzen wolken zich aan elkaar hadden geplakt. De koude wind en het miezerige weer sloeg tegen mijn haren en plakte zich zo tegen mijn wangen aan. Hoewel het nog maar zachtjes miezerde was mijn japon aan de onderkant doorweekt en ook de punten van mijn haren waren nu plakkerig en nat. De ik keek nog eens aandachtig naar mijn jurk en zag dat er een naadje los zat. Dat zou ik nog wel een keer maken. Langzaam kwam ik in beweging, de takjes onder mijn blote voeten kraakten. Steeds sneller verzette ik mijn voeten, ik was immers heel nieuwsgierig naar dat vreemde gevaarte. Ik sprintte nu de richting in van het dorp, nieuwsgierig naar wat het rare ding zou komen doen.

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

[MT.]

---

Caution first, always.

Ik laat mijn handen over de lichtroze katoenen stof glijden. Het is een zomers kinderjurkje met een kanten kraag, pofmouwtjes en geborduurde bloemen. Trots kijk ik naar het eindresultaat van weken lang stoffen knippen, naaien en borduren. Ik sta op met het jurkje voorzichtig over mijn arm en wandel langs de verschillende paspoppen met mijn creaties aan. Prachtige jurken omhullen hun lijven in allerlei kleuren en van allerlei stoffen. Er staan ook een aantal paspoppen van kinderformaat in de etalage. Elk draagt een ander jurkje. Ik loop naar een paspop toe en laat het pas gemaakte lichtroze jurkje over de pop glijden. Ik glimlach.
'Kijk, Mychelle. Deze heb ik voor jou gemaakt.' Het blijft stil. 'Mychelle...' Roep ik zachtjes. 'Mychelle, kom tevoorschijn. Ik heb een nieuwe jurk voor je gemaakt.' Nog steeds hoor ik niets. Ik kijk naar het lichtroze jurkje, en de vele andere jurkjes die ik voor mijn dochter in de afgelopen tijd heb gemaakt.
'Mychelle...' Roep ik weer. 'Al deze jurken...' Mijn stem schiet omhoog. 'Fernand...' fluister ik de naam van mijn zoon. 'Bastien...' Fluister ik de naam van mijn man. 'Jullie hebben me achtergelaten. Jullie kunnen me niet alleen laten... Kijk wat ik allemaal voor jullie heb gemaakt.' Ik wijs naar de rekken en paspoppen met kleding. Kleding die ik heb gemaakt voor mijn dochter, zoon en man. Die ik heb gemaakt sinds die verschrikkelijke nacht... Tientallen jurkjes, broeken, overhemden vullen mijn atelier, maar ik heb ze sindsdien nooit meer gezien.
'Jullie komen niet terug.' Zeg ik ineens. Nu ik het hardop heb gezegd, weet ik dat dit de waarheid is en dat ik mijzelf de afgelopen tijd, sinds die nacht, alsmaar voor de gek heb gehouden. Langzaam loop ik naar mijn kersenhouten bureau. Ik open de la en pak mijn stoffenschaar. Ik omklem deze stevig tussen mijn verkrampte en pijnlijke vingers van het vele handwerken. Stapje voor stapje kom ik dichterbij de etalage, bij de kleding die ik met bloed, zweet en tranen heb gemaakt. Ik hef mijn hand en steek de schaar in één van de paspoppen. Met één ruk snijd ik de kledingstukken van de paspoppen. Het geluid van scheurend stof klinkt oorverdovend.
'Jullie komen niet terug.' Zeg ik kalm. Ik steek de punt van de schaar in de volgende paspop. Ineens begin ik te lachen. Hardop te lachen. 'Ach ja, als jullie niet terugkomen, hebben jullie dit toch niet nodig.' En ik snijd het volgende meisjesjurkje aan flarden.

---

“Libraries were full of ideas—perhaps the most dangerous and powerful of all weapons.” - Throne of Glass

[ bericht aangepast op 8 juni 2014 - 0:06 ]

---

Medb - Pronouced as [me-èv]

Saffron Trevalun//Geest//23 jaar
Ik zat verveeld in de badkuip van de o, zo geweldigde badkamer en kijk naar mijn voeten die behoorlijk ongelijk waren.De linker was groter dan de rechter, en dat gold ook voor mijn handen die waren ongelijk. Ik bevond me vrij vaak in de badkamer, aangezien hij ooit had gezien dat er water uit een buis kwam van onder de grond en waar water was was geen vuur. Als ik ergens niet tegen kon was het vuur. Ik draaide mijn hoofd naar het kastje dat tegen de muur stond, waar spulletjes op stonden. Boven het kastje hing glas waar je jezelf in kon zien. ik had mezelf ooit gezien in het glas, maar enkel waas.
ik hoorde een ritselend geluid vanuit de deur komen. 'Ivory,' zei ik met een fluisterstem. Ik zag een gedaante de badkamer in lopen en ging zelf op het kastje voor de spiegel zitten. 'Broer, laten we naar buiten gaan, ik heb nieuwe soorten ondekt,' zei Ivory, maar ik schudde mijn hoofd. 'Ik ga niet naar de plek waar vuur is Ivory, je gaat zelf maar,' riep ik naar hem en ik kwam overeind. De twee gekleurde ogen van Ivory waren groot. 'Oke, ik ga mee,' zei ik rustig en Ivory liep vrolijk de badkameruit.
Ik liep zelf achter hem aan naar buiten.
Niet veel later liepen we door de straten en Ivory dook tussen de omhoogstaande stenen en tilde een steen langzaam op, waarbij er kronkelende beestjes de grond in doken. De shirtloze jongen greep naar een lange roze beestje. 'Ivory, dat ik een worm, die kennen we,' zuchtte ik. Je kon echt zien dat hij nog een kind was, hij was 21. 'Als je klaar bent met spelen, zullen we dan terug gaan, die badkuil lag best wel lekker.'

(Ivory komt later.)

---

Vampire + Servant = Servamp

Robin Tigrisblack

Ik schrok me wakker. Nog 3uur. Ik ging rustig me aankleden. Ontbijt maken en een krant kopen.
Ik liep me tassen snel nog na te checken. Eindelijk kon ik een poosje weg hier. Ik had een reis waar ik ook gebruik van ging maken. Me taxi zal over een paar minuten komen dus ik moest opschieten. Snel ging ik met me tassen naar beneden. Ik hoorde de taxi al toeteren. Ik tilde me tassen in de kofferbak. En stapte in. Ik gaf het adres door en de taxi reed weg. Ik keek door het raam naar buiten. Ik zag steden veranderen in weilanden in bossen en weer dorpen. Ik zag mensen lopen op de fiets en in de auto. We kwamen bij de tussenstop aan waar de taxi moest tanken. Ik zelf kocht nog wat drinken en we gingen veder. Ik zag de ardennen al. Hoe dichter we in de buurt kwamen des te nerveuser ik werd. De taxi stopte en ik stapte uit. Ik pakte me tassen en de taxi reed weg toen zag ik pas waar ik was.

Luna Elisabeth Marshall

Ik voelde de heerlijke warmte van een zonnestraal, die door een kiertje tussen mijn gordijnen naar binnen scheen, op mijn gezicht branden en rek me loom uit. Met een luide gaap wrijf ik de laatste slaap uit mijn ogen. Hoelaat zou het wel niet zijn? Bedenk ik me opeens en kijk naar mijn wekker. Beter gezegd kijk ik naar de plaats waar mijn wekker hoort te staan, rechts van mijn bed boven op mijn nachtkastje, maar waar die dus duidelijk niet meer staat. Shit.. Meteen ben ik klaar wakker en spring me bed uit en grits mijn mobiel van m'n bureau af. Dubbel shit. Ik ben veelste laat, ik heb sowieso al mijn vlucht gemist. Verdomme, welke lolbroek in dit huis heeft mijn wekker gepakt want dat was geen leuk grapje, ik weet zeker dat ik mijn wekker gewoon vroeg had gezet zodat ik optijd weg kon gaan. Wat vervloekte ik mijn familie. Een keer in mijn leven ga ik iets leuks doen en meteen verpestte ze het voor me. Nijdig haal ik mijn koffer onder het bed vandaan en verliet het huis zonder nog iemand gedag te zeggen. Ik had ze niet nodig en ze konden allemaal barsten, ik liet ze voor altijd achter me. Daar ging ik, op weg naar het grootste avontuur van mijn leven. Ik was klaar voor iets nieuws, klaar voor nieuwe mensen, en de tijd was nu aangebroken, vanaf nu zou alles beter worden.

Ik plug mijn iPod in mijn laptop en laat hem configureren met iTunes. Ik zit straks in het vliegtuig naar de Ardennen en dan is een beetje muziek wel fijn. Zonder zou ik dus echt níet overleven hoor... Zelf begrijp ik ook wel dat ik nu een beetje overdrijf maar hé, zo lijkt de tijd in ieder geval een stuk sneller voorbij te gaan!
Ik loop met mijn blote voeten over de koude houten vloer naar de andere kant van mijn slaapkamer en gooi de witte deuren van mijn inloopkast open. Dan haal ik mijn grote turquoise reiskoffer tevoorschijn en leg hem open naast mijn bed neer, zodat ik er straks gemakkelijk bij kan.
Eén voor één ga ik al mijn kledingstukken langs en maak ik een betrekkelijk kleine selectie, in verhouding met de totale inhoud van mijn kast, die ik op mijn bed leg. Op een rustig tempo begin in mijn kledingstukken netjes op te vouwen en leg ik ze gerangschikt naast elkaar op de bodem van de koffer. Terwijl ik daar mee bezig ben, zie ik dat mijn iPod klaar is met configureren en speel ik gelijk mijn favoriete afspeellijst af. Daarna verzamel ik nagellak, make-up, een borstel, mijn paspoort, mijn portemonnee, mijn telefoon en al het andere dat ik misschien nodig zal hebben.
Ik heb geen moment om verder na te denken over wat ik nog meer mee wilde nemen, toen opeens één van mijn zusjes mijn kamer binnen komt stormen. "Saphina...", zucht ik en ik rol met mijn ogen, "Wat wil je?" Het is een moment stil en we kijken elkaar aan. De blik in haar ogen verraadt het verdriet dat ze stiekem voelt, omdat ik een lange tijd op reis ga. Ze geeft het liever niet toe, maar ik ken die blik maar al te goed. Bernyce is er toch iets beter in om haar verdriet te maskeren, maar toch spat het er altijd weer van af. Zoals iedere keer wanneer onze moeder weer eens op zakenreis moest om een nieuwe kledinglijn voor te stellen, zoals iedere keer wanneer onze vader weer eens ver moest vliegen voor zijn werk en wanneer Angelo naar Amerika verhuisde voor zijn studie...
"Ew, neem je dat truitje echt mee Pen?" Zegt Saphina, terwijl haar ogen op mijn koffer rusten. "Wat is hier mee mis dan?" Vraag ik haar, terwijl ik een lichtblauw haltertopje uit de koffer pak en deze van onder tot boven bestudeer. Saphina zet een vies gezicht op en zegt: "Het is zo... halter. Dat staat je toch helemaal niet." Ik gooi mijn hoofd achterover in mijn nek en zucht, "Dat het jou nou niet staat wil niet zeggen dat het mij ook niet staat", kets ik vijandig terug. Saphina's ogen worden heel even groot en knijpt ze daarna meteen weer samen. "Goed dan. Mij best, als jij graag voor lul wilt lopen moet je dat helemaal zelf weten!" En ze beent geïrriteerd mijn kamer uit. Ik vouw het topje weer op en leg hem bij nader inzien toch maar weer terug in de kast, want ach, ik draag zoiets toch amper.
Ik haal een hand door mijn rode haar en bestudeer mezelf in de grote ronde spiegel boven mijn toilettafel. Met mijn pink verwijder in een losgeraakte wimper van mijn rechterwang en ik zucht. Saphina bedoelt het goed, dat weet ik wel, maar het doet toch pijn om mijn zusjes zo te zien. Ze zijn wel al zeventien, dat is zeker oud genoeg, maar ik neem het Alexander en Chenelle nog steeds kwalijk dat ze hun carrière belangrijker vinden dan hun eigen kinderen.

Nadat ik eindelijk alles heb ingepakt dat ik mee wilde nemen, geef ik Bernyce en Saphina een knuffel en stap in een taxi. Ik werp een laatste blik op de grote witte villa die langzaamaan steeds kleiner wordt.
Bijna aangekomen op het vliegveld, ontgrendel ik mijn telefoon en stuur ik Angelo een berichtje dat ik straks op het vliegtuig stap. Daarna tik ik met mijn lange nagels op mijn knie, terwijl ik me voorstel hoe prachtig Chenelles geboorte dorpje wel niet moet zijn: glooiende groene heuvels, schattige huisjes met vredige gezinnetjes, uitgestrekte groene bossen die tot mijlenver rijken, ik glimlach alleen al bij het idee. Mijn moeder wilde nooit echt veel over haar jonge jaren en geboorteplaats vertellen en dat maakte mijn nieuwsgierigheid alleen nog maar erger... Ik kan echt niet wachten om straks een stap te zetten in het prachtige het Château de Noisy, vol pracht, praal en geschiedenis.

[Edit: afbeelding deed raar... Weer opgelost]

[ bericht aangepast op 28 juni 2014 - 1:23 ]

---

Medb - Pronouced as [me-èv]

[Late MT. Zat op Pinkpop]

---

Bowties were never Cooler