RPG - Het Epische Verhaal 2 - Speeltopics

Oorspronkelijk is dit verhaal begonnen op Hyves, maar omdat die er helaas mee gaat stoppen, willen we hier graag verder gaan.
Iedereen is natuurlijk vrij om mee te doen, maar we zitten dankzij Hyves' faillissement dus wel midden in het verhaal! Hopelijk hebben jullie hier begrip voor.

De wereld was een zooitje en hoewel Morgan dat probeerde op te lossen, was iedereen eigenlijk alleen maar bezig elkaar uit te moorden en opnieuw de macht te grijpen.

De tijd wordt weer teruggedraaid en iedereen wordt opnieuw wakker. Dit keer bevinden ze zich echter niet meer op Zweinstein. Ze worden wakker in een doodnormaal gezin, waarvan de ouders denken dat het hun eigen kinderen zijn.

Het blijkt zelfs dat ze hun toverkracht zijn kwijtgeraakt en als normale tieners naar school moeten.

Meer uitleg en het inschrijftopic vind je hier
Speeltopic 1
Overlegtopic 1

Personages

[ bericht aangepast op 25 nov 2013 - 19:31 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

‘Dan kunnen we niks meer zeggen dat hen niet zint,’ legde Nick uit. Hij wist dat het een risico was, maar wat moesten ze anders?
‘Kunnen we geen uil sturen?’

-

Adrienne begreep Hermes' punt, maar hier hadden ze ook geen vrijheid. 'Waarschijnlijk laten ze ons nooit met rust als we het heft niet zelf in handen nemen.'

Every villain is a hero in his own mind.

Sykes stelde voor dat ze in ieder geval een rondje om het gebouw zouden lopen, op zoek naar een manier om naar binnen te glippen. Of Brian naar buiten te krijgen.

Every villain is a hero in his own mind.

Ardaneus knikte en ze liepen met een wijde boog om het hotel, terwijl ze het inspecteerden. Er was inderdaad een keuken, maar daar stonden enkele bewakers.
Hij wees omhoog toen hij een open raam op de derde verdieping zag.
'Daarzo!'

'Maar er mankeert mij niets!' riep Quinn verhit. Ze was Adrienne helemaal vergeten. 'Wat heb jij? Je wilt alleen maar wachten, terwijl je weet dat die Dreuzels te stom zijn om te begrijpen wat er met ons aan de hand is!' Ze gaf hem kwaad een klap in het gezicht, hopend dat hij daardoor wakker zou worden uit die positieve droom van hem. Het wachten zou niet helpen! 'Ik wil niet langer wachten! Ik wil naar huis. NU!'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Hermes voelde haar hand branden op zijn wang en keek haar een tijdje verbouwereerd aan. Daarna wendde hij zijn blik van haar af en keek naar Adrienne.
'Goed. Misschien is het beter als we vluchten.'

-

Alaine knikte. Als heerser Nick het voorstelde, was het vast een goed plan.

[ bericht aangepast op 26 nov 2013 - 20:25 ]

Megan wist niet wat ze daarop moest zeggen en knikte alleen. 'Gelukkig ben jij in orde. In leven, in ieder geval,' voegde ze er aan toe, omdat in orde niet bepaald de goede woordkeuze was.

---

'Het spijt me dat we niet meer aan je vlucht plan hebben mee gewerkt,' zei Claire. 'Ik heb spijt dat ik er niet meer aan gedacht heb.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Gaara kon dat niet echt begrijpen omdat hij aan niets anders had gedacht, maar hij was niet van plan om nu op te geven. Juist nu ze weer werden vastgehouden, wilde hij hier weg. Voorgoed.
‘We vinden wel een manier.’

-

Sykes keek naar het raam, dat nogal hoog oogde. Hij mocht dan wel weer ‘verjongd’ zijn, nog steeds had hij niet de kwaliteiten van een aap.
‘Hoe komen we daar?’

-
Adrienne knikte. ‘Ik zal Tomas halen, dan kunnen we een plan bedenken.’

Every villain is a hero in his own mind.

'Het spijt me,' zei Quinn zodra Adrienne weggelopen was. Ze keek naar Hermes' wang, die rood was en streek erover met haar duim. 'Ik wilde je geen pijn doen...'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ardaneus keek om zich heen.
'We kunnen klimmen,' opperde hij, 'óf we kunnen ergens een ladder stelen, al denk ik dat we dan nog niet bij dat raam zijn.'

-

Hermes keek even in Quinns ogen, maar wendde daarna zwijgend zijn blik weer af.

[ bericht aangepast op 26 nov 2013 - 21:44 ]

Li merkte dat iemand zijn rolstoel voortduwde. Hij kon zich vreemd genoeg niet herinneren wie daarmee was begonnen en wanneer dat gebeurd was. Zijn hoofd deed pijn en hij merkte dat zijn longen weigerden hun werk te doen.
Iemand anders merkte het ook, want plots stond zijn stoel stil en bevond hij zich in een kleine kamer met twee bedden. Een ervan was op een verhoging gezet en er stonden soortgelijke apparaten naast als in Li's ziekenhuiskamer.
‘Wil je nog bezoek hebben?’ vroeg de vrouw die hem zojuist in het grote bed had gelegd met een norse frons.
‘Wie?’ vroeg hij zacht.
‘Ze heet Noha.’
Li had niet zo’n zin om van alles uit te moeten gaan leggen en zich te verontschuldigen en hoopte dat Noha het niet erg vond om gewoon stilletjes naast hem te zitten en hem onbenullige dingen te vertellen, want hij had niet echt meer de behoefte om te praten, zeker niet als het over zijn gevoelens ging. Hij kon namelijk nog niet echt een patroon uit die brei van emoties en indrukken ontdekken en zou het fijn vinden als hij er in zijn dromen even van weg kon vluchten. Hij wist dat zijn dromen niet fijn waren, maar als hij ontwaakte, was hij ze toch weer vergeten.
‘Oké.’
‘Gaat het een beetje?’ vroeg Noha toen ze aan de rand van zijn bed neerknielde en haar kin op haar armen liet steunen. ‘Je viel ineens weg.’
‘Hmm-hmm,’ was alles wat hij kon zeggen. De rest van haar woorden bleven een beetje in de lucht hangen en bereikten zijn oren nauwelijks.
Noha streek door zijn haar, wat Li niet eens zo onprettig vond. ‘Je hebt rust nodig.’
‘Nee.’ Iets in hem ontwaakte. ‘Ik…’ Li wist dat Noha gelijk had, maar hij kon niet vredig rusten als hij het niet wist. ‘Is – is Moon oké?’
Noha wist niet wat ze moest zeggen. Was ze oké? Waarschijnlijk wel, want ze had immers een ander. Als Li er niet zo slecht aan toe was geweest, had ze dat ook gelijk tegen hem gezegd, maar ze had zo het idee dat hij dat nog niet zo goed zou kunnen verwerken.
‘Ik weet het niet,’ zei ze daarom. ‘Ze is hier niet.’
Li zuchtte, maar hij wist niet of hij dat erg vond of niet. Hij gunde haar haar vrijheid. Hopelijk kon Megan hier ook snel vandaan.
Noha zweeg en hij viel uiteindelijk in een pijnloze slaap.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Luuk boog over de tafel en tikte de bal aan met zijn keu. Hij kende het spel niet en Moon ook niet, maar het was duidelijk dat ze de balen in de gaten moesten krijgen. Er was verder niemand in de kleine spelhal, wat hij wel prettig vond.
Hij kende nog niet zoveel mensen en vond het eigenlijk dat Debby er niet was, want hij had haar wel gemogen. Het betekende echter ook dat Ignatius zich afzijdig hield en ook dat stelde hem gerust.
‘Denk je dat we hier veilig zijn?’
Moon haalde haar schouders op. ‘Ik weet het niet, Luuk. Ik heb nog steeds geen flauw idee wie ons aan het vermoorden is.’
Hij keek hoe Moon rondom de tafel liep en een bal afstootte. Hij vond dat ze de hele situatie goed opnam. Ze was altijd al een sterke vrouw geweest, maar hij wist dat ook zij eens teveel van zichzelf vroeg en nu Li niet langer bij haar was, dacht hij dat ze wel een kritiek punt genaderd zou zijn, al deed zijn aanwezigheid haar blijkbaar meer goed dan dat hij had verwacht.
‘Heb je nog vrienden moeten achterlaten?’
‘Ik was goed bevriend met Annis,’ gaf hij toe. ‘Ik had haar mee willen nemen, maar ze weigerde.’
Moon keek hem recht aan en een triest glimlachje speelde om haar lippen. ‘Je vriendinnetje?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Die had ik niet achtergelaten.’
Moon sloeg haar ogen neer en hij onderdrukte een zucht. Hij had er even geen rekening mee gehouden dat Li dat wel had gedaan. Ze herstelde echter weer gauw en stapte achteruit, zodat hij de ruimte kreeg om een goede positie te kiezen.
‘Ze was gewoon een goede vriendin. Ik heb niemand ontmoet die ik – nou ja, leuk genoeg vond om bij te blijven. Er was niet echt tijd voor, in de oorlog.’
Moon knikte begrijpend, hoewel zij Li ook in een crisistijd had ontmoet. Waarschijnlijk een van de redenen waarom hun relatie zo moeizaam gevormd was.

Every villain is a hero in his own mind.

Ignatius keerde met een tas vol boodschappen terug naar Debbie.

'Ik ga daar niet heen klimmen,' antwoordde Sykes verbouwereerd. 'Ik hoef nog niet dood.'

Every villain is a hero in his own mind.

'Goed, goed. Dan ga ik wel alleen.'
Ardaneus begaf zich richting het gebouw en bekeek de muren, een richel, en de regenpijp. Als hij met die regenpijp bij het tweede raam wist te komen, kon hij via het kozijn en de richel verder omhoog klimmen. Hij besloot het erop te wagen, klom in de regenpijp en binnen de kortste keren had hij het openstaande raam bereikt en klom lenig naar binnen.
Ardaneus draaide zich om en keek naar Sykes die nog buiten stond.
'Kom je nog?' riep hij.

'Nee, ik wacht hier wel.' Hij overwoog nog of hij Ardaneus zou vragen zijn vrouw mee te nemen als hij haar tegenkwam, maar eigenlijk had hij geen zin in gedoe.

Every villain is a hero in his own mind.