Ariana was weg. Emily had de hele dag gespendeerd aan een zoektocht naar haar, maar uiteindelijk had Rodey haar verteld dat ze het bos in was. Ze was naar Venomis gegaan.
Emily staarde verslagen voor zich uit. Wat moest ze nou? Ze probeerde zichzelf in toom te houden, maar kon niet anders dan zich zorgen maken over het lot dat ze Ariana had toegebracht. Met Maerle in haar armen ijsbeerde ze door de hotelkamer, als de dood voor de gevolgen van haar stomme actie. Ze wenste vurig dat Ariana snel vrijgelaten zou worden. Dat ze leefde en wel weer een toekomst kon opbouwen, wat Venomis - via Emily - probeerde af te pakken.
Maerle begon zachtjes te snikken. Soms had Emily het gevoel alsof ze precies aanvoelde wat haar moeder aanvoelde. Als Emily gelukkig was, was Maerle dat ook. Als ze dat niet was - en dat kwam de laatste tijd veel vaker voor - dan was Maerle het ook niet. Het was alsof Maerle en zij een bepaalde emotionele verbinding met elkaar hadden. Hoewel het troostend voelde, hoopte Emily dat dat niet zo was. Emily voelde zoveel emoties, het zou niet goed zijn als Maerle die allemaal ook zou voelen. Een kleine baby mocht niet opgezadeld worden met de problemen en verantwoordelijkheden van haar moeder.
Maerle gaapte; Emily legde haar voorzichtig in de wieg en zag hoe haar dochter al snel in slaap viel. Emily gaf een kleine aai over haar zachte haren. Heel even glimlachte ze. Hoe ouder ze werd, hoe meer Maerle op haar vader begon te lijken. Maerle was het mooiste geschenk dat ze ooit gekregen had en het was op het moment één van de weinige pluspunten in haar leven.
Langzaam ging haar blik naar haar buik. Er was nog een baby’tje op komst. Dat had ze in ieder geval gedacht… Haar buik was wel een klein beetje dikker dan hij was, hij was zeker wel wat gegroeid, maar hij was nog niet zo dik als toen ze van Maerle zwanger was geweest. Terwijl ze terugdacht, besefte ze dat ze nu ongeveer drie maanden in verwachting was. Moest het ei niet bijna komen? Ze had nauwelijks iets van haar zwangerschap gemerkt. Geen hartkloppingen van het kindje, geen dikke buik...
Een verschrikkelijke gedachte schoot door haar hoofd. Limany had niet geweten of het goed zou komen met haar zwangerschap, nadat ze alcohol had gedronken. Ze had niet kunnen zeggen of het kind het had overleefd of niet. Zou Emily haar eigen kleine baby, nog verstopt in een ei, vermoord hebben door zo roekeloos met haar zwangerschap om te gaan?
Emily greep haar haren vast en trok er hard aan. Ze was altijd roekeloos geweest en had nooit gedacht aan de gevolgen van haar daden, maar dat kon niet langer zo. Ze kon niet zomaar doen zonder na te hebben gedacht, want ze had nu de verantwoordelijkheid voor een gezin. Ze was niet geschikt als moeder en ze verdiende dit tweede kind niet eens. Maerle verdiende een betere moeder; Baiel een geschiktere vrouw. Het liefst zou ze vluchten, maar dan hadden Baiel en Maerle niemand meer. Ze zouden geholpen worden door Kato en Cordelia, maar die hadden hun eigen gezin en hun eigen problemen. Bovendien kon Emily ook niet zonder hen; vluchten was geen optie.
Een oplossing was er echter ook niet. Emily had zo vaak nagedacht wat ze mogelijk kon doen om de situatie beter te maken, maar een goede mogelijkheid was er gewoon niet. Ze hadden het geld niet om een dokter in te huren die Baiel zou kunnen genezen en de enige andere mogelijkheid om Baiel van zijn ziekte af te helpen, was met de hulp van Ariana, maar die kans had Emily ook verpest.
Hoe had ze het zo ver kunnen laten komen? Hoe was ze zo erg in de penarie gekomen? Behalve Baiels ziekte kwam het allemaal door haar eigen toedoen: ze had haar kind gedood met de alcohol en Ariana was weer in gevangenschap doordat Emily Venomis had opgezocht. Ze kon niemand anders dan zichzelf de schuld geven van de gehele situatie; niemand had haar ertoe gedwongen veel te drinken en niemand had haar ertoe gedwongen Venomis op te zoeken. Sterker nog, als ze het aan iemand had voorgelegd, had die op alle mogelijke manier geprobeerd om het idee uit haar hoofd te praten.
En terecht. Hoewel Emily nog steeds vragen over Venomis had en graag wilde weten waarom ze bepaalde dingen eiste, had ze direct kunnen weten dat Venomis haar niet zomaar zou laten gaan. Als ze net even wat langer had nagedacht, was ze op een andere manier op onderzoek uit gegaan naar dat monster.
Het was altijd haar probleem geweest. Eerst doen, dan pas denken. Het had nooit iets uitgemaakt. Maar dat was niet langer het geval. Vanaf nu zou ze eerst goed nadenken voordat ze overging tot actie. Ze moest dat doen. Voor Baiel, voor Maerle.
‘Hé, lieverd.’ Emily ging naast Baiel op zijn bed zitten.
‘Hé.’ Baiel kwam een beetje meer overeind. ‘Heb je Ariana nog gesproken?’ vroeg hij. Zijn stem werd steeds zwakker en onherkenbaarder.
‘Ze is al weggegaan. Zonder iets te zeggen.’ Emily sloeg haar ogen neer. ‘Maar misschien is dat beter. Ik kan me voorstellen dat ze me niet meer aan kan kijken.’
Baiel pakte haar hand. ‘Em, het was echt beter geweest als je mij had laten gaan.’ Hij keek haar aan met zijn blauwe ogen, die als enige onveranderd waren gebleven sinds hij ziek was geworden.
Ze knikte. ‘Het was eerlijker geweest, misschien. Maar ik heb er nog steeds vertrouwen in dat je weer beter wordt, Baiel. Ik heb je nodig en Maerle heeft haar vader nodig.’
Hij legde zijn hand voorzichtig op haar buik, maar Emily schudde droevig haar hoofd. ‘Ik - ik ben bang dat de zwangerschap niet is gelopen zoals het zou moeten.’
‘Wat bedoel je?’
‘Het feest, twee maanden geleden...’ Emily pakte zijn hand. ‘Ik wist niet dat alcohol schadelijk was voor het kind, dus toen heb ik dat gehad.’ Ze zuchtte zachtjes. ‘Veel.’
Baiel keek haar geschrokken aan. ‘Is het dood?’
‘Ik hoop het niet, m-maar ik ben bang van wel. De stress zal het ook niet goed gedaan hebben...’ Emily haalde diep adem. ‘Ik heb toen domme dingen gedaan.’ Ze had Rodey ook gekust, al durfde ze hem dat niet te vertellen. Deels omdat ze bang was dat het hem fataal zou worden en deels omdat ze er met haar verstand spijt van had gehad, maar diep vanbinnen had het toen heel goed gevoeld en dat zou ze nooit tegen Baiel kunnen zeggen.
Baiel haalde zijn hand van haar buik. ‘Heeft Limany er nog naar gekeken?’ vroeg hij, terwijl hij zijn blik op haar buik gericht hield.
Emily schudde haar hoofd. ‘Ik was er helemaal niet zo mee bezig,’ gaf ze schuldbewust toe. ‘Ik had het zo druk met jouw ziekte en het verzorgen van Maerle… Het spijt me, Baiel. Dat ik geen betere vrouw voor je ben. Geen betere moeder.’
‘Emily, zeg dat nou niet.’ Hij hoestte even.
‘Jij bent veel te lief! Veel te redelijk. Ik doe zoveel fout en jij wordt nooit boos op me.’
‘Ik hou van je.’ Baiel glimlachte aarzelend.
‘Dat weet ik, maar je kunt niet alles zomaar accepteren wat ik doe?’ Emily legde haar hoofd op zijn schouder en ging naast hem liggen. ‘Cordelia en Kato houden ook van elkaar, maar als Cordelia iets fout doet, dan is Kato wel boos op haar.’
‘Ik ben Kato niet en jij bent Cordelia niet, Em.’ Hij kuste haar haren.
‘Dat weet ik… Ik hou ook van jou, Baiel. Dat weet je, hè?’ Emily draaide zich omhoog en keek hem aan.
‘Natuurlijk weet ik dat. Dat laat je me niet vergeten.’ Hij lachte zachtjes, maar keek toen even pijnlijk.
‘Heb je hoofdpijn? Wil je slapen?’
Baiel schudde zijn hoofd. ‘Ik heb hoofdpijn, ja. Maar ik wil niet slapen. Ik wil nog even van dit moment genieten. Het gaat wel.’
Emily legde haar hoofd weer terug op zijn schouder en sloot haar ogen. Ze genoot ook van deze momenten. Baiel had zijn arm om haar schouder geslagen en liet zijn vingers door haar haren glijden; Emily wreef haar hand over zijn magere borst. Ze leunde naar voren en kuste zijn wang. Ze had hem sinds hun huwelijk niet meer op de mond gekust; sinds die nacht hadden ze niet meer met elkaar geslapen. Het was allemaal zo erg achteruit gegaan en Emily durfde zijn lippen niet meer te kussen, bang dat ze ook besmet zou worden door zijn vreselijke, onbekende ziekte. Ze miste het. Ze miste zijn aanrakingen, zijn plagerige kusjes in haar nek. Ze miste het bedrijven van de liefde, wat ze nog maar twee keer hadden gedaan en wat beide keren zo goed had gevoeld. Ze miste Baiels oude uiterlijk, zijn prachtige gezicht. Wat zou ze graag willen dat Baiel Maerle weer in zijn armen kon sluiten, zonder bang te zijn dat hij flauw zou vallen. Ze wilde haar man terug, gezond en wel, die haar in zijn armen sloot en die haar zou helpen met het oplossen van haar problemen. Ze hadden, sinds ze samen waren, zo weinig gelukkige momenten gehad. Hun ei was gestolen en toen Maerle was geboren, raakte Baiel al vrij snel ziek. Sindsdien was het alleen nog maar meer achteruit gegaan.
Ze had er spijt van dat ze niet eerder had gezien dat Baiel zo’n geweldige man was. Als ze het op het instituut al had gezien, hadden ze zoveel minder tijd verspild! Tijd die nu zo kostbaar bleek te zijn. Hoeveel tijd hadden ze nog samen? Baiel werd langzaam maar zeker zieker en zieker; misschien was de tijd met hem bijna voorbij. Ze had jaren langer van hem kunnen genieten, als ze het maar ingezien had.
Maerle huilde. Ze krijste de hele boel bij elkaar en verpestte daardoor het enige moment sinds dagen dat Emily even tot rust was gekomen. Ze opende haar ogen en maakte zich los uit Baiels armen. ‘Ga maar weer slapen,’ fluisterde ze. ‘Ik kom later nog wel terug.’
Ze dacht er even aan om Cordelia vanmiddag op te zoeken, maar besloot dat toch niet te doen. Ze had even geen behoefte aan de buitenwereld. Dat zou morgen wel weer komen; dan moest ze ook weer aan het werk. Nu wilde ze gewoon even bij haar gezin zijn.
If you want the rainbow, you gotta put up with the rain
