[300] Seeking their Souls II 01 - Speeltopics

Story: Seeking their Souls
Rollen- aka kletstopics: 01 II 02 II 03 II 04
Speeltopics: 01

[ bericht aangepast op 4 juni 2014 - 19:21 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Sakura 'Kaida' Miyamoto || Hoofdwetenschapper

De hele reis naar het eiland had ik bitter weinig gezegd. Ik had niet bepaald een idee waar ik over zou moeten beginnen en het werd er niet makkelijker op gemaakt als je niet zeker was van wie de mensen waren die met je mee reisden. Voor hetzelfde geld was het nieuw keukenpersoneel als de assistenten die tot m'n beschikking zouden staan. Ergens gruwelde ik van het idee dat ik mensen zou kunnen bevelen als ik wilde. Als er iets was waar ik een hekel aan had, dan was het wel daaraan. Hopelijk kon ik een beetje op normale voet leven met de andere wetenschappers. Dat zou alles een stuk aangenamer maken.
Toen ik van de boot afstapte merkte ik dat de anderen al aan land stonden. Nu we buiten waren gaf het me de kans om ze even beter te bekijken. De vrouw was jonger dan ik zelf was, maar dat maakte niet dat ze er niet minder vastberaden uitzag. Ze had een zekere kracht over haar, al kon ik niet bepaald omschrijven wat het was. Ik zou er vast nog wel achter komen. De man was ongeveer even oud en van ons drie veruit de vrolijkste. Ik kon enkel maar hopen dat hij z'n werk serieus nam, zeker als we samen zouden moeten werken. We waren hier misschien om de Beauties te onderzoeken, maar ik had zeker nog een tweede agenda, waar niemand wat vanaf wist maar in tijd hoopte ik dat ik m'n mede-wetenschappers erover kon inlichtte. Het zou fijn zijn om hun hulp te krijgen met wat ik wilde proberen.
Kalm liep ik op het duo af. Ik wist uit de papieren dat we zouden worden afgehaald door een van de bewakers van de Beauties, dus ik was eigenlijk wel benieuwd. Het eiland as hun gevangenis en daar hoorden bewakers bij. Helaas maar waar. Zwijgend stak ik een paar plukken eeuwig opstandig haar terug op hun plek voor ik bij de anderen ging staan. Even keek ik vreemd op toen ik de woorden van de man hoorde die meegereisd was. Blijkbaar wist hij wat, of dacht hij wat te weten. Hij was in ieder geval zelfverzekerd, zoveel was zeker. Niet verkeerd, zolang het maar niet overmoedig werd, want dan volgde roekeloosheid heel dicht.

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Mortefiscera Emeliana Santeria
• Beauty 24, Wilscontrole

      'Wakker worden.'
De woorden van de bewakers galmen nog enkele malen door mijn gedachten – denken over andere zaken had namelijk geen enkel nut, dat had ik gedurende mijn tijd hier in de gevangenis wel geleerd. Volgens mij wist niemand echter dat ik de seconden lag te tellen totdat de twee woorden door de gangen werden geschald – mijn ogen waren op dat moment gesloten, maar mijn geest was al een lange tijd wakker. Ik had nooit goed kunnen slapen op deze rottende plek – het overgrote gedeelte van de nacht lag ik te woelen of simpelweg naar het kale plafond te staren, hopend dat daar tekens op zouden verschijnen welke me konden vermaken.
Wanneer de verlossende woorden van de bewakers kwamen – stond ik op, hulde mezelf in de standaard kledij en bond mijn gitzwarte haren in een simpele vlecht, waarna ik naar de eetkamer schuifelde. Het was iedere morgen hetzelfde – ik keek niemand aan en ik sprak niemand aan ; dat ging ver boven me uit en uiteindelijk werd ik alleen maar bedrogen door de personen welke hier rond liepen.
      Desbetreffende ochtend was echter geheel anders dan normaal – een bewaker in de eetzaal zal rustig te praten, terwijl er meer eten op de tafels stonden dan normaal gesproken. Ik kon het eten geen naam geven ; noch er een geur of smaak aan koppelen, aangezien ik het nog nooit in mijn leven had gezien. Misschien had ik het gezien, zelfs geproefd – maar vrijwel al die herinneringen waren uit mijn gedachten verbannen nadat de wetenschappers me uit de handen van mijn ouders hadden getrokken; die daar niets toe deden.
Stilletjes schuifel ik de eetzaal door – totdat ik uiteindelijk bij mijn vaste plek in de hoek uit kom, waar de muren me konden beschermen en ik iedereen geruisloos gade kon slaan zonder daadwerkelijk op te vallen.
Wanneer ik op de stoel ga zitten buig ik mijn hoofd – wensend dat ik hier op dit moment niet zou zijn.

[ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 18:22 ]

•

Chronos Farrell Nolan Johnston

Iedere dag was hetzelfde, dezelfde routine, dezelfde mensen en dezelfde eindeloze uren alleen in de cel doorbrengen. Veel vrijheid had hij nooit gekend dus deed het weinig met hem, de interesse die hij vroeger had gehad voor de buitenwereld was nog voordat hij opgesloten werd, omdat hij een beauty was, gesneuveld. De eindeloze uren opgesloten op zijn kamer in zijn ouderlijk huis hadden daar wel voor gezorgd. Al ruim een kwartier geleden was hij gewekt door een bewaker maar hij had zich nog niet veroerd. Chronos zijn ogen waren al 15 hele minuten open maar het enige wat ze hadden gezien was de muur waar zijn bed tegenaan stond. De behoefte om zich om te draaien en de kamer te bekijken had hij niet, hij wist maar al te goed hoe dat eruit zou zien. Hij zou de ruimte kunnen uittekenen zonder te spieken. Zijn lichaam kwam in beweging nadat de 16de minuut was verstreken, hij ging staan. Tegelijkertijd met het uitrekken van zijn lichaam flapperden de witte vleugels van Chronos, ook die moesten weer even achterhalen dat ze het nog deden na een nacht slapen. Met langzame passen liep hij naar de badkamer waar hij de wc gebruikte om vervolgens een douche te nemen, dat hij door het douchen zijn vleugels nat maakte was helaas niet te voorkomen, die zou hij straks wel droog schudden. Na de korte douche en het afdrogen dat daar bij kwam kijken trok hij schoon ondergoed, een broek, sokken en schoenen aan. Het aantrekken van een shirt of trui kostte hem te veel tijd waardoor hij dat 's ochtends vrijwel altijd achterwege liet.

Nu Chronos klaar was kon hij het ontbijt gaan bijwonen. Hij had nog maar vijf stappen buiten zijn cel gezet of hij bleef al staan om zijn vleugels droog te schudden, mooi niet dat hij dat in zijn cel ging doen. Hij wist dat de bewakers er niet blij mee waren, de waterdruppels zaten dan weer tegen de muur aan, maar hij bleef de handeling herhalen behalve als hij bovenkleding aan trok, dan deed hij het in de douche. In de eetzaal liet Chronos zijn ogen over de aanwezigen glijden alvorens plaats te nemen op zijn stoel, dat hij met een naakt bovenlijf deelnam aan het ontbijt moesten ze wel van hem gewend zijn. Lichtelijk verrast kijk hij naar het eten dat op zijn bord lag, croissantjes. Dit kregen ze anders nooit, dus zou er wel iets aan de hand zijn. Zonder morren begon hij aan het ontbijt, hij kon weliswaar geen smaak proeven maar het idee dat hij iets te eten kreeg wat van meer waarde was dan dw normale smurrie deed hem goed. Zonder het in de gaten te hebben stond zijn vleugels wat wijder dan de bedoeling was waardoor ze tegen de persoon naast hem aankwamen..

[ bericht aangepast op 26 jan 2014 - 12:29 ]

Stand up when it's all crashing down.

Alicia McBreth || Bewaakster
Hij leek mijn vragen niet gehoord te hebben, dus hield tenslotte maar mijn mond. Wat ik met heel veel moeite klaar kreeg. Na een tijdje voelde ik zachte veren tegen mijn arm aan. Ik keek opzij en ik zag dat Chronos zijn witte veren meer en meer strekten. Ik streek even met mijn handen erlangs.
"Weet je dat je echt hele mooie veren hebt? Als ik zelf een Beauty was, wat ik overigens niet graag wil zijn, want dan zou ik hier gevangen zitten, dan zou ik ook vleugels willen hebben. Dat lijkt mij echt zo heel chill, want dan kan je vliegen enzo. Maar helaas zit je nu hier opgesloten. Ach ja, er valt weinig aan te doen. Maar je moet in vervolg niet meer de gangen nat spetteren, want dan gaan de muren schimmelen. Je doet maar een zak over je vleugels als je je gaat douchen, of je wappert ze maar droog in je cel of op de badkamer. Ik wil het niet meer hebben dat je het op de gang doet. Begrepen?"
Het was ronduit onbeleefd dat hij hier de muren op de gang ging zitten nat spetteren met zijn vleugels, terwijl hij het ook net zo goed ergens anders kan doen. Nu hebben wij, de bewakers, er last om iedere dag de muren weer droog te maken en schoon te maken. Iédere dag weer opnieuw. Ik werd er gek van, want meestal moest ik dat doen, omdat ik de oudste vrouw was van het gezelschap. Nou lekker, dan, alsof mannen dit werk niet konden doen. Zij konden het net zo goed als vrouwen het konden. Misschien moest ik het de volgende keer maar vertikken, dan deden ze het lekker zelf maar. Maar dan zou ik straf krijgen en dat was minder prettig dan de muren afvegen, hield ik me de hele tijd voor. Alsof dat het beter maakte. Ik dacht terug aan de tijd dat ik alles, maar dan ook echt alles, zelf en alleen moest doen. Het was een onprettig leven, het leek wel eeuwen geleden en toch zo kort bij. Dan had ik nog liever het leven als bewaker, met als gevolg iedere dag de muren te moeten schoon maken.

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

| Oh, laat maar. Iemand anders had al op Chronos gereageerd (': |

[ bericht aangepast op 26 jan 2014 - 12:42 ]

•

Maeve Wallis - Assistente

"Het is zeker je eerste keer vandaag? Wees maar niet bang, hoor. Ze doen je niets. Het zijn eigenlijk heerlijke mensen, als je ze al mensen kunt noemen. Misschien kun je maar beter bij iemand blijven, voor de zekerheid, bij mij bijvoorbeeld. Dan zal ik je alles laten zien hoe het hier aan toe gaat. Zoals bijvoorbeeld die man die daar staat, dat is de hoofdbewaker van deze gevangenis. Je hoeft niet bang te zijn hoor, ze zijn hier allemaal heel aardig." Het duurde even voor ik me realiseerde dat de man die zich net had omgedraaid het tegen mij had. Zwijgzaam liet ik mijn ogen over zijn gezicht glijden en vond hem net iets te vrolijk en te sociaal naar mijn zin.
Wanneer hij naar me glimlachte, vond ik het wel zo beleefd om het terug te doen. Alleen verdween mijn glimlach net zo snel als hij was gekomen aangezien ik er ongemakkelijk van werd. "Ja, de eerste keer." Zei ik uiteindelijk tegen de man terwijl ik mijn rugzak die ik eerder met me had meegenomen op de grond zette. "En ik ben niet bang niet voor de Beauties, eerder voor de mensen die ik hier aan zal treffen." Merkte ik droogjes op terwijl ik het boek steviger tegen me aanklemde. Mijn ogen gingen even voor een tweede keer over zijn gezicht voordat ik verder ging met spreken. Ik moest toegeven dat hij niet lelijk was, zijn ogen spraken ze me zelfs het meeste aan maar dit liet ik niet merken. "Je hoeft je geen zorgen te maken om mij hoor. Ik red me wel, dat doe ik altijd."
Mijn woorden waren nog niet koud of iemand anders was er al bij komen staan. Nog een vrouw die mee was gereisd maar doordat ik de hele reis tegen niemand een woord had gezegd, had ik ook geen idee hoe de vrouw of de man heette. Ik had in ieder geval wel het gevoel dat ik hier de jongste was, dat kon misschien wel eens in mijn nadeel spelen. Als ze het wilden, konden ze me met de meest rotte klusjes opzadelen en om eerlijk te zijn had ik daar niet bepaald veel zin in. Ze zouden er waarschijnlijk snel genoeg achter komen dat ik me niet zomaar zou laten doen als dat was wat ze van me dachten. Ik was hier om het onderzoek mee te ondersteunen, niet om het vuile werk op te knappen.
"Aangezien we allemaal aan dezelfde kant staan, lijkt het me het beste dat ik jullie namen weet." Zei ik op een niet al te enthousiaste toon. Ik was hier nu eenmaal niet goed in, dat was ik ook nooit geweest. Om eerlijk te zijn wist ik simpelweg niet hoe ik onbekende mensen moest benaderen. "Ik heet Maeve. Maeve Wallis." Stelde ik mezelf als eerste voor terwijl mijn ogen tussen mijn twee collega's flitsten. Ik negeerde de bewaker compleet, ik vond het al moeilijk genoeg om contact te maken met de twee mensen van op de boot dat ik dit dus ook wel kon missen.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Amora Delgado. ~ Arts/Bewaker
Er zijn veel mensen die zich afvragen waarom het leven van een arts zo druk is. Meestal worden ze boos als een afspraak uitloopt of als ze lang op de wachtlijst staan. Maar wat ze niet door hebben – of ze willen het hoogstwaarschijnlijk niet zien – is dat artsen ook maar mensen zijn.
Het is een van de redenen dat Amora er voor koos om te gaan werken op een wat meer afgelegen plek. Het betekent dat ze naast haar baan als arts ook nog een andere taak heeft, maar dat is beter dan de hatelijke blikken van de onbegrijpende wezens.
En precies daarom kan ze behoorlijk genieten van de rustige ochtenden. Ongeacht wat ze moet doen op een dag, staat ze standaard om zes uur op. Het is verplicht om wakker te zijn voor dat de anderen hun bed uit komen rollen.
Fris en met een kop koffie in haar handen liep ze door de smetteloze gangen van het complex. Aangekomen bij de ‘kliniek’, duwde ze de deur open met haar linkervoet. Het was een standaard ochtendritueel.
De linkervoet hoorde daar bij, als het niet haar linkervoet zou zijn, dan zou ze een vreemd gevoel krijgen.
De deur viel achter haar in het slot, een zuchtje rolde over haar lippen. Het was geen zucht van ongemak, maar eerder van tevredenheid. Als ze elke dag zo haar ochtend kon beginnen, zou je haar niet horen klagen.
Natuurlijk waren er ook ochtenden waarop ze gewekt werd voor haar gebruikelijke tijd. Dan kon het wezen dat er iets fout was gegaan in een van de cellen en daar was ze voor.
Het kopje koffie belandde op het bureau.
Het meubelstuk stond zo’n beetje centraal in de ruimte. Het was groot, gemaakt van eikenhout maar zo rommelig als een bureau maar kon zijn. Naast het bureau stond er niet veel bijzonders in de kamer. Een behandelbed, een kastje met benodigdheden en wat decoratie aan de muren.
Achter het bureau was nog een extra kamertje, daar lagen alle medicijnen opgeslagen. Als de beauties daar bij zouden kunnen komen, dan was het voor haar einde verhaal.
Amora zakte neer op haar stoel en keek naar de dossiers die keurig netjes op een stapeltje lagen. Dat zou ook wel het enige zijn wat op het moment netjes er uit zag. Nu ze omkwam in het werk, werd het een rommeltje. Niet haar schuld.
Ze had zichzelf voorgenomen dat ze deze ochtend aanwezig zou zijn bij het ontbijt van de beauties. Zo zou ze – ze kunnen observeren en er voor kunnen zorgen dat hun dossiers keurig werden bij gewerkt.
Na een klopje op de deur, ging ze die kant op. De koffie bleef verpieteren op het bureau.
Het was zoals elke ochtend. Maar ze zou het niet anders willen.
De lange gang naar het eetvertrek gaf haar altijd een merkwaardig gevoel. Het was groot, het tl-licht gaf een spookachtige indruk en naar haar mening was het te schoon. Maar dat was altijd het probleem met dergelijke gebouwen.
Aan het einde van de gang ging ze naar links. De eetzaal was al in gereedheid gebracht voor het ontbijt, nu was het enkel nog wachten op de beauties zelf.
Ze nam plaats op een stoel, haar klembord op haar schoot. Ze was nieuwsgierig hoe iedereen zich vandaag weer zou gedragen.

Borya Ivanov. – Beauty.
Een gezicht zweefde vaag boven zijn gezichtsveld. De mond van de persoon bewoog langzaam heen en weer. Hij leek niet blij, eerder lichtelijk aangebrand.
Borya’s eerste ingeving was om de man een klap te verkopen, maar dat zou hem vast en zeker niet in dank worden afgenomen. Het was daarom dat hij zichzelf langzaam omdraaide. Het vage beeld verdween van zijn radar en heel even kreeg hij de kans om weer weg te doezelen.
De hand die zijn schouder aanduwde, maakte hem aan het grommen.
‘’Borya, wakker worden. Het is geen tijd voor spelletjes!’ Het was een zware mannenstem die hem tot rede riep.
Grote tegenzin trok door zijn lichaam, terwijl de dag nog nauwelijks begonnen was. Het was altijd leuk om wakker gemaakt te worden door een chagrijn.
Met wat gebrom en gemor duwde hij zichzelf overeind. Het bed waar hij in lag, dat wou hij liever niet verlaten. Al vanaf jongs af aan was Borya liever lui dan moe.
‘We hebben niet heel de dag!’ Ditmaal greep de bewaker hem vast en sleurde hem zijn bed uit. Je had ochtenden waarop het goed ging, maar op een ochtend als deze zouden veel mensen hem achter het behang willen plakken.
‘Rustig maar, zonneschijn. Geef me op zijn minst een tel de tijd om wakker te worden,’ Zijn stem klonk nog schor. Slaapdronken greep hij een trui bij het voeteneinde weg en trok deze aan.
‘Rustig? Ik loop je al vijf minuten aan te duwen maar wakker worden? ho maar! Op den duur heb ik er ook genoeg van. Welnu, deze kant op. Je kent de procedure.’
De bewaker nam hem mee de gang op, hij controleerde hem niet. Dat was voor Borya enkel gunstig.
Zonder verdere instructies af te wachten, brachten zijn benen hem naar de eetzaal toe. Het was niet dat hij berehonger had, maar hij was liever bezig met het ontbijt dan dat hij nog een tel langer bij de bewaker rond moest hangen.
Hij vroeg zich af of het vandaag weer net zo zou gaan als gister. Het was elke dag hetzelfde. Al zolang hij zich kon herinneren leefde hij in deze sleur. En als hij eens probeerde plezier te maken, dan werd dat keihard de grond ingeboord. Jammer. Maar blijkbaar was dat alles wat hij krijgen kon.
Eenmaal hij de eetzaal bereikt had, wierp hij een blik op de persoon in de hoek. Natuurlijk waren bij dit spektakel allerlei bewakers aanwezig die het maar al te interessant vonden hoe een stel wezens wat voedsel naar binnen zaten te werken. Het moest wel de meest gouden baan zijn die men krijgen kon.
Hij nam plaats op een van de stoelen. Wachtend op het vonnis wat hen deze ochtend werd voorgelegd.

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

      Guinevere Kala Irving • Ice • Beauty.

      7 uur.
      Te wachten op enig geluid dat ze me - nogmaals - uit deze cel zouden laten, hoorde ik abrupt voetstappen. Steeds dichter, en dichterbij komen. Daar fixeerde ik me op, terwijl ik in kleermakerszit op bed zat met mijn ijsblauwe poelen gesloten. In het begin lette ik niet op deze geluiden, maar naarmate de tijd vorderde, begon het erin te zitten als een lied. De voetstappen, het gekuch en/of gezucht, het geklingel van de sleutels toen ze mij eruit haalde. Net zoals de anderen. De bekende geluiden martelden me, al begreep ik dat ik dit niet naar mijn hoofd moest laten stijgen. Dat had immers geen zin; ik zou hier nog een lange tijd verblijven, helaas. Mijn geest was al lang en breed wakker, waarschijnlijk nog voordat de anderen hun ogen open hadden. Dit echter, kon ik niet met zekerheid weten, aangezien ik niet bij hen in een cel zat. Toch gebeurde het bij mij de laatste tijd steeds vaker, dat ik geen nachtrust kon krijgen door de omstandigheden. Hoewel het een sleur was geworden, zou ik niet precies weten hoe ik moest reageren als er veranderingen op zouden treden. Op een gegeven moment zou ik er wel in meegaan, alleen tot die tijd hield ik het bij dit. Niet dat ik dit nu aangenaam vond, maar ik zat meer met het feit dat (mocht het wel degelijk veranderen) ik nergens had om naartoe te gaan.
      Wanneer de bewaker mijn cel opende, blikte ik zijn kant niet op; het eerste wat ik deed, was richting mijn spullen lopen om zo make-up op te doen. Altijd al had ik van deze dieprode, rozenkleur gehouden, bedacht ik me, het is zonde dat ik het nu niet meer kan zien. Mijn lippen wreef ik kort over elkaar, alvorens de schelpenketting van het bed te pakken en deze voor luttele seconden vast te houden. Zonder emotie nam ik het in mezelf op, daar was ik in al deze jaren wel goed in geworden, de herinneringen die opkwamen duwde ik echter opzettelijk weg.
      Zo rustig mogelijk kleedde ik mezelf aan, deze man wachtte maar op mij. Enkel de ketting deed ik nog om, onder het shirt welteverstaan, waarop ik met de man meeliep richting de eetzaal. Eenmaal hier gleed mijn blik eerst rond, over de verschillende hoofden van de personen die ik al zo lang ken. Laron, Mortefiscera, Daniella, Borya, Chronos en... Wacht even - mijn lichte kijkers schoten terug naar de persoon die veel op mij leek. Eerst was het nog wel aangenaam dat hij dit deed, nu was het grofweg ergerlijk. Het scheen alsof hij mij wilde bespotten met dit, vanwege het vermaak dat hij hierdoor ondervondt om telkens een ander persoon te worden. Had Rourke wellicht last van zijn eigen uiterlijk, dat hij daarom in een ander individu veranderde? Met een zacht zuchtje dat tussen mijn lippen vandaan kwam, liep ik op hem af, want hoewel hij dan nu als mij eruit zag, was het alles behalve een dame.
      'Is het zo aangenaam om in mij te transformeren, Rourke?' stelde ik hem kalm en op de man af. Lang bleef ik er echter niet staan, als hij dit wilde doen, mocht hij dat van mij. Veel aandacht ging ik hier dan ook niet aan besteden behalve dit zinnetje, dus nadat hij antwoord had gegeven, begaf ik mijn weg naar een verschillende tafel. Aangezien ik ook niet bepaald een persoon was die alle aandacht naar mezelf wilde toetrekken, liep ik richting de zwartharige jongedame, wie in een hoek zat. Mortefiscera, ze was niet iemand die veel praatte, dus besloot ik ditmaal wel wat uit haar te krijgen. Zo ging ik tegenover haar zitten, alhoewel ik eerst naar mijn bord blikte. Croissantjes. Dat herinnerde ik mij nog wel uit het eerste gezin waar ik opgroeide, elke zondag hadden we dit als ontbijt. In het tweede gezin wilde ik dit niet meer, dus at ik het eveneens niet meer. Dit bracht echter wel vragen bij mij op; we hadden voor jaren dezelfde derrie en nu dit eten? Ik kon de smaak dan niet meer erkennen, maar veranderingen brachten bij mij een nerveus gevoel op. Wat zou het personeel voor ons gepland hebben? Er zou iets moeten zijn. Genoeg over dat; ik blikte op naar de jongedame voor me.
      'Hallo Mortefiscera,' begroette ik haar, waarbij er kort een stilte voortduurde. Geweldig, de sfeer was nu al lichtelijk ongemakkelijk. Het was enkel zo vreemd om het gesprek te beginnen als er niets te zeggen was. Waar zou ik het eens over hebben? 'De structuur van je gezicht vind ik bevallig.' Opgelucht dat ik tenminste íets gezegd had, begon ik van het croissantje te eten.

[ bericht aangepast op 26 jan 2014 - 23:11 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Hoofd bewaker • Nikola Gallagher • 38

Ik hield me elke ochtend aan een strakke planning, altijd hetzelfde. Deze keer was het echter anders, maar met veranderingen kon ik makkelijk omgaan. Het begon hetzelfde, ik stond op om 5:00, ging sporten met de attributen die ik ervoor had aangeschaft tot 6:00, waarna ik een douche nam, mezelf aankleedde in een zwarte broek, een zwart shirt en mijn zwarte schoenen, uit een hele reeks die ik ervan had, met lichte variaties. Daarna ging ik ontbijten en liep ik om 6:30 een ronde langs de cellen zonder iemand wakker te maken. Pas om 7:00 kwamen de rest van de bewakers en wekten we alle Beauties, om ze uit hun cel te halen en ze te begeleiden naar de eetzaal voor hun ontbijt.
Dit keer begeleidde ik ze echter niet naar het ontbijt in de eetzaal. Nadat ze wakker waren gemaakt had ik een andere taak. Vandaag kwamen de wetenschappers aan en zou de orde in de gevangenis verstoord raken en alles veranderen. Ik had er geen moeite mee, een paar andere gezichten waren meer dan welkom in dit bestaan. Toch wist ik ook dat anderen het niet met mij eens zouden zijn, vooral de Beauties zelf uiteraard. Een tijd geleden waren er mensen gekomen om het gebouw aan te passen naar de wensen van de wetenschappers, waardoor alles nu klaar was en gereed voor gebruik.
Met enkele speciale sleutels opende ik de deuren die naar buiten zouden leiden. Daar ging ik klaar staan, mijn benen iets gespreid en mijn armen achter mijn rug gevouwen. Ik keek toe hoe de boot dichterbij kwam en er drie mensen uitstapten, twee vrouwen en een man. Ik had hun namen al keurig netjes op een lijstje gehad. Ze kwamen aan land en begonnen met elkaar te praten, waardoor ik in hun richting gelopen kwam en mijn mondhoeken iets omhoog trok in een gedwongen glimlach.
"Ik heet Maeve. Maeve Wallis." hoorde ik de blonde vrouw zeggen toen ik bij ze kwam staan. "Aangenaam, mevrouw Wallis," onderbrak ik hen, waarop ik me tot de andere vrouw richtte. Mijn vreemde accent klonk door in mijn stem. "Dan bent u vast mevrouw Miyamoto," Ik richtte me van haar op de man die er stond. "en de heer Ashling? Ik ben Nikola Gallagher, de hoofd bewaker. Als u mij wilt volgen het gebouw in." Ik knikte en draaide me om zodat ik ze naar binnen kon begeleiden, alle sleutels weer kon gebruiken om alle deuren ertussen te openen en te sluiten. "Uiteraard zullen jullie je eigen set sleutels ontvangen voor jullie beginnen." vertelde ik terwijl ik ze naar de kamers leidde om hun bagage te kunnen dumpen.

Your make-up is terrible

Todrick Ashling || wetenschapper
"Ja, de eerste keer. En ik ben niet bang niet voor de Beauties, eerder voor de mensen die ik hier aan zal treffen.e hoeft je geen zorgen te maken om mij hoor. Ik red me wel, dat doe ik altijd. Aangezien we allemaal aan dezelfde kant staan, lijkt het me het beste dat ik jullie namen weet. Ik heet Maeve. Maeve Wallis." zei Maeve.
Voordat ik mezelf kon voorstellen zei de hoofdbewaker: "Aangenaam, mevrouw Wallis. Dan bent u vast mevrouw Miyamoto en de heer Ashling?"
Ik knikte blij in zijn richting en hij vervolgde: "IK ben Nikola Gallagher, de hoofdbewaker. Als u mij wilt volgen het gebouw. Uiteraard zullen jullie je eigen set sleutels ontvangen voor jullie beginnen."
"Dat zou wel handig zijn ja, zonder sleutels kunnen we niet veel." zei ik tegen hem. Waarna ik tegen Maeve vervolg: "Ik ben inderdaad Todrick Ashling. Weet je dat Maeve een hele mooie naam is? Maar voor mij hoef je echt niet bang te zijn hoor, ik zal je geen haar krenken, tenminste ik zal het proberen. En als je toch hulp nodig zou hebben weet je me altijd te vinden. Uh baas?" ik richtte me tot mevrouw Miyamoto. "Hoe gaan we dat eigenlijk doen of verdelen? Ik bedoel, er zijn acht Beauties en we zijn met z'n drieën. U zal daar vast en zeker wel iets op verzonnen hebben."
Ik vond het een best slimme opmerking van mezelf. Misschien dat we ze om de beurt gingen doen en dat Maeve met een van ons meeging of dat ieder voor zich aan de slag ging. Ik wachtte op het antwoord van mevrouw Miyamoto, omdat ik er nogal zin in had. Zoals ik ook duidelijk aan mijn gedrag liet merken, mijn glimlachje lag nog steeds op mijn gezicht.

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Sakura 'Kaida' Miyamoto || Hoofdwetenschapper

"Ik heet Maeve. Maeve Wallis." zei Maeve. Ik hoorde haar zichzelf voorstellen en besloot dat het maar het beleefdste was om dat ook te doen, toen we onderbroken werden door iemand anders. "Aangenaam, mevrouw Wallis. Dan bent u vast mevrouw Miyamoto en de heer Ashling? Ik ben Nikola Gallagher, de hoofdbewaker. Als u mij wilt volgen het gebouw. Uiteraard zullen jullie je eigen set sleutels ontvangen voor jullie beginnen." Ik knikte even zachtjes toen hij zichzelf voorstelde. Instinctief wist ik dat ik op de een of andere manier hem te vriend zou moeten houden en tegelijk ervoor moest zorgen dat hij niets te weten kwam wat hij niet mocht weten. Het zou niet handig zijn om in de problemen te komen. Ik mocht dan zelf misschien ook vechtsporten kennen, maar hij was een stuk groter dan ik zelf was. Pick your battles carefully. Het was een van de eerste lessen die ik geleerd had toen ik met vechtsporten begon. Moedig zijn was goed, maar overmoed bracht je heel snel in de problemen. En ik had er genoeg gehad.
Kalm liep ik met hem mee naar het gebouw. Uit ervaring wist ik dat ik me beter niet kon moeien in de gesprekken van anderen, maar ik keek wel op toen ik m'n naam hoorde vallen. Het kostte me wat moeite om m'n gezicht in de plooi te houden. Ik was misschien aangesteld als hoofd van het kleine team van wetenschappers, maar ik wilde me helemaal niet als baas of een meerdere opstellen. We waren tenslotte allemaal collega's. Zachtjes grinnikend keek ik hem aan. "Ik ben bang dat mevrouw thuis gebleven is." Ik wilde eerst en vooral dat van de baan hebben. "Dat baas en u en mevrouw gedoe hoeft echt niet voor mij. We zijn tenslotte collega's." Een tel keek ik van hem naar Maeve. Het gold voor hen beide. Als ze gingen u-en en bazen, dan vreesde ik dat ik heel snel dingen zou gaan doen waar ik later spijt van zou krijgen. "Als iemand voorstellen heeft om dingen op een bepaalde manier te regelen, dan mag je dat altijd gerust zeggen hoor. Al stel ik voor om even samen te gaan zitten later vandaag en misschien een paar dingen te bespreken, als dat goed is voor jullie?" Een werkoverleg zou wel zo makkelijk zijn en het zou ons meteen op dezelfde lijn kunnen zetten, zodat we niet naast elkaar gingen werken.
Even ging m'n blik naar de bewaker. "Meneer Gallagher, zijn er misschien nog andere mensen die we het best even kunnen spreken om de nodige info te verkrijgen over hoe het hier allemaal gaat, kwestie van ervoor te zorgen dat we het dagelijkse schema niet totaal in de war sturen met onze aanwezigheid?" Hij was niet bepaald de enige met een accent, al kwam het mijne duidelijk uit een andere taal dan dat van hem. "En is er een dokter of dergelijke aanwezig als ik vragen mag?"

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Mortefiscera Emeliana Santeria
• Beauty 24, Wilscontrole

'Croissant.'
Mijn ogen verwijden ietwat wanneer ik plotseling de stem van mijn vader door mijn gedachten hoor galmen – de herinneringen welke als donderslag bij heldere hemel in mijn gedachten los gelaten worden, zorgen ervoor dat er een verwarde uitdrukking op mijn gezicht ontstaat. Ik zie mezelf – vele jaren jonger – terwijl ik door een tuin ren en uiteindelijk bij een grote en gedekte eettafel kom. De personen aan de tafel komen me allemaal onbekend voor – op de gezichten van mijn ouders na – eveneens als het meeste voedsel, wat ik al die jaren nooit meer heb mogen zien. Als in slowmotion steekt mijn vader een gebold broodje op me af, waarna zijn lippen het woord 'crossaint' vormen.
      'Hallo Mortefiscera.'
Binnen enkele seconden is de verwarde uitdrukking op mijn gezicht verschenen en richt ik mijn gezicht – met wijd geopende ogen – in een snelle flits omhoog om te zien waar het geluid vandaan kwam. Wanneer mijn ogen echter het 'vertrouwde' gezicht van Guinevere – ook wel bekend als 'Kala', alhoewel ik haar eerste naam vele malen mooier vond.
'De structuur van je gezicht vind ik bevallig.'
      Mijn ogen blijven wijd opengesperd staan – nadenkend over haar uitgesproken woorden. De structuur van mijn huid was dus 'bevallig' – waarvan ik niet kon opmaken of dit een positieve opmerking of een negatieve opmerking was. De gezichtsuitdrukking van Guinevere blijft echter geheel serieus – gedurende ze van haar crossaintje begint te eten – waardoor ik mezelf in mijn gedachten toe moet fluisteren dat ze het vast goed heeft bedoeld en uiteindelijk alleen maar een gesprek probeerde op te starten.
'Bedankt – Guinevere,' laat ik dan niet harder als een zachte fluistering over mijn lippen glijden. Vervolgens klap ik mijn kaken op elkaar omdat ik geen flauw idee heb wat ik haar terug kan zeggen. Misschien dat ze prachtige haren had? Waarbij ik altijd het idee had dat ik de perfecte kleur ervan kon onderscheiden – zodat het even leek alsof ik mijn kleurenzicht geheel weer terug had? Hoogstwaarschijnlijk zou het een zwakke imitatie zijn van haar om een compliment te geven ; waardoor ik besluit het binnen in mezelf te houden en wanhopig op zoek te gaan naar iets anders om het 'gesprek' op gang te laten komen.
      'Dit is een croissant –' flap ik er dan geheleel onbewust uit, waarna ik mijn blik kort op mijn broodje richt. Debiel dat ik was – begon er iemand tegen me te praten, ging ik het soort brood benoemen dat er op ons bord lag.
Uiteindelijk glijdt mijn blik licht fronsend naar de bewakers, waarna ik ze ietwat angstig op Guinevere's gezicht richt. 'Wat denk je dat ze vandaag van plan zijn met ons?' fluister ik, nog zachter dan normaal gesproken.

[ bericht aangepast op 28 jan 2014 - 9:27 ]

•

Bryan Heath Ashkov

Toen ik mijn bed uitkwam trok er een steek door mijn voorhoofd heen. Iets wat ik wel vaker had in de ochtend. Met een zucht hees ik me mijn bed uit. Het was nog vroeg in de ochtend, de tijd waarop ik meestal opstond om voorbereidingen te treffen.
Zodra ik me aangekleed had was ik met grote stappen naar de eetzaal van de Beauty's toegelopen om te helpen met het dekken van de tafels die er stonden. Na een tijdje zag ik de eerste mensen al binnen komen. Waaronder Mortefiscera, ze kwam echter even later weer binnen lopen. O, Rourke was toch niet weer van gedaante verandert. Ik had er een hekel aan als hij dat deed, want ik kwam er dan nooit achter wie - wie nou was. Maar aangezien de ene Mortefiscera naar de ander liep en iets zei en toen weer wegliep ging ik ervan uit dat - dat de echte Mortefiscera was.
Even ging er een hand door mijn haren heen toen ik de zaal rondkeek, de Beauty's waren nog steeds naar binnen aan het komen. En waarschijnlijk kwamen de laatste Beauty's er ook weer aan.
Ik wist dat er vandaag wetenschappers zouden komen kijken naar hun, dat was de reden waarom het eten nu anders was dan anders. Veel aandacht besteedde ik daar echter niet aan want toen ik merkte dat de andere bewakers het hier wel onder controle hadden liep ik even weg naar mijn kamer. Mijn mobiel lag op mijn nachtkastje en ik had al snel het nummer van mijn zusje te pakken.
De telefoon ging een paar keer over voordat ze opnam.
"Hé zusje," zei ik met een glimlach op mijn gezicht, ook al zag ze dat niet. De vrolijke stem van mijn zusje kwam mijn oren tegemoet en even praatten we met elkaar. Toen werd het weer tijd voor mij om terug te gaan voordat ik problemen kreeg. Na mijn zusje gedag gezegd te hebben hing ik weer op en liep terug naar de eetzaal van de Beauty's toe om vervolgens maar wat om me heen te kijken. Veel had ik op het moment niet te doen.

[ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 19:26 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Rourke Ryan Reid – Aarde • Beauty.
Het duurde al te lang voor er enkele verandering in schot kwam en alhoewel hij niet zo'n persoon was om bij het eten in slaap te vallen, ondersteunde hij toch zijn hoofd door zijn hand. Hij had geen honger en hij zat maar in het eten te porren met zijn vinger. Niet wetend wat hij nu moest doen. Hij moest eten, dat wist hij, maar hij was met zijn gedachten heel ergens anders bezig.
      Hij was nieuwsgierig naar wat er vandaag zou gebeuren en waarom ze nu zulk luxe voedsel kregen. Zouden er misschien nieuwe mensen komen? Waarom zouden die komen? Hij wist er niks vanaf, maar dat maakte het des te meer leuker en spannender. Ze wilden indruk maken dat was zeker, maar waarvoor waren die hier?
Eindelijk waren er nieuwe mensen die hij dan zou leren kennen – eindelijk was er eens wat verandering voor hem in het dagelijkse schema dat hij had: het om 7 uur gewekt worden, zich wassen en opgehaald worden voor het ontbijt om 10 voor 8 uur, waarna de lunch dan om 1 uur begon, etc.
Al kon hij niks voelen, maar hij voelde een opwindend gevoel wel naar zijn hoofd stijgen. Het was iets van zijn eigen karakter, hij kon er niets aan doen. Zo was hij gemaakt. Als hij dan eindelijk erachter kwam dat hij iets nieuws mee zou maken, dan werd hij nieuwsgierig en misschien zelfs hyper.
'Is het zo aangenaam om in mij te transformeren, Rourke?' Hoorde hij abrupt een vrouwenstem zijn gedachten verstoren. Hij keek ietwat verdwaasd op, maar zag echter alleen twee verschillende schakeringen in het haar – iets wat hij nu ook had. Hij krulde zijn lippen en wist dat het degene was waarin hij was veranderd, Guinevere. Ach, wat kon hij anders? Hij was een kameleon; zo hadden zijn ouders hem aangevraagd. Waarom wist hij toentertijd niet, eigenlijk nog steeds had hij er geen enkele idee van, maar hij vond het niet meer zo vervelend als vroeger.
      Hij herinnerde zich nog wel een dag dat hij voor de spiegel stond en er als een totaal ander iemand uitzag. Hij had zich kapot geschrokken en dook weg, waarna hij er even later weer de moed voor kreeg om te kijken en zag dat hij weer iemand anders was – die hij een dag van tevoren had ontmoet. Het was omdat hij nog moest groeien en ontwikkelen, had zijn moeder gezegd, maar hij vond het vervelend.
Hij zag vanuit zijn ooghoeken iemand naast hem komen zitten en hij keek blij op met een grote glimlach op zijn gezicht. “Borya!” Hij keek naar zijn gezicht en zijn glimlach veranderde, waarna hij zijn wenkbrauwen had gefronst. Hij wist dat Borya niet zo van de ochtenden was, maar de opwinding sloeg hem om de oren en hij wilde het delen met iemand. “Er komt verandering, Borya! Goed hé!” Zijn ogen straalden en hij sloeg een arm om de schouder van Borya wanneer hij zijn blije gezicht weer tevoorschijn haalde. “Misschien dat ze toch zien dat we geen bedreiging zijn.”
      Hij was een positief, bruisend iemand en zag niet snel de negatieve dingen, maar hij had zo zijn eigen dromen en verwachtingen van dingen. Hij had al die jaren gehoopt, gedroomd, dat ze eindelijk zagen dat ze geen bedreiging waren of dat ze iemand iets zouden doen. Ja, ze waren sterker, sneller en hoorden beter, maar dit betekende nog niet dat ze zich beter voelden dan de mens en hen iets aan wilden doen. Hij hield van zijn ouders, hij wilde hen niets aandoen.
      Een bekend, vrouwelijk gezicht zag hij voorbij komen en er kwam een idee in hem op. Het was Daniella. Hij dook onder de tafel, wat hij zelf best al soepeltjes deed. De lange haren die hij nu bezat, waren langzaam aan het veranderen in een kleur die hij voor bruin aan gokte – net zoals de ogen waren ze hierin veranderd. Eenmaal hij ook wat meer kleur in zijn huid had gekregen, kwam hij weer boven en had hij zijn hand op Boryas schouder gelegd. “Dit word leuk.” De enthousiasme was hem naar het hoofd gestegen.
Voor hij er verder nog over na ging denken of het überhaupt een slim idee was had hij het eten al in zijn handen, ging hij op de stoel staan, had het al in meerdere stukjes getrokken en begon het eten te gooien. Hij lette niet op waar het neerkwam, maar hij zag de jam tegen de muur aan belanden en zelfs tegen sommige bewakers aan komen. “Voedselgevecht!” Had hij zijn stem lichter gemaakt, proberend om een meisje na te doen, wat er misschien zelfs wat schel uitkwam en hij had zijn handen omhoog gehouden om er een rock teken van te maken.
De jam plakte ietwat aan zijn handen, maar dat maakte hem niets uit. Hij zou hier vast niet mee weg komen, maar ach, hij moest er toch zijn lol kunnen maken. Straf kon hij altijd krijgen, want ze mochten hier zowat niets.
Hij dook snel weer onder een tafel en zijn eigen korte haar kwam terug.

[ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 19:44 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Eduard Novak - Bewaker

Nog half slapend slofte de man door de gangen naar de eetzaal waar hij snel zijn ontbijt naar binnen zou kunnen werken voordat de dag fatsoenlijk zou gaan beginnen. Zijn blauwe ogen stonden nog altijd wat dof toen hij met een ander de Beauties uit hun cellen was gaan halen en zelfs nu drong alles nog niet echt fatsoenlijk tot hem door. Misschien was het niet zo'n goed idee geweest om 's nachts nog wat te lezen en was hij gewoon veel vroeger moeten gaan slapen. Subtiel leunde Eduard tegen de muur achter hem om zichzelf helemaal overeind te kunnen houden en met moeite wist hij zijn ogen open te houden. Om toch maar alert te kunnen blijven, drukte hij zijn nagels in zijn handpalm. Niet dat zijn nagels lang genoeg waren om hem echt pijn te kunnen doen, maar het hielp toch een beetje. Het feit dat een van de Beauties ineens op de bank ging staan en met voedsel begon te gooien, zorgde er echter voor dat de vermoeidheid in een klap leek te verdwenen en verbaasd keek hij even naar het meisje. “Daniella,” kwam er wat geschokt over zijn lippen terwijl zijn blauwe ogen zich iets verwijdde vanaf het moment dat er een stukje brood tegen zijn gezicht aankwam en wat jam achterliet. Voor een kort moment bleef Eduard verstijft op zijn plek staan voordat hij zichzelf wist te herpakken en met grote passen liep hij naar de plaats waar de startster van het voedselgevecht zich normaal zou moeten bevinden. Een lichte frons verscheen dan ook in zijn voorhoofd toen hij alleen Borya zag zitten en Danielle helemaal aan de andere kant van de tafel spotte. Voor zover hij wist kon het meisje zich niet zo snel verplaatsen, dus moest er een andere verklaring voor zijn. Die verklaring kwam al snel bovendrijven toen Eduard iets onder tafel zag bewegen en zijn mondhoeken krulden om in een lichte glimlach toen hij Rourke spotte. “Ik ga ervanuit dat je je gewoon verveeld en het daarom nodig vond om een heel voedselgevecht te starten?” Er was een lichte afkeuring in zijn stem te horen terwijl hij even met zijn hand langs zijn wang streek om het plakkerige goedje er toch voor een deel af te halen. Hij had eerlijk gezegd geen idee of de anderen nog altijd dachten dat het Daniella was geweest die begonnen was, maar zolang het meisje niet teveel problemen kreeg zou hij niet diegene zijn die het zou gaan verklappen. “Je weet dat je jezelf in de problemen brengt toch?” Ondertussen had Eduard zich al half op de bank laten zakken terwijl hij Rourke bleef aankijken. “Al moet ik zeggen dat een beetje ‘actie’ zo nu en dan ook geen kwaad kan.” Nee, hetgeen dat hij nu zei didn’t make any sense, maar hij was altijd wel een van de rare, vriendelijkste bewakers geweest voor zover hij wist.

[big flut, maar ik moest iets posten...]

[ bericht aangepast op 30 jan 2014 - 13:29 ]

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher