Askroth meespeelverhaal - Speeltopics

Toen Epialthes en Ardaneus de magische ketting in elkaar zetten, stegen veel tovenaars, heksen, dreuzels en elven op. Ze werden meegevoerd naar de epische wereld Askroth, het voormalige thuis van de Askrothidae. Draken terroriseren deze wereld en de voormalige beschaving is grotendeels uitgeroeid.
Ze gaan de wereld verkennen, ontdekken wat er met iedereen gebeurd is en een nieuw bestaan opbouwen.

Het rollentopic
Topic 2

Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.


Personages:

[ bericht aangepast op 10 juni 2014 - 0:12 ]

Sam zag vanuit haar ooghoek een groep jongeren het water in rennen. Ze hield Alaine stevig vast.
'Nog meer mensen, misschien zijn het bekende?' Opperde ze. Het was even gestopt met gillen. 'Moet niet iemand kijken waar het gegil vandaan kwam?'
'Doe jij dat...' mompelde Ignatius.

-

Wense liet het grietje los, ze had zich kunnen beheersen.
'Fuck,' ze moest het meisje wel redden en slepen naar de oase. Ze keek op en zag een groep vanaf een zandheuvel naar de oase het water in rennen. Ze herkende Daniel! Ze wou het bijna bewusteloze meisje achterlaten maar besloot van niet. Ze had haar kracht weer terug, tilde haar op en nam haar mee.

-

'Maar u woont hier! U komt hier vandaan?' Eva keek de man vragend aan, hoe kan iemand nou niet weten wat hier gebeurde als hij hier leefde.

'Wense?' Daniel keek verbluft naar het meisje dat één van de weinigen was geweest die hij bij naam had gekend. Zijn oog viel op het slappe lichaam van het meisje dat Wense bij zich had. Hij keek haar geschrokken aan. 'Wat is er gebeurd?' Hij nam het meisje van haar over en liet haar voorzichtig in het ondiepe water hangen, zodat de wond in haar arm ontsmet zou worden.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ik heb niet ver van hier gewoond, ja,' verbeterde Niviel haar.
'Maar vele jaren geleden ben ik naar de aarde afgereisd. Het is treurig dat ik terug moet komen om dit te aan te treffen.'

Noha's ogen werden twee grote, rode bollen in hun kassen toen ze naar Wense keek.
'Ga weg,' fluisterde ze tegen Daniel. 'Je moet dat meisje loslaten... Ze is gebeten door een monster.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Wense voelde met haar hand dat er bloed op haar gezicht en kleren was.
'Ik... ik,' stotterde ze. 'Ik ben geen monster.'

-

'Ow,' Eva staarde teleurgesteld naar de grond. 'Het spijt mij...' Zei ze, daarna viel er een stilte.

-

De groep draaide om toen er een meisje door een ander meisje werd gedragen. Sam kneep stevig in de hand van Alaine.

'Dat ben je we!' riep Noha verschrikt. 'Jij hebt haar gebeten!'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Waarom spijt het je? Jij had er niets aan kunnen doen,' stelde Niviel haar gerust.

-

Alaine draaide haar hoofd en keek naar het bebloede meisje..

-

Een grijns verscheen op Ignatius' gezicht.
'Als dat onze kleine Wense niet is,' sprak hij toen.

'Gebeten?' reageerde Daniel geschrokken. 'Waarom -' Hij zag plotseling de afdrukken van tanden in de arm van het meisje staan en een klein drupje van een rode vloeistof hing aan Wenses lip, die ze snel naar binnen slikte. Daniel deinsde achteruit. Hij had nog nooit een vampier ontmoet, maar wist van hun bestaan af en zijn ouders hadden hem altijd gezegd dat hij er ver uit de buurt moest blijven.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Hermes zuchtte opgelucht toen de blauwe zon weer onder leek te gaan en de rode ook verder daalde.
'Ik denk dat het nacht wordt, dan kunnen we weer verder.'

'We moeten snel water vinden,' zuchtte Alice.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Hermes knikte en stond op zodra de blauwe zon onder was gegaan. Van de rode zon was alleen nog een randje te zien, die alles in een oranje gloed omhulde.
Hij stak zijn hand uit om Alice overeind te helpen, en hielp daarna ook Quinn overeind.

'Claire, wordt wakker,' zei Emmy zacht. Ze lagen in het warme zand, en Emmy had geen idee waar ze waren. Haar keel deed pijn en voelde uitgedroogd aan. Ze waren niet lang geleden nog op Zweinstein geweest, en nu dit..
'Een woestijn? Dit moet een grap zijn,' kreunde ze. Ze keek weer naar Claire en schudde haar door elkaar. 'Word wakker!'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Alassëa keek even opzij naar het meisje dat haar zus, Claire, wakker wilde maken. Zelf richtte ze zich weer op Van en schudde hem nogmaals door elkaar.

Van schoot gedesoriënteerd overeind. Hij merkte meteen dat hij baadde in het zweet en hij dacht even een nare droom te hebben gehad.
Hij wist echter niet waar dat over gegaan was en hij keek verard om zich heen toen hij merkte dat hij niet in een bed lag. Zijn behaaglijke hemelbed in de leerlingenkamer van Zwadderich was verruild voor een bloethete woestijn die hij nog nooit gezien had.
Zijn ogen schoten meteen om zich heen, maar hij wist dat Banshee hier niet was. Ze was er niet in het Dreuzelhuis, niet in de cel en niet op Zweinstein. Hij voelde zich leeg toen hij bedacht dat ze nooit meer terug zou komen, want deze plek zag er niet uit als de Aarde.
Hij zag een blauwe gloed aan de hemel en aan de andere kant een grote, oranje zon die langzaam onder ging.
'Hou eens op, wil je?' snauwde hij naar Alassëa. Hij duwde haar bij zich vandaan en kwam overeind. Van klopte het zand van zijn gewaad en deed zijn mantel af die in dit weer veel te warm was. Hij besloot hem niet weg te gooien en propte hem in zijn zak.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

‘Ik ook niet.’ Nick tilde even zijn zonnebril op en knipoogde naar haar.

-
‘Draken…’ Epialthes was dat gegeven al haast vergeten. ‘Lijkt me enig.’

-
Tomas werd wakker van ene schrijnend gevoel in zijn gezicht. Gauw ging hij rechtop zitten en sloeg hij het gloeiend hete zand van zijn wang. Zijn ogen waren groot toen hij de leegte om zich heen zag, maar hij was blij toen hij de anderen zag.
‘Hoe komen we hier?’ vroeg hij terwijl hij naar hen toestrompelde. Hij lette echter niet op en viel over een lichaam heen. Aan het rode haar kon hij zien dat het Gaara was en hij schudde hem door hem elkaar tot ook hij verward overeind kwam.

-
Sykes struinde al een eeuwigheid door het zand toen hij op een jong meisje stuitte. Hij meende haar wel eens te hebben gezien, maar kon haar naam niet hebben.
‘Hé,’ zei hij. Meer wist hij echter niet te zeggen. Ze wist waarschijnlijk evenmin als hij wat ze hier deed.

[dat is Megan, als Rosanne het goed vindt. :’)]

Every villain is a hero in his own mind.