• Genre: Sci-fi, Slic of Life
    Woorden per post: Minimaal 300
    Tempo: Langzaam
    Taal: ABN
    Leeftijd: 16+ toegestaan
    Inspringen: Dit kan altijd, PB me dan even (:
    Regels:
    • Huisregels
    • De 'RPG-regels'
    Seeking their Souls
    In het jaar 2147 ontdekte een groep wetenschappers in Londen een nieuwe manier om leven te creëren. Door het manipuleren van het DNA van een foetus en deze buiten de baarmoeder te laten groeien konden ze een 'perfect' mens schapen. Deze mensen zouden geen imperfecties hebben en alleen hun oogkleur kon al elk mogelijke kleur hebben, aangepast op wat de 'ouders' wilden. Rijke ouders van over de hele wereld bestelden één van deze 'Beauties', zoals zij werden genoemd, en uiteindelijk werden er 32 gemaakt. Een jaar later werden de eerste zes Beauties geboren, één op elke 13e van de maand. In het begin leek alles perfect, maar dit duurde niet lang...

    In 2155 ontwikkelde een Beauty een 'gift'. De jongen was een prototype geweest en stond bekend onder de naam Zero. Hij was opgegroeid in Engeland en op zijn zesde verjaardag raakte hij buiten bewustzijn, toen hij daarna wakker werd had hij een stem die niet eigen was en sprak hij de volgende woorden:


    "Door een man zonder hart geschapen
    Deze wezens oh zo fragiel
    Moeten opnieuw worden verbonden
    Met hun lang verloren ziel"

    Elke keer dat hij hierna oogcontact maakte met een Beauty deed hij een voorspelling. Toentertijd begreep niemand zijn woorden, maar zodra de Beauties één voor één zes jaar werden, drong de betekenis van de woorden tot iedereem door. Elke Beauty ontwikkelde een gift, sommigen konden een element besturen en anderen konden wonden doen verdwijnen of mensen hun eigen wil opleggen. Men raakte in paniek door deze rare ontwikkeling en al gauw begonnen mensen de dood van de kinderen op te eisen, want het was duidelijk dat deze kinderen té sterk werden. Naast hun gift waren ze ook sterker en sneller dan normale mensen, maar dit alles had ook een keerzijde. De kinderen verloren hun reukvermogen en mogelijkheid tot het proeven van dingen, ook werden zij kleurenblind. Ze waren een deel van zich verloren, hun ziel en zij zouden deze terug moeten vinden zoals Zero hun had verteld. Dit zou enkel lukken als zij de juiste persoon zouden vinden en deze zouden kussen.
    Niet lang nadat de jongste Beauty zes jaar werd greep de overheid in. In de nacht van 3 mei werden overal ter wereld de Beauties bruut opgeschrikt en meegenomen naar een gevangenis in de Indische Oceaan, een gevangenis speciaal voor hen ontwikkelt. Er waren vier gevangenissen en ieder hield zes Beauties. De kinderen kregen handschoenen om van een speciaal materiaal die voorkwam dat de kinderen hun gift konden gebruiken.

    Het is nu 2167 en de meeste oudste Beauties bereiken binnenkort hun leeftijd van 20 jaar. Zij zijn dan bijna officieel volwassen volgens de wet, maar hun toekomst ziet er somber uit. In deze RPG volgen we de Beauties en hun problemen met o.a. hun gift, het vinden van de persoon die hun zou helpen bij het terugvinden van hun ziel en met hunzelf.


    Story: Seeking their Souls
    Rollen- aka kletstopics: 01 II 02 II 03 II 04
    Speeltopics: 01


    Lijst om mee te doen:
    De lijst die je moet invullen voor je rol vind je hier.
    Voel je vrij dingen toe te voegen als je dit wilt.

    Rollen:
    Voor meer informatie, zie de story.
    Beauties: Op volgorde van oud > jong
    02: Chronos Farrell Nolan Johnston - Lucht - Goldenwing II 2,8
    03: Borya Ivanov - Elektriciteit - Valyrian II 1,7
    05: Rourke Ryan Reid - Aarde - Gaikotsu II 2,3
    09: Daniella Jonathan - Aarde - BastiIIe II 1,1
    11: Guinevere Kala Irving - Ijs - Hiraeth II 2,7
    13: Laron Caldre Barrineau - Ijs - Yoda II 2,2
    • Vrij!
    • Vrij!

    Bewakers:
    Hoofd v/d bewakers:
    • Eduard Novak - 37 - Cashby II 1,8
    • Amora Delgado - 20 - Valyrian II 1,7
    • Vrij!

    Wetenschappers:
    Het hoofd: Vrij!
    • Vrij!

    [ bericht aangepast op 4 juni 2014 - 19:21 ]


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Mijn topics!*O*


    Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

    > Mijn topics.


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Lucrezia schreef:
    Mijn topics!*O*


    The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

    | M.T. |


    •

    Morticia schreef:
    > Mijn topics.


    -Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

    Morticia schreef:
    > Mijn topics.


    Stand up when it's all crashing down.

    my topics


    "Nothing is True. Everything is Permitted"

    Morticia schreef:
    > Mijn topics.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Alicia McBreth || Bewaakster
    Ik wreef door mijn ogen. Ik had vandaag weer eens heel vroeg opgestaan. Vroeger hield ik hier niet van, maar sinds ik hier was komen werken was ik dit gewoon gaan vinden, maar nog steeds waren vroege ochtenden niet mijn favoriete dingen. Maar werk was werk en ik hield me aan mijn plicht. Ik keek even naar de Beauty naast mij en die zag er ook niet echt zo heel uitgeslapen uit, terwijl die langer in bed had mogen liggen terwijl wij ons moesten wassen en ontbijten en dat soort dingen. Waarom konden we niet gewoon tegelijk opstaan, dat ging toch ook net zo gemakkelijk? Blijkbaar niet, anders was het wel zo geweest. Ik keek naar het bord van de Beauty en voelde mijn buik een beetje rommelen. Ik had weer eens te weinig ontbijt gehad wegens tijdgebrek. Ik keek ook naar de geboeide handen van de Beauty en keek toen naar mijn handen, ik was blij dat mijn handen niet geboeid waren. Ik wilde een gesprek met de Beauty aanknopen omdat zoals gewoonlijk ik weer eens zin had om te praten en ik mijn mond niet kon houden. "Heb je lekker geslaoen?" vroeg ik. "Wist je dat vandaag de wetenschappers komen?" Natuurlijk wist die dat anders hadden ze nu niet zo'n 'uitgebreid' ontbijt. "Heb je er zin in?" Weer zo'n domme vraag natuurlijk had die geen zin erin. Waarom zou ie ook?

    Todrick Ashling || Wetenschapper
    We waren net van de boot afgestapt en we werden afgehaald door de hoofdbewaker van deze gevangenis. Dit was voor mij niet de eerste keer dat ik hier was, maar toch was ik opgetogen. Ik stapte met grote, vrolijke stappen vooruit. En ook al was dit niet de eerste keer ik keek toch mijn ogen uit. Ik vond dit echt een mooi eiland, een mooie locatie voor zo'n gevangenis. Ik hield ervan om met de Beauties om te gaan. Ze waren zo... zo anders, zo fantastisch, zo speciaal. Maar dit mocht ik natuurlijk niet laten blijken want dan had ik ze zitten. Ik streek even door mijn haren en merkte dat ze nog los zaten. Ik pakte een elastiekje en zette het vast in een knotje. Ik had mijn haar meestal meisjesachtig, wat mij nogal gay maakte, wat ik niet was. Ik hield er gewoon van om lang haar te hebben, het stond mij ook goed. Ik viel meestal niet al te slecht bij de vrouwen, waar ik ontzettend van hield. Ik hield gewoon van vrouwelijke aandacht. Ik was er bijna aan verslaafd. Ik moest mij inhouden om niet te gaan springen, ik hield er zo van om hier te zijn. Vroeg mij niet waarom want dan kreeg je een heel verhaal over je heen wat nergens op sloeg en ik zou het je toch niet gaan vertellen. Zo was ik nu eenmaal. Ik hield liever alles voor mij zelf, ondanks mijn ADHD, ik hield van mijn ADHD, daardoor was ik altijd zo vrolijk, en daar hield ik van. Ik hield van vrolijkheid. Vrolijkheid was mijn leven. Mijn lijfspreuk was dan ook: het leven is een regenboog. En ik probeerde het ook zoveel mogelijk waar te maken.

    (Is er een Beauty vrij voor Alicia?)

    [ bericht aangepast op 25 jan 2014 - 21:55 ]


    ~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

    Lucrezia schreef:
    Mijn topics!*O*


    Your make-up is terrible

    Morticia schreef:
    > Mijn topics.


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    Rourke Ryan Reid, aarde • Beauty.
    Het was 7 uur, dus tijd om op te staan, je te wassen en aan te kleden. Voor ik ging douchen pakte ik mijn gewichten en bewoog ik ze heen en weer, waarna ik enkele sit-ups en push ups deed.
    Elke dag begon een sleur te worden, want de meeste tijd van de dag zag ik deze vier grijze muren rondom mij. Ik probeerde van elke dag iets goeds te maken, maar naarmate de tijd langzaam voorbij kruipt word dat afgezaagd met de dingen die ik bedacht. Daarbij helpen de handschoenen ook niet veel. Anders was ik hier allang weggegaan.
          Ik pakte een handdoek en liep naar de douche om mezelf te douchen. En met dat ik klaar was met douchen, een hemd, ondergoed en een broek aantrok, begonnen de vormen al te komen.
    Een tintelend gevoel overkwam mij. Het korte, donkere haar dat ik had begon te groeien tot het bij de twee rondingen op mijn borstkas stopte; een half deel begon wit te kleuren en ik zou mij zorgen moeten maken als het echt van mezelf was, aangezien ik heus niet zo oud was, maar dit was het echter niet.
    Mijn postuur was langzaam aan het krimpen tot een lengte van 1.60 en mijn getinte huidskleur werd bleker – zo wit als de helft van de haarkleur die ik nu bezat; lelieblank. Piercings poften zich op in mijn gezicht met dat ik naar beneden richting de slippers keek, die ik nu aandeed.
    Ik liep naar de deur toe voor de bewaker mij zou op komen halen. Er vormde zich een glimlach met de felrode lippen die ik nu bezat.
          Ik werd uit mijn cel gelaten, meer dan dat vond ik het niet, en liep samen met de bewaker langs de andere cellen – waar ook zij zou zitten, mijn tweeling. Ik glimlachte vermakelijk. De bewaker had nog raar opgekeken, maar ik had enkel mijn wenkbrauwen kostelijk opgetrokken.
    8.00uur. Het werd eens tijd. Ik kreeg niet voor niets zo'n lichaam. Al kregen we nooit echt genoeg eten, keek ik nu raar op toen ik de croissantjes zag liggen. Ik wilde mijn mond openen, maar bedacht me dat ik nu een meid was – het was beter als ik mijn mond dichthield. Wat was dit? Wat hadden ze voor plan bedacht? Ik zou rustig en kalm afwachten.

    [ bericht aangepast op 25 jan 2014 - 22:22 ]


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Laron - Beauty - IJs

    Ik staar vermoeid naar mijn bord met eten. Zoals gewoonlijk was het weer eens vroeg geweest en de late uren van de afgelopen dagen hebben hun sporen achter gelaten. Ik voel gewoon dat ik chagrijnig ben, niet zo'n klein beetje ook. Het feit dat we hier zitten als schoothondjes voor wetenschappers die ons komen onderzoeken, helpt daar niet echt bepaald bij. Ik zucht en por tegen mijn half opgegeten broodding.
          Ik herinner me ze nog van vroeger, croissants. De smaak, geur en textuur ben ik echter vergeten. Ik weet wel dat het ooit een standaard onderdeel van het ontbijt was. Nu is het niet meer een klomp waarvan ik de consistentie en smaak niet eens weet. Ik zucht lichtjes en kijk rond me heen. Zoals gebruikelijk zoek ik onbewust naar plekken om me terug te trekken of plekken waardoor ik kan ontsnappen. Die er in deze zaal niet zijn. Ik frons als ik naar het ontbijt van de rest kijk, wat identiek is aan het mijne. Het was allemaal een grote show voor de wetenschappers die vandaag aan zouden komen. Natuurlijk wist ik dit al lang voordat ze het ons lieten weten. Bewakers praten nou eenmaal en als er iets te weten te komen is, dan zal ik er achter komen. Als er echter ook maar iets is waar ik vandaag geen trek in heb, dan zijn het mensen die nog wat meer in mijn leven komen porren.
          Ik zucht en wrijf vermoeid in mijn ogen. Ik laat mijn eten maar met rust, voordat het een hoopje drab met kruimels wordt. Mijn hoofd vindt de schouder van de persoon die naast me zit en ik kijk met grote ogen naar haar op.
    "Vind je vast niet erg, of wel Dani?" Bij haar ga ik er meestal van uit dat ze niet meteen drie meter in de lucht springt van lichamelijk contact. Of mijn hersenen probeert in te slaan. Sommigen hier zouden dat zo kunnen doen. Ik zucht lichtjes en besluit maar gewoon zo te wachten. Heb ik tenminste nog iets van rust, zelfs al heeft het niet te maken met een bed.


    If you don't stand for something, you'll fall for anything.

    Maeve Wallis - Assistente

    De hele rit had ik geen woord gewisseld met iemand. Deels omdat ze mijn tijd niet echt waard leken en deels omdat ik hen toch niet kende en ik me niet onsterfelijk belachelijk wilde maken. Dit alles was nieuw voor me, ik wist niet goed wat ik er van moest verwachten en ook niet hoe alles in z'n werking zou gaan. Toch had ik ergens het gevoel dat ik de juiste beslissing had genomen. Dit project kon me misschien afleiden van de nachtmerries die me 's nachts wakker hielden en het gemis van de familieleden die ik kwijt was. Dit was misschien wel een nieuw begin. Ik was klaar voor een nieuwe start te maken en een nieuw leven te beginnen dat misschien niet zo desastreus was dan het huidige.
    Natuurlijk zat ik met vele vragen, ik wilde graag weten wat er allemaal tot mijn takenpakket hoorde, wie ik allemaal zou ontmoeten en vooral hoe de Beauties leefden. Ik had al eerder van hen gehoord, maar dit zou de eerste keer zijn dat ik hen ook in levende lijven zou zien en daar keek ik dan ook naar uit. Net als iedereen, kende ik de typische verhalen omtrent deze mensen wel, de geruchten gingen maar al te vaak de ronde. Ze zouden gevaarlijk zijn, moordlustig, gewetenloos, manipulatief maar bovenal bloedmooi. Ergens geloofde ik er niets van, op dat laatste na dan. Ze hadden hun naam immers te danken aan hun mooie uiterlijk. Dat wist zelfs het kleinste kind.
    Ik was er van overtuigd dat de mensen gewoon bang waren voor het onbekende. Dat waren ze altijd al geweest en dat zou waarschijnlijk ook niet snel veranderen. Tenzij ze met één of ander mirakel op de proppen kwamen, iets wat ik ten zeerste betwijfelde. De mensheid stak nu eenmaal zo bekrompen in elkaar, dat was tevens ook één van de vele redenen waarom ik niet zo erg gesteld op ze was en dit waarschijnlijk ook nooit zou zijn.
    Een kleine zucht ontsnapte uit mijn mond terwijl ik opstond van de plek waar ik al die tijd had gezeten. Hierbij sloeg ik mijn boek dicht, klemde dit onder mijn arm en ging naar het dek. De koele lucht kwam me tegemoet en een kleine, haast onzichtbare glimlach verscheen op mijn gelaat. Het deed me goed om eindelijk nog eens buiten te komen. Ik haalde een diepe teug adem, liet mijn ogen even ronddwalen over de plek waar we waren aangekomen en kwam al snel tot de conclusie dat het tijd was om voet aan wal te zetten.
    Mijn hart maakte een klein sprongetje van opwinding terwijl ik het trapje af ging maar uiterlijk had ik een uitgestreken gezicht. Voor me liep een man die met grote, vrolijke passen aan land kwam, iets wat ik er persoonlijk redelijk vreemd uit vond zien. Had hij hier plezier in? Ik kon me niet meteen inbeelden dat dit project iets was om vrolijk van te worden, zeker niet wanneer ik het gebouw in het vizier kreeg.
    Wanneer ik eenmaal van het trapje was gekomen, zag ik dat iemand ons op stond te wachten. Ik besefte dat ik nu niet meer terug kon krabbelen, hoe erg het ook zou worden.


    Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

    Todrick Ashling || Wetenschapper
    Ik stond nog steeds te trampelen op mijn voeten. Ik had er zo veel zin in vandaag. Ik draaide honderdtachtig graden om mijn as om te zien wie er nog allemaal volgden. Toen ik eenmaal was omgedraaid zag ik een vrouw staan, die niet zo heel zeker uit haar ogen keek.
    "Het is zeker je eerste keer vandaag? Wees maar niet bang, hoor. Ze doen je niets. Het zijn eigenlijk heerlijke mensen, als je ze al mensen kunt noemen. Misschien kun je maar beter bij iemand blijven, voor de zekerheid, bij mij bijvoorbeeld. Dan zal ik je alles laten zien hoe het hier aan toe gaat. Zoals bijvoorbeeld die man die daar staat, dat is de hoofdbewaker van deze gevangenis. Je hoeft niet bang te zijn hoor, ze zijn hier allemaal heel aardig."
    Ik glimlachte mijn scheve glimlach naar haar. Ze zag er niet verkeerd uit met haar blonde haar en blauwe ogen. Het leek wel alsof ze vanuit Scandinavië naar hier geapporteerd was. Ze liet me een beetje denken aan van die boerenmeisje met twee vlechtjes in hun haren die iedere dag hard moesten werken. Dan kon zij blij zijn dat ze hier was, of toch niet. Volgens mij was ik de enige die dol was op de Beauties. Ze konden soms wat chagrijnig zijn, ja, maar dat mocht de pret niet drukken voor mij. Ze waren en bleven nog steeds wonderlijke wezens, om te onderzoeken en om mee om te gaan. Ik was mezelf er nog steeds dankbaar voor dat ik deze baan had genomen toen deze mij werd aangeboden. Moeder zou zeker trots op mij zijn geweest. En vader, nou, dat wist ik eerlijk gezegd niet, wat hij er van vond. Ik had al in geen jaren contact met hem, en het stond ook niet te gebeuren dat ik we weer contact met elkaar zouden krijgen. We konden niet zo heel goed met elkaar opschieten, dus hadden we het moeizame contact in het begin, na moeders dood, maar laten varen. En nu leek het alsof er nooit iets was geweest.


    ~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||