[200] Teen mom || Speeltopic - Speeltopics

Teen mom, je kent het vast wel. Een tiener die moeder wordt. Meestal wordt het één groot drama, of misschien ook niet. Ook op MTV is er een programma genaamd Teen Mom. Dit keer begint het weer. Het gaat over vijf meiden en hun vriendjes (of misschien wel niet...), die al als tiener ouders geworden zijn. Zal er erge ruzie ontstaan? Of gaat alles gewoon soepel?


Rollen:
Teen moms (5):
- Jacelyn "Jace" Athene Woodley || Vriendin Harry Styles || Woodley
- Valeria "Val" Elle Shayk || Vriendin Zayn Malik || RonaIdo
- Nessa Jane Horan || Vriendin Louis Tomlinson || KiliOfDurin
- Elanore Elijah Woodward || Vriendin Niall Horan || Pwettyness
- Victoria Aurora Dannielynn West || Vriendin Liam Payne || Whisperings

De vriendjes:
Harry Styles: Tomles
Niall Horan: LegoIas
Zayn Malik: KiliOfDurin
Louis Tomlinson: KhaIeesi
Liam Payne: PresIey

Familie/vrienden:
Katherina "Kath" Juliana Cortezon || Harry's beste vriendin || Pwettyness
Alexandra "Alex" Maria Jase || Harry's beste vriendin || LegoIas


Regels:
- Een post van minstens 200 woorden
- Niet andermans personage besturen
- Maximaal 2 rollen per persoon. 1 vriendje/teenmom en 1 familie/vriend
- Ruzie IC mag natuurlijk gewoon, OOC niet, dat vecht je maar ergens anders uit.
- Nobody's perfect, dus je personages ook niet.
- 16+ mag, maar hou het wel netjes
- Niemand buitensluiten
- Hou je aan deze regels. Zo niet, dan krijg je een waarschuwing. Ga je hier toch mee door, kan ik je uit de RPG zetten
- Have fun!


Begin:
Alle mensen zijn verzameld in een studio waar de meiden aan hun vriendjes/de mensen die zij of hun vriendjes mee hebben gebracht het hele verhaal moeten vertellen. Diegenen die het nog niet weten hebben dus ook geen idee waarom ze er zijn, maar degenen die dat wel al weten hebben gewoon even tijd om met elkaar te praten en de anderen te ontmoeten.
Soms moeten ze naar de studio om met de presentator te praten. Dit slaan we over maar dat betekend wel dat ze dus weer met zijn allen zijn.

[ bericht aangepast op 18 feb 2014 - 20:02 ]

---

Spoiler alert: you will save yourself

Louis Tomlinson
Ik was helemaal verkrampt. Mijn vingers klauwde in mijn benen, die ik klapachtig vast had gegrepen. Ik nam niet eens de moeite om te proberen te stoppen met huilen. Ik huilde nooit. Ik was altijd degene die het vrolijke bij iedereen naar boven probeerde te halen het altijd positief in te zien. Maar er was hier niets positiefs aan. Ik zou mijn vertrouwde leven kwijtraken en als ik zo doorging zou het me niets verbazen dat Nessa het ook voor gezien hield. Ik hoorde haar nog iets mompelen over thee en pas toen ik zeker wist dat ze terug naar de woonkamer was, verliet een harde snik mijn mond. Ik duwde mijn hoofd tussen mijn benen en raakte al snel het besef van tijd kwijt. Ik wist niet hoe lang ik zo had zitten huilen, maar lang genoeg voor de boiler om koud te worden. Lang genoeg om mijn tranen op te laten zijn en lang genoeg voor mijn lichaam om helemaal te verstijven. En opeens was het over. Het huilen stopte en her gevoel van onmacht en leegte keerde terug in mijn lichaam. Langzaam stond ik op en draaide ik het koude water uit. Alsof er nooit iets aan de hand was geweest. Ik droogde mezelf af en met een handdoek om mijn lichaam liep ik naar mijn kamer. De enge stilte die in het apartement hing negeerde ik en langzaam klede ik mezelf om, de spiegel vermijdend. We moesten dit uitpraten en goed ook. Langzaam liep in naar de woonkamer waar ik luke onrustig voor de voordeur heen en weer zag lopen. Iets wat me meteen zorgen baarde. De lege bank en de twee onaangeraakte koppen thee, maakte het niet veel beter. En de kapstok met maar een jas erop, maakte duidelijk wat ik al dacht. Zonder er bij na te denken trok ik de deur open, maar toen ik de het lege portiek zag, wist ik dat ik al veelte laat was. Ik trok de deur dicht voordat luke kon ontsnappen en stapte in mijn schoenen. Ik greep naar mijn mobiel en belde nessa, terwijl ik mijn jas aantrok. Dit kon ze niet maken.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Nessa Jane Horan
Ik slenterde eenzaam en hopeloos over straat. Ik voelde me verschrikkelijk. Bovenalles voelde ik me enorm schuldig tegenover Lou. Hij had vanaf het eerste moment dat ik het wist het moeten weten, maar ik was te egoïstisch geweest. Ik had te veel aan mezelf gedacht zonder te bedenken wat een inpact dit op hem ging hebben. Mijn leven ging niet alleen overhoop, maar dat van hem ook. Wat was ik stom geweest. In het park liet ik me op een bankje zakken. Dat het hoosde kon me nieteens meer schelen. Mijn tranen die onverminderd bleven stromen sinds ik was weggegaan bij Lou vermengden zich met de regen. Ik voelde me klote, maar dat verdiende ik. Wat ik mijn vriendje had aangedaan was nog veel vervelender. Ik snikte wat en overdacht alles, wat misschien niet zo slim was, maar goed. Ik bleef maar pijnzen. Ergens middenin een gedachte hoorde ik de bekende ringtone uit mijn tas komen. Ik pakte mijn telefoon uit mijn tas en nam op. "Hey Lou." zei ik met een lichte twijfeling in mijn stem. Ik was echt bang voor hoe hij zou zijn. Een emotioneel wrak zou me breken, maar een emotieloze Lou zou me ook heel erg veel pijn doen. Ik voelde me overal schuldig over. Ik kroop nog wat verder in elkaar en bleef zo zitten. Ik wreef verwilderd in mijn ogen om de tranen weg te wrijven terwijl de regen bleef neerkomen. Ik was heel bang dat Lou me nu echt zou verlaten. Ik snapte het zeker ook wel. Ik was de meest verschrikkelijke vriendin ooit. Ik had hem nog niet vermoord, maar dit kwam dicht in de buurt. Ik had op het laatste moment zijn hele leven omgegooit en hij kon er bijna niets meer aan doen. Hij had volgens mij 2 keuzes: Het uitmaken en verder gaan met zijn leven, of bij me blijven en vader worden. Ik hoopte op het tweede, maar ik snapte het maar al te goed als hij voor de eerste optie ging. Voor nu kon ik alleen maar afwachten. Ik haalde mijn neus op en wachtte nerveus af op Louis' woorden.

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik had hier zo geen zin meer. Maar het was niet eens in me opgekomen om Nessa niet achterna te gaan. Hoe kort dit ook nog duurde, ik snapte dondersgoed dat het niet zo door kon gaan. Met mijn telefoon aan mijn oor griste ik nog snel mijn sleutels mee en sloot ik de deur van het apartement achter me. Terwijl ik het trappenhuis inrende. Tegen al mijn verwachtingen in nam Nessa op. Een zucht van opluchting kwam over mijn lippen. 'Nes, waar ben je?' Ik wilde niet laten blijken dat ik me zorgen maakte, maar mijn stem verade me. Hoe kon het ook anders, voor het eerst in al die tijd kon ik totaal geen hoogte van haar krijgen. Nouja, eigenlijk al een stuk langer dus. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. De treden vlogen onder mijn voeten door en ik snelde het apartenmentencomplex uit naar mijn auto. Ongeduldig wachten ik tot Nessa zou vertellen waar ze zat zodat ik haar op kon halen en we terug konden. Het kon me niets schelen of ze het wilde of niet. Ik wilde op deze leeftijd nog geen kinderen en daar had ik ook geen keuze in.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Nessa Jane Horan
Louis zijn woorden en toon verbaasden me. Hij leek wel bezorgd. Ik zuchtte en besloot maar gewoon mee te werken. "Het park, het bankje onder de oude eik." mompelde ik zacht in de telefoon. Ik kon wel hier tegen gaan vechten, maar zolang hij bij me wilde blijven, zou ik dolblij zijn om bij hem te blijven. Het was zijn keuze. Ik hield enorm veel van hem en ik kon dit moeilijk alleen, maar als hij zijn leven wilde houden snapte ik dat ook. Het voelde in elk geval erg fijn dat hij genoeg om me gaf om me in elk geval op te pikken om dit uit te praten. Al zou hij me erna verlaten, maar dan was het ten minste niet via de telefoon. Ik keek naar mijn voeten en wiebelde wat ongemakkelijk met mijn voeten. Ik voelde me hier niet fijn bij, maar het moest maar. Hij werd vader, ik werd moeder, we waren er beiden niet blij mee, maar we konden nu nog maar weinig anders. Adoptie, dat wel, maar dat zou ik echt niet over mijn hart kunnen verdragen. Ondanks dat ze onze levens vernietigden, was ik aan de twee trappende sukkeltjes gewend geraakt. Ik kromp met een zachte kreun in elkaar door een paar harde trappen tegen mijn ribben. En dit zou nog 2 maanden duren. Echt, als dit geen goede voetballers zouden worden wist ik het ook niet meer. Trappen konden ze namelijk al heel goed. Het begon inmiddels jammer genoeg wel pijn te doen omdat ik botten had zitten waar zij hun voeten wilde stoppen.

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik ging bijna op het sieradendoosje zitten, die blijkbaar uit mijn achterzak was gevallen bij het uitstappen de vorige keer. Ik hield het stevig vast, terwijl ik het langzaam opende. Heel even vergat ik dat ik Nessa nog aan de telefoon had, tot ze me vertelde waar ze was. Helemaal omdat ik het niet verwacht had. Als ik weg zou lopen, zou ik namelijk niet zitten wachten op degene waarvan ik juist weg wilde. 'Blijf daar. Ik kom eraan.' Zei ik zacht, terwijl ik naar het kettinkje keek. Het herinnerde me eraan, hoeveel ik van Nessa hield. Het maakte me duidelijk dat we hier samen uit moesten komen. En al was het tinkerbell maar die het me vertelde, ik wist dat het waar was. 'Ik.. Doe geen domme dingen, ik kom eraan. Ik hou van je.' Ratelde ik onduidelijk, waarna ik ophing en het doosje tussen mijn benen legde en de auto starten. Zo snel als de borden en stoplichten me toelieten, reed ik naar het park. Gelukkig was deze niet erg ver en parkeerde ik op de stoep precies voor het bankje waar Nessa opzat. Heel even bleef ik doelloos naar haar kijken, waarna ik me naar het zeiportier boog en deze open gooide.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Welkom terug, trouwens]

---

Bowties were never Cooler

[dankje ik kan alleen niet beloven dat ik weer heel actief blijf. Het gaat nog steeds niet goed met mijn hoofd, maar heb het schrijven zo gemist. ;x haha nee, ik ga gewoon weer proberen goed te reageren ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Nessa Jane Horan
Toen ik hoorde dat hij eraan kwam slikte ik. "Doe alsjeblieft voorzichtig." piepte ik in de telefoon terwijl ik de pijn van mijn ribben verbeet. Bij zijn half onverstaanbare woorden begon ik toch wat te glunderen. Vooral zijn laatste woorden gaven me echt hoop. Hij was zo'n schatje. Mijn eigen droomprins, mijn Peter Pan. "Ik hou ook van jou." zei ik zacht voor ik ophing omdat ik de auto hoorde starten. Ik staarde in het niets en wachtte op Louis. Ik draaide mijn telefoon nog wat tussen mijn vingers. Toen er een auto stopte keek ik op. Ik zag Louis kijken voor hij de deur open deed. Ik stond met enige moeite op en liep naar hem toe. Voorzichtig stapte ik in en trok de deur dicht. Ik keek naar Louis en veegde de natte plukken uit mijn gezicht. Hij was zo lief. Ik boog naar hem toe en drukte een zacht kusje op zijn wang. "Dank je, je bent te lief voor me." mompelde ik zacht in zijn oor. Daarna ging ik weer recht zitten en deed mijn riem om. Ik was hem aan de ene kant heel dankbaar, al was ik ook bang voor wat zou komen. Voor nu bleef ik gewoon stil en wachtte af. Ik hield met heel mijn hart van de eeuwig jonge jongen en wilde hem niet kwijt. Iets waarvan ik nu toch hoopte dat ik hem niet zou verliezen.

---

Bowties were never Cooler