RPG Starchildren - Topic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 dec 2013 - 16:29 ]

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Damianne Stavros
Ik loop wat rond, af en toe wat rondjes draaien en naar de lucht kijken om te kijken of ik misschien zo kan zien of ik weet waar ik ben, misschien herken ik wel wat bomen maar helaas is dat niet zo, ik loop dan maar verder in de hoop dat ik een dier of misschien wel een mens, maar het liefste wil ik een dier tegen komen, een lief mooi dier, waar ik mee kan praten en die me kan vertellen wat er aan de hand is en waar ik ben. "Hé, jij daar." hoor ik iemand zeggen en ik draai me om naar waar de stem vandaan komt, ik zie wel iets daar staan, maar ik weet niet precies hoe diegene eruit ziet en of het nou een dier is die kan praten of een mens. 'Hallo?' zeg ik dan maar en ik wacht af.

Prins Caleb
Ik loop naar de troonzaal toe waar ik op de goudentroon ga zitten die best wel een zomerse uitstraling heeft. Ik kijk nogal verveeld rond af en toe naar de deur in de hoop dat er iemand binnen komt wandelen die mij van mijn verveling verlost. af en toe komen er wel bediendes binnen die me goede dag wensen, voor me buigen en vragen of ik iets nodig heb maar als ik nee zeg lopen ze weer weg om hun bezigheid weer op te pakken.

Taroth Salvador

Ik vroeg haar wat over aura's waabij ze antwoorde: De aura's die hier rondlopen, de mensen, dieren, elk wezen wat er maar op deze wereld bestaat heeft zijn eigen aura. Daarmee bedoel ik, dat die aura's zichtbaar zijn... Niet voor het blote oog, maar wel voor het oog zoals de mijne.' Ik keek haar even aan.
'En de oorlog die ik bedoel, ligt in de handen van de mensen in dat kasteel. Of ze kiezen om het niet te doen, of ze kiezen om er vol tegen te gaan en de andere kant af te slachten,' ging ze verder, waarbij ze naar het kasteel en de andere kant wees. Ik keek mee naar het bos. 'Deze kant, de winter... En als ik een goeie gok maak, zal de andere kant de zomer zijn. Een oorlog tussen die twee rijken, dat is wat er in de lucht hangt. En hoe ik dat weet, is omdat ik het bloed kan proeven wat hier ronddwarrelt. Het is niets nieuws voor mij om dat te proeven, ruiken en weten.' Ik keek haar geschrokken aan. 'Bloed?' Ik kan niet tegen bloed. Ik kan al helemaal niet tegen vechten,' zei ik. Ik keek naar het kasteel en slikte wat moeizaam. Ik voelde me echt een watje nu.

Quinn Brightwood

Ik keek Jace aan. 'Ik... Ik blijf liever toch alleen.... Ondanks dat de legendes in het boek wat in mijn tas zit... spreekt over inderdaad meerdere... Sterrekinderen zoals jij het zelf net noemde... Blijf ik toch alsnog liever alleen!' Ik keek zuchttend weg en kreeg een brok in mijn keel omdat ik gewoon even niet wist wat ik moest zeggen. Ik zag dat er zich tranen vomde in zijn ogen en hij zakte op de grond. Nee, alsjeblieft niet, dacht ik en liep rustig op hem af en hurkte zachtjes voor hem. Ik keek hem recht in de ogen.
'Luister, je hoeft voor mij niet bang te zijn, ik weet hoe rot je je nu voelt, maar alleen zijn lost niks op,' zei ik om hem gerust te stellen. 'En probeer voor een keer de stoere kerel uit te hangen.' Ik ging staan en liep bij hem vandaan en keek niet eens meer naar hem. 'of je blijft alleen,' riep ik nog en liep een aantal meters van hem vandaan en bleef toen staan om op antwoord te wachten.

Vampire + Servant = Servamp

Thomas Aiden Duncan

‘nutteloos?’ vroeg Elizabeth met opgetrokken wenkbrauwen en ik keek haar even aan. ‘Ik zie niet waarom dat nutteloos zou zijn.’ ‘En vreemd nou ja bij jou komt tenminste niet alles tot leven wat je tekent.’ zei ze dan en ik glimlach zachtjes. "Ja dat is wel waar, maar het lijkt mij toch veel cooler om zoiets te kunnen." zei ik schouder ophalend. 'ik denk echt niet dat we hier zijn zonder reden volgens mij zit er iets achter en volgens mij ook niet iets al te vrolijk.’ zei ze zuchtend en ik beet zachtjes op mijn lip. "Laten we daar dan maar achter komen." zei ik dan met een waterig glimlachje.‘De eer is voor jou.’ zei ze en ik knikte ,waarna ik op de gigantische deur klop. De deur word geopend door vreemde bewapende wezend. Eerst blokkeerden ze de deur, maar na ons even bestudeert te hebben lieten ze de doorgang open. Fronsend keek ik ze aan, maar aangezien ze niets zeiden besloot ik maar binnen te gaan. Ik keek even achter me naar Elizabeth en ik zag ook dat de bewakers ons volgden richting de grote zaal. Eenmaal we daar in de deuropining stonden keek ik even rond. Alles zag er hier mooi, maar gelijktijdig kil uit wat me op één of andere manier toch rillingen haf. "Exuseer, kunnen jullie ons helpen?" mijn stem galmde door de grote zaal heen waar twee dames zaten. Als ik ze goed bekeek zag ik dat ze punt oren hadden.

Evelynn Livley || Centaur

Het mensenmeisje met witte haren draaide zich om 'Hallo?' vroeg ze en stil kwam ik uit de bosjes vandaan. "Hello, ik ben Evelynn." zei ik met een glimlachje tegen haar. "Wees maar gerust ik doe je geen kwaad." zei ik dan vriendelijk. Bewonderend keek ik het mensenmeisje aan. Ik dacht dat alleen elfen het mooist waren, maar mensen leken ook niet al te lelijk. "Wat is jou naam?"vroeg ik haar dan. "Ben jij hier alleen? Ben je echt een mens? Hoe is de mensenwereld?" vuurde ik de vragen op haar af uit enthousiasme. Ik merkte dat ik misschien ietsje te enthousiast was dus keek ik haar verontschuldigend "Oh sorry voor mijn vragen, ik ben gewoon nieuwsgierig." grinnik ik.

Prince Vince || Winterrijk

De elf schraapte zijn keel, waardoor ik mijn ogen nauw op hem gericht had. "Ik wilde iets anders zeggen, maar ik denk dat het op ongeveer hetzelfde neergekomen zou zijn." zei hij en met veel moeite had hij een glimlach rond zijn lippen gezet, maar dit hielp hem echter niet. Ik viel niet rap voor die truckjes. "Maar.. misschien is het moment nu gekomen om terug te vertrekken. Goedendag nog verder." zei hij, maar ik zette mijn mond open. "Hé, jij gaat hier niet zo snel weg hoor vriend! "zei ik en reed voor zijn neus, zodat ik voor hem stond. "Ga jij maar mee naar het winterpalijs, dan zullen we wel zien wat je straf word." zei ik dan . Ik had een grote mond, maar eigenlijk had ik echt een klein bang hardje. Wat als hij me plots zou aanvallen? Ik ging van mijn paard af, waardoor ik met beide voeten op de besneeuwde grond landde. Ik bekeek de jonge zomer elf goed. Zijn feloranje gekleurde shirt verbrak het hele winterlandschap wat eigenlijk erg vreemd was. Hij had vreemde knopjes in zijn oren wat ik best wel raar vond. Misschien was dat een gewoonte in het zomerrijk? "Dus heef je nou maar gewoon over en ga zonder tegenstribbelen mee." zei ik dan.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Elizabeth Moore

‘De eer is voor jou.’ zei ik en hij knikte ,waarna hij op de gigantische deur klopte. De deur word geopend door vreemde bewapende wezend. Eerst blokkeerden ze de deur, maar na ons even bestudeert te hebben lieten ze de doorgang open. Fronsend keek Thomas ze aan. Uiteindelijk besloot hij toch naar binnen te gaan al had ik hier zelf geen goed gevoel bij. Thomas draaide zich even om om te kijken of ik hem wel volgde of ik dacht toch dat dat de reden was. Ik glimlachten even naar hem en volgden hem dan toch maar. Ik was me heel bewust van de enge bewakers die achter me liepen en ik had hier echt geen goed gevoel bij. Uiteindelijk kwamen we bij de grote zaal aan. Eenmaal we in de deuropening stonden keek ik even rond. Ik vond het echt 1 van de engste plekken die ik ooit had gezien ik voelde me hier echt niet op mijn gemak en wou hier zo snel mogelijk weg. "Exuseer, kunnen jullie ons helpen?" Hoorde ik Thomas zeggen. Ik zag dat er twee dames zaten in deze kamer en ze gaven me de rillingen en zeker toen ik zag dat ze punt oren hadden.

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Zacharie Fawkes|| Zomerhof

Eigenlijk was ik vandaag best stom bezig geweest. Eerst vergeten om iets warmers aan te trekken voordat ik naar het winterrijk ging om daanra gewoon open en bloot door de sneeuw te gaan lopen. Geen wonder dat iemand hem betrapt had en nog eens in een oogopslag wist dat hij hier helemaal niet thuis hoorde. Zeg nu zelf, welke winterelf stond er nu ook te bibberen van de kou in een landschap waar hij of zij thuishoorde? De rillingen die over mijn rug heen liep, waren niet alleen meer van de kou, maar ook misschien een klein beetje van angst. Ik zou het zelf nooit snel toegeven en het was nu ook niet direct aan mijn lichaamshouding te zien, maar ik deed het momenteel echt in mijn broek van angst. Het was te horen dat de persoon op het paard me nooit zomaar zou laten gaan en nadat ik terug opgekrabbeld was, had het al geen zin meer om te vluchten; Ik was veel te lang om onder het buik van het paard door te kunnen lopen en als ik langs opzij zou willen gaan, zou ik gegarandeerd terug uitglijden. Vanaf het moment dat ik tot de conclusie kwam dat ik onmogelijk nog weg zou kunnen komen, liet ik mijn schouders hangen en wreef even over mijn neus waar de honderden sproetjes best goed op te zien waren door de zon die elke dag op mijn gezicht geschenen had. Pas toen de onbekende elf van zijn paard afgestegen was, liet ik mijn bruine kijkers even over hem heen gaan om tot de conclusie te komen dat hij was vanuit het kasteel afkomstig moest zijn, anders zou hij vast niet zo chique gekleed zijn. "Het spijt me, ik moet mijn nieuwsgierigheid wat in toom houden. Het Winterrijk is alleen zo anders dan waar ik vandaan kom, weet je?" De glimlach was al lang van mijn gezicht afgedropen en had plaats gemaakt voor een bijna wanhopige uitdrukking. "Maareuh, hoe wil je me mee gaan nemen? Me dwars over dat dier van je gaan leggen?"

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Paddo schreef:

(...)

Kyra Crassins ~ Boogschutter

Mijn tong ging langs mijn liepen, ik kon inderdaad het bloed proeven wat in de lucht hing... Ondanks dat het nog weinig was...
De haat die sommige mensen op dit moment hadden, kon wonderen doen voor mijn beroep.
'Bloed?' Ik kan niet tegen bloed. Ik kan al helemaal niet tegen vechten,'
Grijzend kijk ik hem even aan waarna ik hem weer observeer, dus het is meer een persoon die bescherming nodig heeft, dan zichzelf beschermt...
'Wees gerust, daar ben ik voor' ik kijk hem lachend aan waarna ik weer naar het kasteel kijk. 'Misschien is het verstandig als we daar gaan kijken waar we nauw werkelijk zijn!'
Ik begin al langzaam te lopen richting het kasteel, niet echt wachtend op Taroth zijn antwoord. Ik wilde weten waar ik was, en waarom!
Het geld komt niet vanzelf in het laatje terecht! En hoe langer ik hier ben... Hoe minder geld er zal binnen stromen...



Jacè Larkins ~ Tweeling

De tranen druipen van mijn wangen op mijn handen, waarna ze een weg verder zoeken naar mijn broek. Misschien was ik hier om weer alleen te zijn...
Maar was dit wel de juiste keuze... Mijn verleden... Is het verleden... Niemand die hier loopt kent mij... Of is zoals hun daar terug in de andere wereld...
'Luister, je hoeft voor mij niet bang te zijn, ik weet hoe rot je je nu voelt, maar alleen zijn lost niks op, en probeer voor een keer de stoere kerel uit te hangen. of je blijft alleen."
Als ik voetstappen hoor weglopen kijk ik eventjes op... Was dit werkelijk waar ik hoorde? Ik bedoel... voor t eerst geeft iemand werkelijk om mij...
Langzaam sta ik op waarna ik mijn tranen droog aan mijn shirt... Misschien had die gelijk... en moest ik maar eens de stoere bink uithangen...
Maar misschien ook weer niet... en mocht hij dat doen voor mij...
'Q... Quinn... K... Kan jij niet stoer doen voor mij?' Ik loop langzaam richting hem waarna ik zijn arm vast pak.
'I... Ik bedoel... Ik ben niet stoer... nooit geweest... Dus... kan jij het niet zijn voor mij?' Ik zet mijn bril even goed waarna ik hem aankijk.
Misschien had ik nu een vriend gemaakt... was dit zo'n gevoel? Dat je een vriend maakt? Ik glimlach even naar hem waarna ik de laatste tranen probeer weg te vegen.

Vampire + Servant = Servamp

Damianne Stavros
'Wees maar gerust ik doe je geen kwaad.' zegt het rare wezen dat voor me staat en me bewonderend aan kijkt, ik schrok even van de vragenvuurtje die over mij heen komt; "Wat is jou naam?" "Ben jij hier alleen? Ben je echt een mens? Hoe is de mensenwereld?""Oh sorry voor mijn vragen, ik ben gewoon nieuwsgierig." ik glimlach even lichtjes. 'Mijn naam is Damianne, ik ben hier geloof ik alleen.' ik kijk even rond om me niet te vergissen dat er dadelijk nog iemand staat. 'Ik ben echt een mens.' Alleen de vraag hoe de mensenwereld is negeer ik, geen idee hoe ik moet antwoorden. 'Geeft niet, iedereen is wel eens nieuwsierig.' zeg ik dan maar.

Prins Caleb
Verveeld sta ik op van mijn troon en loop ik richting mijn kamer waar ik rustig even op mijn bed kan zitten zonder om zomaar gestoord te worden en kan ik even via gedachtes contact leggen met mijn grootste en geheime liefde Prinses Aleeha. Ik doe mijn kamerdeur achter me dicht en ga op mijn zachte hemelbed liggen. ik sluit mijn ogen en concentreer me even. 'Mijn mooiste en liefste dame van het hele land.' begin ik wat slijmerig. 'Het is al veelste lang geleden dat we elkaar gesproken en gezien hebben, ik mis je elke dag, en het doet me niet goed dat we elkaar in het geheim moeten zien en dat we elkaar ook niet elke dag kunnen zien, maar natuurlijk zal ik alles voor je doen om maar even bij je te zijn. En ook nu kan ik het niet meer aan om je alleen maar in mijn gedachtes en in mijn dromen te kunnen zien, te kunnen aanraken en jou lippen op de mijne te voelen. Daarom wil ik vragen of je vandaag of morgen wat jou het beste uit komt, met mij op onze plek af wilt spreken?' mijn lippen krullen zich om tot een glimlach en ik hoop dat ze kan.

Rhys Eldur - Leeuw

Het kleine wezentje bleef lachen en ik begon me er onderhand een beetje aan te irriteren. Serieus, wat was er in hemelsnaam nou zo grappig? En waarom is het vreemd dat ik geen puntoren heb. Ik ben toch niet in een of andere wereld beland waar geen mensen horen?
Dan wordt het wezentje opeens wat rustiger en ze gaat zitten op mijn duim. 'Het is grappig omdat het er raar uit ziet, mens,' begint ze en uit verbazing gaan mijn wenkbrauwen omhoog. Het is dus niet normaal dat hier mensen zijn, dat is nu wel duidelijk. 'Iedereen in dit land heeft puntoren. Het lijkt net alsof ze weg geschroeid zijn door ijzer.' Oké, nog duidelijker, dank je. Ik weet nu ook meteen dat ik me niet meer in mijn eigen wereld bevind. Hopen dat ze me kan vertellen waar ik wel ben. Dan begint ze weer te lachen, waarbij ze bijna van mijn hand afvalt en ik zucht. Waarom? Toen ze even rustig was, vond ik het een stuk fijner. 'Je bent in het Wyldwood in Nimmernimmer, het land van Faery. Wat komt een mens als jij hier doen?' gaat ze verder als ze uitgelachen is en weer op mijn hand staat. Wyldwood, Nimmernimmer? Vaag komen die namen mij bekend voor, maar ik kan niet zo gauw bedenken waarvan.
Voor ik antwoord kan geven, stijgt ze op en gaat ze voor mijn gezicht zweven. 'Wacht eens even,' hoor ik haar nog net mompelen en ik besluit om nog even mijn mond te houden. Eerst eens kijken wat ze te vertellen heeft.
'Jij bent een Sterrenkind! Wat leuk! Wat kan je allemaal? En welk sterrenbeeld heb je nu eigenlijk?' begint ze dan opeens te vertellen. Wait, whut, hoe bedoelt ze sterrenkind? Voordat ik vragen kan stellen gaat ze verder in haar enthousiaste gepiep. 'Dit moet de koningin weten, de Sterrenkinderen zijn in het land!' Echter zakt ze al gauw terug op mijn hand. 'Hoe mag je eigenlijk noemen?' Vraagt ze dan.
'Ehh, ik heet Rhys,' begin ik twijfelend. Het duizelt me allemaal nog een beetje en ik moest eerst alles in mijn hoofd op een rijtje krijgen voor ik weer vragen kan gaan stellen. 'Hoe bedoel je dat ik een sterrenkind ben? Wat zou ik moeten kunnen?' Ik zet mijn vrije hand tegen mijn kin om nog even verder te denken over alles wat ze me net verteld heeft. 'Mijn sterrenbeeld is trouwens leeuw, als dat is wat je bedoelt. Maar heb je enig idee hoe ik hier terecht ben gekomen? Ik was eerst in een grot en toen ik die verder in liep, werd opeens alles wit en was ik hier. Prachtig bos is dit trouwens wel. Wie ben jij trouwens?' Ik bedenk me dat zij mijn naam wel heeft gevraagd en ik heb antwoord gegeven, maar het is wel zo netjes om ook haar naar haar naam te vragen.

[Laat de RPG niet doodvallen a.u.b.
Ik ga nu een post met Aurora schrijven, Aleeha komt pas wanneer er weer een post met Aride is gekomen (: ]

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

[Sorry, heb het de afgelopen dagen erg druk gehad. Ik ga proberen om morgen middag een post te maken (: ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Mijn verontschuldigingen maar ik schrijf me uit. Het is nogal hectisch geweest en stuff, dus is het misschien beter zo. Nog veel plezier met de rpg, het was zeker een leuk idee! (: ]

kindness is never a burden.

Leeft hier nog iemand?

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Raccoon schreef:
Leeft hier nog iemand?

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

(@Cashby sorry dat ik nogsteeds niet met vince gereageerd heb,maar ik weet niet echt wat ik hem zoublaten doen ;x)

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH