Experimental || One Direction [Topic 1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 10 maart 2014 - 22:22 ]

"Family don’t end in blood”

(mijn topics)

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

[mt! Ik zit wel tot vrijdag bij mijn beste vriendin, dus ik zal niet enorm veel tijd hebben om constant te reageren. Dat zal dan vooral savonds of 's ochtens zijn ]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Harry Styles
Veel meer dan een glimlach kregen mijn ouders niet van mijn kant, maar volgens mij hadden ze dat al lang aan zien komen. Mijn laatste woorden waren ruim vier jaar geleden over mijn lippen gerold waarna de stilte de overmacht had genomen. Heel soms hoorde je mijn stem nog in de avond, zodra iedereen lag te slapen, maar dat was ook zelden. Daarbij had het bedankje vanochtend op de keukentafel gelegen, want op zich was ik wel blij dat ze me hier voor op hadden geven. Het eerste moment had ik de neiging gehad om alles kort en klein te slaan, maar zag daarna toch in dat het de beste oplossing was geweest en toen kwam de dankbaarheid. Misschien was dit nog niet zo'n slechte ervaring en je moest je het een keer meegemaakt hebben.
Mijn moeder daarin tegen begon nu wel te huilen, wat me niet verbaasde, want die neiging had ze de hele tijd al, om me vervolgens in een knuffel te trekken en woorden te fluisteren over dat ik op moest passen en niet over me heen moest laten laten. Die woorden hadden haar mond al zo vaak verlaten, zeker op weg hier naartoe, maar ik liet het allemaal maar langs me heengaan. Het was veel makkelijker gezegd dan gedaan, al helemaal als je jezelf niet durfde te verdedigen door je mond open te trekken. Het duurde dan ook niet lang voor ik me uit haar greep wurmde, om vervolgens mijn koffers te pakken en te knikken. Mijn ouders snapte te hint en zeiden allebei gedag waarna ik nog eventjes zwaaide en langzaam het laatste stuk naar het appartement liep. Ik wist hoe mijn ouders waren, dus had erop gestaan dat ik het laatste stukje zelf zou lopen en daarbij had ik dan ook nog ietwat langer de tijd voor ik aankwam, al was het voor mijn gevoel nog te snel dat ik aan zou komen. Een licht zenuwachtige glimlach op mijn gezicht, mijn beanie over mijn krullen trekkende, maar daar bleef het ook bij, want ik had nog steeds niet de behoefte om te praten, ondanks niemand er nog was.

[ bericht aangepast op 30 dec 2013 - 20:54 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis William Tomlinson
Hijgend en puffend kwam ik aan bij het appartement. Ik had daarnet een heel eind moeten lopen, mijn veel te volle en dus te zware koffer achter mij aan slepend, omdat de dichtstbijzijnde bushalte niet zo dichtbij was geweest als ik had gedacht. Als ik dat eerder had geweten, had ik wel een taxi genomen. Mijn ouders en zusjes waren op vakantie, dus daar hoefde ik niet bij aan te kloppen. Ik kon helaas niet mee door dit programma, wat ik erg jammer vond, maar ik had dit idee zelf bedacht en ondanks de vakantie die ik nu miste, wilde ik het ook nog steeds erg graag.
Ik legde de laatste meters af en vertraagde mijn pas, die toch nog redelijk snel was, na een tijdje iets zodat ik naast de jongen die er ook liep bleef lopen en niet voor hem uitliep. De jongen had een beanie op zijn hoofd, waar een paar bruine krulletjes eigenwijs onder vandaan kwamen. Zijn ogen hadden een groene kleur, en ik vond de jongen er op één of andere manier schattig uitzien.
'Hiii, heb jij je ook opgegeven? Ik wel namelijk, als je dat nog niet begrepen had tenminste, maar dat had je vast wel. Anders zou ik hier niet het hele pokken eind vanaf het busstation naartoe zijn komen lopen en had ik nu geen bezweet voorhoofd. Maar genoeg over mij, hoe heet jij?' begon ik enthousiast tegen de jongen te praten.

"Family don’t end in blood”

Niall Horan
Ik zat heel zenuwachtig chips te eten op de achterbank. Greg zat naast me voor steun en mijn ouders zaten voorin. Ik was echt heel nerveus. Mijn gitaar en plunjebaal lagen in de achterbak. "Niall, stop eens met eten. Straks ga je nog over je nek." zei mijn moeder. Ik ging gewoon verder met eten. Greg legde een hand op mijn knie en ik keek op. "Rustig mate. Het komt goed. Je krijgt het vast gezellig, het kan niet anders." Ik knikte maar bleef wel eten. Ik hoorde mijn moeder zuchten. "Laat de jongen maar met rust. Hij is al nerveus genoeg en het is niet dat hij dik is." hoorde ik mijn vader van achter het stuur zeggen terwijl ik de laatste chipjes in mijn mond deed. We kwamen uiteindelijk aan bij een groot huis. Ik stapte schorvoetend uit. Mijn vader laadde mijn spullen uit en ik gaf ze allemaal nog een dikke knuffel. "Ik ga jullie allemaal erg missen." zei ik zacht. Ik kreeg nog een kus op mijn voorhoofd van mijn moeder en een aai over mijn bol van mijn vader en broer. Toen moest ik toch echt gaan. Ik hing mijn tas om mijn schouder, pakte mijn plunjebaal en gitaarkoffer op en liep langzaam naar de deur. Nogsteeds wist ik niet waarom ik hier was... Ja, vrienden maken, maar die had ik thuis ook. Ik snapte het ook allemaal niet meer, maar ik zou het wel doen. Voor mijn ouders en Greg. Er stonden nog twee andere jongens. Ik liep naar ze toe. "Hey" zei ik nerveus.

[ bericht aangepast op 30 dec 2013 - 21:33 ]

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik legde mijn koffer zo op de grond dat ik er plaats op kon nemen en mijn voeten er ook nog op kon zetten, om zo mijn armen om mijn benen heen te slaan. Eerlijk? Ik was doodsbang voor wat me te wachten stond, zeker doordat er al één jongen aankwam, die enthousiast begon te praten toen hij bij me stond. Toch keek ik eerst om me heen, om te kijken of hij het wel tegen mij had. Het feit dat ik hier de enige andere was, liet me mijn blik weer op de jongen richten, om een zwakke glimlach te laten zien. Ik vond het al heel wat van mezelf, maar wat wilde je als je al een lange tijd niet in aanraking was geweest met mensen en nu ineens met vijf andere in een appartement zat? Je geen woord durfde te zeggen, bang dat het verleden zich weer herhaalde? De jongen viel stil wat mij liet weten dat het mijn buurt was, om wat te vertellen. Een diepe zucht rolde over mijn lippen bij die gedachten terwijl ik in mijn rugzak zocht naar een kladblok en een stift. Een standaard iets bij mij. Hii, mijn ouders hebben me opgegeven hiervoor. Ik slikte heel even voor ik de jongen aankeek, zijn eerste reactie peilende, omdat mensen altijd een verkeerde eerste indruk kregen. Zij kregen de indruk dat ik verwaand was, omdat ik niet praatte, iemand van weinig woorden was, namen niet de moeite om verder te kijken, ook al nam ik de moeite niet om ze te stoppen. Zodra mensen een eerste indruk hadden, veranderde deze ook niet heel snel. Het is nog snel dat je hier aangekomen bent dan. Maar mijn naam is Harry en de jouwe? schreef ik op, om het klasblok te draaien met een onzekere, voorzichtige glimlach, om ook even naar de andere jongen te blikken en te zwaaien. Ja, ik was doodsbang.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis William Tomlinson
De jongen had inmiddels zijn koffer op de grond gelegd en was er zelf op gaan zitten, met zijn kniëen opgetrokken en zijn armen zo om zijn benen heengeslagen. Na mijn woorden keek hij om zich heen, al was er niemand anders dan wij tweeën. Daarna glimlachte hij zwak naar mij.
Hij zuchtte diep terwijl hij zijn rugtas opende en op zoek ging naar iets, waarna hij een kladblok en een stift tevoorschijn haalde. Ik keek hem verwarrend aan: Wat was hij hiermee van plan?
Hij zag mijn verwarde blik niet omdat hij druk begon te schrijven. Hii, mijn ouders hebben me opgegeven hiervoor, las ik over zijn schouder mee. De jongen slikte en keek mij aan. Ik keek nog steeds even verward en grinnikte zachtjes, omdat ik het toch ietwat vreemd vond. De jongen schreef verder. Het is nog snel dat je hier aangekomen bent dan. Maar mijn naam is Harry en de jouwe?
Hij glimlachte onzeker en voorzichtig. Intussen kwam er ook een andere jongen aan. De nieuwe blonde jongen begroette ons door een beetje nerveus 'Hey' te zeggen en Harry zwaaide naar hem.
Ik wilde reageren, maar keek opnieuw naar Harry en barstte toen in lachen uit, wat mij ervan weerhield nog iets uit te kunnen brengen. Ik rolde lachend over de grond terwijl ik voelde hoe mijn kleren nu al weer vies werden, maar ik kon het niet helpen.
Toen ik langzaam bijkwam, legde ik mijn uitpuilende koffer ook plat neer en ging naast Harry zitten. 'Jij, Harry, jij bent een vreemde, vreemde jongen,' zei ik, nog half na lachend. 'Maar ik mag jou wel. Ik ben Louis, trouwens.'
Ik draaide mijn hoofd naar de blonde jongen. 'Jij ook hallo, trouwens, sorry.'

"Family don’t end in blood”

Harry Styles
De jongen keek verward door mijn actie met mijn kladblok, iets wat ik maar liet gaan, want het was niet de eerste keer dat iemand me zo'n blik toewierp. Het waren altijd dezelfde blikken, dezelfde reacties en ook deze keer had ik het niet anders ingezien, ook al had ik het wel ergens gehoopt. De grinnik, die volgde, liet me weer naar mijn blok kijken, om door te schrijven, maar wel met een paar trillende handjes. Ergens had ik er al geen zin meer in, omdat in de rest van de reacties liever vermeed, maar wilde mezelf ook weer niet laten kennen. Ik moest dit doorzetten, want een weg terug naar huis zat er voorlopig niet in, net als het feit om me ergens op te sluiten.
Eenmaal alle woorden op papier liet ik het de jongen lezen, om me zelf op de nieuwe jongen te richten voor een kleine seconde. De lach van de andere jongen zorgde er namelijk voor dat mijn blik terug naar hem ging, zodat die elkaar kruiste waardoor ik moest slikken. Het was niet de eerst keer dat iemand in de lach schoot, maar diep van binnen deed het me pijn, brokkelde mijn zelfvertrouwen -die ik al bijna niet meer had- nog verder af, wetende dat er op dit moment weinig te lachen viel, zeker als je naar mij keek.
Mijn blok legde ik dan ook naast me neer, om mijn hoofd op mijn benen te plaatsten, zodat de zijkant van mijn gezicht het stof van mijn broek raakte en zo te verte in te staren. Ik was niet iemand die snel zijn echte gevoelens liet zien, maar het feit dat ik hier op dit moment alleen stond, mijn ouders bekant aan de andere kant van Engeland, voelde toch als een moment dat ik wel moest slikken terwijl ik juist steviger in mijn schoenen moest staan. Een trillende zucht verliet dan ook mijn mond daarna hard op mijn lip bijtende, om niet te breken, maar ook omdat de jongen naast me kwam zitten, om weer te praten. Het liefste wilde ik de beanie over mijn hoofd trekken, verdwijnen, terug naar huis, want ik wist niet wat ik moest denken, of doen. Dit was niet iets wat mijn zelfvertrouwen ten goede deed, maar dat deed het feit dat er al mensen waren sowieso niet, net als dit hele gebeuren in het algemeen al. Ik was gewoon een té breekbaar iemand voor dit.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
Een van de jongens zat met een kladblokje met woorden erop. De ander barste plots in lachen uit. Ik keek hem raar aan. Normaal was ik altijd druk en vrolijk, al was het vaak een facade, maar nu was ik best nerveus en stil. Ik voelde me helemaal niet prettig met deze situatie. Zeker niet omdat ik niet wist wat me te wachten stond. Mijn ouders hadden niet eens willen vertellen wat voor kamp dit was. De zittende jongen leek het er heel moeilijk mee te hebben. Ik wilde net naar hem toe gaan toen de andere stopte met laggen en naast hem ging zitten. Voorzichtig ging ik in kleermakerszit voor ze zitten met mijn plu jebaal naast me en mijn gitaarkoffer op schoot. "Ik ben Niall." zei ik wat timide. Ik keek met mijn helder blauweogen in de zeer groene ogen van de krullenbol. "Je hebt mooie ogen." mompelde ik naar de jongen. Ik was nerveus over hoe hij zou reageren, want hierom waren ook mensen boos op me geworden. Ik friemelde wat met mijn vingers. De krullenbol leek me wel aardig. Tegenover de ander was ik iets terughoudender. Hij was me net iets te druk en te vroijk. Ik haalde een zak m&m's uit mijn rugzak en stak hem naar de jongens uit. Meestal deelde ik mijn eten niet, maar ik wilde er ook bijhoren voor een keer. Ik was altijd de vreemde jongen met de gitaar. Nu wilde ik een keer de aardige jongen zijn met de gitaar.

[ bericht aangepast op 30 dec 2013 - 22:59 ]

Bowties were never Cooler

Louis William Tomlinson
Harry slikte en legde zijn kladblok naast zich neer, waarna hij zijn hoofd met de zijkant van zijn gezicht op zijn benen legde. Een trillende zucht verliet zijn mond. De woorden die ik nog tegen hem zei, verstond hij volgens mij al niet eens meer. De lach, die eerst nog op mijn gezicht te zien was, verdween binnen minder dan eens seconde en ik keek met medelijden naar de jongen. Oeps, dit was nu niet de bedoeling.
Voorzichtig legde ik mijn hand op zijn schouder. 'Hazza...' fluisterde ik zachtjes. Ik had eerlijk gezegd geen flauw idee hoe ik bij de bijnaam kwam, maar ikzelf vond het in ieder geval wel leuk klinken. Toch moest ik dat misschien nog maar niet zeggen, want ik wist niet of de jongen wilde dat ik hem zo noemde en of hij het op zou vatten als een leuke bijnaam of dat hij dacht dat ik opnieuw met hem probeerde te spotten, wat vanaf het begin af aan al helemaal niet mijn bedoeling geweest was.
'Sorry,' zei ik, nog steeds fluisterend. 'Ik weet niet of ik je wel zo mag noemen, maar het kwam ineens in mij op. Ik begin opnieuw, moment.'
Ik haalde mijn hand van zijn schouder, stond op van mijn koffer om daarna letterlijk opnieuw te beginnen door hier weer op te gaan zitten en mijn hand op dezelfde plek te plaatsen.
'Harry,' fluisterde ik op dezelfde toon als net. 'Het spijt me dat ik begon te lachen, ik vond het misschien grappig, maar dat komt omdat ik niet vaak zulke mensen tegenkom als jij. En dat is juist goed, want het maakt je uniek en speciaal en dat vind ik juist leuk. Ik vind je niet raar, al zei ik dat ik je een vreemde jongen vond, daarmee bedoelde ik vreemd op een leuke manier. Je moet niet zo onzeker zijn. Ik weet niet precies waar je onzeker over bent, je uiterlijk, of je geaardheid misschien? Maar dat eerste, daar hoef je - je geen zorgen over te maken, aangezien je er hartstikke goed uitziet. En het tweede al helemaal niet, want iedereen hier is gay. En volgens mij ben je een hartstikke aardige jongen. Niks om onzeker over te zijn,' zei ik, waarna ik probeerde Harry's blik te vangen om zijn reactie te peilen.
De blonde jongen was intussen voor ons komen zitten. Hij zei tegen Harry dat hij mooie ogen had.
'Zie je wel, Harry! Hij vind je ook mooi!' zei ik triomfantelijk. Ik moest wel even wennen aan de situatie, aangezien ik zelf heel druk was en hier zat met twee totaal andere types. Eén ietwat stille jongen, en één jongen die helemaal niet praatte.
De blonde jongen had zich voorgesteld als Niall. 'Ik ben Louis!' zei ik nogmaals, dit keer tegen hem. Ik keek hem dankbaar toen hij een zak M&M's in onze richting stak en pakte met een grote glimlach een paar M&M's uit het zakje.[

[ bericht aangepast op 30 dec 2013 - 23:07 ]

"Family don’t end in blood”

Harry Styles
Een 'Hazza' drong mijn gehoorgang binnen terwijl een paar heldere blauwe ogen, van Niall die tegenover ons ging zitten, de mijne vonden. Ik wist niet waar ik op moest reageren, waar ik me op moest focussen, ondanks ik mijn hoofd alweer weg wilde draaien van de jongen, die duidelijk van Ierse afkomst was. Zijn woorden weerhielden me er alleen van, om vervolgens mijn mondhoeken ietwat omhoog te laten krullen. Ik weigerde mijn hoofd te draaien, om mijn kladblok te pakken, dus een zachte 'dankjewel' mimede ik, zodat er nog geen geluid over mijn lippen rolde. De jongen maakte een eerste indruk, die redelijk leek, vertrouwde en aardig, dus ook wat hoop van mijn kant terug liet komen, ook al bleef ik nog heel erg op mijn hoede.
Daarna draaide ik toch heel langzaam mijn hoofd, om onze oudere druktemaker aan te kunnen kijken met een blik waar gebrokenheid in terug te vinden was. Zo te zien had hij het niet bedoeld, om mij te kwetsen, wat wel gebeurde. Bewust of onbewust, zijn schuld niet voor de volle honderd procent. Ik wist gewoon niet zo goed wat ik van de jongen moest vinden, want op dit moment vond ik hem maar een beetje te druk, onhandig. Niet dat ik nu al een definitief oordeel kon vellen gezien ik hem pas net kende.
Ik liet hem zijn verhaal doen terwijl ik mijn ogen neersloeg. Ik snapte nog steeds niet wat er zo grappig was aan het feit dat ik niet praatte, of iets anders, maar dat zou wel weer aan mij liggen. Ik snapte wel meer niet en dat was me ook vrij duidelijk gemaakt in de loop der jaren. Zijn volgende woorden maakte wel weer wat goed aangezien ze oprecht klonken, net als zijn houding, alleen ik hoopte dat hij snapte dat het lastig was voor mij. Ik wist niet wat ik ermee aan moest, want misschien waren ze inderdaad niet zo bedoeld, of was dit maar schijn en kwam het straks weer allemaal zo hard terug. Een beetje spelen en kijken waar de grens lag. Ik beet op mijn lip, om niet veel later een kleine glimlach te laten zien, als teken dat het wel goed zat. Toch pakte ik mijn kladblok, om eerst mijn naam aan Niall te laten zien en daarna de pagina om te slaan. Ik geef je het voordeel van de twijfel, maar zorg dat ik geen spijt krijg van mijn beslissing, want ik sta dan niet voor mezelf in, Lou. schreef ik op, om het de bruinharige jongen te laten lezen. Het was niet gelogen, want ondertussen had ik dat vaak genoeg gedaan en dat pikte ik niet meer. Dan ging ik het leven van hem zuur maken, hoe gebroken ik dan ook mocht zijn. De rest van zijn speech liet ik een klein beetje links liggen, afwachtende op zijn reacties, om later op terug te komen en dankbaar een paar m&m's van Niall aan te nemen. Dankjewel Nialler, dat is lief van je. En je laat wel ooit wat van je horen, toch? schreef ik, het laatste doelende op zijn gitaar.

[ bericht aangepast op 30 dec 2013 - 23:45 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
De drukke jongen, die blijkbaar Louis heette, begon een hele preek tegenover de jongen die niet leek te kunnen spreken. Wel ving ik nog een dankbaar glimlachje en lipvormingen van hem op voor Louis alle aandacht tot zich trok. Het voelde fijn om in elk geval niet het enige 'rare' kind te zijn. Hoe hard het ook was, ik was blij dat Harry niet sprak. Ja, ik had zijn naam opgevangen uit de preek voor ik opzoek ging naar eten in mijn rugzak. Ik viel stil en trok lijkbleek, nog 10 keer bleker dan mijn normale extreme bleekheid, weg bij een woord: Gay. Hadden mijn ouders me naar een kamp gestuurd om andere jongens te ontmoeten die op jongens vielen?! Wat?! Ik wilde helemaal niet op jongens vallen, daarom had ik het nog niemand vertelt. Ik wilde niet nog vreemder zijn dan ik al was. Maar ze waren erachter gekomen en dwongen me nu mezelf te accepteren. Iets wat ik toch nooit zou doen. Ondanks dat mijn familie er heel open tegenover stond wist ik dat het niet hoorde. Langzaam pakte ik de zak m&m's en stak die naar de andere jongens uit. Nerveus was ik niet meer. Ik voelde me in de steek gelaten, verraden en alleen. Ik keek even met grote trieste blauwe ogen naar Harry en zijn berichtje. "Geen probleem." mompelde ik. Dit was de eerste keer in mijn leven dat ik geen honger had. Zo kut voelde ik me op dit moment. Ik zette de zak tussen ons in en rolde me op tot een bal. Ik voelde de tranen namelijk al komen. Verduvelde tranen due altijd maar kwamen. Nu doordat ik was verlaten en verraden door de mensen aan wie ik mijn hart en ziel had toevertrouwd.

Bowties were never Cooler

Louis William Tomlinson
Na mijn woorden beet Harry even op zijn lip, om daarna een kleine glimlach te vertonen. Hij pakte zijn kladblok en liet het blaadje waar zijn naam opgeschreven stond aan Niall zien. Daarna sloeg hij de pagina om, begon weer te schrijven om zijn volgende woorden weer aan mij te laten lezen. Ik geef je het voordeel van de twijfel, maar zorg dat ik geen spijt krijg van mijn beslissing, want ik sta dan niet voor mezelf in, Lou.
Ik glimlachte breed en sloeg enthousiast mijn armen om de jongen heen. 'Bedankt Harry, daar zul je geen spijt van krijgen, want ik meende elk woord wat ik net zei, echt waar.'
Ik zag dat Harry ook een paar M&M's pakte en weer iets aan Niall schreef, waarschijnlijk een bedankje of iets wat daarop leek.
Niall keek er naar, en tot mijn verbazing stonden zijn ogen triest, iets wat ik net nog niet had kunnen ontdekken. 'Geen probleem,' mompelde hij naar Harry. Hij zette de zak M&M's neer en rolde zich op tot een bolletje, ik vermoedde dat hij huilde.
Eén ding was me in de tussentijd wel duidelijk geworden: Deze jongens waren totaal verschillend van mij, wat ervoor zorgde dat ik nu al af en toe niets van ze snapte. Ik vermoedde dat zij het een stuk minder makkelijk hadden met het feit dat ze homo waren of dat er in hun omgeving moeilijk over werd gaan. Of er was iets anders wat ze hadden meegemaakt wat ervoor zorgde dat Niall nu op slag verdrietig was en dat Harry niet praatte. Ik was nu dan altijd vrolijk en vaak ook druk, maar dat is niet altijd zo geweest. Ik had ook heel lang mijn gevoelens voor jongens ontkent en was toen ook lange tijd erg down geweest. Mijn familie kwam erachter dat er iets met mij aan de hand was doordat ik in die tijd niet de oude Louis was, en toen heb ik het ze verteld. Sindsdien weet iedereen het en er wordt bij mij niet moeilijk over gedaan. En juist doordat mijn familie mij accepteert, lukt het mij om de commentaren van mensen die er wel moeilijk over doen, te negeren en uit te lachen.
Ik bracht mijn hoofd wat dichterbij de grond, hopend Niall's gezicht te kunnen zien en contact met hem te kunnen maken. 'Niall? Gaat het?'

"Family don’t end in blood”

Harry Styles
Louis glimlachte breed en sloeg enthousiast zijn armen om me heen waardoor ik verstijfde. Ik was het niet meer gewend om vriendschappelijk een knuffel te krijgen, of als bedankje. Ik was het sowieso niet meer gewend om lichamelijk contact te hebben op klappen na. 'Bedankt Harry, daar zul je geen spijt van krijgen, want ik meende elk woord wat ik net zei, echt waar.'
Ik hoorde te woorden, maar doordringen was een ander verhaal waardoor ik nu ook blij was dat ik niet praatte, een glimlachje voldoende was, want anders had ik een probleem gehad.
Ik wurmde me uit de greep van de jongen toen Niall wit wegtrok, om niet veel later een huilend bolletje te zijn na zijn 'geen probleem,'
Waarschijnlijk had Niall ook iets te horen gekregen wat hij niet wist, of beviel, net als ik bij Louis net. Ik kon nu wel met zekerheid zeggen dat ik niet de enige was, die een probleem had. Althans Louis leek het allemaal heel gemakkelijk af te gaan, leek dit allemaal niet lastig te vinden, op ons gedrag na, en had zichzelf hiervoor opgegeven, wat ik uit zijn eerste woorden kon opmaken. Daarbij waten de andere drie nog maar afwachten.
Ik schudde mijn hoofd, om naar de blonde jongen voor me te kijken en me van mijn plek te begeven. Tegen al mijn beloftes en principes in, liet ik me naast Louis zakken bij de jongen, om mijn armen om hem heen te slaan voor zover dat ging, mogelijk was. Het was een van de weinige dingen die ik nu kon, hopende dat het kon helpen. Negen van de tien keer kon een knuffel, of poging tot, wel wat goed maken, toch?
Louis liet ik het woord doen gezien mijn spraak niet heel ver zou komen. Daarbij was ik altijd heel slecht in het spreken, troostende worden zoeken. Dit was al tegen mijn principes, maar dat maakte niet uit, want het ging niet om mij, maar om Niall.
Mijne ene hand verplaatste zich al snel naar het blonde haar van de hand, om mijn vingers daar doorheen te laten glijden.
Ik was benieuwd wat de jongen ineens zo overstuur maakte, want dan was er ook sneller iets aan te doen, alleen liet ik het voor wat het was. Eerst moest de jongen wat rustiger worden en dan kwam het allemaal, hopelijk, vanzelf wel.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
Ik had net mijn zak eten weggezet toen ik me oprolde tot een bal n de eerste tranen stil over mijn wangen begonnen te lopen. Hoe konden ze me dit aandoen. Ik had het niet voor niets geheim gehouden. Ik wilde zo helemaal niet zijn. Ik wilde normaal zijn. Erbij horen. Maar nee, vreemde Niall moest zelfs op het punt van sexualiteit afwijken. Ik had zo hard geprobeert er niet aan toe te geven. Naar meisjes te kijken zoals ik naar jongens deed, maar ik kon het gewoon niet. Nachten heb ik erom gehuilt. Ik hed gebeden om normaal te kunnen zijn. Zelfs hard met mijn hoofd tegen de muur slaan hielp niet, het zorgde alleen voor een zware hersenschudding. Alles wat ik probeerde faalde, net als alles wat ik altijd probeerde, en langzaam verdween de vrolijke zingende kabouter en kwam een trieste ongelukkige kabouter in hetzelfde lichaam te zitten. De schijn kon ik op weten te houden, maar meer ook niet. Ik verloor vriend en vijand omdat ik liever alleen binnen was dan buiten met de rest. Ik werd ruw uit gedachten gehaald door Louis. Ik mompelde schokkerig wat in het Iers terwijl de tranen bleven stromen. Het kwam erop neer dat het niet goed ging omdat ik een fout was. Een fout die nooit eens iets normaal of goed kon doen in zijn leven. Ik bevroor toen ik twee armen om me heen voelde en rolde me nog iets strakker op. Omdat ik haartjes voelde kriebelen in mijn nek veronderstekde ik dat het Harry was. Toch werd ik er niet kalmer of minder o gelukkig van. In tegendeel. Omdat ik nu weer de warmte van een andere jongen voelde, en nogwel een best knappe, raakte ik nog verder overstuur. Ik hoorde zo namelijk niet te denken en toch gebeurde het. Waarom kon ik niet voor een keer normaal zijn? Gewoon op een meisje vallen? Niet om elke ruzie gaan janken? Me niet zoveel aantrekken van anderen? Gewoon binnen een stereotype passen? Waarom moest mijn hele leven nou abnormaal zijn? Ik bleef huilen en schokken in de krullenbol zijn armen zonder een vooruitzicht dat het binnekort zou ophouden. Hiermee liep ik al zo lang rond en dit zeer zat zo diep dat je dat er niet zomaar uit kreeg.

Bowties were never Cooler