Believe in Magic || One Direction || Topic 1 - Speeltopics

Nog op zoek naar Zayn

Disneyland Parijs, de plek waar dromen tot leven komen.
Als klein kind droom je ervan dat je er nooit weg hoeft en stiekem dat jezelf een van de bekende figuren bent. Maar Disney zou Disney natuurlijk niet zijn als deze dromen niet uitkomen. Voor vijf mensen is deze droom al heel lang uitgekomen, want zijn zijn een van de vele karakters in het pretpark en voor vijf mensen staat deze droom op het punt van uitkomen. De tegenspelers van de mensen in het park zijn namelijk opgestapt en een advertentie is gelijk de deur uitgegaan, want de show moet doorgaan. Gelukkig waren er snel nieuwe mensen gevonden, maar zijn deze wel zo blij met hun rol? Worden ze een prachtige prinses of een slechterik? Zullen ze doorgaan met de shows en de dromen van iedereen in vervulling laten gaan? Kunnen ze het vinden met hun tegenspeler of is het haat en nijd? Is Disney echt de plek waar dromen uitkomen of word het een nachtmerrie?


Lijstje dat je in moet vullen:
Rol:
Naam:
Leeftijd:
Nationaliteit:
Karakter:
Uiterlijk:
Welk Disney figuur:
Nieuwkomer?:
Extra:



Rollen:
Houd de jongens en meisjes gelijk!
- Peter Pan- Louis Tomlinson - Tenacious
- Tinkerbell - Harry Styles - Magicales
- Simba - Niall Horan - KiliOfDurin
- Woody - Liam Payne - Kendizzzzle
- Nala - Brooke Luna Kings SapphireBlue
- Captain Hook - Aileana “Aily” Gray - Rider
- Yasmine - Asmae Naouamara Swann - SnowHeart
- Ariël - Alana Lena Smith - 1DMEGAFAN
R - Honeymoons
- Zayn Malik -?



Hoe of wat:
Louis -> Werkt er al een jaar
Harry -> Terugkerend als tinkerbell
Niall -> Werkt er al een paar weken
Asmae -> Werkt er al een half jaar
Alana -> Werkt er al een half jaar
Aileana -> Nieuwkomer
Liam-> Nieuwkomer
Brooke -> Nieuwkomer



Regels:
-Minimaal rond de 150 woorden per stukje.
-Geen perfecte personage's!
-16+ mag, maar hou het wel netjes.
- Geen andere personages besturen.
-Ga niet teveel off-topic en als je wel off-topic gaat, zet het tussen haakjes; ( ), { } of [ ].
-Meld het even als je voor langere tijd niet kunt reageren.
-Alleen KiliOfDurin en Magicales maken de nieuwe topics.
-Geen ruzie buiten de RPG
-Het is geen sneltrein! Zorg dat iedereen het een beetje kan volgen!.

Het begin:
De werknemers veranderen weer in hun sprookjespersonage en zodra dit is gebeurd, zullen zij door het park in de richting van de ingang moeten. Daar druppelen namelijk de nieuwe werknemers binnen en aan de oude werknemers de taak om uit te leggen hoe alles in elkaar steekt. Van zowel de kleding, waar dat ook te vinden is, als de tijden van de parades en de tijden dat ze in het park te vinden zijn.En hoe kan dat nu beter dan door gelijk in het diepe gegooid te worden?

[ bericht aangepast op 2 jan 2014 - 18:51 ]

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
Zijn antwoorden op mijn vragen waren niet degenen waarop ik had gehoopt, maar ze maakten zeker wat los. Net als de suotiele aanraking van zijn armen om mijn middel. We, of ik in elk geval, zou zo flink de fout in gaan als het zo door ging. Eigenlijk was dat al gebeurt, maar ditkeer zou het expres zijn. Deze jongen in de groene mallot zorgde ervoor dat mijn hart en lichaam een eigen wil kregen. Hoe graag ik die wilde onderdrukken, om wille van onze vriendscbap en onze banen, wist ik niet of ik dat wel kon. De drang was namelijk heen groot. Mijn wangen waren inmiddels vuurrood, zo rood dat een vuurtoren er niets bij was, en ik ontweek zijn blik door naar de stenen te kijken onder onze voeten. Ik voelde zijn vingers over mijn huid gaan, wat zorgde voor een siddering over mijn rug en elke plek die hij aanraakte leek in brand te staan. Hij dwong me hem aan te kijken terwijl mijn duimen onzeker rondjes over zijn schouders bleven draaien. Hij keek ook heel onzeker, maar ook verdomde sexy. Was dit eigenlijk nog wel legaal om zo sexy te zijn? Volgens mij niet. Hij stamelde wat, maar wat me echt van mijn stuk bracht waren zijn lippen tegen mijn voorhoofd. Achter een dun stuk bot draaiden de tandwielen overuren. Betekende dit dat hij vrienden wilde blijven? Of meer? Of minder? Ik wist het allemaal niet meer. Ik was te erg in de war en wegrennen ging niet meer. Dan kwam hij me zoizo achterna. Moest ik nou met mijn hoofd denken? Of met mijn hart? Zijn woorden lieten me alleen maar erger twijfelen. Toen nam ik een beslissing. Absoluut niet rationeel en ik zou er vast spijt van krijgen, maar oo dit moment wist ik niets anders te doen. Mijn hersenen crashten totaal, dus het enige wat ik kon was mijn hart volgen. Ik deed dus een stap naar de jongen in het feeënpakje toe, legde mijn handen op zijn rode wangen en drukte mijn lippen stevig op die van hem. Een bom vlinders ontplofte in mijn buik door het zoenen van mister sexy hier, terwijl mijn hoofd totaal op zwart stond. Mijn wangen waren knalrood van schaamte, zwakte en toch ook wel lust en mijn ogen waren gesloten. Dit voelde te goed en tegelijkertijd ook veels te fout. Nu maar hopen dat niemand dit zag, maar daar kon ik me op dit moment geen zorgen over maken, want ik was aan het zoenen met een stoot van een jongen in een mallot.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Tinkerbell, mijn personage, kon vliegen, maar ik zou zweren dat ik op dit moment ook ergens in de wolken zweefde. Het was vreemd, want normaal was ik wel van deze reacties, alleen zat er niet heel veel achter, maar bij deze jongen was het een heel ander verhaal. De jongen was een ander verhaal en liet me wel degelijk anders voelen. Hij paste thuis, hier in deze sprookjeswereld, zelfs zonder leeuwenpakje. Precies op de plek waar dit eigenlijk niet mocht, maar waarschijnlijk wel zou gebeuren, waar het al een keer gebeurd was. Sommige dingen kon je niet verdringen en dit was er zeker een van. 'Zeg me dat dit wel echt is,' zei ik zachtjes, maar met een brede grijns, die onmogelijk nog breder werd door de siddering die over zijn rug liep door mijn aanraking. 'Dat jij echt bent,' voegde ik er nog achter aan toe. Ik beet weer op mijn lip, om de jongen aan te kijken, mijn gedachten proberen te ordenen, maar het laatste was gewoonweg onmogelijk omdat het teveel was. Een klein stemmetje zei dat dit niet goed was, helemaal fout ging lopen, maar werd overstemd door mijn hart, die zei dat ik in het moment leefde en de kansen op dit moment moest grijpen. Ik zou er anders spijt van krijgen en als het verkeerd liep, liep het verkeerd, en dan zagen we het wel weer. Niall zat volgens mij met precies hetzelfde, want in zijn ogen kon je een hoop ontcijferen, maar lang niet alles. Daarbij hoefde je niet de slimste te zijn om te weten hoe of wat op dit moment, maar je moest gewoon je contract kennen. Al kon je hier stiekem ook omheen werken, iets wat wij al het ware deden toen ik de jongen zijn handen op mijn wangen voelde, wat zorgde dat ze nog roder werden en begonnen te branden onder zijn aanraking. Maar de belangrijkste reden dat het zo was, waren toch wel zijn lippen op de mijne en de vlinders, die vrolijk rondfladderde, in mijn buik. Mijn twijfels verdwenen als sneeuw voor de zon terwijl ik de geweldige jongen terug kuste en op dit moment kon het me allemaal niet meer schelen. Op dit moment telde hij alleen, wij en dit moment zelf. , De jongen trok ik dan ook nog dichter naar me toe tot het niet verder kon, bang om hem nu al te verliezen. Ik kende hem nauwelijks, net, maar was nu al bang dat hij weer zou verdwijnen. Dit allemaal wat we binnen deze tijd hadden opgebouwd zou verdwijnen.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
Hij mompelde nog wat. Zijn woorden gaven voor mij de doorslag. Het was zo fout. Het kon onze banen kosten en onze vriendschap, maar zo te horen had hij in elk geval een beetje dezelfde gevoelens als ik. Het elfje in mijn armen. Hij paste hier echt. Met zijn speelse krullen en zijn goddelijke lichaam, die ik net maar net iets te goed in de kleedkamer had kunnen zien. Ook zonder feeënkostuum hoorde hij hier thuis. Als een of andere Griekse godheid. De knop sloeg nu om in mijn hoofd. Hiermee ging ik alles verpesten, maar ik zou er spijt van krijgen als ik het niet zou doen. Vooral na zijn woorden. Ze deden mijn wangen nog net iets erger gloeien. Ik legde mijn handen van zijn schouders op zijn wangen en drukte mijn lippen op die van hem. Een bom vlinders ontplofte in mijn buik en al mijn twijfels verdwenen. Dit kon toch niet slecht zijn? Ik kende deze jongen nog maar even. Ik wist alleen dat hij Harry Styles heette en hier al eerder met Peter ad gewerkt, maar dat maakte me helemaal niets meer uit. Dit was namelijk het enige wat telde. Hij en ik hier samen verscholen achter dit kleine gebouwtje. De wereld leek te verdwijnen en toen hij me toch nog wat dichter tegen zijn borst trok was het sprookje helemaal compleet. Het sprookje van Simba en Tinkelbell. Alle angst en twijfel waren compleet verdwenen. Dit was goed. Dit hoorde zo. Ondanks dat het hier niet mocht. Met die gedachte drukte ik nog een klein kusje op zijn lippen en trok toen helemaal terug. Mijn handen liet ik van zijn wangen vallen en ik keek beschaamd omlaag terwijl ik weer plat op mijn voeten ging staan. Aan de ene kant voelde ik me nu in de zevende hemel, maar aan de andere kant schaamde ik me diep. "Sorry. Ik had onze plekken hier niet zo op het spel mogen zetten, hoe fijn dit ook was. Misschien kunnen we 's avonds nog een keer samen koffie gaan halen, maar als je het niet wil snap ik het ook." Ik haalde een papiertje uit mijn binnenzak en kriebelde er met een potloodje mijn nummer op. "Alsjeblieft. Voor als je nog contact wil." mompelde ik voor ik het toch weer op het lopen zette.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Was het mogelijk om je in zo'n korte tijd aangetrokken te voelen tot iemand? Dat het met de seconde erger werd ondanks je niets wist van diegene? Dat je de neiging had om wel alle regels te verbreken? Normaal had ik 'nee' gezegd, maar nu ik Niall had ontmoet, moest ik zeggen dat ik mijn mening toch wel wat had aangepast. Ik zou namelijk liegen als ik zei dat ik niets voor de blonde Ier voelde, niet langzaam voor hem viel. De jongen die als Simba perfect was, maar net als zonder het pak. Hij moest het doorhebben, want dat kon niet anders. Dat kwam niet alleen omdat je dit niet heel snel voor elkaar kon krijgen bij me, maar door alles. Mijn groene ogen zouden me deze keer ook verraden, zouden stralen. Ik kon er niets aan doen, Niall liet me echt zweven. Het zou waarschijnlijk lastig worden om dit nog goed te laten verlopen, waarschijnlijk de neigingen te gaan onderdrukken, alleen het zou wel moeten. Niet zozeer voor mezelf, maar vooral voor hem, want mijn baan kon ik dan nog wel verliezen, maar als het bij hem zou gebeuren, zou ik mezelf nooit vergeven. Een zachte zucht rolde over over mijn lippen, wetende dat dit een lastig pakket aan het worden was en dan niet doordat ik hier me op mijn plek moest gaan voelen, zoals ik in eerste instantie had gedacht. Het kwam nu door de jongen voor me, die het nog lastiger maakte, maar ondertussen perfecter, door zijn lippen op de mijne te plaatsen. Het was het complete sprookje op een sprookjesplek. Een heel nieuw sprookje, ook al leek het alsof het zo hoorde te zijn. Tenminste zou voelde het voor mij tot het moment dat de jongen, na een klein kusje, helemaal terug trok. 'Niall, je hoeft je excuses niet aan te bieden,' begon ik zachtjes bij zijn reactie en woorden, om hem nog steviger vast te houden. Ik werd bang, verbaasd en opnieuw spookte van alles weer door mijn hoofd. Ik wilde genoeg zeggen, maar kreeg niets meer over mijn lippen door zijn woorden. Ik pakte het briefje aan, stopte het goed weg, terwijl mijn ogen nog groter werden. Dit ging de jongen niet serieus menen, toch? Ik beet op mijn lip toen bleek dat het wel zo was, omdat hij het op een lopen zette. Hele eventjes had ik de neiging om de jongen achterna te lopen, maar ik wist het niet. Alsof mijn voeten het wel hadden besloten, volgde ik al snel de jongen. 'Nialler, je meent dit niet serieus toch? Je gaat me niet zeggen dat jij dit wel uit je hoofd kan krijgen, toch?' verliet mijn mond, maar niet zo hard dat iedereen mee kon genieten. Dan konden we het helemaal schudden.

[ bericht aangepast op 30 jan 2014 - 18:28 ]

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
Na de kus excuseerde ik me direct. Dit kostte onze banen als de leiding erachter zou komen. Ik haalde een blaadje uit mijn pak en kriebelde mijn nummer erop terwijl Harry me steviger vasthield. Het voelde goed, maar ik voelde me enorm schuldig. Ik wilde niet onze banen om mijn vreemde gevoelens vergooien. Ik stopte hem het briefje toe en zette het toen op het lopen terwijl hij het wegstopte. Ik rende weg, zo ver mogelijk en zo hard mogelijk, maar door mijn knieblessure rende ik zeker niet snel en het deed nog best wel pijn. Net toen ik dacht dat ik hem kwijt was hoorde ik de hese lage stem achter me. Ik draaide me om en zakte door mijn knieën op de grond. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en begon te huilen. Stomme emoties. Ik voelde me zo schuldig tegenover Harry. Mijn schouders schokte. "Sorry... Nee... Maar dit kan hier gewoon niet..." snikte ik. Ik was nu gewoon doodsbang en bleef huilen. Ik was verliefd, tot over mijn oren, maar ik voelde me zo schuldig. Harry verdiende veel beter dan een mafkees in een leeuwenkostuum met een slechte knie. Met Peter was hij al veel beter af dan met mij. Ik was een sukkel en ik vergooide onze topbanen. Ik kon hem niet vergeten, dat zeker niet, maar ik was hem gewoon niet waard. Hij was geweldig, te geweldig en ik was middelmatig... Nee, dat niet eens. Ik was onder de maat. Mijn lichaam werkte niet mee en het enige wat ik kon was gitaarspelen en aangezien ik in een pretpark werkte in een leeuwenkostuum kon ik dat blijkbaan niet eens goed. Ik zuchtte en wreef verwoed in mijn ogen. Dan zat ik hier ook nog eens te huilen. Zwakkeling dat ik was. Nee, Harry verdiende heel erg veel beter dan ik en ik hoopte dat hij dat ook inzag. Ik was gewoon een sukkel en hoorde alleen te zijn. Nu bewees ik dat maar weer eens door in huilen uit te barsten en mijn knie verder te verkloten. Straks moest ik mijn metalen brace weer gaan dragen. Dan was het plaatje compleet, zeker samen met mijn stomme bril.

[ bericht aangepast op 30 jan 2014 - 20:34 ]

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het duurde niet lang voor Niall zich naar me omdraaide, nadat hij weg was gerend. Zijn reactie liet me gelijk weer schuldig voelen, want het was niet de bedoeling dat de jongen in huilen uit zou barsten. Dat was eigenlijk het allerlaatste wat ik op dit moment wilde, want het brak mijn hart. Heel langzaam liep ik naar de huilende Simba toe, om voor hem op mijn knieën te gaan zitten en heel voorzichtig zijn handen voor zijn gezicht weg te halen. Zo kon ik zijn tranen wegvegen voor ik mijn armen om hem heen wikkelde, dicht tegen me aanhield en heel zachtjes heen en weer wiegde. Ik wist niet of het verstandig was, maar het zou altijd beter zijn dan niets doen, toch? Een zachte 'stt, stil maar,' rolde over mijn lippen. Hij was bang, doodsbang, dat straalde hij op dit moment gewoon uit, maar ik wist niet welke reden(en) erachter lagen. 'Geen sorry nodig en het maak niet uit. Het is gewoon lastig allemaal,' zei ik zachtjes. Ik nam hem niets kwalijk, alleen wilde weten wat er op dit moment door zijn gedachten ging. Ik had namelijk het idee dat er nog meer achterlag, maar hield mijn mond, want het was niet meer dan een vermoeden en hij zou er vanzelf mee komen. Zachtjes bleef ik de jongen heen en weer wiegen, terwijl mijn ene hand zich verplaatste naar zijn warrige kapsel, in de hoop dat het een beetje zou helpen dat het hem zou kalmeren.Zacht begon ik een of ander deuntje erbij te neuriën, om verder stil te blijven, niet goed wetende wat te zeggen. Ik was hier nooit goed in geweest en was altijd bang om het verkeerde te zeggen. 'Stil maar, lieve Leprechaun,' rolde opnieuw over mijn lippen, als een zachte fluistering, na een aantal minuutjes. Ik moest toch wat proberen. 'Het is al goed, alles komt goed. Zeker met iemand als jou gaat het goed komen,' voegde ik eraan toe.

( Meh, moet gaan...boze moeder.)

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
Ik zat schokkend op de grond. Ik voelde na even zijn armen om me heen, waardoor ik alleen maar erger begon te snikken en te huilen. Ik had dit allemaal niet verdient. Waarom was hij niet boos? Waarom liep hij niet weg? Waarom schold hij mijn huid niet vol? Waarom was hij zo lief. Dit had ik niet verdient. Ik had hem gezoent in het openbaar. Thuis werd ik daar door de jongen zelf voor op m'n neus geramt. Ik wist namelijk altijd de hetero jongens uit te pikken om mee te flirten... Nou goed, flirten. Gewoon mijn mond op te drukken. Echt flirten kon ik niet. Ik was zo'n kneus. Ook werd ik zoizo in elkaar geslagen. De zwakke snel huilende homojongen met het gebleekte haar. Hij was zo lief. Ik was het gewoon gewend dat mensen hardhandig met me waren. Ik zuchtte bij Harry's woorden. "Lieg niet tegen me." snikte ik. Dacht hij nou echt zo goed gelovig was? De wereld was hard en koud. Je moest knokken voor je plek en ik was geen vechter, daarbij was het nog veel lastiger voor een homo. Ik wilde de muziekindustrie in, maar dat zou nooit gebeuren. Ik zou de rest van mijn leven hier slijten in een leeuwenkostuum en smink op mijn neus. Nu ik daaraan dacht ging iets van hem af zitten en drukte een kusje op zijn wang. Een zwarte vlek zat er nu op zijn wang en op zijn arm. Ik veegde het zo goed mogelijk af. Ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder. "Je bent te lief. Waarom?" mompelde ik zacht en nogsteeds snikkend. Ik veegde woest mijn tranen weg. "Sorry, Hazza. Ik ben dit niet gewent." Ik zou zo wel mijn smink bijwerken, misschien ook mijn ogen er maar eens op schilderen. Alleen dat ging niet als ik aan het janken was. Ik nam mezelf het heel erg kwalijk. Nu was er eindelijk een leuke jongen die me niet verafschuwde, jaagde ik hem alsnog weg. Niet alleen door het feit dat ik onze banen verspeelde, maar ook doordat ik bleef huilen. Harry was een schatje en nu had ik alles weer verpest. Als mijn leven eenmaal een beetje mee leek te zitten, verpestte ik het zelf. Ik had een geweldige baan en Harry was een prachtige jongen. Waarom kon ik me niet gewoon gedragen? Langzaam kalmeerde ik een beetje. "Zullen we anders na een werk wat gaan drinken? Er zit een klein tentje achter de personeelsflat." mompelde ik zacht met een zwaar accent, dat gebeurde van verdriet. Ik woonde in de tijd dat ik hier werkte in een piepklein flatje in de personeelsflat. Ik kon niet anders, maar het was het waard.

[ bericht aangepast op 31 jan 2014 - 14:21 ]

---

Bowties were never Cooler

xsHarry Styles
Ik beet op mijn lip toen Niall nog erger begon te snikken, omdat dit niet was wat ik had gehoopt, maar stiekem ook om mijn eigen tranen te verdringen. Ik kon er gewoonweg niet tegen als iemand, waar ik om gaf, aan het huilen was, want als automatisme begon je dan toch mee te doen. Ik ging plat op te stenen zitten, nadat ik de jongen los had gelaten, om hem vervolgens ietwat onhandig op mijn schoot neer te planten. Dat eenmaal gedaan sloeg ik mijn armen weer om hem heen en bleef hem weer zachtjes heen en weer te wiegen. 'Ik lieg niet, Niall,' zei ik zachtjes. 'Ik zou pas liegen als ik zei dat je niets voor me betekende en ik je kwijt wilde. Daarbij ben ik een verschrikkelijke leugenaar, zeker tegen iemand als jou,' voegde ik eraan toe naar waarheid. Langzaam begon het me ook te dagen wat de jongen dwarszat en ik zou er alles aan doen, proberen, zijn gedachten om te laten schakelen, ook al zou dat heel lastig worden. Maar als eerste moest hij weer wat rustiger worden. 'Kom op, Nialler, haal jezelf niet zo naar beneden,' zei ik zachtjes terwijl een klein glimlachje op mijn gezicht verscheen door het kusje op mijn wang. De jongen moest zo niet denken, want het was een schat. Zijn woorden liet me nog heel even stil zijn, net als zijn aanraking, maar daarna, met hem dicht tegen me aan, trok ik mijn mond weer open. 'Omdat een Leprechaun, in een Simba pak, mijn hart heeft gestolen. Hij is de allerliefste, schattigste en gezelligste persoon die ik tegen hem gekomen in de negentien jaar. Maar hij heeft een ding fout, want ik ben niet te lief, maar hijzelf wel,' antwoordde ik zachtjes waarna ik kusje op zijn haren drukte. 'En hij gaat niet zo makkelijk meer van me afkomen,' Het was waar en het klonk misschien cliché, maar ik sprak wel met mijn hart deze keer en niet mijn verstand. Deze had ik op dit moment, voor zover dat ging, zelfs al op nul neergezet. 'Niet nodig, want het is ook niet niets,' Het was gelijk een heel pakket wat je voor je kiezen geschoven kreeg. Je kende elkaar net, dit allemaal was al niet niets en dan had je ook nog je baan. Nee, ik wist het zelf ook allemaal niet zo goed. Ik wist alleen wel dat de woorden die over mijn lippen rolde waar waren. Ik liet mijn blik heel even de plek rondgaan en legde daarna mijn hoofd tegen de zijne aan. Mijn ogen sloten zich voor een seconde terwijl 'Klinkt als een plan,' over mijn lippen rolde en met mijn gedachten langzaam een beetje wegzakte. Ik kreeg hoofdpijn van alle gedachten, maar het maakte me niet uit, want ergens was het -het wel waard. Ik wilde vragen hoe het met ons zat, alleen durfde het niet. De vraag of het weer een beetje ging rolde daarin tegen over mijn lippen.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
Ik bloosde knal rood bij zijn woorden en keek hem niet aan terwijl ik de zwarte schmink van zijn wang en arm probeerde te poetsen. Ik moest echt eens of waterproof schmink kopen of een leren stoppen met huilen, want dit was echt niet meer te doen. Al was het wel makkelijk om mijn gezicht weer te fatsoeneren als ik weer eens een huilbui had gehad. God, ik moest echt emotioneel stabieler worden. Ik legde mijn hoofd toen hij weer schoon was tegen zijn schouder aan. Ik kon nu toch niet normaal opstaan en ik zat wel lekker, dus waarom zou ik het doen. Daarbij hadden we nog wel een of andere smoes als de parkleiding om andere mensen kwamen kijken. "Dat kon toch al niet, want ik zal je hier zoizo elke dag tussen 8 en 10 zien, Tink." zei ik met een waterige glimlach. Ik drukte nog een kusje op zijn wang en veegde weer de zwarte schmink weg. "Je bent wel veels te lief voor me. Leg je daar maar vast bij neer, want daar kan niemand omheen. Daarbij ben je ook veels te leuk om waar te zijn. Je had net zo goed Hercules kunnen zijn met je mooie lijf en je schattige krulletjes." Mijn wangen kleurden weer heel erg schaamrood nu ik toegaf dat ik naar hem had staan kijken in de kleedruimte. Hij dacht nu vast dat ik een creep was. Dat was ook wel een beetje zo, maar goed. Om snel op een ander onderwerp over te schakelen vroeg ik hem of hij mee koffie wilde drinken na het werk. Hij legde zijn hoofd tegen het mijne en ik drukte onze neuzen zacht tegen elkaar. Zijn gesloten ogen voorspelden niet veel goeds, maar toen hij toch instemde kreeg ik twinkeltjes in mijn natte ogen en een brede glimlach op mijn gezicht. "Half elf? En zullen we er maar gewoon een biertje met een patatje van maken? Het is dan misschien wat laat voor koffie." zei ik met een glimlach voor ik toch weer mijn hoofd van die van hem haalde en zo goed mogelijk de zwarte schmink van zijn neus probeerde te poetsen. "Ik zal wel zorgen dat mijn gezicht schoon is, want ik blijf poetsen." zei ik toch weer met een glimlach. Het was raar hoe snel mijn gemoedstoestand kon verbeteren als de situatie weer beter was. Toch stelde ik er maar geen vragen bij. "En kun je me rechtop helpen? Mijn knie is niet zo goed en ik denk dat er iets fout is geschoten tijdens het rennen." Vaak kon ik zelf wel mijn knieschijf terug duwen, maar als de pezen weer fout zaten zou ik naar de EHBO moeten. Dat hoopte ik neit, want dan werd het echt weer de metalen brace... Ook wel de HORROR genoemd.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
'Zie je wel dat ik bij jou in het verhaal pas,' grinnikte ik zachtjes bij het zwart op mijn gezicht, hopende de sfeer ook wat beter te maken. Mijn ene hand had ik ondertussen op zijn knalrode wangen neergelegd terwijl de mijne ook langzaam dezelfde kleur aannamen. Het was vreemd, want normaal kleurde ik niet heel snel, maar nu leek het wel een heel ander verhaal. Of het was, beter gezegd, een ander verhaal, omdat deze jongen heel anders was en me ook anders liet voelen. Beide op een positieve manier. Het was misschien toch het begin van een nieuw sprookje hier in Disneyland. 'Het hoeft niet als je dat niet zit zitten, want er is altijd wel weer iets te verzinnen,' zei ik zachtjes, al was het volgens mij niet echt iets wat in een planning zou zitten. Daarbij zou ik het waarschijnlijk niet kunnen ook en dat was waarschijnlijk ook wel uit mijn woorden op te maken. 'Je bent een schat,' was het enige wat ik uit mijn mond kreeg, want zijn laatste woorden zorgde dat ik stil viel en mijn gezicht in zijn pak verstopte, omdat mijn wangen nog roder werden. Ik kon er zo niet tegen en nu ze echt knalrood moesten zijn.. Mijn armen wikkelde zich wel wat strakker rond de jongen heen, als teken dat hij niets fout had gezegd. Toch nam het niet weg dat ik het niet met zijn woorden eens was, want ik dacht er heel anders over. Daarbij was ik ook nog altijd niet blij dat ik hier in een, iets te kort, groen jurkje liet. Mijn hoofd legde ik tegen de zijne, om mijn ogen te sluiten, en niet veel later zijn neus tegen de mijne te voelen. Met nog altijd dichte ogen drukte ik zacht kusje op zijn lippen, om een brede glimlach te laten zien. 'Ik trakteer,' was het enige wat ik er nog aan toe voegde, als teken dat ik het prima vond en opende langzaam mijn ogen om Niall weer aan te kijken. Mijn vingers gleden heel zacht over mijn gezicht om het uitgelopen schmink weg te halen, net als hij bij mij deed. 'Maak niet uit en je mag van mij ook zo komen,' zei ik met een zachte lach. Ik daarin tegen zou weg wat anders aan toe, want echt niet iedereen hoefde me zo te zien. Bij zijn laatste woorden knikte ik langzaam, maar in plaats van het ook te doen, kwam ik me heel voorzichtig omhoog met de jongen nog altijd in mijn armen. 'Je moet ook niet wegrennen, want je komt niet van me af,' zei ik zachtjes toen ik eenmaal met beide voeten weer op de grond stond. 'En waar mag ik onze Simba mee naartoe nemen?'

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
Ik glimlachte toen hij me helemaal neit als creep bleek te zien en hij me dicht tegen zich aan in een knuffel trok. Zelf sloeg ik ook mijn armen om hem heen en bleef zo vrij comfortabel, maar toch erg bewust van zijn aanwezigheid zitten. Toen ik opkeek waren zijn wangen een prachtig helder rood. Had ik dat nou echt veroorzaakt? Ik kon het niet goed geloven, maar het leek er toch wel op. Onze hoofden legde hij tegen elkaar en ik drukte zacht onze neuzen tegen elkaar, waardoor zijn neus ook zwart werd. Ik stelde voor om na het werd wat te gaan drinken en ondanks de gesloten ogen stemde hij wel in, wat een hele brede grijns op mijn gezicht veroorzaakte. Als men nu nog niet snapte dat ik echt tot over mijn oren verliefd was op deze jongen in het groene jurkje waren ze echt doof, blind en stom. Zijn kleine kusje op mijn lippen gaf me vleugels. Geen echte natuurlijk, die had hij aan, maar bij wijze van spreken. Mijn handen gleden even zacht door zijn pluizige krullen. Ze waren zo zacht en aaibaar. Dat hij trakteerde maakte me niets uit. echt niets. Ik wilde net zo goed gewoon betalen voor ons. Zijn vingers die over mijn gezicht gleden leidden me wel heel erg af, terwijl ik probeerde zijn neus schoon te krijgen. Ik grinnikte bij zijn reactie. "Liever niet. Jij mag het wel doen als je wil." zei ik voor ik hem een zacht kusje op zijn nu weer schone neus gaf. Hij zag er gewoon heel sexy uit in zijn pakje, hoe meisjesachtig het ook was. Hij zou er vast in alles, of helemaal neits, nogsteeds extreem sexy uitzien. Ik zag op de grote klok achter zijn hoofd dat het park bijna open ging. Ik vroeg dus maar of hij me wilde helpen. In plaats van me op mijn benen te trekken tilde hij me min of meer op zonder me los te laten, waardoor de rode blos op mijn wangen bleef staan. Ik glimlachte weekjes bij zijn woorden. "Dat hoeft ook neit meer, maar kunnen lopen is wel fijn." zei ik met een klein glimlachje. Dit was echt een geweldige baan, maar funest voor m'n knie. Aangezien ik de hele dag rende, huppelde en sprong. Ik duwde hem voorzichtig van me af toen we eenmaal goed stonden. Ik wilde hem neit kwetsen, maar ik had iets meer ruimte nodig "Je mag even wachten, want misschien moet ik naar de EHBO." Ik trok mijn armen mijn pak in, waar ze naar mijn knie gingen. Ik voelde direct dat de knieschijf ernaast lag. Dat on ik in elk geval zelf oplossen. Ik schoof mijn brace opzij en duwde hard, met een pijnlijke uitdrukking op mijn gezicht. Met een zachte vloek van pijn uit mijn mond en een plop geluidje schoot die terug op z'n plek en trok ik mijn brace ook weer goed. Ik stak mijn armen weer uit en strekte en boog mijn knie even om te kijken of die het echt deed voor ik door mijn warrige blonde haar woelde. "Ik denk dat het weer gaat." zei ik met een zwak glimlachje tegen Harry. het had pijn gedaan, maar nu werkte het gewricht ten minste weer een tijdje redelijk.

[Monsterpost. Zo lang hoeft het antwoord echt neit te zijn hoor]

---

Bowties were never Cooler