BlackDesire schreef:
lucifer
"Hé zeg! Ik heb geen zin in blauwe plekken, laat me los Luc!" Lucifer keek haar boos aan en liet zijn blik kort naar zijn hand gaan die haar arm stevig vast hield. Hij verstevigde zijn greep enkelen seconden voor hij haar toch los liet. "Daar zie het er anders niet naar uit!" Sprak hij met in gehouden woede. Hij hield zijn handen in vuisten langs zijn lichaam. Hoe durfde ze zo tegen hem te spreken. "Dat gaat je geen ene reet aan!" Na die woorden kon hij zijn woede toch niet in houden. Grote deels omdat zij het met haar gave de sfeer liet veranderen. Natuurlijk wist Luc dit ook wel en moest hij zich eigenlijk in houden maar daar dacht hij nu totaal niet aan. "Dat gaat mij meer dan genoeg aan!, ik weet niet of je het weet en je zult het misschien even vergeten zijn maar je bent verdomme mijn vrouw!" Riep hij uit. Hij zette zijn nagels in zijn handpalm. Het interesseerde hem helemaal niks meer dat iemand dit gesprek zou kunnen horen. Haar volgende woorden maakte het er echt niet beter op en zonder na te denken zette hij zijn handen op haar schouders en drukte haar zo tegen de muur aan. Hij planten zich zelf tegen haar aan maakte zich groot. "Tja waar zal ik uit hangen als jullie je zaakjes niet goed doen!" Riep hij uit. Hij greep haar polsen vast en plaatste die boven haar hoofd. "Maar ik ben niet de gene die zich gedraagt als een slet om mijn werk te kunnen voldoen!" Door de woedde en zijn gave werden zijn handen langzaam aan heter. Natuurlijk vond hij haar geen slet. Hij hield ontzettend veel van haar maar zo gedroeg ze zich op dit moment wel vond hij. Hij vond gewoon dat hij gelijk had. "Ik denk dat we de kelder maar weer eens op moeten zoeken" Gromde hij woedend terwijl hij haar strak aan bleef kijken.
[en toen reageerde ik in een keer in hij/zij vorm o.0]
Nemesis was woedend en dat deed de spanning in de kamer omhoog schieten. Ze zag aan Luc dat hij moeite had met het inhouden van zijn woede maar ze had geen zin om daar nu rekening mee te houden. Maar misschien was het slimmer geweest als ze wel een beetje na had gedacht met wat ze zo al tegen zijn hoofd slingerde. Voor ze het goed en wel wist gooide hij naar haar hoofd dat ze 'godverdomme zijn vrouw is' . Ook dat weerhield haar niet van haar volgende opmerking en dat deed de emmer bij Luc overlopen. Hij zette zijn handen op haar schouders en drukte haar grof tegen de muur aan. Zijn nabijheid benam haar de adem, maar niet op een positieve manier zoals anders. Hij drukte tegen haar aan en maakte zich groot. 'Tja waar zal ik uithangen als jullie je zaakjes niet goed doen!' Riep hij uit. Zijn stemvolume was harder geworden, net als haar hartslag. Ze keek hem verdwaasd maar nog steeds woest aan. Haar blik werd alleen maar woedender en wilder toen hij haar polsen greep en boven haar hoofd plaatste, zo kon ze geen kant op. Het was net alsof hij haar een fysieke klap in haar gezicht gaf bij zijn volgende woedende uitspraak, "maar ik ben niet de gene die zich gedraagt als een slet om mijn werk te kunnen voldoen!" Het was als een dolk in haar hart. Zo had hij nog niet eerder tegen haar gesproken. Maar ze liet zich niet kennen en bleef hem verbeten aan kijken. Haar polsen begonnen warm te worden, hij zou haar zo kunnen verbranden, en nu geloofde ze dat hij daar ook echt toe in staat was. Dat had ze niet eerder gedaan. Hij begon over de kelder. Niet die vreselijke plek. Tussen al zijn onderdanen, daar hoorde ze niet. "Haal die handen van me af." Siste ze verbeten tussen haar tanden door. Op het moment dat ze in de verdediging wilde gaan hoorde ze de stem van Grace: " Weetje, ik denk echt dat als jullie man en vrouw zijn jullie wat voorzichtiger en met meer respect voor elkaar om moeten gaan in plaats van met een ander het bed te delen of je vrouw pijn te doen." Als door een wesp gestoken keek ze naar haar, haar blik spuwde vuur. Hoe durfde ze zich hiermee te bemoeien. Maar ze herstelde zich snel en maakte van de onderbreking gebruik om met haar naaldhak op luc's voet te gaan staan en hem daarna een knietje te geven op zijn zwakke plek. Ze rukte zich los en stormde woest op Grace af. "Als je slim bent bemoei je je niet meer met mijn leven!" Snauwde ze haar toe, "en blijf van mijn man af, hielenlikster!" Voegde ze er nog kil achteraan voordat ze weg stormde. Haar man en grace achterlatend. Tranen van woede en schuld stroomden over haar wangen. Haar hakken irriteerden haar en ze schopte ze tegen de muur waarna de hak van een van de schoenen brak. Ze had zich laten meeslepen door haar woede, door haar gevoel en de gave die alles ook nog extra aanwakkert. Ze probeerde alleen te doen wat zei dacht dat goed was. Ze wist niet waar ze heen ging, maar ze moest weg. En misschien was het fout wat ze gedaan had, naar luc moest er niet meer van maken dan het was, hij moest haar gewoon laten begaan dat had ze nodig.
And if we only die once... I wanna die with you ~ One Republic
ik wil geen spelbreker zijn ofzo en ik ga zo reageren)
met frisse inspiratie 
]
