RPG || Imprisoned with evil heroism || Speeltopic 1 - Speeltopics

Het is het jaar 2153 en de bekende superhelden zijn samen met hun verhalen en het geloof in hen ten onder gegaan. Echter, een speciaal taskforce van de Amerikaanse overheid heeft hun krachten altijd bewaard in een ondergronds lab niet ver van het dorpje Spellburn voor noodgevallen.
Midden in de nacht is er iets misgegaan met de machines die deze krachten gevangen moesten houden en zijn ze vrijgekomen. Ze hebben meteen een nieuwe gastheer of gastvrouw gezocht bij de dichtstbijzijnde mensen: allerlei bewoners, jong en oud, uit Spellburn. De overheid heeft snel gehandeld. Alle onaangetaste mensen zijn dezelfde nacht nog uit het dorp verwijderd, terwijl de besmette mensen in een diepe (kunstmatige) slaap waren en er is een grote elektrische koepel over het dorp gezet om hen binnen te houden voor nog onbepaalde tijd.

De RPG begint in de ochtend: het moment waarop de geïnfecteerde mensen met hun nieuwe superkrachten wakker worden, merken dat al hun familie, vrienden, buren en collega’s weg zijn en ze opgesloten zitten in het kleine dorpje, met weinig voorzieningen en andere mensen met superkrachten. Wie zullen zich aansluiten bij de helden? En wie bij de schurken? En zullen ze onder de koepel vandaan ontnappen, of zijn ze gedoemd te sterven aan een voedseltekort?


Personages:
- Naam/Geslacht || Superheld waarvan hij/zij de krachten heeft || Leeftijd || Pagina in het rollentopic • Eigenaar personage

- Amilia Elizabeth Rosefield || Danny Phantom || 25 || 1.2 • Rider
- Azalea Lillian Moss || Poison Ivy || 26 || 1.8 • Gaikotsu
- Vanessa Meghan Sunfield || Mystique || 19 || 1.7 • PeterParker
- Novalynn Katharina Ivanov || Storm || 19 || 1.9 • Enface
- Salome DuRhalis || Mastermind || 27 || 1.11 • Fairytalest t/m 2 juli (vaak) afwezig
- Amora Lee Scarlett || Lady Deathstrike || 18 || 1.11 • Carmenta
- Teresa Emma Hyde || Lorelei || 27 || 1.13 • Tolkien
- Lexim Aflex || Beast Boy || 15 || 1.3 • Lazulis
- Seth Dillard || Magneto || 20 || 1.2 • Eichen
- Milan Jackson || Hawkeye || 29 || 1.6 • Rhyme
- Nathaniel Phelix || Wolverine || 22 || 1.3 • Eloquentiae
- Jack Joshua Longfield || Azazel || 27 || 1.4 • Magnus
- David Austin Queen || Wolfsbane || 20 || 1.7 • xthevampire
- Lance Drake Marshall || Bucky/The Winter Soldier || 30 || 1.11 • Bourne
- Eduardo Axello Castillo || Gambit || 29 || 1.18 • Fairytalest t/m 2 juli (vaak) afwezig

Regels:
#Er geldt een minimum van 200 woorden*
#Mary Sue’s/Gary Stu’s zijn ten strengste verboden
#Naamveranderingen doorgeven
#Houd het realistisch
#Het is verboden personages van anderen te besturen
#Je mag nooit iemand zonder toestemming vermoorden
#Gebruik ABN
#Vermeld boven je post altijd minimaal de naam van je personage
#Probeer mannen en vrouwen een beetje gelijk te houden.
#Je reservering komt te vervallen na 4 dagen, tenzij je contact houdt met mij
#Probeer minimaal 1 keer in de week te reageren en anders mij wel op de hoogte te houden van je afwezigheid
#16+ is toegestaan, maar houd het netjes
#Alleen ik maak nieuwe topics aan, tenzij ik er iemand voor aanwijs ivbm drukte
#OOC tussen haakjes () {} []
#Geen OOC ruzies, IC mag wel, dus vat dat niet persoonlijk op
#Originaliteit wordt zeer op prijs gesteld

*Wanneer je weet lange tijd even niet te kunnen reageren, is het toegestaan een korte post te schrijven, waardoor je tegenspeler niet meer vast zit aan jouw personage. Dit is echter de enige juiste reden om een korte post te schrijven.

Begin: De afgelopen nacht is het ongeluk gebeurd en zijn alle bewoners van Spellburn door de overheid in slaap gehouden. De koepel is geplaatst en alle mensen die niet zijn geïnfecteerd zijn verwijderd uit het dorp. Het is nu maandag ochtend tien uur en nu kunnen alle overgebleven bewoners weer wakker worden, want het middel van de overheid is uitgewerkt. Alle communicatiemiddelen zijn uitgeschakeld. Dit betekend dat telefoon, sms-diensten en internet zijn uitgeschakeld. De elektriciteit doet het nog wel. Ook water en gas is niet afgesloten. Door de koepel is het onmogelijk om het dorp te verlaten. Dit betekend dus ook dat contact met de buitenwereld niet mogelijk is.
Op je mobiel, die dus verder vrij weinig kan op het moment, kan je een berichtje vinden van SPECIAL TASKFORCE ZERO waar niet heel veel bijzonders instaat:
Geachte inwoner van Spellburn,
In verband met de uitbraak van een mogelijk gevaarlijk en makkelijk overdraagbaar virus, zijn jullie tijdelijk afgesloten van de buitenwereld. We doen er alles aan het probleem zo snel mogelijk op te lossen. Blijf vooral kalm en raak niet in paniek. Tot nog toe zijn wij ervan overtuigd dat u niet in levensgevaar verkeerd. De nog niet besmette mensen zijn uit het dorp verwijderd en dus gewoon veilig. Wij raden u niet aan te trachten het dorp te verlaten.
We houden contact.

Het dorp: Het is een redelijk dorpje met een school, kerk, twee supermarkten, slager, groenteboer, bakker, bibliotheek, allerlei winkeltjes, een aantal barren en restaurantjes, politiebureau, een kleine ziekenpost voor noodgevallen, een plaatselijke brandweer en een muziekschool. (Mis je nog iets, zeg het dan). In dit soort dorpen is niet heel veel veranderd wat betreft technologie, behalve dat alle energie groene energie is, auto's allemaal op waterstof rijden en apparaten ook wel wat simpele ontwikkelingen hebben doorgemaakt.

Let op: Superhelden zijn voor de meeste mensen tegenwoordig onbekend. De krachten en afkomst dus ook. Aangezien het internet niet werkt, zijn alleen de oude boeken, stripboeken, schijfjes genaamd DVD's, kranten, tv-gidsen, etc. bronnen waarvandaan je kan halen van wie je de krachten hebt en mogelijk hoe je ze kan leren beheersen. Deze zijn natuurlijk te vinden in de bibliotheek. Boekenwormen die hier vaker hun tijd doorbrengen, kunnen natuurlijk al wel dingen over de superhelden weten, maar de kennis is niet alledaags! Denk dus goed na of je personage dit soort informatie zou opzoeken in zijn voorgaande jaren.

Het weer: Er waait een fris ochtendwindje en het is nu zo'n 15 graden, hoewel de gevoelstemperatuur iets lager ligt. Het is redelijk helder met af en toe een wit wolkje voor de zon. De verwachting is dat het de hele dag droog blijft en de maximum temperatuur rond de 19 graden zal liggen.

Have Fun!

[ bericht aangepast op 17 juni 2014 - 15:32 ]

---

Happy Birthday my Potter!

lexim Aflex
Volgens mij is er echt iets vreemds aan de hand. Vanochtend kreeg ik een sms'je van special taskforce zero, geen idee wat het is, maar het zei dat we één of ander virus hebben. Daarna sloop ik zo ongeveer alles in mijn huis, wat er op lijkt dat ik ineens sterk ben of mijn huis is toe aan vervanging. Nu kom ik jouw tegen, verander jij in een vogel en weer terug. Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat voor virus wij hebben en of ik ook kan veranderen...' Ik zag hoe David een pauze nam en vervolgens wee door begon te praten: 'Ik snap inderdaad niet waarom ik hier ben, maar ik veronderstel dat ik - als het berichtje klopt - ook een virus heb.' Ik had ergens wel gelezen op een oude mobiel die achtergelaten was, gelezen over een soort virus, maar ik snapte er geen ene hout mee. 'Nee, ik heb al de plekken waar bekenden vaak kwamen al afgezocht, maar kon niemand vinden... Ik denk dat we op zoek moeten naar een plek waar iedereen als eerste heen zou gaan?' begon hij ineens en ik knikte.
Er was hier niemand en om iemand te vinden was het gewoon logisch om te gaan zoeken naar een plek waar iedereen naartoe gaat. Hij zette zijn helm weer op en stapte op de motor, ik twijfelde of ik met hem mee zou gaan.
'Ga je mee? Dan gaan we op mensenjacht.' Ik knikte.
'Ik kom eraan,' zei ik en probeerde het nog een keer om me in die kolibrie te veranderen, en schetste een beeld in mijn hoofd, en ja hoor. Langzaam veranderde ik in het vogeltje en vloog naar Dave toe, dat nu soepeler ging.
'Laten we gaan,' piepte ik en vloog alvast vooruit.

---

Vampire + Servant = Servamp

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Nathaniel 'Nathan' Phelix // Wolverine

"Ik heb inderdaad wat vreemds meegemaakt." Fronzend keek ik op. Ik was zelden bezorgd, maar stel dat mijn beste vriend een van de eerste mensen zou zijn die last had van iets. Misschien zou hij echt ziek worden. "Vanochtend heb ik zonder aanraken de melk laten ontploffen en er zit nu ook een grote jaap in de muur." Door de lach van Josh en de waanzin van het verhaal vergat ik de bezorgdheid. Ik grinnikte even.
"Serieus? Een melkpak ontpoffen? Dat is vrij knap." Weer pulkte ik even aan het korstje tussen mijn middel- en wijsvinger. Het harde iets was er nog steeds en nog steeds had ik geen idee wat het moest voorstellen. Misschien een stom wondje die ik was vergeten.
"Volgens mij heb ik gewoon last van hallucinaties ofzo. En daarna dat berichtje op mijn mobiel van ene taskforce zero." Ik knikte. Dat berichtje had ik ook gehad, voordat ik de telefoon kapot smeet op de grond. Ongemakkelijk grijnsde ik even.
"Tja, ik heb mijn telefoon kapotgegooid. Ik probeerde iedereen te bereiken, alleen hij deed het niet, dus raakte ik gefrustreerd en smeet ik dat ding op de grond. Er stond niets bijzonder in, toch?" Ik deed een kort schietgebed dat ik niets over het hoofd gezien had, anders kon ik hier nog last van krijgen.

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

Asalynn grijnsde. "Niet slecht. Wat zeg je ervan dat ik je zo eens voordoe hoe het beter kan?" vroeg ze plagend. Ik grijnsde naar haar en wou net iets zeggen toen de glimlach van haar gezicht vervaagde toen we een deur open en dicht hoorde slaan. Asalynn liep de hoek om en even twijfelde ik of ik haar achterna moest gaan of niet. Ik nam een besluit en liep, nadat ik mijn motor op de standaard had gezet en op slot had gedaan, achter haar aan de hoek om. Daar zag ik een jongen staan die sowieso een paar jaar jonger was dan ik.
"Seth," riep ze terwijl ze naar een jongen toe beende. "Godzijdank, iemand die ik ken in dit verlaten oord," verzuchtte het meisje. Even twijfelde ik over mijn keuze maar liep toch met een neutraal gezicht verder. Ik had nergens anders om heen te gaan. De mensen die ik kende waren weg, ik wist niet eens of er nog iemand hier was die ik wel kende.
De jongen die Seth heette had krullend lichtbruin haar, in tegenstelling tot Asalynn met haar rode haren die erg opvielen. Ik vroeg me af of ze familie waren want ze leken nou niet bepaald op elkaar.
Ik besloot me niet met ze te bemoeien en leunde tegen de muur van het huis aan, afwachtend van wat ze gingen doen.

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Amora Lee Scarlett.

"Geen reden voor paniek, zeggen ze. Ha!" Zei Azalea op zo'n ironische toon dat het er vanaf gleed. "Hun zijn geen circus-act." Circus act.. Amora was niet iemand die gauw van haar stuk te brengen was, maar nu.. Ze wist niet meer wat ze moest doen, wat ze wilde doen en vooral wat ze ermee aan moest. "Geen zorgen, Scar. Ooit zijn we hier weg." De stem van Azalea drong tot haar door en Amora keek op. Haar hersenen werkte overuren en ze begon zich meer op te winden dan wie dan ook. Ze was blij dat haar familie in veiligheid was gebracht, maar kwam dat goed? Hoe ging het met haar vaders gezondheid? En haar broertjes, ze hoopte maar dat ze het elkaar levend ervan zouden brengen. Ze beet op haar lip en keek Azalea verward aan. "Dit kan niet." Mompelde ze, "Dit kan niet. " Herhaalde ze en ze gooide haar handen in de lucht. "Hoe is dit in hemelsnaam gebeurd!?"
"Zeg Scar, wat is er allemaal aan de hand?" voor Amora had geantwoord was Ace haar voor geweest. "Wat er aan de hand is belleza, is dat we onder een prachtige vissenkom bevinden zonder bereik of toevoer van levensbehoeften en er als bijkomertje uitzien als real-life cartoontekeningen met bovennatuurlijke vaardigheden," Ze beet op de binnenkant van haar wang. . "Zo ben jij plantjesgroen, heb ik van deze o zo geweldige duivelsogen en ben ik er nog niet achter wat jouw niet buiten de koepel laat," Beide hadden hun blik nu op mij gevestigd. Ik keek van mijn handen naar Ace. "Als ik zou weten wat er met mij aan de hand was, denk je dan niet dat ik dan niet zo in paniek zou zijn!?" snauwde ik de man toe.
Voor de tweede keer gooide ze haar hand in de lucht, maar deze keer liet ze ze op haar hoofd rusten. "Auw." Gromde ze en trok haar handen terug. Ze had zo juist voor de tweede keer deze dag haar gezicht opengehaald en ze keek naar haar handen, waarvan de vingertoppen plaats hadden gemaakt voor een paar klauwen aan beide handen. "Heb je nu je antwoord?" Vroeg ze terwijl ze een vreemd gevoel op haar voorhoofd voelde. Net zoals vanochtend was dit een teken dat haar wond perfect, heelde en een littekenloze plek achterliet.
"Azalea. Wat is er toch aan de hand." mompelde ze verslagen en even brak er iets in haar. Haar gevoelens over de situatie waar ze in was beland maakte haar boos. Het maakte haar woedend dat ze door een fout in een laboratorium er als een één of andere circus-act uitzag.
Woede begon in haar op te borrelen en de klauwen aan haar vingertoppen groeide van een kleine vijf naar tien cm, hoe meer ze zich opwond hoe langer de klauwen werden en ook hoe scherper.
Dit had Amora echter niet door en toen ze even een blik op de biertap wierp en haar eigen weerspiegeling zag, schrok ze. Haar ogen hadden een hele blauwe kleur gekregen. Door het zien van haar eigen weerspiegeling stapte Amora een stapje naar achteren en sloot haar ogen en haalde diep adem.
Denk aan de lessen van papa, denk aan de lessen van papa.
Ze herhaalde de mantra en werd steeds kalmer en voelde de klauwen weer een beetje intrekken. Toen ze haar ogen opende was de kleur uit haar ogen weer verdwenen en waren haar klauwen nu weer net zo kort als eerst.
Ze keek de personen aan die voor haar stonden en nu pas viel het op dat Azalea zich erg had opgedoft, iets wat ze normaal niet zou doen. Ace had ze niet gekend, maar zijn extreem charmante gedrag had hij vast niet aan zichzelf te danken. Dit zou vast ook een bijwerking zijn van de ziekte. Kon je het wel een ziekte noemen? Of was het meer een verschijnsel?
Eindelijk opende ze haar mond "Denk je dat ze hier wat aan zullen gaan doen?" Haar stem had een vreemde toon, een toon die niet te plaatsen was maar wel wat spottends had.

[ bericht aangepast op 27 mei 2014 - 20:21 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

[Wow, ik heb denk ik even wat in te halen. Of heeft iemand een samenvatting voor me?]
s]Mes topics[/s

---

It's never gonna happen, Guys.

Azalea Lilith Moss.
'Je weet dat ik mijn slechtste altijd voor jou bewaar. Het kost meer moeite om ze te verzinnen dan je denkt,' had hij met een triomfantelijke toon gereageerd. Ze begon zachtjes te lachen en knikte toen haar hoofd. "Oké, als je zin hebt – zeg dat dan ook gewoon. Ik heb geen zin om eerst je slechte versierzinnen aan te horen – dan zou je me een boel pijn besparen."
      Hun intense oogcontact was echter snel verbroken doordat Azalea naar de bar toeliep en op haar mobiel had gekeken. De man die zich eigenlijk Eduardo noemde, volgde haar niet veel later naar de bar. Hij boog over de bar heen, Azalea daarentegen boog zich snel naar achteren om zijn kont te bewonderen, en ze ging snel weer normaal staan toen hij weer op de barkruk ging zitten. Hij had een glas kraanwater gepakt en een euro op de bar gelegd.
'Dit kan niet,' mompelde Scar verward. 'Dit kan niet.' Het klonk op een wanhopige toon en al helemaal afmakend gooide Scar haar handen in de lucht. 'Hoe is dit in hemelsnaam gebeurd?' Azalea had haar handen omhoog gehouden om haar te sussen, maar de man naast haar sprak.
      'Wat er aan de hand is, belleza, is dat we onder een prachtige vissenkom bevinden zonder bereik of toevoer van levensbehoeften en er als bijkomertje uitzien als real-life cartoontekeningen met bovennatuurlijke vaardigheden,' had hij handig samengevat. Ze keek hem echter met opgetrokken wenkbrauwen aan op een typische manier die hij maar als te goed kende – de meen-je-dit-serieus-blik. 'Zo ben jij plantjesgroen,' ging hij verder – wellicht haar blik beantwoordend. 'Heb ik van deze o, zo geweldige duivelsogen -' bij deze woorden keek ze meteen in zijn ogen. Ze zag het en beet zachtjes op haar onderlip. Waarom had ze dat niet net gezien toen ze zo intens in elkaars ogen keken? '.. en ben ik er nog niet achter wat jouw niet buiten de koepel laat.' Oops. Daar zou het fout gaan en direct gaf ze uit instinct hem een klap tegen zijn achterhoofd. Ze kende zijn nieuwsgierige aard.
      "Let op je woorden."
'Als ik zou weten wat er met mij aan de hand was, denk je dan niet dat ik dan niet zo in paniek zou zijn!?' En daar had je het al. Ze snauwde het Ace toe en Azalea keek ook naar Ace met een typisch wat-zei-ik-je-nou-blik, wat je ook wel ietwat als betweterig op kunt vatten.
Voor de tweede keer gooide Scar haar handen in de lucht en gromde een 'au,' waarna ze haar handen terug trok. Verbaasd keek ze op naar haar beste vriendin, waar zojuist klauwen waren verschenen in plaats van dat ze gewone handen had.
      "Well, what a surprise. Catwoman mag uitkijken, Scar." Ze slikte snel haar woorden in. Ze had Ace er net op aangesproken en ze wilt niet haar beste vriendin tegen zich keren door haar sarcastische antwoorden – alhoewel, ze weet toch wel dat ze het niet gemeen bedoeld? Af en toe vroeg ze zichzelf echt af.
      'Heb je nu je antwoord?' En terwijl ze dit vroeg, werd er duidelijk zichtbaar hoe de wond op zich heelde en langzaamaan verdween. Geen enkele litteken zichtbaar. Azalea knipperde een paar keer met haar ogen. Maar in plaats van haar mond weer te openen, hield ze 'm dit keer dicht.
'Azalea.' Hoorde ze en ze stond direct op van de barkruk. 'Wat is er toch aan de hand?' Mompelde Scar verslagen. Ze snelde zich naar Scar toe voor het erger zou worden en had haar armen al uitgereikt, maar Scar had zich omgedraaid naar de biertap en zag waarschijnlijk haar eigen weerspiegeling, want een schrokkende blik in haar ogen kwam tevoorschijn. Ze had een stap naar achteren gezet, maar Azalea liep gewoon door naar Amora – waarbij ze kon zien dat haar klauwen weer begonnen in te trekken.
'Denk je dat ze hier wat aan zullen gaan doen?' Ze had het op een manier gezegd, waar Azalea niet helemaal uit kon komen – het klonk ietwat spottend. Met dat ze dit vroeg, had Azalea haar armen om Scar geslagen. De vraag was logisch, zelf dacht zij van niet. Waarom zouden ze? Als ze zelf maar veilig waren, nietwaar?
      "Alles komt uiteindelijk wel goed, schat. En anders zullen ze daar spijt van krijgen, nietwaar? Zullen we nu onze gedachten verzetten – dan hoeven we er niet langer aan te denken. Het heeft geen zin om langer erover te mokken." Ze probeerde haar vriendin te opbeuren.
"Zullen we het over mannen hebben?" Grinnikte ze.
      Ze keek naar Ace – nog steeds Scar omhelsend. Ze wilde hem iets vertellen, maar haar ogen – of dat denkt ze dan, bespeuren iets. Ze liet Scar uit het niets los en keek vol met gedachten rond, waarna ze zich de weg naar buiten vervolgde via de achterdeur – die ze via de keuken moest nemen.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Seth Dillard • Magneto
Het voelt allemaal zo onwerkelijk dat ik het nog amper kan geloven. Het idee van een onbekend virus alleen al, maar dan ook nog de verdwijning van mijn gezin, en blijkbaar de rest van het dorp ook, die schijnbaar ergens veilig zijn ondergebracht. Zoiets had ik nooit voor mogelijk gehouden en dus lukt het niet goed om het te geloven.
Plotseling hoor ik in de verte het brommende geluid van een motor. Er verschijnt een wat bezorgde blik op mijn gezicht als ik me herinner dat er 'jullie' in het sms'je stond, wat betekent dat er nog meer zijn. Ik hou niet van gezelschap en had eigenlijk gehoopt dat ik de enige zou zijn.
Om de hoek verschijnt een opvallende verschijning die ik meteen herken. Het felle, rode haar en de witte huid kunnen maar bij één persoon horen: Salome. Ze is mijn nicht en komt heel af en toe op bezoek tijdens feestdagen. Gewoonlijk ontwijk ik mijn familie, maar met Salome kan ik redelijk overweg. We houden beide niet erg van gezelschap.
Op de één of andere manier zorgt Salome's plotselinge bezoek ervoor dat ik me wat ongemakkelijk voel. Mijn wangen worden zo rood als Salome's haar en ik kijk even zoekend rond, ik zorg ervoor dat ik haar niet recht in haar ogen kijk.
'Seth! Godzijdank iemand die ik ken in dit verlaten oord,' Salome klonk opgelucht en kwam mijn kant op.
'Salome? Wat doe jij hier?' Salome woont niet een in Spellburn, hoe kan het dat ze geïnfecteerd is? 'En wie is dat?' Vervolg ik als ik nog iemand de hoek om zie lopen. De jongeman ziet er wat apart uit en het eerste wat me opvalt is de rode staart die achter hem hangt. 'Ik bedoel, wát is dat?'

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Eduardo Axello Castillo

Dat ik verbaast was liet ik niet merken, ik nipte kalm van mijn glas water terwijl ik van binnen aan het rondstuiteren was. Waarom kreeg zij de leuke krachten? Niet dat mijn gave geheel dom was en ik geloofde niet dat die verlengde nagels mij stonden. Maar voor alsnog. Ik blikte even opzij naar Azalea die al vanaf binnenkomst probeerde uit te vogelen wat er met Morera, zoals ik haar maar besloot te noemen nadat ik nog steeds niet achter haar naam was, aan de hand was. Het heeft me een klap tegen mijn hoofd gekost, maar in één simpele zin was ik erachter wat er met haar aan de hand was. Ergens was dat toch wel een applaus waardig? 'Heb je nu je antwoord?' vroeg ze behoorlijk overstuur. Ik haalde het glas water van mijn mond en knikte. 'Dit is denk ik wel een passend antwoord,' zei ik schouderophalend waarna ik mijn glas leegdronk. Het was een mooi schouwspel om te zien, te vergelijken met een opera, die waren namelijk ook altijd overdramatisch. Azalea die naar haar vriendin toerende om haar te troosten terwijl die aan het worstelen was met haar pas ontdekte duistere geheim. Op de lange termijn werd het me alleen iets teveel drama, dus besloot ik om mijn horloge weer eens goed te zetten nadat ik mij realiseerde dat ik hem nog steeds niet goed had gezet nadat hij kapot was gegaan. Ik trok het kleine tandwieltje naar achteren en blikte even kort op de klok om die van mij gelijk te zetten. 'Denk je dat ze hier wat aan zullen doen?' vroeg Morera aan mijn belleza. 'Nope,' antwoordde ik met mijn hoofd bij mijn horloge in Azalea's plaats. We waren veranderd in een levensgroot experiment. Als we hier niet uit zagen te komen was de kans groot dat er binnenkort wetenschappers op de stoep zouden staan en we in een kermisattractie veranderden zodra de bollebozen met ons klaar waren. Een kermisattractie was zo slecht nog niet, ik kreeg er tenminste voor betaald. Ik drukte het tandwieltje weer terug en liet mijn blik over mijn handen glijden die zwaarder aanvoelde dan normaal. Langzaam realiseerde ik me toch echt dat dit geen droom was, maar voor alsnog voelde het zo. Voor hetzelfde geld had iemand een grote illusie opgezet. Ik schrok op uit mijn gedachten toen ik Azalea's stem weer hoorde: 'Zullen we het over mannen hebben?' Ik glimlachte terug naar haar, hopend dat ze inderdaad op mijn verzoek inging. Zonder ook maar enig logisch gevolg van liet Azalea haar vriendin los en keek even rond, duidelijk met haar hoofd er niet bij, waarna ze via de achterdeur vertrok. 'Ehh, Belleza, jouw bed is toch de andere kant op?' vroeg ik, niet meer zeker wat er nu precies aan de hand was. Ik blikte even een blik op Morera. Na haar konden we er natuurlijk nog wel wat drama bij hebben. Ik keek even rond of er ergens camera's hingen, maar ik kon ze niet vinden. Ik zat in ieder geval niet in een slechte soapserie. Ik boog wat over de bar heen. 'Geen zorgen Morera, je bent niet de enige, neem dat maar van mij aan,' zei ik sussend. Ik vond het vervelend om haar zo achter te laten, maar ik wilde mijn kans bij Azalea ook niet verspillen. Ik stond op en liep dezelfde kant uit als haar. 'Belleza?' vroeg ik terwijl ik rondkeek, zoekend naar waar ze zo uit het niets heen was gewandeld. Ergens voelde ik mij de enigste hier die fatsoenlijk om kon gaan met de situatie.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

'Ik kom eraan,' reageerde Lexim als reactie op de vraag of hij mee kwam om mensen te zoeken. Ik zag Lexim weer een beetje vreemd doen, alsof hij zich ergens heel hard op concentreerde, waarna hij plotseling weer veranderde in een bruine kolibrie. Ik grijnsde, eigenlijk was het wel een stoer gezicht. 'Laten we gaan!' piepte hij met zijn vogeltjesstem, waarna hij alvast vooruit begon te vliegen. Ik knikte, deed de klep van mijn helm omlaag en volgde de bruine kolibrie op zoek naar de mensheid. Stiekem was het wel handig dat Lexim zo kon veranderen, want nu had hij een goed zicht op het dorpje en konden ze eerder mensen vinden... Als er nog meer mensen waren! Mijn zwarte motor zat op redelijke snelheid, doordat ik niet op ander verkeer hoefde te letten en daardoor niet onverwachte wendingen of noodstoppen hoefde te maken. We vlogen als het ware langs allerlei plekjes. De bakker, de slager, de supermarkt, een muziekschooltje, nog een supermarkt, een bibliotheek. Toen we langs het politiebureau 'vlogen', zag ik vanuit mijn ooghoeken iets, wat er normaal niet was. Ik remde af, waarna ik met een ruk mijn motor keerde, terwijl ik met mijn binnenvoet op de grond stond. Ik gaf weer gas richting het politiebureau en remde weer af bij een groot gapend gat in de muur. Verbaasd deed ik de klep van mijn zwarte motorhelm omhoog, waarna ik het gat goed bekeek. Ik floot even schel naar Lexim, waarmee ik zijn aandacht wekte en hij kwam ook naar beneden gezijlt. 'Volgens mij zijn wij niet de enige, Lexim,' zei ik met een triomfantelijke grijns.

---

"Always be yourself. Unless you can be a pirate - then always be a pirate." ~ Jack Sparrow

Jack Joshua Longfield || Azazel || 27

[ bericht aangepast op 28 mei 2014 - 20:25 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

"Serieus? Een melkpak ontpoffen? Dat is vrij knap." zei Nate met een grinnik en een grijns speelde rond mijn lippen. "Tja, toen was het wel niet zo grappig. Ook heb ik geen idee hoe ik moet uitleggen aan mijn ouders dat ik een gat in hun muur heb geblazen daar één of andere manier." zei ik met een flauw glimlachje. Tja ik had geen idee wanneer ik hun weer zou zien en ergens vond ik dat wel vreemd. Niet zomaar een weekje weg op reis ofzo, maar gewoon weg. Geen aanduiding van tijd of geen gedag, niets. Nathaniel knikte daarna, waaruit ik kon opmaken dat hij ook het berichtje had gekregen en daarna vormden zijn lippen een wat ongemakkelijke grijns. Alsof hij wat had uitgepeuterd. "Tja, ik heb mijn telefoon kapotgegooid. Ik probeerde iedereen te bereiken, alleen hij deed het niet, dus raakte ik gefrustreerd en smeet ik dat ding op de grond. Er stond niets bijzonder in, toch?" vroeg hij en een lachje rolde over mijn lippen, hoewel dit eigenlijk niet zo heel grappig was. Het was eerder een zenuwachtig lachje die hopelijk mijn zorgen deden vergeten en daarna en ik schudde mijn hoofd, waardoor mijn warrige haren kort meedansten. "Nee, alleen van het virus en dat we geen contact mogen met de buitenwereld, waarschijnlijk zijn daarom onze mobieltjes zo goed als nutteloos." mompelde ik. "Het zou toch niet dodelijk zijn toch? Dat virus?" vroeg ik hem voor de zekerheid. Ik mocht me misschien wel stoer en wel gedragen, ik was op dit moment ontzettend bang voor de gevolgen. Wat als ze ons hier gewoon laten rotten? Mijn blik kruiste die van hem om wat steun te zoeken. In de hoop dat hij me wat kan geruststellen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Vanessa Meghan Sunfield || Mystique

Slaapdronken wordt ik wakker en ik deed één oog open. Ik wrijf in mijn ogen en dan zie ik tot mijn grote schrik dat mijn hand donkerblauw is! Net zoals mijn hele lichaam behalve mijn haar, dat is in plaats van blond rood geworden. Ik slinger mijn benen over het bed en ik kijk op mijn nachtkastje waar mijn mobiel lag, blijkbaar had ik een bericht van ene SPECIAL TASKFORCE ZERO.

Geachte inwoner van Spellburn,
In verband met de uitbraak van een mogelijk gevaarlijk virus, zijn jullie
tijdelijk afgesloten van de buitenwereld. We doen er alles aan het probleem zo snel mogelijk op te lossen.
Blijf vooral kalm en raak niet in paniek. Tot nog toe zijn we ervan overtuigd dat u niet in levensgevaar verkeerd.
De nog niet besmette mensen zijn uit het dorp verwijderd en dus gewoon veilig.
Wij raden u niet aan te trachten het dorp te verlaten.
We houden contact.

Met grote ogen lees ik het bericht nog wel 5 keer over, een virus? Ben ik besmet? Zijn er meerdere mensen besmet? Duizenden vragen spoken door mijn hoofd die ik zelf ook niet kan beantwoorden. Daarom zag ik er dus uit als een malloot met een paar schubben, een donkerblauwe huid en gele ogen. Ik ontbeet snel en ik trok een lange broek met een bloes aan, ik schaamde me rot voor mijn uiterlijk. Plotseling ging er een rilling over mijn hele lichaam en toen ik in de spiegel keek was mijn uiterlijk veranderd. Nu had ik het uiterlijk dat ik normaal heb, blond haar, een blanke huid en blauwe ogen. Ik deed snel mijn gympen aan en ik liep het kleine appartementje uit. Ik zag bijna niemand op straat en ik liep het eerste beste appartement in dat ik zag, in de hoop dat iemand anders me zou kunnen uitleggen wat er aan de hand is. Ik hoorde gepraat tussen 2 mensen dus liep ik de richting van hun. Ik keek om het hoekje en ik zag een jongen met een angstaanjagende stalen arm en een normaal meisje staan. Ik liep voorzichtig naar binnen om ze niet te laten schrikken, en ik keek ze even aan. 'Hey, ik ben Vanessa en ik dacht, ik kom hier om te vragen aan iemand wat er aan de hand is met ons allemaal' legde ik uit.

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Seth Dillard • Magneto
Zodra de jongen bij ons staat, doe ik onopvallend een stapje achteruit. Hij komt indrukwekkend over en ik voel me altijd klein in het bijzijn van iemand als hij, en het liefst ben ik niet klein. Het liefst zou ik in staat zijn iemand als deze jongen uit te kunnen schakelen, maar helaas is het de harde waarheid dat ik klein ben vergeleken met hem.
Salome zegt iets en ik ga er vanuit dat ze verteld hoe ze hier is beland, maar ik ben plotseling niet meer zo geïnteresseerd. Met een schuin oogje op de jongen zorg ik ervoor dat ik zeker weet dat ze niet te dicht bij me staan. Ze herinneren me eraan dat ik eigenlijk een hekel heb aan gezelschap.
'Ik ben Jack.' De jongen, die blijkbaar Jack heet, gaat aan de andere kant van Salome staan en ik doe behoedzaam een stap opzij de andere kant op. Eigenlijk heb ik geen idee waar ik zo bang voor ben. Jack ziet er niet uit alsof hij kwade bedoelingen heeft en Salome zal zeker weten niets stoms doen, denk ik.
'Nou mooiboy,' zegt Salome en ik kan het niet laten om even te grinniken. Ik weet vrij zeker dat ze het niet zei omdat ze me zo mooi vind, maar voor het gemak neem ik het toch aan voor een compliment. Wat ze daarna zegt doet me echter verstijven: 'Heb jij al ontdekt wat je superkracht is?'
'What the fuck Salome, wat bedoel je?' Ik merk niet eens dat mijn mond open staat van verbazing. 'Ik heb geen superkracht! Doe even normaal. Je bent toch geen klein kind meer?'
De frustratie die zich inmiddels binnen in me heeft opgekropt, komt er nu allemaal uit. Geïrriteerd schop ik tegen een steentje aan, het ding beland vijf meter verder op. Pas na enkele seconden ben ik weer wat gekalmeerd en in staat om gewoon te ademen.
'Ik denk dat we gewoon allemaal aan het hallucineren zijn door het virus. Ja, dat is het.' De orde die zich direct vestigt in mijn hersenen maakt me rustig en ik kan Salome eindelijk recht in haar ogen kijken. 'Dus doe niet zo belachelijk, dan kunnen we samen wachten tot we hier eindelijk uit mogen, want ik heb geen zin in dit kinderachtige spel.'