[Speeltopic] Kostschool Het Hunderen 01 - Speeltopics

Het verhaal speelt grotendeels op de school en het terrein zelf af. Het begint tijdens het kerstgala. Uiteraard is de school vrij streng en zijn alcoholische consumpties alleen toegestaan voor leerlingen boven de zestien jaar. Tijdens het gala wordt door de adjunct-directrice mevrouw De Waard een aankondiging gedaan.
Enkele jongeren uit een paar Engelse internaten zullen in het nieuwe jaar enkele maanden op de kostschool verblijven. Het zijn stuk voor stuk probleemjongeren die uit huis zijn geplaatst, maar zich zo goed hebben gedragen dat de scholen ze een plaatsje op Het Hunderen hebben aangeboden om hun gedrag te belonen en in de hoop dat ze wat van de manieren van de welgestelde, Nederlandse kinderen zullen overnemen.
De Britse jongeren komen bij de Nederlanders in de klas. Veel lessen zullen daarom in het Engels worden gegeven. Zo hoopt Het Hunderen ook de Nederlandse leerlingen het een en ander bij te brengen over de Engelse taal en cultuur.

[ bericht aangepast op 15 dec 2013 - 22:27 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Nadine ging de volgende ochtend naar de eetzaal. Er waren nog wat mededelingen die ze moesten aanhoren, de sleutels van hun kamer moesten worden ingeleverd en eventueel wasgoed werd hen meegegeven naar huis, hoewel dat meestal alleen de uniformen betroffen.
Ze schoof aan een tafel en had voor het eerst sinds een lange tijd behoefte aan koffie in de morgen. Ze ging een beker halen en vroeg zich af of ze Danny inderdaad zou bellen. Hij had haar nooit gezegd wanneer ze wel of niet moest bellen en het voelde nogal geforceerd als ze dat nu wel zou doen.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Tony droeg een uniform. Dat deed hij bijna nooit, maar nu was het hem toegestaan en dat voelde toch een stuk beter. Om de een of andere reden zag hij een beetje op tegen de kerstvakantie. Hij vond het totaal geen probleem om twee weken van school verlost te zijn, al kreeg iedereen huiswerk mee, maar hij zou het niet erg hebben gevonden om toch op school te blijven.
Het was gek dat hij Tracey dan zo'n lange tijd niet zou zien. Ze zagen elkaar nu elke dag en hij wist dat het raar zou zijn om ineens veertien dagen zonder Traceys haast onverschillige kalmte te moeten zijn. Tony wist niet eens meer of hij haar nou wel of niet bij hem thuis had uigenodigd, maar zou het niet op nieuw durven vragen.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Tracey had tot vroeg in de ochtend buiten gezeten, totdat ze zo verkleumd was dat het pijn deed. Vlak voordat de eerste leerlingen wakker werden, keerde ze terug naar haar slaapkamer, waar ze zich van haar jurk en make-up ontdeed. Zuchtend staarde ze in de spiegel. Iedereen zou straks naar huis gaan en zij bleef hier op school, samen met haar broertje. Hopelijk waren er nog meer die niets hadden om naar terug te keren, zodat ze niet noodgedwongen met zijn tweeën opgescheept zaten. Ze geloofde niet dat een van hen dat aan kon, veertien dagen lang.

Every villain is a hero in his own mind.

'Dan zie ik je morgenvroeg wel weer,' zei Cadeline met een grijns.

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Vy zat op een houten stoel in de grote aula van de school. Het was een oud, wit gebouw en ze vond het er eerder griezelig uitzien in de Nederlandse bossen, dan aantrekkelijk en ze kon zich niet voorstellen dat ze ooit op haar gemak door de gangen zou kunnen wandelen.
Het schoolhoofd, een mevrouw waarvan ze de naam niet kon uitspreken zonder zich een debiel te voelen, zei iets in het Nederlands wat ze niet begreep. Ze zuchtte toen ze overschakelde op het Engels en staarde naar haar handen.
Ze waren nog een jaar geleden overgeplaatst naar een ander internaat. Vy had het daar absoluut niet leuk gehad. De mensen die daar verbleven waren nog enger dan haar vorige school en ze kon ook niet wennen aan de routine daar.
Vy voelde zich alleen. Ze had al zo lang geen plek meer gehad waar ze zich thuis voelde, dat ze maar gewoon mee was gegaan op uitwisseling. Een ander land, misschien dat dat eindelijk een uitkomst was.
De groep kwam in beweging en Vy volgde hen. Ze werden naar slaapkamers gebracht die zo te zien al bewoond werden. Vy vond het een naar idee dat ze deze kamer de komende dagen voor zichzelf had, want mevrouw De Waard had hen verteld dat de Nederlandse leerlingen nog op vakantie waren. Hopelijk zouden ze het niet erg vinden dat Vy al in hun kamer was geweest en tussen hun spulletjes had rondgelopen, al waren de bedden nog niet opgemaakt en waren de lades van de kastjes nog dicht.
Ze ging voorzichtig op het matras zitten, dat beter veerde dan de matrassen in Londen. Het rook fris in de kamer en Vy staard e een tijdje door het raam naar buiten. Geen stad, geen auto’s en stoplichten, schreeuwende mensen. Het was hier rustig en stil.

~ ~

‘Nou, Boxing Day is echt naar de knoppen,’ zuchtte Cooper terwijl ze met haar spullen de gang door liepen. ‘We hebben de hele dag op een stomme luchthaven gezeten.’ Gelukkig maar, want er was ook een optie met de boot geweest, waar niemand wat voor gevoeld had sinds hun onfortuinlijke cruise.
Ze streek door haar haren en deed de deur van haar kamer open. Ze zag Scarlett een deur verder lopen en keek toe hoe ze naar binnen ging. Dan kon ze haar tenminste weer gemakkelijk terugvinden als het saai werd op de kamer.
De kamer was ruim en Cooper zag gelijk dat ze die zou moeten delen met nog drie anderen. Hopelijk waren ze een beetje gezellig. Nederland was tenslotte het land van seks, drank en drugs, had ze gehoord, dus ze ging daar wel een beetje van uit. Deze mensen wisten vast hoe je je schooltijd zo leuk mogelijk kon maken. En anders zou Cooper het hen voordoen.
Helaas zag ze alleen maar bomen en gras toen ze naar buiten keek en besloot om zo vlug mogelijk uit te zoeken hoe ver de bewoonde wereld van dit vreemde kasteel verwijderd lag.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Blake had zijn spullen naar zijn kamer gebracht, maar was toen al weer vlug naar buiten gegaan. Het internaat waar hij de komende weken zou verblijven, was in de bossen gelegen en hij was heel blij dat zijn geest hier een beetje rust kon krijgen en niet werd overspoeld door de stedelijke geluiden. Hij vond het hier wel vredig en wist dat hij veel tijd zou doorbrengen buiten de muren, waar hij de drukte makkelijker kon ontvluchten dan op hun oude school.
Zodra hij hoorde dat leerlingen die zich naar behoren gedroegen mee mochten doen met een uitwisselingsproject, had hij die kans met beide handen gegrepen. Hij wilde maar al te graag weg uit het land waar zijn leven verwoest was en iedereen hem voor ’s werelds grootste zondaar uitmaakte. Hopelijk kon hij hier opnieuw beginnen, al bezat hij niet het vertrouwen dat mensen werkelijk anders op zijn verhaal zouden reageren. Het hoefde ook niet, al wist hij diep van binnen dat hij het wel fijn zou vinden, omdat hij al zoveel jaar in afzondering van de rest leefde en zichzelf in een nauwe isoleercel had opgesloten.

Every villain is a hero in his own mind.

Raven vroeg zich af waar hij zijn rattenschedels kwijt kon. Ze zaten in een doos en hij had ze in de afgelopen maanden verzameld. Hij had de ratten in de kelder van het internaat gevonden, ze de nek om gedraaid en met een mes de huid eraf geschraapt. 's Nachts, het tijdstip waarop hij graag wakker was, had hij hun schedeltjes in bleekwater gelegd, zodat ze nu glad, wit en glanzend op de bodem van zijn doos lagen. Hij besloot hem onder het bed te schuiven en vroeg zich af of hij hier andere dieren zou vinden. Hij vond het leuk om naar ze te kijken en hen te martelen. Een voorpoot te breken en dan zien hoe ze weg strompelden. Nog een poot en nog een en nog een, tot ze niet meer overeind konden komen en stuiptrekkend van de pijn in het schijnsel van zijn zaklantaarn bleven liggen.
Hij keek even uitdrukkingsloos naar zijn kamergenoten. Er bleef één bed onbeslapen, maar Raven voelde niet de minste nieuwsgierigheid naar wie die persoon was. Hij vroeg zich alleen af of hij zijn spullen geen betere plek zou moeten geven om ruimte te sparen.
Hij keek goedkeurend naar het uniform op zijn bed. Er was een label met zijn naam in genaaid en het was in zijn maat. Het was, voor vele van hen, lang geleden dat hij schoolkleding in zijn eigen maat had gehad, want het internaat waar hij op had gezeten, had niet veel geld gehad. De leerlingen die destijds waren overgeplaatst, hadden ook meer kleur op hun wangen en spiermassa gehad, omdat ze gestructureerder te eten kregen en werden geacht aan sport te doen.
Raven bekommerde zich niet om zijn lichaam. Hij wist dat het oké was. Een beetje middelmatig, misschien aan de magere kant, maar zijn huid was glad en egaal en hij had het 's winters niet zo snel koud.
Nieuwsgierigheid zat niet in zijn aard, maar hij vroeg zich wel af wat deze school hem nog meer te bieden had en hij verliet zijn kamer zonder de andere jongens te groeten.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ken trok een gezicht toen hij Raven op de gang passeerde en met een stoïcijnse blik werd aangekeken. Hij leek milder dan anders, maar Ken vond hem na al die jaren dat hij hem nu kende, nog steeds een van de engste dingen die hij had gezien en was blij dat ze geen kamer deelden.
'Hi, quys!' zei hij opgewekt en hij stapte door de deur die hem naar Jeffree's kamer leidde. 'O, wat een geweldig uitzicht hebben jullie. Ik kijk alleen maar tegen de oprit aan.' Hij plofte op een van de bedden en keek om zich heen. Verder was de kamer identiek aan de zijne, alleen dan in spiegelbeeld.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Jeffree veerde wat op het matras heen en weer. Het zou een uiterst saaie bedoening worden voor hem, want hij had de afgelopen maanden al ondervonden dat zowel Blake als Raven niet geschikt was voor zijn seksuele praktijken en het leek hem geen idee zijn eventuele lusten te botvieren op hun overige kamergenoot met die twee zielloze figuren in de buurt. Hij wist nog niet hoe hij dat probleem zou oplossen, want hij had nu eenmaal zijn behoeftes en wanneer die niet bevredigd werden, zou het alleen maar erger worden.
Hij keek op toen Kenny de kamer binnenkwam. Steeds vaker vroeg hij zich af hoe hij erop zou reageren als hij zou ontdekken wat Jeffree’s verslaving was. Zou hij zijn vriend dan kwijtraken?
Hij kon zich niet herinneren zich eerder zo vertrouwd te hebben gevoeld als hij nu deed bij Kenny en Charlie en wist dat hij erg teleurgesteld zou zijn als ze hem zouden laten vallen. Toch verwachtte hij haast niet anders en hoopte hij dat ze het nooit te weten zouden komen.
‘Het uitzicht is inderdaad niet verkeerd,’ bevestigde hij. ‘Al had ik wel op wat gezelligere kamergenoten gehoopt.’
Het zou hem niet verbazen als hij geen oog dicht kon doen met die twee geesten in de buurt. Jeffree deinsde niet gauw terug voor andere mensen, ook niet voor spierbundels als Dilano of Vinyl, maar Raven en Blake hadden iets onbestemds… iets wat hem angst aanjoeg.

Every villain is a hero in his own mind.

'Jij kunt ze tenminste nog verstaan!' klaagde Kenny. Hij sloeg zijn benen over elkaar en keek naar de neuzen van zijn glitterende schoenen. Dat bos deed zijn kleding vast geen goed, maar ze moesten hier een uniform aan. Geweldig. Hij had juist gedacht dat Nederland zo'n vrij land was, waarin iedereen kon doen en laten wat hij wilde, maar het internaat waar hij op had gezeten, had natuurlijk een school uitgezocht die net zo'n totalitair regime had.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

In tegenstelling tot Kenny, vond Jeffree het helemaal niet leuk dat hij een saai uniform moest aantrekken. Zijn kleding was een manier om zich te uiten en zichzelf te zijn en die vrijheid werd nu van hem afgepakt.
'Ik heb ze nog nooit horen praten,' antwoordde Jeffree. 'Maar waarschijnlijk maar beter ook.'

Every villain is a hero in his own mind.

[Dat 'geweldig' was eigenlijk sarcastisch! maar dat komt niet echt goed naar voren! zie ik :'p]

Ken kreeg de rillingen aan de gedachte aan Raven en Blake en knikte.
'Nou, mijn deur staat open, hoor!' giechelde hij.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Oeps

Every villain is a hero in his own mind.

In tegenstelling tot de meeste anderen was Tracey wel op de hoogte van de nieuwelingen. Ze waren voor haar een welkome gast, gezien ze nu niet de hele vakantie met Toby was opgescheept en ze hem wat makkelijker kon ontlopen – en andersom.
Ze had één nieuw kamergenootje, maar die oogde nogal schuw en zei geen woord, waardoor Tracey niet echt de behoefte kreeg om een woord met haar te wisselen, wetende dat daar toch alleen maar ongemakkelijke stiltes uit zouden voorkomen.
Ze haalde wat te drinken en zakte toen in de aula neer, terwijl ze door het raam naar buiten keek en zag dat het flink waaide. Niet echt een moment om eens lekker buiten te gaan zitten.

Every villain is a hero in his own mind.

Cooper kende de weg naar de kantine, waar het eten en de meeste mensen waren, al gauw uit haar hoofd. Ze had haar uniform nog niet een keer gedragen en was ook niet van plan om haar hakken Inge ruilen voor de platte schoenen die er bij hoorden.
Er bleken al twee Nederlanders rond te lopen. De jongen was ontzettend schattig, maar het meisje oogde nogal stilletjes, misschien zelfs een beetje eenzaam.
'Kom me, Vy!' zei ze toen ze het meisje passeerde. 'We gaan vrienden maken.' Cooper sleepte haar mee naar de kantine, of eetzaal, om vervolgens met een kom cornflakes bij haar nieuwe klasgenootje aan te schuiven.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes