[300]|| Highway to hell || SpeelTopic || 1 - Speeltopics

Wij zoeken nog steeds rollen, Klik voor het rollentopic

De motorclub The lost ones is al jaren berucht en beroemd in het (fictieve) stadje Cloakson, ze regelen daar de boel beter en anders dan welke autoriteit ook. Zo langzamerhand zijn de bikers in hun leren vesten met patches dan ook geaccepteerd. Afgezien van alle afpersing, drugdeals en wapenhandel brengen deze mensen ook bescherming. Ze houden de stad in het gareel en zorgen dat deze stad hun normen en waarden na leven. The lost ones, zijn buiten een groep gevaarlijke bikers echter ook moraal ridders, ze strijden voor hun waarden en princiepes. En een van deze waarde is de stad, zij bezitten de stad, zij zijn de enige bikers groep die zich hier zou mogen vestigen.
Wanneer er echter een grote groep verplaatst naar hun geliefde stadje Cloakson, breek de hel dan ook los. De motorbende Burned Rubber was van zichzelf een grote club die aast op het vergroten van hun gebied. Ze gaan de strijd dan ook graag aan met The lost ones.

Binnen de MC (motorclub) heerst een broederschap, een vertrouwens band die heel sterk is. Je word dan ook niet zomaar gevraagt. Binnen een motorclub ontstaan vaak traditie's, bijvoorbeeld een ceremonie wanneer iemand lid word of het aspirant lidmaatschap ontvang. MC's zijn niet vies van feestjes, deze zijn dan ook vaak besloten voor buitenstaanders (op the hangarounds na natuurlijk). De vergaderingen zijn vaak enkel voor leden en aspirant leden.

Begin:
Burned rubber heeft net intrek gedaan in hun clubhuis, ze zijn begonnen met het 'Overnemen' van cloakson. The lost ones, kom er nu achter dat zaken niet meer zo gaan als voorheen. Ze komen er achter dat er een nieuwe club zijn intrek in hun stadje heeft gedaan.





Boven aan je post moet de naam van je karakter, de rang en de bende staan!

[ bericht aangepast op 29 dec 2013 - 21:13 ]

---

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Sloane "Rain" Monroe | Secretary | The Lost Ones.

Er gaat een rilling door me heen als ik zijn handen op mijn heupen voel, meer richting mijn billen dit keer, waardoor ik ook opnieuw moet grijnzen. Hij fluistert dat we het vooral gaan doen dan, naar boven gaan, waarop ik zijn handen al vastpak om hem mee te trekken. Alleen dat is het moment dat hij een telefoontje van Jonathan krijgt. Zijn pruillip is aandoenlijk, maar het zorgt er niet voor dat ik hier blijf, dat weet hij ook wel, want hij zucht en antwoord een 'oké'.
"Doe voorzichtig, blijf niet te lang weg, oké?" Met een half grijnsje knik ik als hij me nogmaals naar hem toe trekt voor een kus, die ik beantwoord. "Vergeet niet, ik kom overal achter," Hij kijkt me kort doordringend aan, waardoor ik betuttelend mijn lippen weer op die van hem druk. "Ja, lief, heb nu maar geen zorgen, ik ben binnen een halfuurtje terug." Grinnik ik, maar ik weet dat het waarschijnlijk iets langer zou duren. Dat incident met Bain heeft mijn hersenspinsels nog niet verlaten en ik weet dat ik me er ook niet overheen zou kunnen zetten als ik minstens niet nog één keer met hem gepraat heb hierover. Vanzelfsprekend verwacht ik gewoonweg een excuses van hem, want het is niet zo dat hij anders er één terug krijgt, al heb ik niets fout gedaan. Dan had hij me maar niet moeten aanvallen. Hopelijk komt Daniël er eigenlijk niet achter, want we kennen elkaar al zeker een paar jaar en hij kent me beter dan daadwerkelijk goed voor me is in zulke gevallen. Als hij weet dat ik bij Bain ben geweest, mocht ik hem kunnen vinden, dan flipt hij hem waarschijnlijk al helemaal de pan uit.
Snel ren ik de trap op om mijn hakken aan te trekken en vervolgens naar beneden te gaan om mijn helm te pakken, waarop ik mijn jack aantrek. Ik roep hem nog gedag en trek dan de deur achter me dicht, om daarna naar mijn motor te begeven die naast die van Daniël staat. Ik steek de sleutel in het contact en werp een been over de motor heen om te gaan zitten, waarna ik mijn helm op doe en achteruit rij de oprit af. Daarna rijd ik weg, al neem ik wel gewoon de weg naar mijn huis, want anders zou het wel duidelijk zijn dat ik daar niet als eerste naartoe ga. Daarom heb ik besloten een omweg te rijden, maar als ik het clubhuis eenmaal nader, rem ik wat af en kijk er als bijna in trance naar. Is het wel goed om hier naartoe te gaan? Kan ik niet beter eerst naar huis rijden of helemaal niet naar Bain gaan om het uit te praten? Dit is absurd, ik hoef hier toch niet naartoe... Met een hardnekkig hoofd rijd ik het clubhuis voorbij, maar uiteindelijk zucht ik diep en rijd toch terug, om al snel mijn motor hier weg te zetten en het clubhuis stiekem binnen te glippen. Ik weet dat ik het niet zomaar kan laten gaan, misschien dat ik er niet meer aan denk, maar op een gegeven moment zal het terug komen. Dat wil ik liever uit de weg hebben.
Op weg naar de kamer van Bain blik ik goed rond me heen, om er zeker van te zijn dat niemand me heeft gezien, anders zou Daniël kunnen informeren en ben ik de klos. Nou, misschien ik niet alleen, maar Bain ook - nu maar hopen dat hij zijn lippen ook stevig op elkaar kan houden. De deur open ik op een kiertje om mijn hoofd naar binnen te steken en rond te kijken, maar wat ik zie laat me heel erg schrikken, waardoor ik de deurknop los laat en naar achter tegen de muur strompel met mijn hand voor mijn mond. Het is Bain en hij is flink toegetakeld op zijn lichaam, of dat door hemzelf of iemand anders kwam kon ik niet zeggen, gezien ik er niet bij was. Toch wil ik hem wel helpen, zelfs als hij het niet wil, dus ga ik eerst op zoek naar een EHBO doos, waarop ik weer naar zijn ruimte loop en stilletjes bij hem ga zitten. Voorzichtig smeer ik wat zalf op de wonden die op zijn lichaam zitten, zelfs als hij mijn handen weg zou slaan, zou ik verder gaan. Dat kan me echt niet stoppen met wat ik nu heb gezien. "In eerste instantie kwam ik op met je te praten, maar toen zag ik dit en..." begin ik, zachtjes fluisterend, waarna ik diep zucht en verder praat. "Laat me je verzorgen."

[Als ik weinig tot niet reageer, komt dat omdat mijn internet aan het kutten is.]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daniël Blair Rileys ||Hangaround||The lost ones||

"Wow wow, doe eens even rustig jongeman. Je hebt het wel tegen de president. Ik ben niet van plan om iemand in deze bende ook haar één haar, één cel te krenken, dus maak je daar geen zorgen over. En tja, Bain, ik heb hem een flinke waarschuwing gegeven. Ik hoop dat dat helpt. En Daniël, als je hulp nodig hebt, of je hart wilt luchten, je weet me te vinden, hè?" Ik merk dat ik door deze opmerking al flink geïrriteerd raak. "Al was je de koningin van Groot Fucking Brittannië Jonathan, dan zou het me nog niks doen. Volgens mij vergeet je dat ik geen lid ben van je bende,dus dat grootte praat van je met ik ben wel de president doet mij helemaal niks. Ik ben jou geen verantwoording schuldig, en ik kan praten tegen je hoe ik wil. Je hebt daarnaast ook niks over me te zeggen" begin ik.
"Ik weet dat ik bij je aan kan kloppen Jonathan, dankjewel dat waardeer ik. Maar ik moet het eerst zelf oplossen denk ik" Ga ik vervolgens op vriendelijke toon verder nadat ik even heb gezucht. "het is even lastig om hele goede vrienden bij de ene bende te hebben en familie bij de andere maar ik kom er wel uit geloof ik" Ik wrijf even over mijn gezicht. "Met mijn vrouw gaat het steeds beter. Ze had inderdaad haar pols bezeerd toen ze is uitgeschoten met een groenten mesje. We moesten naar de EHBO en het moest gehecht worden, maar het gaat goed met haar. Maar ze maakt zich nu veel te veel zorgen over deze situatie. Hoe ik haar ook vertel dat ze zich daar geen zorgen over hoeft te maken, dat het niet haar zaken zijn, ze blijft zich maar zorgen maken." Ik glimlach even. "het is fijn te horen dat het goed met haar gaat. Maar ik neem het haar niet kwalijk. The lost ones staan er wel een beetje om bekend om erg fel tegen andere bendes in te gaan, ook al hebben zij helemaal geen slechte bedoelingen. Ik denk ook dat het dit keer het geval is. Dat ze geen slechte bedoelingen hebben bedoel ik. Sinds kleine Ryan geboren is, dat is mijn neefje overigens, zorgt mijn broertje ervoor dat hijzelf en zijn zoontje ver uit de buurt van geweld blijven. Hij zou het nooit toestaan als zijn clubje hierheen gekomen zijn met gewelddadige redenen" antwoord ik. Ik loog hier niet, ik wist dit zelf dan wel niet, maar Tante Sandy vertelde me dit, en zij zou hier niet over liegen. Daarnaast veranderd ze in een draak als ze boos is dus zij zal Damon wel hiertoe gezet hebben. Hij durft namelijk haast niet tegen haar in te gaan.
"Dus ik begrijp wel dat je vrouw zich zorgen maakt Jonathan.. het is niet heel gek" vervolg ik. "Hoe is het met je pleegmoeder en vader? Draait de zaak nog goed? Hebben ze nog steeds zo'n verrukkelijk ijs? Ik ben er al veel te lange tijd niet meer geweest. Ze hebben nergens anders zo'n lekker ijs." Ik lach even. "Jaa de zaak gaat super! Vooral met dit heette weer, Maar ze hebben er ook plezier in. Ik geef ze gelijk. Toen ik daar nog in de vakanties mee werkte in ze zomer vond ik het ook geweldig" Beantwoord ik zijn vraag. "En ja, ze hebben nog steeds zulk verrukkelijk ijs, Theo is aan het experimenteren met ijs smaken. Ik kreeg laatst een bak Citroen-Mango ijs mee, had hij net gemaakt. Lekker joh! Ze hebben het nu ook in de zaak dus die moet je zeker eens een keer gaan proeven"

[ bericht aangepast op 26 feb 2014 - 21:13 ]

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Bain Lucas || Sergeant at Arms || The Lost Ones
Ondanks de pijn die de straatkat aan mijn rug veroorzaakte was ik langzaam ingedommeld. De kat was een thuisloze bastaard, net als ik. Allebei hadden we geen huis, geen familie en niemand die om ons gaf. Het deed misschien nog wel meer pijn om mezelf zo te zien dan dat de rauwe wonden op mijn rug deden. De slaap bracht ook geen rust. Het bracht alleen maar meer pijn. Het gekrijs van mijn familie die werd doodgemarteld. Mijn vader die voor mijn ogen werd omgelegd. Onschuldigen die werden geëxecuteerd in de straten. Het achtervolgde me na al die jaren nogsteeds. Ik was dan wel een heel hard bendelid geworden die zonder moeite mensen de dood in martelde, maar het verleden bracht me elke avond weer op mijn knieën. Na een tijdje werd ik langzaam wakker van een verlichtende koelte op mijn rug. Ik keek om en zag Rain naast me zitten. Ze was bezig met het verzorgen van mijn wonden. Wat was dit nou weer? Ik snapte het allemaal niet meer. Ik had haar met de dood bedreigt en zij zat hier mijn wonden te verzorgen. Toch had ik eigenlijk het fut niet te bewegen en daarbij deed het kleinste beweginkje zeer. Zeker met mijn armen, die ik nodig had om haar te stoppen en rechtop te gaan zitten. Ik keek naar haar terwijl ze de koele witte zalf op mijn wonden smeerde terwijl de straatkat zich in mijn krullen nestelde. Ik luisterde naar haar woorden en liet een pijnlijke schut over mijn lippen rollen. "Het spijt me, Rain. De geschiedenis achtervolgt me nogsteeds en ik kan er eigenlijk maar moeilijk mee omgaan. Ik leef nogsteeds in het verleden, in de oude bende. Ik weet dat ik het niet hoor te doen, maar het is onmogelijk om het los te laten." Zo bood ik mijn excuses aan. "Ik weet dat het een slap excuus is, maar het is nou eenmaal zo." zuchtte ik. Het was nou eenmaal de waarheid. Ik ging niet liegen om haar een beter gevoel te geven. Zo was ik niet. Ik had vandaag eigenlijk meer gesproken dan dat ik nogmaal in een maand deed, maar goed. Ik moest mijn fouten recht zetten, door het stof gaan. De kat begon te spinnen en wat aan mijn krullen te plukken. Ik glimlachte een beetje. Ik zuchtte nog eens en duwde me toen toch maar omhoog toen ik het gevoel had dat de zalf over mijn hele rug was verspreid. Mijn gezicht vertrok van de pijn, tot ik rechtop tegenover Rain zat. "Kunnen we nu weer samen door een deur?" Ik vroeg haar niet om me te vergeven, dit te vergeten, of me te mogen, maar om weer normaal met elkaar om te kunnen gaan. Ik hoefde dat sentimentele gedoe ook allemaal niet. Daar was ik geen man voor. Ik was een eenling zonder een behoefte aan liefde, dat hield ik mezelf in elk geval voor. Natuurlijk hield ik van menselijke warmte, maar dat zou ik nooit tegenover iemand, laat staan mezelf, toegeven.

---

Bowties were never Cooler

Jonathan Abraham Yates || Jack the Ripper || President Lost Ones
"Al was je de koningin van Groot Fucking Brittannië Jonathan, dan zou het me nog niks doen. Volgens mij vergeet je dat ik geen lid ben van je bende,dus dat grootte praat van je met ik ben wel de president doet mij helemaal niks. Ik ben jou geen verantwoording schuldig, en ik kan praten tegen je hoe ik wil. Je hebt daarnaast ook niks over me te zeggen. Ik weet dat ik bij je aan kan kloppen Jonathan, dankjewel dat waardeer ik. Maar ik moet het eerst zelf oplossen denk ik. het is fijn te horen dat het goed met haar gaat. Maar ik neem het haar niet kwalijk. The lost ones staan er wel een beetje om bekend om erg fel tegen andere bendes in te gaan, ook al hebben zij helemaal geen slechte bedoelingen. Ik denk ook dat het dit keer het geval is. Dat ze geen slechte bedoelingen hebben bedoel ik. Sinds kleine Ryan geboren is, dat is mijn neefje overigens, zorgt mijn broertje ervoor dat hijzelf en zijn zoontje ver uit de buurt van geweld blijven. Hij zou het nooit toestaan als zijn clubje hierheen gekomen zijn met gewelddadige redenen. het is fijn te horen dat het goed met haar gaat. Maar ik neem het haar niet kwalijk. The lost ones staan er wel een beetje om bekend om erg fel tegen andere bendes in te gaan, ook al hebben zij helemaal geen slechte bedoelingen. Ik denk ook dat het dit keer het geval is. Dat ze geen slechte bedoelingen hebben bedoel ik. Sinds kleine Ryan geboren is, dat is mijn neefje overigens, zorgt mijn broertje ervoor dat hijzelf en zijn zoontje ver uit de buurt van geweld blijven. Hij zou het nooit toestaan als zijn clubje hierheen gekomen zijn met gewelddadige redenen. Jaa de zaak gaat super! Vooral met dit heette weer, Maar ze hebben er ook plezier in. Ik geef ze gelijk. Toen ik daar nog in de vakanties mee werkte in ze zomer vond ik het ook geweldig. En ja, ze hebben nog steeds zulk verrukkelijk ijs, Theo is aan het experimenteren met ijs smaken. Ik kreeg laatst een bak Citroen-Mango ijs mee, had hij net gemaakt. Lekker joh! Ze hebben het nu ook in de zaak dus die moet je zeker eens een keer gaan proeven." vertelde Daniël me.
O ja, ik bedacht het, ik had geen gezag over de Hangarounds. Ik dacht altijd dat hij een member was, maar iedere keer vergiste ik me.
"Kut, ja, daar heb je gelijk in. Maar ja, niemand vind het prettig als er zo tegen je gepraat wordt, vind je ook niet? En ja, we treden wel eens pittig op, maar niet als het niet nodig was. Ik ben niet zoals de vorige president. Als je dat maar weet. En ze hoeft zich geen zorgen te maken om mij, dat doe ik zelf wel. En ik maak me ook zorgen om de rest van de bende. Ik ben niet voor niets president geworden, weet je, ik ben niet harteloos. En ik hoop ook niet dat je me zo ziet." Ik liet me even gaan en stak weer een sigaret op, ik haalde even diep in en vervolgde: "Citroen-Mango ijs? Dat klinkt verrukkelijk. Ik moet er echt een keertje naar toe. Zullen we samen gaan?" Ik hoopte dat hij ja ging zeggen, we hadden nog veel te bespreken met elkaar. Over zaken, maar ook over gewone dingen. Normaal gezien vond ik hem een aardige jongen en kon ik het goed met hem vinden. Maar als hij zo ging doen, was ik snel met hem klaar en kon hij opsodemieteren.

---

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Daniël Blair Rileys ||Hangaround||The Lost Ones||

"Kut, ja, daar heb je gelijk in. Maar ja, niemand vind het prettig als er zo tegen je gepraat wordt, vind je ook niet? En ja, we treden wel eens pittig op, maar niet als het niet nodig was. Ik ben niet zoals de vorige president. Als je dat maar weet. En ze hoeft zich geen zorgen te maken om mij, dat doe ik zelf wel. En ik maak me ook zorgen om de rest van de bende. Ik ben niet voor niets president geworden, weet je, ik ben niet harteloos. En ik hoop ook niet dat je me zo ziet." Antwoord Jonathan. "Dat is helemaal waar" beaam ik. "het is inderdaad niet prettig. Maar Soms heb ik het gevoel dat jullie een beetje te snel en een beetje te makkelijk 'oh het is Daniël maar' denken. En dus moeten jullie, ja jij ook, er wel eens aan herinnerd worden dat ik heel veel voor jullie kan doen, maar tegelijkertijd heel heel veel schade kan toebrengen. En ik dus niet zomaar iemand ben waar je zomaar over heen kan lopen. En dat heb ik net gewoon even gedaan. Simpel genoeg"
"Ik weet dat je niet harteloos bent Jonathan" zeg ik geruststellend. "Daar gaat en ging het helemaal niet om. Zowel jij en je club moesten er gewoon even aan herinnerd worden dat je niet over me heen moet lopen klaar." vervolg ik. "Citroen-Mango ijs? Dat klinkt verrukkelijk. Ik moet er echt een keertje naar toe. Zullen we samen gaan?" Hoor ik Jonathan vragen. "Ja hoor, dat is goed" Antwoord ik. Ik besef heel goed dat ik een hoop te bespreken heb met Jonathan. "Ik moet daar morgen toch wezen voor een gesprek met mijn pleegouders en mijn broertje" zeg ik. "Ik stel voor om daar wat af te spreken, laten we zeggen, uurtje of drie? Je zou je vrouw en kids mee kunnen nemen! Vinden ze vast lekker." zeg ik enthousiast. "Ze hebben hele lekkere kindersmaken hoor. Tenminste, als je dat wilt hoor, We kunnen best wat met z'n tweeën afspreken" Ik grinnik even.
Vervolgens ga ik wat serieuzer verder. "Even wat anders Jonathan..." zeg ik. "Heb jij Sloane daar ergens gezien?" vraag ik. "Ze zei dat ze thuis even wat kleren zou gaan halen. Maar ze zit er best erg mee, met dat gedoe van Bain, en ik weet hoe ze is. Ik ben bang dat ze in plaats van kleren gaan halen naar hem toe zou gaan. Dat zou ik gewoon niet prettig vinden, én vanwege wat er gebeurd is, én omdat ze dan alweer tegen me liegt. Ik moet het gewoon even uitsluiten Jonathan.." leg ik uit.

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Sloane "Rain" Monroe | Secretary | The Lost Ones.

Toen Bain uiteindelijk door had dat ik zijn wonden aan het verzorgen was, bleef ik even stil. Mijn blik was ook nog altijd op zijn rug en armen gericht, hij had er ongelooflijk veel. Het deed me ergens wel pijn dat hij dit had, en ik vroeg mezelf af hoe dit kwam - ik mocht immers er niet direct op afgaan dat hij het had gedaan. Misschien was iemand anders hier wel verantwoordelijk voor, maar anderzijds, Bain was altijd al een man geweest die ik niet kon doorgronden. Wat me wel verbaasde was dat hij me niet weg duwde, al kwam dat vast doordat het bijna onmogelijk met deze verwondingen was. De zalf smeerde ik met een zachte manier op zijn armen daarna, hopelijk zou het snel gewezen. Maar hoe het er nu uitzag, zou hij het vast voor een week of langer behouden. Ondanks de situatie kwam er wel een kalme glimlach op mijn lippen door de straatkat, die in zijn krullen genesteld was, maar mijn glimlach verdween al snel.
"Het spijt me, Rain. De geschiedenis achtervolgt me nog steeds en ik kan er eigenlijk maar moeilijk mee omgaan. Ik leef nog steeds in het verleden, in de oude bende. Ik weet dat ik het niet hoor te doen, maar het is onmogelijk om het los te laten." Mijn handen bleven lichtjes op zijn rug liggen, aangezien ik zijn woorden aan hoorden, waarop ik mijn vingers afveegden aan een doek. "Ik weet dat het een slap excuus is, maar het is nou eenmaal zo." Ik knikte even, al was ik er niet zeker van of hij dit kon zien, waarop ik mijn ogen even sloot. Zijn verwondingen zag ik zelfs nu, nu ik mijn ogen dicht had. Ik wil de waarheid weten achter dit, en het zorgt er alleen maar voor dat ik de echte Bain wil leren kennen - de man binnenin hem. Want zijn buitenkant, het masker, kent zowat iedereen wel. Zijn verontschuldiging geloofde ik wel, hij was geen persoon om hierover te gaan liegen. Pas toen ik hem hoorde zuchten om overeind te gaan zitten, schoten mijn ogen open. Hierdoor kon ik zijn gezicht zien, die vertrokken was van de pijn, waardoor ik kort schuldig op mijn onderlip beet en wegkeek. Ergens had ik namelijk het idee dat het door mij kwam. "Kunnen we nu weer samen door een deur?"
Even knipperde ik met mijn ogen, waarna ik opstond, de straatkat pakte en deze op mijn schoot zette. Het stribbelde eerst hevig tegen, maar ik hield niet op voor het rustig op mijn schoot lag, waardoor ik het rustig kon aaien. Het had wel wat krassen op mijn armen opgeleverd, maar dat deerde me niet zo heel erg. Al zou ik het wel voor Daniël moeten beschermen, anders zou ik zeggen dat ik een straatkat zag die ik graag aandacht wilde geven. En ergens was dat ook de waarheid. Nu ik eenmaal naast Bain zat, draaide ik me naar hem toe. "Ik... Ik wil je graag helpen, al is het alleen maar om meer met het heden om te leren gaan en het verleden een plaatsje te geven," besloot ik. En ik meende het. Het is een erg ingewikkelde man, maar hij had problemen die hij niet enkel afkon, problemen waar hij teveel van had. "Laten we dit achter ons laten liggen, dit incident... Ik kan er misschien nu nog niet overheen zijn, maar het lukt me wel." Ik liet mijn blik weer over zijn lichaam dwalen en keek hem voorzichtig in zijn ogen aan. "Bain... Wie heeft dit gedaan? Je... Je hebt jezelf toch niet verwond, hé?" Een koude rilling schoot over mijn armen en rug heen toen ik dit had gevraagd.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Bain Lucas || Sergeant at Arms || The Lost Ones
Bij mijn vraag of we weer door een deur konden, Rain en ik, pakte de vrouw de straatkat uit mijn krullen, die direct fel begon te protesteren. Meestal sliep hij naast me op mijn kussen en was hij de rest van de dag ofwel buiten ofwel in de kelder, waar ik ook vaker dan eens rondhing. Het verstikte er van de ratten en de muizen, maar het was ook de plek waarvandaan je mensen niet hoorde gillen. Dat was in mijn lijn van werk voor de bende wel prettig. Langzaam kalmeerde de kat en hij begon te spinnen. Ik glimlachte heel lichtjes, met alleen een opgetrokken mondhoek, die direct weer terugsprong bij haar woorden. Ik was niet iemand die makkelijk emoties toonde, zeker geen anderen dan woede en sadisme. Haar woorden deden mijn hoofd razen. Was dit lief bedoelt of wilde ze er met me 'over praten'. Praten was iets wat ik liever niet deed en ik was er niet goed in. Ik was recht voor z'n raap, bot en kortaf. Ik hield er nou eenmaal niet van. Praten was voor de verliezers, de verraders, de leiders, maar niet voor de volgelingen zoals ik. Ik had briefjes, schema's en korte woorden. Dat was genoeg. Mijn emoties liet ik eruit eenzaam en alleen midden in de nacht via mijn gitaarsnaren. Ik besloot nu maar gewoon stil te blijven zitten met mijn ogen op de kater die zich langzaam ontspande terwijl ik hier voor mijn gevoel wel redelijk kalm naar omstandigheden op mijn bed zat in mijn blote bast met zalf op mijn wonden die moest intrekken. Toen ze zei dat we dit achter ons moesten laten knikte ik en ik gaf haar een zacht kneepje in haar knie als verduidelijking. Ik was door het stof gegaan, ik had hiervoor geboet en ze wilde het in het verleden laten en niet meer opbrengen, dus daar had ik vrede mee. De recente geschiedenis, dus van na mijn 15e ongeveer, had ik vrede mee om dingen uit te laten rusten, maar mijn kindertijd achtervolgde me nogsteeds elke dag. Ik wilde net weer relaxed gaan liggen toen haar vraag kwam en ik ongemerkt al mijn spieren wat aanspande. Langzaam liet ik mijn hoofd hangen en ik knikte. "Ieder ander zou het hiervoor moeten ondergaan, dus ik oom." kwam er zacht met mijn lage stem uit mijn mond, als een schooljongen die wist dat hij zijn verdiende loon had gekregen na het tegenspreken van de lerares. Mijn krullen die al lang niet meer netjes waren en plakten van het zweet en de tranen dien de afranseling had veroorzaakt plakten aan mijn gezicht en in mijn nek. Mijn donkerbruine ogen keken recht in haar heldere kijkers. "Zeg het alsjeblieft niet tegen Jack. Anders krijg ik er nog een, alleen omdat ik mezelf de dans niet kon laten ontspringen." Ondanks dat Jack een andere President was dan de vorige, was ik nogsteeds erg onderdanig naar hem en doodsbang voor wat hij zou doen als hij merkte dat ik ongehoorzaam was. Vroeger zou ik er namelijk minimaal nog zo'n afranseling achteraan hebben gekregen als de President het had gemerkt. Ja, ik moest het verleden laten rusten, maar ik had geen idee of ik dat wel kon.

---

Bowties were never Cooler

Jonathan Abraham Yates || Jack the Ripper || President Lost Ones
"Dat is helemaal waar. Het is inderdaad niet prettig. Maar soms heb ik het gevoel dat jullie een beetje te snel en een beetje te makkelijk' oh het is Daniël maar' denken. En dus moeten jullie, ja jij, ook er wel eens aan herinnerd worden dat ik heel veel voor jullie kan doen, maar tegelijkertijd heel veel schade kan toebrengen. En ik dus niet zomaar iemand ben waar je zomaar over heen kan lopen. En dat heb ik net gewon even gedaan. Simpel genoeg." zei Daniël. Ik was het helemaal met hem eens en dat liet ik ook merken. "Je hebt helemaal gelijk, jongen. Jij bent niet 'zomaar Daniël' en ik heb, ook al ben ik nu president, altijd tegen je opgekeken. Het klinkt misschien raar, maar het is wel zo. Al vanaf de dag dat ik je voor het eerst ontmoette, wist ik dat ik niet met jou moest rotzooien. Ik vraag me af of dat ook de reden is waarom je geen echt lid van de bende bent geworden." zei ik tegen hem, weer helemaal gekalmeerd. Ik keek even op en zag dat mijn sigaret al helemaal was opgebrand. Ik drukte hem uit en luisterde naar wat Daniël verder te zeggen had. "Ik weet dat je niet harteloos bent Jonathan. Daar gaat en ging het helemaal niet om. Zowel jij en je club moesten er gewoon even aan herinnerd worden dat je niet over me heen moet lopen klaar."
"Dank je, dat je me niet harteloos vind." zei ik tegen hem. "Ja, hoor, dat is goed. Ik moet daar morgen toch wezen voor een gesprek met mijn pleegouders en mijn broertje. Ik stel voor om daar wat af te spreken, laten we zeggen, uurtje of drie? Je zou je vrouw en kids mee kunnen nemen! Vinden ze vast lekker. Ze hebben hele lekker kindersmaken hoor. Tenminste, als je dat wilt hoor. We kunnen best wat met z'n tweeën afspreken."
"Dat zullen ze vast en zeker geweldig vinden. Ze zijn gek op hun ijs. We kunnen anders na afloop in het clubhuis eventjes met z'n tweeën de serieuze zaken bespreken als dat nodig is, toch?"
"Even wat anders Jonathan..." zei Daniël nu serieus. "Ja, zeg het maar." reageerde ik. "Heb jij Sloane daar ergens gezien? Ze zei dat ze thuis even wat kleren zou gaan halen. Maar ze zit er best erg mee, met dat gedoe van Bain, en ik weet hoe ze is. Ik ben bang dat ze in plaats van kleren gaan halen naar hem toe zou gaan. Dat zou ik gewoon niet prettig vinden, én vanwege wat er gebeurd is, én omdat ze dan alweer tegen me liegt. Ik moet het gewoon even uitsluiten Jonathan.."
"O, ja, dat begrijp ik. Dan hang ik nu even op en ga ik in het clubhuis kijken of ik haar kan vinden."
Ik legde op en stond op uit mijn stoel, klaar om Sloane te gaan zoeken.

---

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Daniël Blair Rileys|| Hangaround|| The Lost Ones||

"Je hebt helemaal gelijk, jongen. Jij bent niet 'zomaar Daniël' en ik heb, ook al ben ik nu president, altijd tegen je opgekeken. Het klinkt misschien raar, maar het is wel zo. Al vanaf de dag dat ik je voor het eerst ontmoette, wist ik dat ik niet met jou moest rotzooien. Ik vraag me af of dat ook de reden is waarom je geen echt lid van de bende bent geworden." Ik lach even. "Dat is meer een princiepe kwestie" antwoord ik. "Ik werd boos op mijn broertje toen hij jaren geleden lid werd van een motorbende, het zou heel hypocriet zijn als ik het ineens wel ging doen. Het komt daarnaast ook niet uit met mijn werk" voeg ik er aan toe.
"Dank je, dat je me niet harteloos vind. Dat zullen ze vast en zeker geweldig vinden. Ze zijn gek op hun ijs. We kunnen anders na afloop in het clubhuis eventjes met z'n tweeën de serieuze zaken bespreken als dat nodig is, toch?" Ik knik even. "ja dat is goed" zeg ik. "Dan is dat afgesproken" Ik glimlach even.
Op de vraag over Sloane antwoord Jonathan "O, ja, dat begrijp ik. Dan hang ik nu even op en ga ik in het clubhuis kijken of ik haar kan vinden." Ik knik even. "Dankjewel" Vervolgens hoor ik dat hij opgehangen had. Ik zucht even. Pepper kijkt me vragend aan. Ik kijk naar het wijnglas in mijn hand. "Tijd voor iets sterkers" ik gooi het leeg in de gootsteen. ik zet het glas op het aanrecht en loop naar de woonkamer terwijl Pepper achter me aan trippelt. Uit de kast naast de dvd's en boeken haal ik een kristallen glas, en pak de fles dure wiskey die er naast staat. Ik schenk er een laagje in, iets meer dan ik normaal zou doen. Dan loop ik met het glas in mijn hand naar de tuin. Ik ga onderuit gezakt op een van de stoelen zitten en neem een nipje van mijn wiskey. Pepper gaat bij mijn voeten zitten en legt haar kop op mijn knie. "Ze moet daar wel zijn pepper" mompel ik terwijl ik achter haar oren kriebel. "ik ken haar langer dan vandaag. Ik had alleen liever dat ze het me gewoon vertelde, in plaats erover te liegen" ik zucht en sla het laagje wiskey in een keer achterover. "het is frustrerend. Ik hou van haar. Maar hoe kan ik haar nou op deze manier vertrouwen" mompel ik.
ik sta op en loop weer naar binnen. Ik sluit de deur achter Pepper. Vervolgens schenk ik mezelf nog een laagje wiskey zitten en ga in de grote leunstoel zitten, wachten tot Sloane weer terug komt.

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Jonathan Abraham Yates || Jack the Ripper || President Lost Ones
Ik stond op uit mijn luie stoel en begon door het clubhuis te lopen, terwijl mijn trouwe hond achter mij aan tippelde. Ik ging als eerste naar de kamer van Sloane, daar was niemand. Toen ging naar de kamer van Bain, terwijl ik iedere kamer onderweg even binnen keek of ze daar was. Ik zag niemand totdat ik bij Bain's kamer was. Daar zag ik Sloane en Bain. Bain zag er haveloos uit. "Bain, zeg dat het niet waar is! Zeg dat je het niet gedaan hebt. Ik had je nog zo gezegd het niet te doen. Je weet dat er nu veel strengere gevolgen komen. Ik dacht dat je altijd mijn bevelen op zou volgen. Ik dacht dat je trouw aan mij was. Je weet dat ik dit niet wil." Ik kon hem wel vermoorden, hoe had hij dat kunnen doen? "Ik had je nog zo gezegd jezelf geen pijn doen. Wat heb je daar op te zeggen?" Ik dacht even na en besloot toen het streng aan te pakken. "Als je met geen geldige reden komt, dan weet je dat een flinke schorsing van club boven je hoofd hangt?"
Toen richtte ik me tot Sloane: "En wat doe jij hier? Dacht jij dat Daniël zich geen zorgen maakte? Dacht jij dat je zomaar eventjes naar Bain kon komen om het goed te maken, zonder dat Daniël denkt dat jij halfdood bent? Denk je wel aan anderen?" Oeps, dat laatste was best te erg geweest. Dat had ik niet mogen zeggen, ik wist heus wel dat Sloane veel om anderen gaf. Ik was weer eens te grof geweest, maar ik zei geen zorgen als ik had gehoord hoeveel zorgen Daniël zich had gemaakt over haar. Dan verdiende ze dit, tenminste dat hield ik mezelf voor.

---

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Sloane "Rain Monroe | Secretary | The Lost Ones.

Blij was ik dat hij het met mij eens was, was het eerder opgelucht te noemen. Zijn zachte kneepje in mijn knie verduidelijkte dat. Een korte glimlach was er op mijn lippen te zien, welke al snel betrok toen ik zijn handeling zag -hij wilde gaan liggen en door mijn vraag spanden al zijn spieren aan. Hij had er nogal wat, ik dacht eerder dat ik alles gezien had, maar nu hij zijn shirt uithad... Wat hij deed verbaasde me; Bain liet zijn hoofd hangen en knikte. Ik had niet verwacht dat hij dit zou doen, laat staan überhaupt antwoord geven.
"Ieder ander zou het hiervoor moeten ondergaan, dus ik ook." Zijn lage stem was nu net een fluistering door de zachtheid ervan en ik draaide mijn lichaam wat meer naar hem toe. Onbewust had ik hem hierdoor weer gade geslagen. Zijn donkere krullen plakten tegen zijn gezicht en nek aan door het zweet. Zou hij gehuild hebben? Het zag er wel zo naar uit. Maar ondanks zijn gehavende uiterlijk was het een knappe man, zelfs zijn kille en geharde structuur had iets. Hij zat onder de littekens, die me nu pas opvielen, en tatoeages. Op zijn rug, armen en borstkas - kunst dat ik nog niet eerder had gezien. Mijn heldere poelen kruisten zijn donkerbruine kijkers, waardoor ik wenste dat hij mijn gestaar naar hem niet had opgemerkt. Maar eigenlijk wist ik wel beter, dit soort dingen zou hij wel door hebben.
"Zeg het alsjeblieft niet tegen Jack. Anders krijg ik er nog een, alleen omdat ik mezelf de dans niet kon laten ontspringen." Ik wilde hem een knuffel geven om zo te vertellen dat het al goed zat, dat hij dit niet hoefde te doen. Het deed me ergens wel pijn dat hij zo hard voor zichzelf was - het was wel een goede man, alhoewel hij dit niet liet zien en het misschien heel diep van binnen zat. Echter, Bain was het wel. Een knuffel zou waarschijnlijk te ongemakkelijk worden, te direct lichamelijk contact en daarbij best 'intiem' voor ons. Het was geen man daarvoor. Daarom legde ik voorzichtig mijn hand op zijn schouder en glimlachte zachtjes, om hem te laten weten dat ik het niet zou zeggen. Woorden waren niet per se nodig, iets wat ook wel fijn was. Ik dacht terug aan zijn woorden over zijn ouders, dat hij het niet los kon laten. Ik wist hoe het was om je ouders te verliezen, maar als het op zo'n gruwelijke wijze gebeurde.. Dan kan ik begrijpen waarom dat alsnog in zijn hoofd rondspookte hedendaags, als een nachtmerrie die uitgekomen is. Maar Bain lijkt me geen persoon die hoopt, dat was immers voor de mens die de waarheid niet onder ogen durfde te komen. Net zoals ik.
Dacht ik daadwerkelijk dat Daniël hier niet achter zou komen? Dat hij het niet zou weten en zou doen als zijn neus bloedde - wanneer ik terug mocht komen? Fout - ongelooflijk fout. Wie weet zou hij het zelfs aan Jack vragen, maar dan zou ik pissig raken. Dat betekende dus duidelijk dat hij me niet vertrouwde en mijn sporen nakeek. Ik ben niet één of ander kindje - als ik dit wilde doen, omdat ik er anders nog mee zat, dan deed ik dat. En niemand kon mij tegenhouden. Ik was zoals de straatkat die ik vasthad, het stribbelde enorm tegen toen ik het beestje oppakte, omdat ze haar eigen zin heeft. Ergens was ik zo boos op Daniël. Ik vraag toch ook niet continue aan hem waar hij heen gaat, wat hij doet? En als hij het niet wil zeggen, controleer ik hem toch niet? Ik voel me als een klein kind die continue op haar kop wordt gegeven, en niet als iemand waar net tegen gezegd werd dat ze leuk gevonden werd. Ik was verdomme 28! Geen kleine peuter!
Mijn mond had ik al open gedaan om het tegen Bain te zeggen over Jack en Daniël, maar toen ik plots voetstappen hoorde sprong niet alleen ik op, maar ook de straatkat. Verstoppen kon eigenlijk niet meer, want de deur werd open gedaan. Jonathan - verdomme. Hij begon te schreeuwen, eerst tegen Bain, hij wilde weten waarom hij het nogmaals gedaan had en dat er strengere gevolgen door dit komen. Bain was ook trouw! Door zijn woorden begon ik hard te knarsetanden, hij mocht dan wel de President zijn, maar hij wist niet eens waarom Bain dit deed.
"Ik had je nog zo gezegd jezelf geen pijn doen. Wat heb je daar op te zeggen? Als je met geen geldige reden komt, dan weet je dat een flinke schorsing van club boven je hoofd hangt?" Kort keek ik naar Bain, hoe hij erbij zat en besloot mezelf toen opnieuw naar Jonathan te richten.
"Het is mijn schuld, meneer," nam ik de schuld kalm op mezelf, want in feite kwam het eveneens door mij. Misschien was ik een kleine factor die dit gesticht had, alleen ik zat er wel bij en dat was voor mij genoeg. "Als je iemand hoort te schorsen ben ik het wel. Maar Bain absoluut niet." Ik vermeldde het met een serieuze blik in mijn heldere ogen, die met de minuut grijzer werden. Mijn ogen boorden zich in die van de President, terwijl ik nog stond. "Met alle respect, dit is lastig te stoppen, dat zal langzaam afgebroken moeten worden."
Jonathan keerde zich naar mij, waardoor ik een naar gevoel in mijn buik kreeg. Dit was al te verwachten, die zak had het daadwerkelijk aan de leider gevraagd! Deels voelde ik me verraden, maar ook vernederd, omdat ik me niet kan herinneren dat ik hiervoor ooit problemen had gehad. Goed, wellicht had ik het tegen Daniël moeten zeggen, maar zelfs dan had hij niets over me te eisen. Ik was een volwassen vrouw, ik mocht gaan en staan waar ik wilde. Hierom onderging ik in stilte de woorden die hij tegen me riep, met mijn hoofd lichtelijk gebogen. "En wat doe jij hier? Dacht jij dat Daniël zich geen zorgen maakte? Dacht jij dat je zomaar eventjes naar Bain kon komen om het goed te maken, zonder dat Daniël denkt dat jij halfdood bent? Denk je wel aan anderen?" Vooral het laatste sloeg in als een bliksemflits. Mijn hoofd richtte ik razendsnel op naar hem, met in mijn poelen niets anders dan kilte te zien.
"Denk ik wel aan anderen?", herhaalde ik als een duistere fluistering over mijn lippen. Mijn lippen waren strak op elkaar geperst, die echter al snel een half grijnsje lieten zien. "Ik ben pas minder dan een kwartiertje weg en meneer maakt zich zorgen over mij," prevelde ik wat harder, terwijl ik merkte dat mijn karakter helemaal omgeslagen was. Geen enthousiaste Sloane meer. "Dat is pas een goed gevoel van vertrouwen," gniffelde ik enigszins donker, meer vermakelijk om het zielige feit dat ik gelijk had gehad. Ik liet me achterover op Bain's bed vallen naast hem, nog steeds lichtelijk lachend. Daarna zat ik abrupt rechtop en keek naar de leider. "Ah - het spijt me, heer, uw vraag..." kwam er anders over mijn lippen rollen, meer honend. "Nee, stiekem geef ik om niemand, behalve om mezelf." vermeldde ik ongelooflijk cynisch, waarna ik naar Bain blikte. "Ik kwam hier inderdaad om het goed te maken, totdat ik Bain zo zag - ik wilde graag zijn wonden verzorgen. En sinds wanneer is het een misdaad om excuses te maken, om voor iemand te zorgen?" Mijn ogen schoten terug naar de leider, welke vol ingehouden woede en duisternis zaten. "Meldt dat er maar bij wanneer u Daniël opnieuw op de hoogte houdt. En zeg direct dat ik hier blijf, dat ik niet behandeld wil worden als een vijfjarige. Alvast bedankt, leider." Het laatste woord lag er een ongelooflijke nadruk op.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Bain Lucas || Sergeant at Arms || The Lost Ones
Na mijn woorden die toegaven dat ik zelf mijn wonden had veroorzaakt voelde ik haar ogen op mijn lichaam branden. Mijn littekens, tatoos en spieren, de dingen die ik normaal goed verborgen hield waren nu duidelijk zichtbaar. Ik wist nog niet echt of ik me er comfortabel bij moest voelen, maar het belangrijkste was nu dat ze het niet aan Jack vertelde. Ik was nogsteeds bang voor de President. Zelfs al was Jack de oude President niet, ik wist wat de straf was voor ongehoorzaamheid en die was zeker niet licht. Na mijn vraag voelde ik haar hand op mijn schouder en keek ik met mijn grote bruine ogen in haar ogen die zo diep blauw waren als de oceaan. Ik knikte even dankbaar, maar ik zag haar ogen alweer afdwalen naar andere plekken dan hier. Dat merkte mijn gehavende schouder ook en ik moest echt hard op mijn wang bijten en me vermannen om niet in elkaar te krimpen terwijl ik met een hand voorzichtig haar hand probeerde los te wrikken. Toen we allebei plots voetstappen hoorde liet ik een zachte vloek uit mijn mond schieten, maar gelukkig liet ze me wel los. Ik probeerde mijn deken nog over me heen te trekken, maar het was te laat. De bulderende stem van Jack liet me als een klein kind in elkaar duiken en haast trillen. Ik was echt doodsbang. Bang voor wat hij zou doen, bang voor zijn woorden, bang voor Rain die ik hierin mee kon trekken. Toen hij zijn sanctie stelde werden mijn ogen heel groot en opende en sloot ik mijn mond een paar keer zonder woorden te vinden. Een schorsing zou dakloosheid betekenen voor mij. Ik was dan wel opgegroeid op straat, ik had altijd ofwel mijn kamer thuis, ofwel mijn kamer hier gehad om veilig de nacht door te brengen. Maar ik had het verdient en moest het ondergaan, maar eerst zou ik alsnog door het stof moeten om in elk geval mijn geweten te verlichten. Ja, ik had een geweten, maar het zat iets anders in elkaar dan dat van de meeste mensen. Toch kon ik echt wel spijt en berouw voelen, alleen niet als ik mijn acties verantwoord vond. Mijn hoofd schoot plots naar Rain toen ze me begon te verdedigen. Ik snapte dit echt niet meer. Waarom probeerde ze me te beschermen? En nog wel door tegen de President in te gaan. Was ze niet goed wijs? Ik had net haar nog bijna omgelegd en nu ging ze tegen Jack in om me te beschermen. Hun geruzie ging verder en ik dook verder wes in elkaar en kroop zo veel mogelijk weg in het verste hoekje van mijn bed, opgekrult en haast trillend van angst voor Jack. Ook was ik gewoon erg onthutst door Jack's straf. Vroeger was het een fysiek verschrikkelijke straf geweest en misschien het voor paal zetten voor de hele bende, maar niet totale sociale uitsluiting. Ik had niet iemand van de bende vermoord ofzo, en die kwamen er normaal alleen nog met de dood vanaf. Hij verbood me nu gewoon bij mijn familie te zijn. De bende, mijn familie, het enige wat ik nog had. Misschien als ik alles vertelde dat hij de straf misschien zou verlichten. Waarschijnlijk niet, dat deden Presidenten nooit, maar het was altijd het proberen waard. Toen Rain klaar was met praten schoot ik voorzichtig naar de rand van mijn bed en keek op naar Jack, tot net onder zijn kin. Aankijken deed ik niet. Mijn stem kraakte, maar er kwam toch echt wel geluid uit. "Het spijt me heel erg, meneer. Ik wist dat het niet van u mocht, maar ik heb het toch gedaan. Elk excuus is een slap excuus, maar ik wil graag de waarheid kwijt, als u het niet erg vind." zei ik eerbiedig voor ik mijn hoofd weer boog en wachtte op toestemming om mijn zegje te doen.

---

Bowties were never Cooler

Jonathan Abraham Yates || Jack the Ripper || President Lost Ones
"Het is mijn schuld, meneer. Als je iemand hoort te schorsen ben ik het wel. Maar Bain absoluut niet. Met alle respect, dit is lastig te stoppen, dat zal langzaam afgebroken moeten worden." zei Sloane. Misschien had ze wel gelijk, maar dat liet ik voor geen cent blijken. Ik reageerde kriegel: "Maar ik had niet tegen jou gezegd dat je jezelf geen pijn mocht doen en jij hebt het ook niet gedaan." En dan van dat langzaam afbreken was onzin, zolang hij toezicht had en hij het niet deed was er geen sprake van afbreken, dus ze moest niet zeuren.
"Denk ik wel aan anderen?" herhaalde Sloane mijn vraag, waarna ze vervolgde: "Ik ben pas minder dan een kwartiertje weg en meneer maakt zich zorgen over mij. Ik ben pas minder dan een kwartiertje weg en meneer maakt zich zorgen over mij." Ik keek haar boos aan en ze ging verder: "Ah - het spijt me, heer, uw vraag... Nee, stiekem geef ik om niemand, behalve om mezelf. k kwam hier inderdaad om het goed te maken, totdat ik Bain zo zag - ik wilde graag zijn wonden verzorgen. En sinds wanneer is het een misdaad om excuses te maken, om voor iemand te zorgen? Meldt dat er maar bij wanneer u Daniël opnieuw op de hoogte houdt. En zeg direct dat ik hier blijf, dat ik niet behandeld wil worden als een vijfjarige. Alvast bedankt, leider."
Ik werd kwader en kwader zolang ik Sloane bleef aanhoren en ik stortte eruit: "Zo praat je niet tegen mij! En ook niet over Daniël! Als je eens wist hoeveel Daniël om jou geeft, dan zou je bij deze verwelken tot een dor rozenblaadje. En ja, hij geeft echt veel om je. Hij dreigde ons, de Lost Ones, te laten vallen als ik jou iets aandeed. Denk daar maar eens over na."
"Het spijt me heel erg, meneer. Ik wist dat het niet van u mocht, maar ik heb het toch gedaan. " zei Bain. Ik draaide me tot hem en zei tegen hem: "Dat is wel duidelijk ja, ik wil je over een kwartiertje zien in mijn kantoor."
"En jij, Sloane, jij gaat zo snel mogelijk naar de Burned Rubbers voor mijn afspraak en naar Daniël om je excuses aan te bieden, begrepen?" Ik keek hen beide woedend aan voordat ik de kamer uitstampte en de deur achter mij dichtsloeg.

---

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Sloane "Rain" Monroe.

Jonathan zag er nogal boos uit - nee, scrap that, hij zag er pisnijdig uit. Misschien was ik wel een beetje doorgedraven tegen de leider, maar ik was simpelweg zo pissig tegenover deze situatie, tegenover Daniël - dat het eruit kwam tegen Jonathan. Ik was een volwassen vrouw, Daniël behandeld me alsof ik naar het kinderdagverblijf moet worden gebracht en ondertussen geen snoep mag kopen. Nu mag het niet met dit vergeleken worden, of Bain met snoep (al was dit wel een geheel andere kant dan ik van hem herkende) maar extreem helder nadenken zat er nu niet meer in.
"Zo praat je niet tegen mij! En ook niet over Daniël! Als je eens wist hoeveel Daniël om jou geeft, dan zou je bij deze verwelken tot een dor rozenblaadje. En ja, hij geeft echt veel om je. Hij dreigde ons, de Lost Ones, te laten vallen als ik jou iets aandeed. Denk daar maar eens over na." Ik sprong van het bed op om er direct - beledigd welteverstaan - tegen in te gaan. Wat hij zei, klopte niet en als hij dit expres vertelde zodat ik me ongemakkelijk zou voelen, dan had hij het fout. Ik was zo boos op Daniël - nee, niet eens hem, gewoon deze hele situatie. Ik hou er simpelweg niet van als mensen mij controleren, ik wist dat ik hiermee gezeik zou krijgen.
"Het spijt me heel erg, meneer. Ik wist dat het niet van u mocht, maar ik heb het toch gedaan. Elk excuus is een slap excuus, maar ik wil graag de waarheid kwijt, als u het niet erg vind."
"Dat is wel duidelijk ja, ik wil je over een kwartiertje zien in mijn kantoor." 
"En jij, Sloane, jij gaat zo snel mogelijk naar de Burned Rubbers voor mijn afspraak en naar Daniël om je excuses aan te bieden, begrepen?" Hij keek ons beide woedend aan voor hij de kamer uitstampte en de deur achter zich dichtsloeg. Mijn mond klapte dicht, gezien ik deze luttele millimeters open had staan. Daarna zette ik me nogmaals naast Bain en blikte hem ongelovig aan, alsof dit niet net gebeurt was.
"Niet te geloven - het 'geluk' staat precies bij ons aan de zijde," liet ik sarcastisch weten, waarbij mijn blik over zijn lichaam ging. "Ik blijf hier, bij jou - zelfs als je in gesprek met de leider gaat. Ik wacht gewoon tot je klaar bent," kwam er nogal koppig mijn mond uit, hoewel ik wel wist dat Bain vast en zeker geen zin in mijn aanwezigheid meer zou hebben. Ze hadden het weer fijn verpest, precies als ik het goed probeer te maken met Bain.. "Als je die straf krijgt van Jonathan, dan is mijn huis open voor je." besloot ik hem het voorstel te doen, zodat hij wist dat hij ergens naartoe kon (en dus niet op straat hoefde te leven). Met een diepe zucht stond ik op en liep naar het raam, waar ik even uitkeek totdat de straatkat weer naar me toe kon lopen - en zich langs mijn been streelde. Ik moet waarschijnlijk Daniël wel bellen, daarom pakte ik mijn mobiel en drukte zijn nummer in, waarop ik het tegen mijn oor hield. Direct toen hij opnam, stak ik van wal:
"Daniël, dit kan je me niet maken - je hebt de president van The Lost Ones gevraagd waar ik ben? Je hoeft me niet te controleren, want de laatste keer dat ik het had gecheckt, hebben we niets. En zelfs dan heb je niet het recht mij te behandelen als een klein kind. Waarom mag ik Bain niet helpen?" tierde ik maar door, het laatste wat zachter, aangezien ik nog wel in zijn kamer stond.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Bain Lucas || Sergeant at Arms || The Lost Ones
Jack en Rain bleven tegen elkaar gillen terwijl ik als een klein kind bang in een hoekje weggedoken zat. Jack was dan niet zoals de vorige President, ik was nogsteeds doodsbang voor hem, en vooral zijn straffen. Dit was namelijk niet de fysieke straf die ik gewend was, maar dit was nog veel erger. Hij ontnam me namelijk mijn hele leven. Ik snapte op dit moment ook niet waarom Rain dit deed. A. Hij was de President en kon zo haar totale leven vernietigen als hij wilde. en B. Ik had haar net nog bijna omgelegd en nu verdedigde ze me. Ik kon het gewoon niet geloven en durfde er eigenlijk ook niets aan te doen. Uieidelijk schraapte ik onder al dat gegil mijn moed bij elkaar en ging door het stof voor Jack. Ik probeerde mijn lichaam onder het spreken stil te houden, maar dat was al erg moeilijk. Na mijn woorden van spijt boog ik mijn hoofd weer en knikte bij zijn woorden als aanduiding da ik het begreep. "Ja, meneer." zei ik voor ik terug schoof in het hoekje waar ik had gezeten terwijl Jack nog wat zei tegen Rain en toen vertrok. Toen de deur eenmaal dicht viel relaxte ik een klein beetje: Het trillen werd minder en ik ontspande mijn spieren wat om weer redelijk normaal te gaan zitten. Al was ik nogsteeds bang voor wat zou komen over een kwartiertje. Ik keek pas echt op toenRain van wal stak. Ze was zeker niet al te aardig tegenover Jack. Aan de ene kant snapte ik waarom, aan de andere kant durfde ik dit soort dingen amper te denken, laat staan uit te spreken. Ook kon ik niet geloven dat ze hier wilde blijven. "Doe nou niet. Straks heb jij ook nog grote problemen. Dat moet je niet doen alleen voor mij. Ik red me wel." mompelde ik zacht. Zeker nu ik zwaar bij haar in het krijt stond wilde ik haar behoeden voor het kwade, en op dit moment waren dat Jack en Daniel. Nou, Daniel mocht ik zoizo niet. Hangarounds brachten alleen maar problemen als je het aan mij vroeg. Maar jack kon ik niet tegenin. Hij hoefde maar een ding te zeggen en ik zou waarschijnlijk met mijn staart tussen mijn benen doen wat hij zei. Toen ze me aanbood dat haar huis open stond werden mijnogen extreem groot. Waarom zat zo'n goed mens nou bij een motorbende? "Dat is heel lief van je." zei ik zacht met een dankbaar knikje. Mijn ogen gleden daarna naar de klok. Ik had nog een paar minuten en nogsteeds geen shirt aan. Heel voorzichtig stond ik op, waardoor mijn gezicht pijnlijk vertrok. Ik keek even om en zag en hoorde Rain bellen, vrij boos met Daniel blijkbaar. Ik liet het maar gaan, maar als zij straks blauwe plekken zou hebben behalve die van mij, dan kreeg hij ze ook. Shitty hangarounds. Alleen maar problemen, dat waren ze. Voorzichtig pakte ik mijn shirt van mijn stoel af en liet die met veel moeite over mijn lichaam glijden voor ik de knoopjes begon dicht te doen. Het deed veel pijn, maar ik moest me maar gewoon vermannen, want zonder shirt aankomen bij Jack en het risico lopen op een zwaardere straf wild eik al helemaal niet. Ik keek nog even om naar de vrouw in mijn kamer voor ik voorzichtig naar het kantoor van Jack liep en zacht 3 keer op de deur klopte.

---

Bowties were never Cooler