RPG - Atlantica - Topic 1. - Speeltopics

Rollen:


Uitverkorenen: Vol!
Zij zijn mensen, maar veranderen in meerminnen bij een aanraking met water.
-
- Damianne Abigail Darce - BarnOwl. 1,4
- Lavoir (Larv) Sharktale - LyraPhoenix. 1,3
- Lordeanne 'Lorde' Zeyra Callister - Bronze. 1,4

Onderzoekers: Mogen nog aangemaakt worden!
Zij zijn normale mensen, die enorm nieuwsgierig zijn naar Atlantica en haar mythen.
- Ethan Joshua Rosefield - Raccoon. 1,3
- Linn Severges - MinimuisBeta. 1,4
- Sam Winther - LyraPhoenix 1,6

Meerminnen: Mogen nog aangemaakt worden!
Zij zijn half mens, half vis. Ze zijn ook sirene van oorspronkelijk, waardoor ze allen een melodieuze zangstem hebben. Hiermee lokten ze vroeger mensen mee onder water, om ze te verdrinken.
Koning: Triton Ocean - Mag door iedereen bespeeld worden! 1,6
Koningin: Loretta Ocean - walkingfar. 1,4
Prinses: Sephora Eleonora Ocean - Pebble. 1,1
- Eloise Niamh LIandrindod - Regbo. 1,2
- Avalon 'Ava' Marina Royals - Aquari. 1,1
- Dealorian Khaleesi Elvira - Meliora. 1,2
- Michael David Cristal - Raccoon. 1,5
- Mako Christian Fin - Pebble. 1,5
- Thalia Rose Yae - Stillinski. 1,6

Regels:
- Geen oneliners! Minstens 7 regels.
- Het is geen sneltrein! Zorg dat het voor iedereen te volgen is!
- Reservaties blijven 24 uur staan, daarna vervalt deze!
- Schelden mag, maar houdt het gepast.
- Maximaal 2 personages per persoon.
- Het liefst al een beetje ervaren RPG'ers.
- Geen perfecte personages
- Melden als je een tijd niet kunt posten.
- Alleen ik, Pebble, maak nieuwe topics aan.

Begin:
De onderzoekers zijn een nieuwe onderzoeksreis aan het plannen.
De vier uitverkorenen komen achter hun gave of gaan op onderzoek uit.
Het onderwaterleven gaat gewoon door, maar er zijn roddels over uitverkorenen en mensen die op zoek zijn naar meerminnen.

[ bericht aangepast op 1 nov 2013 - 18:11 ]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

[Mijn topics.]

---

To love is to destroy.

- Meermunten :') Genius -

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Eloise Niamh LIandrindod
Zacht zingend zwom ik richting de woonkamer, waar mijn moeder Alice glimlachend een boek las. 'Hé lieverd,' glimlachte ze warm zodra ze me had opgemerkt.
'Hi mam,' ik zwom dichterbij en drukte een zachte kus op haar wang. 'Waar is pap?' ik rees mijn wenkbrauwen lichtjes en draaide vragend een rondje om mijn as. 'Hij moest langs het paleis.' Beantwoordde ze, haar schouders ophalend. Bedenkelijk beet ik op mijn lip, mezelf afvragend waarom pap naar het paleis was.
'Oh! Voor het maanfeest?' enthousiast glimlachte ik. Ik hield ontzettend van het maanfeest. Er werden in Atlantis namelijk niet vaak feesten georganiseerd dus het was best bijzonder te noemen. Ook was dit de enige keer in het jaar dat meerminnen in de buurt van de oppervlakte mochten komen. Niet dat ik dat niet vaker deed.. Ik hield ervan om mensen te bestuderen, ze waren zo anders dan dat wij dat waren. Hun leefgewoontes, hun gedrag.. Het was fascinerend.
'Ik ga even naar buiten mam!' zonder op antwoord te wachten zwom ik de deur uit.

[Iemand voor Eloise?]

[ bericht aangepast op 21 okt 2013 - 15:20 ]

---

To love is to destroy.

Larvior phoenix

Ik strompelde terug naar huis, na de vreemde gevoel tijdens het douchen. Ik was gelukkig bijgekomen toen mijn team de kleedkamer in kwamen.
Ik sloeg een brede zijstraat in, waar de meest duurste huizen stonden. Mijn ouders waren behoorlijk rijk.
'Stuur je zoon op de beste voedbal vereniging en niet op zwemmen, zwemmen is iets voor mensen die arm zijn,' zei mijn moeder. Ik wilde altijd al op zwemmen, maar ze zeurde mijn hoofd eraf, dat chloor slecht voor je is, terwijl we een zwembad in onze achtertuin hebben. Ik zocht in mijn zakken naar de sleutels en stak het in het slot, gooide de deur open en liep de brede hal door naar de woonkamer. 'Ik ben thuis,' riep ik, waarbij een elegante vrouw in galakleding naar beneden kwam. 'Dag schat, ik ben even naar een feest. Hoeveel is het geworden?' Vroeg ze. Ik glimlach. 'Drie drie, ik heb een keer geschoord,' zei ik en zette de tas tegen een van de stoelen aan.
Mijn moeder liep naar de deur, zei gedag en sloot de deur. Met een goed gevoel, rende ik de grote trap op naar mijn kamer, trok mijn zwembroek uit mijn la, trok het aan met een schoon shirt en rende de trap af naar de tuin, nam een geheim pad, richting de zee.

[ bericht aangepast op 22 okt 2013 - 22:00 ]

---

Vampire + Servant = Servamp

Damianne Abigail Darce
Ik loop door de straten richting de stand, om lekker even rond te zwemmen in het water, normaal willen mijn ouders liever niet dat ik in de zee zwem maar dat kan mij niks schelen, ik hou van de zee. En ik hou van de zeedieren hoe gevaarlijk sommige misschien ook kunnen zijn. mijn bikini en mijn zwembroek heb ik al aan als mijn voeten de zand raken schop ik mijn slippers ergens uit waar niemand ze makkelijk kan vinden en ren ik naar het water toe, als het koude water mijn voeten raakt vormen mijn lippen een glimlach en ik neem een duik in het water, ik ga op mijn rug liggen waardoor mijn benen even uit het water komen en gelijk zie ik dat het geen benen zijn maar iets blauwachtig met aan het einde een klein streepje aan de zijkant paars, het lijkt wel op een vin. Door de schrik en omdat ik even niet goed oplette ga ik even een kopje onder maar al snel herstel ik me weer en is mijn hoofd weer uit het water.
Ik vraag me af wat dit te betekenen heeft, wat er met me is gebeurd, hoe dit kan, dit bestaat toch niet?


[Iemand voor Damianne?]

[Eloise kan naar de oppervlakte zwemmen en Damianne zien?]

---

To love is to destroy.

Jace schreef:
[Eloise kan naar de oppervlakte zwemmen en Damianne zien?]

[Is goed]

Eloise Niamh LIandrindod
Ik keek goed om me heen of ik niemand zag, voordat ik naar de oppervlakte zwom. Naast dat ik hield van mensen bestuderen was ik ontzettend benieuwd geworden naar de roddels. Er zouden wetenschappers zijn die opzoek waren naar onze afgelegen, geheime stad en de wezens die er in leefden. Het werd daarom alleen maar gevaarlijker om ons aan de oppervlakte te begeven, maar ik kon mezelf er niet van weerhouden. Ook schenen er uitverkorenen rond te wandelen op de aardbol, degene die niet in Atlantis geboren waren maar wel een gave hadden. Ik kon het me bijna niet voorstellen, maar er zou toch niemand zijn die zoiets zomaar zou verzinnen?
Toen ik de oppervlakte bereikte merkte ik een andere meermin op die zich aan de oppervlakte begaf. Haar vinnen waren blauwachtig van kleur. Nieuwsgierig zwom ik er naar toe en kwam boven water.
'Hé,' zei ik zachtjes. Verbaasd kwam ik erachter dat ik de meermin niet kende.. En dat terwijl iedereen in Atlantis wel eens met elkaar gesproken had. 'Waar kom je vandaan?' ik rees mijn wenkbrauwen lichtjes op, ik kon mijn nieuwsgierigheid niet verbergen.

---

To love is to destroy.

Damianne Abigail Dacre
Ik kijk weer even naar de stad dan weer naar mijn staart die op onverklaarbare wijze opeens is verschenen, 'Hé,' hoor ik zachtjes een stem zeggen en even schrik ik, ik kijk naar diegene die me aansprak en gelijk borrelt de nieuwsgierigheid op waar kwam ze opeens vandaan? de dag moet niet gekker worden.
'Waar kom je vandaan?' vraagt ze, ik kijk weer naar de stad en ik knik er naar. 'Daar kom ik vandaan uit de stad.' ik kijk haar even aan. 'Wie ben jij? en waar kom jij vandaan?' zeg ik dan maar.

Sephora Eleonora Ocean II Mermaid.
Michael noemde zacht het bedrag op, wat 12 meermunten was. Dat kwam vast door de rozen. Alle bloemen in deze winkel waren van een erg goede kwaliteit, waardoor alle bloemen uit het paleis ook hier gekocht werden. We zouden ze ook buiten het rijk kunnen halen, maar dat deden we niet.
Ik haalde de juiste hoeveelheid munten uit het buideltje en stak mijn hand naar Michael uit, zodat hij het geld aan kon pakken, terwijl hij antwoord gaf op mijn vraag. 'I-Ik weet het niet,' mompelde hij twijfelend, waardoor mijn gouden ogen omhoog gleden, naar zijn gezicht. 'Ik heb het niet echt zo op feesten, meestal sta ik gewoon in de weg,' fluisterde hij erachteraan. Juist omdat ik voor hem stond, had ik verstaan wat hij zei.
Om het onderwerp te veranderen, vertelde hij dat hij hoopte dat mijn ouders de bloemen mooi vonden. 'Dat zullen ze vast wel,' antwoordde ik glimlachend. 'En geloof me, je zult vast niet in de weg staan bij feesten, je moet gewoon wat contacten maken,' vervolgde ik snel, terwijl ik langzaam richting de deur zwom. 'Als er iemand in de weg staat op feesten, dan ben ik het wel. Ik verpruts altijd de taken die ik voor het feest moet vervullen.' Ik glimlachte nogmaals naar Michael. 'Wel, bedankt voor de bloemen, ze zijn prachtig! Hopelijk zie ik je vanavond weer.' En met dat verliet ik het kleine winkeltje en begaf ik me weer de enigszins drukkere markt weer op.

Mako Christian Fin II Merman.
Veel sneller dan ik verwachtte kwam ik bij het oppervlakte aan, waar ik een hand door mijn donkere haar haalde voor ik mijn blik op het strand vestigde. Er waren al wat mensen op het stand, aangezien de temperatuur boven water tamelijk hoog was. Mijn grijze ogen gleden de landmensen op het strand af, tot ik het bekende figuur van het meisje herkende. De grijns op mijn gezicht vergrootte. Haar donkere haar viel langs haar gezicht terwijl ze over het zand liep en ze droeg dezelfde bikini als de vorige keer dat ik haar zag.
Dromerig volgde ik haar bewegingen, tot ik twee meerminnen aantrof, die beiden nog dichter bij de kust waren dan ik. Geschrokken zwom ik vluchtig naar hen toe. Wat dachten ze wel, dadelijk werden we ontdekt! 'Wat zijn jullie aan het doen?' vroeg ik toen ik bij ze aan was gekomen en ik Eloise herkende. 'Eloise? Je weet dat we helemaal niet boven mogen komen, laat staan zo dicht bij de kust!' Ik probeerde mijn stem wat boos te laten klinken, maar het mislukte. De schuld klonk erdoorheen en ik wist meteen dat Eloise me door had, ze zou meteen weten dat ook ik de regels overtreden had en niet alleen om haar en het andere meermeisje te betrappen. Over het andere meermeisje gesproken...
Ik draaide me naar haar om en nam haar even in me op. Ik had haar nooit eerder gezien. 'Wie ben jij?' vroeg ik, mijn gedachten hardop sprekend. 'Ik heb jou nog nooit eerder gezien.'

(Als de beschrijving van Lorde niet goed is, Bronze, dan moet je het maar zeggen en verander ik het weer (: )

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Eloise Niamh LIandrindod
Ik kon mezelf wel slaan toen ik zag dat ze schrok. Ik was ook letterlijk uit het niets verschenen, logisch dat ze schrok.
Ze knikte richting de stad. 'Daar kom ik vandaan uit de stad.' Verwart slikte ik, uit de stad? Er waren geen meerminnen die leefden in de stad, dat was niet mogelijk, toch? Of zou het door de kracht van de maan komen?
'Wie ben jij? En waar kom jij vandaan?' vroeg ze. Ik vroeg me af of het wel zo'n goed idee was om te zeggen waar ik vandaan kwam..
'Eloise? Je weet dat we helemaal niet boven mogen komen, laat staan zo dicht bij de kust!' geschrokken draaide ik me in een ruk om, recht in het gezicht van Mako kijkend. Hij deed duidelijk een poging om boos te klinken, maar het mislukte. Hij was namelijk ook op verboden gebied.
'Ik heet dus Eloise,' zei ik glimlachend tegen de meermin, voordat ik me opnieuw omdraaide naar Mako. 'Daar heb je gelijk in..' ik hield mijn hoofd iets scheef en glimlachte. 'Alleen het punt is.. jij bent hier ook. En het is niet alleen voor mij verboden.' Mijn ogen fonkelde van nieuwsgierigheid, ik was ook veel te nieuwsgierig aangelegd. 'Vertel waarom!' glimlachte ik enthousiast. Ik wist dat Mako hier niet heen was gekomen om me te betrappen, er zat iets achter. Voor een tel was ik vergeten dat de andere meermin er ook nog was, en ik haar eigenlijk niet durfde te vertellen over Atlantis. Ze kwam er niet vandaan en dat was vreemd.. Mako was het niet vergeten want hij nam de onbekende meermin kort in zich op. 'Wie ben jij?' vroeg hij, een vraag waar ik ook het antwoord van wilde weten. 'Ik heb jou nog nooit eerder gezien.'
'Ik ook niet..' viel ik hem bij, mijn wenkbrauwen gefronst.

[ bericht aangepast op 22 okt 2013 - 17:47 ]

---

To love is to destroy.

Damianne Abigail Dacre

'Eloise? Je weet dat we helemaal niet boven mogen komen, laat staan zo dicht bij de kust!' Als ik een stem hoor en het meisje geschrokken omdraait kijk ik even om der heen om te zien wie er weer zomaar op onverklaarbare wijze is verschenen, en daar zwemt dus een jongen waarschijnlijk dus ook iemand met een staart.
'Wie ben jij?' 'Ik heet dus Eloise,' zegt ze en ik glimlach even 'Ik heb jou nog nooit eerder gezien.' zegt hij tegen mij
'Wel ik ben Damianne, ik woon in de stad, voorheen had ik twee benen maar ik heb nu dus opeens een staart, ik heb werkelijk geen idee hoe, wat en waarom, het enigste wat ik wil weten wat er aan de hand is, waarom ik opeens een staart heb en of ik mijn twee benen nog terug krijg.' ik kijk even naar de strand waar ik wat mensen zie lopen, het is al iets drukker geworden dan toen ik naar de strand ging. Ik frons mijn wenkbrauw, en kijk ze omstebeurt vragend aan, hopelijk kunnen ze meer vertellen en hopelijk kan ik gewoon weer mijn twee benen terug gebruiken, althans dit is natuurlijk ook niet verkeerd ik hou van water, maar om er voor eeuwig in te zwemmen zie ik er op dit moment nog niet echt zitten.

[ bericht aangepast op 22 okt 2013 - 18:16 ]

BarnOwl schreef:
Damianne Abigail Dacre
Ik kijk naar de jongen die er net bij is gekomen.
'Mijn naam is Damianne ik kom uit de stad, normaal heb ik twee benen in plaats van een staart en ik heb totaal geen idee wat er nu gebeurt, en wat dit is, en hoe dit kan.' ik neem even diep adem en kijk ze aan.
'En ik zal graag willen weten wat dit is, waarom ik opeens een staart heb en dat soort dingen.' ik frons even en ik kijk ze allebei omstebeurt aan.

[Je moet minstens 7 regels schrijven .]

---

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

Aquari schreef:
(...)

[Je moet minstens 7 regels schrijven .]

i know drukte perongeluk al op verzenden voordat ik zag dat t er nog geen 7 waren^^

Mako Christian Fin II Merman.
'Ik heet dus Eloise,' antwoordde Eloise, waarschijnlijk op een vraag die het meisje voor mijn komst gesteld had. Ik kneep mijn ogen even tot spleetjes en keek haar wantrouwend aan, voor ik opnieuw het strand afzocht. Het leuke landmeisje bevond zich nog altijd in het zand, maar dat was niet de enige reden dat ik keek. Ik keek ook omdat ik zeker wilde weten dat niemand ons door had.
'Daar heb je gelijk in,' ging Eloise op mijn opmerking in. 'Alleen het punt is... Jij bent hier ook en het is niet alleen voor mij verboden.' Opnieuw kneep ik mijn ogen tot spleetjes, maar ditmaal omdat ik betrapt was. Eloise's ogen fonkelden van nieuwsgierigheid en toen ze me enthousiast aandrong te vertellen waarom ik bij het oppervlakte was en ik zuchtte zacht.
'Kunnen we het daar nu niet over hebben, we zitten nu met een ander raadsel.' Ik richtte me weer naar het onbekende meermeisje.
'Wel, ik ben Damianne, ik woon in de stad, voorheen had ik twee benen, maar nu heb ik dus opeens een staart, ik heb werkelijk geen idee hoe, wat en waarom, het enigste wat ik wil weten is wat er aan de hand is, waarom ik opeens een staart heb en of ik mijn twee benen nog terug krijg.' Verbaast staarde ik het meisje aan. Wilde ze me nou wijs maken dat ze een mens was, maar nu ineens een meermin? Bijna was ik in lachen uitgebarsten, tot de roddels me te binnen schoten.
'Krijg nou haaientandjes,' mompelde ik zachtjes, en draaide me om naar Eloise. 'De roddels, ze zijn waar,' fluisterde ik naar haar, terwijl ik probeerde te bedenken hoe ik dit kon verklaren.
'We moeten haar meenemen naar de koning, naar Atlantis. Hij hoort te weten wat er in zijn rijk gebeurt,' ging ik verder, op een toon net wat harder dan fluisteren. Waar had ik me nu weer in gehaald?

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel