Vaillé Délice N'avale.
Vaillé had zich, voordat Ravi terug was van het dorp, teruggetrokken in hun eigen vertrek wat achter de herberg staat gevestigd. De huishoudelijke taken die Ravi meestal op zich neemt, omdat hij Vaillé niet wilt belasten, heeft zij nu eens verricht en de komende dagen zal zij dit blijven doen, aangezien ze wilt dat Ravi wat minder gaat doen. Hij doet te veel voor mensen, terwijl hij dat zelf niet door heeft en dat is waar Vaillé zich iedere dag weer aan irriteert. Echter heeft het geen zin om het naar hem uit te spreken, omdat hij toch niet zal veranderen en dat weet zij maar al te goed.
Het zoete spul wat zich tussen het broodje bevind die Ravi voor haar had meegenomen, laat ze smelten op haar tong om er langer van te genieten. We nemen niet vaak speciale broodjes mee voor elkaar, maar hij was het haar nog verschuldigd en wie zou Ravi zijn als hij zonder beloning een zoet broodje van zijn zusje aan zou nemen?
Terwijl Vaillé na geniet van het broodje, begroet ze Garret op weg naar de trap. De vuile kledingstukken van Ravi en Vaillé wachten in hun vertrek op een wasbeurt, maar Vaillé had zich voorgenomen om eerst de verlaten kamers van de herberg na te gaan op vuile was voordat zij aan hun eigen kledij begon. Op haar gemak verschoont ze de kamer van Garret en legt ze de vuile was buiten op een hoopje. Zo heeft Vaillé ook de rest van de kamers gedaan waarvan de gasten al zijn vertrokken. Veel mensen die hier overnachten hebben een kort verblijf, maar de meesten komen wel om de zoveel tijd weer terug.
'Wát?' klinkt een brommende stem van beneden. Ondanks dat haar stem niet luid is, herkent Vaillé het vanaf boven. Geïrriteerd trekt zij de deur van de laatste kamer hard achter zich dicht, iets wat zeker te horen is vanaf beneden. Al had zij nog zo'n goed ochtend humeur, deze is vrijwel meteen verdwenen bij het horen van haar stem. De stem die ze al vanaf het eerste moment verafschuwde, heeft samen met haar menselijke, of hoe je dat lichaam van haar ook wilt noemen, lichaam haar entree in de herberg gemaakt, iets wat Vaillé haar nadrukkelijk had verboden en waar ze zeker spijt van zal gaan krijgen, want hier zal Vaillé het niet bij laten.
Door de vuile was in een laken te stoppen, is het voor Vaillé handiger om mee naar beneden te nemen. De irritaties en frustraties die bij Vaillé naar boven zijn gekomen, zou ze het liefst op iemand af willen reageren en laat de persoon waar zij de meeste afkeer voor heeft nu net beneden staan, maar met Ravi in de buurt lijkt dit haar geen goed plan, al zou ze Ravi nu ook wel wat woorden naar zijn hoofd willen smijten. Het zal voor hem niet uitmaken of Jasmine nu drie maanden of twee weken weg is geweest, hij zal haar altijd met plezier ontvangen. Zijn manier van denken en sommige daden van hem schieten bij Vaillé het verkeerde keelgat in en zijn voor haar dan ook niet te begrijpen. Hoe kun je niet in zien dat Jasmine gewoonweg gebruik maakt van zijn gastvrijheid en behulpzaamheid? Voor Vaillé is het wel duidelijk hoe zij in elkaar zit, aangezien ze lang genoeg met haar in contact is geweest om dit te weten.
Eenmaal beneden doet Vaillé zo goed mogelijk haar best om rustig langs hen te lopen om vervolgens de was binnen in hun eigen vertrek neer te leggen. Normaal zou Vaillé niet rustig kunnen blijven, wanneer ze bij iemand in de buurt is wie ze niet kan uitstaan, maar bij Jasmine zal ze dit wel moeten, aangezien ze haar geen plezier gunt. Ze heeft Ravi al een hele tijd geleden aan haar kant weten te krijgen, waar Vaillé nog altijd veel moeite mee heeft en wat haar op sommige momenten nog steeds erg diep raakt, en dat is al meer dan dat ze ooit zou verdienen. De was zal even moeten wachten, aangezien Ravi bezig is met een brons stuk metaal wat niet van ophouden weet en er dus niemand in de herberg overblijft wie de gasten bediend.
Zodra Vaillé weer terug in de herberg is, loopt ze direct door naar één van de rode tafels waar ze aan een man vraagt of hij nog iets zou willen hebben. Terwijl ze de tafels langsgaat, probeert ze oprecht te glimlachen naar de mensen, maar dat gaat vrij lastig als je de drang om je frustratie op iemand af te reageren probeert te onderdrukken.
Om de gasten hun bestelling te geven, zal zij zich toch echt naar de bar moeten weten te werken. Zonder wat te zeggen loopt ze langs Jasmine en Garret om vervolgens naast Ravi te gaan staan en de bestellingen uitvoert. Vanuit haar ooghoeken ziet ze hoe Ravi zijn onderarm ontspannen op de bar neerlegt en zijn gezicht wat dichter naar Jasmine brengt. Vaillé slikt even als ze merkt dat ze is gestopt met wat ze aan het doen was en haalt dan een hand door haar haren heen om het te proberen verbloemen dat ze zich bezighoudt met Jasmine's aanwezigheid, maar ze weet wel zeker dat de nadruk op 'proberen' blijft liggen.
“Bedankt voor het broodje, Raaf” Vaillé legt haar hand voor luttele seconden op zijn schouder en loopt dan weg om de gasten van hun drinken te voorzien. Het feit dat Ravi Jasmine en Garret van informatie voorziet over de inval van gisteravond en er waarschijnlijk niets voor terug zal krijgen, doet haar humeur ook niets goeds.
Net nadat ze de laatste beker op tafel heeft gezet en de daarvoor betaalde munten in de zak van haar schort heeft laten vallen, wordt de rechterzijde van haar lichaam bedekt met zonlicht. Een mannelijke gestalte met een breed postuur heeft de deur geopend, waardoor er lichtstralen langs zijn lichaam naar binnen gaan. Vaillé knijpt haar ogen tot spleetjes om te kunnen zien wie hij is en daar krijgt ze al snel spijt van. De meeste gasten kennen Ravi en Vaillé, omdat ze hier wel vaker komen. Ze weten dus ook dat Vaillé ze niet aan zal kijken en de meesten hebben het geaccepteerd, maar er zijn altijd mensen die het onbeleefd vinden. Zo ook de man die nu in de deuropening staat. Vaillé draait haar hoofd naar de bar, waar haar groene poelen die van Ravi treffen. Na een aantal veelzeggende blikken uit te wisselen, komt het er op neer dat zij ze zal moeten gaan bedienen of beter gezegd dat zij bij ze in de buurt zal moeten blijven om interessante informatie te kunnen verkrijgen.
Vaillé neemt de lege bekers van de tafels af en vraagt of de mannen nog iets willen hebben. Dit keer maakt de man geen opmerking over haar ogen, want hij is te druk bezig met vertellen over iets wat hij eerder deze dag heeft meegemaakt.
Haar gedachte zijn bij Jasmine en Ravi, maar toch glipt er een woord van de man tussendoor; 'Henry'. Na zes maanden te zijn weggeweest zonder ook maar iets te zeggen, is hij teruggekeerd naar Aelley. Vaillé is er zeker van dat hij niet voor haar is teruggekeerd, want zo is Henry niet en in die ruim drie jaar samen te zijn geweest, is ze daar wel achter gekomen. Hij was immers degene die een punt achter hun relatie had gezet, al moet Vaillé wel zeggen dat ze vaker ongelukkig was dan gelukkig in hun relatie, maar er was iets aan hem wat zij niet kon laten gaan. Die klootzak heeft ervoor gezorgd dat zij zes maanden met vragen is blijven zitten. Hij heeft haar alleen maar vage redenen toegeworpen voor het feit dat hij er een punt achter zette en toen is hij verdwenen. Als hij denkt dat hij haar zo kan laten zitten, heeft hij het mis.
Wanneer Vaillé zich omdraait naar de bar, voelt ze hoe haar mondhoeken naar beneden zakken. Ze hoopt vurig dat het tafereel wat zich voor haar neus afspeelt niet waar is. De arm van Jasmine die om zijn middel ligt en haar hoofd op zijn borstkas. Van Jasmine kijkt Vaillé naar Ravi. Hoe kan hij haar, haar gang laten gaan? Wat is er soms mis met hem? Vaillé blijft Ravi strak in de ogen aan te kijken, maar dat is vooral om Jasmine niet het plezier te gunnen door haar in haar ogen te laten kijken. Ze wilt niet eens weten hoe haar blik nu staat, maar ze weet wel zeker dat het Jasmine niet teleur zal stellen.
Vaillé wend haar blik af naar haar hand, waarvan de knokkels wit zijn weggetrokken. Ze had niet door dat ze het dienblad zo stevig had vastgepakt. Het is echter wel logisch, want er is niet echt iets anders waar ze zich op kan af reageren.
'Ravi – zet de tap maar open, we...' de stem van Jace overrompeld haar en zorgt ervoor dat ze vrijwel direct naar de deuropening kijkt, waar Jace en Jade staan. Zoals al eerder is vermeld, kijkt ze mensen niet snel in de ogen aan, zelfs niet als ze zo vertrouwd voelen als deze twee. Op dit moment zijn haar gedachte niet op haar ogen gericht, waardoor ze Jace vrijwel meteen recht in zijn ogen aankijkt. Zijn houding, zijn blik en dan vooral zijn stem zijn hartverscheurend. Vaillé vindt dit al moeilijk om aan te zien, maar ze kan zich niet voorstellen hoe Jace zich zou moeten voelen, Jade eveneens.
Ze opent haar mond, maar er volgt geen geluid, want er is niets wat goed genoeg zou zijn om tegen Jace of Jade te zeggen. Ze heeft ze nog nooit zo gezien en dat zou ze het liefst zo hebben willen houden, maar daar is het nu te laat voor. Het onbeschrijfelijke gevoel wat zich had gevormd, maakt plaats voor woede, zodra ze Jace met wankelende passen de herberg uit ziet lopen en Jade haar hand ziet rusten op het lemmet van één van haar messen. Vaillé heeft Jace zijn lippen zien bewegen voordat hij wegliep, maar ze heeft niet kunnen verstaan wat hij zei. Het is echter wel iets geweest waar Jade niet op had gerekend, aangezien ze aan de grond staat genageld. Vaillé is er van overtuigd dat Jade hem anders achterna zou zijn gegaan.
'Ravi...' komt er ongelovig uit Jade haar mond. Vaillé volgt haar blik naar Ravi en ze slikt even. Haar handen zijn tot vuisten gevormd en als ze niet zo overrompeld zou zijn, weet ze bijna zeker dat ze Ravi of Jasmine iets had aangedaan. Ravi mag dan wel haar broer zijn, híj heeft hier voor gezorgd. Het feit dat het zijn schuld is en Vaillé er sterk op tegen was om zich in te laten met magische wezens, daar moet ze Jade en Jace echter nog van zien te overtuigen. Veel vertrouwen heeft ze daar niet in, al heeft ze haar ogen ditmaal als hulpmiddel. Dat is echter niet voor haar het belangrijkste. Vaillé wilt niet eens weten hoe Jace en Jade zich nu zullen voelen. Bij de gedachte hieraan ontstaat er een steek in haar borstkas. 'Ik wil jullie vragen wat er aan de hand is, wie deze personen zijn – maar niet nu' klinkt Jade haar stem mompelend. De blik die ze naar Vaillé werpt, zorgt ervoor dat ze zich niet meer dan klein voelt. Klein en schuldig. Haar gebroken blik staat op haar netvlies gebrand en zal haar de komende dagen achtervolgen. 'Jade...' de naam van haar dierbaarste vriendin rolt over haar lippen, maar zonder effect. 'Dit,' Vaillé voelt hoe haar nagels zich in de muis van haar hand drukken, 'is allemaal jou schuld'. Haar groene irissen priemen in die van Ravi en zonder nog maar iets te zeggen, verlaat ze de herberg.
Beide zijn ze nergens te zien, maar ze kan het hier niet bij laten. Toch zal ze eerst haar boosheid ergens op af moeten reageren, tenzij ze vier straaltjes bloed langs haar arm wilt laten lopen, want dat is wat er zal gebeuren als ze haar boosheid niet op een andere manier kwijt kan krijgen.
Haar gebalde vuist beukt ze tegen de eerst volgende boom aan die ze kan vinden, maar voordat ze de tweede stoot uit wil delen, krijg ze een pijnlijke uitdrukking op haar gezicht en laat ze haar hand heen en weer wapperen. 'Oké, laten we dat niet nog eens doen.' mompelt ze, terwijl ze de kleine stukjes boomschors tussen haar knokkels vandaan haalt. 'Verdomme!' Ondanks dat ze net tegen haarzelf zei dat ze het beter niet nog eens kon doen, deelt ze toch een tweede stoot uit aan de boom en hard ook. Ze denkt echter niet dat de boom hetgeen is waar ze haar boosheid aan kwijt kan. Ze heeft iemand nodig waar ze tekeer tegen kan gaan en laat die persoon nu net teruggekeerd zijn. Toch houd iets haar tegen om naar hem toe te gaan. Ze zou nu het liefst naar Jace of Jade willen zoeken, maar misschien is het beter om eerst haar boosheid kwijt te raken.
'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'
