Who am I? • One Direction • Marvel • Topic 1. - Speeltopics

Stel je voor om super krachten te hebben. Je kan dingen die anderen niet kunnen, en het maakt je leven een stuk makkelijker toch? Maar het is allemaal inbeelding en fantasie, of toch niet? Wat nou als de kruising tussen bepaalde dieren en mens toch bestaan, en als mensen toch sterker kunnen worden dan normaal? Het overkomt een groep met zes jongeren die voor school naar een levensgroot lab gaan. Ze raken verdwaald, en komen in een kamer terecht waar ze helemaal niet mochten komen, en niks mochten aanraken. Maar wat nou als ze dat toch deden. Dat kan toch geen kwaad? Maar de volgende dag merkten ze langzaam dat het wel zeker kwaad kon. De volgende dag hadden ze namelijk super krachten. Ze zijn namelijk gekruist met de wel bekende superhelden uit de "verzonnen" stripboeken, en tv series. Zou het dan toch geen fabeltje zijn? Maar toch heeft iedereen een aparte specialiteit. De een vind het vreselijk eng, en die ander iets minder en vind het juist geweldig. Zullen ze hun krachten gebruiken om de wereld te redden, of om juist snode plannen te smeden, en de wereld juist helpen te vergaan?

• Rollen •



• Regels •


• Het begin •

[ bericht aangepast op 30 april 2014 - 0:07 ]

---

How far is far

Louis Tomlinson
Ik was echt woest op de leraar. Zelfs al zou het zo zijn, dan had hij het recht niet om er iets van te zeggen. Ik keek hem dodelijk aan terwijl ik dicht tegen Harry opgekruld bleef zitten en merkte niets van wat ik aan het aanrichten was. Wel zag ik iedereen bang om zich heen kijken en in elkaar duiken. Pas toen ik Harry zijn woorden hoorde en hem toen doodsbang in elkaar zag duiken wist ik dat ik iets belachelijks aan het aanrichten was. Zeker toen Liam dat bijzette, al had hij dat beter niet kunnen doen. Met een dodelijke blik zorgde ik dat hij zonder hem met een vinger aan te raken een extreme wedgie kreeg voor ik me probeerde te kalmeren. Als eerste viel daardoor de muur weg die me beschermde van al het kwaad wat ik aan het aanrichten was in mijn blinde woede. Bijna direct wilde ik die weer optrekken, maar ik wist dat dat niet kon. Ik liet hem dus zakken, maar kreeg wel een plan. Even zorgde ik dat met heel veel moeite de hele school van hetzelfde last kreeg voor ik alles liet stoppen en mezelf uitgeput tegen Harry aan liet vallen. Dit was echt vermoeiender dan het leek. Zelf trillend verborg ik me tegen hem aan van de grote ogen die onze kant op kwamen. Ik had nog wel net genoeg kracht om te proberen de mededelingendame te laten zeggen dat er wat problemen waren door een plotse storm, maar het niets was om je zorgen over te maken. Het leek te werken, maar toen het was afgelopen en ik het gevoel kreeg dat iedereen het min of meer geloofde vielen mijn ogen toe en schoof ik vermoeid helemaal op Harry zijn schoot met mijn gezicht verstopt in zijn nek. "Sorry, Kitty." mompelde ik zachtjes en vermoeid. Hoe meer ik het zou doen hoe makkelijker het waarschijnlijk zou gaan, maar nu, zeker na dat gedoe met de hele school was ik op en wilde ik het liefst zo in slaap vallen. Dat was alleen wel het probleem aan mijn drukke nieuwe slimme brein, het bleef maar gaan, nog een miljoen keer erger dan mijn normale langzame hyperactieve brein. Aan slapen zou ik dus echt niet toe komen, hoe moe ik ook was.

[ bericht aangepast op 4 mei 2014 - 10:20 ]

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Pijnlijk hield ik mijn handen over mijn oren in de hoop de scherpe geluiden wat te dempen, tevergeefs. Ik zag hoe Louis helemaal doorsloeg om Liam's woorden en ik kroop nog verder in elkaar. Als hij zo deed werd ik doodsbang van hem en wilde ik het liefst uit zijn buurt blijven, maar dat ging lastig aangezien hij nog altijd half op mijn schoot zat. Het leek bijna alsof hij in een soort trans zat. Ik drukte hem dicht tegen me aan in de waan dat het hem misschien eruit zou halen. "Boo," smeekte ik hem nog een keer wanhopig, het deed serieus pijn aan bijna elk van mijn zintuigen en veel kon ik niet meer verdragen. Gelukkig stopte niet veel later alles in een keer en werd het buiten weer rustig, dus kon ik weer rustig ademhalen, al suisde mijn oren een beetje. Hij leek wat moe, wat logisch was als je had gezien wat er net allemaal gebeurd was, en kroop nu volledig tegen me aan. Ik hield mijn beide armen rond zijn middel en streek zacht over zijn rug. "Maakt niet uit, behalve het feit dat ik half doof ben gaat het prima," zei ik met een kleine glimlach, waarna mijn blik naar Liam gleed om te kijken of het wel ging. Want het had er niet zo fijn uitgezien wat Louis hem had aangedaan. De bel kon nu wel ieder moment gaan en konden we eindelijk uitvogelen wat dit was en hoe we het moesten aanpakken. Ik had gezien wat de jongen op mijn schoot kon aanrichten en ik was bang dat ik mensen nog wel eens pijn ging doen zonder dat ik het wilde. "Gaat het wel?" vroeg ik hem zacht, ondanks dat ik zelf zo gedesoriënteerd was als maar kon, zag ik nog wel dat het niet helemaal goed met hem ging. Het kon de vermoeiing zijn, maar als er iets anders was wilde ik dat als eerst weten.

---

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne.
Het was wel te zien dat Louis woedend was op de leraar, en ik gaf hem ook nog gelijk ook. De leraar wist niet eens of ze wel of geen relatie hebben. Hij moet het eerst zeker weten voordat hij er over begint. Gelukkig wist ons groepje wel beter. Iedereen keek bang onze richting op, en dan vooral naar Louis. Ik hoopte dat er een wonder zou gebeuren, en we ons hier onderuit konden praten. Louis kreeg volgens mij pas door wat hij aan het aanrichten was toen Harry zijn handen op zijn oren hield. Toen ik hem vertelde dat hij moest kalmeren keek hij nu ook mij dodelijk aan, en zorgde zonder me ook maar met één vinger aan te raken dat ik een enorme wedgie kreeg, die ik denk ik volgende week nog zou voelen. Ik kromp even pijnlijk in elkaar. Ja, die zou ik zeker weten nog lang voelen. Louis liet gelukkig de mededelingdame omroepen dat dit alles met een onverwachte storm te maken had. Iedereen bleek het te geloven, dat was al een zorg minder. Harry vroeg of het wel goed ging met Louis, die nog steeds dicht tegen hem aanzat. 'Jongens, we moeten hier gauw weg.' fluisterde ik. Hopelijk zou de bel snel gaan, dan word het maar de rest van de dag spijbelen. Dat is altijd nog beter dat misschien per ongeluk een onschuldig iemand pijn doen.

---

How far is far

[ Voor degenen die echt van Marvel houden en gamen:https://login.marvelheroes.com/registration.php?pcode=ad2game_nordics&subid=58898676s672q6r6p2q702q3732382q613139 ]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Louis Tomlinson
Ik liet me tegen hem aan trekken en bleef zo doodmoe opgekrult zitten. Het geaai over mijn rug deed me meer kalmeren en zoezen. Harry was de enige die me zo kon doen kalmeren. Ik drukte zacht een kusje tegen zijn schouder. Normaal was ik nooit zo opvliegerig en kon het eraf met een gemene opmerking, maar naast gave magische krachten gaf het ook een verschrikkelijk kort lontje en een niet ophoudend brein. Ik trilde nog wat en liet mijn vingers over het vervloekte goud om mijn nek gaan. "Ik wil hier weg." mompelde ik zacht op zijn vraag. Ik keek even op bij Liam's vraag. Ik wilde nog proberen de bel te laten gaan, maar naast gerinkel in mijn hoofd gebeurde er niets. Ik liet mijn hoofd uitgeput op Harry's schouder liggen. Gelukkig zei de leraar niets. Het was verschrikkelijk eng om te zien wat ik kon aanrichten, maar tegelijkertijd gaf het me ook een raar soort kick. De bel ging alsnog niet veel later en ik liet me op mijn eigen stoel glijden om zo normaal mogelijk mijn spullen in mijn tas te schuiven en op te staan. Ik moest me vastgrijpen aan mijn tafel om niet neer te vallen. "Hazza." zei ik zacht tegen hem. Ik voelde me enigsinds schuldig om mijn gedrag, maar aan de andere kant had de leraar het echt niet kunnen maken. Ik zuchtte en geeuwde even. Ik was echt doodmoe na mijn woedeuitbarsting. Ik hing met moeite mijn tas over mijn schouder en schuifelde naar Harry toe om tegen hem aan te leunen met mijn hele gewicht, of bijna mijn hele gewicht. Hij moest altijd zo veel met mijn gekkigheden doorstaan en ik was hem er gigantisch dankbaar voor. Toch had ik het gevoel dat hij de komende tijd nog een heel stuk meer te voorduren zou krijge van mij. Dat amulet deed namelijk iets met me en ik was echt niet zeker wat en hoe goed het was. Aan de ene kant vond ik het geweldig, maar aan de andere kant was het miss chien wel te veel macht voor een kleuter als ik.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Nog altijd hield ik hem beschermend tegen me aan, ook al was hij duidelijk degene met de meeste kracht en kon hij prima zichzelf beschermen, het leek alsof hij me nu nodig had en dan was ik er voor hem. Ik glimlachte om het kusje op mijn schouder maar keek wel om me heen of niemand een valse gefluisterde opmerkingerover maakte. Na net hoorde niemand zo dom te zijn, wat ook zo was. Zacht bleef ik over zijn rug strelen en vroeg of het wel ging, het zag er namelijk niet zo uit. "Dat willen we volgens mij allemaal wel," mompelde ik en wierp weer een blik op de klok. Nog ongeveer een minuut en we mochten weg, dat viel best vol te houden. Ik liet hem maar tegen me aanhangen zoals hij wilde, niemand durfde toch nog een woord te zeggen en al helemaal niet over Louis, daarbij vond ik het zo erg nog niet. Iedereen wist toch dat ik gevoelens leek te hebben voor mijn beste vriend, al zat ik er zelf nog een beetje in de knoop mee. De bel ging en hij schoof van me af. Ik pakte mijn tas en deed mijn spullen er netjes in, om het ding vervolgens over mijn schouder te hangen en de jongens aan te kijken. We wisten ondertussen wel dat we niet hier bleven, maar waar dan wel was nog even de vraag. Ik keek Louis vragende aan toen hij zacht mijn naam zei. "Het is al goed, Lou, ik begrijp het," zei ik maar. Ik wist niet zeker of hij zich nou wilde verontschuldigen voor net of iets anders wilde zeggen en gokte dus op het eerste, wat het meest logisch zou zijn. Hij kwam naar me toe om me weer als steunpaaltje te gebruiken en ik sloeg mijn arm licht over zijn schouders. Ik zette niet teveel druk omdat ik bang was dat hij anders instortte maar weer net genoeg om hem tegen me aan te houden en eventueel te ondersteunen. Ik liet mijn blik weer over de andere jongens glijden. "Oké, iemand suggesties waar we ongestoord alles kunnen nagaan?" vroeg ik. Tenminste een van hun moest wel een plek hebben om heen te gaan als ze alleen wilde zijn. Die had ik ook, maar daar was het nog net een tikje te openbaar voor dit soort dingen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne.
Het was duidelijk aan Louis te zien en te merken dat hij doodmoe van zijn woede uitbarsting was geworden. Dat moest ook wel, gezien het gene wat hij allemaal had laten gebeuren, dat was niet niets. Hij lag nog steeds opgekruld tegen Harry aan. De bel ging even later, en ik stond op om mijn spullen in mijn tas te doen, en te wachten tot de rest ook klaar zou zijn. Na Harry zijn vraag dacht ik even na. Ik had niet echt een plek waar ik was als ik alleen wou zijn. Nou ja, behalve mijn kamer dan maar ik zie het al voor me, een hele bijeenkomst in mijn kleine kamertje, dat gaat hem niet worden. En eigenlijk vertrouw ik het ook niet om bij mij thuis open over dit hele gedoe te praten, aangezien mijn tante nog wel eens per ongeluk iets oppikt. Aangezien we het sowieso wel over dit hele gebeuren gaan hebben, lijkt het me niet verstandig om ergens heen te gaan waar veel mensen zijn. Ik dacht nog eens na. Waar zijn weinig mensen? 'Misschien in een of ander verlaten gebouw, of het verlaten metrostation? Ik heb geen idee, als er maar weinig mensen zijn vind ik het goed, want ik zit er niet echt op te wachten om morgen misschien wel met zijn alle in de krant te staan als iemand het misschien hoort.' zei ik. Misschien liep ik wel iets te hard van stapel, maar ik wou gewoon het zekere voor het onzekere nemen.

---

How far is far

ZaIa went PeterParker.

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Louis Tomlinson
Ik vond het heel erg fijn dat Harry me in elk geval mijn daden niet kwalijk nam en me nog wilde helpen. Het was ook niet mijn schuld geweest, maar die van die kut leraar. Ik gromde nog zacht bij de gedachte aan hem, maar kon niet veel meer. Bij Harry zijn vraag had ik even nodig om na te denken, en dus was Liam me voor. Ik dacht even na over zijn woorden en schudde toen mijn hoofd. "Zou dat niet een beetje opvallen, Li? 5 kinderen die een verlaten gebouw of station in gaan, daarbij zijn die hier niet echt in de buurt en is er niemand als het prongelijk goed mis gaat. We moeten inderdaad een plek hebben waar mensen ons niet heel makkelijk kunnen afluisteren, maar wel waar er mensen in de buurt zijn als het echt nodig is." Opeens sprong iets op in mijn gedachten. "Hazza, jij had toch een paar banken en een salontafeltje in de kelder gezet en die mochten we toch van je moeder gebruiken als hangplek? Kunnen we daar niet heen? Het is relatief goed afgesloten en veilig, je moeder en Gemma zijn volgens mij weg tot een uurtje of 5 niet, en er zijn toch mensen en telefoons in de buurt als het flink misgaat." mompelde ik. We waren namelijk nogsteeds in het lokaal en de leraar keek ons nogsteeds wantrouwend aan. "Zullen we in elk geval gaan?" vroeg ik voor ik met het kleine beetje kracht wat ik nog had iets tegen Harry aan duwde om hem in beweging te krijgen. Ik wilde hier gewoon weg en eigenlijk met een kopje thee opgekruld onder een deken vertelt worden dat het goed kwam. Alle magische krachten leken zo cool, maar ik werd door die uitbarsting van net echt doodmoe. Langzaam voelde ik me dan wel weer een beetje aansterken, maar echt snel ging het niet en als ik nog wat wilde kunnen uitrichten moest ik wel wakker blijven.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Liam's voorstel was niet heel slecht, al moesten we dan wel eerst zo'n verlaten plek vinden, binnensluipen was niet echt een groot probleem. Zolang we maar rustig alles konden bespreken zonder gestoord te worden, en dan nog het liefst met een beetje ruimte. Aan de andere kant had de uitgeputte jongen die tegen me aanhing ook een punt, we moesten wel hulp kunnen krijgen mocht het uit de hand lopen, al dacht ik van niet, we waren nog redelijk voorzichtig bezig aangezien we het net pas wisten. Ik luisterde naar Louis zijn woorden en besefte me dat -dat nog best wel eens kon werken. "Klopt, die zijn voor vanavond echt nog niet thuis. We kunnen gewoon daarheen, en als iemand zou willen oefenen kunnen we alles aan de kant schuiven, ruimte zat," zei ik met een knikje, tijd en ruimte genoeg in ieder geval. Louis werd blijkbaar wat ongeduldig en duwde me iets vooruit. "Laten we maar gewoon gaan, jongens. Het heeft geen zin om hier nog langer te blijven," mompelde ik, om even door de haren van de jongen te aaien en de rest aan te kijken. Ik boog me iets naar voren en pakte de hand van Liam stevig vast in de mijne om hem wat mee te trekken, zo kon ik sowieso twee van de jongens met me meesleuren, mijn andere arm lag toch nog om Louis' schouders. De rest volgde toch wel, die wilden echt niet achterblijven nu we elkaar hard nodig hadden, we zaten immers allemaal met hetzelfde probleem. Ik begon maar alvast de lopen met Liam en Louis aan mijn zijdes, die eerste hoefde ik minder stevig vast te houden dan die ander, maar hij stond ook niet op het punt van instorten. Eenmaal buiten hoopte ik dat ze wisten dat ik nooit met de auto was, het was maar drie straten verderop en was best te lopen.

---

Because I love him, do I need another reason?

[LouisPan -> KodaIine met hoofdletter i]

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson || Loki Laufeyson
Toen Harry besloot dat we toch beter naar zijn huis konden gaan was ik daar best heel blij mee. Daar hadden ze thee, dekens en een veilig hoekje om in te zitten. Ik wilde me echt niet kwetsbaar opstellen, maar ik was ook doodmoe. Ik steunde met een groot gedeelte van mijn gewicht op Harry. Die kon dat best wel hebben, want ik zat wel vaker gewoon op zijn rug. Ik liet me door hem meevoeren, maar herrinderde me ook dat hij nooit met de auto kwam, dus dat we de paar straten naar zijn huis moesten lopen, wat nu een onmogelijke opgave voor me leek. "Kunnen we met mijn auto, Hazza. Alsjeblieft?" smeekte ik hem met twee grote blauwe puppy ogen toen we eenmaal op de gang liepen. Nou goed, hij sleurde me eerder. Echt nog normaal lopen ging bij mij al bijna niet. Het koste me al hele grote moeite om overeind te blijven en niet mijn volledige gewicht op Harry te laten leunen. Dat vond ik net te ver gaan. Waarschijnlijk zou ik eenmaal in de kelder van zijn huis echt instorten. Na een paar meter lukte het me echt niet meer en keek hopeloos om me heen opzoek naar een tweede steunpilaar. Ik greep Zayn dus maar vast en hees met een laatste beetje kracht mijn arm om zijn schouders voor ik me echt gewoon liet hangen over de schouders van de twee jongens. "Kunnen we straks thee maken?" vroeg ik zacht aan Harry, op wiens schouder mijn hoofd lag. Ik was echt heel erg moe en het zou me niets verbazen als ik zo gewoon in slaap zou vallen op weg naar harry zijn huis.

---

Bowties were never Cooler