Het begon te schemeren toen Baiel eindelijk thuis was. Emily begroette hem met een kus. Hij ging bij haar op de bank zitten en Emily zuchtte zachtjes. 'Je hebt vast al gehoord van Ferapyle's...'
'Dood.' Hij knikte.
'Ik vind het zo erg voor Satyr... en zijn familie!' Ze beet op haar lip en sloeg haar ogen neer.
'Ja, ja. Het is heel erg.' Hij keek even om zich heen. 'Ik ben moe, Em. Ik ga slapen.' Hij stond op.
Ze pakte zijn hand. 'Kun je niet nog eventjes blijven?'
'Waarom?'
'Omdat ik met je wil praten!' Ze keek naar zijn hand terwijl ze met haar duim over zijn handpalm wreef. 'Hoe was je dag?'
'Prima. Beetje apart.' Hij gaapte. 'Ik wil zo graag slapen...'
'Het is nog helemaal niet laat...' Emily hield zijn hand vast en keek hem aan. 'Kom op, ga nog even zitten.'
Toen hij deed wat hem gezegd werd, legde ze aarzelend haar hoofd tegen zijn schouder.
'Wat is dit nou, Em? Je doet raar.'
'Raar?'
'Ja.' Hij duwde haar van zich af. 'Eerst doe je zo afstandelijk en nu ineens zoek je steeds aandacht.'
Emily voelde zich afgewezen en keek hem verontwaardigd aan. 'Ik heb gisteravond toch gezegd dat ik wil werken aan onze relatie?'
'Je was dronken. Dronken lui zeggen maar wat,' zei Baiel nors.
'Wat?' Emily schoot overeind. 'Ik méénde wat ik zei, hoor!'
'Ja, dat zal wel.'
'Je had me beloofd dat je je best zou doen!'
'Ik ben vandaag toch om werk wezen zoeken?' Hij rolde met zijn ogen.
Emily slikte een brok weg uit haar keel. Ze vond het vreselijk dat hij zo afstandelijk deed. Alsof Emily hem niks meer deed.
Ze moest denken aan haar gesprek met Ariana. Nereïdes konden vaker dan één keer verliefd worden... Hoewel ze er altijd heilig van overtuigd was dat dat een nu eenmaal een eigenschap van een nereïde was, begon ze daar nu aan te twijfelen. Ze wist dat Haliae ontzettend wanhopig was geworden omdat ze verliefd was geworden op de vriend van haar beste vriendin en Baiel had het in eerste instantie heel moeilijk gevonden dat hij verliefd was geworden op Emily, omdat Emily zo ontzettend wispelturig was en ze binnen een jaar twee vriendjes had gehad. Hij had haar na de geboorte van Maerle als ei, voordat het andere ei gestolen was, dat hij niet kon geloven dat het toch goed was gekomen tussen hen. Het waren de beste tijden van hun relatie geweest; daarna was het alleen maar bergafwaarts gegaan. Hun ei was verdwenen en toen moesten ze verhuizen. Emily had het heel moeilijk gevonden om het ei achter te laten, maar Baiel was er altijd voor haar geweest. Hij had het geaccepteerd dat ze één van hun kinderen had laten verdwijnen - iets wat ze zichzelf nooit vergeven had, maar waar ze mee had leren leven.
Het leek beter te worden toen ze naar Hawaii waren verhuisd. Een nieuwe start, maar dat bleek al snel verpest toen Baiel ziek werd. Maar toen was hij nog steeds lief voor haar geweest. Toen had hij nog steeds van haar gehouden. Het was overduidelijk dat hij veranderd was sinds hij beter was gemaakt door Ariana. Zelfs de eerste dagen na zijn genezing wilde hij al alleen op pad. Emily had met hem mee gewild, maar dat hoefde van hem niet zo nodig. Toen ze bezorgd had gevraagd of ze alsjeblieft met hem mee kon, zodat ze hem nog even in de gaten kon houden, was hij boos geworden en had hij gezegd dat hij weer beter was, dus dat ze mocht ophouden zich zoveel zorgen om hem te maken. Een week daarvoor was hij nog zo lief voor haar geweest, had hij zo vaak tegen haar gezegd dat hij van haar hield en dat hij van Maerle hield en dat hij het verschrikkelijk zou vinden om hen te moeten verlaten... Wat was er gebeurd? Wat had hem van mening doen veranderen? Een bijna dood-ervaring?
'Daar ben ik ook heel blij mee,' verzuchtte Emily uiteindelijk. 'Ik hoop alleen dat er een moment komt dat we weer blij zijn dat we bij elkaar zijn.'
'Je denkt te moeilijk.' Hij slaakte een zucht. 'Ik zou gek worden als ik constant hier zou moeten blijven. Dat heb ik al veel te lang gedaan en dat was eens, maar nooit weer.' Hij keek haar doordringend aan. 'En als ik dan thuis kom, ben ik moe. Dus dan wil ik slapen.'
'Wat doe je dan de hele dag? Je praat nooit meer met me. Je komt thuis en dan gaan we naar bed. Ik vertel niet hoe mijn dag was, jij vertelt niet hoe jouw dag was... We zeggen niks meer tegen elkaar.'
'Príma,' zei hij overdreven. 'Wat wil je dat ik je vertel?'
'Nou - hoe was het? Heb je nog iets kunnen vinden?'
'Zoals ik zei, het was een rare dag en ik heb een baantje gevonden.'
'Waar?'
'Dat maakt verder niets uit.' Hij keek haar aan.
'Natuurlijk maakt dat wel uit!' Emily kon zich niet voorstellen dat hij nog steeds niet begreep dat ze gewoon meer wilde weten over zijn leven. Dat ze hem opnieuw wilde leren kennen - zijn nieuwe versie. 'Ik wil gewoon graag weten wat je doet!'
'Oké.' Hij zuchtte. 'Ik help dingen versjouwen op de markt. Ik moet kratten tillen.'
'Oh.' Het was niet echt werk waar ze hem direct voor aan zou zien. Ze had verwacht dat hij iets meer met zijn hersenen zou doen. Stiekem had ze altijd gehoopt dat hij in het bestuur zou kunnen komen, omdat hij behoorlijk pienter was, maar dat zou hem niet worden. Zeker niet zoals hij nu was. 'Leuk. Toch?'
'Nee, er is niks aan, maar jij wilde dat ik een baantje zou vinden.' Hij geeuwde nog een keer. 'Ik ga slapen.'
'Zal ik meegaan?' Ze pakte zijn arm vast en probeerde hem zo verleidelijk mogelijk aan te kijken.
Hij negeerde dat en stond alleen maar op. 'Dat mag je zelf weten.'
Ze bleef teleurgesteld achter en bleef zitten tot hij in bed lag. Daarna liep ze naar de wieg om nog even naar Maerle te kijken en naar het ei dat in de wieg lag, onder een dekentje. Ze pakte het op en hield het even tegen zich aan, zodat ze de hartkloppingen van haar baby kon horen. Ze deed het elke ochtend en bijna elke avond, zodat ze zeker wist dat haar kindje nog in leven was.
Daarna liep ze naar de slaapkamer, waar ze op het bed ging liggen. Baiel had zich omgedraaid, maar ze kon aan zijn ademhaling horen dat hij nog niet sliep. Ze zuchtte zachtjes en bleef op haar rug liggen, terwijl ze naar het plafond staarde.
--
Het was ongelooflijk hoe snel zijn verlangen naar Emily was gedaald nu hij Winnie had ontmoet. Iedere korte aanraking met Winnie deed zoveel meer met hem dan een kus van Emily. Hij vroeg zich af of hij nog reden had om bij Emily te blijven. Was daar nog reden voor? Hij had bij haar willen blijven omdat hij haar niet het verdriet van het verlies van haar man aan wilde doen, maar deed hij haar niet alleen maar meer verdriet zoals hij zich nu gedroeg?
Hij wist dat ze dolgraag het hotel wilde verlaten en besloot uiteindelijk dat hij dat sowieso moest volhouden. Dan zou hij daarna intrek kunnen nemen in het hotel, als Nathan, en zou hij, als Winnie dat wilde, meer tijd met haar kunnen spenderen. Winnie had echter aangegeven het rustig aan te doen en tot die tijd zou het niet verkeerd zijn om bij Emily te blijven. Ten slotte kostte het hem weinig moeite, als ze maar stopte met haar moeilijke gedrag.
Hij zou haar in ieder geval helpen aan een eigen huisje. Hoewel hij zijn baan op de markt had verzonnen - hij kon wel weer smoezen bedenken als ze hem nooit zou tegenkomen - wist hij dat hij aan geld moest komen en hij wist ook waar hij dat vandaan moest halen. Nu Satyr in de rouw was om zijn vader, was hij minder oplettend en daardoor zou het vast niet opvallen dat er geld zou verdwijnen uit de kas. Bovendien was er een nieuwe jongen komen werken, dus als ze het toch zouden ontdekken, zouden ze hem waarschijnlijk wel verdenken. Masrl was wel de laatste aan wie ze zouden denken, maar het was zo makkelijk voor hem. Zo makkelijk.
If you want the rainbow, you gotta put up with the rain
