RPG Starchildren - Topic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 dec 2013 - 16:29 ]

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Zacharie Fawkes|| Zomerhof

Een lichte vlaag van bezorgdheid ging door me heen van zodra ik merkte dat ik over een meisje heen gestruikeld was. Het was even schrikken geweest omdat ik in eerste instantie gedacht had dat iemand wist van mijn uitstapjes naar het koude Winterhof en me zou gaan verklikken aan de koningin. Pas toen er niemand me bij mijn nekvel gepakt had om me overeind te trekken, had ik de moed gehad om mezelf terug overeind te werken. Als iemand zou weten dat ik in het Winterhof was geweest zou er zeker een fikse straf volgen. Misschien stuurden ze hem wel naar de mensenwereld of iets dergelijks! Alleen de gedachte daaraan zorgde er al voor dat er een rilling over mijn rug heen gleed en ik onbewust even over een van de tatoeages op mijn arm wreef. De naald die verschillende keren door zijn huid heen geboord was, was niet erg aangenaam geweest al vond hij het eindresultaat best wel mooi. Ik stond net een paar seconden op mijn benen voordat ik me terug langs het roerloze lichaam van het meisje op de grond liet zakken en zachte tikken tegen haar wang gaf in een poging om haar terug bij bewustzijn te brengen. Geschrokken veerde ik terug overeind en zette een paar stappen naar achteren toen ze ineens overeind schoot. Ze bleek toch niet zo zwaar gewond te zijn als ik dacht daar ze ineens begon te lachen van zodra ze even naar me gekeken had. Haar woorden zorgden ervoor dat er een verwarde uitdrukking op mijn gezicht verscheen. Natuurlijk had ik puntoren, zij had er toch... Nee, zij had geen puntoren, maar ronde zoals een mens ook had. Dat wilde dus zeggen dat ze van de mensenwereld afkomstig was, maar hoe was ze hier verzeild geraakt? "Een elf?" maakte hij haar zin voor haar af terwijl er een scheve grijns op zijn gelaat verscheen. "Natuurlijk ben ik een elf, wat had je anders gedacht, dat ik misschien een eenhoorn was?" Een spottende toon was in zijn stem terug te vinden terwijl hij zijn vingers om haar pols heen klemde en haar zo overeind trok. "De vraag is meer wat een mens zoals jij hier te zoeken hebt. Ik neem toch aan dat je hier niet echt thuishoort, tenzij je je oren hebt bewerkt met magie ofzo."

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Prins Vince

'Goedemorgen, Vince,' glimlachte mijn zus, die in de sofa zat met een boek. Ik liep langs een boekenrek en bekeek de verschillende titels van boeken. Sterrenkunde, anderstalige boeken. Boeken over de mensen en zo voort. ergens kon ik wel woorden meepikken, maar niet echt heel veel leken echt te passen. Ik keek op toen ik Aleeha hoorde zuchten en niet veel later en boek hoorde dichtklappen. 'Ik verveel me,' kreunde de, waarna ze zich achterover liet vallen op de sofa.'Er is hier nooit iets te doen.' zei haar stem en ik knikte instemmend. Iedere dag hetzelfde. Het leek net alsof we gewoon dezelfde dag over en over doen. Veel meer had ik niet echt te doen op het paleis. Hobby's had ik niet echt behalve muziek en veel mochten we niet buiten." Ik verveel me ook te pletter." zei ik zuchtend. Aleeha kwam naar me toe gelopen en drukte een kus op mijn wang om vervolgens de bib uit te gaan. 'Miss Aride komt zo voor de kledij, ik ga vast naar de troonzaal,' had ze nog gezegd. Verveeld keek ik voor me uit en liep dan naar de sofa om me vervolgens neer te ploffen. Ik keek even de bib rond en zag de kleine pixies nieuwsgierig naar me keken. Ik glimlachte licht. "Weten jullie misschien iets leuks?" vroeg ik hun. Ik hoorde de kleine wezentjes met elkaar overleggen en dan kwamen er twee op me afgevlogen. Er begon er eentje aan mijn hemt te trekken, waaruit ik opnam dat ik moest rechtstaan, wat ik dan ook deed. Ze lieten me los en vlogen richting het raam, waar ik dan ook rustig naartoe liep. De kleine pixies wezen vrolijk naar buiten. "Wat kan ik daar dan doen?" vroeg ik hem fronsend. De pixies beelden verschillende dingen uit, maar veel wijzer werd ik er niet van. "Ah, veel kwaad kan het niet." zei ik dan schouderophalend. Ik bedankte die kleine wezentjes die vrolijk giechelden en daarna ging ik de bib uit richting de stallen. Ik had mijn eigen witte hengst Trys. Dus kon ik met hem een ritje maken, door de besneeuwde landschappen. Als ik bij de stallen was verzorgde ik even mijn lieve paard en maakte ik me dan klaar om te rijden. Niet veel later reden we door de ijzige sneeuw. Het was werkelijk prachtig om te zien, maar af en toe kwam ik het ook enorm beu.


Thomas Aiden Duncan

Met tegenzin nam ik de verfrommelde kleren ven de grond en gooide ik die slonzig in de wasmand. Mijn moeder zat weer te zeuren en te klagen. Het was echt gewoon verschrikkelijk. Het was altijd mijn schuld, ik ben altijd de oorzaak van alle problemen. Ergens verlangde ik om eindelijk weg te kunnen, naar een plaats zonder zorgen en geld. Een plek waar ik vaag dromen over heb s' nachts. Alles lijkt daar zo perfect en realistisch. Je bent forever young en woont in een prachtig gebied. Wat kan er daar nog misgaan? Ik hoorde zacht geklop op de deur en ik mompelde iets wat op binnen moet lijken. Mijn kleine zusje Esmelle kwam binnen. Haar gezichtje leek een beetje bang en bedroefd. De uitbarstingen van mijn ouders jagen niet alleen mij weg. "Hey kom maar." zei ik zachtjes. e liep meteen naar me toe en sloeg haar kleine armpjes om me heen om vervolgens in huilen uit te barsten. Ze was nog maar 7 jaartjes jong en het breek me altijd om haar verdrietig te zien. We komen uit een familie van 6 kinderen, waarvan ik de tweede oudste ben. Mijn ouders zijn volop gestresseerd en reageren hun af op ons, wat ik kots beu ben.Ik liet haar los toen ik mijn zus Zara zag. "Esmelle, kom je mee we gaan koekjes bakken." zei haar zoete stem. Het kleine meisje knikte en trippelde naar haar oudere zus toe. Ik knikte dankbaar naar mijn zus en ze liep samen met Esmelle weg naar beneden. Ik ben een ramp in kleine kinderen troosten, meestal kan ik het gewoon niet aan hun zo droevig te zien en maak ik ruzie met diegene die hun laat huilen. Maar goed. Een opgeluchte zucht verliet mijn lippen en ik liep richting mijn opbergkast. Ik had nood aan een game ofzo. Maar het enige wat ik zag was de plaats waar ik iedere nacht van droomde. Een prachtig woud. De geuren van de natuur en de frissen vind suisden langs me heen. Zonder er echt bij na te denken stap ik de wereld binnen, maar mijn deur valt dicht, waardoor ik niet meer terug kan. Ik bleef er rustig bij, want eindelijk was ik bij de ideale wereld.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

[Maar ik niet. ]
Aaron Octavio Cox - Steebok - Technologie
De jongeman draaide zich traag om bij het horen van zijn naam. Hij fronste even toen hij het meisje zag dat naar hem toe rende. Vaag herkende hij haar, maar kon pas op haar naam komen toen ze voor hem halt hield. Ze was een Ram en dat was duidelijk te zien aan de snelheid waarmee ze naar hem toe had gelopen. Niemand kon zo snel lopen als een Ram. Ze glimlachte en begroette hem. "Hallo, Sanne," antwoordde Aaron op zijn beurt beleefd en trok een mondhoek op. Zijn handen stak hij diep weg in de zakken van zijn afgesleten jeansbroek. Hij wist niet echt wat nog meer te zeggen. Alles goed? leek hem niet zo'n goede start van het gesprek. In plaats daarvan zweeg hij enkel en wachtte af tot zij wat zou zeggen. Zijn gedachten dwaalden af naar Davidson en wat die gast nu zou denken of gezien hebben. Misschien was hij niet eens in het Technohouse geweest. Misschien was dat de poort die ervoor had gezorgd dat Aaron Davidson had gezien. Hoe dan ook, hij was nu hier en Davidson was daar.

kindness is never a burden.

Elizabeth Moore Kreeft

Ik zuchten terwijl mijn kleine nichtje rond aan het huppelen was in mijn kamer. Nou ja het was niet echt mijn kamer ik woonde namelijk bij mijn tante en noncel. Sinds dat mijn ouders er achter kwamen dat ik anders was wouden ze me zo snel mogelijk het huis. Ze waren deze typische familie die wou leven volgens de boekjes en met een dochter zoals mij ging dat dus niet. Dus toen dat ik zes was heeft mijn tante de voogt lij over mij genomen. Mijn kleine nicht is nu 3 en ziet mij als haar grote zus en ik vind haar heel schattig. Ze is de enige in dit huis die weet dat ik tekeningen tot leven kan ik bedoel ze is drie en niemand gelooft haar toch en ik maak haar er blij mee dus dat is goed. Onverwachts sprong ze op mijn schoot en keek ze mij vroolijk aan. ‘Eli wil je nog eens iet tekene vo mij.’ Vroeg ze vroolijk en keek me aan met haar grote mooie bruine pupy ogen. Ik grinikte en knikten. ‘Tuurlijk doe ik dat voor je.’ Zei ik terwijl ik mijn schets boek en potlood pakten en een bladzijde zonder gat zocht. Het was heel vreemd hoe dit alles in elkaar zat en vroeger vond ik het heel eng maar nu is het gewoon normaal ik bedoel. Als ik een levend wezen teken komt het echt tot leven en dat is zo bij de rest alles wordt echt en dat is soms best beangstigend. Ik glimlachte nog even richting haar en begon te schetsen en na twee minuten had ik een kleine eekhoorn getekend die ik met mijn hand uit het blad haalde en daarna vrolijke begon rond de lopen. Mijn nichtje sprong van mijn schoot af en liep achter de eekhoorn aan. Ik grinikte toen dat ik zag dat het kleine beestje onder het bedje van mijn nichtje kroop dat aan de andere kant van mijn / onze kamer stond. ‘Eli wil jij hem pakken.’ Vroeg ze smekend en ik grinikte en knikte terwijl ik nog steeds mijn schets boek en potlood stevig vast had liep ik naar haar bed. Ik bukte en keek onder haar bed maar in de plaats dat ik de eekhoorn zag kwam ik in een reuzachtig bos te recht ik draaide me om en merkte ineens dat er geen bed meer was dus ik geen kamer en ook geen nichtje. In paniek keek ik rond maar langzaam werd ik rustiger ik had het gevoel dat ik hier thuis horde. Ik had niet het gevoel dat ik hier best bleef staan dus ik liep een bepaalde richting uit en zag na een vijf minutjes een jongen staan en ik liep er naar toe. ‘Hey eum mijn naam is Elizabeth ik had een vraagje weet jij mischien waar ik ben?’ vroeg ik glimlachend terwijl ik hem even aan keek.

( Wow onverwachte inspiratie )

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Thomas Aiden Duncan

Verwonderd keek ik om me heen. Alles leek net echt, maar dat kon gewoon niet. Ik neep mezelf even aan mijn arm. De pijn was er en het paradijs waar ik nu was, was gelukkig niet nep. Dit alles was echt. Ik schrok toen ik een onbekende stem achter me hoorde. Ik draaide me om en keek naar een meisje van ongeveer mijn leeftijd. Haar bruine lokken kwamen over haar schouders en haar ogen waren donkerbruin. ‘Hey eum mijn naam is Elizabeth ik had een vraagje weet jij misschien waar ik ben?’ vroeg ze en ik keek haar even fronsend aan. Wacht, ik dacht net dat zei me ging vertellen waar ik was. "Euhm. Nou ik ben Thomas en kan je helaas niet helpen. Ik heb namelijk zelf totaal geen idee waar ik ben." zei ik verontschuldigend tegen haar en glimlachte zwak. Ik keek weer even door het woud geen en zag... Elfjes? ik trok mijn wenkbrauwen op toen ik meerdere vreemde wezens zag. Net zo'n kinderachtig sprookjes verhaal. Of ik was gek geworden, of ik ben op een totaal andere planeet beland. En ik hoopte voor dat laatste. Ik richtte me weer tot het meisje. Ze was menselijk, dus misschien was ze hier ook op een of andere manier gekomen. "Hoe ben jij hier geraakt?" vroeg ik het meisje dan kalm. Ik was niet echt het type dat zou gaan paniekeren, maar ergens vond ik het toch wel beangstigend, maar ook verlossend.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Elizabeth Moore

"Euhm. Nou ik ben Thomas en kan je helaas niet helpen. Ik heb namelijk zelf totaal geen idee waar ik ben." zei verontschuldigend tegen me en glimlachte zwak. Ik zuchten ik wou echt weten waar ik was en hoe ik hier weg geraken en zo dat ik terug naar huis kon naar mijn nichtje en verder kon met mijn saaie maar vreemde wezens. Ik drukten mijn schets boek nog steviger tegen mij aan en keek even goed rond mijn ogen werden een stuk groter toen dat ik merkten dat er wezens waren in dat bos die ik alleen maar herkende uit de sprookjes boeken van mijn nichtje. Ik knipperde een paar keer fel met mijn ogen maar het land schap bleef hoe het was en vervaagde niet naar de oude vrolijke kamer van mijn nichtje en mezelf. "Hoe ben jij hier geraakt?" vroeg de jongen plots die volgens mij Thomas heten al ben ik niet goed in namen onthouden. Ik keek hem even onderzoekend aan en antwoorden op zijn vraag. ‘Nou mijn nichtje wou iets om mee te spelen dus ik tekende een eekhoorn en die klom onder haar bed en ik wou hem pakken en toen was ik ineens hier. ‘ Zij ik in 1 adem teug terwijl ik hem glimlachend aan keek.

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Kyra Crassins ~ Boogschutter

Mijn zoveelste hit... Weer zoveel geld...
Wat was mijn leven waard als ik door bleef gaan met dit...
Ja ik was een moordenaar... maar eentje met een geweten... Ik zou alleen mensen doden die werkelijk slecht waren, dat had ik jaren geleden besloten.
Ik stop mijn throwing knives terug in mijn riem waarna ik even om mij heen kijk,
De daken waren geweldig om over heen te rennen, vooral als je niemand jouw wilde laten zien!
Ik doe mijn zwarte gewaad om mij heen en doe de hood omhoog waarna ik omhulst word door de schaduwen op het gebouw.
Langzaam begin ik te sprinten waarna ik over de daken heen ren,
Voordat ik het wist, lag er een steen los, waarna ik tussen de twee gebouwen naar beneden viel...
Langzaam doe ik mijn ogen dicht, maar voelde een koude bries langs mijn gezicht gaan.
Voor ik het door had viel ik in... sneeuw?!
Wat was dit dan? Was ik door iets heen gevallen?
Langzaam doe ik mijn ogen open waarna ik om mij heen kijk... overal lag sneeuw... Was dit normaal?
Met mijn verbaade gezicht bleef ik nog even naar het landschap turen...



Jacè Larkins ~ Tweeling

Rustig liep ik over de straat heen... mijn boek in mijn hand... het was de zoveelste encyclopidie die ik aan het lezen was...
Het fascineerde mij altijd... om zoveel mogelijk te weten... en zoveel mogelijk te leren!
Ik wist elke taal bijna vloeiend te spreken... kon ze bijna allemaal vloeiend praten... en elk mythisch boek had ik ook al in mijn hoofd gestampt...
Deze keer was ik bezig om elk land te leren zoals het was... op het moment was ik bezig met Egypte... Wat heel boeiend was vond ik zelf...
Voor ik het wist botste ik tegen iets aan... met mijn verwarde hoofd keek ik even omhoog waarna ik een kast zag staan, verlaten en zonder iets erin.
Lachend over mijn gedachtes van dat dit misschien DE kast kon zijn die mij naar een land bracht waar alles mogelijk was, deed ik het deurtje open.
Voor ik het wist, werd ik verblind door een fel licht, waarna ik opeens in een weide stond, gevuld door de zon die over het land strekte.
Ik deed mijn boek in mijn tas die om mijn schouder hing waarna ik verbaasd om mij heen keek... Waar was ik?!
Was dit werkelijk waar?! Was ik in een andere wereld?!
Verbaasd bleef ik naar het prachtige landschap kijken wat om mij heen was, niet wetende waar ik was of wat ik hier deed...
Niet wetende of er gevaar dreigte... of ik hier veilig was... of ik hier ooit weg kon komen...
Nee... het enige waar ik geboeid om was... was het feit dat ik hier plotseling stond...

Thomas Aiden Duncan

Ik hoorde haar zuchten. Ze wilde vast ook graag weten waar ze was. "Maar ergens vaag herinner ik me deze plek wel." zei ik dan, meer tegen mezelf dan tegen Elizabeth. Dit was de plek waar ik vaak over droomde. Ik keek haar even weer aan toen ze mijn vraag beantwoorde. ‘Nou mijn nichtje wou iets om mee te spelen dus ik tekende een eekhoorn en die klom onder haar bed en ik wou hem pakken en toen was ik ineens hier. ‘ zei ze met een glimlach en ik keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Eerst wilde ik haar voor gek verklaren, maar algauw kwam ik op het idee dat ik zelf ook niet normaal was. Die keren dat ik bijna onzichtbaar was voor anderen... "Dus je tekening kwam tot leven en toen je er achter zat belande je plots hier?" herhaal ik haar vragend. Er stond wel nogsteeds een frons op mijn voorhoofd. Ik bedoel maar, het was een vreemd verhaal... "Misschien is hier wel nog iemand op een vreemde wijze geraakt? Of misschien kunnen we iemand vinden die weet waar we zijn?" stel ik voor aan het meisje. Het was tijd om op onderzoek uit te gaan. Ik liep alvast een stukje het woud in en draaide me dan om naar Elizabeth. "Ga je mee?" vroeg ik haar dan met een klein glimlachje. Ergens hoopte ik dat ze mee ging, dan zou ik niet alleen zijn in dit vreemde beboste woud.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Ish
Ik lag even te genieten van de zon, als er een opkomende dorst tevoorschijn komt, aangezien ik al gedronken heb, begon ik toch wel een beetje dorst te krijgen. Ik kroop overeind en zette een galop richting een van de vennetjes, die dichtbij was. Rustig ging ik over op stapvoets, als ik het vennetje bereikt had, maar ik was niet de enige. Geschrokken wende ik mijn nek omhoog en bleef luisteren voor gevaar. Nadat ik niks gehoord had, nam ik een paar goede slokken, waarbij het frisse water mijn dorst leste. Ik keek weer op toen ik een trappelend geluid hoorde ver het bos in en ik herkende het getrappel van paardenhoeven. Ik nam nog snel een slok en stapte rustig op het geluid af.
Als ik niet de bossen voorbij ben zie ik een bekende centaur staan die druk met haar haar bezig was. 'Een hele goede morgen,' zei ik met een rustgevende stem. Een wijze stem.

Taroth Salvador//Weegschaal
Ik keek mijn ogen uit, waarbij de wereld uit ijs bestond. Ik was versteld door de wonderlijke wereld van de natuur. Even sloot ik mijn ogen en opende ze weer, maar ik bleef waar ik was. Ik kwam ergens op en keek vluchtig om me heen, waarbij ik erachter kwam dat mijn skateboard niet mee gepoeft was. Zachtjes zette ik een paar passen, waarbij mijn schoenen nat werden van de sneeuw. Ik keek achterom toen ik tegen iemand aan botste. 'Zeg kan je niet uitkijken,' zei ik geergerd en schudde mijn hoofd. Ik keek even goed en tot mijn schrik was het een persoon. 'Oh, sorry, ik wist niet dat...,' zei ik happerend.
Het was een meisje, waarvan ik niet wist wie het was. 'Zeg kan je me vertellen waar ik ben?' Vroeg ik aan haar.

Vampire + Servant = Servamp

Evelynn Livley || Centaur

'Een hele goede morgen,' hoorde ik een bekende lieve stem en ik draaide me glimlachend om, om vervolgens naar de bekende eenhoorn te kijken. "Goede mogen Ish." zei ik vrolijk. Ik maakte vlug een kleine vlecht in mijn blauwe haar en richtte me daarna op haar. Haar witte vacht scheen zeer mooi in het zonlicht die tussen het bladerdek heen piepte. "Het is een speciale dag vandaag, vind je niet? Ik heb telkens dat vreemde gevoel. Net toen... toen die speciale mensen eens kwamen." zei ik dan met een glimlachje. Ik heb er ooit wel een ontmoet, ookal ben ik de naam ervan vergeten, maar sommige zijn best wel aangenaam. Mensen leken me zo'n leuke wezens. Mijn nieuwsgierigheid laaide meteen al op. Ik wilde zoveel van hun weten en van de plaats waar ze wonen. "Heb jij ook dat gevoel Ish?" vroeg ik haar dan vrolijk.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Ish
Ik zag de centaur omdraaien en ik herkende haar al meteen. Evelynn. 'Goede morgen Ish,' zei ze vrolijk, waarbij ze haar vlecht nog snel afmaakte.
'Het is een speciale dag vandaag, vind je niet? Ik heb telkens dat vreemde gevoel. Net toen... toen die speciale mensen eens kwamen,' zei ze met een glimlach. Ik liep wat meer naar haar toe. 'Heb jij ook dat gevoel Ish?' Vroeg ze.
Ik bewoog zachtjes met mijn oren. 'Ik heb vele bosdieren erover horen spreken en ik ken dat gevoel maar al te goed,' zei ik. 'En ja het is een bijzondere dag vandaag, Als het die bijzondere kinderen zouden zijn, zal er iets bijzonder gebeurend denk ik, wat denk jij?' Vroeg ik haar. Het was jammer dat ik niet kon glimlachen als een elf of centaur. Maar ik kon wel een vriendelijke hinnik laten horen, en dat was al wat voor mij glimlachen was.

Quin Brightwood//Schorpioen
Met een enorme verlangen om weer terug te kunnen, liep ik over straat opzoek naar een plek waar de poort zou verscheinen, maar overal waar ik keek, het was nergens te bekennen. Even had ik het gevoel, dat ik er niet meer terug mocht komen. 'Zo en ik wil mijn geld wel eens terug,' zei een stem achter me. Ik keek om en zag een jongen staan die twee dobbelstenen in zijn hand had. Langzaam rolde ze tussen zijn vingers. 'Ik heb nu echt geen tijd,' zei ik, waarbij de twee die naast hem stonden op me af kwamen. 'Hoezo geen tijd, moet je naar de kerk,' zeiden ze tegelijk. Ik liep van schrik wat naar achter tot ik niet meer verder kon door een muur. Mijn handen waren gericht op de muur en keek met grote ogen de jongens aan. 'Hier neem dit geld en ga,' zei ik stak mijn overige geld toe, waarbij de twee jongens het geld aanamen. 'De volgende keer ben je het haasje,' zei de hoofdjongen en ze verdwenen. Met een verschrikkelijk gevoel, bleef ik tegen de muur zitten, als ik ineens dwars door de muur verdwijn.
Een misselijk gevoel kwam naar boven, als ik met een volle vaart op het zachte gras beland en keihard mijn hoofd stoot. Zo snel als ik kon draaide ik me om en wachtte af tot ik moest overgeven.

Vampire + Servant = Servamp

Rhys Eldur - Leeuw

De zonnestralen verwarmden mijn gezicht en genietend sloot ik mijn ogen. De rust die heerste in het woud liet mij ook rustig worden, liet mij alle andere drukte vergeten. Het was weekend en ik had besloten om mijn vrije tijd in de natuur door te brengen in plaats van het drukke Wellington. Het scheelde dat mijn oom een huisje had aan de rand van het Kaitoke Regional Park en dat ik altijd bij hem langs mocht komen. Hij woonde daar alleen en ik kwam er vaak. We hadden een goede band en ik ben altijd al verzot geweest op de natuur. Vaak zijn we samen voor een lange wandeling de bossen in gegaan, maar vandaag wilde ik in mijn eentje op pad. De laatste tijd voelde ik me erg onrustig, ik wist gewoon niet wat ik wilde. Thuis was het een chaos. Mijn twee jongere zusjes waren een oorlog begonnen, de reden is niet eens echt duidelijk voor mij, iets van spullen lenen ofzo, en mijn beide ouders hadden ieder voor een ander partij gekozen. En ik stond daar maar midden tussenin, ik had geen partij gekozen, ik wilde enkel vrede tussen mijn zusjes. Dan was dit ook nog eens mijn laatste jaar en ik had nog niet echt een idee wat ik daarna wilde doen. Meteen gaan studeren hier in Nieuw-Zeeland, gaan studeren in een ander land, door NZ gaan trekken of meteen de hele of halve wereld overtrekken? Ik wist gewoon niet wat ik wilde.
Na een tijdje vond ik dat ik genoeg had stilgezeten en ik besloot nog wat te gaan wandelen voor ik weer koers naar het huisje van mijn oom zou zetten. Ik had midden op een helling gezeten en het leek me wel een goede afsluiter om omhoog te klimmen en van het uitzicht boven te genieten. Dus ik hing mijn rugzak weer op mijn rug en begon aan de klim omhoog. Het was enigszins vermoeiend, maar het deerde me niet. Ik hield van klimmen, je een weg banen tussen alle planten en rotsen en steeds hoger komen. Soms vond ik interessante grotten, waar ik dan even een kijkje nam. Ik had er al een aardig wat interessante voorwerpen gevonden. Dingen die mensen perongeluk hadden laten liggen, maar ook voorwerpen van honderden jaren oud op plekken die in de loop van de tijd vergeten waren.
En mocht nu het toeval wezen dat ik weer zo'n interessante grot vond tijdens mijn klim naar boven. Het gat in de rotsen viel me op en maakte me nieuwsgierig. Het was niet heel groot, maar groot genoeg voormij om erin te kunnen. Voordat ik naar binnen liep, haalde ik de zaklamp uit mijn tas, die ik voor de zekerheid altijd bij me had. Voor dit soort gevallen dus. In de grot zag ik al gauw grotschilderingen en ik had het vermoeden dat deze enkele duizenden jaren oud moesten zijn. Ik herkende de typische vormen uit de Maori kunst en mijn hart maakte een sprong door deze ontdekking. Opgewonden liep ik verder de grot binnen, maar na een minuut begon alles voor mijn ogen te vervagen. Toen alles weer helder begon te worden, werden mijn ogen verblind door een plotseling licht en instinctief kneep ik ze dicht. Voorzichtig opende ik mijn ogen weer en merkte dat ik niet meer in de grot was, maar in een bos. Maar niet zoals het bos uit mijn thuisland. Dit bos was heel anders. Waar was ik nu weer terecht gekomen?

{Someone for Rhys?}

Elizabeth Moore / Kreeft

"Dus je tekening kwam tot leven en toen je er achter zat belande je plots hier?" herhaalt hij me vragend. Ik grinnikte zacht en keek hem nog even aan. ‘Ik weet dat het vreemd was maar het gebeurde gewoon plots’ Zei ik terwijl ik mijn schouders op haalde ik bedacht dat ik het hem misschien kon laten zien ik bedoel ik het mijn schets boek en pen bij maar anders zijd kende ik pas 5 minuten dus hield ik het op dit moment toch nog maar voor mezelf. "Misschien is hier wel nog iemand op een vreemde wijze geraakt? Of misschien kunnen we iemand vinden die weet waar we zijn?" zei Thomas nadenkend en ik knikten. ‘Dat is in ieder geval een plan ik bedoel we kunnen ook niet gewoon hier blijven.’ Zei ik met een schuine grijns terwijl ik keek naar een klein wezentjes dat voor blij vloog en ik volgde het met mijn ogen tot dat ik ineens thomas stem hoorde. "Ga je mee?" vroeg hij me met een klein glimlachje. Ik knikten en begon naast hem te lopen. ‘Nou eum hoe ben jij hier eigenlijk geraakt als ik dat mag vragen.’ Vroeg ik hem terwijl ik hem nieuwsgierig aan keek.

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins