Ashar Darrak II Jafar
‘Ik zal ervoor zorgen dat niemand m’n huis zal betreden, tot je bent langs geweest,’ knikte Jafar, ondanks dat zijn thuis niet de plaats delict was. Maar gezien hij de werkelijke plek niet kon tonen waar hij de lamp bewaakte, hield hij de schijn op dat hij deze dus thuis bewaarde. Daarbij, vingerafdrukken en inbraaksporen ontbraken allemaal, dus het maakte geen verschil wat de werkelijke plaats delict was. Zijn mensen gingen gegarandeerd grondiger te werk dan dat de politie deed, al deed hij er goed aan om in deze de politie in te schakelen. Mede doordat agente Lockwood niet zomaar iemand was. Ze was een jaagster en daarmee sneller in staat om de werkelijke dader op te sporen, iets wat Jafar de vrouw moest nageven. In dat opzicht konden zijn beste mannen nog iets opsteken van deze vrouw, betreft sporen zoeken en volgen.
Hij zou echter mr. Gold zeker nog een bezoekje brengen, aangezien de man zijn verdachte nummer één was en bleef, al wist Jafar ook dat mr. Gold niet zomaar die lamp zou stelen, en als de man dat wel zou hebben gedaan, dat dan zijn wederhelft Rumple het hem wel liet weten, al was het alleen al om het hem in te wrijven dat hij niet in staat was zijn dochter te beschermen of om gewoon dwars te zitten. ‘Pesten’, noemden ze dat ook wel in deze wereld.
‘Bedankt voor uw tijd, maar als je me nu zou willen excuseren, agente Lockwood,’ zei Jafar, waarna hij haast beleefd knikte. ‘Ik heb nog een belangrijke afspraak.’ Zonder verder nog iets te zeggen, vertrok Jafar, naar de winkel van mr. Gold. Om hem zo ‘vriendelijk’ op te wachten in zijn kantoor, waar onbevoegden geen toegang tot hadden.
[Bij gebrek aan een betere benaming, heb ik Dominique dus maar jaagster genoemd. Huntswoman vind ik dus zo niet klinken. Hope that’s okay.]
Isabelle Dumont II Belle
Nadat de kar volledig leeg was, en alle boeken dus in de kast gesorteerd stonden, slaakte Isabelle een korte, opgeluchte zucht. Er was nog altijd geen bezoeker, ook al had ze niet anders verwacht, en dus duwde ze de kar naar achteren, om deze opnieuw vol te zetten met boeken die ook in de kasten moesten worden gezet. Ze was al weken bezig met alles te ordenen, maar er leek geen einde aan te komen. Mede ook doordat ze zowat elk boek die ze in haar handen kreeg, toch even moest doorbladeren, en soms uren verloor doordat ze het niet kon helpen erin te lezen.
Toch besloot ze naar Granny’s te willen gaan, aangezien het al veel te lang geleden was dat ze nog van die heerlijke pancakes had gegeten. Ze moest toch die richting uit, gezien ze naar de winkel van mr. Gold moest, en dus had ze een prima excuus. Daarbij was mevrouw Potts, de hulpsecretaresse toch verder de hele dag aanwezig om de bibliotheek open te houden, dus een vrije dag nemen kon voor de verandering wel.
Soms wilde Isabelle wel dat haar leven minder saai was, maar uiteindelijk, dichter bij een avontuur dan over ze te lezen, kon ze toch niet komen, aangezien Storybrooke niet bepaald een spectaculair dorp was en zijzelf niet de moed had om daadwerkelijk te vertrekken. Daarbij, in boeken was er sowieso altijd een happy end, en in het echte leven bleef dat maar de vraag.
Ze was echter goed gehumeurd, zoals ze altijd wel was, en een warme glimlach had zich dan ook rond haar mondhoeken geplooid. Het kwam zelden voor dat ze zonder boek over straat liep, en wat maakte dat ze iedere voorbijganger vriendelijk groette en een nog warmere lach schonk.
Algauw had ze Granny's bereikt en stapte ze binnen. Even keek ze de ruimte rond, waarna ze zich aan een tafeltje zette, en geduldig wachtte. Ze had toch nog tijd genoeg. Haar blik gleed de kant op van een man, die aan een hoektafeltje zat en die ze herkende als Fulk. Uiteraard kon ze de man, aangezien ze haar vlees bij hem in de slager haalde. Ze groette hem dan ook met een knik en een hartelijke glimlach, waarna ze opnieuw wat rondkeek en wachtte tot ze haar bestelling kon doen.
[ bericht aangepast op 18 nov 2013 - 12:25 ]
“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”
}