[300] The Tv-Show ||Speeltopic 1|| - Speeltopics

Ben jij tussen de 16 en 21 jaar oud, en heb je altijd al gedroomd in een film te spelen? Meld je aan via www.inthemovie.com en wij nodigen vier jongens en vier meiden, totaal onervaren, uit om mee te spelen in onze film!

Zal de droom van de acht jongeren uitkomen? Zelf denken ze van wel en melden zich, vol enthousiasme, aan. Tot hun grote verbazing worden ze uitgekozen en worden ze van huis opgehaald en naar de locatie gebracht.
Aangekomen op de locatie krijgen ze instructies en worden ze per busje naar de plek van filmen gebracht. Maar wanneer ze daar aankomen en uitgestapt zijn, rijd het busje met een noodvaart weg. Ze zijn in de val gelopen. Hoewel ze niet verwachten dat ze nog in een film spelen, is dat fout gedacht. De jongeren zijn deel van een reality show genaamd; We know how to survive.
De jongeren moeten zien te overleven in het beboste terrein terwijl, zonder dat zij het weten, er camera's op hun gericht zijn.
Liefde, haat, vriendschap, leugens en teamwork spelen een grote rol in deze show.

~De story
~Rollentopic

Rollen;
Jongens; NOG EEN PLEK!
~ Emrys Einion Cyffin||17||RlN||
~ Jake Dylan Cooper||17||quin98||
~ Sergio Rafael Madiedo||20||IcanBreathe||
~ Sem Varrell||21||Chiroptera||

Meiden; VOL!
~ Isabeau Sky Ferina||16||Enface||
~ Eos Meraya Aquilon||18||Maximesa||
~ Raven Ariana mcCalley||20||Eavan||
~ Alexandra Udinov||20||Tonkin
~ Alaska Swan||19||MiIls

Regels;
- Leeftijden verschillend graag!
- Ik wil het liefst wat ervaren rpg’ers, en mensen die gemotiveerd zijn
- Maximaal 1 personage per account
- Géén perfecte personages. Iedereen heeft zijn minpunten wel
- Geen ééndagsvliegen die na een paar reacties of topics al stoppen
- Er is een minimum aantal woorden en dat is 300. Ik wil dat je, je eraan houd. Halve zinnen tellen niet! Gebruikt omgeving, gedachten etc.
- Naamsverandering doorgeven
- Alleen meedoen wanneer je het zeker weet
- Bestuur alleen je eigen personage.
- OOC tussen haakjes of in het praattopic
-Alleen RlN opent nieuwe topics. Tenzij anders vermeld
- 16+ is toegestaan, maar het gaat hier niet alleen maar om.
- Let op je Nederlands
- Houd rekening met elkaar! Niet iedereen heeft elke dag de tijd om te reageren. Daarom wil ik dat het rpg géén sneltrein wordt, maar reageer wel minimaal 2 keer in de week
- Wacht minimaal 2 posts na jouw eigen post voor je weer reageert, dit is dan zodat mensen die nog in moeten springen makkelijker mee kunnen komen


The beginning;

Iedereen wordt bij zijn huis opgehaald per taxi en worden naar de locatie gebracht. Daar krijgen ze zometeen verder te horen wat er gaat gebeuren, als ze er allemaal zijn!

[ bericht aangepast op 18 feb 2014 - 13:05 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Sem Varrell. 21 jaar.
Bij hemzelf was handen schudden ook niet de normaalste gang, maar het was wel enigszins beleefd als hij zichzelf voorstelde. Dat was op z'n minste wel verschuldigd en eerlijk. 'Ja, kom op zeg. Een ochtendadem en voor je beurt praten. Het moet niet gekker worden,' had Sky gesproken. Het klonk quasi verontwaardigd en dat was ook juist hetgeen waardoor ik zachtjes moest glimlachen. Had zij overal en altijd een antwoord op klaar? Ze had haar tong uitgestoken. Vast wel.
      Sergio, heette de jongen die hen een pepermuntje aanreikte. Ik wilde er mijn mening niet over klaarhebben, maar hij leek niet erg spraakzaam. Dit hoefde echter ook niet, iedereen was hier namelijk voor een groot deel voor zichzelf, maar we werden wel collega's. Of tegenspelers van elkaar. Het was maar hoe je het bekeek.
'Raven, ook aangenaam,' had de roodharige dame gereageerd. Met alleen nog een knikje, was ik terug gaan zitten.
      Mij kon het niet veel schelen wat men ervan dacht als ik het pepermuntje niet aannam. Ik had niet veel met de anderen te maken en er bestond ook nog iets als tanden poetsen. Het was niet dat mijn adem al enorm stonk na een sigaret. Daarbij had ik vaak het geluk dat ik een slechte ademgeur niet van mijn vader had geërfd, zo snel kreeg ik die dus niet.
      Er klonk een zacht ritmisch geluid en ik hoefde niet te kijken waar het vandaan kwam, want het ritmische getik klonk van achter mij. Daar zat Sky. Ik was nog steeds erg benieuwd of zij muzikaal was ingelegd – echter kon ik wel verwachten dat zij dan ook iets van mij wilde weten en daarentegen had ik daar geen zin in. Ze was nog steeds een vreemde voor me en daar vertelde ik niet zo snel iets tegen, behalve mijn naam en als ze er naar vroegen; mijn leeftijd. Al kende ik meer van haar dan van de rest. 'Ik ben best benieuwd waar ze ons nu weer heen gaan brengen.' Klonk er.
“Ergens waar eten is. Ik heb honger.” Sprak ik wanneer ik naar mijn tas greep en er doorheen rommelde om te kijken of er eten in zat. 'Anders ik wel,' had Raven als eerst geantwoord. 'Hopelijk hetgeen waar we nu naar toe gaan gewoon de studio, en niet weer een of andere rare loods,’ vertelde ze verder. 'Dit heen en weer gereis is niet echt heel chill,' was de bekende stem van Sky. Verder had niemand gereageerd.
      Eos had zich weer naar mij gericht. 'Wat versta je precies onder een beginner en wat precies onder een gevorderde?' “Nou, het zou handig zijn als je de basis- dingen onder de hand hebt, zoals weten hoe de gitaarsnaren werken, hoe je 'm moet vasthouden, hoe je de gitaar stemt. Dat soort dingen, weet je wel?” Had ik vriendelijk geantwoord.
Ergens leek Eos diep in gedachten en ik had haar gelaatstrekken bekeken. Ze was niet lelijk, dat was een ding wat zeker was. Ik was van plan om haar uit haar gedachten te halen. “Waar denk je aan?” Vroeg ik haar met een lichte grimas op mijn gelaat.
      Er waren ondertussen anderen in het busje gekomen en ik vroeg me af wanneer we konden vertrekken. Ik had zo mijn geduld, maar op een gegeven moment raakte het ook op.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Sergio Rafael Madiedo
Hoewel ik me had voorgenomen me gedachten er bij te houden was ik al snel afgeleid. Ik dacht overal aan, maar tegelijkertijd helemaal nergens aan leek het. Het gesprek over de volgende locatie ging wel door, maar wat er gezegd werd ging aan mij voorbij. Op eens dacht ik terug aan de tijd toen ik in belgie woonde. Rond die tijd heb ik veel Frans geleerd en ook veel Franse liedjes ontdekt. Zachtjes, zo zacht dat niemand het zou kunnen verstaan neuriede ik een van mijn oude favoriete nummers, La belle et le bad boy van MC solaar. Het was een Franse rapper. Het grootste deel van het nummer kende ik niet zo goed meer, maar het refrein wist ik nog perfect.
"Les sous-ensembles dans les grands ensembles s'assemblent
La belle et le bad boy"
Het de eerste zin betekende iets over dat ze samenkwamen en de tweede zin die ook de titel van het liedje was betekende de schoonheid en de bad boy. Ik vond het altijd wel geinig dat er ook Franse rap was, daar had ik me vroeger namelijk niets bij kunnen voorstellen. Ik moest dit nummer trouwens op mijn Ipod gaan zetten, want eigenlijk stonden er geen Franse nummers op mijn Ipod. Nou ja kwam later wel, eerst maar eens verder met die film. Daar over gesproken, waarom waren we nog niet onderweg. Waren er nog mensen buiten? Waar wachten die dan op! Ik was best geduldig, maar dit duurde best wel heel lang. "Ik ga even buiten checken of er nog mensen moeten komen en zo nee, waarom we dan nog niet onderweg zijn", zei ik zomaar. Oops, misschien had ik eerst beter op kunnen letten zodat ik niemand onderbrak of zo. Nou ja, jammer dan, dacht ik en stond op om naar buiten te lopen.

[inspi is diep onder 0]

---

It's very important for you to believe that you are the one

Jake Dylan Cooper

Ik keek rond en kom tot de conclusie dat iedereen ineens weg is. Fijn dat ze mij ook even at gezegd hebben. Ik was niet aan het opletten en ik had ook mijn oortjes in waardoor ik ook nog niemand gehoord heb. Waar zouden ze zijn? Ik deed mijn oortjes uit en besloot deze ook maar even niet meer in te doen, anders kwam ik nooit op de plek waar ik moest zijn. Ik pakte mijn koffer en weekendtas op en liep de loods uit. Daar keek ik om me heen tot ik een bus zag staan en ja hoor daar zat iedereen al in, lekker weer nu was ik weer veel te laat. Ik liep naar de bus toe waar nog een jongen voor stond. 'Heey, sorry als jullie aan het wachten zijn' zei ik een beetje beschaamd tegen hem en liep daarna de bus in. Ik zocht een vrij plekje en ging daar maar op zitten. Mijn blik gleed even over de mensen heen die al in de bus zaten. Een paar waren er al met elkaar aan het praten. Ik had nog steeds met niemand gepraat, had ik beter wel kunnen doen maar nu zou ik het later wel doen. We moesten toch wel praten tijdens het filmen dus dan ging het al een stuk makkelijker. Ik haalde even een hand door mijn haar heen en keek daarna uit het raampje. Gelukkig werden we nu ergens anders gebracht want ik vond het al een beetje raar als we hier de hele tijd moesten blijven. Toch was het ook wel raar dat we hierheen moesten vervolgens geen informatie kregen maar gelijk in een busje mesten weer ergens anders heen, we konden daar toch ook gelijk heen gaan? Ach ja, we zouden zo wel gewoon bij de plek komen waar we gingen filmen en dan zouden we waarschijnlijk nergens anders meer heen moeten. Ik was best benieuwt hoe de plek waar we nu heen gingen eruit zou zien.

Eos Meraya Aquilon
Als het Sem niet was die me uit mijn gedachten had getrokken, dan was het Sergio wel geweest die had medegedeeld dat hij ging kijken waar de rest bleef. Zo lang waren we nou ook weer niet aan het wachten, bovendien was het best gezellig. Ik had Sems antwoord op mijn vraag wel gehoord. Ik was nog net niet zo onbeleefd om helemaal de aandacht te verliezen in een gesprek, ook al was afdwalen een van mijn specialiteiten. 'Waar denk je aan?' vroeg hij. Hij keek me geïnteresseerd aan, wat ik ergens wel grappig vond. Normale gesprekken die ik voerde begonnen altijd met een standaard "hoe gaat het", en omdat het antwoord niemand intereseerde riep iedereen dat het goed ging. 'Ik dacht aan een jongen die ik in de brugklas bij de orion music awards tegen het lijf liep. Jij lijkt op hem. Speel jij ook gitaar?' Dat was een vraag die iets te lang op mijn lippen brandde, het kwam er misschien een tikkeltje onbeleefd uit, helemaal omdat ik zoals gewoonlijk weer eens naar een ander onderwerp vloog. Hopelijk lieten de woorden "orion music awards" en "brugklas" doorschemeren dat ik de basis wel onder de knie had en dus geen beginner meer was. Ik keek even om toen de volgende jongen de bus instapte. 'Heey, sorry als jullie aan het wachten zijn,' zei hij ergens schuldig. Ik vroeg me af of Sergio boos op hem was geworden omdat hij vond dat hij te lang had gewacht en deze jongen als een gek naar de bus toegerend was of dat het uit eigen initiatief was. Ik schonk hem een glimlachje en draaide vervolgens weer naar Sem toe in afwachting op zijn antwoord terwijl ik het inmiddels minipepermuntje nog steeds door mijn mond liet glijden om het uiteindelijk door te slikken.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Sem Varrell.
21 jaar.
Ze keek op vanuit haar gedachten en ik had haar een afwachtende blik geschonken. Ik had zo nu en dan heus mijn geduldige momenten, maar soms had ik ook zo mijn buien dat het ver te zoeken was en ik direct wilde. 'Ik ga even buiten checken of er nog mensen moeten komen en zo nee, waarom we dan nog niet onderweg zijn.' De stem kwam vanuit de richting van Sergio.
Het was maar goed dat er iemand achteraan ging, want zelf was ikzelf niet echt een leider en wachtte de dingen gewoon af. Al begon ik zelf ook wel lichtelijk ongeduldig te worden.
Ik had hem nog een knik gegeven ten teken dat ik hem had gehoord, maar ik dacht niet dat hij het wel op zou merken. Hij beende namelijk snel naar buiten, het busje uit.
      'Ik dacht aan een jongen die ik in de brugklas bij de Orion music awards tegen het lijf liep. Jij lijkt op hem.' Verbazend doch vermaakt had ik mijn wenkbrauwen opgerezen. Ik lijk op hem? Een halve glimlach kwam er op mijn gezicht die ik ietwat wilde verbergen en inhouden, dus had ik mijn hoofd iets naar beneden gericht zodat ze het niet zou zien. Ik schraapte mijn keel. 'Speel jij ook gitaar?' Mijn hoofd had ik bij deze vraag weer opgerezen en haar aangekeken, waarna ik een korte zucht liet. Mijn ogen keken het raam, rechts van me, uit.
      “De Orion music awards, hmm?” Zei ik haar nadenkend. “Dat laat ergens wel een belletje rinkelen.” Grinnikte ik. “Ik weet nu niet of ik het als een compliment moet opvatten, of niet. Leuke herinneringen eraan?”
      Ik hield er niet van om over mezelf te praten. Nu ik er zo over nadacht, was dat misschien wel een beetje egoïstisch van mezelf. Ik interesseerde me altijd in anderen, maar wanneer zij een vraag aan mij stelde dan kon ik geen eens een simpele vraag over mezelf beantwoorden.
Mijn donkere ogen blikten weer naar haar, iets donkerder dan normaal; door de vraag die ze had gesteld. “Ja, ik bespeel 't,” besloot ik haar vraag toch te beantwoorden. Het was kortaf gezegd, maar de waarheid, al lag mijn interesse ergens anders bij. De zang.
      Ik vroeg me af hoe Jason dat dan voor elkaar heeft gespeeld? Ik liet een kort lachje. Die was zo hyperactief dat je er wel tegen moest praten, dacht ik toen ik terugdacht naar de middelbare en sommige herinneringen naar boven haalde. Hij was hyper, maar hij had ook geduld en had gezegd dat als ik het niet fijn vond, ik het niet hoefde te zeggen. Dat waardeerde ik. Enorm. Vooral in die tijd.
      'Hey, sorry als jullie aan het wachten zei,' klonk een jongensstem – nogal beschaamd als je het mij vroeg, die het busje in kwam lopen en vervolgens ging zitten.
De gedachten die ik net had waren verstoord door de harde muziek van Sky, die achter mij zat. Ik draaide me een kwart om, zodat ik naar Sky en Eos kon kijken en probeerde er een lachje tevoorschijn te halen. “Nog even en er zitten alleen maar muzikanten in het busje,” was ik begonnen. “Sky is namelijk ook redelijk muziek ingericht. Of niet, Sky?” Ik richtte me naar haar. Eigenlijk wilde ik over de stoelen heen buigen en er een oortje uithalen, maar ik wist niet of ze dat wel waardeerde. Straks ging ze raar over me denken.

[ bericht aangepast op 24 feb 2014 - 22:03 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Isabeau Sky Ferina
Ook Sem had nog een antwoord gehad op mijn woorden en grinnikte even kort. “Ergens waar eten is. Ik heb honger.”, had hij gezegd waarop ik wat gerommel van zijn kant hoorde. Waarschijnlijk omdat hij zocht naar iets eetbaars. Zelf had ik nergens last van, over het algemeen had ik niet zo vaak honger, en ik had niets bij me omdat ik toch geen handtas bij me had. Enkel een koffer, mijn telefoon en pakje sigaretten hadden een plekje in mijn jasje.
"Ik ga even buiten checken of er nog mensen moeten komen en zo nee, waarom we dan nog niet onderweg zijn" zei Sergio plots, Eigenlijk wilde ik best met hem meelopen alleen al om nog even uit deze bus te kunnen maar voor ik mijn beslissing had kunnen maken was hij al langs mijn stoel gelopen. Ach ik was al blij dat er iemand was die het initatief nam om te zorgen dat we weg gingen. Het was best gezellig zo maar ik wist niet hoe lang de busreis zou zijn en het wachten was ik ondertussen spuugzat.
Een donkerharige jongen kwam de bus in, 'Hey, sorry als jullie aan het wachten zijn' en iets wat ongemakkelijk ging hij zitten. 'Nee joh geeft niets' glimlachte ik, ik had hard genoeg gesproken zodat hij het kon horen. Het was ook zo sneu als niemand reageerde, vooral omdat hij zich al niet al te prettig leek te voelen. Ik liet mijn hoofd weer tegen het raam aanvallen en mijn vingers tikte nu rustig mee op het ritme van het nummer wat ik luisterde. Ik was me er amper bewust van, eigenlijk betrapte ik mezelf erop dat ik best wel in gedachte verzonken zat. Er was nou eenmaal veel om over te denken; nieuwe mensen, nieuwe plek, nieuwe ervaringen en ik wist me God niet wat er komen ging. Best tof vond ik zo, ondanks dat ik nieuwsgierig was aangelegd hield ik er van om verrast te worden door dit soort onvoorspelbare situaties. Ze hadden iets leuks, je wist nooit wat er komen ging. Ik voelde me een beetje zoals ik me vroeger voelde als toen mijn ouders terug kwamen van een reis en ze een souvenir mee terug brachten. Die kriebels in je buik.
'Wat?' had ik wat verwart gereageerd toen Sem blijkbaar tegen mij gesproken had. 'Ohh, laat maar' klonk het begrijpend uit mijn mond nadat ik ongeveern had terug gehaald wat hij ook alweer gezegd had. Iets over muzikanten. "Sky is namelijk ook redelijk muziek ingericht. Of niet, Sky?”, Sem richtte zich op mij. 'Oh tuurlijk, niks vertrouwelijks. Vertel het gelijk aan Eos. Waarom ook niet!' grinnikte ik. Tuurlijk Sem, niets over jezelf vertellen maar wel meteen delen wat ik jou heb toe vertrouwd. Daar bouw je vertrouwen mee op hoor. Niet dat dit nou ontzettend vertrouwelijke informatie was maar toch, het ging om het idee.
'Nouja, het valt ook wel weer mee hoor' bagatelliseerde ik het een beetje en ik haalde een hand door mijn witblonde haar. Dadelijk verwachten ze dat ik hartstikke muzikaal was. Het enige wat ik speelde was piano en ik kon een beetje gitaar spelen maar daar deden mijn vingers te snel zeer van, voor piano hoefde je minder kracht te gebruiken. Dankjewel hypermobiliteit. Ik knikte even naar Eos haar gitaar, 'Het is een wilde gok maar ik denk dat jij gitaar speelt?' glimlachte ik. Hierna keek ik weer naar Sem, 'En jij dan?'. Ik wist het niet eens, hij was immers weg gelopen voor hij zijn zin over muziek kon afmaken.

[ bericht aangepast op 25 feb 2014 - 8:10 ]

Eos Meraya Aquilon
'Dat laat wel ergens een belletje rinkelen,' zei hij grinnikend. Het was alsof ik de kleur uit mijn wangen weg voelde trekken. Nee, stel dat hij die jongen nou was. Weldra direct begon ik verschillen te zoeken, maar mijn herinneringen waren niet bepaald meer duidelijk. Het enige wat ik wist is dat hij van een vriend een shirt had geleend en dat hij behoorlijk gespierd was voor een derde klasser toentertijd. Nu wilde ik weten of hij die jongen was, alleen durfde ik het niet te vragen voor het geval hij het inderdaad was. 'Ik weet nu niet of ik het als een compliment moet opvatten, of niet. Leuke herinneringen eraan?' voegde hij eraan toe. Ik liet mijn linkermondhoek rijzen. 'Vat het maar gewoon op als een compliment,' zei ik kort ter afronding. Hij ging door op mijn volgende vraag. 'Ja, ik bespeel 't.' Het was een kort antwoord, vergelijkbaar met mijn antwoorden. Ik vond het niet bepaald prettig om over mezelf te praten, maar zo te merken was ik niet de enige, wat wel een opluchting was. Ik glimlachte, maar voordat ik door kon vragen ging Sem verzitten. 'Nog even en er zitten alleen maar muzikanten in het busje, Sky is namelijk ook redelijk muziek ingericht. Of niet, Sky?” vroeg hij. Slim, anderen erbij betrekken. Ik kreeg hem wel, we hadden tenslotte een hele film. Ik hoefde niet iedereens verleden te weten, maar hobby's en sporten en dat soort dingen vond ik dat ik best naar mocht vragen. Bovendien moest ik echt een manier verzinnen om erachter te komen of Sem de jongen van de Orion music awards was, ook al had ik geen enkel idee hoe ik dat subtiel aan kon pakken zonder als een idioot over te komen.'Oh tuurlijk, niks vertrouwelijks. Vertel het gelijk aan Eos. Waarom ook niet!' Ze had ook door wat Sem deed, wat maakte dat ik ook zachtjes grinnikte. 'Nouja, het valt ook wel weer mee hoor. Het is een wilde gok, maar ik denk dat jij de gitaar bespeelt,' zei ze wijzend op mijn gitaar. Ik grijnsde, dat was niet bepaald moeilijk te raden. 'En jij dan?' vroeg ze aan Sem, ik draaide wat verder bij. 'Ja inderdaad! Je klinkt namelijk niet uiterst enthousiast over de gitaar, waar ligt jouw passie dan?' Vroeg ik, een overdreven nadruk op het woord passie leggende omdat het natuurlijk wel heel persoonlijk werd zo.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Sergio Rafael Madiedo
Ik stapte net de bus uit toen ik een jongen aan zag komen lopen. 'Heey, sorry als jullie aan het wachten zijn', zei hij. 'Het is al goed hoor, zo lang wachten we ook nog niet. Ik was net van plan om te kijken of er nog mensen moesten komen', zei ik. Hij was de jongen waar ik in die loods naar had zitten kijken, met die blauwe ogen. Hij leek me wel aardig. Na dat hij de bus was in gestapt keek ik nog even om mee heen en naar de loods. Ik had geen idee of er nu wel nog mensen moesten komen, maar misschien wist hij dat wel. Ik stapte de bus in en zag hem nog net gaan zitten op een vrije plaats. Terwijl ik onderweg naar mijn plaat achteraan was stopte ik nog even bij zijn plaat. Ik leunde met mijn hand tegen de leuning terwijl ik mijn vraag stelde. "Moeten er trouwens nog andere mensen uit de loods komen?". Terwijl ik zijn antwoord afwachten gebruikte ik mijn kans om hem nog een keer te bestuderen. Misschien een beetje raar maar ik vond het altijd al leuk om naar mensen te kijken. Van een afstandje, of van dichtbij. Het maakte mij niet zo uit. Het was gewoon leuk om ze te zien. Sommige mensen vonder het leuk om bepaalde dieren te bekijken, mieren bijvoorbeeld. Op die manier kwamen ze veel meer te weten over de dieren en zagen ze hoe ze bepaalde handelingen uitvoerden. Voor mij gold precies hetzelfde. Ik vond het leuk om te zien hoe sommige kleine handelingen, groeten bijvoorbeeld, vaak door hetzelfde persoon op dezelfde manier werden gedaan. Terwijl anderen het juist weer totaal anders deden. Bovendien waren sommige mensen interessanter om te bekijken. Sommige gewoon omdat ze zo anders waren en sommige puur omdat ze me aantrokken. Zoals deze jongen. Ineens vroeg ik me af hou hij eigenlijk heette. "Ik ben trouwens Sergio", zei ik. Dan zou ik er snel genoeg achter komen

---

It's very important for you to believe that you are the one

Tonkin > Ateara *O*

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Sem Varrell 21 jaar.
Het leek alsof Eos wit wegtrok, wat vragen in mijn hoofd opbracht. Was het iets slechts? Mijn nieuwsgierigheid was omhoog gekomen, dat was zeker. Maar ik wist niet hoe ik haar erover zou laten beginnen.. Ik vertelde immers niet veel over mezelf en om haar erover te vragen was niet echt eerlijk. Dan moest ik dus wel iets over mezelf vertellen en toegeven dat ik mij er niet fijn bij voelde was totaal niets voor mij.
Ze had gezegd dat ik het op moest vatten als een compliment, dus deed ik dat maar. Al brandde de nieuwsgierigheid nog steeds in me.
      'Oh, tuurlijk, niks vertrouwelijks. Vertel het gelijk aan Eos. Waarom ook niet.' Ze had gegrinnikt en Eos ook, maar ik betwijfelde of het echt als grapje bedoeld was. Het liet voor een kort moment mijn wenkbrauwen omhoog gaan en er bevond zich een vragende uitdrukking in mijn ogen. Was het dan zo erg als ik had gezegd dat ze redelijk muzikaal in was gelegd? Ze was er toch wel achtergekomen. Ik zuchtte. Soms waren vrouwen echt zo moeilijk te begrijpen.
'Nou ja, het valt ook wel weer mee hoor.' Had ze weggewuifd en een hand door haar blonde haren gehaald. Zonder om de woorden heen te draaien: het stond haar goed en ze was niet lelijk. 'Het is een wilde gok, maar ik denk dat jij gitaar speelt?' Had ze geglimlacht met dat ze naar de gitaar van Eos wees. Eos had gegrijnsd.
      Haar blik was naar mij gegaan. Ik voelde dat er iets aan zat te komen wat ik iets minder zou vinden. 'En jij dan?' Oh-oh. Twee nieuwsgierige blikken waren naar mij gericht en ik slikte bijna wat ongemakkelijk – dit deed ik echter niet. Er kwam daarvoor in de plaats een laconieke blik op mijn aanblik. 'Ja, inderdaad! Je klinkt namelijk niet uiterst enthousiast over de gitaar. Waar ligt jouw passie dan?' Eos had er met nadruk op het woord passie gelegd en het liet me glimlachen, misschien ietwat heimelijk.
Een halve grijns was naar haar gericht. Verkeerde woordkeuze. “Je wilt weten waar mijn passie ligt?” Vermakelijk waren mijn wenkbrauwen opgerezen. “Als ik je dat vertel zullen er waarschijnlijk dingen vastgezet worden die niet waar kunnen zijn. Maar oké, als je hierover wilt beginnen. Waar zou mijn passie liggen denk je?” Had ik haar met een glimlach aangekeken, met nadruk op liggen; een glimlach die al genoeg zei. Liggend in bed natuurlijk.
Ik besloot er om een geintje van te maken. Waarschijnlijk waren de vooroordelen die sommigen, misschien wel allemaal, nu definitief vastgelegd. Het was al duidelijk dat Sky wel dacht dat ik een of andere flirt was, terwijl dit echter niet zo was. Tuurlijk, ik vond het af en toe wel eens leuk om te flirten, maar hey, wie niet? Het was niet alsof ik iets slechts beging.
De opmerking moest ik gewoon maken. Hij floepte eruit voor ik er erg in had.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Isabeau Sky Ferina
Terwijl Eos zachtjes grinnikte keek Sem mij met zijn wenkbrauwen omhoog vragend aan waarna hij even zuchtte. Hij had dus wel door dat ik het ergens wel een beetje meende, dat kon ik dan wel waarderen. Sommige mensen waren compleet blind voor dat soort dingen, ik was best recht door zee over het algemeen maar sommige dingen waren beter niet uit te spreken. Vond ik dan. Terwijl ik hem aankeek glimlachte ik even kort, niet vrolijk maar meer als teken dat het wel oké was. Het was gewoon een stukje vertrouwen, dat ik piano speelde was niet iets wat ik van de daken riep. Het was iets wat ik deed voor mezelf, iets persoonlijks. Geen idee waarom ik het wel zo makkelijk aan Sem had verteld maar ik dan ook niet verwacht dat er dieper op in zou gegaan worden. Direct hierna keek terug naar mijn Ipod om het volume wat zachter te zetten bovendien vond ik te lang aankijken maar een ongemakkelijk iets.
Eos knikte grijnzend op de vraag af ze gitaar speelde, het was ook meer een retorische vraag geweest. Je neemt moeilijk een gitaar mee als accessoire. En net als ik richtte ze haar blik nieuwschierig op Sem, 'Ja inderdaad! Je klinkt namelijk niet uiterst enthousiast over de gitaar, waar ligt jouw passie dan?' vroeg ze met de nadruk flink op passie gelegd. Hij speelde dus ook gitaar. Hij grijnsde half naar haar, de klemtoon was hem opgevallen. “Je wilt weten waar mijn passie ligt?” had hij vermakelijk gezegd. Hij vervolgde zijn zin; “Als ik je dat vertel zullen er waarschijnlijk dingen vastgezet worden die niet waar kunnen zijn. Maar oké, als je hierover wilt beginnen. Waar zou mijn passie liggen denk je?”. Ook hij legde de nadruk op zijn laatste woord en glimlachte op zo'n manier dat als je hem niet snapte met alleen liggen en passie, je hem nu wel begreep. Mijn vielen bijna uit mijn kassen en met een overdonderde gezichtsuitdrukking staarde ik hem in zijn bruine ogen aan. Voor het eerst koste het me moeite om hier een geschikt antwoord op terug te vinden.
Ik lachte mijn tanden bloot en schudde mijn hoofd, 'Fuck zeg, wat een klote opmerking' kwam er uit. Toen ik doorhad dat mijn woordkeus niet heel gelukkig was lachte ik nog even met mijn hand voor mijn mond geslagen door. Ik wist écht niet wat ik met die opmerking aan moest, geen idee of hij het nou serieus bedoelde of niet. Voor zoiets uit je duim te zuigen moest je wel behoorlijk creatief zijn dus er zal wel een kern van waarheid in zitten. Dat zou ik flink lame vinden, ik bedoel dát als je passie. Ik herpakte mijzelf, 'Ik geloof dat mijn keus of je nou een gluiperd bent of niet, al aardig gemaakt is' zei ik eerlijker dan ik zou willen. Dat was me wel duidelijk.

[ bericht aangepast op 26 feb 2014 - 10:41 ]

(Wrong button)

[ bericht aangepast op 26 feb 2014 - 21:32 ]

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Eos Meraya Aquilon
Sem richtte zich tot mij met een uitdrukking op zijn gezicht die boekdelen sprak, 'Je wilt weten waar mijn passie ligt?' hoonde hij. 'Als ik je dat vertel zullen er waarschijnlijk dingen vastgezet worden die niet waar kunnen zijn. Maar oké, als je hierover wilt beginnen. Waar ligt mijn passie denk je?' Het woord "ligt", waar een duidelijke nadruk op lag, zei genoeg. Ik had moeite om het niet uit te proesten. Sky was echter minder geamuseerd, voor het eerst sinds ik haar had horen praten had ze niet weldra direct een wederwoord klaar. Ze lachte en schudde haar hoofd. 'Fuck zeg, wat een klote opmerking,' zei ze ergens verontwaardigd. Ik moest glimlachen om haar onbewuste woordkeuze. 'Ik geloof dat mijn keus of je een gluiperd bent of niet, al aardig gemaakt is,' vervolgde ze. Ik grinnikte, ' Achjoh, je kan het hem niet kwalijk nemen om mannelijk te denken, het zou me verbazen als hij daar niet aan dacht,' zei ik met een grijns tegen Sky. Ik wendde mij weer tot Sem, 'Laat ik het dan eens anders verwoorden: Waar zit jouw passie?' vroeg ik, een lichte nadruk op zit leggende. Toen ik had bedacht wat ik zojuist had gezegd kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Dit was natuurlijk ook niet geheel slim, gezien dit ook op te vatten viel als een indirecte vraag of hij single was, wat altijd wel een grappig feitje was, maar ik momenteel niet in geïnteresseerd was. En als hij het niet zo op zou vatten zou het alsnog redelijk voor de hand liggen om een klote antwoord te geven gezien we in de bus zaten. Dus voordat Sem daarop kon reageren riep ik vlug: 'In de muziek dan,' mij de vernedering besparend om alleen maar slecht geformuleerde vragen te stellen.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

[Maximesa volgens mij is er iets mis met je post...]

---

It's very important for you to believe that you are the one

Ja zag het, had tussendoor kennelijk op een verkeerd knopje gedrukt haha

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)