The 19 years later, the new Generation • Harry Potter RPG [Speeltopic 7] - Speeltopics

*je mag zoveel karakters als je wilt aanmaken
*als je iets wilt zeggen of vragen, tussen haakjes*houw het netjes a.u.b.
*volgt de verhalenlijn van J.K Rowling.
*min. 100 woorden per post.
*geen ruzies
*als je niet meer mee doet, ga je netjes afmelden.
*Geen andere personages besturen tenzij je daar toestemming voor hebt van de person zelf
*wil je mee helpen met het opbouwen van deze RPG? stuur me maar een PB'tje (:
*je Nederlands of spelling hoeft niet goed te zijn, als je er maar plezier in hebt!
*en heb vooral veel plezier
*en geef me een koekje
*en er is altijd wel plaats voor een nieuwe karakter, ook al zijn we in het midden van de jaar

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Robert D’Ablaing

‘Das flauw. Niet een te groot ego krijgen hé. Het gaat mij eigenlijk niet om die roddel. Eerlijk waar. Maar gewoon dat Rowan haar eerder gelooft dan mij.’ Ik kende dat broer-zus problemen niet zo goed. Ikzelf woonde dan ook in een weeshuis waar alle kinderen voor mij broer of zus moesten functioneren. Ondanks dat het dreuzel kinderen waren gaf ik enorm veel om ze. Ik zal niet willen dat hen wat overkwam omdat ze net zoals mij al hun ouders verloren hadden. Er zat al een grote vraag achter het geheel. Was het omdat je niet goed genoeg was? Waren ze gestorven? Maar als ze gestorven waren, waarom wilden een andere familielid je dan niet? Ik had me in het begin alleen gevoeld maar ik ging algauw beseffen dat iedereen in het weeshuis het had. Ik had sindsdien besloten er voor hun te zijn. Wat voor problemen ze dan ook hadden en soms deed je botter dan nodig was. Gewoon zodat ze zouden beseffen waar ze mee bezig waren.
‘Rowan wilt gewoon het beste voor jou. Hij wilt niet dat je gekwetst word. Daarom ziet hij nu niet dat hij jou pijn doet met zijn gedrag. Ik denk dat hij nu denkt dat hij jou beschermt.’

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Campbell Saunders

Ik wilde gaan opstaan maar plotseling voelde ik een stevige grip van Scorpius die ik niet verwacht had waardoor ik weer naast hem op de grond viel waardoor ik weer terug in de realiteit gegooid werd.
‘Wat moet ik doen als jij weg bent? Ik ben niet dom, Campbell. Hoewel ik me soms wel zo gedraag. Ik weet dat je jezelf van die toren gaat gooien als ik je laat gaan. Wat is er gebeurd dat jij jezelf daar van af wil gooien?’ Hij pakte mijn hand steviger vast en ik vervloekte mijzelf. Weer verpeste ik het. Zoals altijd. Wanneer leer ik het nou dat ik in een keer moet springen en niet moet blijven hangen?
‘Je had het beloofd. Je had beloofd dat je het niet zou doen. Sinds wanneer is dat niets meer waard? Ik kan echt niet zonder je, Cam. Ik hou zielsveel van je en je bent de enige persoon die ooit echt van mij gehouden heeft. Als je ten minste van mij houd. Je ziet alleen mijn goede kant en jouw slechte kant, maar er is meer. Ik voel me geweldig als ik bij jou ben. Jij zorgt ervoor dat mijn leven iets waard blijft. Dus waag het niet mij te verlaten.’ Automatisch keek ik naar zijn toestand. Zorgde ik er wel voor dat zijn leven wat waard was? Door mij was hij bijna vermoord door James en James? Joost mocht het weten wat hij nu aan het doen was. Alles werd erger en niks kwam goed terwijl de drang om mijzelf in Scorpius armen te groot was. Er was maar een oplossing dat Scorpius mij los zou laten. Dat is wanneer ik de waarheid vertelde wat er zojuist gebeurd was toen hij sliep. Hij zou van mij walgen en dan zou ik niet meer twijfelen. Ik zou het gewoon doen. In een keer. Ik keek niet naar Scorpius. Ik wist dat ik zijn blik niet wilde zien. Zijn blik vol walging naar mij en afgunst.
‘Ik dacht dat ik een beter mens kon worden na Nathaniel, maar ik had het mis. Zoals ik het altijd mis heb. Austin is nummer twee.’ Ik wenste dat ik nu kon huilen maar zelfs dit was te moeilijk voor mij.
‘Hij sprong van de toren, Scorpius. Ik had hem kunnen tegen houden maar ik deed het niet. Ik had hem er van af kunnen trekken.’

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy

‘Ik dacht dat ik een beter mens kon worden na Nathaniel, maar ik had het mis. Zoals ik het altijd mis heb. Austin is nummer twee.’ Ik vraag me af waar hij het over heeft. Wat is er met Austin? ‘Hij sprong van de toren, Scorpius. Ik had hem kunnen tegen houden maar ik deed het niet. Ik had hem er van af kunnen trekken.’ Mijn hart lijkt opeens veel meer te wegen. Ik schud mijn hoofd met tranen in mijn ogen. Het is niet Campbells fout. Maar ik krijg niks uit mijn mond. Hoewel ik Austin niet echt kende, doet het pijn om te weten dat hij zijn leven beëindigde door al die idioten die hem al die jaren pestten.
'W-we moeten hem vinden. Hij.. Hij k-kan daar niet blijven liggen,' krijg ik uit mijn keel. Ik pak Campbell vast en pak ook mijn toverstok. 'Accio bezem!' roep ik en mijn bezem komt al snel aangevlogen. Ik pak hem stevig vast en grijp Campbell met mijn andere hand vast terwijl ik rustig naar beneden zweef. Omdat het donker is kan ik eerst niets zien, dus gebruik ik lumos. Er ligt enkel nergens een lijk. Ik weet niet of ik me nu zorgen maak of ik blij ben.
'Hij is er niet, Campbell,' zeg ik tegen Campbell terwijl ik me omdraai en snel weer zijn hand vastpak. Ik wil hem niet kwijtraken. Letterlijk en figuurlijk.

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell saunders

'We moeten hem vinden hij kan hier niet blijvne liggen.' Meteen riep scorpius zijn bezem en greep me beet om mee op zijn bezem te nemen. Wat was zijn bedoeling hiervan? Wilde hij liever dat ik in Azkaban zou belanden? Misschien zat ik daar inderdaad beter dan hier vrijuit. Ik voelde de gras onder mijn voeten. Hoe lang zou het duren voor ze me kwamen halen? Hoe lang zou het duren voor ik azkaban bereikt had? 'Hij is er niet, campbell.' Ik volgdezijn blik en inderdaad er lag niks. 'Jawel hij moet er liggen. Ik heb het hem zelf zien doen.' Ik liep naar de plek toe en probeerde iets te voelen maar ik bleef in het niets grijpen. 'Misschien is hij verderop gevallen' ik haalde mijn hand door mijn haar terwijl paniek door mijn borst schreed. Austin is van de toren afgesprongen. Dit was mijn schuld. Maar waar is het.lichaam? Gestresst begon ik de omgeving af te zoeken. Het lichaam moest ergens liggen. Ik was niet gek. 'Hij moet hier liggen' prevelde ik in mijzelf.

Slecht stukje iknow waar is austin x.o

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy

'Jawel hij moet er liggen. Ik heb het hem zelf zien doen.' Ik knik en blijf heen en weer lopen. Hij ligt er gewoon niet. 'Misschien is hij verderop gevallen.' Ik knik en loop wat verder over het terrein. Ik struikel en val in een struik. zachtjes vloekend sta ik op. Mijn oog valt op een stukje van de struik waar veel bloed ligt. Ik kijk of ik ergens een wond heb. Mijn elleboog ligt open, maar het is niet echt ernstig. En er stroomt niet zoveel bloed uit. Mijn hart begint sneller te kloppen. Wie heeft zich verwond? Ik vind ergens verderop nog meer bloed. Het maakt me misselijk. Iemand is hier dood aan het bloeden. Ik zoek naar meer bloed, en vind weer wat op een boom.
'Het verboden bos,' mompel ik. Wie of wat is dit? In paniek denk ik aan de laatste keer dat ik in het verboden bos was. Een Centaur waarschuwde me dat ik niet nog een keer moest komen. Maar degene die zoveel bloed is verloren heeft hulp nodig. En wat als het Austin is? Na een tijdje lopen vind ik een heleboel bloed. Ik kijk rond en schreeuw. In paniek laat ik mijn toverstok vallen. Er staan tranen in mijn ogen.
'Austin, wat is er met je gebeurt?' vraag ik. Ik ben er niet eens zeker van of het Austin wel echt is. Er is meer bloed dan lichaam, en dat is eng. Ik pak mijn toverstok.
'Campbell, volgens mij heb ik hem gevonden!'

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell saunders

'Campbell. Volgens mij heb ik hem gevonden.' Ik keek verbaasd op en volgde zijn stem geluid waar ik algauw scorpius vond met een lichaam wat ooit van austin was. Ik voelde mijn maag omkeren en de neiging om te gaan kotsen was groot maar ik had hem vermoord. Ik wist dat ik nooit mijn schuld weg zou krijgen maar Austins lichaam weg tillen was het enige wat ik nog kon. Ik tilde het dode lichaam op wat.ergens veel te zwaar voor mij was maar de pijn deerde me niet meer. Het deerde me niet meernals verse wonden openscheurde. Ik wilde liever dat ik dood bloedde. Dat ik stierf. Nu. Maar dat gebeurde niet. Dat gebeurde nooit. Met zware stappen deed ik mijn vest om austin uit de bos te tillen. Takken striemden in mijn gezicht tot ik weer de maan zag schijnen. We waren weer op het terrein. Zo snel als ik kon liep ik richting het kasteel terwijl ik helemaal onder het bloed zat. Vermengt van austin, scorpius en mijzelf. Ik durfde niet naar austins gezicht te kijken. Ik durfde niet te aanschouwen wat ik aangericht had. Tot ik neerviel voor de ziekenhuis deuren waardoor ik mijn daad werkelijk moest aanschouwen..

Vertelbjij maar hoe hij er uit ziet xd.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Wie zegt er dat hij dood is?

Spoiler alert: you will save yourself

Scorpius Malfoy

Campbell zegt niks en neemt Austin mee. Hij legt hem voor de ziekenzaal neer. Ik denk aan de EHBO lessen die ik ooit heb gekregen. Zonder twijfel begin ik op Austins borst te duwen. Even twijfel ik en dan zet ik mijn mond op de Zijne om adem naar binnen te pompen. Austin hoest en opgelucht kijk ik naar Campbell. Daarna gooi ik de deuren van de ziekenzaal open en roep ik madame Plijster. Ze kijkt me geïrriteerd aan. Ze ziet me hier te vaak. Als ze Austin ziet slaakt ze een gilletje en helpt ze hem. Ik kijk toe hoe ze zijn wonden verzorgd. Ik loop naar Campbell en knuffel hem.
'Hij overleeft het wel. Madame Plijster is geweldig,' zeg ik tegen hem. Ik druk een snel kusje op zijn kaak en leun dan tegen zijn borst. Het voelt als normaal en dat is fijn. Ik realiseer me nu pas hoe blij ik ben en dat ik hem eigenlijk helemaal nergens aan verdien. 'Ik hou van je, en dat moet je nooit vergeten.'

Spoiler alert: you will save yourself

Scorpius Malfoy

Campbell zegt niks en neemt Austin mee. Hij legt hem voor de ziekenzaal neer. Ik denk aan de EHBO lessen die ik ooit heb gekregen. Zonder twijfel begin ik op Austins borst te duwen. Even twijfel ik en dan zet ik mijn mond op de Zijne om adem naar binnen te pompen. Austin hoest en opgelucht kijk ik naar Campbell. Daarna gooi ik de deuren van de ziekenzaal open en roep ik madame Plijster. Ze kijkt me geïrriteerd aan. Ze ziet me hier te vaak. Als ze Austin ziet slaakt ze een gilletje en helpt ze hem. Ik kijk toe hoe ze zijn wonden verzorgd. Ik loop naar Campbell en knuffel hem.
'Hij overleeft het wel. Madame Plijster is geweldig,' zeg ik tegen hem. Ik druk een snel kusje op zijn kaak en leun dan tegen zijn borst. Het voelt als normaal en dat is fijn. Ik realiseer me nu pas hoe blij ik ben en dat ik hem eigenlijk helemaal nergens aan verdien. 'Ik hou van je, en dat moet je nooit vergeten.'

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders

Zijn lijkbleke gezicht werd versperd door Scorpius die op Austin leek te gaan reanimeren. Ik wilde weg kijken. Ik wilde niet aanschouwen wat ik had aangericht. Ik had daar moeten liggen. Dood.
Ik hoorde niet eens zijn gehoest. Alles leek langs mij heen te gaan terwijl ik enkel naar de plek kon kijken waar Austin op de grond had gelegen voordat madame Plijster hem meegenomen had.
Ik merkte maar half hoe er armen rond mij heen worden gelegd. Scorpius. Zijn lippen bewegen maar de woorden ving ik niet op. De kus die op mijn kaak werd gegeven liet me uit mijn trance ontwaken. ‘Ik hou van je, en dat moet je nooit vergeten.’ Ik keek hem ongelovig aan terwijl ik nu wel duidelijke tranen in mijn ogen voelde prikken. ‘Heb je het niet gehoord, ofzo. Hij stond daar en ik deed niks. Helemaal niks.’ De laatste twee woorden schreeuwde ik van woede en onmacht uit. Terwijl er tranen geluidloos van mijn gezicht gleden. Waardoor mijn agressie alleen maar leek te groeien waardoor ik uit angst met snelle passen weg liep. Het eerste het beste lokaal gooide ik met een luide bonk open en dicht en met harde schop kwam de dichtstbijzijnde stoel met een vaart tegen de muur aan. Onrust nam totaal bezit over mijn lichaam en met snelle stappen begon ik te ijsberen om vervolgens een andere stoel met een harde klap tegen de muur te gooien omdat hij in de weg stond. Onrustig beet ik aan mijn nagels terwijl mijn hart enorm snel tegen mijn ribben leek te bonken. Ik had hem van de richel af kunnen trekken. Ik had wat kunnen doen. Door mij lag hij nu in de kreukels. Ik walgde van mijzelf. Voor mijn daad. Vol agressie trapte ik een tafel tegen de muur en liet me tegen een muur omlaag zakken terwijl ik mijn handen voor mijn gezicht zette. Wat had ik gedaan? Of beter gezegd. Wat had ik niet gedaan.

Yep. Campbell heeft een enorm schuldgevoel

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy

‘Heb je het niet gehoord, ofzo. Hij stond daar en ik deed niks. Helemaal niks.’ Hij schreeuwde de laatste twee woorden en bang deins ik achteruit. Ik schud mijn hoofd en probeer hem te kalmeren, maar hij rent weg. Ik wil meteen achter hem aanrennen, maar madame Plijster geeft me een spuit mee.
'Zodat hij rustig wordt,' vertelt ze erbij. Ik knik. Het is niet moeilijk om Campbell te vinden. Hij maakt ontzettend veel lawaai. Na een tijdje is het stil en hoop ik dat hij me kan horen. De deur wilt niet open.
'Campbell, het is jou schuld niet. Hij leeft nog en hij blijft ook leven. Jij kon er niks aan doen,' probeer ik hem gerust te stellen maar het klinkt zwak. Zelf vind ik het ook maar een zwak excuus. Ik was aan het slapen - waar ik nu heel veel spijt van heb - en ik weet niet wat er is gebeurt. Ook vraag ik me af hoe Austin in het bos terecht is gekomen. Er moet iets met hem zijn gebeurt nadat hij van de toren is gesprongen. Ik weet niet hoe en wat, maar wel dat er iets aan de hand is.

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders

‘Campbell, het is jouw schuld niet. Hij leeft nog en hij blijft ook leven. Jij kon er niks aan doen.’ Tranen gleden nog steeds geruisloos over mijn gezicht terwijl mijn gedachtes nog steeds op de toren waren. Waarom liet ik hem los? Ik had hem steviger vast moeten pakken. Zo vaak wilde ik zelfmoord plegen en iedere keer hielp Scorpius me. Soms was hij er niet van bewust. Soms was het simpel dat ik dood wilde en dat hij langs liep waardoor ik het niet durfde. Of door zijn blik. De blik waar ik dag en nacht naar verlangde. Ik slikte mijn speeksel in. Ik verdiende dat niet. Austin mocht misschien beter worden maar geschiedenis kan je niet veranderen. Austin zou vroeg of laat tegen iedereen vertellen hoe erg ik tekort schoot. Ik had hem alleen geholpen van het randje af te springen. Ik gaf hem het laatste zetje. Ik kneep mijn ogen dicht terwijl ik mijn handen over mijn oren legde. Was alles maar weg. Kon ik maar over nieuw beginnen met alles.


muahahhaa

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy

Ik hoor niks en raak in paniek.
'Campbell, ben je er nog. Alsjeblieft, zeg iets. En waag het niet om iets doms te doen.' Mijn stem trilt van angst. Hij mag niks doms doen. Dat kan niet, dat mag niet. Ik kan niet zonder hem. 'Reageer, anders trap ik hier de deur in en kom ik je halen. Alsjeblieft.' Ik hoor iemand aankomen.
'Wat is er aan de hand?' vraagt de stem. Ik draai me om en zie Rose Weasley. Ik weet eerst niet of ik het wel tegen haar wil vertellen maar besluit dan dat ik echt wel wat hulp kan gebruiken.
'Campbell geeft zichzelf de schuld ervan dat Austin Jase uit Ravenklauw van de astronomietoren is gesprongen. Austin heeft het overleefd maar nu heeft Campbell zich in dit lokaal opgesloten en maak ik me zorgen omdat hij nu zeker domme dingen gaat doen en...' Ik wil verder gaan maar Roos is me voor. 'Ik help je wel. Moet ik de deur bombarderen?' vraagt ze. Ik knik omdat ik niks meer kan zeggen. Ze pakt haar toverstok en zegt iets waardoor de deur explodeert.
'Sorry,' mompelt Roos. Ze kijkt naar mij. 'Veel succes. Ik laat jullie even alleen.' Ik knik en loop naar binnen. Het is een grote troep. Campbell is echt boos. Hij zit ergens tegen de muur met zijn handen over zijn oren en dichtgeknepen ogen. Ik loop naar hem toe en ga naast hem zitten. Mijn hoofd leg ik op zijn schouder en verder doe ik niks. Hij moet maar praten.

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders

Ik hoorde een luide knal maar ik deed niet eens de moeite om op te kijken. Ik hoorde voetstappen door het lokaal schallen. Ik verwachtte elk moment dat ik in boeien geslagen werd door wat ik Austin aangedaan had maar dat bleef uit. In plaats daarvan voelde ik een hoofd tegen mijn schouder aangelegd worden en bleef het stil. Ik wist dat het Scorpius was aan zijn geur. De geur die mijn hart langzamer liet kloppen. Alsof dit goed was. Ik haalde mijn handen van mijn oren en deed mijn ogen open. Als ik nu zou bewegen zou Scorpius hoofd van mijn schouder afvallen. Waarom was Scorpius zo kalm? Waarom was hij niet boos omdat ik Austin praktisch vermoord had? Scorpius bleef mij altijd volgen. Hoe diep ik in de penarie zat. Zelfs toen hij me niet kende deed hij dat en ergens was ik bang dat hij dat altijd zal blijven doen. Ook al stond ik op de rand van de afgrond. Ik wilde niet dat hem wat overkwam maar toch vond ik het fijn dat ik op hem kon rekenen. Iets wat ik meer waardeerde dan woorden ooit zullen kunnen verwoorden. Ik hief mijn hand zachtjes op en pakte zijn kin waar ik een seconde over streelde. Zachtjes drukte ik voor een seconde mijn lippen tegen de zijne waarna ik hem los liet en met mijn duim nog zachtjes langs zijn kaak streek voordat ik hem los liet.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy

Ik weet niet wat ik moet zeggen en eigenlijk vind ik de stilte ook wel fijn. Ik ga een beetje anders zitten zodat ik Campbell kan bekijken. Ik ga hem nooit verlaten. Die afspraak maakte ik al een paar jaar geleden met mezelf toe hij alleen nog maar mijn vriend was. De eerste vriend die ik ooit had, de enige persoon die mij niet zag als de zoon van Draco Malfoy maar gewoon als mezelf. Misschien omdat hij ook een beetje in dezelfde situatie zat. Maar dan had zijn vader niet een slechte reputatie. Hoewel niemand het zei, haatte iedereen mij door hem. En daardoor ging ik zelf ook mijn vader haten. Hoewel hij dat niet verdiende. Een traan rolt langs mijn wang. Ik mis mijn ouders ontzettend veel. Vooral het feit dat ik ze nooit meer kan zien, nooit meer kan vertellen dat het me spijt dat ik zo een vervelende zoon was... Ik kan helemaal niks meer zeggen of doen. Ik voel me vooral schuldig omdat ik nu al bijna nooit meer aan ze denk. Campbell neemt het grootste gedeelte - bijna mijn hele - leven in beslag. Maar dat is niet erg, want ik hou van hem en ik wil hem niet kwijt. Ik voel Campbells hand op mijn kin en daarna zijn lippen op de mijne. Dan zitten we weer gewoon naast elkaar.
'Zullen we gaan kijken hoe het met Austin is?' vraag ik aan hem terwijl ik rechter op ga zitten zodat ik hem aan kan kijken. Zijn grote bruine ogen kijken me verdrietig aan en daarom knuffel ik hem weer.

Spoiler alert: you will save yourself