RPG - Atlantica - Topic 1. - Speeltopics

Rollen:


Uitverkorenen: Vol!
Zij zijn mensen, maar veranderen in meerminnen bij een aanraking met water.
-
- Damianne Abigail Darce - BarnOwl. 1,4
- Lavoir (Larv) Sharktale - LyraPhoenix. 1,3
- Lordeanne 'Lorde' Zeyra Callister - Bronze. 1,4

Onderzoekers: Mogen nog aangemaakt worden!
Zij zijn normale mensen, die enorm nieuwsgierig zijn naar Atlantica en haar mythen.
- Ethan Joshua Rosefield - Raccoon. 1,3
- Linn Severges - MinimuisBeta. 1,4
- Sam Winther - LyraPhoenix 1,6

Meerminnen: Mogen nog aangemaakt worden!
Zij zijn half mens, half vis. Ze zijn ook sirene van oorspronkelijk, waardoor ze allen een melodieuze zangstem hebben. Hiermee lokten ze vroeger mensen mee onder water, om ze te verdrinken.
Koning: Triton Ocean - Mag door iedereen bespeeld worden! 1,6
Koningin: Loretta Ocean - walkingfar. 1,4
Prinses: Sephora Eleonora Ocean - Pebble. 1,1
- Eloise Niamh LIandrindod - Regbo. 1,2
- Avalon 'Ava' Marina Royals - Aquari. 1,1
- Dealorian Khaleesi Elvira - Meliora. 1,2
- Michael David Cristal - Raccoon. 1,5
- Mako Christian Fin - Pebble. 1,5
- Thalia Rose Yae - Stillinski. 1,6

Regels:
- Geen oneliners! Minstens 7 regels.
- Het is geen sneltrein! Zorg dat het voor iedereen te volgen is!
- Reservaties blijven 24 uur staan, daarna vervalt deze!
- Schelden mag, maar houdt het gepast.
- Maximaal 2 personages per persoon.
- Het liefst al een beetje ervaren RPG'ers.
- Geen perfecte personages
- Melden als je een tijd niet kunt posten.
- Alleen ik, Pebble, maak nieuwe topics aan.

Begin:
De onderzoekers zijn een nieuwe onderzoeksreis aan het plannen.
De vier uitverkorenen komen achter hun gave of gaan op onderzoek uit.
Het onderwaterleven gaat gewoon door, maar er zijn roddels over uitverkorenen en mensen die op zoek zijn naar meerminnen.

[ bericht aangepast op 1 nov 2013 - 18:11 ]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Lorde Zeyra Callister.
Ik gooide mijn fiets aan de kant en liep het strand op. Ik was al zonder schoenen hier gekomen, en trok nu mijn outfit uit, waaronder mijn strakke, zwarte bikini vandaan kwam. Ik kreeg wat gefluit van een paar jongens, waardoor ik met mijn ogen rolde. Mijn ogen speurden de zee af, en algauw zag ik Mako's bruine plukken boven de zee uit steken. Hij maakte aanstalten om naar me toe te komen, maar werd toen afgeleid door twee andere meisjes in het water. In plaats van naar mij toe te komen zwom hij naar hen toe, en een steek van jaloezie trok door me heen. Ik stak mijn tenen in het zand, en ging liggen. Een van de jongens kwam naar me toe en knipoogde. "Hey, schoonheid. Zin om met ons mee te zwemmen?" Ik wierp een blik op Mako en de twee meisjes, en keek de jongen daarna weer aan. "Eh, nee. Sorry, maar ik wacht hier op een vriend." Hij lachtte schamper. "Wat jij wilt." Na nog vijf minuten stond ik op en liep de zee in. Met een rustige schoolslag zwom ik naar hem toe, tot ik doorkreeg dat mijn mijn benen niet meer uit elkaar wilden. Ik keek om, en gilde luid. Ik had geen benen meer. In plaats daarvan had ik nu een donkerblauwe, geschubde staart. "Mako!"

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Larvior Phoenix
Ik rende over het kale grasland, richting de zee. Ik ging er altijd heen als mijn ouders een feest of zakenreis hadden. Het randje van het zand, kwam steeds dichterbij en ik begon te glimlachen. Het was een geweldig gevoel.
Ik stopte voor het randje van het water en bleef naar de open zee staren. Ik moest denken aan die keer, wat er daarnet gebeurde toen ik onder de douche stond. Een zeester spoelde aan en ik pakte hem voorzichtig op, waarbij ik op het zand ging zitten en de zeester bekeek. Ik besloot om de zeester het water in te laten glijden, waarbij het zich meevoerde door de storming van de zee.
Met een zucht, stond ik op, trok mijn shirt uit en stapte voorzichtig het water in, waarbij ik steeds verder het koude water in liep, steeds verder totik de bodem niet meer voelde. Even had ik het gevoel dat er iets niet klopte, dat er iets anders was. Ik besloot om terug te zwemmen, maar het ging veel sneller dan gedacht tot ik geschroken achterom keek en geen benen meer zag.

---

Vampire + Servant = Servamp

Eloise Niamh LIandrindod
Mako wilde het er duidelijk niet nu over hebben. Dan maar een andere keer.. bedacht ik met een glimlach. Ik zou er vanzelf wel achter komen.
'Wel ik ben Damianne, ik woon in de stad, voorheen had ik twee benen maar ik heb nu dus opeens een staart, ik heb werkelijk geen idee hoe, wat en waarom, het enigste wat ik wil weten wat er aan de hand is, waarom ik opeens een staart heb en of ik mijn twee benen nog terug krijg.' haar blik dwaalde af naar het strand, waarna ze ons vragend met fronsende wenkbrauwen aankeek. Ze dacht waarschijnlijk dat wij wisten wat er aan de hand was.. niet dus.
'Je bent een meermin, of een mens. Of nee allebei.' Ook ik frons mijn wenkbrauwen nu even. Ik had dit er weer veel te snel uitgefloept, zoals ik wel vaker deed.
'Krijg nou haaientandjes,' mompelde Mako zachtjes, bijna onhoorbaar. Hij draaide zich naar me om, het was duidelijk te merken dat hij verbaasd was. Geloof me, hij was niet de enige. 'De roddels, ze zijn waar,' fluisterde hij. 'Hoe is het mogelijk..' ik wreef over mijn gezicht en fronste mijn wenkbrauwen.
'We moeten haar meenemen naar de koning, naar Atlantis. Hij hoort te weten wat er in zijn rijk gebeurt,' ging Mako verder, hij praatte net iets harder dan daarstraks.
'Daar heb je gelijk in.. maar ze blijft iemand uit de mensenwereld..' mompelde ik. Ik wist niet goed wat ik met deze situatie aan moest. Als we Damianne alleen lieten, liepen we de kans dat ze het tegen iedereen zou vertellen. Dat zou gevaarlijk zijn, aangezien de wetenschappers ook al op ons aan het azen waren. Plots besefte ik me dat mensen ons zonder veel moeite zouden kunnen zien.
'We nemen haar mee.' Zei ik beslist. 'We kunnen je helpen.' Ik richtte me tot Damianne.
'Mako!' werd er plots gegild door een onbekende stem, waardoor ik me met een ruk omdraaide. Ik was blijkbaar niet de enige die hier vaker kwam.
'We moeten hier weg, nu meteen, voordat we ontdekt worden!' siste ik naar Mako, mijn ogen waren groot geworden van paniek. Ik wist niet goed hoe ik met deze situatie om moest gaan. Ik keek naar het meisje wat Mako's naam gegild had, duidelijk in paniek. 'Iets zegt me dat Damianne niet de enige is die niet uit Atlantis komt maar toch een meermin is.' Mompelde ik verbaast.

---

To love is to destroy.

Mako Christian Fin II Merman.
'Hoe is het mogelijk...' reageerde Eloise, waarna ze over haar gezicht wreef. Haar wenkbrauwen vormden zich tot een frons.
'Daar heb je gelijk in,' antwoordde ze op mijn opmerking over de koning. 'Maar ze blijft iemand uit de mensenwereld,' mompelde ze verder. Ik knikte bedenkelijk.
Ik was al bijna vergeten dat we voor de mensen gewoon te zien waren, tot Eloise plots verzekerd sprak. 'We nemen haar mee.' Haar stem klonk beslist en ik wist dat ze gelijk had. Er zat niets anders op dan het mensenmeisje, of, nou ja, het meerminnenmeisje mee naar Atlantica te nemen. Het was uiterst tegen de regels landmensen mee naar Atlantica te nemen, hoewel het door een kruid en wat meermensenkracht (versterkt door zonlicht) mogelijk was.
'We kunnen je helpen,' hoorde ik haar half tegen Damianne zegggen, terwijl ik in gedachten verzonken was.
'Ja,' sprak ik toen, tegen beide meisjes. 'We nemen haar mee. Maar we moeten nu echt gaan, voor mensen ons zien.' Ik draaide me al om - om weer onder water te duiken, toen ik ineens een bekende naam hoorde. 'Mako!'
Met een ruk draaide ik me weer terug om naar het strand en in mijn ooghoeken zag ik Eloise hetzelfde doen. Het mensenmeisje, die ik al een tijdje in de gaten hield, Lorde, kwam vanaf het strand op ons af gesprint.
De keren die we tegen elkaar gesproken hadden waren op één hand te tellen, maar we wisten net genoeg van elkaar om elkaars namen te herkennen. Wat Lorde echter niet wist was dat ik een meerman was. De eerste twee keer dat we gesproken hadden was bij de haven geweest, waar zij aan de oever zat en ik in het water lag. Ze had mijn staart niet gezien en ik had me als een mens gedragen, langzaam op en neer in het water, zoals mensen zwemmen die op een plaats wilden blijven. De derde keer, en laatste keer dat ik haar had gesproken, was tijdens een opkomende storm geweest, waarbij ze op de pier stond en ik net deed alsof ik terug kwam van het surfen, maar mijn bord kwijt was geraakt door de ruwe zee.
'Oh, nee,' zuchtte ik zachtjes, hoewel ik blij was haar te zien. 'Snel, zwem net als een mens en laat je staart niet zien, ze weet niet dat we meermensen zijn,' commandeerde ik de twee meisjes, terwijl Lorde snel dichterbij kwam. Ze lag nu al in het water.
'Weet je wat, zwem achter die rotsen en duik daar naar beneden, naar Atlantica. Ik kom jullie zo snel mogelijk achterna,' verbeterde ik mezelf toen en zwom geleidelijk, zo goed mogelijk een mens na, richting Lorde.

Mijn reactie met Sephora komt zo. Ik ben bezig met mijn huiswerk en ga zo een story maken met belangrijke dingen voor dit RPG.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Ethan Joshua Rosefield || Onderzoeker

We zaten al een halfuur te wachten ,maar helaas Linn was te laat. De hoofd onderzoekers begonnen met hun uitleg en ik luisterde aandachtig mee. Ze vertelden ons dat ze waarschijnlijk de exacte coördinaten gevonden hadden en Atlantica zich in de diepte van de oceaan bevind. Alleen was het probleem dat ze op 5 verschillende liggingen kwamen en ze niet wisten welke het juiste was en ze ook er ver uit elkaar lagen. Hun voorstel was om met 5 verschillende boten elk naar een van de exacte plekken te gaan en met een onderwatercamera naar de diepte te gaan. Ze waren bestemd voor erg diepe watervlakten en zouden de waterdruk kunnen weerstaan. Met de duikpakken die we nu hadden ,zouden we nooit de diepte kunnen bereiken ,want de druk zouden de gasflessen verwoesten en anders moeten we ondragelijk veel apparatuur meenemen. Ze waren nu bezig met het ultieme duikpak te maken ,maar het zou helaas wel een eindje duren."Wie wil er vrijwilliger zijn?"klonk het en meteen opende ik mijn mond om me als vrijwilliger te stellen. Ik werd naar een van de speedboten begeleid en kreeg voor de zoveelste keer uitleg hoe en wat. Ik wist allang hoe zo'n bootje in elkaar zat dus luisterde ik niet echt en zette gewoon al mijn bootje op zee. Met een speciale radar ,stelde ik de coördinaten dat mij gegeven werden in en stak ik het sleuteltje in het contact.
Het brommende geluid van de motor dat tot leven kwam en de zilte zeegeur ,deed me glimlachen. Ik voer weg over de zee ,richting de middle of no were ,hopend een teken van Atlantica te ontdekken.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Avalon Marina Royals // Meermin.
Rustig drijf ik in het water, aardig ver van Atlantica vandaan. Ik genoot van de stilte om me heen en van de prachtig gekleurde vissen die me af en toe passeerde. Ik sluit genietend mijn ogen, die ik na een minuutje of twee weer open doe doordat ik een trilling in het water voel. Ik frons licht mijn wenkbrauwen als er ook nog kort een schaduw de zonlicht laat verdwijnen. Mijn blik laat ik naar boven glijden en zie vaag de onderkant van een bootje. Tenminste, ik dacht dat het een bootje was, ik kon het niet precies zien omdat ik best wel diep onder water zat. Nieuwsgierigheid neemt mijn lichaam over. Ik zwem langzaam naar boven totdat ik drie meter onder het ding zit. Wat zoals mijn vermoeden inderdaad een klein bootje was. Ik trok langzaam één wenkbrauw op, in dit deel van de oceaan kwamen niet zo vaak boten, al helemaal niet kleine bootjes. Als het een boot was, was het een groot schip of een cruise schip. Ik liet me iets weer naar beneden zakken tot vier meter meter onder het bootje. Wantrouwend keek ik naar het dobberende ding. Zal het echt zo gevaarlijk zijn als ze zeggen? Als het echt zo gevaarlijk is, wat is er dan gevaarlijk? Erg gevaarlijk leek het niet. Een klein zuchtje verlaat mijn lippen. Kleine bubbeltjes verlaten mijn mond door de zucht. Geïrriteerd kijk naar de bubbeltjes die langzaam hun weg naar boven maken. Ik zwom weer nieuwsgierig een klein stukje naar boven tot twee meter afstand van het ding. Ik was echt benieuwd hoe het er uitzag uit het water. "Hoe ziet de wereld er überhaupt eruit boven water?" mompelde ik zachtjes. Ik was nog geen enkele keer met mijn hoofd boven water geweest, enkel omdat ik er bang voor was. De rede? Ik had geen idee. Ik was simpel weg gewoon een pussy. "Ik ga gewoon kijken," zucht ik zachtjes. Ik moet het ooit doen, dus waarom niet nu?
Ik zwem de laatste meter naar boven, zodat ik naast het bootje terecht kom. Een hoest verlaat mijn mond als ik de buitenlucht mijn longen in krijg. Met grote ogen kijk ik rond totdat mijn ogen het bootje bereiken. Het zag er moordend uit en groter dan ik had verwacht. Mijn ogen werden nog groter toen ik een ding wat erg op een meermin leek, alleen zonder staart, op het bootje zag. Een bange blik kwam tevoorschijn in mijn turquoise/gele kijkers. Met een snelle beweging zwem ik een stuk achteruit, doordat ik zo snel bewoog kletste mijn lange staart met een clownsvisje patroon tegen de boot aan.

---

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

Story Atlantica.
Ik heb een story van het RPG gemaakt. Hierin vind je alle rollen en belangrijke informatie over dit RPG. Als er opmerkingen of vragen zijn kan je altijd bij mij terecht. Neem alsjeblieft een abo op deze story, want er kan nog meer informatie bijkomen!

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Ethan Joshua Rosefield || Onderzoeker

Aangezien ik nu op de juiste ligging zat, haalde ik het sleuteltje uit het contact ,waardoor de motor stilvalt. Nou aangezien de Radar met een ander knopje afgelegd moest worden ,kon ik wel de camera verbinden en dan komen de beelden normaalgezien op dit scherm terecht. Een zachte zucht verliet mijn lippen. Ik was nooit echt technologisch ingesteld. Net als ik de camera in het juiste contact wilde steken hoorde ik iemand hoesten. Een frons ontstond op mijn voorhoofd en ik keek even schichtig rond. In de verte zag ik zelf met moeite het strand. Ik Keek naar het water en mijn ogen ontmoeten de erg speciale ogen van een...een. Prachtig uitziende meermin. Mijn mond zakte een stukje open. Niet te geloven! Door het heldere water kon ik een vage blik opmerken van het patroon van haar staart. Het leek net op een clownvisje. Haar angstige blik deed mijn enthousiasme iets minderen. Ik mocht haar niet wegjagen. "H-hey."zei ik op een vriendelijke zachte toon. "Je bent werkelijk prachtig." zei ik bijna fluisterend met een glimlach. Haar ogen waren ook zo fasinerend. een geel en turkoise oog. En haar staart. Het cliché van meerminnen met neutraalkleurige staart is dus toch niet zo zoals ze altijd hadden geschreven.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Avalon Marina Royals // Meermin.
Mijn ogen werden zo groot als schoteltjes toen het ding -de jongen- in beweging kwam. Ik vond het nu al niet meer leuk boven water. Ik had werkelijk waar nu al spijt dat ik naar boven was gegaan. Maar de nieuwsgierigheid heerste alsnog, hoe dolgraag ik terug wou, ik bleef. Uit pure nieuwsgierigheid. Ik was altijd al nieuwsgierig geweest, dat had ik niet van een vreemde. Mijn moeder en vader waren beide erg nieuwsgierig en ontdekkende types. Een vreemd piepend geluidje verlaat mijn mond toen het 'ding' zijn mond open trok en op een vriendelijke toon een begroeting uit kwam. "H-hey."
Als een domme kip bleef ik hem aanstaren, nog steeds met grote ogen. "Je bent werkelijk prachtig," zei het ding bijna fluisterend met een glimlach op zijn gezicht. Mijn ogen werden weer normaal, ik knipperde een aantal keer dom waarna ik een stuk dichterbij hem kwam. "Wat ben jij?" vroeg ik terwijl ik mijn hoofd iets schuin deed en hem in zijn ogen aanstaarde. Ik vond hem eng, maar hij zag er erg fascinerend uit. Ik had zoiets nog nooit gezien. Ik wou weten wie hij was, wat hij was en waar hij vandaan kwam. Ook al wist ik dat wat ik nu aan het doen ben, niet erg slim is. Ik vouw onzeker mijn armen voor het zwarte ding die mijn borsten bedekken. Bang bijt ik op mijn onderlip.

[ bericht aangepast op 25 okt 2013 - 20:44 ]

---

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

Ethan Joshua Rosefield || Onderzoeker

Roerloos bleef de sirene me aankijken. Vast uit angst, wat me erg pijndeed dat ik haar bang maakte. "Wat ben jij?" vroeg ze terwijl ze haar hoofd ietsje schuin hield. Het merkte me op dat ze vast nog nooit zo dicht bij een mens was geweest ,zoals ik bij een meermin nu. "Ik ben een mens, ik woon daar op het eiland." zei ik wijzend naar de verte ,waar het strand zich normaal bevind. Ze hield beschermend haar handen over haar bh als ik het zo zou noemen en beet angstig op haar ondelip. "Wees maar niet bang, ik doe je heus niets. Mijn naam is Ethan, wat is die van jou?" zei ik dan geruststellend. Ik moest haar vertrouwen zien te winnen. Ik was gewoon zo nieuwsgierig. Hoe zou Atlantica er nou echt uitzien? Hadden ze echt de kracht om met zeewezens te communiceren en water te sturen. Of konden ze werkelijk met hun zangerige stem mensen betoveren. Zoveel gedachten gingen door mij heen ,behalve 1 ding en dat was de camera.
Haar gezichtje leek net van porselijn gemaakt en leek wel op pure perfectie en haar lange blond/bruine haren glanzend mooi en waren zo gezond lijkend.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

-

[ bericht aangepast op 24 okt 2013 - 23:22 ]

Eloise Niamh LIandrindod
'Oh, nee,' zuchtte Mako zachtjes, bij het aanzicht van het meisje. Ik fronste mijn wenkbrauwen verbaasd. In zijn ogen was een sprankje van herkenning te zien, hij kende haar vast en zeker. En dat maakte me alleen maar nieuwsgieriger. 'Snel, zwem net als een mens en laat je staart niet zien, ze weet niet dat we meermensen zijn,' commandeerde Mako ons. Ik had mensen vaak bestudeerd, maar toch was het lastig om te bedenken hoe je nou precies als een mens zwom. Kon dat wel zonder twee benen? Net toen ik mijn mond open wilde doen om het Mako te vragen begon hij weer met praten.
'Weet je wat, zwem achter die rotsen en duik daar naar beneden, naar Atlantica. Ik kom jullie zo snel mogelijk achterna,' zei hij vluchtig.
'Kom wel snel, alsjeblieft,' fluisterde ik. Ik was eerlijk gezegd een beetje bang voor de reactie van de Koning. Het was namelijk strikt verboden om aan het oppervlak te komen, en al helemaal om iemand mee te nemen! Hoe ging ik dat uitleggen? 'Ik wacht net buiten Atlantica!' riep ik nog snel, waarna ik Damianne wenkte.
'Ben je er klaar voor?' ik glimlachte geruststellend naar Damianne en zwom voor haar uit richting de rotsen, zo onopvallend mogelijk.

---

To love is to destroy.

Avalon Marina Royals // Meermin.
"Ik ben een mens, ik woon daar op het eiland," zei hij wijzend naar de verte. Mijn wenkbrauwen schoten kort omhoog. Dat is dus een mens, ik had al een klein vermoeden maar ik wist het niet zeker. Ze zeggen dat mensen erg gevaarlijk zijn en niet van ons bestaan mogen weten. Ik had vaak verhalen gehoord van de oudere meerminnen die met mensen te maken hadden gekregen dat je écht bij ze uit de buurt moest blijven, "Het kan je leven kosten," zeiden ze altijd.
Ik vouw onzeker mijn armen voor het zwarte ding die mijn borsten bedekken. Bang bijt ik op mijn onderlip. "Wees maar niet bang, ik doe je heus niets. Mijn naam is Ethan, wat is die van jou?" vroeg de jongen, die blijkbaar Ethan heette, geruststellend. "A-avalon," kwam er twijfelend uit mijn mond, twijfelend of ik mijn naam wel moest vertellen aan een mens. Nieuwsgierig zwom ik nog een stukje dichterbij. Ik zwom nu een armlengte van de boot af, zo dus ook van Ethan. Ik zwom nog een klein stukje dichterbij om de jongen beter te bekijken. Hij had donkerbruine haren die iets in een kuif stond, licht groen gekleurde ogen met iet wat geel erin. Hij had een licht getinte huid, volle roze lippen en een gespierd lichaam. "Wat doe je hier op dit deel van de oceaan?" vroeg ik nieuwsgierig. "Je moet hier met een reden zijn want normaal gesproken komen hier amper schepen, laat staan kleine bootjes." verliet twijfelend mijn mond waarna ik weer zacht op mijn volle, zachtroze onderliep bijt.

[ bericht aangepast op 25 okt 2013 - 2:48 ]

---

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

Thalia Rose Yae
Ik liet mijn borstel voor de zesde keer door mijn kopergekleurde haren glijden en liet een zachte zucht ontsnappen. Zachtjes neuriede ik de melodie die ik al van jongs af aan geleerd had. Waar was iedereen? Het was stil en je kon bijna een speld kunnen horen vallen. Ik zwom naar mijn spiegel en bekeek mezelf triomfantelijk in de spiegel. Ik zag er beeldschoon uit. Al zei ik het zelf.
Ik liet mijn handen door mijn haren gaat en terwijl ik naar buiten zwom vlocht in er een vissengraat in. Ook buiten was bijna niemand de bekennen. Ik keek even snel om me heen en zwom zo vlug mogelijk naar de oppervlakte. Toen mijn hoofd boven water was snoof ik de heerlijke zeelucht op. Heerlijk, zuurstof. Ik hoorde hier en daar wat stemmen. Maar ik was niet nieuwsgierig en besloot om naar de dichtstbijzijnde rots te zwemmen en daar even genieten van de koude wind.

[ bericht aangepast op 25 okt 2013 - 0:01 ]

Damianne Abigail Dacre
Oke, ze hadden het dus over een of andere koning en Atlantica, ik heb totaal geen idee wie die koning is en wie of wat Atlantica is. 'Weet je wat, zwem achter die rotsen en duik daar naar beneden, naar Atlantica. Ik kom jullie zo snel mogelijk achterna,' zei hij vluchtig. ik was even in gedachte verzonken dat ik niet hoorde wat hij ervoor zei, maar dat is verder niet belangrijk, ik heb nog steeds een staart. 'Ben je er klaar voor?' zegt Eloise en ze glimlacht geruststellend naar me. Ik knik even en glimlach wat onzeker terug. 'Ik denk het.' ik kijk even naar achteren waar ik een meisje deze kant op zie zwemmen, dus waarschijnlijk daarom dat de jongen vluchtig zei dat we weg moeten gaan. Ik volg Eloise naar de rotsen en ik probeer ook zo onopvallend te zwemmen. 'Wat is Atlantica?' vraag ik nieuwsierig, geen idee of ze er antwoord op geeft maar ik wil het gewoon weten, net zo dat ik wil weten hoe het kan dat ik opeens een vin heb.
'En trouwens als Atlantica onder water is... hoe kom ik er dan ik kan toch niet minuten of uren lang mijn adem inhouden in het water.' ik kijk haar even aan.