[200] RPG: The Haunted Village - Speeltopic 1 - Speeltopics

Het idee
In 1819 werd Armand Dubois regent van het Stille Woud. Het volk was echter zeer ontevreden over de heersende armoede en eiste zijn aftreden. Armand heeft toen uit wraak in 1823 het volledige dorp uitgemoord. De geesten van deze mensen dwalen echter nog steeds rond. Zowel in het kasteel, het dorp als in het bos zelf. Hierbij zijn er goedgezinde geesten, maar ook een aantal gewelddadige geesten met wraakgevoelens. Iedere geest heeft zijn eigen geschiedenis. Iedere geest heeft zijn eigen herinneringen. Iedere geest heeft zijn eigen redenen om de tien bezoekers niet te laten gaan...

Omgeving


Rollenverdeling


Regels
- Minimaal 200 woorden per post.
- Maximaal 2 rollen per persoon.
- Wees creatief en origineel bij het beschrijven van die rollen. Bekijk ook eerst welke personages er al zijn en probeer te variëren qua leeftijd. Wees daarbij ook realistisch: niemand is volledig perfect en geen superman/superwoman.
- Reserveren mag uiteraard, maar binnen 48 uur invullen.
- Graag dit RPG levendig houden, dus 2 maal per week posten.
- Minimaal 2 posts van anderen tussen jouw posts om te voorkomen dat het te snel gaat.
- OOC tussen haakjes: { } [ ]. Daarnaast zal er een praattopic geopend worden.
- Bestuur alleen je eigen rol. Als je op een ander personage reageert, wacht dan eerst af wat die reactie zal zijn. Bedenk niet zelf hoe de ander zal reageren of handelen.
- Let op je spelling, hoofdletters en interpunctie.
- Tijdelijke afwezigheid graag doorgeven. Hier wordt geprobeerd rekening mee te houden, maar wees anders creatief met je eigen personage(s). (Verzin bijv. dat ze later aankomen op het kasteel, tijdelijk weg zijn etc.)
- En vooral... veel plezier!

Links:
Rollentopic: Klik
Story: Klik
Praattopic: Klik

De start
We starten dit topic op een vrijdagochtend. Het is wat miezerig weer. De gasten pakken hun tassen en koffers in en gaan op weg naar het kasteel. Aan de geesten is het vrij om zelf een invulling te geven aan deze dag. Sommigen van hen zijn al op de hoogte van de komst van de gasten naar het kasteel. Aan het einde van de middag, 16:00 uur, is iedereen aanwezig in het kasteel. En dan kan het spoken al gaan beginnen... (:

[ bericht aangepast op 15 juni 2014 - 12:19 ]

---

“Libraries were full of ideas—perhaps the most dangerous and powerful of all weapons.” - Throne of Glass

Rafael || 19 jaar || Geest
Het kostte me nog best veel moeite om ten eerste Nox te vinden en hem daarna mee te leidden naar de stallen. Hij moest toch een hoofdstel om. Op dit soort moment was ik blij dat ze met hun tuigage op waren gestorven, want Nox in de hand houden zonder was echt onbegonnen werk, zelfs voor mij en zelfs na al die jaren. Ik wilde het het zadel op zijn rug gooien toen ik een bekende stem hoorde. Ik had al lang geen stemmen meer gehoord, maar ik herkende ze allemaal wel nog. Ik keek om en pakte Nox bij zijn teugels voor hij weg kon lopen terwijl ik het zadel met mijn andere hand op de grond liet zakken. "Zeker. Ik hoorde dat er mensen kwamen, dus ik dacht: Waarom geef ik ze geen warm welkom?" zei ik met een kwajongens grijns op mijn gezicht. Mijn ogen twinkelden wat. Dat ik een geest was met een los hoofd betekende niet dat ik geen kattenkwaad meer kon uithalen, het tegenovergestelde eigenlijk. Vroeger durfde ik het nooit zo goed en werkte ik vooral heel hard. Dat vond ik ook heel leuk, maar toch was af en toe een grap uit halen met mensen, of geesten, heel erg leuk. Als bastaard was het alleen altijd een grote zorg om niet uitgestoten te worden, en daar hoorde hard werken zeker bij. Nu had ik daar veel tijd voor, maar jammer genoeg kwamen er maar weinigen het kasteel in. Nu dat wel zo was wilde ik wel echt wat doen. Ik wist alleen niet hoe de oude man daar tegenover stond. Nox pakte inmiddels mijn hoofd bij mijn haren en begon die wild heen en weer te schudden terwijl mijn lichaam gewoon bleef staan. "Verdomme, Nox. Doe dat eens niet. Die heb ik nog nodig." riep ik uit, maar het werkte niets. Stomme onthoofdheid. Dit gebeurde te vaak om er nog enigsinds de lol van in te zien. Ik sloot mijn ogen dus maar en wachtte tot hij zou stoppen. "Sorry, Samuel. Hij vind dit een nochal leuk dingetje om te doen als hij zich verveeld en ik niet wil spelen." verontschuldigde ik het paard wat mijn hoofd heen en weer slingerde als een emmer water of een hondenspeeltje.

---

Bowties were never Cooler

Robin Tigrisblack -mens

Ik zelf had net voor de zoveelste keer het pad op en afgelopen toen ik in weer bij de deur op me koffer ging zitten. Ik sloot me ogen en dacht na. Ondank dat dit er spooky uit zag leek het me een top avontuur. Ik keek naar de poort waar ik ineens 2mensen zag. 1in een rolstoel en de andere dieuwen. Ik liep rustig het pad af maar bleef halverwege staan. Ik liep nog ff terug naar boven om ff snel me jas neer te leggen en liep toen weer naar beneden. Ik had niet het lef om helemaal naar hun toe te gaan dus bleef ik weer halverwege steken. Ik keek naar de 2 figuren. Blijkbaar waren ze in gesprek. Ik zag dat de ene man niet meer gedieuwt wouw worden en moest in mezelf lachen. Waarom weet ik niet. Ik vond het best zielig voor die man. Ik hoorde stemmen in me achterhoofd dat ik moest helpen maar negeerde de stemmen. Niet omdat ik het niet wouw. Maat meer omdat ik niet wist of deze mensen te vertrouwen waren. Dat is denk ik ook de reden dat ik niet veder naar beneden was gegaan.

Rafael pakte de teugels van het spookpaard vast en draaide zich dan om naar Samuel. "Zeker. Ik hoorde dat er mensen kwamen, dus ik dacht: Waarom geef ik ze geen warm welkom?” zegt hij met een grijns. “Kunnen ze zelfs de paarden zien, ik bedoel moeten ze zich niet bekend maken zoals wij moeten doen?” vraagt Samuel. Samuel had niks tegen Rafael, hij was al blij dat hij niet de enige geest was die hier rondzweefde. Samuel zou compleet doorgedraaid zijn als hij de enige zou geweest zijn. Hij ziet plots hoe het paard speels Rafaels hoofd pakt en er mee begint de zwaaien. Samuel fronste maar wist dat dit nu eenmaal een nadeel was als je hoofd was afgehakt. Hij had zelf niet veel last omdat het zwaard door zijn hart was gegaan. Hij was dood dus hij kon zich niet kort ademen of zo worden. Hij voelde niks. “Verdomme, Nox. Doe dat eens niet. Die heb ik nog nodig”, zegt Rafael en een kleine glimlach ontstaat op Samuels gezicht. "Sorry, Samuel. Hij vind dit een nogal leuk dingetje om te doen als hij zich verveeld en ik niet wil spelen”, vervolgt hij dan. “Geen probleem”, antwoordt hij dan terug. Dan blijft Samuel even stil en zegt hij: “Het paard vind je echt leuk, of dat lijkt toch zo.” Dan draait hij zich om en zegt hij: “Trouwens heb jij een idee hoe deze mensen naar hier zijn geraakt?” Rafael antwoordt iets terug en dan zegt Samuel met een glimlach: “Wel, alleszins ze gaan hier blijven.” Dan grijnst hij en loopt hij terug naar binnen.

Rafael || 19 jaar || Geest
Bij Samuel zijn vraag haalde ik mijn schouders op. "Ach, anders is rondvliegend fruit en stoelen spookachtig genoeg." zei ik met een scheve grijns voor Nox mijn hoofd greep en ermee begon te spelen. Ik gaf het paard een standje en verontschuldigde hem tegenover Samuel. Gelukkig vond hij het niet erg en zette Nox al snel mijn hoofd weer terug. Eigenlijk was hij zo slecht nog niet. Ik aaide hem even en luisterde naar Samuel. "Geen idee. Wie wil er nou in een spookdorp leven?" vroeg ik voor ik het zadel toch op Nox zijn rug gooide en de singel trok ik aan. Hij vond het niet leuk, maar goed. Bij Samuel's woorden grinnikte ik. "Alleen buiten het kasteel zal je het zonder mij moeten doen, maar dat weet je. Ik zit hier vast." zei ik voor hij het gebouw uit ging. Ik bleef achter met Nox en steeg op. Het paard stijgerde en zette het daarna op het lopen, waardoor ik nog maar weinig te zeggen had. Borden sneuvelden, de andere paarden vlogen ook door het kasteel en het was een wilde rit tot Nox in de gang kalmeerde. Ik gaf hem een klopje en liet hem aan wat losse appels knagen terwijl ik wachtte tot iemand binnen zou komen. Mijn hoofd nam ik onder mijn arm, want het was al bijna een paar keer gebeurt dat mijn hoofd er bijna vanaf was gevallen tijdens de rit, dus ik nam maar het zekere voor het onzekere. Stom afgehakt hoofd. Ik zuchtte en wachtte. Ze mochten wel opschieten, want nu verveelde ik me echt dood. Nox was een lastig paard, maar als hij at was hij goed te handelen. Nu hoopte ik dat hij zich even zichtbaar als ik opstelde voor onze gasten, anders was ik ook nog een raar zwevende jongen met een los hoofd, wat misschien iets te eng zou worden.

---

Bowties were never Cooler

Is iedereen in het kasteel?? Emily heeft zin om te spoken ;3

[ bericht aangepast op 20 juni 2014 - 23:48 ]

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

De koele, frisse wind doet mijn haren over mijn schouders heen en weer bewegen en zorgt voor een lichte rilling die zachtjes aan over mijn rug kruipt. De straten zijn verlaten, geen stem te horen... Het enige wat ik hoor is het ruisen van de wind tussen de kieren en gaatjes van de half vervallen huisjes door en in de verte hoor ik nog een paar bomen ruisen. Dit is toch wel het aller spookachtigste dat ik tot nu toe in mijn leven gezien heb. Maar, ik hoef me toch nergens zorgen over te maken, want spoken bestaan niet... Toch?

Terwijl ik verder wandel, helemaal beladen met turquoise gekleurde koffers en tassen, hoor ik opeens heel erg vaag ergens in de verte, zachte fluisterende stemmen, meegedragen door de wind.
Allereerst schrik ik er een beetje van, maar als ik beter kijk, zie ik twee silhouetten voor het oude, grauwe kasteel staan. De één in een rolstoel en de ander duwt hem voort. Op het moment dat de staande man met zijn hand naar het hangslot reikt, klikt deze uit zichzelf open, met piepende en krakende geluiden.
Ik besluit om mijn tempo ietsjes te verhogen om de twee mannen bij te kunnen halen, een beetje gezelschap kan nooit kwaad en misschien zien ze er ook nog een goed uit! Jammerlijk genoeg valt het gewicht van wat ik mee moet dragen drastisch tegen, dus kom ik nogal langzaam vooruit en buk onder de spullen die ik al de hele weg mee moet sjouwen. Echter, heb ik wel al die spullen nodig op vakantie! Diep van binnen weet ik toch wel, dat ik het hoogstwaarschijnlijk niet allemaal nodig zal gaan hebben, maar je weet het nooit! Misschien heb ik 's nachts wel heel veel last van muggen, of zijn de buren nogal luidruchtig... Insectenspray en oordopjes, kunnen net als alle andere spullen zeker weten van pas komen! Ooit.

Hoe meer ik het Château de Noisy nader, hoe meer de mist optrekt. Mede dankzij die koude en nattige mist, kan ik mijn pas versnellen en loop ik toch niet al te veel verspilde seconden later, de grote donkere poort door.
En dan opeens schiet er een kil gevoel door me heen, alsof ik gevolgd wordt door iemand. Ik verwijder het idee dan abrupt uit mijn hoofd laat daarbij per ongeluk één van mijn tassen vallen. Ik slik moeilijk en raap de tas zo snel mogelijk weer op. Zodra ik 'm weer stevig vastgegrepen heb, loop ik stevig door, het zware gewicht dat ik nog steeds mee moet dragen negerend. Langzaamaan verdwijnt het kille gevoel een beetje en maakt het plaats voor een warm en vertrouwd gevoel, alsof datgene wat mij achterna zit geen verkeerde bedoelingen heeft... Dat is dus een teken voor mij dat het absoluut veilig is, om me om te draaien en achter me te kijken.
Ik zie... niks. Helemaal niemand. Verward schudt ik mijn hoofd en ik kom tot de conclusie dat ik mezelf maar iets heb wijs gemaakt.

De man die ik het eerst zie, sinds de twee silhouetten een paar seconden terug, heeft donkerbruin haar met plukken die een beetje her en der voor zijn ogen hangen. Het eerste wat me eigenlijk meteen opvalt is zijn sikje en zijn snorretje die er helemaal keurig en verzorgd uitzien. Misschien was hij ook wel één van de silhouetten. Uiteindelijk besluit ik dan maar om hem aan te spreken: "Heey, ik ben Penelope!" En ik kijk hem vriendelijk aan met mijn allerliefste lach.

[ bericht aangepast op 25 juni 2014 - 16:37 ]

---

Medb - Pronouced as [me-èv]

xLenox schreef:
Is iedereen in het kasteel?? Emily heeft zin om te spoken ;3

[Nu, aan jou de eer om Penelope het kasteel in te volgen en te beginnen met kattenkwaad uithalen ]

---

Medb - Pronouced as [me-èv]

Vincent ''Vince'' Momsen
Ik voelde de auto steeds meer hobbelen nadat ik mijn blik op het navigatie systeem had geworpen en had gezien dat we er nu bijna waren. Toen de taxi stopte viel het grote kasteel me pas op, het was moeilijk te zien door de mist maar het was overduidelijk. Ik kreunde kort nadat ik me had uitgerekt en graaide in mijn zakken voor wat geld. ''Hoeveel was het?'' Vroeg ik terwijl de man mij antwoordde opende ik alvast de deur en liet mijn arm over mijn andere arm gaan doordat ik het koud kreeg van een koele bries. De achterbak ging open en mijn koffer tilde ik er uit, het was een soort tas met een handvat eraan. Zoveel hoefde ik toch niet mee.
Het geld gaf ik aan de man die mij dankbaar aankeek en weg reed, om eerlijk te zijn snapte ik waarom de man met z'n haast weg wou - het was hier dood eng.
Er leed een pad naar de ingang, althans dat was wat ik dacht maar ik moest risico's kunnen nemen. Ver, ver voor mij zag ik een silhouetten van een vrouwelijke vorm maar erg veel zin om te gaan rennen had ik niet. Ik had meer verwacht dan dit krakkemikkige gebouw. De wieltjes rolde met moeite en mijn rugzak voelde zwaar aan alsof ik er in de tussentijd drie bakstenen bij had gepleurd. Terwijl het kasteel steeds dichterbij kwam stopte ik kort om een sigaret op te steken, ik streste 'm nu al.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

'Bedankt voor in het bos, maar vanaf hier doe ik het liever zelf als u het niet erg vind.' Zegt de jongen tegen me. Ik laat zijn rolstoel los, ik vind het best, het enige waar ik oog voor heb is het gigantische kasteel dat boven ons uit torent. Het is oud, verlaten, duister. Precies de reden waarom ik hier ben. Ik haal mijn rugtas te voorschijn en rits deze open. Mijn Canon haal ik eruit en snel schiet ik een aantal plaatjes van het kasteel en het omringende bos. Klik. Klik. Klik. Ik neem foto's vanuit verschillende hoeken en zoom in op verschillende stukken van het kasteel.
'Heey, ik ben Penelope!' Verbreekt een vrolijke stem mijn concentratie. Van schrik laat ik bijna mijn camera vallen. Ik kan er niet tegen als anderen me storen tijdens het fotograferen en geïrriteerd draai ik me om. Een jonge vrouw van een jaar of twintig met opvallend rood haar kijkt me glimlachend aan. Mijn irritatie verdwijnt al snel als ik de grote lach op haar gezicht zie en zie hoe ze moeizaam haar bagage met zich meesleept.
'Hé Penelope. Alexander. Noem me maar Alex.' Ik steek mijn hand uit naar haar tas en neem deze van haar over. Wat een heer ben ik toch, denk ik bij mezelf, eerst die jongen en nu dit meisje helpen. Penelope. Ook een bezoeker van het kasteel dus. Ik ben benieuwd welke gasten naar het kasteel zullen komen. Ik kijk naar het schijnbaar verlaten gebouw. Nog benieuwder ben ik naar de gasten die al in het kasteel zijn.
Ik omklem mijn camera stevig en richt me tot Penelope: 'Dus... wat bracht jou naar dit verschrikkelijke verlaten oord?' En ik wandel ondertussen richting de voordeur van het kasteel.

[ bericht aangepast op 21 juni 2014 - 20:07 ]

---

“Libraries were full of ideas—perhaps the most dangerous and powerful of all weapons.” - Throne of Glass

Ivory Trevalun//23 jaar//Geest
Ik had een steen opgetild en er beestjes tussenuit gehaald en die vervolgens in mijn hand onderzocht. Ze waren anders in de jaren rond 1800, maar vooral die spinnen zagen er giftig uit. Ik kwam overeind en liep achter Saffron aan.
'Saffron, wat ga je doen als je terug bent in je badkamer?' vroeg ik hem en trok mijn sjaal wat recht, waar een paar vlammen aan zaten. Saffron keek me aan en dacht even.
'Ik ga even helemaal niks doen.' Ja hoor, zijn standaard zin.
Ik stopte even doordat ik een paar personen bij het kasteel zag staan. 'Ehm, saff, hoelang was het geleden dat hier levende personen waren?' vroeg hij en nu was Saffron nieuwsgierig en liep richting de personen.
Ik liet hem maar gaan en liep zelf naar de deur als ik een persoon in de straat zag staan. Ik liep op de persoon af en zag dat het een jongen was.
'Ehm, kan je me misschien vertellen waar ik ben?' zei ik rustig, alleen ik had misschien al zoon zijn vermoeden dat hij me zou ontdekken dat ik de helft van mijn broer ben en een sjaal om heb waar vlammen vanaf komen.
'En mag ik misschien vragen hoe je heet?' vroeg ik er nog achteraan.

[ bericht aangepast op 21 juni 2014 - 22:36 ]

---

Vampire + Servant = Servamp

Vincent ''Vince'' Momsen
Terwijl ik mijn peuk oprookte en op mijn koffer plaats had genomen schrok ik toch van de verschijning van de jongen. De jongen leek niet de mooiste te zijn wat te zien was aan zijn gezicht en aan zijn sjaaltje die lichtjes in de fik stond. Uit reactie stond ik op en stapte ik achteruit. Ik bleef hem bekijken met lichte afschuw in mijn gezicht. ''Ehm, kan je me misschien vertellen waar ik ben?'' Vroeg hij rustig en ik schudde lichtjes mijn hoofd en haalde een hand door mijn korte haren en gooide de peuk uit op de grond en trapte hem uit. ''En mag ik misschien vragen hoe je heet?'' Voegde hij er aan toe en ik fronste en bekeek de jongen wat beter. ''Waar je bent?'' Herhaalde ik zijn vraag alsof ik het niet begreep. ''Je bent.. Euh,'' ik kon me niet echt focussen en wees daarom naar het kasteel en fronste nu nog wat dieper waardoor er rimpels in mijn voorhoofd verschenen. ''Ik ben Vincent, of Vince - wat jij wilt.'' Een hand geven hoefde ik niet persé, ik had er in ieder geval geen behoefte aan. ''En jij bent?'' Kaatste ik zijn vraag terug. twijfelend stapte ik wat achteruit en maakte eigenlijk al aanstalten om richting het kasteel te gaan in plaats van bij hem te blijven en zijn antwoord af te wachten.

[ bericht aangepast op 25 juni 2014 - 17:44 ]

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Robin Tigrisblack - mens

Ik deed me oortjes uit en liep voorzichtig het pad af. Mezelf kennende ging ik anders onderuit. Ik had gezien dat er nog een vrouw bij was gekomen. Ik keek nog even naar de deur waar wel me spullen stond. Ik vertrouwde het huis niet en omdat het een wieltjes koffer was haalde ik hem eerst op en ging weer naar beneden. Ik zelf ben mischien niet zo heel dol op andere mensen inverband met me verleden, maar een griezelig huis. En alleen is nooit een goede combinatie. Ik was nu weer op de plek waar ik daarvoor ook weer stond en zag dat de man al naar boven kwam. Ik zuchtte diep en zwaaide naar hem. Op hoop dat hij het zag. Ik liep toen wat rustiger naar hem toe. Tijdens het lopen had ik mijn muziek helemaal uit gedaan. Want oortjes had ik niet meer in en me batterij verspillen vond ik zonde. Want ik wist niet of hier wel stroom was. Ik was al bijna bij de man en ging toen stil staan op zoon 10tot 20 meter afstand. Grotendeels omdat ik niet wist hoe de man ging reageren.

"Hé Penelope. Alexander. Noem me maar Alex", zegt de man wanneer hij zich naar me omdraait. Heel eventjes lijkt hij geïrriteerd, maar dat verdwijnt al snel, gelukkig. Hij biedt ook aan om een tas voor me te tillen. Dat voorstel neem ik natuurlijk met genoegen aan. "Dus..." Vervolgt hij, "wat bracht jou naar dit verschrikkelijke verlaten oord?" Daar moet ik toch wel een beetje om lachen, maar eigenlijk is het wel een hele goede vraag natuurlijk, recht in de roos. En ik antwoord hem: "Net als iedereen hier heb ik, neem ik aan, een brief thuisgestuurd gekregen met een uitnodiging om hier op vakantie te komen! En wat het nog leuker maakt, is dat het hier erg dichtbij de geboorteplaats van mijn moeder is..." Ik twijfel nog even om hem het hele verhaal te vertellen, maar als ik z'n vriendelijke glimlach nog eens goed bekijk, besluit ik dat hij wel te vertrouwen is. "En dan vooral omdat ze er niet zo veel over kwijt wil, was ik toch wel héél erg benieuwd." Terwijl ik naar het antwoord van Alex, zo mag ik hem immers noemen, luister, wandelen we samen richting de grote, zware houten deur. Ik duw en trek een beetje, maar ik merk dat er niet zo heel erg veel beweging in komt. Ook al het feit dat hier niemand is die even de deur voor ons komt openen. Een butler ofzo, weet ik veel. Óngelofelijk ongastvrij, als je het mij vraagt... In mijn ooghoeken zie ik een blond meisje naderen, ze is duidelijk gekweld door onzekerheid en zoekt een beetje aansluiting bij ons, ik wenk haar met een glimlach en ze begint me te helpen met het zoeken naar een mogelijke ingang.

[Edit: Kom er nu pas achter dat mijn eerste versie niet klopte met het stukje van lovelyreads... Sorry! + Heb het einde iets aangepast, zodat het beter op het stukje van Robind19 aansluit]

[ bericht aangepast op 28 juni 2014 - 1:34 ]

---

Medb - Pronouced as [me-èv]

Aidan Marcel O'Connor || 22 jaar || Mens
Ik was opgelucht dat de man niet boos werd omdat ik zelfstandig verder wilde. Ik rolde rustig over de medogeloze kinderkopjes. Het hobbelde zo erg dat ik van hot naar her werd geslingert in mijn stoel en dan moest ik ook nog mijn koffer bij me houden. Uiteindelijk voegde ik me bij de rest. Er waren een paar mannen, waarvan een mij net had geduwt. Ik had nog een van zijn tassen op mijn schoot, dus ik draaide me naar hem en een vrouw die bij de deur stond toe. "Ik heb hier je tas nog. Ik vind het niet erg, maar misschien wil je het graag terug." zei ik tegen de man. Ik veegde mijn hand af aan mijn broek voor ik die door mijn haren haalde. De wielen waren erg vies, dus ik hoopte maar dat er een goede mat was in het kasteel, want anders bleven mijn handen erg goor. Zo kon ik ook niemand mijn hand laten schudden zonder die eerst aan mijn broek af te vegen. Ik rekte me even uit en keek naar de vrouw bij de deur. "Misschien moet je trekken in plaats van duwen." probeerde ik haar aanwijzingen te geven terwijl ik mijn benen wat verzette op de voetsteunen. De ene ging nog enigsinds zelf, maar de ander moest ik echt met mijn handen doen, dus werd mijn broek nog viezer. Nee, ik liep liever op krukken, maar goed, dat ging slomer en hield ik echt niet vol. Zeker mijn 'goede' been niet. Die was daar nogsteeds te slecht voor om langer dan een kwartiertje op te staan. Ik zat dus vast in deze stomme stoel. Ik tipte wat met mijn vingers op mijn knieen en geeuwde even. Het was niet dat ik echt moe was, maar ik was erg vroeg opgestaan om hier optijd te zijn.

---

Bowties were never Cooler

Robin Tigrisblack - mens

Ik besloot achter hun aan te lopen en keek naar de deur. "ik kreeg hem net ook niet op open. Mischien een raam?? Of een achterdeur?" ik liep naar een raam en voelde eraan. Niks helaas. Ik keek of je via de zijkant kon. "gaat iemand mee achter kijken?? " ik liep rustig richting de achterkant.


(heel heel heel veel sorry dat dit zo kort is. Mijn oma ligt in het ziekenhuis en wouw nog wel ff snel iets posten.)