[RPG] Young, Wild & Free [EEN] - Speeltopics

6 jongens, 6 meisjes en 1 villa op het partyeiland Ibiza. Dichtbij de mooiste stranden, de drukste clubs en het beste nachtleven ter wereld.

Het SBS6 progamma ‘Young, Wild and Free’ wil een beter reality-programma maken dan er ooit op de Nederlandse, of zelfs de internationale, televisie is geweest. Van dit progamma verwachten ze meer drama, meer drank en meer romances. Tien jongeren worden uitgekozen om hieraan mee te doen. Ze worden gekozen omdat zij de definitie van ‘feesten’ goed begrijpen en zich écht gaan uitleven in de villa. Dit alles weten de jongeren van elkaar, iets wat ze echter niet weten is dat er ook een andere kant aan het verhaal zit. Een kant die het SBS6 programma alleen maar leuker maakt voor de kijkers, maar minder voor de jongeren. Iedereen heeft namelijk een geheim dat ze voor de anderen proberen te bewaren. Een geheim waar de kijker echter heel snel achter zal komen en zich misschien zelfs mee zal gaan bemoeien.

De villa waarin deze jongeren mogen verblijven staat dicht bij het strand en lijkt net een paleis. Het heeft alles wat je maar zou kunnen wensen: sauna, bubbelbad, zwembad, enorme drank voorraad en slaapkamers die uitkijken op het prachtige strand van Ibiza.

De taak van de jongeren is om voor zoveel mogelijk kijkcijfers te zorgen. Het maakt niet uit hoe, het maakt niet uit waar, als er maar veel drama bij komt kijken en de jongeren moeten helemaal los gaan.

Maar aan deze heerlijke vakantie zit wel een nadeel. Alles wat ze doen wordt vastgelegd. In elke kamer –behalve in de badkamers- hangt een camera die elke minuut, elke seconde van de dag vastlegt en uitzend in heel Nederland. Iets wat de jongeren niet is verteld en is bedacht om het programma voor de kijkers nog leuker te maken, is dat het voor de kijkers zelfs mogelijk is om de jongeren bepaalde opdrachten te geven die ze moeten volbrengen. Opdrachten die de ene keer nog erger zijn dan de andere, maar volbracht moeten worden om op Ibiza te mogen blijven.

Verdeling voor het spel Truth or Dare:
Woonkamer:
Chanel, Isabella, Eve, Ashton, Tomas en Alexander

Tuin:
Julia, Allison, Catelyn, Daniel, Theseus en Riley

[ bericht aangepast op 13 april 2014 - 21:13 ]

Keep your head up, keep your heart strong

Isabella Marie Swan || Moordenaar

Vluchtig rende ik naar de straat en hield een taxi aan. Het vliegtuig had een beetje vertraging en ik wilde niet, zoals altijd, als laatste aankomen. Ik ging op de achterbank zitten en zette mijn koffers naast me neer. 'God, eindelijk rust' dacht ik. De taxi-man gaf ik ook het adres van het huis dat ik had gekregen. De man ging op zijn gemakje rijden maar ik moest en zou niet als laatste aan komen. 'Meneer? kan u misschien wat sneller?' vroeg ik hoopvol, de man draaide zich even om, keek eerst onbegrijpend maar toen begreep hij het. Een zucht van blijheid en vermoeidheid kwam uit mijn mond. Plots stopte de taxi en ik viel bijna voorover, de man vond het blijkbaar grappig want hij gierde het uit. Ik was van plan om hem naar te steken maar dat zou opvallen, dus deed ik het maar niet. Ik betaalde hem en sleepte mijn bagage van de achterbank. De deur gooide ik dicht en de taxi reed weg. Mijn mond zakte letterlijk open toen ik zag wat er voor me stond. Een fantastische villa aan het strand van Ibiza! Ik wachtte geen moment en ik rende naar de voordeur toe. Die stond wagenwijd open, dus liep ik gewoon naar binnen. Sommige mensen begroetten mij, anderen waren druk in gesprek. Ik wist dat ik kamer 3 zou krijgen, maar wel moeten delen met iemand. Hopelijk is het niet zo'n trutje anders bedreig ik haar met mijn favoriete steekmes. Ik liep meteen naar boven, ik wou die geweldige kamer zien! Toen ik de trap op was gelopen, stonden er een jongen met een sigaret en een meisje vlak voor de deur. Ik bleef op een afstandje staan maar toen ging ik ze maar aan de kant drukken. 'Pardon? mag ik er misschien langs?' vroeg ik beleefd, zo zou ik toch een goeie indruk achter laten.

[ bericht aangepast op 24 maart 2014 - 7:37 ]

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Chanel Black.
‘Ze moet het er maar mee doen’ antwoordde Tomas knipogend nadat het meisje weer weg was gelopen, iets wat ervoor zorgde dat er een heel klein, licht grijnsje op mijn gezicht kwam te staan. Hij had gelijk, ook als ze ons niet leuk of aardig vond zou ze het een aantal weken met ons uit moeten houden. Dan was het haar eigen probleem als ze niet tegen ons wilde praten. Hoewel er natuurlijk ook iets heel anders aan de hand kon zijn.
‘Misschien moet ik zo ook maar mijn spullen gaan pakken’ hoorde ik hem zeggen ‘Gaat het jou lukken?’ Bij dat laatste moest ik mijn best doen om niet te gaan lachen. Ik stond nog maar een paar stappen van mijn kamer vandaan, zo moeilijk kon dat toch niet worden?
‘Natuurlijk’ antwoordde ik glimlachend, het was ook lief dat hij het vroeg hoe onnodig het ook was.
‘Vind je het erg?’ vervolgde Tomas nadat hij een pakje sigaretten tevoorschijn haalde, waarna ik mijn hoofd schudde. Echter zag het er niet naar uit dat mijn mening echt belangrijk was, want veel tijd om te antwoorden gaf hij mij niet.
‘Pardon? Mag ik er misschien langs?’ hoorde ik iemand zeggen, waardoor ik om keek. ‘Ben jij mijn kamergenootje?’ vroeg ik haar. Iets wat ik zelf voor een seconde niet echt door had, was dat ik zo geen meter aan de kant ging maar juist meer in de weg stond.

Keep your head up, keep your heart strong

Julia Faye Dubois
‘Kamer twee, alsjeblieft’ antwoordde ik toen de taxichauffeur vroeg naar welke kamers mijn twee, voor mij veel te zware, koffers gebracht moesten worden, waarna hij knikte. Omdat ik zelf ook heel erg benieuwd was hoe mijn kamer eruit zag en de chauffeur geen sleutel had, besloot ik maar mee te lopen. Eerst de trap op waar ik zag dat zelfs de chauffeur moeite had met mijn koffers en vervolgens langs drie pratende huisgenoten naar kamer twee.
Bij de kamer aangekomen draaide ik de deur van het slot en liet ik de man naar binnen. Er lagen nog geen andere koffers, wat betekende dat ik als eerste was. ‘Leg alles maar op het bed bij het raam neer’ zei ik tegen de man, waarna ik hem het geld betaalde en hij weer weg liep.
Nu pas gunde ik mezelf de tijd om de kamer goed te bekijken. Het bed bij het raam had het beste uitzicht en bij dat bed stond ook de grootste kledingkast, waar ik deze vakantie dus gebruik van ging maken. Daarnaast moest ik toegeven dat het uitzicht vanaf het andere bed ook heel mooi zou zijn en dat die kledingkast ook enorm was. Tevens hadden we in onze kamer een badkamergedeelte, wat gelukkig afgesloten kon worden door middel van een schuifwant. De lichte kleur van de kamer en het vele licht dat er via de grote ramen naar binnen kwam, sprak me ook heel erg aan. Ja, deze kamer had alles wat het voor mij nodig had.

Keep your head up, keep your heart strong

Expendables schreef:
Theseus 'Theo' Keith Moore

Een beetje verdwaasd van de vlucht stap ik uit het vliegtuig met mijn evenbeeld op mijn hielen. Ik was nogal chagrijnig omdat ik wakker was geworden van het applaus van de mensen omdat we waren geland. Stelletje hersendode sukkels. Ik ga toch ook geen applaus krijgen elke keer dat ik een auto steel? Nukkig en zwijgend been ik stevig door naar de band met de bagage op. Starend wacht ik tot ik mijn grote tas met legerprint en grote witte letters dope tegenkom. Ik hijs het ding op mijn rug en haal mijn portefeuille uit mijn achterzak. Ruw geschat zat er zo een 6000 euro in, puur en alleen van de drugshandel, het geld van de wagens bewaarde ik ergens anders. Ik open mijn rugzak en haal er mijn zonnebril uit die ik achter mijn shirt stop. Met zelfverzekerde passen loop ik naar de uitgang van het vliegveld, dat er overigens uitzag als een mierennest, en zet een stap buiten. "Ah, broertje, zon. We worden misschien wel 24 uur per dag en 7 dagen of 7 gefilmd, maar er is zon.", zeg ik mijn humeur inmiddels al veel beter. Ik houd een taxi aan, dit gaat interessant worden.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Riley 'Riles' Vance Moore || Kleding
Een ochtendhumeur was iets dat in de familie zat. Dus toen ik net zoals Theo wakker werd gemaakt door de passagiers die er niets beter op hadden gevonden om te applaudisseren omdat we waren geland, groeide het befaamde ochtendhumeur met de minuut. Ik had zelfs de stewardess afgesnauwd omdat ze vroeg of ik nog iets wenste. Dat mens was gewoon regelrecht opdringerig. In de hele vlucht had ze zeker wel honderd keer gevraagd of ik nog iets moesten drinken. Ik haalde een hand door mijn donkerbruine haren toen ik Theo uit het vliegtuig volgde. De stewardess ontweek mijn blik waardoor ik zachtjes moest lachen. Apparently I had made my point. Blijkbaar leek Theo ook allesbehalve goed geluimd te zijn gezien we beide stilzwijgend naar de bagageband liepen. Het duurde eventjes vooraleer ik mijn zwarte sportzak zag waarna ik samen met broertjelief en de sportzak aan mijn hand het vliegveld uitliep. Mijn zonnebril had ik al op mijn neus gepland toen de warme zomerlucht me tegemoet kwam. De warmte en de zon die op mijn voorhoofd scheen, zorgde ervoor dat het ochtendhumeur verminderde.
“Ah, broertje, zon. We worden misschien wel 24 uur per dag en 7 dagen op 7 gefilmd, maar er is zon.” De bekende stem van Theseus klonk in mijn oren. “Het is maar net wat je goed vindt.” antwoordde ik nukkig. Het was niet omdat er een beetje zon was dat mijn ochtendhumeur onmiddellijk verdween. Ik had in de eerste plaats niet eens willen deelnemen aan het programma; het was Theo geweest die me had overgehaald.
Ik zag toe hoe hij een taxi tegenhield om daarna in te stappen en het adres van het huis te geven. Ik keek even van links naar rechts toen mijn oog viel op een zwarte Nissan GT en een glimlach meteen op mijn gezicht nestelde.
“Theo, wat dacht je van een spectaculaire intrede?” De grijns op mijn gezicht werd alleen maar breder toen ik onopvallend knikte richting de zwarte auto. “Laat maar. We vinden onze weg wel.” melde ik de taxichauffeur waarna ik mijn broer uit de taxi trok en de taxichauffeur hoorde mopperen. Één blik die duidelijk op donderen stond die ik naar de man van middelbare leeftijd schoot, zorgde al snel voor dat de man wegreed. Eikel..
Ik liep met grote passen richting de zwarte Nissan terwijl ik af en toe om me heen keek. We hadden het al zoveel keer gedaan waardoor het langzaamaan een koud kunstje werd. Ik haalde een schroevendraaier uit het zijvakje van mijn sporttas waarna ik het slot aan de bestuurderskant begon te forceren terwijl Theo op wacht stond. Het duurde echter niet lang vooraleer we het befaamde geklik hoorden en ik de deur opende. “Zeg hallo tegen onze gloednieuwe ride, broertje.” Mijn ogen fonkelden waarna ik de auto instapte en de deur aan de passagierskant opende. Vanonder trok ik de draden eruit waarna ik er wat aan begon te prutsen en enkele seconden later het geweldige geluid van de motor klonk. “Vandaag is het mijn beurt om met dit schatje te rijden. Jij mocht de vorige keer.” meldde ik hem mee, wetende dat hij waarschijnlijk ging klagen omdat hij wilde rijden. Voordat we vertrokken, viste ik nog snel een zakje met wit poeder uit mijn broekzak. Het was meer een kleine hoeveelheid gezien ik de andere hoeveelheden op een andere manier had meegesmokkeld. Aan de hoofdpijn te merken die langzaam kwam opdrijven, wist ik dat ik al te lang zonder drugs had gezeten. Ik schudde wat cocaïne uit het zakje op het dashboard waarna ik het snel opsnoof. "Let's roll." grijnsde ik terwijl ik me onmiddellijk beter voelde en de drugs het ochtendhumeur wegdreef waarna we wegscheurden.

[ bericht aangepast op 24 maart 2014 - 14:11 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Daniel Ryan Cleveland || Drugdealer en gebruiker

Toen ik wat gerommel hoorde aan de trap draaide ik me om en keek fronsend naar een koffer die naar beneden gedonderd was. De eigenares kwam ook naar beneden gelopen en boog zich wat onhandig voorover om haar valies van de grond te nemen. Mijn blik liet ik even kort op haar rusten om haar in te schatten, en hé meiden zijn altijd de moeite waart om de bekijken, zolang ze maar een mooi lichaam en snoetje hebben en voor zover ik zag had ze die beiden wel. Ik hoopte dat alle meisjes hier zo waren, dan kun ik lekker genieten van het uitzicht en van Ibiza. Ze had stijl bruine haren en een blanke huid. Haar ogen hadden een grijsachtige kleur en in totaal leek ze me eerder het kalme type qua kledingstijl vond ik ook wel dat ze smaak had. Haar grijze ogen leken me opgemerkt te hebben en meteen glimlachte ze naar me, waardoor ik even kort moet grijnzen. "Hey," zei ze terwijl ze nog steeds wat onstabiel op de trap stond. "Hay." zei ik grijnzend terug naar haar. Ik keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan toen ze me plots vroeg of ik ook een verschrikkelijke vlucht had gehad. Ik had eerst dat hele voorstel gedoe verwacht, maar blijkbaar had ze andere interesseren, of tja misschien nog wat vluchtziek ,aangezien ze meteen begon te ratelen. "Ik bedoel, hij duurde best lang en ik zat naast een man die nogal irritant was." zei ze terwijl ze de laatste tree afhing van de trap. Wat geamuseerd keek ik haar aan toen ze niet meteen wist wat te zeggen. Ik vond het amuserend als meiden van die momenten hadden. Ze lijken dan zo verward, sommigen wanhopig, maar het nog onbekende meisje voor me leek eerder zenuwachtig als ik het zo zag. "Ik bedoel." zei ze nog, voordat ze haar hoofd kort schudde , waardoor haar haren vrolijk meezwierden. Vervolgens zei ze dat ik het moest vergeten. "In elk geval mijn naam is Catelyn." stelde ze zich dan uiteindelijk voor en aarzelde even, maar liep dan toch naar me toe waarna ze haar hand uitstak die ik aannam en kort schudde. "Daniel, en mijn vlucht viel wel mee, alleen de rit hierheen stak tegen." zei ik grijnzend en haf haar een korte knipoog. "Dus zal ik je anders helpen met je koffers? Of zal het je wel lukken?" vroeg ik haar dan met een glimlachje. Ik wilde gewoon een goede indruk maken op haar en zo te zien kon ze best wel wat hulp gebruiken.

[ bericht aangepast op 24 maart 2014 - 14:28 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Theseus 'Theo' Keith Moore

Dat ik daar niet eerde heb aan gedacht. heel de straat staat vol, net een bordje met FREE RIDES erop. “Laat maar. We vinden onze weg wel.” zegt Riles tegen de taxichauffeur die ontevreden bromt, maar Riley legt hem met een blik het zwijgen op. De chauffeur rijdt weg en we lopen met z'n tweeën naar de glanzende zwarte Nissan GT. “Zeg hallo tegen onze gloednieuwe ride, broertje.” zegt Riley als hij de deur van de auto open krijgt. Als hij het ding aan de praat krijgt, kondigt hij aan dat hij rijdt, en plant zich op de bestuurderszetel en giet een zakje coke leeg op het dashboard. Als ik in de auto ga zitten zegt hij "Let's roll" en trekt hij op zodra we fatsoenlijk op de weg zijn. "Jeez, Riles, je weet dat je zo al een nutter bent als je rijdt, maar met die coke wordt het enkel erger," zeg ik grommend jaloers omdat ik wou rijden. Ik haal mijn Ipod uit mijn zak en sluit hem aan op de Nissan. Ik zoek een goed lied uit en laat dan zo hard mogelijk Shotgun van Yellow Claw uit de boxen komen en stel de GPS in. Tijdens de rit maak ik opmerkingen over Rileys rijgedrag en zeik ik hem uit als hij bijna een andere auto aanrijdt. Ik zucht als we het terrein naderen. Om te laten merken dat we er zijn, trok mijn teergeliefde broederfiguur nog eens extra hard op en vlamde vervolgens tegen honderd per uur de inrit op. Met piepende banden komen we dan op het einde weer tot stilstand en G.I.P.S.Y. van Dimitri Vegas en Like Mike wordt onderbroken bij het stilleggen van de motor. Ik fluit tussen mijn tanden bij het aanzien van het huis. "Dude, dat ding is een paleis." zeg ik met opgetrokken wenkbrauwen en open de kofferbak om mijn spullen eruit te halen.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Tomas Charli Smiths.
Chanel keek me glimlachend aan en de leek de vraag zelf net zo onnodig te vinden als mij. ''Natuurlijk,'' antwoordde ze en ik glimlachte zwakjes terug. Mijn blik ging van Chanel naar het meisje wat zich er tussen probeerde te drukken. ''Pardon? Mag ik er misschien langs?'' Vroeg ze waarschijnlijk om toch nog een soort van goede indruk achter te laten maar ik kon het niet echt waarderen. Ik staarde haar kort aan en liet toen mijn blik ook over haar heen glijden, ik zou geen stap verzetten voor z'n houding. ''Ben jij mijn kamergenootje?'' Vroeg Chanel aan haar en ik keek van Chanel weer terug naar het meisje.
''Ook hallo,'' mompelde ik terwijl ik de rook inhaleerde en focuste op het uitblazen. Over kamergenootjes gesproken had ik de mijne nog niet eens gezien, en zelfs mijn eigen kamer had ik nog geen blik gegeven. ''Ik ga.. Mijn spullen maar eens pakken,'' zei ik en ik keek even kort naar het andere meisje. ''Je red het wel toch?'' Zei ik nogmaals en een klein spottend lachje ontsnapte uit mijn mond. Ik draaide me om en blies de rook subtiel uit en liep de trap af in een iets sneller tempo. Ik zag een jongen met het zelfde meisje die daarstraks weg was gelopen en rolde met mijn ogen en pakte mijn koffer bij het handvat stevig vast en trok hem mee naar boven naar mijn kamer en legde daar mijn koffer op de grond. De kamer was groot en ik moest automatisch licht grijnzen zonder dat ik 't zelf werkelijk doorhad. Uit mijn zak haalde ik een pakje geld en gooide het in mijn koffer. Ik wou het niet té snel uitgeven en veel had ik niet meer, zelfs dit geld was niet eerlijk verdiend. Ik zakte neer op het bed en genoot van de kamer - dit was leven.

Everything is illuminated by the light of our past.

Riley 'Riles' Vance Moore || Kleding
Nadat ik even bruut met mijn hoofd schudde door de hoeveelheid coke die ik had opgesnoven, startte ik de auto om daarna met de glanzende zwarte Nissan GT ervandoor te scheuren. “Jeez, Riles, je weet dat je zo al een nutter bent als je rijdt, maar met die coke wordt het enkel erger.” De grommende stem van mijn broer klonk door de auto waardoor er enkel alleen maar een grotere grijns om mijn lippen speelde. Hij had wel gelijk maar het boeide me totaal niet.
Ik keek hem uiterst geamuseerd aan waarna ik de gaspedaal nog een beetje meer induwde. “Je bent gewoon jaloers, Theo.” Ik kon het niet laten om mijn tanden bloot te lachen toen hij zijn iPod uit zijn zak nam en hem aansloot. Snelheid, auto’s en drugs gepaard gaande met muziek was de ultieme combinatie om de vrolijkheid in me naar boven te halen.
“Je weet toch dat ik hierdoor alleen maar harder ga rijden? Eigen schuld, broertje.” De grijns was niet meer van mijn gezicht af te slaan toen de eerste tonen van Shotgun van Yellow Claw uit de boxen kwamen. Het was geweldig dat we dezelfde muzieksmaak hadden; zo maakten we nooit ruzie welke muziek er op kwam tijdens eens van onze zovele avontuurtjes. De vraag wie mocht rijden was dikwijls wel een punt van discussie. Gedurende de hele rit door maakte Theo opmerkingen over mijn rijgedrag wat er enkel alleen maar voor zorgde dat ik nog roekelozer reed. Toen ik dan ook bijna tegen een auto reed, kreeg ik een hele preek van jewelste en een hoop gezeik over me heen waar ik echter niet veel aandacht aan besteedde. In mijn verdediging kon ik zeggen dat het de man of vrouw – ik weet niet echt wat voor geslacht het was – in fout was geweest. Natuurlijk het feit niet meegerekend dat ik als één of andere zot door de straten van Ibiza reed alsof we deelnamen aan een straatrace. De hele tijd hadden onze ramen open gestaan en zorgde de wind ervoor dat we verkoelde door de bloedhete zon die op ons neer straalde.
Toen we het terrein naderde en ik absoluut wilde laten merken dat de gebroertjes Moore aan waren gekomen, trok ik nog eens hardop waarna ik tegen honderd per uur de oprit op vlamde. Door de abrupte beweging om de auto tot stilstand te roepen, piepten de banden waarna we even later tot stilstand kwamen. Ondertussen knalde G.I.P.S.Y. van Dimitri Vegas & Like Mike door de boxen waarna ik het liedje onderbrak door de motor stil te leggen. Als het niet duidelijk was dat we waren aangekomen voor de anderen dan waren ze gegarandeerd allemaal doof. Het ritje had me zeker en vast goed gedaan waardoor ik vrolijker was dan ooit te voren. “Dude, dat ding is een paleis.” Ik stapte uit toen Theseus’ door zijn tanden floot en met opgetrokken wenkbrauwen het huis bekeek. Mijn blik wendde zich af naar het huis terwijl ik de autodeur met een harde klap sloot.
“Dat is wat beter dan dat armzalige ding van ons.” zei ik onder de indruk waarna ik hem ging vergezellen en onze spullen uit de koffer haalde. Hoewel we wel het geld hadden om in iets beters en luxueuzer te wonen dan dat armzalige appartementje van ons, hadden we er toch om gekozen om het te stellen met wat we nu hadden. We moesten immers ook de politie in de gaten houden en als zij weet hadden van een gigantisch huis dat twee twintigjarige samen hadden gekocht, zouden ze ook eens hun wenkbrauwen optrekken en zouden we al snel in de bajes belanden. Ik klapte de koffer toe waarna ik mijn zonnebril af mijn neus nam en hem net zoals Theo met het oortje tussen mijn t-shirt stak. Daarna liep ik met mijn evenbeeld op mijn hielen en mijn zwarte sportzak in mijn ene hand het gigantische witte huis in. In de gang was het al snel duidelijk dat we niet alleen waren. Een jongeman rond de eenentwintig en een meisje rond de achttien-negentien jaar stonden met elkaar te praten.
“Theo and Riles are in the house, bitches.” Het was natuurlijk weer mijn oh zo charmante broer die als eerste het ijs moest breken. Ik stak alleen maar mijn hand op als teken van begroeting. Door mijn jarenlange gebruik van drugs was het niet meer zo duidelijk dat ik drugs had genomen dus konden ze het ook niet weten. Ik wist heus wel hoe ik het moest verbergen. "Theseus en Riley." zei ik ter verduidelijking even kort. Natuurlijk wisten ze nog niet wie wie was.

[ bericht aangepast op 24 maart 2014 - 19:30 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Isabella Marie Swan || Moordenaar

"'Ben jij mijn kamergenootje?'' zei het meisje dat voor de deur stond. 'Nee, ik lul maar wat' zeg ik sarcastisch. Ik had geen zin in een gesprek dus keek ik haar met een felle blik aan, zodat ze aan de kant zou gaan. Ik stond in een ongemakkelijke positie, maar daar wurmde ik me snel genoeg uit. En ik wilde ook geen scheldwoorden naar mijn hoofd toe gegooid krijgen maar mijn geduld begon steeds sneller op te raken. Ik zuchtte verveeld en ik was van plan ze gewoon aan de kant te duwen. Ze bederven eigenlijk alleen mijn geluk nu omdat ik het uitzicht vanaf de slaapkamer niet mag zien omdat hun de deur blokkeren. Ik wilde helemaal los barsten tegen die meid. Ze wist dondersgoed dat ik haar kamergenoot was maar eigenlijk zou ik nu wel willen ruilen als ik met zo'n iemand zit opgescheept, maar ja, niet iedereen kan zijn zin hebben, wat ik ook weer best begrijp. 'Kan je me er nu langs laten?' snauw ik boos. Ik had misschien oude gympen aan maar als het moest zou ik die twee op de tenen lopen. Ik leg mijn hand in mijn zij en probeer iets liefelijker te kijken, wat denk ik toch niet helpt.

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Allison Emilio Floriano Agnelli || kleding

Toen ik eindelijk uit het vliegtuig was deed ik als eerste een vrolijk en hyper dansje en ging daarna mijn koffers zoeken. Het was heel erg warm en de zon scheen heel erg hard. Ik was blij dat ik me lekker zomers had gekleed anders had ik het mij kenende waarschijnlijk toch weer te warm zo als bijna altijd. Toen ik min grote en kleine koffer had gevonden pakte ik ze stevig vast en ging op zoek naar een taxi. Toen ik er eenmaal 1 had aangehouden stapte ik in en vertelde aan de chauffeur waar ik moest zijn en glimlachte even naar hem. Toen ik weer eventjes tot rust kwam begon ik wat na te denken en kwam er eigenlijk wel achter dat ik best zenuwachtig was. Sinds ik bij mijn tante woon ben ik misschien wel wat meer socialer geworden maar verlegen ben ik nog steeds en het idee dat ik een tijdje in een huis ging wonen met wild vreemde gaf me eigenlijk een heel benauwd gevoel. Na een 10 tal minuutjes kwamen we eindelijk aan en het zenuwachtige gevoel werd alleen maar erger wie weet wat voor mensen zou ik ontmoeten. Toen de taxi stopen gaf ik hem zijn geld stapte uit de auto en pakten mijn koffers. Ik bedankte de taxi chauffeur nog even en zetten mijn zonnen bril op. Daarna liep ik naar binnen. Net toen ik binnen kwam hoorde ik al iemand roepen. “Theo and Riles are in the house, bitches.” Ik grinkte zachtjes en keek even vreemd waarop ik reageerde. ‘Bonjorno!’ Met een scheve grijns en ging op mijn koffer zitten.

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 13:48 ]

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Chanel Black.
‘Nee, ik lul maar wat’ hoorde ik het meisje sarcastisch zeggen nadat ik haar vroeg of ze mijn kamergenoot was, waardoor ik verbaasd mijn wenkbrauw op trok. Goh, dit zou vast heel erg gezellig gaan worden.
‘Ik ga… mijn spullen maar eens pakken’ zei Tomas, waardoor ik mijn aandacht weer op hem richtte. ‘Je red je wel toch?’ vervolgde hij met een klein, spottend lachje tegen het andere meisje. Maar in plaats van op haar antwoord te wachten, draaide hij zich om en liep hij weg, mij met haar alleen achter latend.
Pas toen ik het meisje hoorde zuchten, keek ik weer haar kant op. ‘Kan je me er nu langs laten?’ snauwde ze boos, waardoor er ook een spottend lachje uit mijn mond ontsnapte. Kijk, dit was dus de manier waarop je het bij mij helemaal kon verpesten.
‘Je wacht maar even’ was mijn simpele antwoord, waarna ik mijn koffer pakte en voor haar de kamer in liep. Mijn koffer legde ik neer op één van de bedden, waarna ik hem opende en mijn bikini eruit haalde. Ik had namelijk via het raam gezien dat we een enorm zwembad in de tuin hadden en ik kon niet wachten om hem van dichtbij te bekijken. Vooral nu ik met zo iemand als haar opgescheept zat, had ik geen behoefte om in mijn kamer te blijven. Met mijn bikini in mijn hand liep ik naar het badkamer gedeelte van de kamer, om vervolgens in mijn bikini, met daarover een wit, half doorschijnend jurkje weer terug te lopen.
‘Trouwens, je zult hier meerdere mensen tegen komen met wie je echt geen ruzie wilt krijgen’ begon ik tegen het meisje, met een dreigende ondertoon in mijn stem ‘en geloof me, ik ben daar de eerste van’ Op haar reactie wachten deed ik niet, het maakte mij namelijk helemaal niks uit wat ze wilde zeggen of zou denken.
Ik liep de kamer uit en via de woonkamer, waar ik iedereen even begroette, vervolgde ik mijn weg naar het zwembad. Daar aangekomen trok ik met een brede glimlach mijn jurkje uit, waarna ik mijn zonnebril op zette en op één van de stoelen ging liggen. Dat zwemmen zou ik zo wel doen, eerst wilde ik een beetje bruin worden.

Keep your head up, keep your heart strong

Everything that kills me makes me feel alive ~ OneRepublic

Riley 'Riles' Vance Moore || Kleding
Het bruinharige meisje draaide zich om toen ze de oh zo charmante en geweldige uitspraak van broertjelief hoorde. “Ook hallo.” Ze had de woorden nog maar net uitgesproken of ze draaide zich al weer om naar de jongen waarmee ze eerder een gesprek had. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik naar haar rug. Die was ook vriendelijk zeg. “Die zijn aanwezig.” Haar lach vulde de hal waardoor mijn wenkbrauwen nog meer de lucht in gingen.
“Je weet toch dat we in dezelfde ruimte staan, hé? We kunnen je perfect horen.” rolde er geïrriteerd over mijn lippen waarna ik met mijn ogen rolden. Mijn goedgeluimde humeur van eerder verscheen als sneeuw voor de zon. Een ander meisje kwam nu ook de deur inlopen waarna haar – naar mijn mening - veel te vrolijke stem te horen was. “Bonjorno!” Ik draaide me om en zag daarna hoe ze met een scheve grijns op haar gezicht op haar koffer was gaan zitten. “Voor zover ik weet, is Ibiza nog steeds een Spaans eiland hoor.” Hoewel het duidelijk bot en grof bedoeld was, kon men een klein zelfingenomen glimlachje op mijn gezicht duidelijk onderscheiden. Het gesprek dat vervolgens tussen het meisje en de jongen gaande was, leek me niet belangrijk genoeg om te volgen waardoor ik al snel weer mijn aandacht richtte op mijn broer. Ik opende net mijn mond om iets te zeggen toen een bruinharig meisje de trappen afliep.
Ze zag eruit alsof ze helemaal klaar was om te zwemmen gezien ze een groene bikini aanhad met een wit half doorschijnend jurkje erover. Niet slecht.. ze mocht er wel zijn. Ze begroette iedereen waarna ze haar weg doorzette, waarschijnlijk richting het zwembad. Aangezien de gesprekken me niet zoveel interesseerde en deze mensen allesbehalve interessant overkwamen en ik bovendien zeker wilde weten waar het zwembad zich bevond aangezien ik het veel te warm had, besloot ik om haar pad te volgen.
Ik klopte even op Theo’s schouder om duidelijk te maken waarheen ik ging om daarna weg te stappen van het viertal. Of mijn broer me nu zou volgen of niet; ik zou heus wel weten wanneer er iets aan de hand met hem was hoewel ik stiekem ergens al wist dat hij me wel zou volgen. Ik liep de woonkamer door om daarna op het dek van het zwembad te stappen. Het uitzicht was werkelijk geweldig. Mijn hand omsloot het handvat van de zwarte sportzak nog wat steviger terwijl mijn ogen gleden op het meisje van eerder die nu op één van de ligstoelen lag. Geen denken aan dat ik deze tas ook maar één minuut hier in de openbare ruimtes onbewaakt liet rondslingeren. Er zat immers drugs, wapens en een toch wel grote som geld in verstopt. Ik liep dichter richting het meisje waarna ik mijn sporttas op één van de ligstoelen liet vallen en mijn zonnenbril weer op mijn neus zette. Mijn ogen gleden weer naar het uitzicht terwijl de wind door mijn bruine-donkerblonde haren waaide en zorgde voor de nodige verkoeling.

[ bericht aangepast op 24 maart 2014 - 22:35 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Chanel Black // kleding
Ik was pas net op de ligstoel gaan liggen toen ik al voetstappen hoorde, blijkbaar waren er dus meer mensen die zin hadden om te gaan zwemmen. Aan de voetstappen hoorde ik dat het of een jongen of een heel dik meisje of een meisje met hele zware schoenen moest zijn. Ik gokte op dat eerste, ik verwachtte namelijk niet dat er mensen met overgewicht bij dit programma aangenomen zouden worden en het dragen van zware schoenen leek me ook erg raar, vooral met dit warme weer.
Pas toen de schaduw van de jongen over me heen viel, merkte ik dat hij naar mij toe was gelopen. Omdat ik zo toch niet meer van de zon kon genieten, schoof ik mijn zonnebril in mijn haren waarna ik rechtop ging zitten en de jongen aankeek, iets wat ervoor zorgde dat er opnieuw een glimlach op mijn gezicht verscheen. De jongen leek net iets ouder dan mij te zijn en zag er met zijn donkerblonde-bruine haren en groen-grijze ogen zeker niet verkeerd uit. Zijn spieren lieten zien dat dit een jongen was die regelmatig trainde, iets wat ik alleen maar leuk kon vinden aan een jongen, en de zware, zwarte sporttas die hij met zich mee sleepte bevestigde dat hij inderdaad erg sterk moest zijn. Zijn donkerbruine laarzen verklaarden dat ik hem gelijk al aan had horen komen en van zijn zwarte spijkerbroek en zijn shirt kon ik alleen maar zeggen dat ik het hem heel goed vond staan. Dit was een jongen die er heel goed uit zag en daarnaast ook een hele goede kledingsmaak had.
‘Buenas dias’ zei ik met het perfecte Spaanse accent waar mijn docent Spaans zo lang op gehamerd had, maar ik uiteindelijk toch beheerste. Natuurlijk wist ik dat deze jongen gewoon Nederlands was, net als alle andere mensen hier in de villa. Maar het opnieuw oefenen van mijn Spaans kon nooit kwaad, zeker niet nu ik op een eiland was met zoveel leuke jongens waarbij ik het Spaans toch echt nodig zou gaan hebben.

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 8:39 ]

Keep your head up, keep your heart strong