3 Larry's • One Direction • Speeltopic - Speeltopics

3. The number of the magic and devine.
In een London's appartementencomplex met 3 appartementen wonen 3 koppels op 3 verschillende manieren. Elke van de 3 koppels heeft een verschillende achtergrond en een verschillende toekomst. Het enige wat er overeen komt met elk van de koppels zijn hun namen. Zelf hebben ze hier alleen geen weet van. Elk van de koppels leeft hun eigen leven op hun eigen manier, al is het natuurlijk goed mogelijk dat ze elkaar wel op een of andere manier kennen en ook wel eens bij elkaar over de vloer komen, ondanks hun verschillen, waaronder hun inkomen, verleden en staat van hun relatie. Van een rijk koppel wat claimt alleen friends with benefits te zijn tot een langer getrouwd straatarm stel dat met moeite hun hoofd bovenwater kan houden.


Rollen •
[• Foto • Partner • Speler]

[ bericht aangepast op 14 april 2014 - 17:29 ]

---

Bowties were never Cooler

(FIRST)

---

Because I love him, do I need another reason?

(SECOND)

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

(Draakje nummer drie)

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

[M'n begin sucks. I know]

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik zat wat in elkaar gedoken op Harry zijn schoot de krant te lezen met mijn bril zoals altijd als ik las op het puntje van mijn neus. Mijn benen bungelden wat tussen de zijnen net boven de grond en mijn onmogelijke altijd warrige haar maakte het gezicht dat ik een klein muisje was helemaal af. Ik had nog twee grijze oortjes, snorharen en een lange staart nodig en ik was klaar. De anderen waren aan het kletsen, maar ik hield me liever verscholen achter de krant terwijl Harry nieuwe vrienden maakte. Ik was echt nog niet comfortabel genoeg rond de buren om wat te doen. Een van hun zat helemaal onder de tatoos en had een duistere blik in zijn ogen die ik niet vertrouwde. Ook al had Harry er ook een flink aantal, niet zo veel, en hij had ook geen dodelijk uitstraling. Dan had je nog een treurige jongen in een rolstoel en twee jongen met een klein meisje, waarvan er een nooit helemaal helder uit zijn ogen keek. Nee, ik bleef hier veilig op schoot zitten lezen. Elke keer als ik de pagina omsloeg pakte ik mijn grote mok thee en nam een slokje voor ik verder las. Zo ging het langzaam, maar ik kiende het precies zo uit dat de krant uit was als mijn mok leeg was. Ik wiebelde een beetje met mijn benen bij een artikel en keek toen op naar Harry, waardoor mijn bril op een komische manier terug op z'n plek schoof. "Boo, kijk eens." piepte ik zacht voor ik op een foto van hem wees met eronder een heel artikel over hoe hij zich vervreemdde van de modellenwereld, aan de drank en drugs zou zijn en zijn neef en vriendinnetjes zou mishandelen. Die neef zou ik dan zijn. De krant had het ook altijd mis. Het liefst zou ik een brief sturen met alle waarheid erin, maar ik durfde het niet. Dit moest Harry zelf uit de lucht halen, want ik was daar echt niet de goede voor. het feit dat ik leraar werd was al eigenlijk een te grote stap voor mij. Ik zou dus net zo goed waarschijnlijk mijn hele leven vanachter een webcam les kunnen geven of een secretaresse of tolk worden, gewoon om niet direct met iemand te hoeven praten die ik niet kende.

---

Bowties were never Cooler

Harry Edward Styles
Sociale contacten, meestal was ik er goed ik. Dat moest ook wel in de wereld waar ik in werkte. Altijd vrolijk en opgewekte zijn naar iedereen. Ook degene die je niet kende. Nam nou onze buren. Het was maar een snelle conclusie en waarschijnlijk een vooroordeel, maar ik voelde me tussen deze mensen toch nog redelijk normaal. Het was vooral awkward en ik hield Louis dan ook stevig tegen me aan. Mijn armen waren om zijn middel gewikkelde en mijn kin lag op zijn schouder, terwijl ik zachtjes cirkeltjes tekende met mijn vingers. Louis was helemaal verstopt in zijn krant en het zag er echt heel schatig uit. Maar dat was ook precies wat Louis was. Ik haalde mijn hand even door zijn warrige haar om het een beetje in model te brengen toen hij de krant omsloeg en een slok van zijn thee nam. Hij had zulke bekende trekjes. Een beetje bedust keek ik neer op de krant waar Louis me op wees. Het eerste wat me opviel was een tandbleek reclame en wilde ik beledigd vragen of mijn tanden nog niet wit genoeg waren, tot mijn oog viel op mijn eigen foto, die Louis aanwees. Ik zuchten zachtjes en wilde het artikel niet eens lezen. De titel zei daarbij al genoeg. Ik was dat negatieve gedoe zo zat. Wat had ik hun ooit aangedaan, dat ze zulke dingen over me schreven. Ik klemde Louis nog wat beter tegen me aan en verborg mijn gezicht in Louis nek. 'Ik zou jou nooit mishandelen.' Fluisterde ik zacht. Dat ze iets over me verzonnen over drank en drugs vond ik dan nog het minst erge. Dat ging over mij. Ik wilde gewoon dat ze Louis hier buiten hielden. Al werd het vermeld als neef. Hij had niet gevraagd om beroemd te worden.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Huh? Ik dacht dat ik mee mocht doen? Maar niet dus..]

[Jawel, maar reservaties waren verlopen]

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik las rustig op mijn typerende wijze de krant terwijl Harry me stevig vast hield en wat met mijn haren speelde en tekeningetjes maakte met zijn vingers op mijn arm. Ik werd er erg rustig van. Toch veranderde dat tot mijn ogen op een artikel vielen in de achterklap sectie. Mijn adem stokte even en ik wees Harry erop. Het duurde een paar seconde voor de reactie van Harry kwam. Hij trok me nog dichter tegen zich aan en verstopte zijn gezicht in mijn nek. Nee, deze jongen zou me nooit iets aandoen. Ik glimlachte wat bij zijn woorden en liet de krant even los om door zijn krullen te aaien. "Je zal dat even snel doen als dat ik je neef wordt, Boo." zei ik met een klein glimlachje. Ik drukte zacht nog een kusje op zijn krullen en keek even de tafel rond nu ik niet in elkaar gedoken zat achter de krant. Nee, ik was echt nog niet zeker over deze mensen, al woonden we al tijden in hetzelfde complex en hadden ze me nog nooit wat gedaan. Ik scande de achterklap sectie nog eens, maar het was alleen maar verzonnen zooi over mensen als mijn vriendje. Waarom vonden mensen dat leuk? Ik wiebelde nu even expres met mijn voeten en keek naar Harry. "Kunnen we vanavond naar de film, Boo? Gewoon een keer samen, alleen wij twee." Meestal moest er nog iemand van zijn management ofzo mee, maar daar had ik nu echt geen behoefte aan na zo'n artikel in de krant. Ik wilde alleen tijd buiten het appartement, een echte date, zoals vroeger toen het nog niet zo serieus tussen ons was en ik inderdaad kon doorgaan als zijn neef. Met een zucht legde ik de half gelezen krant toch maar op mijn schoot en vouwde mijn handen om mijn halfvolle mok thee. "Mooi weertje, he?" zei ik zacht tegen de buren, voor ik een slokje thee nam. Ik wist echt niet wat anders te zeggen. Ik was dan wel rond bekenden een vrolijke praatgrage stuiterbal, rond vreemden was ik bangig en sloeg compleet dicht. Stomme pestkoppen.

---

Bowties were never Cooler

Harry Edward Styles
Na al die tijd deden zulke berichten nog steeds pijn. Ik kon er niets aan doe., maar telkens als ik zulke dingen las, wilde ik me het liefst verstoppen en pas weer tevoorschijn komen als de geruchten waren overgewaaid. Ik snapte gewoon niet waar ze zulke dingen vandaan haalde. Louis reageerde er gelukkig nog goed op en daar kon ik mezelf dan weer iets aan optrekken. Ik wreef even met mijn neus langs zijn wang. 'Ze moeten gewoon stoppen.' Mompelde ik zachtjes, wetend dat ze dat toch niet deden. Ik zou hier heel de dag van slag over kunnen zijn. Maar dat liet Louis niet gebeuren. Die jongen wist me altijd wel af te lijden en ik knikte glimlachend bij het idee. Als mijn management er hoor van zou krijgen dat ik alleen op pas was geweest, zou ik er zeker wat van te horen krijgen. Maar ik was et gewoon aan toe om echt even met zijn tweetjes wat te doen. Niet dat ik last zou hebben van degene die normaal meeging, maar het was toch anders. 'Alleen als we dan eerst uiteten gaan.' Glimlachte ik onschuldig. Als we het dan deden, moesten we het meteen goed doen. Ik keek wat afwezig naar onze buren en kneep zachtjes, goedkeurend in Louis zijn zij, toen hij op zijn eigen manier toch een beetje een gesprek met ze probeerde te voeren.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Harry Styles
Met mijn benen opgetrokken op de stoel lag ik met mijn hoofd op Louis zijn schouder. Ik was een stuk rustiger en stiller dan normaal, wat te maken kon hebben met het feit dat ik vanochtend vroeg nog gerookt had of dat ik zo prettig bij de jongen naast me zat. Het kon ook een combinatie van de twee zijn, natuurlijk. Mijn koffie had ik stevig tussen mijn handen geklemd omdat ik anders bang was dat ik het kopje zou laten vallen. De schare coördinatie die ik had was nog minder als ik een staat als deze was, wat meestal het geval was. Ik had Louis al veel over mezelf verteld, maar het kleine detail dat ik drugs gebruikte liet ik even achterwegen. Hij hoefde het niet perse te weten, en als ik me normaal kon gedragen gebeurde dat ook niet. Ik was veel te bang dat hij me zou verlaten als hij het wist, en hij was een van de weinige lichtpuntjes in mijn leven. Naast de dieren in het asiel dan. Dieren oordeelden niet over hoe je eruit zag of wat je deed, zolang jij lief voor hun was waren zij dat voor jou. Daarom hield ik zo van ze, hen maakte het niet uit dat ik een wandelende puinhoop was vanbinnen. Af en toe nam ik een slokje van de warme vloeistof terwijl ik mijn blik door het café liet glijden. Ik knikte lichtjes bij de opmerking van een van onze buren, waarvan ik ondertussen wel geleerd had dat hij erg verlegen was. Meer dan dat deed ik ook niet, ik wilde me niet hechten aan mensen. Elke keer dat ik dat deed lieten ze me toch alleen achter als ze erachter kwamen wat ik deed. Zelfs met mijn ouders had ik al lange tijd niet gesproken, alleen met mijn zus. Ze wilde me helpen, maar ik vond dat ik het best zelf kon regelen. Ik keek even naar het kleine meisje dat bij ons zat en liet met een hand mijn kopje los om door haar haren te aaien en snel het kopje weer vast te pakken. "Hoe gaat het op het werk?" vroeg ik zacht aan Louis, een hele zwakke poging om het gesprek op gang te brengen. Meer kon ik even niet bedenken, mijn gedachten waren daarvoor te mistig.

---

Because I love him, do I need another reason?

(Subestimado went Vixey.)

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik zag Harry knikken en glimlachen en wist dat het op een of andere manier wel goed zat. Ik glimlachte ook en luisterde naar zijn woorden, waardoor mijn glimlach alleen breder werd. Hier had ik echt behoefte aan: Tijd voor ons alleen. Ik aaide even door zijn krullen en drukte er een kus op. "Dat is een deal, Boo." mompelde ik zacht en vrolijk tegen hem. Daarna borg ik rustig en zorgvuldig de half gelezen krant op en sloot mijn vingers om mijn half volle kop thee. Ik probeerde een gesprekje aan te knopen, maar alleen de duidelijk drugsgebruikende jongen reageerde een beetje. Wat als ze me niet mochten, zoals zovelen. Ik kroop wat dichter tegen Harry aan die me net had aangemoedigd een gesprek aan te knopen, maar ik was daar gewoon niet goed in. "Welke film wil je nog zien, Boo?" Ik had geen idee welke hij al had gezien. Ik was veel vaker thuis aan het studeren dan Harry en hij had vaker dan eens uitjes voor zijn werk. Ik was nog nooit meegegaan. Ik had alleen de mooie verhalen gehoord. Ik wilde wel, maar ik wilde gewoon niet in de belangstelling staan. Dat ik leraar zou worden was al iets heel bijzonders, want dan zou ik ook voor vreemden moeten praten, gelukkig over niets persoonlijks. Het probleem dat als ik met Harry mee zou gaan ik wel gevraagd zou worden naar persoonlijke dingen wilde ik niet riskeren, hoe jammer ik het ook vond. Toch moest ik ook studeren, dus een geldig excuus behalve dat ik niet in de spotlight wilde staan had ik ook. Gelukkig konden kleine dingetjes samen, zoals een etentje en een film, wel, en thuis hadden we wel altijd alle vrijheid. Anders zou ik echt gek worden. Ik drukte nog een zacht kusje op Harry's kaak en keek toen naar de rest hier. Ik nam nog een slokje thee en zuchtte toen. Ook hier vond niemand me aardig, lekker dan. Gelukkig had ik Harry nog, de enige die ik altijd bij me had.

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Mijn ene arm had ik om de schouders van de jongen naast me geslagen en de ander ging door de haren van het kleine meisje op mijn schoot. Het waren deze twee mensen die zorgde dat ik niet opstond, om te vluchten. Ik mocht misschien gewend zijn om in de spotlight te staan, maar op dit moment voelde ik me vrij ongemakkelijk waardoor mijn praatjes ook ver te zoeken waren. Het was iets anders dan dat ik was gewend en had mijn camera niet in mijn hand. Nu wist ik dat het om mij draaide, de gewone Louis, niet de fotograaf. Mijn blik gleed eventjes naar de krullenbol naast me waardoor ik lichtjes glimlachte, omdat ik wist dat hij hem een nieuw hoofdstuk lag, een normaal leven. Twyla leek hem ook heel erg te mochten, probeerde een ijsje en nog steeds het puppy wat ze had gezien bij de jongen te claimen voor vanmiddag, om vervolgens hem met grote ogen aan te kijken. Ik grinnikte zachtjes, om haar dichter tegen me aan te trekken en een kusje op haar wang te drukken, waarna ik er ook eentje in Harry zijn krullen drukte. Ik wist niet waarom, maar op een of andere manier voelde ik me op deze momenten toch het veiligste. De momenten bij deze twee mensen en dat ik normaal hier was. Mijn blik hing dan ook vragend bij de jongen naast me, kijkende of hij Twyla haar oogjes kon weerstaan of niet, of we ijs gingen halen of straks gewoon naar huis toegingen. ´Ze willen dat ik binnenkort weer naar het buitenland ga voor een grote klus,´ mompelde ik zachtjes. ´Maar ik zit erover na te denken om deze af te slaan, tenzij je natuurlijk mee zou willen. In principe is het een klus, om erna een soort van vakantie te hebben,´ voegde ik eraan toe. Ik zag het namelijk niet echt zitten om weer te vertrekken en klussen kon ik later altijd nog aangeboden krijgen. Deze jongen had ik nu en wilde van hem op dit moment genieten.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Edward Styles
Weer even samen wat leuks doen. Volgens mij was het echt lang geleden dat we dat gedaan hadden. Te lang en het liet me schuldig voelen. Ik was altijd degene die weg was. Meestal voor werk en vaak kon Louis gewoon mee, maar dat wilde hij toch niet. Ik zou vaker thuis met hem moeten blijven. Vaker leuke dingen met hem moeten doen in plaats van mijn collega's. Ik knabbelde op mijn lip, ik moest het vanavond extra gezellig maken. Gewoon ok het goed te maken. Dit zou ook wel lukken met het etentje waar hij zoals verwacht mee instemde. Glimlachend keek ik hem aan en drukte ik een kusje in zijn nek. Louis die eindelijk het lef had een gesprek te beginnen, werd niet echt gewaardeerd. Ik wreef zachtjes over zijn rug. Het was niet zijn schuld. Deze mensen waren nu ook niet echt spraakzaam. Maar ik wilde hem met liefde alle aandacht geven. Langzaam haalde ik mijn schouders op. 'Ik weet niet echt wat er draaid.' Gaf ik toe. Ik had namelijk niet echt tijd om vaak naar de film te gaan. Ik boog me naar voren om mijn thee te pakken en nipte er wat aan, waarna ik mijn hand op Louis bovenbeen liet steunen. Ik wilde
Eigenlijk gewoon lekker naar huis nu. Ik wist dan ook niet wat We hier werkelijk deden. Ik
Glimlachte bij het kusje op mijn kaak. Hij was echt mijn alles. Ik pakte mijn mobiel om te kijken of ik alvast ergens kon reserveren. Niet dat ik Louis zou zeggen waar we heen gingen, want dat zou een varassing zijn. Via de site reserveerde ik een plekje voor vanavond, voordat ik mijn mobiel weer opborg en mijn arm weer om Louis heen sloeg.

[ bericht aangepast op 6 april 2014 - 6:02 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''