Ravi Samir N'avale.
De koude wind die iedere keer weer door de deur weet te komen zodra iemand de herberg betreed, zorgt er voor dat de warmte binnen dragelijk is. Doordat de herberg langzamerhand drukker wordt, is er nu nog amper een plaats over, vandaar ook de drukte. Er staan echter nog geen mensen midden in de herberg en dat maakt het toch wel heel mooi, aangezien Ravi dan nog een goed overzicht over alle mensen heeft die zijn herberg in en uit gaan. Een klein aantal mensen kan hij wel in de gaten houden, ook wanneer hij in gesprek is. Vandaar dat hij onder het gesprek zijn ogen over zijn gasten laat gaan, want hij weet tot welke dingen het kan leiden wanneer hij dit niet doet. Zo heeft hij vaak 's avonds mannen met een borrel te veel op, buiten moeten zetten en wanneer je in gesprek raakt met een volle herberg, kun je deze mensen niet in de gaten houden.
'En verder weet je helemaal niets, Raaf...?' een zenuwachtig gevoel kruipt door zijn aderen heen, maar Ravi herpakt zich voordat hij als zenuwtrek zijn vingers lichtjes zou laten trillen. Jasmine weet hoe hij is, dat is waarom ze doorvraagt, maar zo lang hij weet vol te houden, zal ze er niet achter komen. In ieder geval zou ze het niet van hem horen, want hij zou nooit of te nimmer de dood van Jace willen riskeren. Op een nonchalante manier tuit hij zijn lippen om vervolgens zijn hoofd zachtjes heen en weer te schudden. Echter blijft hij haar wel aankijken, want hij weet dat hij er verdacht uit zal zien wanneer hij dat niet zou doen. Ook zijn zenuwachtige trekjes weet hij met moeite in bedwang te houden, aangezien alles van Jasmine naar informatie snakt en al helemaal wanneer het gaat over dit soort incidenten.
'Ravi...' de blik in haar karamelbruine ogen waardoor hij net zijn zenuwachtige trekjes in bedwang voor moest weten te houden, kregen een aparte glans waar hij amper zijn blik vanaf kon of ook maar wilde halen. Voor een moment krijgt Ravi een verbaasde blik in zijn ogen door de beminnelijke glimlach die zij op haar gezicht heeft weten te toveren, maar nadat zij een stap richting hem had gedaan, haar arm om zijn middel had gegooid en haar hoofd tegen zijn borstkas aan had gelegd, verdween deze blik. Ravi was overrompeld door wat de glimlach bij hem teweeg bracht, omdat hij niet wist wat zij van plan was te doen, maar nadat hij besefte dat ze zichzelf tegen hem aanhad gedrukt, werd dat gevoel ingeruild door een vertrouwd gevoel. De manier waarop zij haar glimlach overbracht, had hij nog niet eerder van haar gezien of misschien een enkele keer, maar hij wist niet wat hij van haar had kunnen verwachten. 'De afgelopen dagen miste ik je gezelschap.' vrijwel nadat haar onherkenbare charmante stem tot hem doordringt, legt hij zijn vrij grote rechterhand over haar rechterarm die om zijn middel heen ligt, waardoor zijn arm achter haar rug langsgaat. Een stevige en bemoedigende kneep geeft hij in haar arm, om zonder woorden mee te delen dat hij haar eveneens gemist heeft. Het feit dat hij bezorgd was, zal hij niet hardop uitspreken, omdat hij er bijna zeker van is dat ze dat al weet. 'Ik zie dat je het druk hebt, Raaf, ik spreek je later wel.' vanuit zijn ooghoeken ziet hij hoe Garrett zijn hand kort in de lucht steekt bij wijze van afscheid en met een vluchtige hoofdknik neemt hij afscheid van Garrett.
De korte windvlaag die vervolgens door de herberg heen gaat, zorgt ervoor dat hij opkijkt naar de deur. 'Ravi – zet de tap maar open, we...' zelfs wanneer hij niet had opgekeken, zou hij hebben geweten wie deze jongeman was. Zijn stem die hij al vanaf jongs af aan door de herberg heeft gehoord en die nu, jaren later, nog zo vertrouwd voelt als toen. Het feit dat Jace zijn zin niet afmaakt weet het enthousiasme, voor het feit dat Ravi zijn vriend wie aanvoelt als meer dan een broer na een aantal dagen weer ziet, vrijwel direct de grond in te boren. Zodra zijn donkerbruine irissen in de zijne haken, voelt Ravi zijn spieren verslappen en de greep waarmee hij Jasmine haar hand had beetgepakt verslapt, waardoor zijn hand slap en futloos langs zich neer komt te vallen. Niet alleen hebben zijn verslappende spieren bezit genomen van zijn armen, maar ook van zijn andere ledematen. Ravi staat nog net niet op het punt om door zijn benen heen te zakken en zich met zijn rug tegen de bar naar beneden te laten glijden om vervolgens verslagen op de grond te gaan zitten. Al beginnen zijn benen te trillen door het feit dat hij met alle macht overeind probeert te blijven staan.
Ravi kijkt verslagen in de ogen van Jace. Niets zou nu goed genoeg zijn om uit te kunnen brengen, om hem een verklaring te geven waarom hij zich met de wezens inlaat die zijn – en die van Jade – ouders heeft vermoord. Echter heeft Ravi ooit het besluit genomen om dit wel te doen, ondanks het feit dat Jade en Jace zo dicht bij hem staan dat hij ze praktisch familie kan noemen, en op dat moment heeft hij ervoor gekozen om met de consequenties te leven. Ravi kon er vanaf het begin vanuit gaan dat er hoe dan ook een moment zou komen dat zij achter deze informatie zouden komen, maar hij had nooit gedacht dat hij zich van binnen verscheurd zou voelen door de blik die er zowel bij Jace als Jade in hun ogen te zien was. Hetgeen waar hij vrijwel meteen aan dacht bij het aanzien van Jace en Jade was het feit hoe zij zich nu zouden voelen, aangezien Ravi zich al verschrikkelijk voelt.
Ravi ziet de lippen van Jace bewegen, maar aan de techniek voor het liplezen valt bij hem nog veel te doen. Echter heeft hij aan de blikken van zowel broer als zus genoeg en nog steeds staat hij met zijn voeten die lichtjes trillen aan de grond genageld. Ook uit zijn lippen die lichtjes uit elkaar staan, komt geen geluid, zelfs al zou hij iets proberen uit te kramen.
Zijn hoofd voelt zwaar alsof het is volgegoten met cement, maar het enige wat hij kan doen is kijken naar hoe Jace met wankelende passen de herberg uit loopt. In zijn gedachte reageert Ravi zijn frustraties op zichzelf af, omdat hij niet achter Jace aanloopt. Het voelt alsof er van binnen iets ontbreekt, een leeg gevoel. Het voelt alsof Jace uit zijn leven stapt, alsof de dingen die zij hebben meegemaakt nu niets meer voorstellen en dat is zijn schuld. Ondanks het feit dat Ravi achter Jace aan zou willen gaan, zou hij niet weten wat hij in godsnaam tegen hem zou moeten zeggen en zijn nuchtere karakter wint het van zijn eigen wil.
'Ravi...' Ravi merkt dat hij vanaf het moment dat Jace de herberg uitliep, geen zuurstof meer binnen heeft gekregen en Jade zijn stem heeft hem uit zijn gedachte weten te trekken, waardoor hij naar haar opkijkt. Hoewel Ravi met zichzelf in de knoop ligt, weet hij op een gegeven moment toch wat meer dan onzinnige woorden uit te kramen. 'Jade, ik...' hij slikt zijn volgende woorden in en blaast zijn adem uit. 'Het spijt me.' volgt er dan verslagen uit zijn mond. Hij weet niet wat hij moet zeggen, want alle woorden zijn er te veel en om eerlijk te zijn heeft hij geen goede verklaring voor het feit wat zij zojuist gezien heeft.
'Ik wil jullie vragen wat er aan de hand is, wie deze personen zijn – maar niet nu,' haar gemompel is vanaf de plek waar Ravi staat te horen en het enige wat hij kan doen is lichtjes met zijn hoofd knikken. Echter weet hij wel dat hij het nu anders moet aan gaan pakken dan zojuist bij Jace. Hij kan hen niet beide laten gaan zonder iets te doen, daar zijn ze hem te dierbaar voor. Dit is ergens wel in strijd tegen zijn karakter, omdat Ravi er vanuit gaat dat het op dit moment beter voor hen is om alleen te zijn en het wordt lastig om zichzelf er van te overtuigen dat dit niet zo is, maar hij zal wel moeten. Hij kan Jace en Jade – zijn familie – niet laten gaan.
De eerst dodelijke blik die zich in mijn ogen priemt, kan Ravi nog wel hebben, aangezien hij het over zichzelf heeft uitgeroepen en het zijn schuld is. Het is terecht dat ze boos zijn en dat begrijpt hij, maar zodra Ravi de gebroken blik in haar scherpe, donkerblauwe ogen ziet staan, moet hij zijn benen helpen om rechtop te blijven staan, door zijn hand op de bar te leggen. Hij zou haast zijn vergeten dat Jasmine zich nog in de herberg bevond, maar vanuit zijn ooghoeken kon hij haar nog zien staan. Niet dat het hem veel deed, Jace en Jade waren veel belangrijker voor hem. Hoewel hij Jasmine op dit moment graag de schuld van alles zou willen geven, kan hij dat niet en dat is niet om het feit dat Jasmine en hij het goed met elkaar kunnen vinden, maar omdat Ravi wéét dat hij schuldig is.
'Dit,' de stem van Vaillé trekt zijn aandacht en net wanneer Ravi dacht dat het niet erger kon worden, worden zijn bruine irissen vast gehouden door haar smaragd groene ogen die in de zijne priemen, 'is allemaal jouw schuld.' Hij weet het, Ravi weet donders goed dat dit zijn schuld is en niet dat van Vaillé of van iemand anders. Ravi zal dan ook diegene moeten zijn die het goed zal maken, voor zover dat kan. Hij weet wel dat het veel tijd in beslag zal gaan nemen om hun vertrouwen weer terug te winnen, maar daar zal hij alles voor over hebben. Zodra ook Vaillé de herberg uit is gegaan, kan Ravi binnen blijven wachten totdat er iemand naar hem terug zal gaan, maar dit zal niet het geval zijn en hij weet dat als hij nu niets doet, het nog moeilijker voor hem zal zijn om ze straks onder ogen te komen.
Ravi zijn voeten brengen hem naar de plek waar hij meestal heen gaat om na te denken of te ontspannen. Een huis die zich net binnen het centrum bevindt, maar wat als 'verlaten' te bestempelen valt, iets wat normaal niet wordt gezien als een plek om te kunnen ontspannen. Het uiterlijk van dit verlaten huis ziet er verwaarloosd uit. Het heeft nog planken waar je de oorspronkelijke kleur van het huis te zien krijgt, maar deze planken zijn zwaar in de minderheid, aangezien de verf van alle andere planken is af geblakerd en de eigenaar daar nooit verandering in heeft gebracht. Zo heeft hij, Ravi heeft op jongere leeftijd weleens een man uit het huis zien komen en volgens hem en meerdere mensen uit het centrum zou dat de eigenaar kunnen zijn, een aantal ramen waarvan het glas gebroken was dicht getimmerd met oud en donker hout.
Dit is echter een van de weinige dingen die de eigenaar verder aan het huis heeft veranderd, want ook de binnenkant ziet er al jaren hetzelfde uit en hoewel een aantal meubels verstopt liggen onder een lappen deken, worden deze ook nog eens bedekt met een dikke laag grijze stof.
Ravi is hier echter niet achtergekomen door naar binnen te gluren door de ramen waar zich nog wel glas in bevond, maar door via de achterkant naar binnen te glippen. Hij moet toegeven dat hij dit gebouw op jongere leeftijd altijd heeft ontweken, vanwege de sfeer die het uitstraalde en dan vooral in de nacht. Hier had hij op dat moment alleen verhalen over gehoord, aangezien zijn ouders hem onder geen beding 's avonds door het centrum lieten zwerven. Het was ook niet alsof Ravi hier behoefte aan had, aangezien hij zich in de avond erg vermaakte in de herberg.
Op latere leeftijd vond hij het gebouw interessanter worden, dat kwam doordat Ravi weleens een man in en uit het gebouw zag komen en omdat hij wel hield van wat avontuur. Zijn interesse in dit gebouw heeft hij enkel en alleen met Jade gedeeld en nadat zij de buitenkant hadden bestudeerd, wilden ze weleens weten hoe het er van binnen uit zag. Vandaar dat zij zich op een dag in het huis hebben gewaagd. Daarvoor hadden zij echter wel een raam kapot moeten slaan aan de achterzijde van het gebouw, dit is tevens nog steeds de doorgang voor zowel Jade als Ravi om binnen te treden. Echter nadat zij zich in het gebouw hadden gewaagd, heeft Ravi niets meer vernomen van de, volgens hem, eigenaar en ondanks dat hij weleens wat naar informatie viste over deze geheimzinnige man in de herberg, is het voor hem nog steeds een raadsel.
Toch weten Jade en hij ondanks het feit dat er amper iets bekend is over de eigenaar, altijd terug te keren naar dit gebouw. Zij hebben door de jaren heen zelfs een aantal aanpassingen gedaan. Enkel alleen aan de binnenkant en op plaatsen die van buitenaf niet te zien zijn door de ramen. Dit is nooit veranderd, wat betekent dat de eigenaar zich waarschijnlijk niet meer naar binnen heeft begeven.
Door de veranderingen en het feit dat Jade en hij, volgens hem, de enige twee zijn die hier vanaf weten, is het echt hun plekje. Dat is de reden waarom Ravi zich naar deze plek werkt. Jade kennende zou ze nu aan het stelen zijn en om haar dan te zoeken, gaat lastig worden. Er bestaat wel een kans dat Jade zich na het stelen terugtrekt naar de plek die voor hen, ondanks de griezelige sfeer die het huis op het eerste oog uitstraalt en er voor zorgt dat vrijwel iedereen het huis links laat liggen, op een of andere manier als een vertrouwde plek wordt beschouwd. Het zal nooit gaan voelen zoals de herberg, omdat hier altijd wel een geheimzinnige sfeer hangt door de onbekende eigenaar, maar tussen deze muren bevinden zich veel gesprekken, over zowel zinnige als onzinnige onderwerpen, en dus ook herinneringen.
'Vroeger ging dit veel gemakkelijker.' Mompelt hij, terwijl hij zichzelf door het raam naar binnen weet te werken in de hoop dat hij Jade hier zal aantreffen.
'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'
